Η πηγή του Σύμπαντος και η σχέση μας με αυτήν

         βίντεο

                                                  Επιλογικό μου σχόλιο

          Σε ομιλίες που έχω αναρτήσει, συνδέσμους για τις οποίες μπορείτε να βρείτε στο τέλος του παρόντος σχολίου, λέω ότι έτσι ακριβώς έγινε, σύμφωνα με τη δική μου εμπειρία, την οποία διηγούμαι. Πέρασα από μία διάσταση σε μία άλλη, από το ΜΙ στο ΦΑ, από την Τρίτη στην Τέταρτη. Είναι σαν να μπαίνεις σε ένα ασανσέρ και να αναλήπτεσαι. Όταν ανεβαίνεις, γυρίζεις με το σώμα σου πίσω στο χρόνο, εκεί από όπου τα πράγματα ξεκίνησαν, δηλαδή εκεί όπου υπήρχε μόνο ένας εαυτός, μία οντότητα που ήταν τα πάντα, πριν δημιουργηθεί πολλαπλότητα, πολλαπλές διαστάσεις, πολλαπλές οντότητες οι οποίες όμως στη βάση τους είναι μία και μόνο. Όταν ανεβαίνεις, γίνεσαι ΣΩΜΑΤΙΚΑ ο εξωτερικός σου κόσμος και παραμένεις έτσι. Χύνεται ο κόσμος μέσα σου, χύνεσαι εσύ σωματικά στον εξωτερικό κόσμο, συγχωνεύεται ο κόσμος με τον εαυτό σου. Τι σημαίνει αυτό πρακτικά; Ότι μπορούμε να δούμε τις σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους και τα ζώα ως εκφράσεις νοσταλγίας για μια κατάσταση ενότητας μεταξύ διαφορετικών οντοτήτων, ή διαφορετικών σημείων στο χώρο και το χρόνο, δηλαδή διαφορετικών σωμάτων και νόων. Οι σχέσεις μας με τους άλλους, με τα σκαμπανεβάσματά τους, την αρχή και το τέλος τους, είναι λοιπόν μια «ενθύμηση» (σύμφωνα με τον Πλάτωνα) της ευρύτερης οντότητάς μας. Άρα, από τη μία, δεν προσφέρουν ευτυχία, διότι δεν είναι αυτές που κατά βάθος ζητούμε, μα την επιστροφή στο παγκόσμιο σώμα που είχαμε κάποτε, και κατά δεύτερον πρέπει να προσεγγιστούν με την κατανόηση πως οι άλλοι είναι στην πραγματικότητα μέρος του ευρύτερου εαυτού μας, γι' αυτό και το να μπορούμε να τους νιώσουμε ως εαυτό μας μάς δίνει μια ανώτερη ποιότητα που μας φέρνει πίσω στην πηγή μας. Όταν το ένα σώμα, το συμπαντικό, δεν χωρίζεται σε δύο, τέσσερα και δέκα, δεν υπάρχει και χρόνος. Διότι ο χρόνος είναι η απόσταση ανάμεσα στα δύο διαφορετικά σώματα. Όταν ενοποιούμε τα σώματα στα συναισθήματα και την εμπειρία μας, φτάνουμε εκεί που θέλαμε, δεν σκεφτόμαστε άλλο, δεν ταξιδεύουμε άλλο με το νου μας, γιατί ο νους μας βρίσκεται σε όλο το Σύμπαν, και έτσι ο χρόνος σταματά. Πώς ενοποιούμε τους άλλους μέσα μας, πώς τους κάνουμε μέρος του δικού μας σώματος; Βγάζοντας τον εαυτό μας από το σώμα μας και βάζοντάς τον στο δικό τους σώμα, δηλαδή φανταζόμενοι πώς είναι να βρίσκεσαι στη θέση τους, και συμπεριφερόμενοι σαν να βρισκόμαστε όντως στη θέση τους και να είμαστε το δικό τους σώμα. Τότε θέτουμε τα θεμέλια ώστε το σώμα μας μια μέρα να επεκταθεί και να αγκαλιάσει τον εξωτερικό χώρο, αφομοιώνοντάς τον στο ίδιο του το κέντρο. Σε αντίθεση με τις σύγχρονες φιλοσοφίες της κακιάς ώρας, αυτή είναι μια φιλοσοφία που μας οδηγεί όντως στην πηγή της ευτυχίας, γιατί μας ενθαρρύνει να βαδίσουμε στο δρόμο της πληρότητας, που, αν και είναι σωματικός, είναι πνευματικός και όχι υλικός. Διότι είναι με το πνεύμα που φαντάζεσαι ότι είσαι ο άλλος και με το πνεύμα που γίνεσαι ο άλλος. Σωματικά ποτέ δεν γίνεσαι οποιοσδήποτε άλλος, και ακόμα και το δικό σου σώμα είναι προσωρινό. Το πώς είναι δυνατό όλα να συμβαίνουν την ίδια στιγμή μπορούμε να το αντιληφθούμε σκεπτόμενοι τη γραμμή του χρόνου σε ένα βίντεο (π.