Ακόμα να βρεθεί το γονίδιο της ευφυΐας;

         βίντεο

Σχόλιο

         Θέμα: Ναι μεν "όχι τα γονίδια", μα τι γίνεται αν "ούτε ο υποσυνείδητος προγραμματισμός" ;

         Ο Μπρους Λίπτον είναι ένας πασίγνωστος βιολόγος, «πατέρας της επιγενετικής», που θεωρεί ότι, αλλάζοντας τις υποσυνείδητες πεποιθήσεις μας μπορούμε (σε συνδυασμό με τη δημιουργία ενός υγιεινότερου χημικού και ψυχολογικού περιβάλλοντος) να αλλάξουμε τη χημεία του σώματός μας. Τότε βλέπουμε ότι είναι ο νους που ορίζει τη χημεία του σώματος και όχι τα γονίδια. Στο παρόν κλιπ ο Λίπτον δεν μιλά για τη δύναμη του υποσυνειδήτου επί της χημείας μας, μα απλά κάνει κριτική στο γενετικό μοντέλο. Βρίσκω την κριτική εύστοχη. Όμως στο ελληνικό διαδίκτυο μπορείτε να βρείτε διάφορες σελίδες που περιγράφουν την πεποίθησή του για την επίδραση του νου επί του σώματος, και ειδικά επί της έκφρασης των γονιδίων σε υποστηρικτική ή καταστροφική για το σώμα χημεία, όπως την περιγράφει στα βιβλία του. Κι εκεί πιστεύω ότι τα πράγματα ίσως δεν είναι τόσο απλά όσο τα περιγράφει. Πρώτον, η κληρονομικότητα δεν χρειάζεται να οφείλεται αποκλειστικά στη γενετική (DNA). Τα ίδια τα γονίδια θα μπορούσαν να είναι άσχετα με τη διαδικασία κατά την οποία εκφράζουμε μοτίβα που έχουν εκδηλωθεί και στους γονείς μας. Αυτή η ιδέα αναλύεται βαθιά από τον άλλο ομιλητή του παρόντος κλιπ, τον Ρούπερτ Σέλντρεϊκ, στο βίντεό του που ανάρτησα με τίτλο "Κληρονομικότητα Χωρίς Γονίδια". Συνεπώς η συνειδητοποίηση ότι τα γονίδια δεν παίζουν μεγάλο ρόλο στην υπόθεση δεν ακυρώνει την δυνητική επίδραση της κληρονομικότητας εν γένει. Δεύτερον, η επιγενετική, που εξετάζει τον καθορισμό της γενετικής μας συμπεριφοράς (γονιδιακής έκφρασης) από παράγοντες άλλους από τη δομή των γονιδίων, δεν μιλά μόνο για νοητικά χαρακτηριστικά, μα και για περιβαλλοντικά. Όταν καπνίζεις (περιβαλλοντικός παράγοντας), είναι πολύ αμφίβολο ότι θα μπορέσεις να εμποδίσεις την δηλητηρίαση των πνευμόνων και του αίματος απλά και μόνο επειδή «έκανες καλές σκέψεις», «ξεπέρασες το άγχος και το φόβο» ή «συγχώρεσες τους εχθρούς σου». Μια πενηντάχρονη φίλη μου έβαλε το μεγαλύτερο βάρος της προσπάθειάς της να θεραπευτεί από τον καρκίνο στο να συγχωρήσει τους πάντες, και πέθανε. Η χημεία είναι ο σημαντικότερος παράγοντας. Δεν θεωρώ ότι η συμβατική χημειοθεραπεία ενδείκνυται, όμως κατάλληλες εναλλακτικές μέθοδοι χημικής υποστήριξης του σώματος βρίσκονται αποτελεσματικές, όπως δείχνουν διάφορα ντοκιμαντέρ στο διαδίκτυο, π.χ. το αναλυτικό και πολύωρο The Truth About Cancer. Το γεγονός πως υπάρχουν παράγοντες άλλοι από τα γονίδια που καθορίζουν το πεπρωμένο του οργανισμού και της ψυχολογικής μας ευεξίας αναφέρεται σε μια πραγματικότητα πολύ πιο ευρεία από την ιδέα ότι ο «υποσυνείδητος νους μας» είναι ο πραγματικά αποφασιστικός παράγοντας. Σκεφτείτε το εξής: Γεννηθήκατε άντρες ή γυναίκες. Στη ζωή σας είχατε σκέψεις και όνειρα, καθώς πιθανά και πράξεις, που σχετίζονταν με το άλλο φύλο – θέλατε να κάνετε σεξ, ίσως να κάνετε παιδιά, ονειρευόσασταν το άλλο φύλο. Συμβαίνει αυτή η συμπεριφορά του μυαλού σας, και η τάση του σώματός σας, λόγω ενός «υποσυνείδητου προγράμματος» το οποίο μπορείτε να αλλάξετε αλλάζοντας τις σκέψεις σας; Θα μπορούσατε, ως γυναίκες, να αλλάξετε το νου σας έτσι ώστε να έλκεστε από άλλες γυναίκες αντί από άντρες; Αν «ανάβετε» όταν βλέπετε άντρες, μάλλον παρά γυναίκες, πόσο μπορείτε να το αλλάξετε αυτό μέσω της εμφύτευσης στο νου σας της ιδέας ότι σας αρέσουν οι γυναίκες μάλλον παρά οι άντρες; Υπάρχει μια αθέατη και αόρατη πλευρά στην ύπαρξή μας και στην ύπαρξη γενικά, και δεν είναι απαραίτητο η παραπάνω έλξη να οφείλεται στα γονίδια. Ναι μεν υπάρχει κάποιος υποσυνείδητος προγραμματισμός που σας κάνει να έλκεστε προς τους άντρες, μα ποια είναι η πηγή του; Τι γίνεται αν η πηγή δεν είναι ούτε τα γονίδια αλλά και ούτε ο κοινωνικός προγραμματισμός σας ή οι προσωπικές υποσυνείδητες ιδέες σας; Τι γίνεται αν ο προγραμματισμός δεν οφείλεται ούτε στο σώμα ούτε στο νου σας; Θεωρείτε ότι αν άλλαζαν τη χημεία του σώματός σας, θα αλλάζατε πόλο έλξης και θα ελκόσασταν τώρα από τις γυναίκες; Θεωρείτε ότι, αν παίρνατε Δευτέρα-Τετάρτη-Παρασκευή το χάπι «έλκομαι από άντρες» και Τρίτη-Πέμπτη-Σάββατο το χάπι «έλκομαι από γυναίκες», θα αλλάζατε την έλξη σας απλά και μόνο επειδή αλλάξατε τη χημεία σας; Άσχετα από την όλη προπαγάνδα που γίνεται στις ΗΠΑ σχετικά με τους ομοφυλόφιλους και τους τρανσέξουαλ, νομίζω πως είναι σωστή η παρατήρηση πως οι ομοφυλόφιλοι δεν έχουν αναγκαστικά ανήθικη φύση ή ψυχοπαθολογία. Μερικές φορές απλά αισθάνονται με ένα τρόπο που δεν ταιριάζει στο σώμα τους, ενώ είναι καλοί άνθρωποι, ισορροπημένοι και δημιουργικοί. Αυτός ο άγνωστος παράγοντας που επιδρά στη νοητική μας κατάσταση και τελικά στις σωματικές μας εμπειρίες δεν περιορίζεται στον έρωτα. Λόγου χάρη, ας πούμε ότι κάνατε μια κακή πράξη και νιώθετε τύψεις. Από πού έρχεται το συναίσθημα των τύψεων; Έρχεται από τα γονίδια; Έρχεται από ένα αόρατο υπόβαθρο μέσα σας; Μπορείτε να αλλάξετε το συναίσθημα απλά αλλάζοντας τις πεποιθήσεις σας; Οι ίδιες οι πεποιθήσεις σας από πού προέρχονται; Τι είναι αυτό που σας κάνει να πιστεύετε ότι το τάδε είναι καλό ή κακό; Είναι απλά ο υποσυνείδητος προγραμματισμός σας από την κοινωνία; Ή, σε τέτοιες σας κρίσεις, συντονίζεστε με μια υπερπροσωπική πραγματικότητα που διαμορφώνει τις κρίσεις και τα συναισθήματά σας; Υπάρχουν αξίες, αρετές, «πρέπει» και «δεν πρέπει» στην ύπαρξη γενικά; Τι δίνει στα ζώα, στα φυτά, στα συναισθήματα και στην ψυχή μας τη μορφή τους; Οι γενετιστές λένε πως όλα αυτά διαμορφώνονται από τα γονίδια (καθότι εν τέλει ακόμα και ο κοινωνικός σου προγραμματισμός δεν είναι αυθαίρετος μα βασίζεται σε γενετικά προγράμματα επιθετικότητας, αναπαραγωγής και επιβίωσης που καθορίζουν τους κοινωνικούς μας θεσμούς). Οι περιβαλλοντιστές λένε ότι διαμορφώνονται από το περιβάλλον, ή και από τη δύναμη της σκέψης (όπως ο Μπρους Λίπτον). Όμως τι γίνεται αν ούτε η προσωπική μας σκέψη, ούτε η σκέψη που το περιβάλλον έβαλε μέσα μας ως «προγραμματισμό» στην παιδική μας ηλικία, ούτε και τα γονίδια διαμορφώνουν την σωματική και ψυχολογική μας πορεία; Τι γίνεται αν υπάρχουν άλλοι παράγοντες, αθέατοι, η πολύπλοκη αλληλεπίδραση των οποίων διαμορφώνει το πεπρωμένο μας; Συνεπώς θεωρώ πως η κριτική που κάνει στην γενετική επιστήμη ο Μπρους Λίπτον στο παρόν κλιπ μπορεί να εκληφθεί ως έγκυρη χωρίς αυτό να συνεπάγεται πως η σημασία που δίνει στον προσωπικό μας προγραμματισμό του «υποσυνείδητου νου» είναι κι αυτή έγκυρη. Ίσως τελικά πρέπει να παραδεχτούμε ότι δεν ξέρουμε γιατί το σώμα μας παίρνει τη μορφή που παίρνει και εκφράζεται όπως εκφράζεται, ούτε και ξέρουμε γιατί ο νους μας και η ψυχή μας έχει τις εμπειρίες, τις πεποιθήσεις και τα προγράμματα που έχει, ωστόσο, βρισκόμενοι σε μια πραγματικότητα που φαίνεται να καθορίζεται σαφώς από νόμους (κανονικότητες), πρέπει να προσπαθούμε να υπακούμε στους νόμους που αισθανόμαστε ότι πρέπει να υπακούσουμε, είτε αυτοί είναι ψυχολογικοί και ηθικοί είτε χημικοί και σωματικοί (π.χ. να ζούμε υγιεινά), να μην υπακούμε σε ό,τι δεν αισθανόμαστε ότι πρέπει να υπακούσουμε (π.χ. στην τάση της κακίας ή, για τους πιο θρησκευτικά προσανατολιζόμενους, στην σεξουαλική τάση) και να παραμένουμε ανοιχτοί ώστε να βρούμε ποια βαθύτερη αιτία τελικά αναπτύσσει την ύπαρξή μας προς κάποιον πιθανό προκαθορισμένο, αγαστό στόχο. Με άλλα λόγια, να ψάχνουμε το νόημα της ζωής, ακόμα κι αν δεν ξέρουμε την απώτατη πηγή της σωματικής, ψυχολογικής, ηθικής και ακόμα και πνευματικής μας πραγματικότητας, κι ακόμα κι αν το νόημα τυχόν διαφανεί να είναι η ίδια η υπέρβαση. Η παραπάνω περιγραφή και τοποθέτηση, την οποία θα μπορούσα να περιγράψω περιληπτικά ως «ναι μεν όχι τα γονίδια, μα τι γίνεται αν ούτε ο υποσυνείδητος προγραμματισμός;», γεννήθηκε από το διάβασμά μου του ακόλουθου διαδικτυακού άρθρου για τον Μπρους Λίπτον: Δρ. Bruce Lipton: «Η βιολογία της πεποίθησης» https://www.dailytvradio.gr/δρ-bruce-lipton-η-βιολογία-της-πεποίθησης/ Υπάρχουν άτομα που θεωρούν ότι μπορούν να χρησιμοποιήσουν το νου τους για να ζήσουν ευτυχισμένα και πλούσια, να τον «αναπρογραμματίσουν» ώστε να τους φέρει αυτά που επιθυμούν. Και ισχυρίζονται πως αν η μάνα τους ή η κοινωνία τούς έλεγε «δεν μπορείς να τα καταφέρεις», και αλλάξουν τον προγραμματισμό σε «μπορείς να τα καταφέρεις», θα βρουν τον κατάλληλο άντρα, θα φτιάξουν λεφτά, θα διορθώσουν την έκφραση των γονιδίων τους για να είναι πάντα υγιείς, ακόμα και θα γίνουν νεότεροι. Στον αντίποδα βρίσκονται οι βιολόγοι, που πιστεύουν πως τίποτα δεν εξαρτάται από σένα, όλα από τα γονίδια. Οι πρώτοι αισθάνονται παντοδύναμοι, εφόσον θεωρούν ότι το πεπρωμένο τους είναι στα χέρια τους απλά και μόνο επειδή θα υπαγορεύσουν στο νου τους πώς να σκέφτεται, κι έτσι αυτός θα εκδηλώσει μια υποτιθέμενη παντοδυναμία. Οι δεύτεροι αισθάνονται παντοδύναμοι, γιατί θεωρούν πως έχουν βρει το μυστικό της ύπαρξης: το γονίδιο της ευφυΐας, το γονίδιο της ευτυχίας, το γονίδιο της υγείας, και θα αναπρογραμματίσουν αυτά τα γονίδια για να φτιάξουν μια ιδανική κοινωνία. Νομίζω πως αμφότερες οι οπτικές δεν αντιλαμβάνονται την ακατάληπτη πηγή των εμπειριών μας. Για να το θέσω σε θρησκευτική γλώσσα, μόνο ο Θεός είναι παντοδύναμος. Η διάθεσή μας να «αναπρογραμματίσουμε το νου μας » για να μας φέρει όλα τα ποθητά μάς εξαπατά με την πεποίθηση μιας ανύπαρκτης παντοδυναμίας, και τα γονίδια της ευφυΐας και της υγείας υπάρχουν μόνο στη φαντασία μας. Είτε το θέλουμε είτε όχι, ο άνθρωπος δεν είναι Θεός – ούτε ο βιολόγος ούτε ο αναπρογραμματιστής της κοινωνίας με νοητικές μεθόδους. Άρα, ποιο είναι τελικά το μυστικό για να βγούμε από την ανίσχυρη, θνητή, ευάλωτη και στρεσογόνα κατάσταση όπου βρισκόμαστε ως ανθρώπινα όντα; Νομίζω πρέπει να διεισδύσουμε στις εμπειρίες μας για να βρούμε τη βαθύτερη ενέργεια που τις εμψυχώνει. Αν αυτή η ζωή είναι περιορισμένη, πονεμένη, πληγωμένη και φοβισμένη, τι υπάρχει πέρα από αυτή τη ζωή; Και πώς η εμπειρία μας εδώ θα μπορούσε να είναι μια προϋπόθεση για το άλμα στο Εκεί – στην πραγματική και αιώνια ευτυχία και υγεία, που δεν ανήκει στο ατομικό υλικό ον; Με άλλα λόγια, το απόλυτο έρχεται διευρύνοντας την οπτική μας, όχι προσδίδοντας τα χαρακτηριστικά του στον παροδικό κόσμο των εφήμερων μορφών. Αν πραγματικά θες να χρησιμοποιήσεις το νου σου για να φέρεις μια πηγή ευτυχίας, πρώτα κάνε το νου σου δυνατό. Πώς γίνεται ο νους δυνατός; Σίγουρα όχι μέσω της επανάληψης ποθητών δηλώσεων, όπως «μπορώ να τα καταφέρω», «θα γίνω βασιλιάς» ή «είμαι αθάνατος και παντοδύναμος». Ο νους μας είναι σαν μια σκιά της ύλης. Η δύναμη βρίσκεται στην ύλη. Η υλη δεν δίνει ευτυχία, πληρότητα και αθανασία, ωστόσο στο περιορισμένο της πεδίο είναι ισχυρή. Λοιπόν για να γίνει ο νους ισχυρός, πρέπει η δύναμη της ύλης να περάσει σε αυτόν, να ενδυναμώσει η ύλη το νου. Πώς γίνεται αυτό; Μέσα από τον ασκητισμό. Υποφέροντας στωικά και συγκεντρωμένα τη ζέστη και το κρύο, αντέχοντας δίχως φαΐ, κάνουμε το νου δυνατό. Και, όταν ο νους είναι δυνατός, ίσως ξεχνά πια τα όνειρά μας για ευτυχία, πλούτο, παντρειές, υγεία και αθανασία. Διότι η ίδια του η δύναμη είναι η ευτυχία και πληρότητά του. Η δύναμη του νου, η εκρηκτική του ουσία, είναι η αιώνια ζωή. Είναι μια αξία πάνω και από την ευτυχία. Χθες βράδυ είδα το εξής όνειρο. Ήμουν μέσα σε ένα μουσείο. Το μουσείο ήταν τεράστιο και κινιόμουν σαν πύραυλος από το ένα δωμάτιο στο άλλο. Τα δωμάτια δεν ήταν ακριβώς «δωμάτια», μα χώροι στον καθένα απ' τους οποίους υπήρχε ένα διαφορετικό τοπίο μαγευτικής φύσης. Ήταν σαν ανοιχτοί χώροι, κι ωστόσο ήταν σαν να αποτελούσαν όλοι τους μέρη ενός κλειστού χώρου τον οποίο εξερευνούσα με έναν νου που δυναμικά διέτρεχε το όλο υλικό. Μετά βρέθηκα να ανεβαίνω μια κακοτράχαλη ανηφόρα, όχι σαν πύραυλος, μα με το γνωστό ανθρώπινο σώμα. Σε ένα σημείο της ανηφόρας βρέθηκα, μαζί με άλλους που ανέβαιναν μαζί μου, μέσα σε ένα είδος σπηλιάς ή καλύτερα πρόχειρου σπιτιού ή καλύβας. Μπήκαμε μέσα. Βρώμα, άνθρωποι αιώνια άρρωστοι, μισοθαμμένοι στην ύλη, αδύναμοι, ανήμποροι, με μύγες μιλιούνια να τους τυραννούν. Μπορώ να κάνω ένα άλμα και να αγκαλιάσω τα δύο διαφορετικά ψυχικά τοπία σε μια πραγματικότητα; Θέλουμε την ευδαιμονία, την έμπνευση, την εξωτική ψυχαγωγία, τη σαγηνευτική νεωτερικότητα, το εκθαμβωτικά καινούργιο, μια ανανεώσιμη πηγή ενέργειας. Δεν θέλουμε την πτώση, τη φθίση, την παρακμή, τον πόνο, την τρέλα, την πληγή και τον αφανισμό. Όμως πέρα απ' το τι θέλουμε ή όχι, σε τι ευελπιστούμε και τι απευχόμαστε, ποια είναι η πραγματικότητα της ύπαρξης; Πώς να εξερευνήσουμε την πραγματικότητα προς κάποιο πιθανό απώτατο σκοπό; Με άλλα λόγια, πώς να γίνουμε ένα με την ύπαρξη; Ποια θεία δύναμη αναβάθμισε τη συνείδηση και τη ζωή του κυττάρου σε μια ροή μέσα από όλο τον οργανισμό; Ψάξε την τελειότητα. Μην αφήνεις όνειρα ευτυχίας να σε εκτρέπουν. Μην συμβιβάζεσαι. Μην θεωρείς ότι είσαι ολωσδιόλου ο εαυτός σου. Άφησε χώρο για το ανείπωτο. Πέρνα στη σιωπή και σβήσε.

