Ποιήματά μου

Εκεί που ο άνθρωπος τελειώνει, αρχίζει ο Θεός. Εκεί που ο άνθρωπος τελειώνει, αρχίζει η μεγαλοφυΐα. Μεγάλες ιδέες, νοήματα που αποκαλύπτονται, συναισθήματα που ανοίγουν και έκρυβαν συναισθήματα καινούρια. Παράξενη κατάσταση, μπερδεμένη, δεν ξέρει κανείς πώς να ξεμπλέξει από το πιεστικό ανησυχητικό κακό. Φωνές που ψάχνουν δικαίωσηˑ πίθηκοι που αρπάζουν κόκαλα και τα χτυπούν στον αέρα, αμέτρητοι ήλιοι, ελάφια που τρέχουν, ενοχές που σκάνε κι ελευθερώνουν μυρωδιά τρέλας. Όλα σα να ’ναι ένα, ένα ρολόι που οι δείκτες του γυρίζουν αντίθετα στην κανονική φορά. Σαν να μην είσαι αυτός που νομίζεις, σαν να κοιτάς τον καθρέφτη και να μη βλέπεις το πρόσωπό σου πια, σα να σχίστηκε η ψυχή σου σε περισσότερες ψυχές, ψυχές που βιάζονται, ψυχές που ρωτούν, ψυχές που δεν βρίσκουν απάντηση και κλαίνε. Είναι ο μεγαλοφυής άνθρωπος μια φλόγα κι αν κοιτάξεις μέσα στη φλόγα δε βλέπεις σκοτάδι, δε βλέπεις φως, δε βλέπεις κενό. Σα να έπαψαν τα πράματα να είναι αυτό που είναι, βλέπεις κόκκινο και θυμίζει πράσινο, βλέπεις πράσινο και θυμίζει μπλε, ανείπωτα τα χρώματα της μεγαλοφυΐας. Ειν’ ένα μυστικό που ξετυλίγεται, μια φωνή σιγανή με ανυπόφορα δυνατό αντίλαλο, σα να βουτά ο μεγαλοφυής άνθρωπος σε μια πισίνα και τινάζεται σε χίλια φώτα το ταραγμένο νερό. Να καταλάβεις δεν μπορείς, μπλέκονται σε ατέλειωτες ενοχές το παρελθόν, το παρόν, το μέλλονˑ σα να ξέρεις τι πρόκειται να συμβείˑ σα να κάθεται μια σοφή κουκουβάγια πάνω στο κεφάλι και σου ψιθυρίζει αλήθειες αβάσταχτης προκοπής. Είναι η μεγαλοφυΐα έρμαιο σε εσωτερικές φωνές αυστηρές, για τη ζωή της δεν μπορεί ν’ αποφασίσει και δεν υπάρχει ζωή που με τη ζωή της να μην βρίσκει κοινή ουσία. Σαν ένα μάτι που δεν κοιτά έξω. Σαν ένα μάτι που δεν κοιτά μέσα. Περίεργη κατάσταση. Χάνεται αυτός, εκείνος, ο άλλος και μένει στη θέση τους ένα ερωτηματικόˑ ώστε πάνω στην αυγή κράζει η κουκουβάγια, ανοίγει το ερώτημα σαν αστέρι και μοιράζεται στον ουρανό. Είναι ένας άνθρωπος μεγαλοφυία όχι ένας άνθρωπος σωστός. Τη μία βλέπει μυστικά της ζωής με καθαρό πάθος, την άλλη λες και δεν ζει, λες και δεν είναι αυτός που ζει και δεν υπάρχει νους για να κατατάξει και ν’ αντιληφθεί. Οι άνθρωποι τον βλέπουν και λεν «είναι τρελός», «ζει στον κόσμο του», «εμένα μου φαίνεται ότι θέλει γιατρό»ˑ γιατί μοιάζει ο μεγαλοφυής άνθρωπος με κενό αέρα κι όταν ανοίξεις το μπουκάλι ξεχειλίζει της σοφίας ο αφρός. Αφρός μυστηριώδης. Αφρός ανεξήγητος. Αφρός λευκός σαν το φως. Γαλανό φως, ουράνιο, φως λευκότερο απ’ το φως. Που λάμποντας στο σκοτάδι οδηγεί τον άνθρωπο όπου αρχίζει ο Θεός.

Η μηχανή του πνεύματος είναι ένα τεράστιο πέος. Πατάει στα γεννητικά όργανα για ν’ ανέβει στον ουρανό της συνείδησης μέσα στο κεφάλι. Και, όπως το πάθος τραβάει από χαμηλά το σπέρμα ψηλά, από τη γη ανεβάζει στον ουρανό το πνεύμα γιους και κόρες του - τις ιδέες.

Καμιά πνοή, κανένα χόρτο δεν κινείται στο λιβάδι. Μα προμηνύεται μπόρα που θ’ αρπάξει τα χόρτα απ’ το κεφάλι και θα χορεύουν μανιασμένα.

Με απλά λόγια απλά ποιήματα γράφω. Όχι μόνο για μένα. Μα και για να δουν οι φίλοι μου κι οι άγνωστοι πόσο, πόσο κοντά στον άνθρωπο είναι αυτή η ροή του λόγου. Λουλούδια, πουλιά, έρωτας, συναίσθημα ποιήματα όλα πολύ ωραία ήρθαν όμως κι έφυγανˑ δεν μπόρεσαν την ψυχή να αγκαλιάσουν ζεστά όπως χρειάζεται. Γιατί νόμισαν της ομορφιάς και του βάθους οι ποιητές πως βρίσκεται η ψυχή στον ουρανό κι όλο ψηλά κοιτούσαν. Δεν τους αδικώˑ ναι, ίσως έχουν δίκιο. Μα εγώ είμαι ταπεινόςˑ μικρό παιδί νιώθω και για παιδιά γράφωˑ ετούτης της γης. Αν έπαιζα ποδόσφαιρο και έσπαγε η μπάλα μου ένα τζάμι «συμφορά μου», θα ’λεγα, «Ω, η κυρά Φρόσω κι αυτή θα μου τρυπήσει τη μπάλα κι έχω ο άμοιρος μία μόνο, μόνο μια ακόμη μες στο ντουλάπι» κι αν ήμουν η κυρά-Αφροδίτη ενενήντα χρονών, σταφιδιασμένη και καμπούρα, με θλίψη και πονηρό μάτι τα στρωσίδια θα σιδέρωνα και θ’ αναστέναζα: «αχ, να ’ταν ο Χάρος πριν πεθάνω παρέα τη νύχτα να μου κάνει και μετά ας πέθαινε ας πέθαινα». Νιώθω το στίχο της ζωής μαςˑ σύντροφο και φίλο. Όταν αγωνιούμε μας τραγουδά λυπημένα κι όταν χαιρόμαστε σηκώνεται πάνω και ανάβει, αναμπουμπούλα σκέτη. Δεν τον αισθάνομαι στον ουρανό. Δεν ψάχνω στον Άδη, στις κατακόμβες. Κάθομαι στο τραπέζι μαζί του. Κουβεντιάζουμε. Του κλείνω το μάτι και χαμογελώ.

Σαν αετοί πετούν τα πάθη πάνω απ’ τις άθλιες κοιλάδες. Βουτούν, γραπώνουν μια ψυχή, την ξεκουνάνε, να φύγει από πάνω της το χώμα, και την υψώνουν σε φωτεινά ύψη απίστευτα. Αγάλλεται η άμοιρη έχοντας όλο τον κόσμο από κάτω. Μα σαν αρκετή ώρα τη γη χαζέψει γυρίζει και προς τα πάνω και βλέπει δυο στενά γυάλινα μάτια, ραμφί κρύο και νύχια που την πνίγουν.

Πως τα ποιήματά μου ωραία είναι κανένα δεν θα προσπαθήσω να εξαπατήσω. Έχουν άκουσμα όμορφο, εύστροφο στίχο, χτυπάς τις λέξεις και βουίζουν, ταλαντώνονται και τραγουδούν σαν καμπάνες. Αλλά τι να το κάνεις; Λείπει το απόλυτο. Κι έτσι, την τραγική αυτή κακομοιριά τους προσπαθώντας να ξεχάσω, αστεία φτιάχνω με το μυαλό μου ώστε να καλώ τα παιδιά της γειτονιάς και να γελούμε μαζί. Πως τα ποιήματά μου ωραία είναι κανένα δε θα προσπαθήσω να εξαπατήσω. Πηδάς από λέξη σε λέξη και ξαφνικά ανοίγεται χάσμα και πέφτεις στο κενόˑ μεγάλο βάθος. Μα τι να το κάνεις; Τους λείπει το απόλυτο. Κι όπως με κοιτά περιπαιχτικά, στρίβοντας στη γωνία, γυρίζοντας την πλάτη, σχηματίζω την γκριμάτσα της τραγικής ομορφιάς και προκαλώντας καθρεφτίζομαι στου απόλυτου το φιμέ τζάμι και γελώ. Θα ’ρθει όμως κι η ώρα της αλήθειας. Γιατί απ’ το απόλυτο πάντα δεν μπορώ να ξεφεύγω. Με γκριμάτσες και αστεία κανένας δεν έγινε ποιητήςˑ και κανένα παιδί δεν γνώρισε τα γεράματα χωρίς πρώτα να μεγαλώσει. Στου απόλυτου το φιμέ τζάμι χτυπώ και γελώ. Ανοίγει η πόρτα – «τι θέλετε;» μου λένε, «Το Θεό» «Περάστε μέσα» Κλείνει η πόρτα. Η ποίηση τέλειωσε. Τέλειωσαν τ’ αστεία κι οι γκριμάτσες. Τέλειωσα το απόλυτο να γυρεύω. Το βρήκα. Είναι εδώ.

Πλακώνει άξαφνα πάνω μου η σκιά της ζωής κι αποτραβιέμαι από γνωστούς, φίλους, ελπίδες και συμμετοχή ενεργή. Μέσα όμως στην απομόνωση γλυκύτατες μου έρχονται εμπνεύσεις πως φιλάω μια γυναίκα και της λέω σ’ αγαπώ πως ξαπλωμένος κοιτάζω τη δύση και μου φαίνεται σαν αυγήˑ από ονειροπόλημα σε ονειροπόλημα από φανταστική σε φανταστική ελπίδα φτιάχνω στα ποιήματά μου τον κορμόˑ για να τον περιχύσω με τη γλυκιά σοκολάτα της λογικής.

Αν ο Χρόνος η αντίθετη έκφραση του Τόπου είναι, αναστρέφοντας τη ματιά θα ταυτίζονταν προς την ίδια θέληση, ψέματα; Διπλό θα ’ταν της γυναίκας το ομοίωμα, διπλό του άντρα και μέσα σε μια αποβάθρα, στου χρόνου τον παραλογισμό, θα μπάρκαραν τα πλοία στην ίδια διεύθυνση με αυτά που ξεμπαρκάρουν. Κι η θέλησή μας, πατώντας στα ακρόβραχα των κομματιών της ώρας, αγέροχα και παιδικά θα κοίταζε το Χρόνο μες στο Χώμα.

Βιαστική τρέχει σήμερα η βροχή κι ο κουλουρτζής βρέχεται. Κανένας δε σταματά ν’ αγοράσει. Βιαστική τρέχει σήμερα η βροχήˑ τέλειωσαν τα κουλούρια. Τα ’φαγε ο κουλουρτζής. Βιαστική τρέχει σήμερα η βροχή. Τέλειωσαν οι κουλουρτζήδες. Τους έφαγε η βροχή. Δε τρέχει πια η βροχή. Tην έφαγε ο ήλιος. Κι έφαγε τον ήλιο η σκοτερή έμπνευση του ποιητή.

Θλίψη είναι η ζωή και με τη θλίψη γεννιέται η γη και πεθαίνει. Μόνο αυτός γλυτώνει τη θλίψη που με θρασιά φτερουγήματα πάνω απ’ την κοιλάδα πετά και χωρίς να σκεφτεί ορμάει στα σύννεφα, τη βροντή, τη μαυρίλα και την αστραπή, χωρίς να βλέπει.

