Η αλληλογραφία μας
(ηλεκτρονική συζήτηση μεταξύ μας για τα
θέματα που πραγματεύονται τα βίντεο)
(54) Αλληλογραφία με Σταυρούλα σχετικά με το βίντεο:
"Γιατί κλαίει η Πάρις Χίλτον; "
Σεξ με μέτρο ή μετατροπή της ύλης σε πνεύμα;
ΚΙΜΩΝ
Δεν μου λες, το βίντεο για τη Χίλτον το είδες; Σου έκανε σταματήματα ή προχωρούσε κανονικά;
Και πώς σου φάνηκε; Έβαλα πολύ τέχνη εκεί. Είδες πόσες φωτο, βίντεο, σχόλια και εικόνες.
Ε, Χίλτον είναι αυτή...
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ
Το είδα. Δεν μου έκανε σταματήματα. Και θεωρώ ότι ήταν άστοχος ο παραλληλισμός του Μαχαράτζι μεταξύ του κλάματος της Χίλτον και του πόνου του φτωχού αγρότη. Γιατί δεν μιλάμε για την δικιά μας την Αθηνά Ωνάση; Ή τον Κατσιδόκωστα; Τους Γουλανδρήδες και τους Βαρδυνογιάννηδες; Η Χίλτον δεν έφτιαξε τίποτα μόνη της. Ένα ανόητο πλάσμα είναι που δεν διαφέρει σε τίποτα από την Αλεξανδράτου που δεν έχει τα δικά της χρήματα. Πίσω από αυτά τα παιδιά βρίσκονται οι πραγματικοί ένοχοι για την δυστυχία όλου του κόσμου. Την πείνα και τους πολέμους... Και αυτούς δεν τολμάνε να τους ακουμπήσουν! Τα παιδιά που έκαναν είναι η απόδειξη της αποτυχίας τους. Όσο προσπαθούν να κρύψουν τον αληθινό τους εαυτό, τον φανερώνουν τα παιδιά που έκαναν. Είναι η μούρη τους στον κόσμο και το αληθινό τους πρόσωπο. Ακόμα απορώ όταν τα βλέπω να διασύρονται στην τηλεόραση, καλά με τόσα δις και δεν τους είχαν τους καλύτερους δασκάλους; Δεν τα πήγαν στα καλύτερα σχολεία; Φυσικά και τους είχαν, αλλά δεν φτάνει, γιατί το κάρμα των αδικιών που έχουν διαπράξει θέλει να ξεπληρωθεί. Όχι, δεν με έπεισε αυτό που ήθελε να περάσει. Η Πάρις δεν έχει κλάψει ποτέ στην ζωή της, και ούτε ξέρει τι θα πει πόνος, ή θλίψη, γιατί είναι όλα τα αισθήματα νεκρωμένα μέσα της [μάλλον την λυπάμαι] .Δεν θα την αγαπήσει αληθινά κανένας άντρας και σίγουρα δεν έχει νοιώσει τι θα πει συναίσθημα στον έρωτα. Δεν θα ακούσει την λέξη σ' αγαπώ, και δεν θα δακρύσει κανένας γι΄ αυτήν. Και ξέρεις γιατί; Γιατί δεν το έχει πάρει ποτέ από τους γεννήτορες της. Οι γονείς αυτών των παιδιών είναι στείροι σε αυτό. Με την σειρά τους και τα παιδιά τους. Η ζωή τούς έδωσε αμέτρητα πλούτη και τους πήρε για αντάλλαγμα την αληθινή περιουσία. Να αγαπήσουν και να αγαπηθούνε. Ας μην βλέπουμε λοιπόν τι έχουν περισσότερο από μας, αλλά τι δεν έχουν!
ΚΙΜΩΝ
Αυτό που ο Μαχαράτζι θέλει να περάσει είναι ότι το αληθινό ξεπέρασμα του πόνου γίνεται όταν λάμπεις, αλλιώς υποσυνείδητα θα συνεχίσεις να πονάς ακόμα κι αν κατορθώσεις να κρύψεις τον πόνο από τον εαυτό σου.
