Μας αγαπά ο Θεός;

          βίντεο

Περιγραφή

Δεν είναι καθόλου δημοφιλές, λέει ο πάστορας Tim Conway, να πιστεύεις ότι ο Θεός μισεί τους αμαρτωλούς. Μα έτσι είναι που αισθάνεται ένας άγιος Θεός για αυτούς που επαναστατούν προς Αυτόν. Και πρέπει να θυμόμαστε τούτο: αν ο Θεός μισεί κάποιον, είναι ακριβώς επειδή αξίζει να μισηθεί.

Σχόλιο 1
Ο Θεός είναι σαν ένας καθρέπτης. Αν φορέσουμε στην ψυχή μας λερωμένα ρούχα, μας τη δείχνει άθλια.
Τα συναισθήματα αυτά δεν είναι του Θεού. Είναι τα δικά μας συναισθήματα, τα οποία αντανακλώνται σε εμάς από τον καθρέπτη Του.

Σχόλιο 2
Ο Θεός δεν μας μισεί ως πρόσωπο αλλά είναι σαν ένας καθρέπτης στον οποίο βλέπουμε την ποιότητα της ψυχής μας. Αν το πρόσωπό μας είναι μοχθηρό, βλέπουμε στον καθρέπτη Του ένα μοχθηρό πρόσωπο να μας κοιτά.
Γι' αυτό και ο Θεός συνδέεται με την αυτοεξέταση, την περισυλλογή και τον στοχασμό, δηλαδή με πράξεις που στρέφουν τη νόησή μας στην εσωτερική διάσταση των πραγμάτων, στην οποία ο εαυτός μας –οι πράξεις και οι ψυχικές διαθέσεις– αναγνωρίζονται αντικειμενικά και απροκατάληπτα.

                                         Συζήτηση για το βίντεο        

Maria Nomikou
Αν είχατε παιδιά θα βλέπατε ότι ο Θεός δεν είναι όπως τον ερμηνεύει ο ομιλητής! Λυπάμαι αλλά διαφωνώ!

Κίμων
Ο Θεός δεν φτιάχνει επίσης τα άγρια ζώα που επιτίθενται στα παιδιά μας; Δεν φτιάχνει τα κοφτερά τους δόντια για να σπάσουν τα κόκαλα των παιδιών μας, και τα στομάχια τους για να τα χωνέψουν;
Φτιάχνει ο Θεός οτιδήποτε από αυτά;
Φτιάχνει τα παιδιά μας;

Ster.M
Έχεις χοντρή πλάκα ρε κλόουν.

Μαρια Mαρακι
Πρέπει να διαβάσει επί του όρους ομιλίας του Κυρίου Ιησού Χριστού που μας μιλάει για την αγάπη του Θεού και Πατέρα μας. Δυστυχώς η Βίβλος μιλάει για έναν θεό γεμάτο οργή και μια παράξενη αγάπη για τον λαό του Ισραήλ. Ο Χριστός είπε ήρθα να γκρεμισω το παλιό έτσι μας έδωσε την καινή διαθήκη εκεί βλέπεις ότι ο Θεός είναι πηγή αγάπης και συγχώρεσης.

Κίμων
Όμως συνεχίζει να είναι ο Δημιουργός του κόσμου, όπου ο δυνατότερος κατατροπώνει τον ασθενέστερο, δεν είναι έτσι;
Πώς αγαπάει το παιδί σου, όταν φτιάχνει το λιοντάρι που το τρώει;
Και συνεχίζει να τιμωρεί τους αμαρτωλούς και να τους στέλνει στην Κόλαση, δεν είναι έτσι;
Άρα, αν το παιδί σου είναι αμαρτωλό, το στέλνει στην Κόλαση.
Τότε ο ομιλητής φαίνεται να 'χει δίκιο που τον παρουσιάζει ως μέγα τιμωρό, αν και μπορούμε να συζητήσουμε το πόσοι πάνε στην Κόλαση και πόσοι στον Παράδεισο.
Πάντως, όσοι βρέθηκαν στην Κόλαση σε μεταθανάτιες εμπειρίες, μας λένε πως είναι γεμάτη από μιλούνια, πολύ λαό….

Ster.M
Κάνεις κάποιου είδους πλάκα έτσι δεν είναι?????