Μιλάω αλήθεια, τη ζωή δε την καταλαβαίνω. Ένα μερμήγκι τραβά σπόρους. Ένα πόδι το πατά. Τη λογική της ζωής ποιος θα δει και θα κρατήσει τη λογική του; Ποια καρδιά θα κρατήσει ενώ συντρίβεται κάτω στη γη ένα ανέμελο γέλιο για τη ζωή;

Θλιμμένες αυγουστιάτικες συμβουλές τσιτσιρίζουν στις πυρπολούμενες πέτρεςˑ και στους φθινοπωριάτικους κατακλυσμούς παράξενα καλοκαίρινα μάτια δακρύζουν. Παίζει ο χειμώνας γυαλιά ηλίου φορώντας και δίνει το καλοκαίρι διαλέξεις για τη φύση της βροχής.

Τι να ’ναι τούτο που κάνει τη γυναίκα με κάθε παίξιμο στο βλέφαρό της άλλο εραστή να θέλει; Τούτο τι να ’ναι που κάνει τον άντρα να φιλά άλλη γυναίκα από τούτη που σκέφτεται και τούτη άλλη να ’ναι από εκείνη που ονειρεύεται; Να ’ναι αυτό η αγάπη; Να ’ναι τούτο η ενότητα με τον κόσμο; Να ’ναι μια λυπημένη σπασμένη κραυγή που δρασκελίζει τα μοναχικά σώματα συγχρόνως;

Καθόμουν στο όνειρό μου σε μια λεκάνη κι απ’ τον καθρέφτη μπρος μου έπιασε μια κουκουβάγια να θρηνεί. Πετεινός φάνηκε κι έκλαιγεˑ αρκούδα και ούρλιαζε λυπητερά ένα ελάφι δαγκωμένο άκουγε την καρδιά του σα καμπάνα να χτυπά. Μέσα στα δάκρυα και τα γογγομουρμουρητά έπιασε η παλίρροια του νου ν’ ανεβαίνει και η καρδιά μες στην τρέλα της σα βαρκούλα αρμένιζε στην επιφάνεια χωρίς κύματα μα μουσκεμένη.

Μέσα στης μπόρας το κουφό γέλιο μέσα στης λιακάδας την παιδικότητα φλουρί βασιλόπιτας να βρεθεί περιμένει από αυτόν που το κέικ στη λιακάδα και τον καιρό θα προσφέρει.

Στ’ όνειρό μου έπιασα να παλεύω με σκυλιά με τεράστιες μουσούδες, με πελώρια κορμιά. Γίγαντες σα δράκοι φάτσες φρικαλέες νύχια γαμψά μάτια αρπαχτικά. Σε φοβερά ύψη παλεύαμε κι όπως τα σώματα πέφτανε βγαίνανε οι ψυχές και ανεβαίνανε. Τίποτα μη φοβηθείς που μες στο όνειρο θα δεις συχνά σου φτιάχνει το μυαλό ταχύτητες να παραβγείς. Ηρακλήδες και δράκους ήχους πειραχτικούς μεγάλες σημαίες γιαλούς πειρατικούς. Όλα ψέματα κι αλήθεια είναι μόνο μια συνήθεια ενός νου πολεμικούˑ όλα όμορφα είναι χρωμάτινα παραμύθια ζει η ψυχή άθλους καλλιτεχνικούς.

Η ταχύτητα του σώματος και του μυαλού δεν είναι πάντα η ίδια με αυτήνε της ψυχής. Πολλοί οι γρήγοροι, οι σιγανοί μύλοι μα κάτι άλλο ο άνεμος που τους γυρνά. Περνά χωρίς βαρύτητα κάθε μηχανικό κατασκεύασμα μα αιώνια βαστά η ευφυΐα που το γεννά. Άνθρωποι χαζοί, όντα κουτά υπάρχουν που ζούνε ταχύτητα που τίποτα δε μετρά. Και άλλων που τα σώματα μένουν στυφά τραγουδούν, οι ψυχές, λάμψεις τρομερές.

Κάτι σπάει μέσα μου όταν ελευθερώνω σπέρμα. Πιο πολύ με κρυώνει το κρύο Πιο σφιχτά με κρατά το φαγητό κενό το μυαλό μου άδειο κενή η ψυχή μου, χαζή τριγυρνώ εδώ κι εκεί χωρίς να ξέρω γιατίˑ έτσι κι είναι η ζωή μυστική. Όταν σπέρμα μού φεύγει χάνομαι, πεθαίνω ένα σκουλήκι μένω σε μια αλάνα εχθρική.

Σε κάθε πάτωμα της ύπαρξης παίζεται διαφορετική μουσική: διπλά τρέμουν τα μπάσα και με μπρίο χωριάτικο ηχούν άλλα ντέφια. Δεν βγάζουν τα φλάουτα όλα τον ίδιο γλυκό ήχο και δε σε κάνουν να κλαις όλα τα βιολιά. Κάθε επίπεδο της ύπαρξης ξεχωρίζει απ’ το δικό του όργανο μια σφυρίχτρα που μας διαπερνά: ο ήχος είναι στη βάση ο ίδιος στη βάση παίζεται μουσική μα μουσικότερη είναι η μουσική που ακούγεται από ένα πιο τίμιο αυτίˑ μια νότα που παρηγορεί τον ακροατή κάτι κεραυνικό που πέφτει από μια ψηλή σκεπή. Τα ζώα για τις ίδιες έννοιες μιλούν μα ο κόρακας και τ’ αηδόνι διαφορετικά τραγουδούν. Τι να λέει η κουκουβάγια ακίνητη κάπου, σε κάποιο κλαδί;

Το παλιό και το νέο ζητούν ολόκληρο το σώμα δεν ικανοποιούνται με μια σπιθαμήˑ τραβώντας τον άνθρωπο από το κάθε πόδι προσπαθούν να μάθουν τη δομή. Πώς είναι χτισμένος τι τον κρατά στητόˑ τι σαν τούτος πεθαίνει ανεβαίνει ορθό. Μαλώνουν, σμίγουν, ξεσμίγουν ποθιούνται κρυφά παλεύουν, κυλιούνται στη λάσπη τα θέλουν όλα διπλά. Ίσως κάποτε βρουν κάτι που θα μπορεί και τα δυο να χωρέσει τεράστιο σαν φωλίτσα για το μεγάλο και μικρό ταιριαστά: ένα γοβάκι σταχτοπούτιο που στέλνοντας τον ιππότη στη λάσπη κάνει το φτωχό βασιλιά.

Ακόμα και το μικρότερο πράγμα έχει τη δική του αξία. Πάντα μικρά πράγματα αποτελούν την έμπνευση του ποιητή. Είναι το μεγαλείο ένα τεράστιο σχέδιο ραμμένο με λεπτή κλωστή. Ένα συνονθύλευμα από ελάχιστα ελάχιστα κατιτί. Μία ψείρα ένα πέρασμα από το μέγιστο σ’ ό,τι δεν μπορεί να μετρηθεί. Ένα μικρό παράπονο ένα προβληματάκι - κοιτά εκεί η έμπνευση να βρει την πηγή.

Φοβάμαι φοβάμαι την κάθε μέρα την κάθε στιγμή. Το κάθε πρόσωπο τον κάθε λόγο την κάθε προσπάθεια την κάθε ψυχή. Φοβάμαι πώς φοβάμαι! είναι η ψυχή μου τρελή. Σκυλί που φοβάται πως ο αφέντης του - έχει χαθεί.

Βλέπεις, με κάθε εισπνοή γεμίζουμε με ζωή και με κάθε εκπνοή ξεψυχούμε. Δεν είναι η αρρώστια παρά ένα κράτημα σ’ ένα αμφίρροπο στάδιο μια τραμπάλα αβέβαιη ανάμεσα στην ελπίδα και τον πόνο. Μία γελάμε – τρελά μια κλαίμε – οικτρά και μία πνέουμε σε μια όχι σίγουρη μορφή. Μας μετατρέπει η αρρώστια μας αλλάζει την ψυχή.

Είμαι ένας χοντρός άνθρωπος. Συχνά μισώ το σώμα μου απεχθάνομαι το μυαλό μου. Πού και πού αισθάνομαι να ξεχνιέμαι απορροφιέμαι από κάτι μια οντότητα που δεν περιγράφεται. Δεν είμαι πια εγώ δε μισώ τον εαυτό μου περνώ από μια λεπτή δίοδο δεν ξέρω τι να πω. Που και που κάτι με παρηγορεί κάτι με παίρνει μακριά απ’ αυτή τη δομή.

Ας στρώσει ο ύπνος σύννεφα στον ουρανό να πατήσω προς τα πίσω σ’ ένα πιο όμορφο καιρόˑ ας φυσήξει ο Νοτιάς τα σύννεφα να διαλύσει ας τα πιει η γη ας τα ρουφήξει ο Θεόςˑ πίσω γυρίζω, ναι, στην άκρη δεν ξέρω πώς. Με ένα σκουπόξυλο του ύπνου το μάγο το όνειρο, ναι, φύγετε, το φως. Στο σκουπόξυλό μου ν’ ανέβω αχ, ναι, δεν ξέρω πώς. Μες στου ονείρου τα σύννεφα πετά πιο όμορφα ο καιρός.

Ένα καινούργιο αγκάθι νομίζω φύτρωσε στο βάθος της σπηλιάς γιατί μύρισε ο πόνος εξαίσια. Μια κοπέλα που κάποτε έπιασα απ’ τα μαλλιά και τη χαστούκισα είχε τούτη τη μυρωδιά. Πώς τη λέγαν δε μυρίζω πια. ------------------------------------------------- Θα σας φανεί παράξενο μα τούτη η κουφάλα γίνεται το κεφάλι μου σταθερή η πέτρα σταθερή η θέληση που έχω ασκητής να μείνω έτσι, απλά, δεν ξέρω γιατίˑ ίσως για να περιμένω την ανατολή. ------------------------------------------------- Ας ήταν ένα ελάφι να περάσει ας μην ήταν απόκρημνα ας μην ήταν ο κόσμος μια πέτρα κι ο ασκητής δάσος ξερό, χωρίς ζωή. Ας ήταν ο ασκητής ένα ελάφι που έτρεχε γεμάτο ζωή. Σκοτεινή νύχτα, πηχτή δε ξέρω τι λέω, χάθηκε ο νους μου, δε θα φανεί. ----------------------------------------- Κρύο νυχτιάτικο δεν μιλάς στις πέτρες δεν αγγίζεις των ερημιτών τις σταθερές καρδιές. Είναι τα κορμιά τους βράχοι κρυμμένοι βράχοι σε χαμένες σπηλιές. Κρύο, δεν ξέρεις πώς κρυώνουν των ασκητών οι ζεστές καρδιέςˑ όχι από σύννεφα ούτε καταρρακτώδεις βροχές. Γελώ, κρύο δε μ’ αγγίζεις τι με πονά δεν ξέρεις να λεςˑ μαχαίρια του κόσμου τούτου ράβουν μόνο θεϊκές καρδιές Κρύο. Τι θες;

Μοναχική είναι η ψυχή, άλλη ψυχή δεν ξέρει, δεν υμνεί όμορφα μάτια, χείλια γλυκά. Αλίμονο στην ψυχήˑ έξω κοιτά πού θα δει ομορφιά; Σα το φως που ψάχνει φως εξωτερικάˑ τη ματιά που αργά πετώντας παρασέρνεται απ’ το Νοτιά. Ναι, γρήγορα όμορφα τι να υμνήσει η ψυχή, με ποια λαλιά αν μάτι δεν υπήρχε χαμένο χωρίς όνομα σε περίεργα γυαλιά;

Με την ταχύτητα του μαχαιριού που χτυπά με την ακρίβεια ενός όπλου με το θόρυβο ενός πολυβόλου σιγαλά βουτά το μυαλό μες στον ήχοˑ σαν ψαράς ξεριζώνει κοχύλια πιάνει δίχτυα τραβά – λέξεις χρυσόψαρα, έννοιες κλειδιά. Και – τα πουλάει στην αγορά.

