Κίμων
         Το θέμα είναι ότι υπάρχει μια έντονη τάση μέσα στην επιστήμη να μην κοιτάμε στο πείραμα αλλά στο δόγμα, το οποίο αντιστρατεύεται την πρόοδό της. Αυτό είναι η ουσία αυτού του βίντεο.
         Αντίστοιχα, υπάρχει μια έντονη τάση μέσα στη θρησκεία να μην πειραματιζόμαστε με τις δυνάμεις της ψυχής μας, μα απλά να πιστεύουμε τα ιδεολογήματα της ιερατικής τάξης. Αυτό αντιστρατεύεται την πρόοδο της ψυχής μας, που είναι το αντικείμενο της θρησκείας.
         Αν μπορούσαμε να ακολουθήσουμε την ουσία της θρησκείας, η ψυχή μας θα μπορούσε να υπερβεί τον θνητό κόσμο στον οποίο έχουμε εγκλωβιστεί. Η φυσική μάς μιλά για ένα μη υλικό κόσμο που βασίζεται στο νου. Αυτόν όμως δεν θα τον γνωρίσουμε ποτέ όσο επιμένουμε να προσεγγίζουμε τη θρησκεία με δογματικό, μη υγιή τρόπο. Ομοίως, όσο χρησιμοποιούμε την επιστήμη στη χημική γεωργία και στη γενετική μηχανική, μεταξύ άλλων, ο καρκίνος θα συνεχίσει να θερίζει και θα συνεχίσουμε να είμαστε εγκλωβισμένοι στα ίδια τα αποτελέσματα της παραγωγής μας με ανυπολόγιστες ψυχικές και υλικές συνέπειες για την κοινωνία.
         Το ανοιχτό, αδογμάτιστο μυαλό μπορεί να μας ελευθερώσει από την λάθος επιστήμη και τη λάθος θρησκεία και να μας εξελίξει υγιώς υλικά και πνευματικά.

         Anti Biosis
         Όρισε την έννοια ψυχή! Πώς θα "πειραματιστείς" με κάτι που δεν μπορείς καν να ορίσεις, με κάτι που δε μπορείς να τεκμηριώσεις την ύπαρξη του? Έχεις μπλέξει την φυσική και τη χημεία που είναι επιστήμες με τη θρησκεία που σίγουρα επιστήμη δεν είναι... Η θρησκεία βασίζεται στα δόγματα. Η επιστήμη είναι η προσέγγιση που μας απομακρύνει από τα δόγματα. Όταν μιλάς για θρησκεία και επιστήμη μαζί, είναι σα να μιλάς για "ξύλινο σίδερο". Αυτό είναι και το πρόβλημα του ομιλητή, έχει μπερδέψει το δόγμα με την επιστήμη. Η επιστήμη βασίζεται στη λογική, η θρησκεία στην πίστη... Λογική και πίστη είναι έννοιες ασύμβατες. Η θρησκεία δεν έχει καμία θέση στην εξέλιξη του ανθρώπου. Η εξέλιξη του ανθρώπου στοχεύει στην απελευθέρωση του και όχι στην υποταγή του σε φαντασιώσεις και προκαταλήψεις... Α και... Άλλο "ψυχή" κι άλλο "νους"!!! Και για να καταλάβεις με πόσο "ανοιχτομυαλο" άνθρωπο συζητάς, η θεωρία του big bang είναι οριακά γελοία, όπως και η θεωρία του Δαρβίνου είναι βαθιά θρησκόληπτη... Καμία από αυτές τις δύο θεωρίες δεν είναι τεκμηριωμένη αρκετά αφού και οι δύο βασίζονται στην έννοια του "χάους" το οποίο είναι "μη έννοια" αφού εξ'ορισμου δεν υπάρχει. Το χάος είναι η απουσία της τάξης και η "απουσία" εξ'ορισμου δεν υπάρχει (είναι απούσα)...

         Κίμων
         Ψυχή είναι ο ζωντανός οργανισμός που είναι συνειδητός και δρων χωρίς να περιορίζεται από χώρο και χρόνο.
         Μπορείς να βγάλεις την ψυχή σου από το σώμα. Έχει παρόμοια δομή με το σώμα. Μπορεί να ταξιδέψει στο χώρο και ακόμα και στο χρόνο. Μπορεί να προκαλέσει αλλαγές στην ύλη.