Κίμων
Προχώρα στο παρασύνθημα. 🙂

Ster.M
Οι ερμηνείες της βίβλου κ των γραφών από αυτό το ανθρώπινο υβρίδιο είναι για γέλια ευαγγελιστής ειναι¿???????¿Το είδα όλο κ ακόμα γελάω με τις ερμηνείες που δίνει χαχαχαχαχαχα.

parkont
Αδερφε κάπου εχεις μπερδευτει. Απόλαυσε το δώρο της ζωής που σου έχει δώσει ο Θεός, διότι το ότι ζεις δεν είναι δικη σου υπόθεση άλλα δώρο που σου δόθηκε απλόχερα και αντί να το εμεταλλευτείς όπως οι περισσότεροι κοιτάζεις να λοιδωρήσεις τον Θεό.

Κίμων
         Η Μαρία Μαράκι είπε ότι ο Θεός είναι πηγή αγάπης και συγχώρεσης. Κι εγώ λέω πως αυτό πουθενά δεν φαίνεται αν φανταστείς τον Θεό –ένα παντοδύναμο και παντογνώστη πνεύμα– να είναι ο δημιουργός της φύσης και της Κόλασης.
         Δεν είναι πηγή συγχώρεσης γιατί η Κόλαση είναι γεμάτη. Άρα, δεν συγχωρεί τους αμαρτωλούς, ακριβώς όπως λέει κι ο ομιλητής του βίντεο. Τους αμαρτωλούς τους τιμωρεί μέσω της Κόλασης, χτυπώντας τους όπου πονά.
         Και δεν είναι πηγή αγάπης αν είναι ο δημιουργός της φύσης, γιατί στη φύση η ευτυχία του ενός βασίζεται στη δυστυχία του άλλου. Ένας στοργικός πατέρας που έχει δύο παιδιά, δεν κάνει την ευτυχία του ενός παιδιού να βασίζεται στην δυστυχία του άλλου παιδιού. Γιατί είναι στοργικός και προς τα δύο παιδιά. Άρα, ο «πατέρας» εκείνος που έφτιαξε το αρνί και τον λύκο που το τρώει δεν μπορεί να είναι στοργικός, γιατί ένας στοργικός πατέρας δεν θα βάσιζε τη χαρά του ενός παιδιού (του λύκου) στη φρίκη του άλλου (του προβάτου).
         Άρα, αν υπάρχει κάποιος «πατέρας» που έφτιαξε τη φύση, αυτός δεν μπορεί να είναι στοργικός, άρα δεν μπορεί να είναι ο Θεός (αν χαρακτηρίσεις τον Θεό «στοργικό πατέρα»).
         Κατ' αναλογία, αν ένας ανθρώπινος πατέρας έφτιαχνε δύο παιδιά, και το ένα το έφτιαχνε για να εκμεταλλεύεται το άλλο παιδί, και να ζει από αυτό, και να του κόβει το κεφάλι και να του πίνει το αίμα, δεν θα αποκαλούσες αυτόν τον πατέρα στοργικό. Σίγουρα δεν θα έλεγες ότι η ζωή του παιδιού τού ανήκει και άρα μπορεί να τη «χαρίσει» στο άλλο παιδί, αφού αυτός έκανε και τα δυο.
         Λοιπόν αυτού του είδους ο ανθρωπομορφισμός του Θεού ως «στοργικού πατέρα» που «έφτιαξε» τα σώματα της Φύσης είναι αυθαίρετος, δεν ταιριάζει στα δεδομένα.

         Ster.M
         Έχεις παρανοήσει εντελώς έχεις δοκιμάσει φάρμακα??? Αν κ στην περίπτωσή σου δεν νομίζω να σε βοηθήσουν.

         parkont
          '' Η Μαρία Μαράκι είπε ότι ο Θεός είναι πηγή αγάπης και συγχώρεσης. Κι εγώ λέω πως αυτό πουθενά δεν φαίνεται αν φανταστείς τον Θεό –ένα παντοδύναμο και παντογνώστη πνεύμα– να είναι ο δημιουργός της φύσης και της Κόλασης.
         Δεν είναι πηγή συγχώρεσης γιατί η Κόλαση είναι γεμάτη. Άρα, δεν συγχωρεί τους αμαρτωλούς, ακριβώς όπως λέει κι ο ομιλητής του βίντεο. Τους αμαρτωλούς τους τιμωρεί μέσω της Κόλασης, χτυπώντας τους όπου πονά.''