Λύπη και θλίψη μαγκώνουν την καρδιά μου σα το άτυχο λιοντάρι μπροστά στο μαχαίρι του Ταρζάν. Δε θα του ξεφύγω κι ας βρυχώμαι με τα ποιήματα αυτά. Είναι τα μπράτσα του πιο μεγάλα απ’ τα δικά μου και η λεπίδα του ήδη μέσα βαθιά. Ως πάνω στο καύκαλο, κόψη μπηγμένη για καλά.

Κάθε ποίημα μου μία προσπάθεια είναι να ξεχάσω κάτι που ρέπει καταγήςˑ ν’ αφήσω το σώμα και το μυαλό να ράψει μια λεπτή κλωστή. Γιατί είμαι πάντα υποχρεωμένος να κουνάω τα χείλια για να λέω «σ’ αγαπώ»; Ας δώσω στην καρδιά δικό της στόμα, δικό της σκοπό. Για μπορεί η καρδιά να πάρει άλλο παρά το δικό μου σώμα; Μήπως έχει κάποιος καρδιά που έχει δική της λαλιά;

Έπεσε το βράδυ. Μια σειρά ποιήματα άπλωσα στο πιάτο για όποιον πεινάˑ η πόρτα είναι ανοιχτή. Σα λουκάνικα μυρίζουν σα ντομάτα – γεμιστή.

Συχνά τούτη την αίσθηση έχω πως δεν είμαι παρά ένας ταύρος ένα τετράποδο, ναι, ένας μπουρλοτιέρης ένα καζάνι με βραστό θυμόˑ που ξεχειλά από πνευματικό χυμό.

Στο γάμο απάνω στολίζεται η νύφη με άσπρο πέπλοˑ άσπρα άστρα πάνω στην έρμη νύχτα φοράει ο κόκορας λειρί Και τι δεν κάνει μία μοναχική ψυχή; Ας ήταν μόνο Κάποιος να τη δει.

Ειλικρινά ποιήματα γράφω δεν έχω χρόνο να σκεφτώ τη δομήˑ Βουίζει η σκέψη μου τρελαίνεται η καρδιά ζητάει η ψυχή άλλη ψυχή. Ναι, ειλικρινά ποιήματα ποιος θα με παντρευτεί;

Ποιος νους βλέπει το μυαλό και ποιος νους τον έξω κόσμο; Με βάση ποιο μέτρο ξεχωρίζεται η φύση απ’ το μυαλό; Μήπως είναι μια ενιαία μάζα; Μήπως ανάμεσα στον ουρανό και τη γη δεν υπάρχει κενό; Ή τραγουδάει ο πιανίστας και το τσέλο άλλο σκοπό; ------------------ Η πάλη των στοιχείων γίνεται όμοια μέσα στο σώμα και έξω απ’ αυτό. Κάθε φορά που μας πονάει το σβέρκο ένας σκύλος κοιτά μια γάτα με θυμό.

Ο άνθρωπος είναι η συμπτυγμένη μορφή των στοιχείων. Είναι το κολέγιο σε εορταστικό χορό. Μετά την έκρηξη της συνείδησης δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσα στα άτομα τα μέσα και τα έξω. Δεν πληρώνεις εισιτήριο γιατί έχεις φίλο το μουσουργό. Μετά το ξύπνημα της ψυχής αντρόγυνα κουνιούνται στον ίδιο σκοπό.

Αν ο κόσμος γεμάτος φίλους ήταν ο πόνος θα ’βαζε πάντα μάσκα πότε θα χτυπούσαμε το κεφάλι στον τοίχο και θα φωνάζαμε «σε μισώ»; Πότε θα κοιτάζαμε τον άλλο στα μάτια και θα κάναμε εμετό; Θα έπρεπε να παραδεχτούμε πως δεν έχουμε φίλους στον κόσμο αυτό. Δεν θα φορούσε ο θυμός μας πρόσωπο λογικό.

Να ’γινε πρώτα του ποιήματος η σκέψη ή να συνόδεψε τη μουσική; Τι βγήκε πρώτα; Ποιος πάνω στη γέννα κοιτούσε της μήτρας την ψυχή; Μια καρδούλα τρυπημένη από μια βελόνα λεπτή.   [Σε αυτό το ποίημα λέω ότι ο λεπτοφυής νους (βελόνα λεπτή) εμπνέεται παράλληλα τη σκέψη και τη μουσική, δηλαδή ο ήχος του ποιήματος και το νόημά του δεν είναι διαφορετικά πράγματα αλλά συλλαμβάνονται ταυτόχρονα. Με βάση αυτή την εξήγηση, παρακαλώ ξαναδιαβάστε τώρα το ποίημα.]

Αν η λάμψη και η βροντή έρχονται σ’ άλλη στιγμή μήπως αλλάζουν ταυτότητα μες στο χρόνο; Ποια απόδειξη υπάρχει πως δεν είναι η φωνή του Γιάννη η όψη του μόνο;

Ο κανόνας είναι μετά το καλοκαίρι να ’ρχεται ο χειμώνας. Η χορτασιά πρέπει να προηγηθεί της πείνας. Σαν δεν πεινάμε εμείς, κάποιος άλλος πεινά. Θ’ αρρωστήσουμε. Θα δακρύσουμε. Δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα. Καμιά ροδιά δεν έχει πορτοκάλια. Και για κάθε δέντρο μία είναι η εποχή τ’ ανθισμού.

Μικρές είναι οι ώρες της έμπνευσης κρατούν όσο κρατά μια κραυγήˑ να, όσο η ηχώ απ’ τη νεροποντή. Από κάπου περνάνε και φεύγουν δεν τις ακούς, τις μυρίζεσαι μόνο σαν ένα λουλούδι που είναι θύμηση, πάνω στο βουνό. Τόσο, όσο κρατούν οι σκέψεις όσο περνάνε οι μνήμες απ’ την παιδική ηλικία όσο μένει η ευτυχία όταν όλα κυλούν γοργά. Τι είναι η έμπνευση μα ένα βιαστικό σύννεφο ένα ελάφι που δε σταματά.

Τούτο τον καιρό νιώθω σαν τον ινδικό κεραυνόˑ αστραπές γρήγορες φωτίζει η σκέψη μου νύχτες υγρές, νύχτες βραστέςˑ Δεν είμαι σύννεφο νωχελικό δεν πνέω σαν δροσερός αέραςˑ καίω καμένος τραγουδώ.

Κουνήσου στυλό, πες τον πόνο μου πώς με έκαναν πλαστικό έχυσαν μέσα μου μελάνι και με σπρώχνουν νύχτα μέρα στο τετράδιο πώς μοχθώ απάνω κάτω για ποιον δουλεύω; τι εξιστορώ; Δεν έχω δικαίωμα να ζήσω εγώ; Μίλα στυλόˑ ποιος είμαι εγώ που ρωτώ Σαν ένα bic άδειο νοιώθω Δεν ξέρω τι τραγουδώ

Το σώμα μας είναι μέρος της γενικότερης ύλης. Κινείται ακολουθώντας το συμπαντικό μηχανισμό. Είναι η άγνοια του νόμου αυτού που δίνει τη ψευδαίσθηση της προσωπικής κίνησης. Κινείται σαν το υδραγωγείο τρέχει σαν ατμομηχανή και όπως τ’ αστέρια κυκλώνουνε τις γραμμές τους στο χάος ερωτεύεται και κοιμάται ξεχνιέται και παραμιλά. Τίποτα δεν πράττουμε. Τίποτα δεν θέλουμε. Πνέουμε αναπαυτικά με όποιον καιρό. Τίποτα που γίνεται δεν απευχόμαστε κύματα που αφήνονται στο γιαλό. Γρανάζια σε ένα πιο ευρύ μυαλό.

Μια αλάνα είναι η ζωή μέσα όπου το σώμα μου τρέχει. Κουνά τα χέρια, πόδια, φοβερίζει, δείχνει το δάχτυλο. Δεν σκέφτεται πώς θα δράσει, δεν υπολογίζει την πράξη. Αγκαλιάζει το νερό μες στη λάσπη.

Όπως κάθε ήχος αποτελείται από λεπτότερους ήχους, του ποιητή η φωνή αποτελείται από άλλες, λεπτότερες φωνές. Βγαίνουν από πηγάδια κάπου, κάπου σε μέρες κακές. Στη συνείδησή του τις κλείνει σφιχτά, τις διπλοδένει, τις κρύβειˑ μα στο καλοκαίρι της γραφής κάθε τέτοιο φίδι βγάζει γλώσσα σουριχτή. Δεν είναι ο ποιητής που μιλά μα μια στιγμή κακιά. Από λάκκο ξεφυτρώνει που κανένας δεν κοιτά.

Οι γυναίκες που θέλουν να πνευματικοποιήσουν τη σεξουαλική τους επιθυμία δεν πρέπει να ανησυχούν υπερβολικά σε σχέση με τις φεμινιστικές θεωρίες περί θηλυκής πλευράς του θείου. Όχι ότι αυτές είναι λάθος, αλλά δεν θα τις βοηθήσουν για το σκοπό αυτό. Για να πνευματικοποιήσει η γυναίκα τη σεξουαλική της επιθυμία θα ήταν προτιμότερο να σκεφτεί το Θεό ως αρσενικό, γιατί τότε η επιλογή είναι εύκολη: «Ποθώ τον Πάνο, τον Τάκη ή τον Μήτσο ή τον μεγαλοδύναμο και Δημιουργό Θεό;» Φαντάσου τη δημιουργική ενέργεια του Θεού απέραντη, φαντάσου το πέος του να ανεβαίνει από τη βάση, τη γη, στους υψηλότερους ουρανούς, φαντάσου τη φωνή του να βροντά με τους κεραυνούς. Φτιάξε το Θεό με τη φαντασία σου και τούτο το ψεύτικο δημιούργημα ζωοδότησέ το με τον πόθο σου. Η ζωή του πόθου σου μπορεί να δημιουργήσει ένα ζωντανό Θεό. Γνώριζε ότι ο αρσενικός Θεός υπάρχει, ότι είναι εκατομμύρια φορές ισχυρότερος και σεξουαλικότερος από την πιο τρελή σου φαντασία. «Και τι σημαίνει αυτό για τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία;», λες. Δεν ξέρω. Ελπίζω να μη την υπονομεύει. Απλώς μια πρακτική συμβουλή σού δίνω. Πόθησε, γυναίκα, τον αρσενικό Θεό και άλειψε το σπέρμα του, το Πνεύμα, στα στήθη της ζωής σου.   ------------------------   Είμαι λάτρης του αρσενικού Θεού. Για το θηλυκό Θεό δεν ξέρω τίποτα, αν και μπορεί κι αυτός να υπάρχει. Αν δεν υπάρχει, πώς θα εξηγήσεις την ομορφιά και την έλξη των γυναικών, τη χάρη των κοριτσιών, τη μαγεία μιας κίτρινης παπαρούνας; Είμαι λάτρης του αρσενικού Θεού. Για το θηλυκό Θεό δεν ξέρω τίποτα, αν και μπορεί κι αυτός να υπάρχει. Αν δεν υπάρχει, πώς θα εξηγήσεις τις ιδιότητες της αγάπης και της συμπόνοιας, της κατανόησης, της τρυφερότητας και της δεκτικότητας; Είναι λάτρης του αρσενικού Θεού, μα η αγάπη μου γι’ αυτόν δεν με κάνει τυφλό μπροστά στα θέλγητρα της φύσης και της εκλεπτυσμένης διάνοιας. Θα μπορούσα να ’μαι ένας ιππότης που μάχεται για την Παναγία, ένας άντρας που μάχεται για την εκλεκτή του, ένας βουδιστής που μάχεται για τη νιρβάνα. Κι όμως, δεν είμαι αυτά. Γεννήθηκα ένα ντροπαλό κορίτσι και ο καλός μου πάντα θα καλπάζει προς εμένα. Ενώ κάνω τα καθήκοντα που η κακή μου μητριά μού επιβάλλει, ο καλός μου καλπάζει προς εμένα, για να με σώσει, και, ακόμα και πριν με φτάσει, νιώθω την αντρική του δύναμη να με συνταράσσει. Τα τέκνα που μου γεννά θα ’ναι ελεύθερα από την κακή μητριά. Πιστεύω πως δεν θα χρειαστεί να δουλέψουν στον κόσμο ξανά.