Και μέσα από τις δικές μου προσθήκες έδειξα ότι η "λάμψη" είναι η υπερβατική κίνηση της φώτισης, και κόντρα σε αυτήν δεν πάνε μόνο όσοι έχουν τα πολλά χρήματα και την πόρσε, αλλά και όλοι εμείς που προσπαθούμε να βρούμε την ευτυχία στην ύλη και αρνούμαστε (και μάλιστα πεισματικά) το υπερβατικό δυναμικό της ζωής.
Και έδειξα πώς διδασκόμαστε αυτή την υπερβατική κίνηση από τις αρχαίες κουλτούρες μέσα από τα σύμβολα του κηρυκείου (αρχαιοελληνικό), της κουνταλίνι (ινδικό) και του φωτοστεφάνου (χριστιανικό).
Λοιπόν δεν πρόκειται για μια διαφοροποίηση ανάμεσα στην "πραγματική" αγάπη και στην ψεύτικη (όπως ίσως ρομαντικά θα μπορούσε κάποιος να το εκλάβει) αλλά για κάτι πιο βαθύ και οντολογικό.
Στην πραγματικότητα, αυτό ήταν και το νόημα των δικών μου παρεμβάσεων, γιατί ήξερα ότι ο θεατής θα τείνει να πει ότι "ναι, αυτή έχει πολλά χρήματα και ζει υλιστικά, αλλά εγώ δεν ζω έτσι". Αλλά ο καθένας προσπαθεί να βρει υλικούς τρόπους για να λύσει ένα πρόβλημα που δεν είναι υλικό αλλά οντολογικό, υπαρξιακό και ενεργειακό, και το να το λες αυτό είναι μια "άχαρη" δουλειά, καθώς το θεωρούμε αυτονόητο ότι είμαστε υλικά όντα και το ανθρώπινο πρόβλημά μας δεν μπορεί παρά να είναι υλικό.
Το να αντιληφθούμε οτιδήποτε άλλο προσκρούει σε έναν τοίχο.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ
Ο Μαχαράτζι το τρώει όλο το φαγητό του. Αυτό δεν είναι ύλη; Και οι γυναίκες που έδειξες στο τέλος είναι γυναίκες με την κιθάρα στο χέρι, με το μικρόφωνο που τραγουδάνε και χαίρονται κάθε στιγμή της ζωής. Αυτό δεν είναι ύλη; Ο παρουσιαστής πήρε την ιστορία από τις δυο άκρες. Την απόλυτη μισαλλοδοξία, και την πλήρη εξαθλίωση του φτωχού που πηγαίνει στην φύση για την ανάγκη του. Οι αρχαίοι Έλληνες δίδασκαν το παν μέτρον άριστον! Την ισορροπία, ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι. Και αγαπούσαν το σώμα τους. Όχι σαρκικά, αλλά νους υγιής σε σώμα υγιές. Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι φτάνουμε όλοι ταυτόχρονα σε αυτήν την υπερβατική ταύτιση με το πνεύμα. Και μετά τι; Δεν θα χρειαζόμαστε τροφή, ούτε νερό, ούτε ρούχα, ούτε μέσα μεταφοράς, ούτε sex, άρα ούτε θα αναπαραγόμασταν. Θα είμασταν αιώνιοι, να γυρνάμε αιώνια, σε ένα αιώνιο κενό! Τι περιπέτεια! Ωραία λοιπόν, γίναμε όλοι πνεύματα. Και τι θα κάνουμε; Αφού θα έχουμε λύσει όλα τα υλικά εμπόδια, θα περιφερόμαστε