         Για να σε καταλάβω, τι πιστεύεις ότι πρέπει να γίνει με τους αμαρτωλούς; Υποστηρίζεις την ατιμωρησία σε παιδεραστές, δολοφόνους, ναρκέμπορους, τοκογλύφους κλπ;

''Κατ' αναλογία, αν ένας ανθρώπινος πατέρας έφτιαχνε δύο παιδιά, και το ένα το έφτιαχνε για να το εκμεταλλεύεται το άλλο παιδί, και να ζει από αυτό, και να του κόβει το κεφάλι και να του πίνει το αίμα, δεν θα αποκαλούσες αυτόν τον πατέρα στοργικό. Σίγουρα δεν θα έλεγες ότι η ζωή του παιδιού τού ανήκει και άρα μπορεί να τη «χαρίσει» στο άλλο παιδί, αφού αυτός έκανε και τα δυο.''

         'Άλλο κουφό και αυτό.. Όλοι αυτοί που η ψυχή τους είναι γεμάτη μίσος, θυμός και φθόνο για τον συνανθρώπό τους, δηλαδή όλοι αυτοί που διακατέχονται και ενεργούνε με συναισθήματα κακίας δεν τους φταίει ο Θεός σε κάτι.. όταν όλοι αυτοί πεθάνουνε ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΙ τότε δεν θα μπορούνε να ομοιάσουνε στην ουσία του Θεού που είναι η αγάπη, η συμπόνια και η αδελφοσύνη, επειδή όπως όμοια και σε όλη την γήινη ζωή τους δεν μπορούσανε να ζήσουνε με τους καλούς συνανθρώπους τους στην Γή που είναι η ''εικόνα'' του Θεού αντίστοιχα δεν θα μπορούνε να συνυπάρξουνε με το πνεύμα του Θεού στο επέκεινα. Όχι επειδή ο Θεός είναι κακός άλλα επειδή η ψυχή τους διαφοροποιείται σε μεγάλο βαθμό από την ουσία του Θεού και αντί να νιώσουνε την αγάπη Τού, αυτοί νιώθουνε ως ''κόλαση'' τον ίδιο τον Θεό γιατί σιχαίνονται την αγάπη, γιατί σιχαίνονται την συγχώρεση, γιατί σιχαίνονται να τον αλτρουισμό.
         Η κόλαση δεν είναι τόπος, είναι ψυχική κατάσταση και αυτοί που έχουνε την ''κόλαση'' μέσα τους από την γήινη ζωή τους την μεταφέρουνε και στο επέκεινα.