----------------------------------- -------------------------------------------------------------

Η αυταπάτη της επιστήμης

          βίντεο

Περιγραφή του βίντεο

         Η ομιλία αυτή του διάσημου βιολόγου Ρούπερτ Σέλντρεϊκ έγινε το 2019 στο Ινστιτούτο Γραμμάτων και Τεχνών Bridport στην Αγγλία.          Η ομιλία παρουσιάζει υλικό από το βιβλίο του Σέλντρεϊκ «Η Αυταπάτη της Επιστήμης», βραβευμένο ως «Βιβλίο της Χρονιάς» το 2013 από το Επιστημονικό και Ιατρικό Δίκτυο της Μεγάλης Βρετανίας.          https://www.sheldrake.org/books-by-rupert-sheldrake/the-science-delusion-science-set-free          Στο βιβλίο αυτό ο Σέλντρεϊκ δείχνει τους τρόπους με τους οποίους η επιστήμη περιορίζεται από εικασίες που, με την πάροδο του χρόνου, έχουν μετατραπεί σε δόγματα. Τέτοια δόγματα δεν περιορίζουν μόνο τις προοπτικές της ανθρωπότητας, μα τις διακινδυνεύουν.          Το βιβλίο αναλύει τα ακόλουθα δέκα δόγματα:

1. Η φύση είναι μηχανική 2. Η ύλη είναι ασυνείδητη 3. Οι νόμοι της φύσης είναι σταθεροί 4. Η συνολική ποσότητα ύλης και ενέργειας είναι πάντα η ίδια 5. Η φύση είναι άσκοπη 6. Όλη η κληρονομικότητα είναι υλική. 7. Οι μνήμες είναι υλικά ίχνη (κομμάτια ύλης μέσα στον εγκέφαλο) 8. Ο νους περιορίζεται στον εγκέφαλο 9. Τα παραψυχικά φαινόμενα δεν υφίστανται 10. Μόνο η μηχανιστική ιατρική είναι έγκυρη.          Σύμφωνα με αυτές τις αρχές, όλη η πραγματικότητα είναι υλική / σωματική· ο κόσμος είναι μια μηχανή, που συντίθεται από άψυχη ύλη· η φύση είναι άσκοπη· η συνείδηση δεν είναι παρά η φυσική δραστηριότητα του εγκεφάλου· η ελεύθερη βούληση είναι μια ψευδαίσθηση· ο Θεός υπάρχει μόνο ως ιδέα στα ανθρώπινα μυαλά, φυλακισμένη μέσα στο κρανίο μας.          Αλλά θα έπρεπε η επιστήμη να είναι ιδεολογικό σύστημα ή μέθοδος διερεύνησης; Ο Σέλντρεϊκ δείχνει ότι η υλιστική ιδεολογία είναι ετοιμοθάνατη· υπό την κυριαρχία της, όλο και πιο δαπανηρή έρευνα φέρνει όλο και λιγότερα αποτελέσματα, ενώ οι κοινωνίες σε όλο τον κόσμο πληρώνουν το τίμημα.          Στο σκεπτικιστικό πνεύμα της αληθινής επιστήμης, ο Σέλντρεϊκ μετατρέπει τα δέκα θεμελιώδη δόγματα του υλισμού σε συναρπαστικά ερωτήματα, και δείχνει πώς αυτά ανοίγουν εντυπωσιακές νέες δυνατότητες για επιστημονικές ανακαλύψεις. Κριτικές «Τριάντα χρόνια μετά τα πρώτα του αιρετικά βιβλία, το νέο βιβλίο του Σέλντρεϊκ, Η Αυταπάτη της Επιστήμης, είναι ένα επίτευγμα ορόσημο. Κανένα επιστημονικό σύγγραμμα δεν με έχει εμπνεύσει τόσο.» - Ντίπακ Τσόπρα [διάσημος στις ΗΠΑ διανοητής και γιατρός, ινδικής καταγωγής], στην εφημερίδα San Francisco Chronicle «Ο Σέλντρεϊκ τραβά δέκα από τα ισχυρότερα δόγματα από το υπόγειο και τα σέρνει στο φως της μέρας - κάνοντας στην επιστήμη, την ανθρωπότητα και τον κόσμο μια μεγάλη, πραγματική χάρη.» - εφημερίδα The Independent «Για όσους από εμάς είναι καχύποπτοι προς τους ισχυρισμούς του υλισμού, είναι εκπληκτικό, κι επίσης ενθαρρυντικό, να ακούμε έναν επιστήμονα να συμφωνεί ότι είναι μια στενοκέφαλη ιδεολογία, να απορρίπτει την πίστη στον ντετερμινισμό ως "αυταπάτη" και να καλεί τους "αρχιερείς της επιστήμης" να εγκαταλείψουν την "ψευδαίσθηση της παντογνωσίας τους". » - Ρόμπερτ Μακλουάν ----- Διαβάστε πιο κάτω μεταφρασμένο το πολύ ενδιαφέρον σχετικό άρθρο του Σέλντρεϊκ. Η Νέα Επιστημονική Επανάσταση - του Ρούπερτ Σέλντρεϊκ          Το 2012 συμπληρώθηκαν πενήντα χρόνια από την έκδοση του βιβλίου «Η δομή των Επιστημονικών Επαναστάσεων» του Τόμας Κουν, ενός βιβλίου που είχε τεράστια επίδραση -αποτελούσε από μόνο του επανάσταση- και το οποίο πούλησε περισσότερα από ένα εκατομμύριο αντίτυπα παγκοσμίως. Σχεδόν κάθε φορά που ακούτε τη λέξη (επιστημονικό) «παράδειγμα», το βιβλίο του Κουν κρύβεται από πίσω.          Ο Κουν διευκρίνισε ότι η επιστήμη δεν είναι απλώς αφοσιωμένη στην ορθολογιστική αναζήτηση της αλήθειας, μα υπόκειται στα ανθρώπινα κουσούρια, τις φιλοδοξίες, τα συναισθήματα, και τις πιέσεις εντός του επιστημονικού κύκλου.          Το «παράδειγμα» είναι μια θεώρηση της πραγματικότητας, ένα μοντέλο του τρόπου με τον οποίον μπορεί να γίνει η έρευνα, και μια αμοιβαία συναίνεση εντός μιας ομάδας επαγγελματιών.          Σε οποιαδήποτε δεδομένη στιγμή οι «ανωμαλίες» που δεν ταιριάζουν στο παράδειγμα απορρίπτονται και παραγνωρίζονται, και η «φυσιολογική επιστήμη» συνεχίζει μέσα στο προσυμφωνημένο πλαίσιο.          Μα σε εποχές επιστημονικής επανάστασης «μία κοσμοθέαση αντικαθίσταται από μία άλλη»· το πλαίσιο διευρύνεται για να συμπεριλάβει «ανωμαλίες» που ήταν μέχρι τότε ανερμήνευτες.          Μερικές γνωστές περιπτώσεις των κυριότερων αλλαγών παραδείγματος είναι η Κοπερνίκεια επανάσταση στην αστρονομία, η δαρβινική θεωρία της εξέλιξης, και οι επαναστάσεις της σχετικότητας και της κβαντομηχανικής στη φυσική του εικοστού αιώνα.          Είναι πιθανό να συμβούν κι άλλες αλλαγές παραδείγματος; Αν πρόκειται να εξελιχθεί η επιστήμη, είναι αναπόφευκτες. Και καθώς οι παλιές βεβαιότητες καταρρέουν παντού γύρω μας στο οικονομικό, χρηματιστηριακό και πολιτικό κόσμο, στην επιστήμη το προ πολλού θεμελιωμένο υλιστικό παράδειγμα βρίσκεται σε κρίση.          Στη φυσική έχει συμβεί μια μεγάλη αλλαγή παραδείγματος από το παρατηρούμενο προς το εικονικό. Από την αρχή του αιώνα μας η ύλη και η ενέργεια, όπως τις γνωρίζουμε, υποβιβάστηκαν στο 4 τοις εκατό του σύμπαντος. Το υπόλοιπο αποτελείται από υποθετική σκοτεινή ύλη και σκοτεινή ενέργεια. Η φύση του 96 τοις εκατό της φυσικής πραγματικότητας είναι στην κυριολεξία ασαφής.          Στο μεταξύ, ο ορατός φυσικός κόσμος επιπλέει σε έναν αχανή ωκεανό ενέργειας που λέγεται πεδίο ενέργειας μηδενικού σημείου, ή πεδίο κβαντικού κενού, από το οποίο εικονικά σωματίδια αναδύονται και εξαφανίζονται, διαμεσολαβώντας σε όλες τις ηλεκτρομαγνητικές δυνάμεις. Τα μάτια σας διαβάζουν αυτές τις γραμμές μέσω εικονικών φωτονίων καθώς οι αμφιβληστροειδείς σας απορροφούν το φως και καθώς νευρικές ωθήσεις ανέρχονται στο οπτικό νεύρο και σχήματα ηλεκτρικής δραστηριότητας εμφανίζονται στον εγκέφαλό σας, όλα αυτά διαμεσολαβούμενα από αντίστοιχα σχήματα δραστηριότητας μέσα στο πεδίο κενού που βρίσκεται μέσα σας και γύρω σας.          Ακόμα και η μάζα ενός εμφανώς φυσικού αντικειμένου, όπως είναι μια πέτρα, προέρχεται από εικονικά σωματίδια σε υποθετικά πεδία. Στο Καθιερωμένο Πρότυπο της σωματιδιακής φυσικής όλη η μάζα τελικά ερμηνεύεται με όρους του αόρατου πεδίου του Χιγκς, το οποίο έχει μια σταθερή δύναμη παντού. Το μποζόνιο του Χιγκς υποτίθεται ότι δημιουργεί ένα νέφος εικονικών σωματιδίων στο πεδίο Χιγκς που το περιβάλλει, κι αυτά τα εικονικά σωματίδια αλληλεπιδρούν με άλλα κβαντικά σωματίδια, προσδίδοντάς τους μάζα.          Η σύγχρονη θεωρητική φυσική κυριαρχείται από τις υπερχορδές και από τη θεωρία Μ, με 10 και 11 διαστάσεις αντιστοίχως. Αυτές οι θεωρίες δεν έχουν εξεταστεί πειραματικά και δεν υπάρχει επί του παρόντος πειραματικό μοντέλο που θα μπορούσε να τις εξετάσει. Εντωμεταξύ πολλοί κοσμολόγοι έχουν υιοθετήσει τη θεωρία των πολλαπλών συμπάντων, που ισχυρίζεται ότι υπάρχουν τρισεκατομμύρια σύμπαντα παράλληλα με το δικό μας. Αυτές είναι ενδιαφέρουσες υποθέσεις, μα δεν ανήκουν στην υλιστική φυσική του παλιού παραδείγματος. Η πραγματικότητα έχει διαλυθεί μέσα στη φυσική του εικονικού.          Στη Μελέτη της Συνείδησης ο υλισμός αμφισβητείται από μια νέα εκδοχή ανιμισμού ή «παμψυχισμού», σύμφωνα με την οποία όλα τα αυτο-οργανωνόμενα υλικά συστήματα, όπως τα ηλεκτρόνια, έχουν μια νοητική επιπρόσθετα σε μια υλική πλευρά. Στο πρόσφατο βιβλίο του, το «Νους και Κόσμος: Γιατί η Υλιστική Νεοδαρβινική Σύλληψη της Φύσης είναι Σχεδόν Σίγουρα Εσφαλμένη») ο αθεϊστής φιλόσοφος Thomas Nagel επιχειρηματολογεί υπέρ μιας απαραίτητης στροφής προς τον παμψυχισμό για μια οποιαδήποτε βιώσιμη φιλοσοφία της φύσης, που δεν θα χρειαστεί να επικαλεστεί την ύπαρξη του Θεού.          Εν τω μεταξύ, στη βιολογία, παρ’ όλη την σθεναρή πεποίθηση στο τέλος του εικοστού αιώνα ότι τα γονίδια και η μοριακή βιολογία θα εξηγούσαν σύντομα την φύση της ζωής, κανένας ακόμα δεν γνωρίζει πώς αναπτύσσονται τα φυτά και τα ζώα από γονιμοποιημένα ωάρια. Και, μετά την ανακοίνωση, από τον Μπιλ Κλίντον και τον Τόνυ Μπλαιρ τον Ιούνιο του 2010, του τεχνολογικού θριάμβου της ολοκλήρωσης της Αποκωδικοποίησης του Ανθρώπινου Γονιδιώματος, υπήρξαν μεγάλες εκπλήξεις. Υφίστανται πολύ λιγότερα ανθρώπινα γονίδια από τα προσδοκώμενα – μόνο 23.000 αντί των 100.000. Ο αχινός έχει περίπου 26000 και το φυτό του ρυζιού 38000. Προσπάθειες να προβλεφτούν χαρακτηριστικά όπως π.χ. το ύψος, έδειξαν ότι τα γονίδια ευθύνονται για μόνο ένα πολύ μικρό ποσοστό που είναι περίπου 5% για τις διαφοροποιήσεις αυτού του χαρακτηριστικού από άτομο σε άτομο, αντί του αναμενόμενου ποσοστού του 80%. Η απεριόριστη αυτοπεποίθηση αντικαταστάθηκε με το πρόβλημα της «χαμένης κληρονομικότητας». Οι επενδυτές στη γενετική και τη βιοτεχνολογία έχασαν πολλά δισεκατομμύρια δολάρια. Μια πρόσφατη έκθεση από τη Σχολή Επιχειρηματικότητας του Χάρβαρντ σχετική με τη βιομηχανία βιοτεχνολογίας, αποκάλυψε ότι «μόνο ένα ελαχιστότατο ποσοστό εταιρειών έβγαλε κέρδος» και έδειξε πόσο τα πολλά υποσχόμενα σχέδια απέτυχαν ξανά και ξανά.          Η υλιστική επιστήμη έμοιαζε απλή και ξεκάθαρη. Αλλά η παλαιού τύπου υλιστική πραγματικότητα έχει πλέον διαλυθεί μέσα στην εικονική φυσική πολλών διαστάσεων – ένας ολοένα αυξανόμενος αριθμός φιλοσόφων και νευρο-επιστημόνων κατευθύνονται προς τον παμψυχισμό· και οι βιολόγοι χρειάζεται τώρα να αναλογίζονται «συστήματα» και «αναδυόμενα χαρακτηριστικά» που δεν μπορούν να αναχθούν στο μοριακό επίπεδο.          Η διορατικότητα του Κουν και οι επακόλουθες εξελίξεις στις επιστημονικές σπουδές δεν έχουν απλά ιστορική σχέση μεταξύ τους, όπως βλέπουμε τις γνωσιακές επαναστάσεις στο παρελθόν. Ευελπιστούμε ότι μπορούμε να μάθουμε από αυτές σήμερα. Βρισκόμαστε στη μέση μιας νέας επανάστασης.          Πηγή: https://www.sheldrake.org/essays/the-new-scientific-revolution