Αν είναι να έχει η σκέψη τη δική της χαραυγή ένα αυτόνομο ήλιο μια λυπημένη βροχή πρέπει στο σώμα την αυτοδυναμία να δώσει να μην του δίνει βοήθεια σαν κάτι δύσκολο βρει. Έχει το σώμα τη δικιά του σκέψη που μοιάζει με του ήλιου τα φτερά σαν ξαφνικά μπόρα ξεσπά. Τη δικιά του δύναμη το σώμα για να κερδίσει πρέπει στο φως ν’ αποδείξει πως μπορεί στο σκοτάδι να ζειˑ αν σε κάθε πανικό πέφτει και παρακαλεί το μυαλό πότε θ’ ακούσουμε το δικό του σκοπό; Άσε το σώμα τον εαυτό του να βρει μπορεί να χαράξει μια προσωπική χαραυγή.

Μια αλυσίδα γεγονότων δίνει σε κάθε πλήγμα μια λογική ουράˑ μα μες στην αλληλουχία τίποτα από μόνο του δε χτυπά. Ο ατελής νους απομονώνει, χωρίζει για κάτι και το λόγο του μιλά χωρίς να βλέπει πως κι ο ίδιος δε μπορεί για πάντα να παραμιλά. Όλα έρχονται για κάποιο διάστημα και μετά φεύγουν τίποτα δε φτάνει τυχαία απ’ το μυαλό που κεντήματα φτιάχνει διαρκέστερη είναι η κλωστή που ίσια τραβά. Το νήμα φτιάχνει τα σχέδια η μνήμη και μετά προχωρεί μπροστά και ξεχνά.

Η δυνατότητα του νου να συγκεντρώνεται δεν είναι παροδική υπόθεση μιας στιγμής, ο συγκεντρωμένος νους είναι ο ίδιος όποτε κι αν τον δεις. Δε φεύγει απ’ τον εαυτό του για να τσακώσει περαστικά κάτι σπουδαίο μα μέσα του, σα σε γαλάζια λίμνη καθρεφτίζει όπως είναι σύννεφα μεγάλα και μικρά. Δεν είναι συγκεντρωμένος γιατί διώχνει τις άλλες σκέψεις, μα για τα περίσσια κύματα που ξεχνά. Ναι, είναι η συγκέντρωση σαν μια λίμνη απ’ όπου μια ήσυχη βάρκα περνά. Μια ήρεμη βάρκα που δεν κουνά τα νερά.

Το πνευματικό μυαλό βλέπει εικόνεςˑ δε σκέφτεται σκέψειςˑ δε κουνιέται σωματικά. Μόνο στις αφηρημένες ιδέες αφήνεται να σηκωθεί απ’ τη γη κι εκεί δεν περιγράφεται πια. Σηκώνεται ο πνευματικός νους σαν αέρας πέφτει σαν αετός κι όταν στέκεται στον αέρα μια τελεία είναι, ο κάθε εαυτός. Λοιπόν είτε σηκώνεται σαν πνεύμα είτε σαν όραμα απτό πετά μα δεν κοντανασαίνειˑ ίσια τραβά. Έχει το δικό του νόμο που μοιάζει με το αγκάλιασμα της γυναίκας στον άντρα που τη σκέψη ξεχνά.

Πηδά η ανάρρωση σα τη γαζέλα κι έρχεται. Δε βιάζεται. Πάνω απ’ τις σχισμές της γηςˑ πάνω απ’ τους λάκκους. Σηκώνει το σώμα και ανυψώνεταιˑ στέκεται στον αέρα. Νωχελικά. Και καθώς πέφτει μετά θα ’λεγες πως τραγουδά ένα τραγούδι. Ένα αργό τραγούδι. Πως ο άρρωστος χαμογελά. Σα τη γαζέλα που πηδά σα τις σχισμές του εδάφους σα τα μερμήγκια, πολλά μερμήγκια και τα λουλούδια μες στα νερά. Σηκώνεται η γαζέλα γελά ο άρρωστος και η ανάρρωση πέφτει ξανά.

Από μέσα παίρνεται το κάστρο. Ο κίνδυνος φαίνεται  απ’ έξω. Μα εκεί κάπου, στα χαλάσματα ο προδότης καραδοκεί. Σαν ένα σκουλήκι μέσα στο φρούτο ή ένα πουλί ελεύθερου αέρα κάπου που ο αερισμός έχει ξεχαστεί.  

Ένα χαντάκι άδειασα το πρωί. Μετά καθάρισα μια βρύση και ένα συρματόπλεγμα μέτρησα από το γήπεδο ως το βουνό. Σιγά σιγά αισθάνθηκα το μυαλό μου να καθαρίζει και την καρδιά να τραγουδά σε πιο χαρωπό σκοπό.

Έφεραν καινούριο μηχάνημα στα μαγειρεία. Θα κόβω τώρα ψιλές, τηγανιτές τις πατάτες. Κι όταν ρίχνω το λάδι θ’ ακούω να τσιτσιρίζουν να φωνάζουν λες και ψυχή έχουν κι όπως είναι κομμένες πασαλείβει τις πληγές τους με αλμύρα ο Θεός. Με δυο διαβόλους από πάνω τους μαγείρους με άσπρες ποδιές.

Περίεργα άρχισε κι αυτή η μέρα. Λες και υπάρχουν δύο καιροί. Πως ενώ ο έξω καιρός έφτιανε, ένας μέσα καιρός μάζευε σύννεφα βαριά. Λιακάδα τώρα έξω χαρά Θεού μα μέσα μπόρα ξεσπά.

Μισώ τους ανθρώπους που λένε ψέματα έχουν για όλα μια ψεύτικη ευχή μισώ τους ανθρώπους που λένε ψέματα ποτέ δεν έχουν μια αληθινή προσευχή. Μισώ τους ανθρώπους που λένε ψέματα έχουν για όλα μία έτοιμη λογική και μισώ τους ανθρώπους που λένε ψέματα γιατί δεν έχουν μια απελπισμένη κραυγή.

Έχει δύναμη μεγάλη το πνεύμα έχει ένα μυστικό: μην τραβολογάς την καρδιά σου από ποτό σε ποτό.

Μαλλιά περίεργα έχει το δέντρο μάτια πρασινοκίτρινα βλέφαρα κλαδιά. Μόνο η καρδιά του μένει μυστική εκεί μες στο κουκούτσι χτυπά.

Σίγουρη είναι για το σπόρο η γη, γιατί ανεβαίνει στο χάος; Τι κοιτά να βρει στο λευκό κενό; Σίγουρα φυτοζωεί, γιατί ανεβαίνει προς τα πάνω; Ποια κίτρινη, κόκκινη μπάλα τον αποπλανεί;

Δεν υπάρχει τίποτα που ο Πλάστης δεν μπορεί όλα τα μπορεί η πλαστελίνη γιατί έχει πάνω της τη δική Του μορφή. Δεν υπάρχει τίποτα που ο Θεός δεν μπορεί τίποτα η Πλαστελίνη είναι η φίλη του, η κολλητή.

Ένα χημείο είναι ο ποιητής ένα θαυμάσιο εργαστήριο όπου γίνεται το κρύο κι η πείνα ηχητικός παλμός. Μία κραυγούλα γίνεται μία φωνούλα ένα κόκκινο κασκόλ που φορά ο Θεός.

Ποιήματα γράφω και τρέμω μα πώς να φύγω; Αυτόν που την πνοή Του μου δίνει πώς να αφήσω; Θα ’πρεπε να μην κρυώνω θα ’πρεπε να μην νυστάζω θα ’πρεπε να μην μπορώ να ξεχνώ.

Περνά ο Θεός απ’ το σώμα μου η καρδιά μου βουίζει πάλλεται ο νους μου, γλυκά, μοναχικάˑ είναι του Θεού η φωνή ένα σαντούρι που παίζει ο τρελός του χωριού για τον κουφό που γελά.

Ποιήματα γράφω εικόνες απ’ το Ζωγράφο για κάθε τίμια καρδιά. Για το κάθε ανθρώπινο μάτι λόφους φτιάχνω και χαρακώνω εύκολη περπατησιά. Ναι, στο φως του φεγγαριού ποιήματα για τον τρελό του χωριού.

Μία λύρα είναι η καρδιά, ένα σαντούρι και οι χορδές του όποιοι αγαπάμε κρυφά. Μία λύρα με κρυμμένες χορδές ένα σαντούρι ένας αυλός με τρύπες απ’ όπου ο αέρας φυσά.

Μία μουσική υπάρχει σε κάθε άνθρωπο μία κρυφή κραυγή μια νότα που δονείται με δική της ψυχήˑ ένα τετράδιο με πολύχρωμες σελίδες ένας παπαγάλος με βρώμικες λέξεις ένα παιδί που περπάτησε μόλις, για πρώτη φορά. Σήκω φίλε μου, άνθρωπε στηλώσου στα πόδια σου άκου: η καρδιά σου ξυπνά; Ένας ήλιος που τρέχει ένα ανέμελο τραγούδι ένας φίλος που σου γνέφει από μακριά.

Κάρφωσε το νου σου πάνω σε κάτι δυνατό κοίταξε το σταυρωμένο Χριστό δεν πέφτει δεν παίζει ο νους του, δε στήνει το μάτι του χορό. Όταν η πλημμύρα θα έρθει μόνον ο Σταυρός θα μείνει σταθερός γιατ’ είναι κρεμαστάρι του ο ουρανός.

Σφίξε το νου σου πάνω σε κάτι δυνατό βρες, για σένα, ένα ιδανικό κρύψτο το βράδυ στο μαξιλάρι μη το ξεχνάς σα βγαίνεις για το χορό. Όταν ο χορός τελειώσει κι η πίστα θα ’χει σκουπιστεί αυτό μονάχα ίσως διατηρηθεί. Φύλα το πίσω απ’ το μαξιλάρι χώστο στην τσέπη βαθιά. Σα για το χορό βγαίνεις τραγούδησέ του κάτι, κρυφά.

Φωνές αλογίσιες στα σπλάχνα μας περίεργα τραγούδια αστεία ανεκδιήγητα λυπητερά παράπονα. Φωνές φοβερές χτίζουν στα σπλάχνα μας πύργους από μελωδίες που γκρεμίζονται μόνο από ψίθυρους ακατανόητους, μοναχικούς. Μέσα στης τρέλας το παραμίλημα ένα φίδι μουλωχτό τριγυρνάει μέσα στης λογικής το φρένο ταυρίσια μάτια με συμπάθια κοιτούν.

Χωμάτινα χέρια έχει η γη, φωνές σαυρίσιες, πελεκανίσιες, πονηριές πειναλέες, δόντια αρπακτικά, μια καρδιά που σαν βουλκανιζατέρ αγκομαχά. Μέσα από τα παράπονα που ακούς από τη γη ν’ ανεβαίνουν ηχεί ένας γλυκύτερος κρότος, μια έντιμη κραυγή που δε μιλά για της ψυχής μας τον πόνο μα για μια ανώτερη, πιο μαλακή χαραυγή. Μέσα στο νερό ψάρια κολυμπάνε πάνω στις πέτρες πουλιά πατούν τον ουρανό αεροπλάνα διασχίζουν και τα χαρτιά ποιητών ώρες καυτές σα δαδί. Από της γης τα κλαδένια τα χέρια μία μουσική, ανέμελη καρδιά ξεφυτρώνει όχι σα τα λοξά κλαδιά μα προς τα πάνω, όπως προς τα κάτω η αδιάφορη μπόρα. Μέσα στους χώματος τους λαβύρινθους μερμυγκήσια μάτια δακρύζουν σαυρίσια στόματα γογγύζουν αρκουδίσιοι λαιμοί ουρλιάζουν λυπητερά. Του κόσμου όλου τη φωνή μόνο ο ποιητής μπορεί να περιγράψει με ένα αδιάφορο δάκρυ σε μια κόλλα χαρτί.