         Κίμων
         Έχουμε δύο ερωτήματα. Το πρώτο είναι: Είναι ο Θεός ο δημιουργός της Κόλασης; Αν είναι, τότε έφτιαξε την Κόλαση για να μας τιμωρήσει και δεν μας συγχωρεί (όσο συνεχίζουμε να είμαστε αυτοί που είμαστε, εννοείται, διότι, αν αλλάζαμε και γινόμασταν καλοί, δεν θα υπήρχε θέμα συγχώρεσης).
         Η Κόλαση είναι ένας τόπος που μπορούμε να επισκεφτούμε και να συναντήσουμε άλλες ψυχές που αντικειμενικά υφίστανται. Η Κόλαση δεν είναι απλά μια υποκειμενική ψυχολογική μας κατάσταση, γιατί, αν ήταν κάτι υποκειμενικό και προσωπικό, δεν θα μπορούσαμε να συναντήσουμε άλλες ψυχές εκεί. Εφόσον είναι ένα μέρος όπου μπορούμε να συναντήσουμε άλλες ψυχές, ένα μέρος με αντικειμενική οντότητα, άρα είναι ένας «τόπος» – ή, αν θες, πες την «πεδίο» ή «κόσμο» ή «διάσταση» ή «δόνηση». Πάντως δεν είναι μόνο μια υπόθεση προσωπικής μας φαντασίας.
         Λοιπόν αυτό τον «κόσμο» ή τη «δόνηση» ή το «πεδίο», ποιος το έφτιαξε;
         Αν πεις ότι δεν το έφτιαξε ο Θεός, τότε ο Θεός δεν είναι ο Δημιουργός των πάντων. Δεν είναι αυτός που θα σταθεί μπροστά μας, όταν πεθάνουμε, ως Κριτής (Λυτρωτής ή Τιμωρός), αλλά απλά πηγαίνουμε, λόγω ψυχικής συνάφειας, σε κάποιο πεδίο. Αν είμαστε καλοί, πηγαίνουμε σε ένα πεδίο καλοσύνης, αρμονίας και ενότητας, αν είμαστε κακοί πηγαίνουμε σε ένα αντίθετο πεδίο. Δεν τίθεται θέμα δικής του Κρίσης που αποφασίζει τον προορισμό μας, αλλά υπάρχουν διάφορα πεδία προς τα οποία ελκόμαστε αυτόματα λόγω συνάφειας.
         Και ο Χριστός τότε, όταν κρεμόταν στο Σταυρό, δεν πήρε τον ληστή μαζί του στον Παράδεισο. Απλά ο ληστής μετανόησε και γι' αυτό ελκύστηκε στον Παράδεισο από μόνος του. Ενώ ο άλλος ληστής που δεν μετανόησε, ελκύστηκε απ' το πεδίο με το οποίο ταίριαζαν οι δονήσεις του.
         Αν βγάλεις έτσι τον Θεό από το πεδίο της Κόλασης, το επόμενο ερώτημα είναι αν είναι δημιουργός του πεδίου της Φύσης. Λοιπόν εγώ έγραψα πως αυτός που έφτιαξε τον λύκο και το αρνί δεν μπορεί να χαρακτηριστεί στοργικός πατέρας που μας δημιούργησε. Δεν απάντησες σε αυτό. Παράθεσες ένα σχετικό απόσπασμα από τα λόγια μου, μα συνέχισες να σχολιάζεις τον Θεό ως τιμωρό.
         Όταν ο λύκος τρώει το λαγουδάκι, υπάρχει θέμα τιμωρίας; Τιμωρείται το λαγουδάκι για κάτι; Δεν νομίζω να το πιστεύεις αυτό. Επομένως με ποιον τρόπο υποστηρίζεις πως ο Θεός όντως έφτιαξε την φύση και είναι στοργικός πατέρας της; Γιατί να μην είναι πιο πιθανό να την έφτιαξε ο διάβολος ή κάποιος εξωγήινος, αν πρόκειται να ορίσουμε τον Θεό ως στοργικό πατέρα, διαφοροποιώντας τον από τους άλλους δύο;

         Με ρωτάς τι πιστεύω εγώ. Εγώ πιστεύω πως υπάρχουν δύο πόλοι της ύπαρξης, το Καλό και το Κακό. Την έννοια του «Θεού» την σχετίζουμε με το Καλό, τη θετικότητα, τον Ουρανό, την Αρμονία, την Οικουμενικότητα. Την έννοια του Κακού την σχετίζουμε με το Κακό, την Κόλαση, τον εγωισμό, τον περιορισμό και πάει λέγοντας. Αυτό το πεδίο είναι στον Πάτο, το θείο πεδίο στην Κορυφή, και ενδιάμεσα υπάρχει η φύση. Η φύση είναι ένα μείγμα από καλό και κακό. Όταν απαρνούμαστε το κακό και αφομοιωνόμαστε στο καλό, φεύγουμε από αυτό το πεδίο και ανεβαίνουμε στον Ουρανό.
         Γι' αυτό κι όταν κάποιος λέει «ο Θεός έκανε το παιδάκι μου», του λέω: «ναι, για να θρέψει το λυκάκι». Δεν έχει δηλαδή λογική και νόημα να πεις ότι ο Θεός δημιούργησε ένα μη τέλειο πεδίο. Ό,τι είναι θείο σχετίζεται με το τέλειο πεδίο, μα η ύλη δεν σχετίζεται με αυτό. Ο Θεός δηλαδή, δεν έφτιαξε την ύλη, και σίγουρα δεν έφτιαξε τις σαρκικές ηδονές, οι οποίες μας κολλούν στην ύλη. Λοιπόν αυτός που κάνει παιδιά, εκλογικεύει και δικαιολογεί την ύπαρξή τους αποδίδοντας την δημιουργία τους στον καλό Θεό, όταν στην πραγματικότητα το πεδίο που ζούμε δεν είναι το πεδίο του Θεού, είναι ένα πεδίο ύλης, χωρισμού, το οποίο ξεπερνάμε όταν απορρίψουμε την προσκόλλησή μας στην ύλη και εστιαστούμε στο πνεύμα που είναι ο Θεός.
         Άρα, για μένα: ο Θεός δεν δημιουργεί ούτε την Κόλαση ούτε την Φύση (γιατί αν βγάλεις το Κακό δεν υπάρχει φύση, κι ο Θεός δεν πλαγιάζει με τον Σατανά). Ο Θεός είναι η συνειδησιακή και ενεργειακή ουσία της απεραντοσύνης που βρίσκει κανείς όταν αρνηθεί την ύλη και ανέβει ψηλά – με όλη του τη δύναμη, το πάθος και την καρδιά.
         Ο Θεός δεν είναι σαν το αλάτι, που διαλύεται στο νερό. Δεν ενώνεται με τον διάβολο. Αντίθετα, είναι σαν το λάδι που δεν αναμιγνύεται με το νερό. Η φύση έχει λάδι και νερό, έχει καλό και κακό. Εναπόκειται σε εμάς να βλέπουμε τι είναι τι και να προχωρούμε προς το πνεύμα, προς τον Θεό, και όχι προς την ύλη.
         Αν ο Θεός ήταν αλατόνερο, δεν θα είχαμε άλλη επιλογή παρά να πιούμε το αλάτι μαζί με το νερό. Θα ήταν ένα και το αυτό. Όμως οι άγιοι μάς δείχνουν πως μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τη θεία μας διάκριση για να ξεχωρίσουμε τα ξερά από τα χλωρά, το λάδι από το νερό, το καλό από το κακό, και να γεννήσουμε έτσι όχι το σαρκικό μα το αιώνιο.