χ. η γραμμή κάτω από κάθε βίντεο του Youtube). Όταν βάλουμε τον κένσορα (τη σωματική μας ενέργεια) στη μέση, στην αρχή ή στο τέλος, μπαίνουμε σε διαφορετικά σημεία του έργου, όμως όλο το έργο υπάρχει σε μία και μόνο γραμμή. Κινώντας αυτή τη γραμμή από τα αριστερά προς τα δεξιά, βλέπουμε την εικόνα να κινείται γρήγορα, και, όσο πιο γρήγορα το κάνουμε, τόσο πιο γρήγορα κινείται. Αυτό δείχνει ότι ο χρόνος είναι σχετικός και τα γεγονότα της μίας ώρας μπορείς να τα βιώσεις σε ένα δευτερόλεπτο. Αν μπορείς να πας σωματικά, με την ταχύτητα της σκέψης, από την αρχή ως το τέλος της γραμμής, τότε όλη η γραμμή ενοποιείται και γίνεται ένα σημείο. Είναι σαν να έχεις δει όλο το έργο και να υπάρχει τώρα όλο μέσα στο μυαλό σου. Και κάποιος να σε ρωτά: «Τι έγινε στο τρίτο λεπτό» και να του λες, «τι έγινε στο τέλος ή στην αρχή» και να του λες. Διότι όλες αυτές οι σκηνές υπάρχουν και παίζονται παράλληλα μέσα στη μνήμη σου. Τώρα έρχεται το ερώτημα: σημαίνει αυτό πως όλα τα γεγονότα είναι προδιαγεγραμμένα; Δεν μπορώ να απαντήσω με σιγουριά, διότι το θέμα είναι πιο βαθύ από όσο μπορώ να αντιληφθώ. Όμως θα το παρομοίαζα με ένα έργο το οποίο δεν έχει πλήρως προκαθορισμένο σενάριο, μα οι ηθοποιοί αυτοσχεδιάζουν. Υπάρχουν μεν κάποιοι κανόνες, π.χ. δεν τραβάς φιλμ τη νύχτα, ένα παιδί δεν παριστάνει τον ενήλικα κ.ο.κ., όμως παράλληλα υπάρχει η δυνατότητα ο κάθε χαρακτήρας να αυτοσχεδιάσει όπως θέλει. Μα η γραμμή του χρόνου δεν σχετίζεται τόσο με τις ίδιες τις πράξεις και τα γεγονότα, όσο με την ενέργεια που υπόκειται αυτών. Η αρχή και το τέλος είναι τα ίδια άσχετα με το τι δείχνει το έργο. Και το τέλος έρχεται όταν μπορείς να περάσεις αστραπιαία μεταξύ διαφορετικών σημείων της γραμμής του χρόνου. Άρα, η δυνατότητα να μην κολλάς στο εκάστοτε σημείο του χρόνου, αλλά να ρέεις μπρος-πίσω σε όλο το χρόνο, χωρίς να αισθάνεσαι πως ανήκεις σε οποιοδήποτε σημείο του, παρελθοντικό, παροντικό ή μελλοντικό, είναι ο παράγοντας που σε αποδεσμεύει για να ρεύσεις αυτοστιγμεί μεταξύ των διαφορετικών σημείων και να αποσπαστείς από το χρόνο. Τότε δεν υπάρχει ούτε χρόνος ούτε σώμα, μα όλα τα σώματα και όλοι οι χρόνοι είναι διαφορετικά χωρο-χρονικά σημεία της μίας, ενιαίας και απροσδιόριστης, άφατης ύπαρξης που είναι ο πραγματικός εαυτός. ---------------- Σχετικές ομιλίες μου: http://www.youtubetranslations.gr/#!video_cat/56/Ομιλίες και συνεντεύξεις μου

----------------------------------- -------------------------------------------------------------