Ισχυρή μαρτυρία ηθοποιού που έπαιξε τον Χριστό

          βίντεο

                                                           Συζήτηση για το βίντεο

          Kωστας Ιαπετος
          Το φως είναι λεπτομέρεια του σκότους. ( Κ. Μόντης )
          Μάθετε να ζείτε με την φθορά σας.
          Μάθετε να ζείτε με την βεβαιότητα του θανάτου σας.
          Και να γελάτε όμορφα δυνατά να γελάτε σαν ΑΘΑΝΑΤΟΙ. (Χάρης Βλαβιανός)
          Όσον αφορά αυτάς τας ανοησίας και τας υπερβολάς, αν και θα έπρεπε να βλέπουν ότι ο ««ΘΕΟΣ»» ελάχιστα ενδιαφέρεται δι’ αυτά που πιστεύουν αφού βρέχει επί δικαίων και αδίκων και αι θεομηνίαι κατακλυσμοί σεισμοί επιδημίαι και γενικός καταστροφαί, ουδεμίαν κάμνουν επιλογήν μεταξύ καλών η κακών δικαίων η αδίκων. Διότι απλούστατα ουδείς λόγος υπάρχει διά να συμβεί αυτή η εξαίρεσις!!!!!!
          Διατί δεν τιμωρεί το κακό;;;;;;;;
          Η δεν θέλει.
          Η δεν μπορεί.
          Η θέλει αλλά δεν μπορεί.
          Η ούτε θέλει ούτε μπορεί.
          Κατά την γνώμη μου διότι κατοικεί πάρα πολύ μακριά και είναι κουραστικό!!!!!!!!!