-------------------------------------------------------

Κληρονομικότητα χωρίς γονίδια (Ρούπερτ Σέλντρεϊκ vs Ρίτσαρντ Ντόκινς)

          βίντεο

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ

α) Περιγραφή του βίντεο

         Ο διάσημος βιολόγος Ρούπερτ Σέλντρεϊκ εξηγεί τη θεωρία της μορφικής συνήχησης, η οποία "εξαϋλώνει" κάποιες υλιστικές βεβαιότητες στην επιστήμη της βιολογίας, όπως αυτές αντανακλώνται στα συγγράμματα του Ρίτσαρντ Ντόκινς. Όπως ορίζει ο ίδιος τη θεωρία του:

         «Ο μορφικός συντονισμός είναι μια διαδικασία στην οποία αυτο-οργανωνόμενα συστήματα [όπως φυτά και ζώα] κληρονομούν [άυλα] μια μνήμη από προηγούμενα παρόμοια συστήματα. Στην πιο γενική του διατύπωση, ο μορφικός συντονισμός σημαίνει ότι οι λεγόμενοι "νόμοι της Φύσης" είναι περισσότερο σαν συνήθειες. Η υπόθεση του μορφικού συντονισμού επίσης οδηγεί σε μια ριζικά καινούργια ερμηνεία της αποθήκευσης μνήμης στον εγκέφαλο και της βιολογικής κληρονομικότητας. Η μνήμη δεν αποθηκεύεται απαραίτητα σε υλικά αποτυπώματα μέσα σε εγκεφάλους, οι οποίοι είναι [στην πραγματικότητα] περισσότερο σαν τηλεοπτικοί δέκτες παρά σαν συσκευές βιντεοσκόπησης, μια που [απλά] συντονίζονται με επιρροές από το παρελθόν [αντί να αποθηκεύουν δεδομένα]. Και η βιολογική κληρονομικότητα δεν είναι απαραίτητα όλη κωδικοποιημένη στα γονίδια ή σε επιγενετικές μεταβολές τους· πολλή από αυτή βασίζεται στον [άυλο] μορφικό συντονισμό με προηγούμενα μέλη του είδους. Έτσι, κάθε άτομο κληρονομεί μια συλλογική μνήμη από παλαιά μέλη του είδους, κι επίσης συνεισφέρει στη συλλογική μνήμη, επηρεάζοντας άλλα μέλη του είδους στο μέλλον.» http://www.sheldrake.org/research/morphic-resonance Συνεπώς, σύμφωνα με την οπτική αυτή, ο βιολογικός κόσμος είναι όλος συνδεδεμένος μεταξύ του, τα ξεχωριστά σώματα δεν είναι πραγματικά ξεχωριστά, μα αποτελούν ένα οργανικά ενιαίο σύνολο, αποτελούν έναν και μόνο οργανισμό και έχουν κοινή μνήμη: μια συλλογική μνήμη που εκφράζεται με τα ένστικτα, με το λεγόμενο "Συλλογικό Ασυνείδητο", με τις "συνήθειες" ανάπτυξης των βιολογικών δομών (π.χ. τη μετατροπή του σπόρου σε λουλούδι ή τη δημιουργία μορφικά διαφορετικών σωματικών μελών, όπως τα πόδια και τα χέρια). Και η μνήμη αυτή είναι νοητική και δεν ανάγεται στα γονίδια ή στα νευρικά κύτταρα ή σε άλλες υλικές δομές. Συνεπώς, όχι μόνο έχει ο βιολογικός κόσμος ψυχή, μα αποτελεί μία και μόνο ψυχή, εφόσον τα βιολογικά "μέρη" του, οι ξεχωριστοί οργανισμοί, είναι άυλα συνδεδεμένα μεταξύ τους. Άρα ο βιολογικός κόσμος δεν διαφέρει από τον άβιο. Όπως γνωρίζουμε από την κβαντομηχανική, μια βασική ιδιότητα της ύλης είναι η μη χωριστότητα των σωματιδίων, όπως εκφράζεται στην κυματική τους φύση και στην λεγόμενη "κβαντική διεμπλοκή", στην οποία ξεχωριστά σωματίδια σε διαφορετικά σημεία του σύμπαντος συνδέονται άυλα. Με τον τρόπο αυτό η φύση αποκαλύπτεται πλέον όχι σαν μια γιγάντια μηχανή (ή, ακόμα περισσότερο, σαν μικροσκοπικές και ασήμαντες, άψυχες αμέτρητες μηχανούλες), μα σαν ένας γιγάντιος νους που εκφράζεται υλικά. Και ο άνθρωπος βρίσκει ξανά την περηφάνια για το άυλο δυναμικό του, την οποία απώλεσε όταν η υλιστικά προσανατολισμένη επιστήμη τον έπεισε πως συντίθεται από ύλη και μόνο. Και ξαναβρίσκει έτσι τον άυλο εαυτό του όχι επειδή η θρησκεία τού αποκάλυψε πως αυτός, ανάμεσα σε όλα τα πλάσματα, έχει ψυχή, μα γιατί επιστημονικά ανακαλύπτει πως ολόκληρος ο κόσμος έχει την άυλη, νοήμονα πλευρά του. Αυτό τού το αποκαλύπτει όχι μόνο η φυσική, μα και η βιολογία· ο Ρούπερτ Σέλντρεϊκ, με το ταπεινό και απλό στυλ του, τη χρήση της κοινής λογικής και την ευρεία γνώση –την επιστημονική και συνάμα φιλοσοφική– είναι ο πιο γνωστός και περίλαμπρος αναλυτής της ιδέας ενός νοήμονος βιολογικού κόσμου, ενός κόσμου που έχει ψυχή. Αυτή η ιδέα αποτελεί αίρεση για τη σύγχρονη βιολογία. Γι' αυτό και, όταν ο Σέλντρεϊκ πρωτοδημοσίευσε τη θεωρία του το 1981, το γνωστό επιστημονικό περιοδικό Nature έγραψε στο κύριο άρθρο του: «Αυτή η εξοργιστική φυλλάδα […] είναι ο καλύτερος υποψήφιος για κάψιμο που έχουμε δει εδώ και πολλά χρόνια.» Σε μια τηλεοπτική συνέντευξη στο BBC το 1994, ο εκδότης του περιοδικού συμπλήρωσε: «Ο Σέλντρεϊκ προτάσσει την μαγεία αντί την επιστήμη, και αυτό μπορεί να καταδικαστεί σε ακριβώς την ίδια γλώσσα που χρησιμοποίησε ο Πάπας για να καταδικάσει τον Γαλιλαίο, και για τον ίδιο λόγο. Είναι αίρεση.» https://www.sheldrake.org/reactions/sir-john-maddox-book-for-burning Έγραψα σε μια φίλη μου για την σπουδαιότητα του Σέλντρεϊκ: «Για το ελληνικό κοινό μπορεί να είναι δύσκολο να το καταλάβει αυτό, αλλά ουσιαστικά ο Σέλντρεϊκ είναι σημαντικός γιατί βάζει σε επιστημονική γλώσσα την μεταφυσική θέαση του κόσμου. Σε αυτό είναι πραγματικά ιδιοφυής, και όσοι έχουν επίγνωση της φιλοσοφικής πλευράς του ανθρώπινου πολιτισμού, δηλαδή τα καλά και τα κακά της θρησκείας και τα καλά και τα κακά της επιστήμης, αναγνωρίζουν πως μπόρεσε να πάρει τα καλά τους και να τα ενώσει: να εκφράσει λογικά, αναλυτικά και επιστημονικά την πνευματική ποιότητα και φύση του κόσμου. Παρόμοιες αναλύσεις έχουν γίνει στη φυσική από σπουδαία μυαλά, μα έλειπε, στο χώρο της βιολογίας (και κατ' επέκταση της ψυχολογίας και της έρευνας της συνείδησης) κάποιος που δεν παγιδεύεται από τη μηχανιστική ρητορική ("ο άνθρωπος είναι σαν μηχανικό ρολόι") αλλά εντοπίζει, αναγνωρίζει και προβάλλει την νοήμονα, δημιουργική πλευρά της φύσης. Εν τέλει, και ο ίδιος ο άνθρωπος, ως νοήμον και δημιουργικό ον, δεν εκφράζει παρά αυτά τα ίδια στοιχεία που ενυπάρχουν στο σύνολο της φύσης. Και, έχοντας μια τέτοια εικόνα για τη φύση και για τον εαυτό του, παραδειγματίζεται σχετικά με τον τρόπο ζωής και το είδος δράσης και συμπεριφοράς που του ταιριάζει και τον προωθεί. Αυτό είναι και το νόημα -- ότι στην πνευματική φύση ταιριάζουν πνευματικά όντα, και τέτοια χρειάζεται να προσπαθήσουμε να γίνουμε. Και νομίζω πως είναι ένα καλύτερο μήνυμα από την εικόνα που παρουσιάζει όλη τη φύση μηχανική και περιμένει από τον άνθρωπο να είναι συνειδητός και υπεύθυνος για τις πράξεις του, και να πορεύεται όχι προς περισσότερη μηχανικότητα, μα προς περισσότερη ελευθερία από δομές που τον περιορίζουν και τον ορίζουν, ώστε να βρει ένα απεριόριστο και ευρύ εαυτό. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει αντίθεση μεταξύ της πνευματικότητας και του υλισμού. Όμως η αντίθεση αυτή δεν τίθεται από τον ίδιο τον άνθρωπο -τον αυθαίρετο και φαντασιόπληκτο- αλλά χαρακτηρίζει την φύση καθαυτή. Γι' αυτό και ο άνθρωπος βιώνει αυτή την αντίθεση -εφόσον είναι ο ίδιος μέρος της φύσης- και ψάχνει τον φυσικό του εκείνο εαυτό που αντανακλά τον καλύτερο εαυτό της φύσης, εκείνον στον οποίο αυτή εκφράζει το μεγαλύτερο, αρτιότερο, ευγενέστερο δυναμικό της.» Σημείωση: Στο βίντεο τον όρο morphic resonance τον μεταφράζω όχι ως "μορφικό συντονισμό", όπως εδώ, αλλά ως "μορφική συνήχηση". Στο ελληνικό διαδίκτυο χρησιμοποιείται η λέξη "συντονισμός". Περισσότερο διάβασμα: α) Βιογραφικό του Ρούπερτ Σέλντρεϊκ β) Συνέντευξη του Ρούπερτ Σέλντρεϊκ: μέρος πρώτο , μέρος δεύτερο γ) Σημαντικό άρθρο του Ρούπερτ Σέλντρεϊκ για την κατανόηση της ανθρώπινης μνήμης όχι με βάση την αποθήκευσή της στον εγκέφαλο αλλά με βάση τον άυλο συντονισμό με παλιότερα μοτίβα διαμέσου του χρόνου. Συντονιζόμαστε με τα παρελθοντικά μοτίβα του εαυτού μας, των γονιών μας, της φυλής μας, της ανθρωπότητας, των θηλαστικών εν γένει κ.ο.κ., και τα εκδηλώνουμε με τρόπους που διατρέχουν την γκάμα μεταξύ προσωπικού και συλλογικού. Δηλαδή η μνήμη μας για το τι κάναμε χθες μοιάζει προσωπική, ενώ η μνήμη που εκφράζεται ως ένστικτο παρουσιάζεται ως συλλογική, εφόσον μετέχουν στην εκδήλωσή της άλλα μέλη του είδους. Αλλά στην ουσία πρόκειται για την ίδια διαδικασία, εφόσον, κάθε φορά που συντονιζόμαστε, κάνουμε, συνειδητά ή ασυνείδητα, ένα ταξίδι πίσω στο χρόνο, και δεν οριζόμαστε από τα νευρικά κύτταρα ή τα γονίδια του παρόντος. Κι αυτό το ταξίδι γίνεται από κάθε δομή της φύσης, έμβια ή άβια, γιατί η φύση είναι ένας οργανισμός που δεν διατρέχει μόνο διαφορετικά σώματα στο χώρο, μα επίσης συρράπτει τα διαφορετικά μέρη του χρόνου, ενώνοντας τις τωρινές με τις παρελθούσες εκδηλώσεις των σωμάτων, σε ένα ενιαίο διαχρονικό οργανισμό. Στην ψυχολογία η ασυνείδητη συλλογική μνήμη έχει ονομαστεί Συλλογικό Ασυνείδητο από τον Καρλ Γιουνγκ. Ελπίζω πως θα διαβάσετε το άρθρο, γιατί είναι πολύ έξοχο και γιατί… ΣΚΟΤΩΘΗΚΑ να το μεταφράσω!... β) Σχόλιά μου στο βίντεο (σας ζητώ να τα διαβάσετε σε συγκεκριμένα σημεία του βίντεο)                                              Σχόλιο 1           Όταν ήμουν φοιτητής φιλοσοφίας, είχα βρεθεί μέσα σε ένα κατάμεστο αμφιθέατρο του Πανεπιστημίου Αθηνών, στο οποίο μιλούσε ο Τόμας Κουν, ο πιο γνωστός παγκοσμίως φιλόσοφος της επιστήμης. Και το θέμα ήταν οι "αλλαγές παραδείγματος" στην επιστήμη, δηλαδή το υποκειμενικό στοιχείο (με βάση τις μόδες, το πνεύμα της εποχής –Zeitgeist–, τα συμφέροντα φατριών, και άλλα), που κάνει τους επιστήμονες να επιλέγουν συγκεκριμένες θεωρίες αντί άλλων που κι αυτές όμως εμπεδώνονται σε στοιχεία, αποδίδοντας έτσι στα επιστημονικά ρεύματα της εκάστοτε εποχής ένα συγκεκριμένο ιδεολογικό χαρακτήρα.           Με αυτό τον τρόπο, η επιστήμη ερμηνεύεται ως μια ιδεολογική πολιτισμική πρακτική που, εξίσου όπως και η θρησκεία, χρησιμοποιεί δόγμα και κοινωνική πίεση προκειμένου να προωθήσει τα ιδεολογικά της πιστεύω.           Ένα τέτοιο δόγμα είναι ο υλισμός. Και η μεγαλοφυΐα του Ρούπερτ Σέλντρεϊκ είναι πως, τόσο ικανά και εμπεριστατωμένα, καταδεικνύει τον δογματικό χαρακτήρα του επιστημονικού υλισμού, και τον απαξιώνει αναλύοντας τις μη αντικειμενικές, μη πραγματικά επιστημονικές πηγές του, ανάγοντάς τον σε μία θρησκευτικού τύπου προκατάληψη και μεροληψία.           Αυτό ανοίγει στον καθημερινό άνθρωπο τη συνειδητοποίηση πως μπορεί να είναι λογικός και παράλληλα πνευματικός, και να μη φοβάται πως η επιδίωξη της πνευματικότητας θα απαξιωθεί από ένα υλιστικό επιστημονικό μοντέλο, που αντιπροσωπεύει (δήθεν) την ανθρώπινη λογική.           