         Η ζωή μας είναι η αλληλεπίδραση μεταξύ αυτών των δύο πραγμάτων. Μέσα από την ψυχή μας δημιουργούμε αλλαγές στην ύλη, βιώνουμε αυτές τις αλλαγές και μαθαίνουμε μέσα από αυτές.
         Για παράδειγμα, εξοργίζεσαι με κάποιον, που είναι ψυχική κατάσταση (η οργή). Τον σκοτώνεις και περνάς την υπόλοιπη ζωή σου αισθανόμενος το κρύο της φυλακής. Μετά σκέπτεσαι: «Ίσως θα έπρεπε να βάλω φρένο στην ψυχή μου, να την καταλάβω, να εμβαθύνω σε αυτήν, να διαβάσω τη Βίβλο ή κάποιο άλλο βιβλίο που αφορά την ψυχή, και να διορθωθώ». Έτσι γίνεσαι πιο σοφός. Βλέποντας τα αποτελέσματα των ψυχικών σου καταστάσεων στην υλική σου κατάσταση.
         Όταν ο ψυχικός οργανισμός βγαίνει από το σώμα, και αλληλεπιδρά με την ύλη δίχως το μέσο (ενδιάμεσο) του σώματος, μελετάται από την πειραματική παραψυχολογία. Τότε ο ψυχικός αυτός οργανισμός λειτουργεί αποκλειστικά μέσω του νου. Αυτή τη στιγμή, που είσαι μέσα στο σώμα, μπορείς με τη φαντασία σου να ταξιδέψεις στο χώρο και το χρόνο (κι αυτή τη λειτουργία την αποκαλείς "σκέψη"), μα, επειδή είσαι εγκλωβισμένος στην ύλη, δεν μπορείς πραγματικά να ταξιδέψεις. Όταν ο ψυχικός οργανισμός αποσυνδεθεί από το σώμα, μπορεί να ταξιδέψει. Τότε σκέπτεσαι "πάω εκεί" και πας όντως εκεί. Το σώμα δεν σε σταματά και δεν αλλοιώνει το αποτέλεσμα του νοητικού πειραματισμού σου.
         Όλα αυτά είναι πολύ γνωστά στο χώρο της πειραματικής παραψυχολογίας. Τα πειραματικά αποτελέσματα αποδεικνύουν εδώ και εκατό χρόνια την αντικειμενική ύπαρξη του μη υλικού αλλά συνειδητού αυτού οργανισμού, ο οποίος λειτουργεί μέσω του νοητικού παράγοντα.
         Το ποιος είναι ο σκοπός αυτού του οργανισμού, δηλαδή το τι ήρθε να κάνει μέσα στον υλικό κόσμο, το πώς ακριβώς σχετίζεται με τον υλικό κόσμο, και το πώς θα έπρεπε να χρησιμοποιήσει την σωματική ζωή ώστε να βιώσει την ευτυχία – μια ευτυχία που είναι σταθερή και δεν φθείρεται από τις υλικές μεταβολές – είναι το αντικείμενο της φιλοσοφίας, της θρησκείας, του μυστικισμού και της τέχνης.
         Στο σύνολό τους αυτά στοιχειοθετούν αυτό που ονομάζουμε «πολιτισμό».
         Ασφαλώς, χρησιμοποιούμε και την (οξύμωρη) έκφραση «τεχνοκρατικός πολιτισμός», στον οποίο το μόνο που μας νοιάζει είναι πώς το κράτος ή οι πολυεθνικές θα μας δίνουν τη μέγιστη δυνατή απόλαυση μέσα από την εφαρμογή μηχανολογικών νόμων.
         Το ποια είναι η ποιότητα ενός τέτοιου «επιστημονικού» πολιτισμού μένει να το κρίνει ο καθένας με τη δική του συνείδηση.

         Το θέμα δεν είναι τι λες εσύ ότι είναι ο σκοπός της θρησκείας. Το θέμα είναι τι λέει η θρησκεία ότι είναι ο σκοπός της. Αν και στην πράξη κολλάει όντως στο δόγμα (όπως και η επιστήμη άλλωστε), η θρησκεία δεν λέει καθόλου ότι σκοπός της είναι το δόγμα! Λέει ότι σκοπός της είναι να απελευθερώσει την ψυχή σου (όπως την όρισα πιο πάνω) από τις δυστυχίες του σώματος.