         Ουσιαστικά αυτό διδάσκει και ο χριστιανισμός, την υπέρβαση του υλικού πεδίου. Μα μετά πετάει μέσα και το δόγμα του Θεού δημιουργού της φύσης και το πράγμα γίνεται παράλογο. Γιατί να πρέπει να υπερβούμε κάτι που ο Θεός έφτιαξε; Ό,τι αυτός έφτιαξε είναι εξ ορισμού καλό για εμάς. Εκτός κι αν το έφτιαξε για να του πούμε ΟΧΙ.
         Το δόγμα ότι ο Θεός έφτιαξε τον κόσμο δημιουργεί μια σχιζοφρένια στην ζωή του πιστού. Από τη μία λέει «να παντρευτώ να νοικοκυρευτώ» από την άλλη δοξολογεί τους ασκητές, τους διάφορους παρθένους και τους μάρτυρες. Αυτή δεν είναι μια θεολογία που στέκει. Είναι καλύτερα να πεις σε όποιον δεν έχει τη δύναμη να αποφύγει τις ηδονές να βάλει στη ζωή του όσο περισσότερο καλό μπορεί, μαζί με το κακό. Κι ότι έτσι μπορεί το τελικό αποτέλεσμα να μην είναι τελικά αρνητικό, ή πολύ αρνητικό, κι η ψυχή του να έχει ένα αρκετά θετικό πεπρωμένο.
         Με αυτό τον τρόπο έχεις μια θρησκεία για τον πολύ κόσμο ενώ παράλληλα διατηρείς τα ιδανικά της. Και δεν παρέχεις δικαιολογίες για ό,τι δεν είναι του Θεού.
         Όμως τότε το πρόβλημα είναι οι τύψεις, η ενοχή. Και πραγματικά δεν υπάρχει συνταγή για αυτό. Πώς φεύγουν οι τύψεις; Απορροφήσου από τον Θεό, και καθώς η σωματικότητά σου θα υπερβαίνεται, θα αφήνονται πίσω και οι τύψεις.
         Αυτός δεν θα είναι ένας Θεός της ύλης, μα ένας Θεός του πνεύματος και της απεραντοσύνης.
         Ένας τέτοιος Θεός θα δημιουργεί ένα χάσμα στην ψυχή σου, και παράλληλα θα το κλείνει. Ενώ ο Θεός που δημιούργησε την ύλη είναι ένας Θεός που σου λέει «όνειρα γλυκά», σαν στοργικός πατέρας, σε κάνει να νιώθεις «καλά με τον εαυτό σου», κλείνει τις κουρτίνες και σε αφήνει να κοιμάσαι.

----------------------
---------------------------------