Του ανοίγει επίσης τη συνειδητοποίηση πως υπάρχει μια ευρύτερη και αποτελεσματικότερη βάση για να θεμελιώσει την ηθική του, από ό,τι του προσφέρει μια ρηχή αντίληψη των "προσωπικών δικαιωμάτων", παρουσιαζόμενη φυσιοκρατικά και εκφραζόμενη επιθετικά. [συνεχίστε με το βίντεο]                                              Σχόλιο 2           Γνωρίζουμε πως ένα σώμα άυλο, πανομοιότυπο του υλικού σώματος, μπορεί να ξεκολλήσει από το υλικό σώμα και να αιωρείται στον χώρο, όπως και να ταξιδεύει με τιμόνι τη νοητική συγκέντρωση. Από πού προέρχεται αυτό το σώμα; Το έφτιαξε ο Θεός; Έχει ο Θεός δώσει μορφή σε κάθε ζώο και φυτό ή ορυκτό; Και αλλάζει αυτές τις μορφές καθώς περνά ο χρόνος; Τις μεταβάλλει με μικρές αλλαγές; Ή υπάρχει μια νοητική διαδικασία μέσα στα ίδια τα φυτά και τα ζώα και τα ορυκτά, που τα μεταβάλλει με το πέρασμα του χρόνου, άλλοτε με μικρά και άλλοτε με μεγάλα βήματα – άλματα; Οι πλατωνικές ιδέες είναι ξεκομμένες από τη διαδικασία της μεταβολής, επειδή είναι αιώνιες. Εκεί έχουμε ένα είδος "Αδάμ" που φτιάχτηκε έτσι από τον Θεό και προϋπήρχε. Δεν υπάρχει περιθώριο να έχει εξελιχτεί από τα ζώα. Βγήκε κατευθείαν από το μυαλό του Θεού. Από την άλλη, αν η διαδικασία που δημιουργεί αλλαγές στο βιολογικό κόσμο είναι νοητικής φύσης –τα πεδία του Σέλντρεϊκ–, τότε πώς διαφέρει αυτό από το μυαλό του Θεού; Νομίζω πως διαφέρει ως προς το εξής: ενώ η ουσία που χρησιμοποιείται για την δημιουργία αλλαγών είναι νοητική, άυλη και γι' αυτό, υπό μία έννοια, θεϊκή, δεν περιλαμβάνει και χρησιμοποιεί όλη την ενέργεια του Θεού, το σύνολο της άυλης ενέργειας. Είναι σαν να έχεις νερό σε μια κανάτα. Το νερό θα πάρει τη μορφή της κανάτας, ενώ παράλληλα έχει διάφορες δικές του ιδιότητες που διαφέρουν από αυτές του πλαστικού ή άλλου υλικού της κανάτας. Ωστόσο, αυτό το νερό, αν και είναι διαφορετικό από την κανάτα, έχει άλλη δυναμική από το νερό του ωκεανού. Η νοητική ενέργεια του Θεού είναι σαν το νερό του ωκεανού, ενώ ο νους που δημιουργεί αλλαγές στο βιολογικό κόσμο είναι σαν το νερό της κανάτας. Ενώ η ουσία του περιορισμένου αυτού νου είναι πανομοιότυπη με την ουσία του Κοσμικού Νου, η δυναμική τους διαφέρει. Με αυτό τον τρόπο, είναι δυνατόν ο Κοσμικός Νους να παράγει ο ίδιος ενίοτε κάποιες μεταβολές, όμως η πλειονότητα αυτών να παράγονται από την ίδια την περιορισμένη νοητική δυναμική των επιμέρους συστημάτων – ορυκτών, φυτών, ζώων, ανθρώπινων μυαλών και ψυχολογιών. Έτσι έχεις μια νοητική ουσία που δρα σε όλα τούτα, που, αν και στη βαθύτερη ουσία της είναι πνευματική ή θεϊκή, δεν εκδηλώνει και ενσωματώνει, ωστόσο, στην πλειονότητα των αλλαγών και φαινομένων της, το εύρος και την ισχύ της κοσμικής, συμπαντικής, θεϊκής δυναμικής. Στον ανθρώπινο κόσμο αυτό σημαίνει ότι ο Θεός μπορεί να επέμβει στη ζωή σου, ή αλλιώς να αφεθείς να λειτουργήσεις συντονισμένος με αυτόν όσο μπορείς, με βάση τις περιορισμένες σου δυνατότητες. Και οι πράξεις και οι ιδέες σου μπορούν να περιλαμβάνουν μικρότερο ή περισσότερο από το δυναμικό ή το Πνεύμα του Όλου – δηλαδή να είσαι λιγότερο ή περισσότερο εμπνευσμένος. Ο βαθμός στον οποίο μπορείς να είσαι εμπνευσμένος, να συνδέεις το παροδικό με το αιώνιο, τα δικά σου πεδία με τα πεδία του Θεού –του Όλου–, τις κανάτες σου με τους ωκεανούς που βρίσκονται έξω από τις κανάτες, αντανακλά το βαθμό της ηθικής, της νοημοσύνης, της ψυχικής σου καλλιέργειας και του πολιτισμού σου. Αυτό που αποκαλούμε βαθμό εξέλιξης της ψυχής σου. [συνεχίστε με το βίντεο]                                              Σχόλιο 3           Πρέπει όμως να γίνει αντιληπτό πως τα πεδία αυτά μεταφέρουν την πληροφορία διαμέσου του χρόνου. Δηλαδή, ενώ θα μπορούσες να πάρεις μια κληρονομική πληροφορία γενετικά (DNA), μπορείς να την πάρεις και μη γενετικά. Πριν πεθάνει ο πατέρας μου άφησε ένα γράμμα για μένα, που ανοίχτηκε από τον συμβολαιογράφο. Η πληροφορία ήταν μέσα στο γράμμα, ένα υλικό αντικείμενο. Αν όμως η πληροφορία έφτανε σε μένα χωρίς να βρίσκεται στο γράμμα, στο γονίδιο, στο βιβλίο κ.ο.κ., αν ταξίδεψε άμεσα στον χρόνο για να φτάσει σε μένα χωρίς την παρέμβαση ενός υλικού δοχείου ως μεταφορέα της, τότε η πληροφορία δεν είναι υλικής φύσης. Διότι ποιο υλικό αντικείμενο ταξιδεύει στο χρόνο; Αν εσείς μπορούσατε να ταξιδεύετε στο χρόνο, και να γυρίσετε πίσω στη δημιουργία του σύμπαντος –όπου δεν υπήρχε καν ύλη ακόμα, κι όλα ήταν ένα απειροελάχιστο σημείο–, θα ήσασταν υλικοί; Μπορούμε καν να φανταστούμε ένα υλικό αντικείμενο να κάνει βόλτες μεταξύ παρελθόντος και παρόντος; Αν λοιπόν τα μορφικά πεδία είναι φυσικά, αυτό σημαίνει πως η Φύση δεν είναι μόνο υλική, πως ύλη και νους διαπλέκονται στο κοσμικό επίπεδο. Και γι' αυτό, δεν θα υπάρξει ποτέ χαπάκι που θα μας κάνει έξυπνους ή ευτυχισμένους, μα ούτε και υλική εμπειρία που θα μας φέρει γαλήνη και ολοκλήρωση. Ψυχικές ανάγκες πρέπει να καλυφθούν με το δικό τους ψυχικό τρόπο. Ας πούμε: η ανάγκη της αγάπης. Προσπαθούμε να την καλύψουμε με ψυχικό ή υλικό τρόπο; Η ανάγκη της γνώσης και της σοφίας; Τι αποκαλούμε γνώση και σοφία; Γνώση της ύλης ή γνώση της ψυχής; Και πού, μέσα στη Φύση, βρίσκεται η ψυχή, και πού η ύλη; Πού βρίσκεται η βαρύτητα και πού η αντιβαρύτητα; Πώς ερχόμαστε στη ζωή και πώς φεύγουμε από αυτή; Και πού πάμε όταν φεύγουμε και πού όταν ερχόμαστε; Πώς διατρέχει η πληροφορία το χρόνο; Και πώς διατρέχει η ψυχή το χρόνο, καθώς αναμετρά τα βάθη και τα ύψη του ίδιου της του εαυτού; [συνεχίστε με το βίντεο]                                              Σχόλιο 4           Σκεφτείτε το ανατρίχιασμα του σώματος. Μπορεί να προέλθει από το κρύο, οπότε τότε είναι από κάτω, από την απλή θερμοκρασία. Μπορεί όμως να προέλθει και επειδή ακούσαμε ένα όμορφο ποίημα και μας έκανε να ανατριχιάσουμε λόγω του νοήματός του. Τότε κάτι που βρίσκεται σε ένα πιο άυλο επίπεδο οργάνωσης κατεβαίνει και εκδηλώνεται στο επίπεδο του σώματος. (Το ίδιο και κάθε συναίσθημα, π.χ. η ντροπή, που μπορεί να κοκκινίσει τα μάγουλα. Το συναίσθημα, ένα πιο λεπτοφυές πράγμα, εκδηλώνεται στην έκχυση ορμονών που καταλήγουν στο κοκκίνισμα των μάγουλων, μια εκδήλωση στη χονδροειδή ύλη.) Με αντίθετη φορά: μια τραυματική εμπειρία μπορεί να επηρεάσει τον υποσυνείδητο νου μας και να παραμείνει μαζί μας στο χρόνο, πολύ μετά την ολοκλήρωσή της στο υλικό επίπεδο. Μπορεί να υποφέρουμε από αυτήν. Μπορεί να την πάρουμε μαζί μας μετά το θάνατο και να επηρεάσει τους επόμενους βίους μας. (Όπως προκαλώντας μας, στην καινούργια μας ενσάρκωση, μια φοβία, σημάδια ή αναπηρίες στο σώμα, μια συγκεκριμένη νοοτροπία ή ενδιαφέροντα, αρνητικά συναισθήματα ή την ανάγκη επίλυσής τους. Όλα αυτά έχουν δειχτεί σε επιστημονικές μελέτες της μετενσάρκωσης, υποδηλώνοντας μια οδό -πεδίο- μέσα απ' το οποίο οι πληροφορίες από τον προηγούμενο βίο μας διαπερνούν το χρόνο για να μας συνοδέψουν στην καινούργια μας ενσάρκωση.) Αυτό προϋποθέτει ένα μοντέλο του σύμπαντος στο οποίο ο χρόνος είναι βατός – μπορείς να τον περάσεις, να τον ταξιδέψεις. Ένα τέτοιο μοντέλο δίνεται στην κβαντική φυσική από τα σωματίδια που ταξιδεύουν στο χρόνο, και στην θεωρία της Σχετικότητας (μακροκοσμικά) από τη δυνατότητα να ταξιδέψεις στο χρόνο με την ταχύτητα του φωτός. [συνεχίστε με το βίντεο]                                              Σχόλιο 5           Εδώ νομίζω πως κάνει λάθος. Διότι, στα λεπτότερα πεδία, η διαφορά μεταξύ χώρου και χρόνου είναι μικρότερη. Δηλαδή, όταν είχες παλιότερα την εμπειρία ότι έβλεπες το φίλο σου, πού είχες την εμπειρία; Μέσα στο χώρο δεν την είχες; Δεν ήσουν ένα τρισδιάστατο ον το οποίο είχε την εμπειρία ότι έβλεπε τον φίλο; Όταν τώρα το αναθυμάσαι, κατ' ουσίαν συνηχείς/συντονίζεσαι με εκείνο το τρισδιάστατο ον που ήσουν τότε. Και όλες αυτές οι εμπειρίες του τρισδιάστατου εαυτού σου, διατηρούνται/αποθηκεύονται μέσα στη μνήμη του Χρόνου, η οποία περιλαμβάνει, σε λεπτοφυή μορφή, τον Χώρο όπου βίωσες τον φίλο σου, τον τρισδιάστατο Χώρο ή σώμα με το οποίο έζησες αυτή την εμπειρία. Και όλα αυτά μπορείς να τα δεις, όταν βλέπεις τα ακασικά αρχεία. Και δεν χρειάζεται να είναι πάντα οπτική η μνήμη. Μα συμβαίνει μέσα στη συνείδησή σου, και είναι (η μνήμη) διαφορετική από τη συνείδηση, μια που η συνείδηση μπορεί να "χωρέσει" ταυτόχρονα μια πληθώρα από τέτοιες εμπειρίες και τη μεταξύ τους σχέση και απόσταση, λοιπόν μιλάμε για ένα έστω συνειδησιακό, αν όχι ειδικότερα οπτικό, χώρο, εντός του οποίου έχεις διάφορες μνημονικές εμπειρίες. Και ο Χρόνος είναι η κίνηση της συνείδησης από τη μια εμπειρία στην άλλη, δηλαδή η δυναμική προβολή του σώματός σου, του (αιθερικού) οργάνου μέσω του οποίου είχες την εμπειρία, σε διαφορετικές τρισδιάστατες καταστάσεις. Ας πούμε, τώρα θυμάσαι την όψη του φίλου σου, στο επόμενο δευτερόλεπτο θυμάσαι τη φωνή του κ.ο.