         Για να κρίνεις τη θρησκεία, πρέπει να ξεπεράσεις τις προκαταλήψεις σου εναντίον της, και να συνειδητοποιήσεις πως ακόμα κι όταν σου λέει να παραμερίσεις την απόλαυση και να οδεύσεις προς το πνεύμα, δεν το κάνει γιατί είναι εναντίον σου, μα γιατί γνωρίζει πως η απόλαυση αποτελεί τις χρυσές χειροπέδες με τις οποίες δένεσαι στον κόσμο του θανάτου, και πως ο τελειοποιημένος άνθρωπος μπορεί να τις υπερβεί και να φτάσει σε μια πραγματική, και αστείρευτη, ευδαιμονία, σε μια ζωή δίχως όρια.
         Ο άνθρωπος που το κατορθώνει αυτό λέγεται άγιος. Έχει ξεπεράσει την ατομική ύπαρξη και έχει ενωθεί με την ψυχή των πάντων.
         Ο άνθρωπος αυτός μπορεί να επικοινωνήσει με τους άλλους μέσα στη σκέψη τους, δίχως το ενδιάμεσο του σώματος, κι ακόμα κι όταν το δικό του υλικό σώμα έχει λιώσει.
         Διατηρεί όλες τις λειτουργίες που είχε όταν ζούσε. Και, ακριβώς όπως τότε μπορούσε να τις χρησιμοποιεί πέραν των ορίων του χώρου και του χρόνου, συνεχίζει να μπορεί να το κάνει και μετά το θάνατο του υλικού του σώματος.
         Ο άγιος είναι η απόδειξη των δυνατοτήτων της ψυχής. Η θρησκεία είναι, κατά βάση, μια κουλτούρα αγίων, δηλαδή μια κουλτούρα που βασίζεται στην επικοινωνία των αθάνατων άγιων ψυχών με τις περιορισμένες ψυχές των θνητών.
         Το ότι αυτό είναι η θρησκεία μπορείς να το διαπιστώσεις διαβάζοντας την βιβλιογραφία της Εκκλησίας σε οποιαδήποτε θρησκεία.
         Άνθρωποι σαν εμένα, που εκφράζουν την κουλτούρα της θρησκείας στον κόσμο, επικοινωνούν με πεθαμένους-στο-σώμα αλλά ζωντανούς-στην-ψυχή αγίους και καθοδηγούνται από αυτούς στη διδασκαλία που διαδίδουν στην κοινωνία.
         Η διδασκαλία αυτή συνοψίζεται στη φράση: «Συγκεντρώσου στο πνεύμα και ξεπέρασε την ανάγκη για υλική ηδονή».
         Το πνεύμα είναι η δυνατότητα του νου να είναι τόσο ζωντανός όσο και το σώμα.
         Όταν μπορείς να επιτύχεις ζωή στο νου, δηλαδή όταν έχεις γίνει πνευματικός, δεν χρειάζεσαι πλέον να ζεις «στην κοιλάδα του θανάτου», στον κόσμο των θλίψεων, στον κόσμο του εγωισμού, της θνητότητας και της αμαρτίας.
         Με αυτό τον τρόπο, η ζωή είναι ένα μάθημα που παίρνεις, η καλλιέργεια της δυνατότητας να μετατρέπεις το θνητό σε αθάνατο.

         Επιγραμματικά: Σκοπός της επιστήμης είναι η υλική άνεση και ευτυχία. Στο εγχείρημά της να ανακαλύψει τους φυσικούς νόμους χρησιμοποιώντας τους οποίους μια τέτοια κατάσταση μπορεί να επιτευχθεί, η επιστήμη κολλάει σε δόγματα και χρειάζεται να ξεκολλήσει.
         Σκοπός της θρησκείας είναι η πνευματική ευημερία. Στο εγχείρημά της να ανακαλύψει τους ηθικούς και πνευματικούς νόμους που απελευθερώνουν τον άνθρωπο από το θνητό του σαρκίο –την πηγή κάθε αμαρτωλής χαράς και συγχρόνως κάθε ψυχικής θλίψης–, η θρησκεία κολλά σε δόγματα, χάνοντας τον αρχικό της προσανατολισμό. Οι άνθρωποι που νοιάζονται για την πρόοδο της κοινωνίας προσπαθούν να επαναπροσανατολίσουν τη θρησκεία στον πραγματικό της σκοπό και να τη μετατρέψουν σε μια πραγματική δύναμη καθοδήγησης προς την πνευματική λύτρωση.