σαν φώτα. Το νόημα της ζωής είναι μέσα στην ίδια την ζωή. Θα ήθελα να τον ρωτήσω αυτόν, και εσένα, αν είχες μια επιλογή, να φτάσεις να γίνεις ένα άυλο πνεύμα, ή να έχεις στην γη μια όμορφη, χαρούμενη και δημιουργική ζωή, τι θα επιλέγατε; Οι Αρχαίοι είχαν τέχνες, φιλοσοφία, μουσική, διασκέδαση... και πολέμους. Αυτό είναι το αντίθετο τους που δεν μπόρεσαν να ξεπεράσουν. Μα ο πόλεμος πατήρ όλων! Είμαστε ύλη Κίμωνα και το νόημα είναι να το αποδεχτούμε και να βρούμε τις ισορροπίες, να ενώσουμε τις αντιθέσεις, όχι να λέμε ότι το άλλο άκρο είναι το ιδανικότερο. Το λιοντάρι δεν αναρωτιέται αν είναι δολοφόνος όταν κατασπαράζει την αντιλόπη, αλλά ούτε και εγώ αισθάνομαι τύψεις όταν χτυπάω την μύγα που πάει στο φαγητό μου. Ο άνθρωπος όμως αισθάνεται τύψεις όταν σκοτώνει τον συνάνθρωπό του. Αλλά όταν πολεμάει και πηγαίνει στον πόλεμο; Εκεί δεν σκοτώνει; Εκεί αρχίζει η φιλοσοφία και το γνώθι εαυτόν. Αλλά όχι το προσωπικό, τι χρώμα θα βάψω τα μαλλιά και τι αμάξι θα πάρω, αλλά μια γνώση βαθύτερη που έχει να κάνει με το τι είναι ο άνθρωπος. Πού ξέρεις, μπορεί όλοι μας να είμασταν κάποτε πνεύματα που ζητήσαμε να ζήσουμε κάτι υλικό και απτό, για να βγούμε από την πλήξη... και πέσαμε στην παγίδα! Τώρα θέλουμε να ξαναγίνουμε πνεύματα; Ευτυχία είναι να κρατάς το χέρι του αγαπημένου-ης και να βαδίζετε στην παραλία. Ευτυχία είναι να μοιράζεστε την μπουκιά από το ίδιο φαγητό. Ευτυχία είναι ακόμα και όταν θα διαφωνήσετε σε κάτι. Ευτυχία είναι να τον κοιτάς στα μάτια όταν κάνεις έρωτα, και πίστεψέ με, ακόμα και από εκεί μπορείς να βρεις την ένωση με τον Θεό!
ΚΙΜΩΝ
"Ο Μαχαράτζι το τρώει όλο το φαγητό του. Αυτό δεν είναι ύλη;"
Αν ο Μαχαράτζι κάνει κατάχρηση στο φαγητό, ούτε αυτό είναι σωστό. Ο δικός μου γκούρου ήταν κι αυτός παχύς, αλλά βλέποντάς τον δεν θα μπορούσες να φανταστείς ότι παλιότερα είχε φτάσει μέχρι και τις 100 μέρες νηστεία (χωρίς να τρώει απολύτως τίποτα). Ούτε θα μπορούσες να φανταστείς ότι όποτε ήθελε άφηνε στη Γη το υλικό του σώμα και λειτουργούσε με ένα ενεργειακό και αθάνατο σώμα το οποίο μιλούσε στους μαθητές και μπορούσαν να το δουν.
Καμιά φορά, λοιπόν, τα φαινόμενα απατούν και μη δίνεις υπερβολική σημασία στην κοιλιά του Μαχαράτζι, γιατί μπορεί να μεταφέρει ένα μήνυμα άλλο από την πραγματικότητα.
Αλλά ξαναλέω, αν κάνει κατάχτηση στο φαγητό, είναι σφάλμα του.