          Κίμων
          Το "κακό" είναι η ταύτιση με την ύλη.
          Όλοι μας είμαστε μέρος το κακού, γιατί όλοι ταυτιζόμαστε με την ύλη.
          Ζούμε αιώνια. Περνάμε από το ένα σώμα στο άλλο.
          Πεθαίνουμε και πεθαίνουμε ξανά, και πάλι ζούμε και ζούμε.
          Μέσα στη διαδικασία αυτή, στα ενδιάμεσα διαστήματα μεταξύ των διαδοχικών μας βίων, όταν έχουμε μείνει δίχως σώμα, και, καθαρή συνείδηση πλέον, θωρούμε τις πράξεις μας και τα ηθικά μας σφάλματα, αποφασίζουμε επίσης να ζήσουμε κάποιους πόνους που θα αναιρέσουν το κακό κάρμα που σωρεύσαμε πράττοντας δίχως συνείδηση.
          Επειδή οι πόνοι της ενσώματης ύπαρξης είναι ατέλειωτοι, μια που είναι στη φύση των υλικών πλασμάτων να πονούν (όπως και να χαίρονται την ύλη), και επειδή η περίοδος που υπάρχουμε ασώματοι, ή σε προηγούμενους βίους, σβήνεται από τη μνήμη των περισσότερων από εμάς, δεν μπορούμε κάθε φορά να δακτυλοδείξουμε ένα πόνο και να πούμε: αυτός έγινε επειδή ταυτίζεσαι με την υλική ύπαρξη και είναι στη φύση αυτής να δίνει πόνο· ενώ αυτός έγινε επειδή κάποτε, σε αυτή την ύπαρξη ή σε προηγούμενη, είχες πάρει ανήθικες αποφάσεις.
          Το ότι υπάρχει μια τέτοια διαδικασία το γνωρίζουμε μέσω της διαίσθησης, όσοι από εμάς κατέχουμε τέτοια διαίσθηση. Δεν την κατέχουμε όλοι.
          Περπατάς σε ένα ερημικό δρόμο. Θα ήθελες να έχεις μια μηχανή και δεν έχεις λεφτά να την αγοράσεις. Βλέπεις κάποια να περπατά κι αυτή εκεί. Την πλησιάζεις από πίσω και της τραβάς την τσάντα. Αυτή αντιστέκεται. Την γρονθοκοπάς, παίρνεις την τσάντα και φεύγεις. Με τέτοιες μεθόδους μαζεύεις τα χρήματα και αγοράζεις τη μηχανή. Μια μέρα πέφτεις και χτυπάς. Γνωρίζεις πως χτύπησες γιατί αμάρτησες; Λες πως και ο άλλος χτύπησε, κι όμως μάζεψε τα χρήματα με τίμιους τρόπους. Όμως μπορεί ο άλλος απλά να χτύπησε γιατί ταυτίζεται με την ύλη, χωρίς να έχει συγκεκριμένες άλλες αμαρτίες που πληρώνει με αυτό το χτύπημα. Εσύ όμως έχεις άλλα να πληρώσεις χτυπώντας. Ο καθένας έχει τους δικούς του λογαριασμούς. Πώς το ξέρουμε πως γράφονται λογαριασμοί; Μέσω της διαίσθησης. Μέσω αυτής γνωρίζεις πως κάποτε θα πληρώσεις για τη ληστεία και το γρονθοκόπημα, ακόμα κι αν δεν σε βρει η αστυνομία. Μέσω της διαίσθησης επίσης γνωρίζεις πως, εγκαταλείποντας τη θεϊκή κατάσταση στην οποία κάποτε βρισκόσουν, και γινόμενος υλικό ον, έφερες στο πεπρωμένο σου πόνους ατέλειωτους, ως φυσικό αποτέλεσμα της καινούργιας ελλιπούς, φθαρτής και θνητής σου φύσης.
          Άλλοι αισθάνονται πως οι χαρές της υλικής ζωής αξίζουν τους πόνους που τη συνοδεύουν. Περνούν τους πόνους με όσο περισσότερη υπομονή και "χαμόγελο" μπορούν (πόσο μπορείς να χαμογελάς όταν π.χ. έχεις καρκίνο;) ώστε στις καλές μέρες να μπορούν να απολαμβάνουν το σεξ, τα ωραία φαγητά, την παρέα, τα παιχνίδια και τη διασκέδαση.
          Άλλοι πάλι κουράζονται από αυτή την εναλλαγή και νοσταλγούν ξανά την πρότερη τελειότητά τους. Προσπαθούν να είναι όσο πιο τέλειοι μπορούν. Δεν δέχονται κηλίδες στο ρούχο της ψυχής τους. Δεν αμαρτάνουν, δεν αδικούν άλλους, δεν ταυτίζονται με την ύλη, ενσωματώνουν και εκδηλώνουν όσο μπορούν περισσότερες αρετές, διατηρούν την πνευματική τους διαύγεια και τη δύναμη να αντιστέκονται στους πειρασμούς ακόμα και στις πιο δύσκολες και προκλητικές καταστάσεις.
          Παίρνουν θάρρος υπενθυμίζοντας στον εαυτό τους τον σκοπό τους, προσέχουν τι λένε άτομα που βίωσαν τη μεταθανάτια κατάσταση και επανήλθαν στη ζωή –την διαδικασία της Κρίσης που συμβαίνει τότε–, δίνουν βάση στα λεγόμενα των θρησκειών: «καλύτερα να χάσεις το μάτι σου παρά την ψυχή σου».
          Και κάποτε απογειώνονται. Συνεχίζουν το «στενό και δύσβατο δρόμο» και μετά την πρώτη τους απογείωση. Στους κατοπινούς τους βίους συνεχίζουν να απογειώνονται. Ξανά και ξανά, αναλήπτονται κοντύτερα στον ουρανό, πιο κοντά στον Θεό, κι ενσωματώνουν στη ζωή τους ένα όλο και μεγαλύτερο κομμάτι από τη δική του έμπνευση.
          Και ξάφνου, υψώνονται για τελευταία φορά, και δεν ξαναγυρνούν πλέον.
          Ποιος το καταλαβαίνει αυτό; Ποιος έχει μάτια να παρατηρήσει τους αγίους και την κατάσταση στην οποία εκείνοι βρίσκονται στα πνευματικά βασίλεια;
          Εμείς οι άλλοι συνεχίζουμε εδώ στη Γη να παλεύουμε με τα ίδια – με τις αδικίες μας, με την ταύτισή μας με την ύλη, με την προσπάθεια να την αντέξουμε, και να βαστάξουμε την χαρά μας για να μην μας τρελάνει όταν η ύλη υποκύπτει στις επιθυμίες μας και μας δίνει ό,τι ποθούμε.
          Και για αυτό δεν μπορεί να υπάρξει απόδειξη ότι συμβαίνει μια διαδικασία ηθικής κρίσης και ανταπόδοσης. Διότι είναι δύσκολο να την εντοπίσεις με τη λογική σου, λόγω των αθέατων παραγόντων που εμπλέκονται στη διαδικασία, και επειδή η λαχτάρα σου για την ύλη σε τυφλώνει μπροστά στην εγγενή σου έλξη προς το πνεύμα, την καθαρή συνείδηση και την αιωνιότητα.
          Όμως εκείνοι που έχουν διαίσθηση, εκείνοι που κρατούν μέσα τους την παιδική αθωότητα, όπως ο Μικρός Πρίγκιπας του Εξυπερί, αυτοί ξέρουν.
          Και ζουν την ζωή τους ανάλογα. Διατηρούν τον πνευματικό σκοπό τους ζωντανό τις ώρες που καλούνται να επιλέξουν. Περνούν πάνω από τη θάλασσα της απόλαυσης και του πόνου. Απογειώνονται προς μια κατάσταση όπου θλίψη, σήψη και θάνατος δεν υπάρχουν πια.
          Ζουν με βάση τη διαίσθησή τους. Αυτή ενσωματώνει στην κρίση τους τούς αθέατους παράγοντες, απρόσβατους στα υλικά μας μάτια και τη συνοδευτική σε αυτά λογική.
          Η δύναμή τους δεν εστιάζεται απλά στο να αντέξουν τις κακές ώρες, μέχρι οι καλές ώρες να ξανάρθουν. Διεκδικούν το δικαίωμά τους στην ευτυχία – μια ευτυχία όμως που δεν είναι υλική, και είναι «του κόσμου τούτου» μόνο στο βαθμό που ενυπάρχει στην ψυχή τους ενόσω ζουν και τους προτρέπει σε πράξεις που εκφράζουν αυτή την ανώτερη και ελεύθερη από τον πόθο για την ύλη κατάσταση.
          Αυτή η εσωτερική τους ελευθερία, η αποστασιοποίηση και αντικειμενικότητα που είναι σε θέση να δείξουν, είναι τα διαμάντια με τα οποία στολίζουν τη γήινη φορεσιά τους, μα και την ουράνια, όταν ο γήινος χρόνος τους ολοκληρωθεί.
          Όσοι από εμάς είδαν αγίους, τους φανερώθηκαν στον ύπνο τους ή στον ξύπνιο τους, έχουν δει, με πνευματικά μάτια, τα διαμάντια αυτά να λάμπουν. Είναι το φωτοστέφανο, η κορώνα της άυλης προσωπικότητάς μας.

                                                                                ---------------------------
                                                                    -------------------------------------------