Κάθε δέντρο είναι μια ακίνητη παρουσία. Κάθε κλαδί έχει τη δική του ψυχή. Κάθε φύλλο έχει προσωπική προτίμηση και το άνθος συχνά ακούς τη μέλισσα να καλεί. Από εποχή σε εποχή, από φυλλωσιά σε μπουμπούκι ένας μαγεμένος αυλός διαλαλεί πως στην κοινωνία των φυτών και των ζώων μυστικές πεταλούδες κρύβονται νεράιδες ακίνητες στέκονται και συνομιλούν.

Ποιήματα προσπαθώ να γράψω. Μα η σκέψη μου θολή. Τα συναισθήματα  μπερδεμένα. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω αυτή τη φωνή απ’ την άλλη. Σα μία θάλασσα με κύματα και ψάρια πολλά. Ανήσυχες βάρκες. Ψαράδες που κοπιάζουν. Ρεύμα που παρασύρει

                                                       τον αφρό .                                   στον ασταθή πανζουρλισμό.

Αχ, Θε μου. Άστατα ψάρια η σκέψη μου. Και η έμπνευση

                                                   άστατο νερό.

 

Ποιήματα γεννώ όπως βγάζει η κότα τ’ αυγό ανακούρκουδα καθισμένος ένα-ένα, αυτό, σφίξιμο, αυτό κι αυτό. Ποιήματα βγάζω όπως γεννά η κότα τ’ αυγό πέρνα διαβάτη μια πεντάρα τα πωλώ.   ------------------------   Είκοσι ποιήματα έγραψα σήμερα σαράντα προτάσεις δέκα λέξεις κι εκατόν είκοσι συλλαβές. Είκοσι σελίδες θα πιάσουν από χίλιες οχτακόσιες ενενήντα δύο και μία δραχμές.

Κάθε βράδυ έχω αυτή τη δύσκολη ώρα. Κάποιος διάβολος με κυνηγάει και ζητάει να φάει. Στάσου δίπλα μου, Θε μου. Μίλα του. Εξήγησέ του. Πες του πως... είμαι ένας απλός άνθρωπος πεινάω Δεν ψάχνω στα σύννεφα τα σάλια μου τρέχουν Δεν έχω τίποτα, τίποτα πια. Ένας σκυφτός άνθρωπος είμαι. Που θέλει μόνο να ζει νωχελικά. --------------------- Πέφτει το βράδυ. Θε μου, τι θα φάω; Πετεινός αισθάνομαι που βιάζεται για την αυγή. Κουκουβάγια που βιάζεται για τη νύχτα. Άνθρωπος που μαγείρεψε και που έστρωσε το τραπέζι. Μέσα στη νύχτα που πέφτει φωνές σιωπούνε, άλλες ξεπηδούνε μέσα απ’ τα χόρτα και μέσα απ’ τα σωθικά μου σαν κραυγή από σφαχτάρι ένας ματωμένος λαιμός, θρηνεί. ----------------------- Τι ώρα έφαγα; Στις 2:00; κι είναι τώρα 6:00. Μα στο στομάχι μου διαφορετικό ρολόι τρέχει μεσ’ από των πλανητών τους γύρους μεσ’ από των αλητών τις ευχέςˑ είν’ ένα ρολόι που βασίζεται στην πείνα μία προσευχή που βασίζεται στο θυμό μια μέρα που αρχίζει με το συσσίτιο και σταματά με ένα πεινασμένο σκυλί που σ’ ένα κόκκαλο τρέχει. Μέσα στης πείνας το παραλήρημα μες στης ανάγκης το παράπονο πολλά ζητιάνικα χέρια σηκώνονται προς τα πάνω και ζητιάνικα σώματα σωριάζονται βουβά. Ένα σκυλί μένει κι ένα κόκκαλο ένας μοναχικός διαβάτης ένας ήλιος που τρέχει καθώς η ώρα περνά. ----------------------------- Αν κάθε άνθρωπος ζει πολλές ζωές στην προηγούμενη ένας ασκητής θα ’μουνα ένα ψοφίμι ένα άνυδρο δέντρο. Από πείνα σε πείνα τρέχει η ψυχή μου από κρύο σε δίψα και το σώμα μου την ακολουθεί. ---------------------------- Οι πολιτισμένοι άνθρωποι γελάνε με τη σκέψη πως ο Μωάμεθ μιλάει για βουνά από ρύζι μα κάθε πιάτο τους ξεχειλίζει. ------------------------- Μία συνεχής συνείδηση είναι η πείνα ένα συνεχές παράπονο και η δίψα η λυπητερή της σκιά. ------------------------ Κοντά κοιτά ο άνθρωπος που πεινά ως όπου φτάνει το χέρι του και τα δάχτυλά του παίζουνε νευρικά. ------------------------- Δύο δάκρυα συντροφεύουν ετούτον που πεινά και καθρεφτίζουνε την τιμιότητα πίσω απ’ τα μάτια του. Δύο δάκρυα συντροφεύουνε όποιον διψά και όποιον νυστάζει αναστενάγματα κρυφά. Το ένα δάκρυ το φεγγάρι το άλλο ένα άστρο, ο αυγερινός, και το βουερό, το κρυφό αναστέναγμα ο ήλιος που έχει χαθεί πια, που είναι μακριά. Από δάκρυ σε δάκρυ λέει ένα παραμύθι ο ουρανός από τη γιαγιά στο τζάκι στα κουρασμένα της παιδιά. Ξημέρωσε κι ο ήλιος φέγγει πέρασε η κούραση, η νύστα ξυπνά κι η πείνα ακολουθεί τη δίψα σε μιαν καρδιά που μόνη της παραμιλά. Έπεσε πάλι η νύχτα χάθηκε ο ήλιος, το άστρο αυτό και τ’ άλλο, το παραμύθι τ’ ουρανού ειπώθηκε πια για καλά. -------------------------------------- Η βάση του ονείρου βρίσκεται στην τροφή, η πηγή της επιθυμίας, η κρυφή σκέψη της ευτυχίας, και της ευφυίας το μυστικό βρίσκεται πίσω απ’ το ποθημένο νερό. -------------------------------------- Σου γράφω καθώς η πείνα με πιέζει. Η ύπαρξή μου ανεβαίνει στα μάτια μου. Τα αντικείμενα φαίνονται συγχρόνως μεγάλα και μικρά. Φαίνονται μια ιδέα. Ποτήρια φαίνονται ολόκληρα βουνά. Αυτό θα πρέπει να ’ναι ο Θεός μέσα στον άνθρωπο. Η ύπαρξη η θηλυκιά. Κι η αρσενικιά θα πρέπει να’ναι κάτι που περιγράφεται μόνο κρυφά. ---------------------------------- Σαν καταρράχτης χτυπά η πείνα. Νερό με δική του θέληση. Μέσα στο σώμα πέφτει προς το μυαλό ανεβαίνει. Είναι μια επίθεση των σπλάχνων στην εγκεφαλική μήτρα ένα μαχαίρι που διαπερνά την καρδιά. Αχ, Θε μου, άνθρωπε την πείνα μη σκέφτεσαι, άστη να τραβήξει το δρόμο της, ανηφορικά. Το νερό προς τα πάνω πώς πέφτει μόνο τούτος καταλαβαίνει που τις ακτίνες του ήλιου κοιτά. Τρέχουν γρήγορα. Ποιος θα μπορέσει να πει ποιαν ανταύγεια παίρνει η σελήνη δανεική; Γρήγορα το φως του ήλιου τρέχει, νου δεν έχει ιδιοκτήτη να μετράˑ και η πείνα έτσι ξεχνά πού ανήκει και αφήνεται προς τα ψηλά. Άσ’ τη να τραβήξει το δρόμο της. Όπου πηγαίνει είναι καλά. ------------------------------------------ Ποιος θα χωρίσει το πεινώ και το προσωπικό παράπονο; Φορές είν’ ο ορίζοντας τόσο καθαρός, φορές πετάς στην ομίχλη κι η φαντασία σου ουρανό και γη δεν ξεχωρίζει. Ω, ποιος θα πει πού το σώμα πέφτει μες στην πείνα και πού ανεβαίνει η ψυχή, τραγουδά; Ποιος θα χωρίσει τα σύννεφα μέσα απ’ όπου ένας αετός πετά; Μία κλωστή που ίσια τραβά κεντώντας στην πείνα τη λογική στραβά.

Φίλος είναι αυτός που σου θυμίζει το χρέος σου. Δεν είναι αυτός που σε κάνει απεριόριστα να γελάς. Όταν η συνείδηση πέφτει μόνο ένας φίλος κρατά την ψυχή σου ψηλά. Γιατί από μία κρυφή πηγή την καρδιά σου τροφοδοτεί με μία θύμηση που στου πεπρωμένου σου το κρεβάτι ένα αυτόματο ρολόι τοποθετεί. Κοιμήσου εσύˑ ο φίλος θα σε ξυπνήσει.

Ω Συμφορά Ω Τρόμε μου Ω Τρέλα, τρελή νύχτα της καρδιάς μου Ω Νύχτα, κρύα και παγερή Ω Ανέλπιστη, Δυσέλπιστη ελπίδα Ω Βράχε που έπεσες μεσ’ στο νερό και με τραβάς στον πάτο. Πώς τρέμουν τα χέρια μου Πώς τρέμει η καρδιά μου Νύχτα σα να ’γινε όλη η ύπαρξή μου και κάθεται μια κουκουβάγια στα σπλάχνα γκραφάρει το λαιμό μου και σκούζει λυπητερά. Ω Ανέλπιστη, Δυσέλπιστη ευτυχία Ανέλπιστη, Δυσέλπιστη Ισορροπία Ανέλπιστη, Δυσέλπιστη Ελπίδα κάπου χαμένη στα σκοτεινά τούνελ της καρδιάς πώς τρέμεις πώς κράζεις πώς κλαις λυπητερά. Σκοτάδι! Νύχτα! Ω κατάρα!

Κοιμήθηκα λίγο το βράδυ σέρνω το σώμα βαριά. Μα πίσω από αυτό το σώμα κάποιο άλλο πετά. Σέρνω το χέρι όπως γράφω μα ο νους μου πηδά χωρίς χαλκά. Σαν ένα σκυλί που από τη λύσσα του ύπνου ξέφυγε τρέχει γοργά. Τρέχει ο νους, το σώμα πηδά. Και η ψυχή κυλά σα νερό που δεν ξεχνά.

Πάνω στο χώμα κάθομαι και τραγουδώ. Δεν ξέρω τι θέλω να πω. Μια προσευχή μόνο ν’ αφήσω από μέσα μου να ξεχαστώ. Ένα αυθόρμητο μάτι μία έκρηξη προς τα έξω να κλειστεί κάθε τι γύρω σε μια αγκαλιά. Ο κόσμος να ’ναι σώμα μου μόνο, να μείνει, σιγαλιά. Αχ, μια σιγανή προσευχή έναν γλυκό ήχο που δε σταματά.