κ. Καθώς "πετάς" με τη φαντασία σου, με τη συνηχητική/συντονιστική σου δράση από το τώρα στο πριν, στο εκάστοτε πριν, αυτό είναι ο χρόνος – αυτή η κίνηση. Μα ποιος κινείται; Είναι πάντα ένα τρισδιάστατο ον που κινείται. Και η κίνησή του προς την εμπειρία την παλιά δημιουργεί μια τέταρτη διάσταση, αυτή του Χρόνου. Και όλες αυτές οι εμπειρίες υπάρχουν ταυτόχρονα σε ένα "Χώρο", που είναι η ευρύτητα της συνείδησής σου, μέσα στην οποία όλες αυτές οι κινήσεις μεταξύ διαφορετικών εμπειριών συμβαίνουν. Συνεπώς ο Χώρος είναι ο στατικός Χρόνος, και ο Χρόνος είναι ο δυναμικός Χώρος. Και η μνήμη είναι η δυναμική έκφραση του εαυτού μας μέσα στον –αναπόφευκτα ενιαίο– χωροχρόνο. Μπορώ να το σκεφτώ και από μια άλλη πλευρά. Αν απλά συνηχείς με το παρελθόν όπως δύο κιθάρες συνηχούν μεταξύ τους, πώς συνηχείς με τα παρελθόντα άτομα του ίδιου ζωικού είδους με σένα; Συνεχίζουν να υπάρχουν κάπου; Αυτά πώς συνηχούν με σένα; Πώς σε επηρεάζουν, όταν βρίσκεσαι στο μέλλον τους, άρα δεν έχεις ακόμα γεννηθεί; Συνεπώς ο συντονισμός δεν μπορεί να συμβαίνει μεταξύ υπαρκτών σωμάτων στο χώρο, τα οποία απλά θα χρειάζονταν μια χρονική σύνδεση μεταξύ τους. Θα πρέπει να συμβαίνει μεταξύ σωμάτων που βρίσκονται σε ένα διαφορετικό Χώρο από τον υλικό. Αυτός ο αιθερικός, λεπτοφυής Χώρος στον οποίο αυτά βρίσκονται, ήδη είναι πολύ κοντύτερα στην έννοια των χωρικών ακασικών αρχείων, μια που είναι πληροφορία, δηλαδή νοητή (και όχι υλική) ύπαρξη, που μπορεί, ως ρευστή, να ταξιδέψει από τη μία χρονική στιγμή στην άλλη. Συνεπώς τι είναι αυτό που ταξιδεύει; Τρισδιάστατη ύπαρξη - πληροφορία. Δεν είναι λογικό αυτή να αποθηκεύεται μέσα σε ένα είδος λεπτοφυούς Χώρου; Επαναλαμβάνω ότι ο υλικός χώρος όπως τον ξέρουμε δεν θα μπορούσε να παρέχει συνδέσεις αποκλειστικά χρονικές. Συνεπώς η μνήμη, η χρονική σύνδεση, το ρευστό υλικό θα έπρεπε να είναι κάτι παραπάνω από ένας (απροσδιόριστος) "συντονισμός" μεταξύ διαφορετικών χώρων, μεταξύ διαφορετικών κιθάρων, διαφορετικών υλικών αντικειμένων. Άρα η μνήμη θα πρέπει να περιλαμβάνει την έννοια του Χώρου, θα πρέπει να περιλαμβάνει χωρική, τρισδιάστατη πληροφορία. Άρα θα πρέπει να 'ναι κι αυτή ένα είδος χώρου. Αυτή είναι η έννοια των ακασικών αρχείων – λεπτοφυής Χώρος που περιλαμβάνει τα διάφορα σώματα και τις εμπειρίες τους. Κι ο χώρος αυτός, αν και μπορεί να περιλαμβάνει το σύμπαν μέσα στο οποίο οι εμπειρίες βιώθηκαν, είναι βασικά συνειδησιακός χώρος. Άρα περιλαμβάνει σκέψεις, συναισθήματα και οποιεσδήποτε άλλες υποκειμενικές εμπειρίες συνέβησαν εντός και όχι στον εξωτερικό χώρο. Γι' αυτό και λένε πως ο Θεός σε διαβάζει σαν βιβλίο. Γιατί όλα υπάρχουν στο χώρο της συνείδησης και είναι ορατά στην ίδια τη συνείδηση. Και γι' αυτό το λόγο επίσης κάθε πράξη μας είναι ορατή και τίποτα δεν σβήνεται, μα όλα καταγράφονται στο "Βιβλίο της Ζωής". [συνεχίστε με το βίντεο]                                              Σχόλιο 6           Από συνέντευξη του Frank Wilczek στο περιοδικό Nautilus: http://nautil.us/issue/32/space/beauty-is-physics-secret-weapon           Ερώτηση: Λοιπόν δεν υπάρχει "άδειος χώρος"; Απάντηση: Σωστά. Η ιδέα ότι ο χώρος είναι ένα άδειο, παθητικό δοχείο που δεν έχει εσωτερική ζωή είναι τελείως λανθασμένη. Στην κβαντική μηχανική, ο χώρος έχει αυθόρμητες δραστηριότητες. Λέγονται "εικονικά σωματίδια". Μέρος του λόγου που πήρα το Νόμπελ ήταν ότι βρήκα πώς τα εικονικά σωματίδια επηρεάζουν τα πραγματικά σωματίδια που βλέπουμε. Ερώτηση: «Τι είναι τα εικονικά σωματίδια;» Απάντηση: «Είναι σαν να ζούμε στην επιφάνεια ενός πλανήτη που έχει μέσα του πολλή δραστηριότητα που δεν φαίνεται στην επιφάνεια, μα επηρεάζει τον τρόπο που είναι ο κόσμος. Στους νόμους της θεμελιακής φυσικής, τα πεδία –για παράδειγμα, τα ηλεκτρικά και μαγνητικά πεδία– έχουν αυθόρμητη δραστηριότητα. Εικονικά σωματίδια έρχονται στην ύπαρξη για πολύ μικρό χρόνο και μετά χάνονται χωρίς ποτέ να είναι κάτι που μπορεί να αναγνωριστεί από το μάτι ή από επιστημονικά όργανα. Όμως βρίσκονται στις εξισώσεις και επηρεάζουν τις ιδιότητες των σωματιδίων που όντως βλέπουμε και που μπορούμε να μετρήσουμε και να ελέγξουμε. Λοιπόν δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο χώρος –τον οποίο μερικές φορές ονομάζω "πλέγμα"– είναι πηγή δραστηριότητας. Αυτός είναι ένας λόγος για τον οποίο δεν είναι κενός. Έχει ζωή.» Αυτή τη ζωή την βλέπεις ως μια παλλόμενη ενέργεια όταν βγαίνεις απ' το σώμα σου. Αυτό που δεν βλέπουν τα μάτια του υλικού σώματος, το βλέπουν τα μάτια του αιθερικού σώματος, μια που είναι άυλη ζωή, ακριβώς στο κατώφλι της ύλης. [συνεχίστε με το βίντεο]                                              Σχόλιο 7           Αυτή είναι η δική μου εμπειρία. Από τη μία, με άγγιξε ο Θεός στον ώμο, ερχόμενος ο Ίδιος από ψηλά· από την άλλη η ίδια μου η ζωή και εμπειρία και πνευματική προσπάθεια ανυψώθηκε, περιλαμβάνοντας ακόμα κι Εκείνον και μετασχηματίζοντάς με, σε κάποιον βαθμό, σε Εκείνον. Κατά τη διάρκεια της θεϊκής εμπειρίας –της εμπειρίας του δημιουργικού στοιχείου στη Φύση–, η διαφορά μεταξύ του υλικού της συνήθειας και του υλικού του νεοτερισμού αναιρείται. Ο βιβλιοπώλης συνεχίζει να κάθεται έξω στον πάγκο και να πουλά βιβλία. Τη μία μέρα μετά την άλλη. Όμως ένας άλλος εαυτός του περπατά στην αμμουδιά, και το βιβλίο που διάβαζε, πεταμένο στο νερό, σαπίζει. Είσαι κι εκεί κι εδώ· και στο παλιό και στο καινούργιο· η ίδια η ύλη, ενώ απλώνεται στον ωκεανό της θνητότητας, στάζει συγχρόνως από τα σύννεφα· η ίδια θερμότητα που αναπηδά από τα ξύλα, καίει στον ουρανό ψηλά. Η φιλοσοφία σε κάνει να ψάχνεις με το νου και να προσκαλείς τη δημιουργική σπίθα στη ζωή σου. Και μετά αυτή, σαν έρχεται, διατρέχει το χρόνο· και ράβει το μπάλωμα μεταξύ της τυφλής παρόρμησης του παρελθόντος και της διόρασης που παρέχει το μέλλον. Κι αυτό γίνεται σε κοσμική κλίμακα – πες την μικροκοσμική ή μακροκοσμική. [συνεχίστε με το βίντεο]                                              Σχόλιο 8           Το βιβλίο Βιολογίας της Τρίτης Λυκείου λέει: «Πολυάριθμα πειράματα έχουν αποτύχει να αποδείξουν μέχρι σήμερα την κληρονόμηση των επίκτητων χαρακτηριστικών. Η εξήγηση επομένως της εξέλιξης των ειδών με την κληρονόμηση των επίκτητων χαρακτηριστικών δεν είναι αποδεκτή. Πενήντα χρόνια αργότερα παρουσιάστηκαν περισσότερες ενδείξεις για την εξέλιξη και μια άλλη εξήγηση, αυτή τη φορά από τον Κάρολο Δαρβίνο, για τον τρόπο που πραγματοποιείται.» http://ebooks.edu.gr/modules/ebook/show.php/DSGL-C106/151/1088,3999/           Όμως η Wikipedia λέει το αντίθετο. Λέει ότι η ιδέα είναι παλιά και την ενστερνίζονταν ο Ιπποκράτης, ο Αριστοτέλης και επίσης ο Δαρβίνος. «… και ακόμα και ο Κάρολος Δαρβίνος, μετά τον Λαμάρκ, ανέπτυξε τη δική του θεωρία της κληρονόμησης επίκτητων χαρακτηριστικών, την παγγενεσία. Η βασική έννοια της κληρονόμησης επίκτητων χαρακτήρων τελικά απορρίφτηκε ευρέως στις αρχές του εικοστού αιώνα. […] Πρόσφατα οι ερευνητές έχουν επανεξετάσει τη έννοια υπό το φως ανακαλύψεων στην επιγενετική.» Ένα παράδειγμα που δίνει είναι το ακόλουθο: «Περιβαλλοντικό στρες σε πειραματικά ποντίκια το οποίο προκάλεσε επιθετική συμπεριφορά στα αρσενικά, προκάλεσε την ίδια συμπεριφορά στους απογόνους τους, οι οποίοι είχαν αλλαγές στα μοτίβα μεθυλίωσης του DNA για συγκεκριμένα γονίδια.» Δηλαδή η διαφορετική συμπεριφορά των αρσενικών που είχαν υποβληθεί στο στρες παρατηρήθηκε και στους απογόνους, οι οποίοι είχαν αλλαγές όχι γενετικές (στη δομή του DNA) αλλά επιγενετικές, δηλαδή στον τρόπο που το DNA λειτουργούσε (μεθυλίωσή του). Ενώ η δομή, το σώμα ως σώμα, παρέμενε το ίδιο, η λειτουργία του είχε αλλάξει. Αυτό δείχνει πως υπάρχει ένας παράγοντας άλλος από τη γενετική δομή, ο οποίος ευθύνεται για την διατήρηση συμπεριφορικών ή άλλων χαρακτηριστικών. Αυτό λέει κι ο Σέλντρεϊκ, και τον ορίζει ως "συνήχηση" ή συντονισμό του οργανισμού τόσο με τους άμεσους απογόνους του όσο και με μέλη του είδους του γενικότερα, λόγω της ομοιότητας που παρουσιάζουν ως αυτοοργανωνόμενοι οργανισμοί. Και όσο μεγαλύτερη η ομοιότητα, τόσο μεγαλύτερη η επίδραση. Δηλαδή από τους γονείς μου δέχομαι μεγαλύτερη επίδραση από ό,τι από άλλους ανθρώπους, και δέχομαι μεγαλύτερη επίδραση από τα θηλαστικά από ό,τι από ερπετά. Αλλά τέτοιες αλλαγές, ακόμα κι όταν οφείλονται σε επιδράσεις που έρχονται από τους ίδιους τους γονείς, γίνονται μέσω μιας άυλης οδού, όχι μέσω των γονιδίων. Θα μπορούσε να υπάρχει στο σώμα μια ρευστή νοητική ή ημι-νοητική ενέργεια (αιθέρας) που να μας ενώνει μεταξύ μας; Θα μπορούσαν μέσω αυτής να μεταφέρουν οι γονείς "πληροφορία" στα παιδιά τους, αλλά και να μεταφέρεται πληροφορία και μεταξύ μη συγγενικών ατόμων γενικότερα, όπως στην τηλεπάθεια, ή στην γνώση που ο Σέλντρεϊκ λέει ότι διαχέεται μεταξύ ατόμων του ίδιου είδους, ίσως στην υποσυνείδητη ζωική γνώση που ονομάζεται ένστικτο; Έτσι λέει ο Σέλντρεϊκ ότι μεταδίδεται το ζωικό ένστικτο (π.χ. η γνώση των πουλιών για το πώς να χτίζουν τη φωλιά τους, η γνώση τους για το πώς να βρίσκουν τον προσανατολισμό τους όταν πετούν) και όχι μέσω των γονιδίων ή του νευρικού συστήματος ως χημικού επεξεργαστή εξωτερικών ερεθισμάτων. Βίντεο που δείχνει πως είναι όχι με χημικό αλλά με κβαντικό τρόπο που ένα πουλί προσανατολίζεται στο χώρο κατά την ενστικτώδη μετανάστευσή του σε άλλους τόπους, ανάρτησα εδώ (χρόνος 3:27), και ομοίως εδώ (χρόνος 2:41) απορρίπτει ο Σέλντρεϊκ πως ένα πουλί προσανατολίζεται μέσω του εγκεφάλου του και μόνο, δηλαδή της ηλεκτροχημικής επεξεργασίας εξωτερικών ερεθισμάτων. Ξαναρωτώ: Θα μπορούσε να υπάρχει στο σώμα μια ρευστή νοητική ή ημι-νοητική ενέργεια (αιθέρας) που να μας ενώνει μεταξύ μας, και να είναι αυτή που ευθύνεται για τα παραπάνω φαινόμενα; Θα μπορούσε να είναι η ενέργεια που απεικονίζεται στους χάρτες του βελονισμού, μια ενέργεια που βρίσκεται μέσα και γύρω από το σώμα (όπως ακριβώς περιγράφει ο Σέλντρεϊκ το μορφικό πεδίο) ; Μήπως αυτή είναι η ενέργεια που φαίνεται στις φωτογραφίες Κίρλιαν; Βίντεο που δείχνει την φωτογράφιση του σώματος με αυτό τον τρόπο έχω ανεβάσει εδώ. Και είναι μήπως αυτή η ενέργεια ό,τι αποκαλούμε "νου" μας; Γιατί μπορώ εγώ να αντιληφθώ λογοτεχνία αλλά όχι ένα μερμήγκι; Μήπως συντονίζω αυτή την ενέργεια με τα νοήματα που διαβάζω, μέσω της φαντασίας, και μετά ο εγκέφαλος αντιδρά σε αυτή τη φαντασία μέσω της ηλεκτρικής δραστηριότητας; Έτσι είναι που ένα πουλί προσανατολίζεται, όπως λέει ο γνωστός κβαντικός φυσικός Αλ Καλίλι στο προαναφερόμενο βίντεο. Δηλαδή συμβαίνει στο κβαντικό επίπεδο πρώτα, και μετά η πληροφορία περνά στην χονδροειδή δομή του εγκεφάλου και χαίρει επεξεργασίας εκεί. Με άλλα λόγια, προσανατολίζεται με ένα άυλο τρόπο. Και είναι με ένα άυλο τρόπο, δηλαδή μέσω της φαντασίας μου –που είναι κάτι διαφορετικό από τη χημεία του εγκεφάλου–, που συνδέομαι και απορροφώ τα νοήματα που διαβάζω στη λογοτεχνία. Βέβαια σε κάποιο επίπεδο αυτή η απορρόφηση φτάνει και μέχρι τα κύτταρα του νευρικού συστήματος (και όχι μόνο). Αλλά δεν δημιουργείται η αντίληψη ή γνώση από αυτά, αλλά από μια άλλη ενέργεια, που εκδηλώνεται ως φαντασία. Η αλλαγή εστίασης της επιστημονικής ερμηνείας από υλικό πλαίσιο σε άυλο μάς επιτρέπει ως κουλτούρα να κινηθούμε προς την κατανόηση της φύσης του νου μας. Από το αντικείμενο να κινηθούμε προς το υποκείμενο. Από το σώμα μας προς τον ίδιο τον εαυτό μας. Γι' αυτό και ο Σέλντρεϊκ είναι τόσο αμφιλεγόμενος. Διότι προτάσσει ένα καινούργιο τρόπο να βλέπουμε τον κόσμο, που ταιριάζει με την κβαντική φυσική μα όχι με την "σκληροπυρηνική" μηχανιστική ερμηνεία του έμβιου κόσμου από τους νεο-δαρβινιστές βιολόγους σαν τον Ρίτσαρντ Ντόκινς. [συνεχίστε με το βίντεο]