         Η «πρόοδος της κοινωνίας» δεν είναι κάτι διαφορετικό από την πρόοδο των ψυχών που ζουν στην κοινωνία. Είναι η δική μου, η δική σου πρόοδος, η πρόοδος του καθενός.
         Η πρόοδος αυτή βασίζεται στον συντονισμό των ψυχών μας με τους ηθικούς και πνευματικούς νόμους που αφανώς τις διέπουν.
         Και λέω "αφανώς", επειδή κανένας ψυχικός νόμος δεν είναι γραμμένος στην ύλη. Δεν τον βλέπεις με τα μάτια σου. Είναι αντιληπτός από το νου και μόνο. Λειτουργία της θρησκείας είναι η εκλέπτυνση του νου, για να μπορεί να συλλάβει αυτούς τους νόμους.
         Έτσι η κοινωνία προοδεύει και γίνεται πολιτισμένη.
         Κι αυτός ο πολιτισμός δεν είναι «τεχνικός» πολιτισμός. Είναι πολιτισμός ως προς το εσωτερικό επίπεδο των μελών της, την ποιότητά τους, την ψυχική τους καλλιέργεια.
         Αφορά το αόρατο, όχι το ορατό.
         Αφορά το συντονισμό του ορατού (των συμπεριφορών, των καταστάσεων και των θεσμών μας) με το αόρατο.
         Ο τέτοιος συντονισμός είναι το νόημα της ανθρώπινης ζωής. Είναι οι άγριοι που έγιναν ήμεροι, στοχαστικοί, καλοί, πολιτισμένοι, πνευματικοί.
         Όχι οι άγριοι που έκρυψαν το ζωώδη εαυτό τους με επιστημονίζουσα επίφαση.
         Μια κοινωνία τέτοιων δεν είναι καθόλου μια προοδευμένη κοινωνία.
         Και ο σκεπτικισμός της είναι άγονος, αδιέξοδος και φθηνός.
         Γιατί είναι καλύτερο να ακολουθείς ένα δόγμα την αλήθεια του οποίου δεν είσαι αρκετά ώριμος για να συνειδητοποιήσεις, σε ωθεί όμως προς την ψυχική σου πρόοδο, παρά να αμφισβητείς τα πάντα και, θαρρώντας τον εαυτό σου ελεύθερο, να παραμένεις το κτήνος που ήσουν πάντα.
         Την αμαρτία τού να είσαι κτήνος τη συνειδητοποιείς όταν η Φύση σε ποδοπατά.
         Όταν συνειδητοποιείς την πλήρη σου ταύτιση με τις αέναα μεταβαλλόμενες μορφές της ύλης, αντιλαμβάνεσαι τη σκλαβιά σου και, στην επιθυμία της ταύτισης αυτής, την αμαρτία σου.
         Τότε η εσωτερική, ψυχική σου ύπαρξη επαναστατεί.
         Και η πιθανή χρήση δογμάτων σε αυτή την επανάσταση, στο βαθμό που γίνεται πραγματικά με τους σκοπούς της επανάστασης, δεν αφαιρεί από την ποιότητα των σκοπών αυτών και τη δυνατότητά τους να σε λυτρώσουν.
         Με άλλα λόγια, είναι καλύτερα να ακολουθείς κάτι αληθινό, την αλήθεια του οποίου όμως δεν μπορείς να αποδείξεις, παρά να ακολουθείς την πλάνη της υλιστικής ζωής, δήθεν γιατί αυτή αφορά το μόνο αποδείξιμα υπαρκτό, που είναι το σώμα.

         Anti Biosis
         Απαντάς με δόγματα... Ο ορισμός της "ψυχής" που δίνεις είναι υποκειμενικός. Αυτά περί διαχωρισμού ψυχής και σώματος είναι φανταστικά, όπως γέννημα της φαντασίας είναι και οι "μη έννοιες" της "παραψυχολογίας" και της "μεταφυσικής". Αυτές οι προσεγγίσεις που προσπαθούν να ορίσουν την ανθρώπινη ύπαρξη σαν το σύνολο διαφόρων "κομματιών" απλά αποτελούν άλλη μια αποτυχημένη προσπάθεια διασπαστικής κατηγοριοποίησης του "όλου". Κλείνω με μια αρχαία ρήση: "Το σύμπαν είναι πεπερασμένο και ο κόσμος είναι ένας"! Σε ευχαριστώ για τη συζήτηση. Καλή συνέχεια!