Εδώ μεταφορτώνω μια ομιλία του πατρός Λουδοβίκου με θέμα: "To πραγματικό Σώμα και ο πραγματικός Άλλος".
Αφορά τον ερωτισμό και την σεξουαλικότητα και αν μπορεί να γίνει αποδεκτή από την θρησκεία ή φιλοσοφία.
Μεταξύ άλλων, επικρίνει τον Πλάτωνα, επειδή θεωρούσε πως χρειάζεται να κάνεις ένα άλμα από την υλική σου σπηλιά προς τα έξω, στο πνευματικό φως. Επειδή απόρριπτε το υλικό προς χάριν του ιδεατού.
Όμως είναι αυτή η κριτική του ειλικρινής και εύστοχη; Είναι αλήθεια ότι ο Πλάτων παραπλανάται στο ότι δεν αποδέχεται την ύλη ως θεϊκή δημιουργία;
Αν δούμε το σεξ ως θεϊκή δημιουργία, τότε αποδίδουμε στον όφη, που πλάνεσε τους Πρωτόπλαστους, θείο χαρακτήρα; Αν η ύλη και το σεξ είναι μέρος του Θεού, τότε είναι και ο διάβολος μέρος του Θεού; Και η αλλοτρίωση της ψυχής μας επίσης; Και ο καταναλωτισμός; Και ο υλισμός;
Ο π. Λουδοβίκος χαρακτηρίζει τον χριστιανισμό "ιερό υλισμό". Αλλά επιτρέπεται ο υλισμός σε μια θρησκεία;
Μήπως, για να κάνουμε τη θρησκεία αρεστή (να την «πουλήσουμε»), της αποδίδουμε ένα χαρακτήρα που δεν ταιριάζει στη φύση του θρησκευτικού συναισθήματος, του πνευματικού εγχειρήματος;
Εν τέλει, αν η θρησκεία δεν μας γαλουχεί, όπως ο Πλάτωνας, προς ένα άλμα πέραν της ύλης, προς το πνευματικό, ποιος είναι ο ρόλος της;
Κατέγραψα την ομιλία του, έκανα μια ενδελεχή κριτική αυτής, και τη συζήτησα μαζί σας.
Καταγραφή: https://www.youtubetranslations.gr/Is_sex_compatible_with_religious_worldview_transctipt.htm
Κριτική: https://www.youtubetranslations.gr/Is_sex_compatible_with_religious_worldview.htm
Συζήτηση: https://www.youtubetranslations.gr/Is_sex_compatible_with_religious_worldview_discussion.htm
Θεωρώ ότι η ομιλία του όμορφα θέτει εύστοχα ερωτήματα, δίνει όμως άκυρες απαντήσεις, που δεν δικαιώνουν το ρόλο που ταιριάζει στην θρησκεία στην υπέρβαση του αισθησιασμού, του ηδονισμού και γενικότερα του υλισμού.
Οι χριστιανοί άγιοι είναι αυτοί που αρνήθηκαν την ύλη προς χάριν του πνεύματος, που αρνήθηκαν τον αισθησιασμό προς χάριν της κοινωνίας με τη θεία μορφή που λέγεται Χριστός.
Δεν ακυρώνεται η θρησκευτική παράδοση, η πνευματικότητα του χριστιανισμού, καθαγιάζοντας τον αισθησιασμό;
Κι εδώ δεν εννοώ ότι ο ίδιος ο Λουδοβίκος την ακυρώνει. Γιατί το σπέρμα του αισθησιασμού υπάρχει μέσα στον ίδιο τον χριστιανισμό: «αυξάνεσθε και πληθύνεστε». «Ο Θεός εποίησε Ουρανό και Γη».
Λοιπόν ποια η διαφορά μεταξύ Θεού και Διαβόλου τότε; Αν ο αισθησιασμός έρχεται από τον Θεό, αν η επιθυμία για την ύλη έρχεται από τον Θεό, τι έρχεται από τον Διάβολο; Μετουσιωνόμαστε πνευματικά όταν αφηνόμαστε στην ύλη; Και, αν δεν χρειάζεται μετουσίωση, μήπως θα έπρεπε να ονομάσουμε πνεύμα και θείο θέλημα την απόγνωση, την σύγχυση, την κακία, τις αρρώστιες και τη θνητότητα; Δεν είναι όλα αυτά μέρος της ζωής στο βασίλειο της ύλης; Δεν είναι όλα αυτά μέρος της υλικής μας ύπαρξης, της αισθησιακής μας ύπαρξης, της ζωικής μας ταυτότητας;
Και δεν είναι η θρησκεία ένα τρανταχτό και βροντερό ΟΧΙ; Δεν είναι η θρησκεία η καλλιέργεια της αγάπης για το υπερβατικό και η αφιέρωση της σωματικής μας ενέργειας σε αυτό;
Πόση θεολογική ζάχαρη να βάλεις σε ένα χάπι για να ξεχάσεις ότι είναι δηλητήριο;
Είναι η πηγή της ζωής ψηλά ή χαμηλά; Ρέει από τα γεννητικά όργανα ή πέφτει ως μάννα από τους ουρανούς;
Θα 'πρεπε ή όχι να είναι σαφής κι αδιαπραγμάτευτη η θέση της θρησκείας;
Αν δεν υποστηρίξει, γαλουχήσει και εδραιώσει η θρησκεία την αγάπη μας για το υπερβατικό, για τον Θεό που βρίσκεται στους ουρανούς, ποιος θα το κάνει;
Ποιος θα τολμήσει να πει μια δυσάρεστη αλήθεια;
36:39