---------------------- ---------------------------------

Τα Δόγματα της Επιστήμης (απαγορευμένη ομιλία στο TED)

         βίντεο

                                                       Περιγραφή

Πώς να συζητήσετε με έναν αθεϊστή

          βίντεο

                       Περιγραφή

         Ο Ρούπερτ Σέλντρεϊκ, διάσημος βιολόγος, εξηγεί γιατί ο σκεπτικισμός πρέπει να εφαρμόζεται όχι μόνο προς τις δηλώσεις τις θρησκείας, αλλά και προς τις (ενίοτε πιο κεκαλυμμένες) δηλώσεις/εικασίες της επιστήμης. Έχει πράγματι αποδειχθεί, ή και ελεγχθεί, πως η φύση είναι μια μηχανή; Πώς εξηγείται η ύπαρξη συνείδησης μέσα στο ανθρώπινο σώμα, αν αυτό είναι μια μηχανή; Οι μηχανές δεν έχουν συνείδηση. Και, αν υπάρχει στο σώμα ένα νοητικό στοιχείο, κάτι άλλο από φυσικές, μηχανικές δραστηριότητες, μια ψυχή, τότε κατά ποίο τρόπο είναι η ύπαρξη του Θεού ή ενός παγκόσμιου νου επιστημονικά παράλογη; Από αυτά τα ερωτήματα, λέει, έχει προκύψει το πεδίο των Σπουδών Συνειδητότητας και γνωστοί επιστήμονες έχουν μεταβάλει την κοσμοθέασή τους περνώντας από τον υλισμό στον πανψυχισμό – δηλαδή στην αντίληψη πως όλη η ύλη έχει νου. Σχόλιο Ας υποθέσουμε ότι στον πλανήτη Άρη δεν υπάρχει κανένας. Και, μετά από 300 ή 3000 χρόνια, χωρίς να πάει κανείς εκεί από το εξώτερο διάστημα, υπάρχει τώρα κάποιος. Από πού ξεφύτρωσε αυτός; Τον έβγαλε ο μάγος απ' το καπέλο; Οι χριστιανοί λένε πως ο Θεός δημιουργεί από το τίποτα, συνεπώς τον έβγαλε απ' το καπέλο (κι αυτόν και όλο το Σύμπαν). Οι επιστήμονες λένε πως ήρθε από τα νερά των ωκεανών (άρα αυτά τον έβγαλαν από το καπέλο). Όμως αν υπάρχει τώρα κάποιος εκεί, θα πρέπει να υπήρχε και πρώτα. Αν σε ένα κλειδωμένο και άδειο κελί φυλακής εμφανιστεί κάποιος, μπορείς να πεις ότι τον έβγαλαν οι τοίχοι; Μπορείς να πεις ότι οι τοίχοι σάπισαν, γκρεμίστηκαν, άλλαξαν σχήμα, όμως ό,τι σχήμα και να αλλάξουν, αν ο τοίχος δεν είναι κανένας, θα συνεχίσει να μην είναι κανένας. Συνεπώς ή εμείς δεν είμαστε κανένας, μια που (όπως υποτίθεται) προήλθαμε από τους τοίχους της φύσης, ή αλλιώς οι τοίχοι της φύσης θα πρέπει κι αυτοί να είναι κάποιος. Ίσως δεν μπορούν να ακούσουν ακόμα, ίσως δεν μπορούν να μιλήσουν ακόμα, όμως το αναίσθητο παιδί σου που ούτε ακούει ούτε μιλά είναι παρά ταύτα κάποιος: και κάποτε θα ανακτήσει τις αισθήσεις του και θα στο αποδείξει. Αυτό γίνεται σε όλη τη φύση. Σταδιακά ανακτούμε τις αισθήσεις μας, εξελισσόμαστε σε περισσότερη συνειδητότητα. Οι άνθρωποι έχουν περισσότερη από τα ζώα, και κάποιοι άνθρωποι έχουν περισσότερη από άλλους. Και όλα τα βιολογικά όντα έχουν περισσότερη από τα ορυκτά. Αν όλα είναι κάποιος, ποιος είναι αυτός; Είναι ο πεθαμένος Θεός. Εσείς κι εγώ είμαστε ο Θεός που πέθανε και σταδιακά ανασταίνεται. Ανασταίνεται όταν ερωτεύεται το απεριόριστο, και υπερβαίνει τους «όρους, περιορισμούς και προϋποθέσεις» ύπαρξης. Αυτή είναι η διαδικασία της φύσης. Όλες οι μορφές της εξελίσσονται σε ύπαρξη πέραν της ύλης, μέσω της ανάπτυξης της συνείδησης. Η συνείδηση δημιουργεί ζωή, κι αυτό είναι η δημιουργικότητα. Θαυμάζουμε τους δημιουργικούς ανθρώπους για αυτό το λόγο. Είναι σαν θεοί μπροστά μας. Έχουν μια αυτοδυναμία ύπαρξης που εμείς δεν την έχουμε λόγω της εξάρτησης της ύπαρξής μας από την ύλη. Ο δημιουργικός άνθρωπος δημιουργεί μορφές με ζωή, και τελικά δημιουργεί την ύστατη μορφή ζωής – το άπειρο – και μεταναστεύει σε αυτό, πέραν της ύλης. Αυτό είναι ο σκοπός της ζωής, και όχι το «φάε, πιες και απόλαυσε». Όταν δεις τις δημιουργίες του Σαλβαντόρ Νταλί, του διάσημου ζωγράφου, αντιλαμβάνεσαι τη ζωή που περικλείουν; Ποια είναι η σχέση σου με τον ανθρώπινο πολιτισμό, με τις πνευματικές δημιουργίες του ανθρώπινου όντος; Τις μελετάς; Μαθαίνεις από αυτές; Μετασχηματίζεσαι; Προς τα πού πορεύεσαι; Μήπως περιμένεις να ευτυχήσεις από τις μηχανικές λειτουργίες της φύσης; Μήπως είσαι ένας λάτρης της μηχανής; Εσύ ανασταίνεσαι; Συζήτηση Nestoras Panagiotopoulos Για εκατομμυριοστή φορά ο αθεϊσμός δεν είναι πιστη σε κατι. It is not a belief system. Είναι απλά η αρχική στάση του "δεν ξέρω" και δεν πιστεύω τελικα κάποιους ισχυρισμους. Ο αθεισμος δεν σημαινει υλισμο. Δεν σημαινει τιποτα. Μπορει οι περισσοτεροι αθειστες να ειναι και υλιστες, φυσιοκρατες κλπ αλλά αυτο είναι εντελώς ασχετο. Δεν χρειαζεται να υποστηριξω τον ισχυρισμο του υλισμου (ποσο μάλλον να τον αποδειξω) για να θεωρησω γελοια τα επιχειρηματα των θειστων. Ο δικαστης ακουει την κατηγορια οτι ο μπατλερ σκοτωσε τον αφεντη. Ακουει τα επιχειρηματα υπερ της κατηγοριας. Δεν εχει την ευθυνη της αποδειξης οτι ο μπατλερ δεν σκοτωσε. Μπορει να απορριψει την κατηγορια ετσι και αλλιως, αν θεωρησει τα επιχειρηματα μη επαρκη. Για αυτο στα δικαστηρια δεν λενε innocent αλλά non guilty.          Κίμων Η κατάσταση με τους αθεϊστές είναι περίπου αυτή: Βρίσκεις την κόρη σου άσχημα ξυλοκοπημένη και βιασμένη. Πάνω της υπάρχουν όλες οι ενδείξεις του εγκλήματος. Σπέρμα, ένα μαχαίρι που χρησιμοποιήθηκε από τον δράστη για να την απειλήσει, σχισμένα ρούχα, μώλωπες στο δέρμα. Ο δικαστής λέει: «Πού είναι η απόδειξη ότι βιάστηκε; Κανένας δεν είδε κάποιον δράστη. Απλά το φαντάζεστε.» ΄ Όμως εσύ δεν το δέχεσαι αυτό, γιατί βλέπεις τις διάφορες ενδείξεις που δείχνουν ότι κάτι συνέβη και υποδηλώνουν έντονα τι ήταν αυτό. Ο Σέλντρεϊκ παρουσιάζει διάφορες ενδείξεις, καθώς και αποδείξεις, πως υπάρχει συνείδηση πίσω από τη φύση, και οι αθεϊστές, ακριβώς επειδή μια τέτοια συνείδηση θα σήμαινε τη δυνατότητα ύπαρξης ενός Θεού –καθότι ο Θεός είναι λίγο-πολύ αυτό, μια απέραντη συνείδηση που δεν είναι φύση–, δεν το δέχονται. Και, δεν το δέχονται όχι λόγω επιστήμης μα λόγω δόγματος. Αποκλείουν εκ των προτέρων την πιθανότητα να υπάρχει συνείδηση που δεν μπορεί να αντικατασταθεί από την ιδέα της υλικής μηχανής, και αρνούνται τα αποδεικτικά στοιχεία ότι υπάρχει, διότι η αθεϊστική ιδεολογία τους λέει πως δεν μπορεί να υπάρξει συνείδηση ως κάτι διαφορετικό από την ύλη – συνείδηση απέραντη, μα ακόμα και περιορισμένη. Αν υπάρχει περιορισμένη συνείδηση που όμως δεν περιορίζεται από το σώμα, τότε τι την κρατά περιορισμένη; Οποιαδήποτε στιγμή μπορεί να γίνει απεριόριστη. Αν δεν την περιορίζει το σώμα, τι την περιορίζει; Ο ίδιος ο νους. Τότε, ξεπερνώντας το νου, κάνεις τη συνείδηση απέραντη, κι ο Θεός είναι μέρος της εμπειρίας σου. Αυτή είναι η ιδεολογική σχέση μεταξύ υλισμού και αθεϊσμού. Αφορά την άρνηση ότι υπάρχει μια απέραντη συνείδηση και γι' αυτό την άρνηση ότι υπάρχει οποιαδήποτε άυλη συνείδηση, ακόμα και περιορισμένη . Το πρώτο είναι η θέση του αθεϊσμού, το δεύτερο, το επακόλουθό του, του υλισμού. Στον αθεϊσμό λες ότι δεν υπάρχει Θεός, στον υλισμό ότι δεν υπάρχει ψυχή. Αυτά τα δύο είναι συνυφασμένα. Αν υπάρχει Θεός, υπάρχει ψυχή. Αν υπάρχει ψυχή, υπάρχει Θεός. Γενικά, αν υπάρχει άυλο, τότε οι διαχωρισμοί είναι πολύ πιο ρευστοί από ό,τι στην υλική ύπαρξη, που μοιάζει, ανάλογα με το πρίσμα από όπου την κοιτάς (π.χ. το πρίσμα της νευτώνειας μηχανικής), να αποτελείται από κομμάτια. Αυτή η σχέση μεταξύ του περιορισμένου και του απεριόριστου είναι το κεντρικό θέμα της θρησκείας, και περιγράφεται ως «η προσωπική μας σχέση με τον Θεό». Γι' αυτό και η θρησκεία υπερπηδά τα κομμάτια, λέγοντάς σου να κοιτάς τον άλλο σαν να είναι ο εαυτός σου. Διότι κρίνει τα πράγματα όχι από μια σωματική οπτική, αλλά από μια ουράνια οπτική, και επιχειρεί να συντονίσει την σωματική με την ουράνια. Nestoras Panagiotopoulos Μάλλον κάνεις πλάκα με την άστοχη αναλογία του βιασμού. Εδώ έχουμε ένα σωρό αποδεικτικά στοιχεία ότι έγινε ο βιασμός, απλά δεν ξέρουμε από ποιον. Η κατάσταση με τους θειστές είναι η εξής: Ισχυρίζονται ότι την βίασε ο μπάτλερ. Ο δικαστής (αθειστής) τους ζητάει επιχειρήματα για την κατηγορία. Και αυτοί απαντάνε : "Μα ποιος άλλος μπορει να το έκανε ? Μπορεις να μου υποδείξεις εσύ δικαστή ποιος άλλος μπορεί να το έκανε?". Ο δικαστής δεν μπορεί. Άρα ένοχος ο μπάτλερ!!! όλος ο θεισμός είναι ένα argument from ignorance κλασσικό λογικό σφάλμα. Ο Σελενρεικ παρουσιάζει ισχυρισμούς και υποθέσεις. Οχι φυσικά ενδειξεις πόσο μάλλον αποδείξεις. Ο αθεισμός δεν αρνείται τίποτα. Λες " Στον αθεϊσμό λες ότι δεν υπάρχει Θεός" "Αποκλείουν εκ των προτέρων την πιθανότητα να υπάρχει συνείδηση " ...γελάνε και οι πέτρες. Φτιάχνεις video και χαλάς ενέργεια και δεν ξέρεις τους βασικούς ορισμούς. Δεν ισχυρίζεται ανυπαρξία ο αθεισμός, δεν ισχυρίζεται τίποτα. Τεσπα για να μη γράφω εκθέσεις δες το video από το 5.30 ως το 7.35 για να καταλάβεις τι πάει να πει αθεισμός. https://www.youtube.com/watch?v=pqHbE3-4p30 Κίμων Αν θέλεις να συζητήσω μαζί σου, μπορώ να το κάνω. Και να μιλήσουμε και για ενδείξεις και για αποδείξεις και για ό,τι άλλο θέλεις. Όχι όμως αν έχεις αυτό το επιθετικό και προσβλητικό ύφος: "Μάλλον κάνεις πλάκα με την άστοχη αναλογία ..." "γελάνε και οι πέτρες ..." "Φτιάχνεις video και χαλάς ενέργεια και δεν ξέρεις τους βασικούς ορισμούς." Αν διατίθεσαι να με σεβαστείς, μπορούμε να συζητήσουμε. Αν θέλεις να μου επιτίθεσαι λεκτικά και να με προσβάλλεις, ας το αφήσουμε. Nestoras Panagiotopoulos Δεν έβρισα, απλά την αλήθεια λέω. Δεν ξέρεις τον ορισμό του αθεισμού και τολμάς και το παίζεις ειδικός που ανεβάζει video. Ευχαριστώ το αφήνουμε. ------------------------------- ironbil Συνδέσεις μεταξύ άσχετων πραγμάτων: συνείδηση σε έμβια όντα με συνείδηση στην ύλη με μεταθανάτια εμπειρία με ύπαρξη θεού. Ό,τι να ναι.. Γενικότητες του τύπου αυτός που σκεφτόταν έτσι και ήταν γνωστός επιστήμονας είδε το φως και τώρα σκέφτεται αλλιώς, χωρίς να παρουσιάζει κάποιον ή κάτι συγκεκριμένο. Λέγοντας πολλά πράγματα μαζί, μην εμβαθύνοντας σε κάτι, για να σου μείνει μια αμφιβολία. Κάπως έτσι λειτουργούν οι θεωρίες συνωμοσίας, επίπεδη γη κτλ. Ο θεός είναι ένα ανθρώπινο κατασκεύασμα για να εξηγήσει αυτά που δεν μπορεί να καταλάβει και τίποτα άλλο. Αν στο σχολείο την ώρα της φυσικής κάνατε απουσίες καλύτερα συζητήστε με έναν άθεο για το μουντιάλ η κάτι άλλο, όχι για την ύπαρξη θεού. Υ.