Από πέλαγο έρχομαι μακρινό κατάπληκτος και φοβισμένος Ήμουν ατρόμητος μια φορά και κόντρα στους ανέμους έπλεα, πάντα αντίθετα, σύμφωνα ποτέ. Μέχρι μια μέρα σύννεφα πήδηξαν πελώρια και βρυχόμενα έπιασαν το καράβι να το ξεκουνάνε, μπρος πίσω, πάνω και μέσα στο νερό. Δελφίνια χόρευαν ή κοιτούσαν έντρομα και ξαφνικά βουβάθηκε η θάλασσα και νόμισα πως σε μια στιγμή ένα περίεργο μάτι που έβλεπε τη σκηνή έκλεισε. Θε μου, σκέφτηκα, πνίγομαι και γυρίζω αριστερά και βλέπω το Χριστό. Με κοιτούσε και ήθελε να χαμογελάσειˑ τον κοιτούσα και ήθελα να κλάψωˑ κι ήρεμα, με φυσικότητα αμέριμνη, έσπασε το κατάρτι μου κι άρχισε να κάνει η βάρκα νερά. Αλεξάνδρα κορίτσι μου, βουλιάζω! Έβγαλα τα μάτια απ’ το Χριστό και κοίταξα τις όχθες, σκοτεινές, σαρκαστικές, γελούσαν νόμισα συριστικά κρατούμενες από ένα σφύριγμα που έμοιαζε με κλάμα. Οδύνη, οδύνη, ο Χριστός έφυγε, ο ουρανός έκλεισε, από κοράκια καμιά κραυγήˑ έκλεισε ο ουρανός και έμεινε μόνο στο λαιμό μου στυφή γεύση τρόμου. Άνοιξε τον κόλπο σου, Αλεξάνδρα κορίτσι μου, κι άσε με μέσα. Ω πώς κρυώνω! Να μπω, να κουρνιάσω σε μια γωνιά, ν’ απλώσω τα χέρια μου στο τζάκι και να ονειρευτώ πως το κατάρτι βυθίστηκε στη θάλασσα το καΐκι έγινε κομμάτια και άξαφνα, ανάλαφρα, χωρίς να σκεφτώ πήδηξα πάνω στο νερό έπιασα το Χριστό απ’ το χέρι, τον αγκάλιασα και προχωρήσαμε μαζί στον ορίζοντα, σα να μας περίμενε ένα φιλικό φως κάπου, κάπου κάτω απ’ τον χλωμό ουρανό... Το νερό σκοτείνιασεˑ οι όχθες ανοιγόκλεισαν τα δόντια κι ένα κύμα γέλιου ορθώθηκε απ’ τη μία άκρη της θάλασσας ως την άλλη καθώς η Αλεξάνδρα σταύρωσε τα πόδια και γλίστρησα στο παγωμένο νερό.

Γιατί το μίσος και ο θυμός; Γιατί έσβησε και χάθηκε ο ήλιος πίσω απ’ τα σύννεφα για πάντα; Δεν ήρθαμε για να λουστούμε στο φως; Δεν ήρθαμε για ν’ αγκαλιάζουμε ο ένας τον άλλο και να λέμε «σ’ αγαπώ»; Ή μήπως έσβησε ο ήλιος πίσω απ’ τα σύννεφα για να αναδυθεί μες στην καρδιά μας για πάντα;

Αν η αγάπη υπάρχει μέσα μου κι είναι η πραγματική αγάπη του Θεού, τότε δεν πρόκειται να χάσω, τον ουρανό, την κατανόηση, τη σοφία και την αγάπη θα κερδίσω. Αν δεν είναι, τότε θα χάσω. Όλη τη ζωή μου σ’ ένα μοχλό τη στηρίζω: πως η αγάπη του Θεού έρχεται μέσα απ’ την απόλυτη εμπιστοσύνη στη Χάρη του. Δεν είναι διανοητικό. Είναι μια ενέργεια ή ένα πεπρωμένο. Είναι θέληση ή κατανόηση. Είναι κάτι βαθύ που μεταμορφώνει τον άνθρωπο σε ήρωα και σε δειλό συγχρόνως. Πρέπει να ’ναι αυτή η Αγάπη, όταν δεν κομματιάζεις το Θεό σε παρελθόν, παρόν και μέλλον. Αν δεν είναι αυτή, είμαι χαμένος. Αν δεν είναι αυτή, δεν υπάρχει τίποτα για να χαθεί.

Τούτο ίσως που μπορεί ο νους να κάνει είναι να ζωγραφίσει την άνοιξη και να καλέσει τη ζωή να κινήσει τα σχήματα ν’ ανακατέψει τ’ αρώματα ν’ ανοίξει και να κλείσει της πεταλούδας τα φτερά.

Τι παράξενη που είναι η λογική! Είναι σαν μια συμφωνία που κλείστηκε σε δύο τηλέφωνα όταν ο ίδιος τρελός νέος για να περάσει το βράδυ του στο καθένα απ’ αυτά μίλαγε διαδοχικά.

Αν μια υπόσχεση πίσω στο χρόνο δεν υπήρχε που να μιλά γι’ αυτόν που χάθηκε και γι’ αυτόν που θα βρει, δε θα αλλάζαμε τα ραντεβού μας, δεν θα περιμέναμε από άνθρωπο σε άνθρωπο κάτι να φανεί.

Σαν η αναπνοή του μυαλού σβήνει, σαν το παράθυρο του νου κλείνει, ακούς σε κελί όλο και πιο μακρινό την ψυχή σου να κλαίει· σα σκυλί, που νιώθει πως το αφεντικό του δε θα ξαναδεί.

Μεσ' απ’ τα χωράφια τις ατέλειωτες εκτάσεις περνά το άροτρο του χρόνου το πνευματικό. Το οδηγεί αγαθός εργάτης και όποιος ιδιοκτήτης φωνάξει και σπαράξει μπαίνει στο χωράφι του και δουλεύει. Μα είναι τ’ άρμα βαρύ κι οργώνοντας πατά και λιώνει τον καρπό τον τυχερό και σαν φεύγει είναι το χωράφι σου οργωμένο μα τα μάτια σου δακρυσμένα. Μοιάζει ο πόνος τούτος με εκείνον που νιώθει ο γείτονας που το χωράφι του ψάχνει να βρει κι άλλη, κι άλλη τροφή. Και το βράδυ ο ένας τρώει και κοιμάται κι ο άλλος κάθεται στη μέση του χωραφιού κοιτά τα άστρα και παρακαλεί.

Πώς είναι όταν είσαι γεωργός και από μια πλημμύρα το φαΐ σου στερείσαι για μια εποχή; Πώς είναι όταν βλέπεις τη σοδειά σου μεσ' στα νερά να σκορπίζεται και να κρύβεται; Θλίβεσαι, μα τούτο δεν λέει τίποτα, γιατί τα μάτια σου σίδερα βγάζουν κι αγκίστρια και θρηνούν, γαντζώνοντας μεσ’ στη δυστυχία τους τη γη.

Πίστη, πίστη. Μόνο η πίστη, δηλαδή η ένωση με κάτι ανώτερο από εμάς, μπορεί να νικήσει. Γιατί αν θελήσουμε το τέλειο να φτάσουμε, άνθρωποι υποφερτοί θα κλείσουμε, μα αν θελήσουμε άνθρωποι να κρατηθούμε, σύντομα θα γίνουμε χώμα. Πίστη, μόνο η πίστη μπορεί το μυαλό μας απ’ την ακατανίκητη δύναμη με την οποία ο θάνατος το τραβά να ξεκολλήσει. Είναι σκλαβιά η πίστη για τους ελεύθερους ανθρώπους, μα για τους εγωιστές είναι η απιστία ελευθερία σκλάβου. Μα η πίστη είναι ταλέντο και ποιότητα. Είναι εύκολο με το μυαλό να πιστεύεις· είναι δύσκολο και αδύνατο με το σώμα.

Αν το μυαλό σου μπορέσεις να υποτάξεις στην αγάπη και την ανάγκη της γνώσης, θ’ ακούσεις ένα λόγο μια μέρα που δεν είχες μπορέσει να φανταστείς να μιλείται απ’ τα ζώα όλα την ίδια ώρα.

Μέσα σε μια μόνο στιγμή νιώθει καμιά φορά ο πιστός το Χρόνο μέσα του ν’ ανοίγει. Βλέπει το Θεό σα στρατιώτη με μαύρα γυαλιά, με γάντια, με καρφιά. Μια στιγμή μόνο για τον άνθρωπο που πιστεύει, φτάνει για να σφηνώσει απόλυτα σε ράγα όλη του τη ζωή.

Αν θέλεις τη γη να γνωρίσεις, πρέπει ξανά χώμα να γίνεις.

Αν το νου σου θέλεις ν’ ασκήσεις να πλησιάζει και να αγγίζει την ουσία αυτής της ζωής, πρέπει κάπου κάτι σταθερό να κρατήσεις – μια φλόγα στο συναίσθημα, ένα καθρέφτισμα στο νου. Αν μες στα νερά τού Χρόνου κολυμπώντας, το μέλλον και τις δυνατότητές σου θέλεις να γνωρίσεις, στην ατελεύτητη ροή χρειάζεται να στηρίξεις μία βαρκούλα ακούνητη από τις προτιμήσεις του Χρόνου.

Το σύστημα της σκέψης μια συνεννόηση είναι απ’ το Θεό στο Διάβολο, κλείσιμο ματιού, μια άγρια φιγούρα. Μα μέσα της ηλιόλουστα γελαστά γράμματα, μοιραία ειρωνικά, ανεξήγητα ελκυστικά. Μέσ’ στο θεϊκό ποτήρι χύνει ο διάβολος ανθρώπινο δηλητήριο, μέσ’ στο κρασί που συνεπαίρνει κοιμάται ο σταυρωμένος Χριστός. Τίποτα από εποχή σε εποχή δεν αλλάζει· το ποτήρι, τα ποτήρια γεμάτα στέκονται· συχνά βασιλόπουλα δυστυχισμένα τα πίνουν για ένα φιλί.

Πέρασε ο καιρός της νεότητας, πέρασε η αγνή ευθυμία. Πίσω κοιτώ και προσπαθώ να μαντέψω το μυστικό που το κρυφό ανοιγοκλείνει μάτι του Χρόνου. Από χρόνο σε χρόνο, από αιώνα σε αιώνα γιορτάζουν και χορεύουν συναισθήματα με μπέρτες, πανοπλίες. Μα για τον άνθρωπο με θέληση, αλλάζει κάποτε η εμπειρία και δεν βλέπει στο μάτι του Χρόνου παρά πρόβατα υστερικά και τραγικά.

Πρέπει ο άνθρωπος να ’χει μάτια γυάλινα και κρύα. Αδικοχαμένος χρόνος οι ελπίδες, τα γέλια, οι παραφορές. Πρέπει να τρέχει στο χρόνο σαν καβαλάρης, κάνοντας τεράστια άλματα, πετώντας. Τη στιγμή που η συνείδηση χάνεται τούτο μονάχα μένει, μία μικρή κραυγή μια μακρινή ηχώ μια θύμηση, ξεχασμένη μα ζωντανή.

Δώσε μου τη δύναμη να πιστεύω πως από πίστη μπορώ να Σε φτάσω Δώσε μου τη γενναιότητα να προσπαθώ, την ακρίβεια του αδιάφορου πόνου, τη γαλήνη τ’ ουρανού που μέσ’ στη θύελλα φωνάζει και εκλιπαρεί. Μα εκλιπαρεί ο ουρανός; Εκλιπαρεί. Μου κάνει νεύμα να επιστρέψω και σαν προχωρώ κλαίει. Από τον ουρανό σώσε με μα δώσε μου τη δύναμη να μην τρομάζω σαν χτυπιέμαι. Άλειψε τα λογικά μου Με της αγάπης την παράλογη αλοιφή.

Είμαστε δυο· τρεις· χιλιάδες. Χιλιάδες οι ευχές και οι σκέψεις που μας ενώνουν. Μα αθροιστικά αν τις σπρώξω, σωριάζονται από αστάθεια. Χρειάζεται η έμπνευση της κάθετης γραμμής. Ετούτος ο λόγος χρειάζεται που θα σχίσει τη νύχτα σα μαχαίρι, με μάρτυρα ένα σκυλί που θα μείνει να κλαίει.