Το θέμα είναι πώς πρέπει να ζούμε για να απελευθερωθούμε από τα δεσμά μας. Όταν ο γαμπρός μου αρρώστησε από καρκίνο ήταν μόνο 49 χρονών. Ποθούσε να ζήσει, ήταν και η αδερφή μου έγκυος, αλλά βρισκόταν κάτω από τους υλικούς περιορισμούς και δεν μπορούσε να κάνει τίποτα γι' αυτό. Λοιπόν οι "θεοί" ή "άγιοι" μάς διδάσκουν πώς πρέπει να ζούμε έτσι ώστε να αφυπνίσουμε αυτό το αθάνατο σώμα. Φαίνεται ότι υπάρχουν επίπεδα αθανασίας και πληρότητας και η ζωή, η ύπαρξη γενικώς (ακόμα κι αν δεν ζεις στην ύλη αλλά σε άλλο πεδίο ύπαρξης) είναι ένας αγώνας για να ενσωματώσεις, να αφομοιώσεις όλο και μεγαλύτερα επίπεδα φωτός, πληρότητας και αθανασίας. Αν υποθέσουμε ότι υπάρχει μια κατάσταση όπου ο στόχος έχει επιτευχθεί και δεν υπάρχει πια κάτι περισσότερο για να επιτευχθεί και έχεις γίνει ένα με την Ύπαρξη και δεν είσαι ένα ατομικό ον που ζει και πεθαίνει, τότε δεν "τριγυρνάς" χωρίς να ξέρεις τι να κάνεις, εφόσον βρίσκεσαι παντού.
Το μυστικό στη σοφή ζωή είναι να αντιληφθείς πώς οι διάφορες εμπειρίες που επιζητάς στην ύλη είναι σύμβολα αυτής της κατάστασης. Έχοντας σύντροφο και παιδιά επιδιώκεις να επεκταθείς έξω από τον εαυτό σου. Ταυτίζεσαι με αυτά κι άλλα πρόσωπα και έχεις την αίσθηση ότι δεν είσαι ένα περιορισμένο ον πια.
Αλλά ξάφνου έρχεται μια αρρώστια και καταλαβαίνεις ότι αυτό ήταν απλά μια ιδέα, ότι ποτέ δεν ξεπέρασες τα όρια του σώματός σου.
Τη φιλοσοφία της υπέρβασης των υλικών ορίων την έχουν μονάχα μεμονωμένα άτομα και πνευματικές κοινότητες. Ας πούμε, η κοινότητα του Πυθαγόρα στην Αρχαία Ελλάδα είχε αυτή τη φιλοσοφία. Αλλά "πληθυσμοί", είτε πρόκειται για τον αρχαιοελληνικό είτε για οποιονδήποτε άλλον, δεν έχουν αυτή τη φιλοσοφία.
Αν θεωρείς ότι ήταν πεπρωμένο να με συναντήσεις, τότε θεώρησε πεπρωμένο το να στοχαστείς σχετικά με το θέμα και μη θυμώνεις και αντιδράς. Γιατί η φιλοσοφία σου θα είναι έγκυρη μόνο αν μπορείς να την κρατήσεις και στις δύσκολες εποχές. Αλλά η πείρα μάς δείχνει πως όταν το σώμα υποφέρει και δεν βρίσκεται γι' αυτό μια υλική λύση, τότε η προσκόλλησή μας προς τις υλικές απολαύσεις φθείρεται και φθίνει και αναγκαζόμαστε, τότε, να ψάξουμε για μια υπερβατική λύση.
Λοιπόν οι πνευματικές παραδόσεις δεν συστήνουν να μην δουλεύουμε, να μην βγάζουμε χρήματα και να μην ζούμε, αλλά πώς θα ζήσουμε έτσι ώστε να επιτρέψουμε στη ζωτική μας ενέργεια να απλωθεί πέραν του σώματος και να ενωθεί με την ενέργεια του σύμπαντος.