Γ. Αν αναζητήσετε στο google: Ρούπερτ Σέλντρεϊκ, το τέταρτο αποτέλεσμα σε πηγαίνει στη νέα ακρόπολη (λολ) Κίμων Αυτά που συνδέει δεν είναι άσχετα. Πρέπει να καταλαβαίνεις από επιστήμη και φιλοσοφία για να μπορέσεις να καταλάβεις πλήρως τι λέει, μα και ο απληροφόρητος μπορεί να αντιληφθεί κάποια από αυτά. Σε άρθρο για αυτόν στην έγκυρη βρετανική εφημερίδα The Guardian, διαβάζουμε ότι το καινούργιο του βιβλίο, Η Αυταπάτη της Επιστήμης, το οποίο αναλύει τα μεγάλα επιστημονικά δόγματα της εποχής μας (δηλαδή παρουσιάζει βασικές επιστημονικές θέσεις ως απλά δόγματα απ' τα οποία λείπουν οι επιστημονικές αποδείξεις), «έχει γενικά λάβει καλές κριτικές» και «είναι από τα κορυφαία μπεστ σέλερ στο Amazon στη λίστα των επιστημονικών συγγραμμάτων». Ειδικά ως προς την ικανότητά του να συνδέει πράγματα που στον απληροφόρητο και αστόχαστο μοιάζουν ασύνδετα, το άρθρο λέει: «Ο Σέλντρεϊκ είναι ένας ιδιοφυής επιχειρηματολόγος και επιδέξια παρουσιάζει όλη την σύγχρονη σκεπτική που υποσκάπτει αυτά τα αξιώματα [τα επιστημονικά δόγματα], όπως την θεωρούμενη ύπαρξη τηλεπάθειας στα ζώα, την ικανότητα των κρυστάλλων να "μαθαίνουν" πώς να αναπτύσσονται, ασύλληπτες έννοιες της θεωρητικής φυσικής. […] Διατηρεί ενδιαφέρον για θέματα τόσο ανόμοια όσο τα μυστήρια της δημιουργίας των κρυστάλλων, η αποτελεσματικότητα της κινεζικής ιατρικής, οι δυνάμεις που κάνουν στα ζώα εφικτή την εποχιακή μετανάστευση, και η φύση της συνειδητότητας». https://www.theguardian.com/science/2012/feb/05/rupert-sheldrake-interview-science-delusion Ως προς την άποψή σου ότι είναι γενικόλογος και απληροφόρητος, μπορείς επίσης να τον δεις στο παρακάτω μεταφρασμένο βίντεο να διδάσκει, σχετικά με την ικανότητα μετανάστευσης των πουλιών και τι αυτή σημαίνει για τη φύση της συνειδητότητας των ζώων και την ύπαρξη νόησης στη φύση γενικότερα, κάποια από τα σημαντικότερα ονόματα στον κόσμο στη βιολογία και φιλοσοφία. Μπορείς να δεις με τι συγκεκριμένες πληροφορίες διαλύει τα δόγματά τους σε πεδία στα οποία υποτίθεται ότι είναι ειδικοί. https://www.youtube.com/watch?v=EvuyCMjkfe4 Η παγκόσμια φήμη του Σέλντρεϊκ προέρχεται από αυτό τον συνδυασμό ιδιοφυίας και τεράστιας γνώσης. Τώρα, αν εσύ θεωρείς την Νέα Ακρόπολη γελοία και προσπαθείς να αμαυρώσεις το όνομά του στη βάση ότι έχουν αναρτήσει στην ιστοσελίδα τους άρθρο για αυτόν, τι να πω; Τα κριτήρια μας αντικατοπτρίζουν τις προσλαμβάνουσές μας. ----------------------------------------------------------------------------- George Simos Πραγματικα τωρα σε καλυψε αυτη η συντεντευξη εστω και στο ελαχιστο? Το μειζον ερωτημα που θελησες να πραγματευτεις ειναι το περι θεου ερωτημα, κατι που και οι δυο μεριες αφηνουν αναπαντητο. Στην συνεντευξη βλεπω εναν με φανερες καταβολες ευρωπαικου σκεπτικισμου (βλεπε αγγελοι) εναντιον ενος ομοιδεατη του και οχι ενος αθεου οπως αποκαλει. Ο ανθρωπος ειναι υλιστης κι οχι αθεος. Τι πιο απλο, εχει για θεο το εφημερο και την υλη και αντλει ολη του την ευχαριστηση απο τον υλικο κοσμο. Και ομως ακομα κι αυτος ο ανθρωπος ο υλιστης ειναι μακραν πιο τιμιος απο τον υπερασπιστη του θεου με τον μοραλισμο του, γιατι αυτος πολυ απλά μπορει να αποδειξει ολες του τις πεποιθησεις και αποψεις γιατι ζει με αυτές, ασχετα αν ειναι συνολικα επιζημιος στο ειδος, αυτο ειναι ενα αλλο ερωτημα . Ακομα και την συνειδητοτητα μπορει να την αποδειξει, ειναι απλα η κινηση της σκεψης μας, της μηχανικης μας σκεψης, μιας σκεψης που κληρονομειται και μεταβιβαζεται στο ειδος μας εδω και αιωνες κι εμεις συνεχως επαναλαμβανουμε σαν ρομποτακια , και ναι υπαρχει και στα ζωα. Αυτος που υπερασπιζεται τον θεο και τους αγγελους, αν τον ρωτησεις για αποδειξεις περι αυτου τι θα σου πει? Κατευθειαν θα παρακαμψει την διαδικασια της παρατηρησης που γεννα την νοηση και τον ανθρωπο και θα σου πει περι θεωρησης και φαντασιας που γεννα το δογμα και το διποδο ζωο. Οσο για τις μεταθανατιες εμπειριες ειναι απλα η διαδικασια του νου κατα την διαρκεια της ασταματητης κινησης της σκεψης, ειναι η ενεργεια εκεινη που γενναει τα ονειρα και περι ονειρου προκειται, αλλιως αν υπηρχε συνειδητοτητα σε εκεινη την φαση θα ειχε αποκαλυφθει η παλιγγενεσια της ψυχης που δεχονται οσοι πιστευουν στο θεο των ανθρωπων και δεν θα εβλεπαν μονο τα γνωριμα σε εμας πραγματα οπως ακριβως στα όνειρά τους. Θα ηθελα να δω ενα ντιμπειτ αναμεσα σε εναν που υποστηριζει τον θεο της θρησκειας, της καθε θρησκειας, ενα θεο στα μετρα τα ανθρωπινα, ενα θεο γεματο ανθρωπινες αδυναμιες κι ενοχες, κοντρα σε εναν ανησυχο αθεο που στην αεναη παλη της αναζήτησής του για τον θεο σκιζει τις σαρκες του φωναζοντας αναζητω το ενα, την αρχη ,το κινουν ακινητο που οριζει, το ψαχνω μεσα και περα από τα όριά μου, οσο νομιζω πως πλησιαζω τοσο απομακρυνομαι, δεν το βρηκα μεσα σε καμια θρησκεια κι ας μελετησα χωρις προκαταληψη ολες τις θρησκειες των ανθρωπων. Μη μου μιλησεις για παραιτηση και ονειρα, την γαληνη αναζητω και οχι την ληθη. Θα τον περιμενω εδω ζωντας με αξιοσυνη μα θελω να ειναι ανταξιος τον προσδοκιων μου, να μην ζει κι αυτος οσο ζει η (ψυχη ) η ανθρωπινη. Γιατι μερικοι το υποστηριξαν κι αυτο οτι η ζωη του θεου ειναι ιση με την ζωη του ανθρωπου και πως η αδυναμια κι ο φοβος την γεννά. Κι εγω μελετωντας τις θρησκειες σαν να το διεκρινα , μα περιμενω μια απαντηση απο εσενα περι του θεου το ερωτημα... Κίμων Δεν μου είναι ξεκάθαρο το τι λες. Το βίντεο δεν υποστηρίζει πως υπάρχει Θεός. Υποστηρίζει πως αυτοί που το παίζουν σκεπτικιστές, στηρίζονται σε μη επιστημονικά αποδεδειγμένες εικασίες, κι ας ισχυρίζονται πως οι ισχυρισμοί τους είναι επιστημονικοί. Σύμφωνα με τον Σέλντεϊκ, ούτε η επιστήμη ούτε η λογική δεν στηρίζει τις πεποιθήσεις τους, και, ως προς την λογική, πρόσθεσα στο βίντεο προσωπικό μου σχόλιο. Αν θέλεις να με ρωτήσεις κάτι, γίνε πιο συγκεκριμένος και βραχύς στο λόγο, γιατί δεν καταλαβαίνω τι λες. George Simos Ειναι στο βιντεακι δυο τυποι και μαλωνουν, ο ενας λεει οτι υπαρχει θεος (τι αλλο να εννοει οταν μιλαει για αγγελους?) κι ο αλλος λεει πως δεν υπαρχει ενω ομως εχει θεο του την υλη εκπροσωπωντας με αυτη του την αποψη το κατωτερο στρωμα της ανθρωπινης νοησης. Σιγουρα κερδιζει ο πρωτος που λεει πως υπαρχει θεος και δικαιωνεται που το υποστηριζει, πώς θα γινοταν ομως αλλιως με εναν τετοιο αντιπαλο αλλωστε? Αυτο ειναι υπουλο ομως και οχι τιμιο. Λεω πως το ερωτημα και η διαμαχη στο ντιμπειτ θα επρεπε να ηταν μεταξυ ενος που λεει πως υπαρχει θεος κι ενος που λεει οτι δεν δεχομαι οτι υπαρχει θεος οπως οριζουν οι θρησκειες σας, αλλά ομως μελετωντας τα πραγματα διακρινω αχνά πως διαγραφεται μια ανωτερη δυναμη, ισως το κινούν ακίνητο, κι αυτο αναζητω ενω η υλη μού ειναι περιττη σε αυτο το ταξιδι . Αν ηταν μεταξυ αυτων τωρα το ντιμπειτ, ο πρωτος που υποστηριζει πως υπαρχει θεος θα εχανε μακράν, ενω τωρα περασε το μηνυμα πως σε μια τετοια διαμαχη οποιος υποστηριζει την υπαρξη του θεου θα κερδιζει. Ευχαριστω για την απαντηση, ειμαι συνδρομητης σου και σεβομαι τις αποψεις σου μεσα απο τα βιντεακια που ανεβαζεις, αν φανηκε πως ξεκινησα επιθετικα την τοποθετηση μου ζητω συγνωμη. Θα ηθελα αν μπορεις να μου πεις την αποψη σου περι της υπαρξης η μη του θεου κι αν νομιζεις πως θα βαρυνει πολυ το θεμα και περιττά, εστω αν γινεται προσωπικά. Κίμων Εγώ στο βίντεο δεν βλέπω διαφωνία μεταξύ δύο ανθρώπων, βλέπω μόνο έναν, τον βιολόγο Σέλντρεϊκ. Γι' αυτό σού ζήτησα να είσαι συγκεκριμένος. Αν θες να συνεχίσεις πάνω σε αυτό, γράψε μου το όνομά τους (αν δίνεται) και χρόνους όπου εμφανίζονται. Τώρα, ως προς την ύπαρξη του Θεού. Καταρχήν είναι σαφές πως εμείς οι ίδιοι είμαστε ένας ξεπεσμένος Θεός, ο καθένας από εμάς ήταν κάποτε το Όλο, το Απόλυτο, το Άφατο. Ήμασταν άτομα; Αυτό το Όλο είναι άτομο, γιατί δεν τέμνεται (Ά-τομο), αποτελείται από μία ενιαία ουσία. Αυτή η ενιαία ουσία είναι η ζωντανή ψυχή. Μετά υπήρξε μια πτώση, παρόμοια με αυτό που οι επιστήμονες αποκαλούν Μεγάλη Έκρηξη. Την έζησα αυτή την πτώση και μοιάζει πολύ με το τι οι επιστήμονες λένε, όμως με μια σημαντικότατη διαφορά: η δύναμη που εξερράγη ήταν συνειδητή. Και μια διαφορά επίσης είναι πως, ακριβώς επειδή ο χρόνος είναι συνεχής, συνεχίζουμε να συνδεόμαστε με αυτή την έκρηξη, αν μπορούμε να μπούμε βαθιά στο χρόνο, βαθιά στο νου μας – γιατί ο χρόνος, ακόμα κι αν τον εκλαμβάνεις ως μια έκφραση του χώρου ή των αλλαγών στην ύλη, είναι μέρος του νου, καθότι η ίδια η ύλη, ήδη από την αρχή, συνδέεται με τον νου. Νους και ύλη είναι διαφορετικές πλευρές του ίδιου πράγματος, κι αυτό είναι μέρος της εμπειρίας μου, δεν το λέω θεωρητικά. Όταν βιώνεις την μεγάλη έκρηξη, βιώνεις όχι μόνο την ύλη αλλά και το νου να εκρήγνυται. Βιώνεις την κοινή πηγή και των δύο να εκρήγνυται. Βέβαια αυτή η συνέχεια του χρόνου είναι τώρα πλέον γνωστή και στην επιστήμη, με τη θεωρία της σχετικότητας και αργότερα την κβαντική φυσική. Ο ίδιος ο όρος «χωροχρόνος» στο κάνει σαφές πως ο χρόνος δεν είναι απλά μια συνισταμένη του χώρου αλλά μια ξεχωριστή διάσταση. Γιατί είναι αυτό σημαντικό; Ο νους σου δουλεύει στον χρόνο, δουλεύει στο πριν και το μετά (μέσω της μνήμης και της φαντασίας). Αν μπορέσεις να πας τον νου σου πίσω, στην αρχή των πραγμάτων, συνδέεσαι ξανά με το δυναμικό