Βρυχήθηκε ο ουρανός και λούφαξε η πλάση. Άστραψε μια, δυο φορές και άρχισε να βρέχει. Έτρεχα από δέντρο σε δέντρο. Έψαχνα μια κουφάλα, μια σπηλιά. Έγιναν τα ρούχα μου πανί, έτρεμα ώς το κόκαλο. Και μέσ’ στην υγρή αγωνία ήρθε άξαφνα στην καρδιά μου το όραμα μιας βίλας με κήπο με σκυλιά με τζαμόπορτες μεγάλες και μ’ ανοιχτά τα μάτια ονειρεύτηκα πως πια αλήτης δεν ήμουν, πως είχα γυναίκα και παιδιά, και πως έρχονταν με τη σάκα την ηλιόλουστη μέρα, αμέριμνα πατώντας στο πράσινο χορτάρι, γονάτιζαν δίπλα στην πισίνα, νωχελικά, με κοιτούσαν αφηρημένα κι ήταν σαν να μην έβρεχε πια. Άστραψε μια, ακόμα δυο φορές και άρχισε να βρέχει και μέσ’ στην υγρή αγωνία νόμισα πως πια δεν ήμουν αλήτης, πως ήμουν ξανά δεκαπέντε χρονών κι έπαιζα με τα παιδιά ράγκμπι και μέσ’ στον ιδρώτα γύρναγα προς την πόρτα του σπιτιού μου κι έβλεπα τη μητέρα μου να κεντά. Και νόμισα ακόμα πως βγήκα βόλτα με τον πατέρα και πήγαμε στην αγορά και κοίταζα ώρα ξαφνιασμένος ένα αιωρούμενο μπαλόνι κι ο πατέρας μού το ’κανε δώρο, μα σαν γύρισα σπίτι νόμισα πως το μπαλόνι ήθελε να φύγει, άφησα την κλωστή και χάθηκε στον ουρανό. Και όπως έβρεχε τώρα μέσ’ στη νεροποντή, θυμήθηκα ξανά το μπαλόνι τούτο και κάθισα γυμνός χάμω στην κάθετη βροχή, έκλεισα τα μάτια μου και το είδα να διαβαίνει, να χαιρετάει και να φωνάζει , μέσ’ στον δριμύ αέρα, παράξενα σήματα που δεν καταλάβαινα, ελπίδες που είχα ξεχάσει, παιδικά μπουσουλήματα κι άναρθρες χαρούμενες κραυγές. Είδα μέσ’ στη βροχή πως αλήτης δεν ήμουν, πως είχα παρελθόν και μέλλον και πως ήταν ο κόσμος ένας κήπος που έμπαινα βόλτα με τον πατέρα, αγόραζα ένα μπαλόνι και δεν μου ’φευγε πια.

Ό,τι βιώνουμε, ό,τι κάνουμε και ελπίζουμε και σκεπτόμαστε και παθαίνουμε, είναι απόχρωση στα μάτια μας και το μάτι της σοφίας δεν είναι παρά οι αποχρώσεις που ενώθηκαν στο λευκό φως.

Ο μυστικός κανόνας της αγάπης που μπορεί στη ζωή μας αξία να δώσει είναι την αγάπη απ’ την αγάπη μας να μην αποσύρουμε όταν νιώσουμε πως αυτή πια δεν μας ανήκει. Είναι η πραγματική αγάπη ένα πουλί που έκλεψε την αγάπη μας και μασουλίζοντάς τη σε ξένους ουρανούς πετά.

Κάθε άνθρωπος είναι έκδοση του εαυτού μας· μια παραλλαγή της ψυχής μας· συναισθήματα ανομολόγητα και κρυφά. Είναι αυτό που σκεφτόμαστε μέσα σ’ αυτό που σκεφτόμαστε και αυτό που θα θέλαμε να κάνουμε όταν γέροι κοιτούμε τη δύση. Όλοι σε μια στιγμή γεννούμαστε και κινούμαστε μετρώντας τούτη τη στιγμή· με το ίδιο μυαλό. Μια τελεία που ταξιδεύει διαπερνώντας τον λογικό και τον τρελό.

Τα ποιήματα που γράφω έχουν ένα στόχο σαφή. Προσπαθούν να αποκαλύψουν πίσω από συναισθήματα γήινα, τα οποία με πιέζουν, μία αιώνια ουσία που τα δημιουργεί και τα συντηρεί. Είναι τα συναισθήματα νοητικά ή σωματικά; Είναι χημικά; Είναι εγκεφαλικά; Άσχετα με το πεδίο στο οποίο εκδηλώνονται, προσπαθώ να εκφράσω την πηγή τους. Τόσο το ψωμί όσο και το κεκ φτιάχνονται από αλεύρι. Τόσο οι άντρες όσο και οι γυναίκες φτιάχνονται από βιολογική ουσία. Πράγματα που μοιάζουν διαφορετικά μεταξύ τους, μπορούν να έχουν μια κοινή πηγή. Μίσος, θυμός και έρωτας, φόβος και πονηριά. Από πού έρχονται; Η διαίσθησή μου μου λέει: Όταν βλέπεις το κέικ, βλέπε τη ζύμη. Όταν βλέπεις τη γυναίκα, βλέπε το κορίτσι. Όταν βλέπεις τη βροχή, βλέπε τα σύννεφα. Σε όλα βλέπε την αρχή τους. Πίσω από κάθε γήινο συναίσθημα κρύβεται μια αιτία αιώνια, που το δημιουργεί και το συντηρεί. Τα ποιήματα που γράφω δεν έχουν σαφή στόχο. Είναι τυχαία ποιήματα, αυθόρμητες αντιδράσεις. Είναι το κοριτσίστικο το όνειρο μέσα στη μεγάλη γυναίκα. Είναι η θρέψη στα διάφορα αρτοσκευάσματα. Είναι το σύννεφο που δημιούργησε τη βροχή. Είναι όχι το πουλί που φτιάχνει τη φωλιά του στη βεράντα μου, μα το πουλί που ξεκινά από πολύ μακριά, από ζούγκλες της Μαλαισίας, και τα πολύχρωμα φτερά του και τα τιτιβίσματά του είναι μαζί μου πολύ πριν πετάξει πάνω απ’ το Μεγάλο Ωκεανό. Τα ποιήματα που φτιάχνω έχουν ένα στόχο σαφή. Φέρνουν τη μεγάλη γυναίκα στον κοριτσίστικο αυθορμητισμό της. Φέρνουν τα πουλιά στις άφτιαχτες φωλιές τους. Φέρνουν το νου μας στην άκρη του βουνού για να ατενίσει τον ορίζοντα απ’ όπου ήρθε κι όπου επιστρέφει. Ποια είναι τα συναισθήματα τα γήινα και ποια τα αιώνια; Ποιες οι μαλαισιανές φωλιές και ποιες οι ελληνικές; Τα πουλιά πάντα πετούν και χτίζουν τις φωλιές τους πάντα στον ίδιο τόπο.

Γεννιόμαστε ανεκπλήρωτοι, ζούμε ανεκπλήρωτοι και πεθαίνουμε ανεκπλήρωτοι. Ο σύζυγός μας συνεχίζει να ζει και σαν εμείς έχουμε χαθεί. Τα παιδιά μας συχνά μας ξεχνούν αφού ενηλικιωθούν. Εκείνο το όμορφο το γλυκό, που δοκιμάσαμε στη χώρα την ξένη, δεν υπάρχει πια, η συνταγή του χάθηκε. Η κανάτα μας δεν γεμίζει. Ο πάτος της είναι τρύπιος. Η ψυχή δεν γεμίζει. Οι εμπειρίες της περνάνε και ξεχνιούνται. Οι καθρέφτες ποτέ δεν μας δείχνουν το αληθινό μας πρόσωπο. Διαστρεβλώνουν την αριστερή πλευρά σε δεξιά. Μην ζητάς την εκπλήρωση σε αυτή τη Γη. Άσε τους πλανήτες να χορεύουν. Βγες από το πάρτυ, κλείσε την πόρτα πίσω σου. Βάδισε το μοναχικό το δρόμο, σφυρίζοντας ανέμελα. Μόνο τότε ο σύζυγος θα πεθάνει μαζί σου και τα παιδιά θα σε θυμηθούν και ο τρύπιος ο πάτος θα βουλωθεί και η συνταγή του γλυκού θα βρεθεί. Όταν το κενό γεμίσει με κενό και ο καθρέφτης εμφανίσει την αριστερή πλευρά ως αριστερή.

Όλα οδεύουν στο τέλος τους. Τίποτα δεν ξαναγυρνάει, τίποτα δεν ξαναγεννιέται. Πότε έγινε ο άντρας αγόρι μικρό; Και πότε έγινε το έτοιμο κτίριο πάλι τα θεμέλιά του; Πότε έγινε η πεταλούδα χρυσαλλίδα και πιο σπασμένο τζάμι ξαναενώθηκε; Μόνο ο νους μας επιστρέφει στις ίδιες χαρές και τις λαχταρά, εκείνη η FANTA που ήπιαμε στην παραλία, εκείνο το πόκερ όπου κερδίσαμε διακόσια ευρώ, εκείνο το παιδάκι που γνώριζε τα τρικ που του μάθαμε, που ζούσε τη ζωή με βάση τα δικά μας μοτίβα. Οι δορυφόροι έχουν ένα σαφή σκοπό. Κινούνται σε κύκλους, αναζητούν πάλι την αρχή τους. Μένουν δεμένοι με κάποιο τόπο, περνούν πάλι απ’ τα ίδια μέρη. Μα το τέλος του ανθρώπου δεν είναι πάλι μια αρχή. Είναι μια τελική τελεία, μια τελεία και παύλα. Είναι ένας πύραυλος που έφυγε από ένα σημείο της Γης και ανέβηκε ξεχνώντας το στο διάστημα και χάθηκε. Ό,τι τελειώνει, δεν ξαναρχίζει. Ό,τι πεθαίνει, δεν ξαναγυρνά. Είναι οι επιθυμίες μας οι οποίες ποτέ δεν πέθαναν που αναζητούν τα παλιά τους λημέρια μέσα σε καινούργια σώματα. Είθε να γίνουμε πύραυλοι που δεν επιστρέφουν, είθε να γίνουμε πουλιά που δεν ξαναγυρνούν, είθε να κατοικήσει το διάστημα στην καρδιά μας και να φτερουγίζουμε ανέμελα από άστρο σε άστρο. Γιατί όλα οδεύουν στο τέλος τους. Πότε έγινε ο άντρας αγόρι μικρό και πότε μας έφερε η μεγαλύτερη ευτυχία μας στον ύστατό μας προορισμό;

Ο Θεός είναι το στήριγμά μου κι η ελπίδα μου. Είναι αυτό που αποβλέπω στη ζωή. Ο λόγος που ζω. Όπου πηγαίνω. Δεν υπάρχει άλλη ελπίδα απ’ το Θεό. Τα δυο χέρια του ανοίγουν να μ’ αγκαλιάσουνˑ δεν υπάρχει άλλο λιμάνι. Ο Θεός είναι το α και το ω. Η μόνη παρηγοριά. Η ζέστη μες στο χειμώνα. Η δροσιά. Έξω απ’ το Θεό, χάνω πού πηγαίνωˑ ξεχνάω ποιος είμαιˑ αν κάτι θέλωˑ αν υπάρχει κάτι καλό. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο που ποθώ.