Και το αποτέλεσμα μιας τέτοιας ένωσης εισχωρεί στην αιωνιότητα και διαρκεί αιώνια. Ενώ με τον αγαπημένο σου, αυτόν που αποκαλείς σύντροφό σου, πόσο καιρό θα είστε μαζί; Είτε εσύ θα πεθάνεις είτε αυτός, διότι η θνητότητα είναι η μοίρα όλων μας. Όπως λέει χαρακτηριστικά μια ινδική ιστορία, είμαστε όλοι μας ταξιδιώτες που συναντηθήκαμε σε ένα σταυροδρόμι, και ο καθένας μας συνεχίζει το δρόμο του.
Αυτό που ξεχωρίζει τον πνευματικά προσανατολισμένο άνθρωπο από τον κοινό άνθρωπο είναι ότι ο δεύτερος δεν θέλει να παλέψει για την αποταύτισή του από τα διάφορα υλικά πράγματα. Θέλει να σκέφτεται: «είμαι ξανθιά, είμαι δύο μέτρα, έχω τόσα λεφτά, έχω τόση μόρφωση, τα παιδιά μου είναι έξυπνα, όμορφα και υγιή, ο άντρας μου με αγαπάει, το αυτοκίνητό μου μόλις βγήκε από το σέρβις.»
Αλλά όλα αυτά υπόκεινται σε αλλαγές και δεν μπορείς να στηρίζεις την ευτυχία σου σε αυτά. Σε όλο τον υλικό κόσμο, τίποτα δεν υπάρχει σταθερό. Λοιπόν το θέμα είναι πώς να έχεις κάποια βασικά πράγματα που θα εξασφαλίσουν, κατά το δυνατόν, την επιβίωσή σου, δίνοντας όμως παράλληλα όσο περισσότερη μπορείς από την καρδιά σου όχι στα πράγματα του υλικού κόσμου αλλά σε αυτά του πνευματικού κόσμου, και σιγά-σιγά να μεταλλάσσεις την ενέργειά σου από ύλη σε πνεύμα. Ίσως μια τέτοια ζωή θα μπορούσες να την αποκαλέσεις "μέτρο", με την έννοια ότι, από τη μία δεν αφήνεις τον εαυτό σου να πεθάνει και συντηρείς το σώμα σου, από την άλλη προσπαθείς να ανοίξεις μια οδό για τη θέωση της ψυχής σου. Γιατί αν "μέτρο" σημαίνει να κάνεις ό,τι θέλεις σε μέτριο βαθμό, κι αν αυτά που θέλεις είναι τα υλικά πράγματα, τότε πώς θα τα ξεπεράσεις, πώς θα μεταλλάξεις την ύλη σου σε ενέργεια; Θα συνεχίσεις να ζεις στον υλικό κόσμο, τη μία ζωή μετά την άλλη, ψάχνοντας μια ευτυχία η οποία δεν εδρεύει στην ύλη (αν και συμβολικές και φευγαλέες αναλαμπές της θα μπορέσεις σε κάποιες περιπτώσεις να έχεις με υλικούς τρόπους).
Κοροϊδεύεις τις διάφορες συγγραφείς για το ότι βάζουν στα βιβλία τους δίμετρες ξανθιές, αλλά ούτε εσύ έχεις κατορθώσει να ξεπεράσεις αυτό το σημείο. Γιατί δεν μπορείς να δεις την Σταρί σαν μια ψυχή που ποθεί την πνευματικοποίηση του κόσμου, αλλά κι εκεί θέλεις να πλέξεις τις συνηθισμένες ρομαντικές ιστορίες.
Το πραγματικό ρομάντσο είναι πώς ο άνθρωπος, ατομικά και συλλογικά, θα ανοίξει τα φτερά του για να πετάξει. Πώς θα μετατρέψει την υλική του ενέργεια των χαμηλών δονήσεων σε πνευματική και αθάνατη ενέργεια. Αυτή η ενέργεια ενσωματώνει την ύλη, αλλά την έχει μετατρέψει σε αθάνατη, σε πνευματική, σε ένα αιώνιο παλμό. Αυτό σημαίνει ότι έχει βρει την ουσία της υλικής ύπαρξης και την έχει μετασχηματίσει - γιατί βέβαια οι επιμέρους μορφές, τα διάφορα σώματα, είναι προσωρινά και ευάλωτα.