που τότε εξερράγη χάνοντας τη δύναμή του, και το ξαναμαζεύεις πάλι πίσω στην πηγή, δηλαδή το κέντρο όλων των πραγμάτων. Αυτό είναι ένα ανέβασμα της ενέργειας, η ανάληψη της ψυχο-ύλης για την οποία μιλώ σε διάφορα βίντεό μου (μπορείς να τα βρεις στη σελίδα του βιογραφικού μου στην ιστοσελίδα μου YoutubeTranslations.gr). Περιγράφω ακριβώς πώς το έζησα και τα αποτελέσματα. Στον ινδουισμό αποκαλείται Συμπαντική Ενέργεια – Μάχα Σάκτι, η συνειδητή Ζωή που διατρέχει το Σύμπαν και αποτελεί το θεμελιώδες του υλικό. Όταν την μαζεύεις και την συνενώνεις, θεώνεσαι και περνάς στην αθανασία. Λοιπόν το μαζεύω κι εγώ κι επαναλαμβάνω: Είμαστε ένας πεσμένος Θεός. Καλά μέχρι εδώ. Δεύτερο ερώτημα: ο Δημιουργός Θεός των θρησκειών είναι αληθινός; Υπάρχει; Μπορώ να πω ότι είναι δυνατό να έχεις πνευματικές εμπειρίες όπου βλέπεις μέσα σου ένα φωτεινό ον που ξέρει τα πάντα για σένα και το αισθάνεσαι σαν θεό σου. Η λατρεία, η αγάπη που νιώθεις για αυτόν όταν τον βλέπεις είναι τεράστιες. Αυτός μπορείς να είναι ο Χριστός ή οποιοσδήποτε άλλος. Είναι ένα ον που εκδηλώνει παντοδυναμία και παντογνωσία. Μπορεί να δημιουργήσει κόσμους και να σε κάνει να τους ζήσεις μέσα στο όνειρό σου. Επίσης μπορεί να σου περάσει αυτή την θεϊκή κατάσταση/δύναμη στο υλικό σου σώμα μόνιμα. Αυτό έγινε σε μένα σε κάποιο βαθμό. Λοιπόν μέχρι εδώ έχουμε ομοιότητες με την κλασική θρησκευτική περιγραφή. Όμως υπάρχουν και κάποιες διαφορές: αυτός δεν είναι αναγκαστικά ο Χριστός, γιατί σε διαφορετικούς ανθρώπους είναι διαφορετικό ον. Επίσης όταν αυτός σου περνάει ενέργεια, σε κάνει σαν αυτόν, δηλαδή γίνεσαι περισσότερο Θεός. Όταν μειώσεις την διαφορά μεταξύ εσένα και του Θεού, καταλαβαίνεις ότι, θεωρητικά, είσαι Θεός, αυτό που σε χωρίζει είναι ότι στην πράξη δεν κατάφερες να καλύψεις όλη τη διαφορά. Ένα παιδί που έφτασε στην τρίτη γυμνασίου και έγινε σχεδόν τόσο ψηλό όσο ο πατέρας του, καταλαβαίνει πως έχει το δυναμικό για να τον φτάσει, να αποκτήσει κι αυτό το ύψος ενός ενήλικα. Το ξέρει ότι μπορεί να ψηλώσει κι άλλο, κι ας μην έχει συμβεί ακόμα. Λοιπόν εδώ έχουμε μια διαφορετική οπτική από την κλασική θρησκευτική (των μονοθεϊστικών θρησκειών), δηλαδή ότι αυτό το χάσμα μεταξύ του Δημιουργού και του δημιουργημένου (Κτίστη και Κτίσης) δεν είναι απόλυτο. Αν, εν τέλει, μπορείς να γίνεις εσύ ο Θεός, σημαίνει αυτό ότι εσύ ο ίδιος τελικά δημιούργησες τον κόσμο, και πως μέχρι να μαζέψεις ξανά την ίδια δύναμη που είχες τότε, θα προβάλλεις την σοφία και τη δύναμη σε άλλους (σε θεϊκά όντα); Έχω την αίσθηση πως, όταν φτάνεις πολύ κοντά στην πηγή, ο νους σταματά να μπορεί να δώσει μια απάντηση, γιατί οι κατηγορίες με τις οποίες δουλεύει είναι σχετικές και όχι απόλυτες. Όταν είσαι στη σχετική κατάσταση, υπάρχεις εσύ και υπάρχει ο εσωτερικός Θεός σου, κάποιος που έχει σαφή και πραγματική διαφορά προς εσένα ως προς την δημιουργική ενέργεια. Εσύ αυτόν τον νιώθεις παντογνώστη, γιατί σου μιλά και σου λέει πράγματα για σένα και ξέρεις πως βλέπει το μυαλό σου και τη ζωή και δράση σου. Αλλά όταν σου περνά ενέργεια, τότε η διαφορά μεταξύ σας μειώνεται. Αν λοιπόν ήταν κάποτε να εξαφανιστεί τελείως αυτή η διαφορά, θα συνέχιζες τότε να βλέπεις κάποιον άλλο ως δημιουργό σου; Πώς θα μπορούσες καν να το κάνεις, όταν θα είχε αφανιστεί η ίδια η αντίληψη του εαυτού σου ως μεμονωμένου όντος; Τα θρησκευτικά ερεθίσματα που δίνονται με βάση ότι υπάρχει ένας δημιουργός θεός, ο θεός σου, είναι έγκυρα. Οι χριστιανοί ξέρουν τι λένε, δεν είναι παραμύθια. Αλλά αυτή η γνώση αναμιγνύεται με τον δογματισμό πως ο Χριστός είναι «ο Θεός» και πως υπάρχει μια απόλυτη διαφορά μεταξύ Κτίσης και Κτίστη (πιστού και Θεού), κι επίσης με μια επιθυμία να καθησυχαστούν για φόβους τους και να δικαιολογήσουν προσωπικές τους απόψεις και στάσεις και τάσεις μέσω της αναφοράς στο «θέλημα του Θεού». Με αυτό τον τρόπο το αληθές αναμιγνύεται με το ψευδές, και οι δογματικοί από τις δύο πλευρές συγκεντρώνονται στο ένα ή το άλλο. Οι δογματικοί αθεϊστές παρουσιάζουν όλη την θρησκευτική υπόθεση ως μια ψευδαίσθηση που έχει σκοπό την παρηγοριά, ενώ οι θρήσκοι οτιδήποτε θελήσουν να είναι «κάπως», το αποδίδουν στο Θεό τους (το είπε στη Βίβλο ή το ερμήνευσε ο ιμάμης και πάει λέγοντας). Ένα πράγμα που έχουμε χάσει επίσης είναι η δυνατότητα της αντικειμενικής φιλοσοφικής σκέψης. Στη φιλοσοφία ο νους θα έπρεπε να λειτουργεί λογικά για να παρουσιάσει την κατάσταση, όμως το περιεχόμενο που επιθυμεί να παρουσιάσει προέρχεται από την εμπειρία και είναι στο κέντρο του μη λογικό. Η λογική συνδέει μέρη και προβάλλει το είδος της μεταξύ τους σχέσης, όμως το Απώτατο, αυτό που πας να περιγράψεις, δεν είναι μέρος, είναι το Όλο. Λοιπόν η αξία της φιλοσοφίας βρίσκεται στο βαθμό που, λογικά και συγκροτημένα (γιατί αλλιώς δεν θα ήταν φιλοσοφία αλλά θρησκεία ή τέχνη) μπορεί να δείξει προς το Όλο, όχι στο βαθμό που κρατά τον ένα ή τον άλλο «λογικό κανόνα». Οι κανόνες είναι απαραίτητοι, όπως η αλφαβήτα για να πεις μια ιστορία, αλλά θα πρέπει και να έχεις ιστορία για να πεις. Την ιστορία του Απόλυτου, για να την πεις πρέπει να τη ζήσεις. Γι' αυτό η σύγχρονη δυτική φιλοσοφία είναι τελικά τόσο φτωχή. Διότι οι φιλόσοφοι δεν ζούνε το Απόλυτο και τελικά δεν μπορούν να το εκφράσουν. Εκφράζουν αμφιβολίες προς τη θρησκεία και αγνωστικισμούς, και προσπαθούν να παρουσιάσουν την ίδια τους την άγνοια ως γενναιότητα που σώζει από την αυθαιρεσία, τελικά γινόμενοι κουραστικοί και βαρετοί. Ως γυμναστική της λογικής είναι ωραία η φιλοσοφία και μου άρεσε όταν την σπούδασα, γιατί σπάω πλάκα να γυμνάζω το λογικό μέρος μου. Όμως η Ύπαρξη πάει πολύ, πολύ πιο βαθειά από αυτή την συμβατική, και επίγεια, και στείρα λογική. Χωρίς να σημαίνει αυτό πως πρέπει να προσαρτούμε στο σύμβολο της αλήθειας βολικά επιθυμητά χαρίσματα και να προσελκύουμε σε αυτό χειραγωγώντας το συναίσθημα. Διότι το θείο υποδηλώνει αγώνα. Το νόημά του δεν είναι να μας παρηγορεί, μα να μας ενθαρρύνει να κοπιάσουμε για να αφαιρέσουμε το πέπλο από την εμπειρία μας και να διευρυνθούμε. Σε γενικές γραμμές, η ινδουιστική διδασκαλία στη Δύση, με την οποία έχω προσωπικά ασχοληθεί, το τηρεί αυτό. Δεν προσπαθεί να σε φορτώσει με θεωρίες, βασίζεται στις διδασκαλίες ανθρώπων που θεώθηκαν, λιγότερο ή περισσότερο. Εκεί δεν χωράει αμφισβήτηση, γιατί δεν χωράει δόγμα. Εννοώ, αυτά που σου λέω δεν μπορείς να τα αμφισβητήσεις. Μπορείς, μόνο αν δεν καταλαβαίνεις την αλήθεια που εκφράζουν, και την πηγή από όπου έρχονται. Όταν μπορείς να τα αισθανθείς, ξέρεις ότι έτσι είναι. Αλλά δεν σου λένε και τίποτα επίσης. Απλά σου λένε πως υπάρχει Απόλυτο, πως μπορείς να το ζήσεις με κάποιους τρόπους, και πως εκεί βρίσκεται το πεπρωμένο και ο τρόπος της ευτυχίας. Αυτό σου αφήνει τεράστια ελευθερία. Είναι σημαντικό να αφήσεις το νου σου ελεύθερο από δόγματα. Όμως δεν μπορείς να κάνεις ό,τι σου ΄ρθει στο κεφάλι και να περιμένεις πως θα ζήσεις το Αιώνιο. Αυτό δεν είναι δόγμα της διδασκαλίας, είναι περιορισμός που προέρχεται από την ίδια τη φύση των πραγμάτων. Από αυτή την πλευρά, οι διδασκαλίες περιορίζουν. Όμως δεν το κάνουν αυθαίρετα, αλλά όπως η μητέρα που φροντίζει το παιδί της να μην περπατάει στα νερά του ποταμού, γιατί ξέρει τα άγρια ερπετά που κολυμπούν στις όχθες. Τα άγρια ερπετά εδώ είναι οι σειρήνες της υλικής απόλαυσης – η λαγνεία και η βία. Αυτά τα δύο, και η υπερβολική προσκόλληση στην ασφάλεια, σε εμποδίζουν απ' το να κάνεις άλματα. Για να βιώσεις μια ανάσταση, πρέπει πρώτα να πεθάνεις – ως υλικό όν, ως ον ψυχολογικά προσανατολισμένο στην ύλη. Ο υλισμός, η φιλοσοφία του αγνωστικισμού, δεν σου βάζουν τέτοιους περιορισμούς, αντίθετα σε ενθαρρύνουν να ζήσεις τη ζωή σου και να τη χαρείς. Όμως αν η χαρά σου προέρχεται από την ύλη κι όχι απ' το πνεύμα, μπορείς να περιμένεις ότι θα ξεπεράσεις ποτέ τον υλικό κόσμο και τα αδιέξοδά του, τον υλικό νου και τις λύπες και εντάσεις του; Γι' αυτό η συμβουλή μου είναι να γνωρίσεις τι πρέπει να αμφισβητείς, και τι να μην αμφισβητείς γιατί είναι απλά έτσι. Είναι αλήθεια πως υπάρχει μια ανώτερη πραγματικότητα, και ότι κάποια ερεθίσματα στις θρησκείες σού δείχνουν προς τα εκεί, ενώ άλλα έχουν έναν πιο πονηρό και προβληματικό ρόλο. Λοιπόν τι κάνεις; Είσαι εκλεκτικός, κοιτάς τι σε εμπνέει –στη θρησκεία, φιλοσοφία, τέχνη– και προχωρείς προς τα εκεί, μετασχηματίζοντας την ηθική, την προσωπικότητα, το βίωμα και το πεπρωμένο σου. Γράφεις: «Αυτος που υπερασπιζεται τον θεο και τους αγγελους, αν τον ρωτησεις για αποδειξεις περι αυτου τι θα σου πει? Κατευθειαν θα παρακαμψει την διαδικασια της παρατηρησης που γεννα την νοηση και τον ανθρωπο και θα σου πει περι θεωρησης και φαντασιας που γεννα το δογμα και το διποδο ζωο.» Ο Σέλντρεϊκ κάνει διαλέξεις και γράφει βιβλία που αποδεικνύουν επιστημονικά την ύπαρξη του νου στη φύση. Είναι γνωστός και πολύ καλός σε αυτό, υπάρχουν ντοκιμαντέρ γι' αυτόν κλπ. Αν υπάρχει νους στη φύση, κάτι που δεν είναι υλικό, τότε πού εκδηλώνεται αυτό; Εκδηλώνεται επίσης σε ένα θεϊκό κόσμο με τη μορφή των αγγέλων και των Θεανθρώπων; Ο Σέλντρεϊκ ενδιαφέρεται απλά να παρατηρήσει πως, με βάση την ορθή επιστημονική κατανόηση του κόσμου, κάτι τέτοιο δεν θα ήταν παράλογο. Δεν ενδιαφέρεται να υποστηρίξει πως αυτό πράγματι υπάρχει. Τούτο, το ότι οι άγγελοι και οι Θεάνθρωποι υπάρχουν, το ότι ένας θεϊκός κόσμος υπάρχει, το υποστηρίζουν αυτοί που τον βίωσαν. Οι μεταθανάτιες εμπειρίες είναι παραδείγματα τέτοιων βιωμάτων. (Έχω αναρτήσει μπόλικες πληροφορίες για αυτές στα σχετικά μου βίντεο εδώ). ------------------------------------

--------------------------------------