Θεέ μου σε παρακαλώ έλα στη ζωή μου. Σε παρακαλώ έλα στη ζωή μου. Εισχώρησε στη ζωή μου. Έλα και μείνε. Έλα στη ζωή μου. Προσάρμοσέ την σε σένα. Άνοιξε το μυαλό μου και μπες μέσα. Σε παρακαλώ εισχώρησε στην ψυχή μου. Τίμησε την ομορφιά μου. Πρόσεξε την ομορφιά μου. Χάιδεψε την ομορφιά μου. Πες μου πως σ’ αρέσω και πως με ποθείς. Πες μου πως έχεις την εικόνα μου στο νου σου. Μια εικόνα χωρίς ατέλειες. Μια ιδεατή εικόνα. Το στήθος χωρίς την ελιά. Τη μέση χωρίς τα κιλά. Τη ζωή χωρίς το βάρος και το θάνατο. Το νου χωρίς το φόβο. Στο σκηνικό της ζωής μου υπάρχουν περίσσια έπιπλα. Φτιάξε το σκηνικό απέριττο. Στο βιβλίο της ζωής μου δύο κεφάλαια θέλουν ξαναγράψιμο. Το φαγητό μου θέλει άλλο επιδόρπιο. Στη συμπεριφορά μου ξέχασα τους τρόπους της κοσμιότητας. Τι σημασία έχει ποια αλλαγή χρειάζεται για να με βρίσκεις όμορφο, ποθητό και αγαπητό; Άκου, τη σκακιέρα ταρακούνα τελείως, ανάτρεψε τα πιόνια όλα. Και μετά ανόρθωσε μόνο τα δικά σου τα πιόνια. Γιατί δεν έχω κάτι για να πολεμήσω. Θα συνθηκολογήσω. Μονάχα τρόμο νιώθω σαν η βασίλισσά σου ζυγώνει το βασιλιά μου. Δεν έχω κάτι για να πολεμήσω. Θα συνθηκολογήσω. Η ισχυρή σου βασίλισσα ας αλώσει τα εδάφη μου. Ας γίνω υπασπιστής της, άντρας της ή σκλάβος. Τίμησε την ομορφιά μου. Θώρησε την εικόνα μου την τέλεια. Από το στήθος βγάλε την ελιά, από την ψυχή το φόβο και το βάρος. Κι από την καρδιά μου βγάλε τα μαύρα τα γυαλιά που το φως σου μειώνουν, τη σκέψη τη μαύρη που θαρρεί άρχοντά μου άλλον.

Ψυχή μου ανέβαινε και μη θλίβεσαι. Χιλιάδες διάβολοι πίσω σου σε προγκούν και σε σπρώχνουν χιλιάδες άγγελοι μπροστά κλαίνε και σε τραβούν ανέβαινε ψυχή μου και μη θλίβεσαι ο ήλιος σύντομα στη ράχη του βουνού θα πατήσει στο κενό θα πηδήξει και την πιο πικρή σου θλίψη θα πνίξει στο φως. Ψυχή μου ανέβαινε και μη θλίβεσαι. Διάβολοι τους θεούς αγκαλιάσαν, βούλιαξε η αλήθεια, πνίγηκε κι έτρεξε ο ήλιος τη φωτιά να δροσίσει με το δάκρυ μιας μήτρας που τρελή τους σπονδύλους του χάους σκαρφάλωνε και γελούσε. Ανέβαινε ψυχή μου και μη θλίβεσαι. Διάβολοι πια δεν υπάρχουν κι οι άγγελοι στον Άδη κοιμούνται και μες στου εφιάλτη τον ιδρωμένο αγώνα γιατί προσπαθούν να εξηγήσουν, γιατί ζογκλέρ ζήτησες να πας στου Θεού το σκοτεινό τσίρκο και σε μια στιγμή των ελπίδων σου τα σπίρτα άναψες και το φώτισες. Ανέβαινε ψυχή μου, ανέβαινε και μη θλίβεσαι. Δεν υπάρχει διάβολος, άγγελος, φως, σκοτάδι ή χάος. Η μυρωδιά των σπίρτων που τόλμησες κι έκαψες είναι η μόνη αλήθεια που ανεβαίνει γελώντας του ουρανού την αόρατη σκάλα και τον αχό τη σιωπής σφυρίζοντας στης αγάπης, στης ανάγκης το τρομαγμένο αυτί τσιγγάνικα τσόκαρα στου μηδενός το τερέν χτυπά και βροντά και χορεύει τη λύτρωση.

Κι έσκασε ένα σύννεφο πελώριο και μούλιασε ο ήλιος μέσα του και χλώμιασε και στο τυφλό παραλήρημα ένας κλόουν γρύλισε πάνω στην πέτρα, χωνί σκούφος στην κεφαλή, παρδαλό τραγίσιο πανταλόνι και στους ώμους νεραϊδίσιο τριχωτό σάλι και γρύλισε ο κλόουν και σφύριξε και τσίρλιξε και ρόγχισε: θα μας μιλήσει για τη ζωή μας! Και σηκώνει το ποδάρι, μια σβούρα το περνά, χορεύουν τα δάχτυλα, κοροϊδευτικά, περγελώντας, δεύτερη σβούρα, τρίτη σβούρα και ξάφνου καπνός τυλίγει την πέτρα και απ’ το χάος δυο κάμποι γεννιούνται κι όπου φτάνει το μάτι σου ύαινες χορεύουν και ρεύονται και χάσκουν σκασμένα, τρελό γλέντι, έσφαξαν και τρία αρνιά, άναψαν και μια φωτιά κι είναι η φωτιά πελώρια και σφαδάζει και ανατρώει τα ίδια της τα σωθικά κι οι ύαινες μπαίνουν μέσα στη φωτιά κι απ’ τα φλεγόμενα κόκαλα πράσινο μεθύσι ο πόνος ξεχειλίζει και έγινε ο ουρανός καθρέφτης και στο γυαλί αγάπη φάνηκε πολλή, μεγάλη λογική αγάπη και κτήρια πανεπιστημιακά και φωνές φιλοσόφων, αρχηγοί αγέλων που θα σώσουνε το σύμπαν, ατέλειωτο το πανηγύρι στις ντίσκο και στα κλαμπς κι ήταν αυτός ένας ιδιαίτερος λαός, ο λαός του Θεού. Καίει η φωτιά, μεγαλώνει η φωτιά και φουντώνει. Μπαίνουν μέσα οι ύαινες, σωρός η στάχτη. Γιγάντια λαμπάδα που υψώνεται τη μοίρα της ν’ αναζητήσει και ψηλώνει και ψηλώνει και κοντεύει τον ουρανό. Κι άξαφνα, αναπάντεχα, στριγκό ράγισμα. Φτάνει η φλόγα τον καθρέφτη και τον ανοίγει και σηκώνει ο κλόουν το δεύτερο πόδι και χορεύει και στάζει, τώρα, ο ουρανός, αίμα. Στριγκλίσματα, αναστενάγματα, λαχανιάσματα, βουρβουρητά, σα λαμαρίνες που σχίζονται, σα βράχοι που χτυπάει πάνω τους αξίνα, σα σίφουνας που παρασύρει και σκοτώνει, απίστευτο κακό. Ράγισε ο ουρανός και τρέχουν τα κολασμένα πράματα έξω απ’ τον καθρέφτη να σωθούνε, σπαράζει η πλάση, άλογα χλιμιντρίζουν, πηδάει ο κλόουν, χορεύει, ιδρώνει και στριφογυρίζει σαν τρελός. Και ξάφνου ερημιά, σαν όλα που σωπαίνουν, σαν το κάθε τι που σπάει, σαν να εξαντλήθηκαν οι ύαινες να μην πεθαίνουν πια, απίστευτο κακό, απροσδόκητη ανησυχία, νομίζεις κουνιέται η γη, ανοίγει και βουτάνε μέσα της απερίγραπτες μορφές αγωνίας. Τα πανεπιστήμια ερείπια, οι φιλόσοφοι λούφαξαν, κόπηκε το ρεύμα στις ντισκοτέκ, σκυλιά τριγυρίζουν στις σκοτεινές ξεχασμένες πόλεις και ουρλιάζουνˑ αναστέναγμα σωστό, κάτι συμβαίνει, σαν κάτι να περιμένει, σαν να μην μπορεί μάτι τσακαλιού το σκοτάδι να σχίσει πια. Αγωνία. Υπόκωφα σουρσουρίσματα. Πονηρές κρυμμένες ματιές. Χορεύει ο κλόουν, πότε με το ένα ποδάρι, πότε με το άλλο και πάνω στην τελευταία στιγμή σηκώνει και τα δυο πόδια στον αέρα και χάνεται στο κενό.   Στο παραπάνω ποίημα το πρώτο μέρος τελειώνει με τα λόγια: "κι ήταν αυτός ένας ιδιαίτερος λαός, ο λαός του Θεού." Έχω γράψει κι ένα εναλλακτικό δεύτερο μέρος, που είναι το εξής:   Κάτω στον κάμπο το θέαμα αγνώριστο, γέμισε ο δίκαμπος λυκάκια και κουνούν την πάνχοντρη ουρά τους και γρυλίζουν γιατί κοιτούν την κόκκινη μάνα που τσιρίζει, ρόγχος θανάτου βαθιά στα σωθικά της, νικηφόρο ούρλιαγμα Χάρου και η μεγάλη μάνα δουλεύει ασταμάτητα. Και πήρε πάνω της η φωτιά κι έφτασε πολλές φορές το μέγεθός της κι έγλειψαν οι απανωφλόγες της το γυαλιστερό τίποτα, χόλιασε το γυαλί κι έσπασε και ρυτίδες έλουσαν την επιφάνειά του κι από το μέσα του σακούλες τσίγκινα νεύρα ούρλιαξαν και έσκουξαν και κραυγές ακούστηκαν ατέλειωτες και φάνηκε ο γελωτοποιός πάνω στο βράχο και κύκλωσε το άλλο το ποδάρι, "δεύτερη πράξη" σάλιωσε και σήκωσε τα χέρια του και τ' άνοιξε κι από την αγκαλιά του μια έρημος ξεφύτρωσε και από το χώμα μια ταμπέλα έφτανε μέχρι τον ήλιο κι έσταζε αιμάτινα γράμματα "Ανθρώπινος Πόνος". Μαυροντυμένα γεράσματα έσερναν ακούραστο μοιρολόι και βρέφη, σκατά δύο ή τριών χρόνων μάζευαν σπασμένα τούβλα και πύργωναν φρούρια και απάτητες πολεμίστρες. Και μες στα χαλάσματα νέοι του πολέμου εκπαίδευαν τους μυς τους για τη μάχη και κοπελούδες της παντρειάς άνοιγαν τα στήθη τους και τα 'δειχναν στον ουρανό μήπως έχει τίποτα να μηνύσει. Και από τα σύννεφα βροντές έσπασαν το ασάλευτο χάλι κι έβρεξε ο ουρανός βαθυκόκκινο γκριζαρωπό αίμα και οι παρθένες άπλωσαν τα χέρια και λούστηκαν με αυτό και οι μάνες έβαλαν προσκεφάλι τα μωρά, γιατί το αίμα πιο πολύ απ' όλους τα μωρά το γιόρταζαν. Κι έσκασε πάνω στο βράχο ο κλόουν και ήταν ένα αστείο ξεπνεμένο και χλωμό να τον λυπάσαι, σήκωσε τις δυο πατούσες ψηλά, "Τρίτη Πράξη" γέλιωσαν και ξεψύχησε κι απ' την ψυχή του μια πολιτεία τσιμέντωσε δύο τριχόρταρους κάμπους και γαλαζοκόκκινοι πάνκηδες ονόμαζαν ερειπωμένους τοίχους "Ελευθερία ή θάνατος" και μπροστά από τους πάνκηδες μαύρα αλεξίσθωτα διαστημικά λεωφορεία διαφήμιζαν περφάνια και πληρότητα, τρεις κραυγές νεογέννητων μαχαίρωσαν τη σιγαλιά και από μια πολυτάραχη άχρωμη τηλεόραση εικόνες και ήχοι αγκάλιαζαν τους πεθαμένους και με περίσσιο μπρίο χωράτευαν μαζί τους για το Χάρο. Και ψηλά ο καθρέφτης της γης, ο ουρανός και μια φωτιά έκαιγε διαρκώς τα σωθικά της και είπαν πως την αχόρταγη αυτή φωτιά την είπαν, ήταν, ο Ήλιος.