Ποια είναι η ουσία της υλικής ύπαρξης; Είναι ο πόθος, ο οποίος είναι σαν μια φωτιά που κατακαίει. Όταν δεν ικανοποιείται, αυτή η φωτιά φουντώνει και ανεβαίνει προς τον ουρανό και μετατρέπει τον νου και την ψυχή μας σε ζωντανές υπάρξεις.
Γι' αυτό χρειάζεται να βρίσκουμε σε ποιο βαθμό είμαστε εμείς έτοιμοι να μην ικανοποιούμε τον πόθο μας αλλά να τον κατευθύνουμε προς τα πάνω. Αυτή η ζωή είναι η ζωή του μέτρου, με την έννοια ότι δεν περπατάς ξυπόλυτος και ζητιανεύοντας και πεθαίνοντας στα τριάντα, αλλά προσπαθείς να διατηρήσεις την υλική σου υποδομή ενώ παράλληλα δουλεύεις για την ψυχή σου.
Αλλά ο κοινός άνθρωπος δεν το θέλει ούτε αυτό. Θέλει να ονειρεύεται ότι ΑΝ ήμουν όμορφη και ΑΝ ήμουν ξανθιά και ΑΝ ο σύζυγός μου συνεχίσει να με αγαπάει...
Ναι, αλλά μπορεί να μην συνεχίσει. Αξίζουν πράγματι αυτά τα πράγματα για να αναλώνουν τον πόθο της ψυχής σου; Ή θα έβρισκε ο πόθος αυτός μια ουσιαστικότερη πλήρωση αν το αντικείμενο της επιθυμίας ήταν πνευματικό;
Μην αντιδράσεις και μη θυμώσεις μαζί μου. Σκέψου ώριμα αυτό που λέω.
"Και οι γυναίκες που έδειξες στο τέλος είναι γυναίκες με την κιθάρα στο χέρι, με το μικρόφωνο που τραγουδάνε και χαίρονται κάθε στιγμή της ζωής."
Οι γυναίκες με τις κιθάρες που δείχνουν οι φωτογραφίες, τραγουδούν ευλαβικά τραγούδια για θεϊκά πρόσωπα (όπως ο Χριστός, ο Σίβα, η Κάλι και η Σαρασουάτι). Δεν είναι συνηθισμένες τραγουδίστριες που τραγουδούν την αγάπη για το υλικό σώμα, αλλά τραγουδούν την αγάπη για το πνευματικό σώμα - αυτό που φανερώνεται μερικές φορές μπροστά μας όταν δεχόμαστε επίσκεψη από έναν άγιο ή "θεό" (δηλαδή από ένα φωτεινό ον). Αγαπούν αυτή τη φωτεινή πνευματική ουσία, όχι το υλικό σπέρμα, και γι' αυτό οι περισσότερες κάνουν λίγο ή καθόλου σεξ, εφόσον ο πόθος τους είναι για το σώμα του άλλου επιπέδου.
Το ότι χαίρονται, ναι, σαφώς, αυτό είναι προφανές από τις φωτογραφίες. Αλλά το θέμα είναι με τι χαίρεσαι. Γιατί εκεί που θέτεις την καρδιά σου, την πηγή της χαράς σου, προς τα εκεί πηγαίνεις και σε αυτό μετασχηματίζεσαι. Αν ύλη, ύλη. Αν πνεύμα, πνεύμα.
"Θα ήθελα να τον ρωτήσω αυτόν, και εσένα, αν είχες μια επιλογή, να φτάσεις να γίνεις ένα άυλο πνεύμα, ή να έχεις στην γη μια όμορφη, χαρούμενη και δημιουργική ζωή, τι θα επιλέγατε;"
Για να σου το πω ειλικρινά, και με ακρίβεια, η χαρά, απόλαυση και έξαρση που έρχεται μέσα από την πνευματική εμπειρία είναι ένα τρισεκατομμύριο φορές μεγαλύτερη από την υλική απόλαυση. Αν τρέχουμε πίσω από την υλική και όχι από την πνευματική απόλαυση, είναι γιατί ο νους μας δεν έχει ακόμα εξελιχθεί αρκετά για να μπορέσει να συλλάβει την πνευματική απόλαυση, την απόλαυση της πνευματικής γέννησης, την απόλαυση της μετατροπής της ύλης σε πνεύμα. Γιατί αυτό που συμβαίνει μεταξύ του θεού (με μικρό θήτα) και του ανθρώπου είναι μια ανταλλαγή σεξουαλικής ενέργειας. Ο θεός περνάει μέσα μας το σπέρμα του, που είναι το άκτιστο φως, αυτό που ονομάζουν Άγιο Πνεύμα. Και μέσα από αυτή την ένωση γεννιέται κάτι αθάνατο, που ξεπερνά τα πιο τρελά μας όνειρα.
Θα ήταν ποτέ δυνατό να προτιμήσει κανείς τις γήινες μηδαμινές απολαύσεις;
"Είμαστε ύλη Κίμωνα και το νόημα είναι να το αποδεχτούμε και να βρούμε τις ισορροπίες, να ενώσουμε τις αντιθέσεις, όχι να λέμε ότι το άλλο άκρο είναι το ιδανικότερο."
Η ύλη είναι πεσμένο πνεύμα, πνεύμα που έχει χάσει την ενέργεια και αυτογνωσία του. Λοιπόν προσπαθούμε να "θυμηθούμε" (κατά τον Πλάτωνα) το επίπεδο εκείνο που υπήρχε πριν γίνει η πτώση και να ανεβάσουμε τη ζωή μας στα πνευματικά και άφθαρτα επίπεδα.
Η ζωή του υλικού σώματος είναι ο πόθος, μια φλόγα που μπορεί να εκραγεί αγκαλιάζοντας το αιώνιο. Η ζωή δεν είναι το αίμα και τα νεύρα. Πίσω από όλες αυτές τις υλικές εκδηλώσεις κρύβεται κάτι βαθύτερο, κάτι ψυχικό και νοητικό. Προσπαθούμε λοιπόν (αν έχουμε συνειδητοποιήσει τι παιχνίδι παίζεται) να περάσουμε την αίσθηση της ζωής από τα κόκαλα στη σπίθα και να την κάνουμε να ζωντανέψει.
Και τότε... πυρκαγιά, η υποκείμενη αθάνατη ουσία, το πυρ του Ηρακλείτου, η φλεγόμενη πηγή του κόσμου.
"Που ξέρεις, μπορεί όλοι μας να είμασταν κάποτε πνεύματα που ζητήσαμε να ζήσουμε κάτι υλικό και απτό, για να βγούμε από την πλήξη."
Αυτό το "πνεύμα" που περιγράφεις δεν έχει μέσα του τη ζωή της ύλης. Είναι κάτι σαν νεκρή ψυχή. Όπως όταν πήγε ο Οδυσσέας στον Κάτω Κόσμο και προσπαθούσε να αγκαλιάσει τη μητέρα του αλλά εκείνη, ως "σκιά του Άδη", υπήρχε περισσότερο ως σκεπτομορφή παρά ως απτή υπόσταση.
Έτσι συμβαίνει με τις ψυχές που πεθαίνουν χωρίς να θεωθούν. Όσο μεγαλύτερο βαθμό θέωσης, πνευματικοποίησης επιτύχεις κατά τη διάρκεια της ζωής σου, όμως, τόσο περισσότερη ενέργεια έκτοτε κουβαλάς μαζί σου τόσο κατά την υπόλοιπη ζωή σου στη Γη όσο και αφού αποχωρήσεις από αυτή. Το ίνδαλμά μας είναι να έχουμε την ενέργεια των φωτεινών όντων (θεών/αγίων). Όταν τα φωτεινά όντα κάνουν θαύματα, αλλάζουν την ίδια την υλική πραγματικότητα, γιατί ενσωματωμένη σε αυτά είναι η ίδια η ουσία της ύλης - η ψυχοπνευματική, εκρηκτική και αθάνατη πηγή της.
"Ευτυχία είναι ακόμα και όταν θα διαφωνήσετε σε κάτι. Ευτυχία είναι να τον κοιτάς στα μάτια όταν κάνεις έρωτα, και πίστεψέ με, ακόμα και από εκεί μπορείς να βρεις την ένωση με τον Θεό! ".
Αν πράγματι είχες βρει την ένωση με το Θεό, δεν θα κρατούσε μόνο για λίγο. Οι καρποί του Θεού είναι αιώνιοι. Ακόμα κι ένα δευτερόλεπτο επαφής με αυτόν ενσωματώνει την οντότητά σου μέσα στο αιώνιο.
Η εμπειρία σταματάει αλλά η ενσωμάτωση μέσα στην αθάνατη ουσία παραμένει.
Είναι γι' αυτό που ο Θεός αποκαλείται "εραστής των ψυχών" και ο Σωκράτης "δάσκαλος του έρωτα". Γιατί όταν δέχεσαι τη σεξουαλική επαφή με το αιώνιο γίνεσαι αιώνια. Και είναι αυτή και μόνο αυτή η σεξουαλική επαφή στην οποία μπορείς να πεις: βρήκα "την ένωση με το Θεό".
Γιατί ο Θεός δεν είναι μια λογοτεχνική μεταφορά. Είναι το άλλο μας μισό. Είναι το σπέρμα που δίνει σε εμάς, τις υλικές και παροδικές υπάρξεις, ένα αθάνατο σώμα.
"Οι Αρχαίοι είχαν τέχνες, φιλοσοφία, μουσική, διασκέδαση... "
Δεν ήταν όλες οι τέχνες και η φιλοσοφία τα ίδια. Το μήνυμα του Σωκράτη είναι διαφορετικό από αυτό των σοφιστών. Άλλο ο Αισχύλος και άλλο ο Αριστοφάνης. Άλλο ο Δημόκριτος και ο Αριστοτέλης και άλλο ο Ηράκλειτος, ο Άβαρης, ο Πλωτίνος και οι στωικοί. Εγώ δεν υποστηρίζω γενικά τους αρχαίους, αλλά τις πνευματικές παραδόσεις και διδασκαλίες όπως του Πλάτωνα, των Πυθαγορείων και των στωικών, που υποστήριζαν την πορεία των ανθρώπων προς το Απόλυτο και το Αθάνατο, προς μια Αιώνια Αρχή.
Νομίζεις ότι στην Ινδία δεν υπάρχουν υλιστικές φιλοσοφίες, διασκέδαση, διανοούμενοι και τα λοιπά; Αυτά παντού υπάρχουν - και δεν νομίζω ότι οι διανοούμενοι της Αρχαίας Ελλάδας ήταν ανώτεροι των σημερινών διανοουμένων. Αλλά το θέμα τελικά είναι... πώς είναι καλό να ζει κανείς και πού έγκειται η ανθρώπινη ευτυχία; Και σε αυτό θα συμφωνήσω με τον Πλάτωνα - δηλαδή ότι οι διάφορες ευτυχίες που κηνυγάμε στην ύλη είναι μακρινές και άχαρες αντανακλάσεις μιας υπερβατικής ευτυχίας που η ψυχή μας προσπαθεί να θυμηθεί.
