About: ytadmin

Θλίψη είναι η ζωή και με τη θλίψη γεννιέται η γη και πεθαίνει. Μόνο αυτός γλυτώνει τη θλίψη που με θρασιά φτερουγήματα πάνω απ’ την κοιλάδα πετά και χωρίς να σκεφτεί ορμάει στα σύννεφα, τη βροντή, τη μαυρίλα και την αστραπή, χωρίς να βλέπει.

Μιλάω αλήθεια, τη ζωή δε την καταλαβαίνω. Ένα μερμήγκι τραβά σπόρους. Ένα πόδι το πατά. Τη λογική της ζωής ποιος θα δει και θα κρατήσει τη λογική του; Ποια καρδιά θα κρατήσει ενώ συντρίβεται κάτω στη γη ένα ανέμελο γέλιο για τη ζωή;

Θλιμμένες αυγουστιάτικες συμβουλές τσιτσιρίζουν στις πυρπολούμενες πέτρεςˑ και στους φθινοπωριάτικους κατακλυσμούς παράξενα καλοκαίρινα μάτια δακρύζουν. Παίζει ο χειμώνας γυαλιά ηλίου φορώντας και δίνει το καλοκαίρι διαλέξεις για τη φύση της βροχής.

Τι να ’ναι τούτο που κάνει τη γυναίκα με κάθε παίξιμο στο βλέφαρό της άλλο εραστή να θέλει; Τούτο τι να ’ναι που κάνει τον άντρα να φιλά άλλη γυναίκα από τούτη που σκέφτεται και τούτη άλλη να ’ναι από εκείνη που ονειρεύεται; Να ’ναι αυτό η αγάπη; Να ’ναι τούτο η ενότητα με τον κόσμο; Να ’ναι μια λυπημένη σπασμένη κραυγή που δρασκελίζει τα μοναχικά σώματα συγχρόνως;

Καθόμουν στο όνειρό μου σε μια λεκάνη κι απ’ τον καθρέφτη μπρος μου έπιασε μια κουκουβάγια να θρηνεί. Πετεινός φάνηκε κι έκλαιγεˑ αρκούδα και ούρλιαζε λυπητερά ένα ελάφι δαγκωμένο άκουγε την καρδιά του σα καμπάνα να χτυπά. Μέσα στα δάκρυα και τα γογγομουρμουρητά έπιασε η παλίρροια του νου ν’ ανεβαίνει και η καρδιά μες στην τρέλα της σα βαρκούλα αρμένιζε στην επιφάνεια χωρίς κύματα μα μουσκεμένη.

Μέσα στης μπόρας το κουφό γέλιο μέσα στης λιακάδας την παιδικότητα φλουρί βασιλόπιτας να βρεθεί περιμένει από αυτόν που το κέικ στη λιακάδα και τον καιρό θα προσφέρει.

Στ’ όνειρό μου έπιασα να παλεύω με σκυλιά με τεράστιες μουσούδες, με πελώρια κορμιά. Γίγαντες σα δράκοι φάτσες φρικαλέες νύχια γαμψά μάτια αρπαχτικά. Σε φοβερά ύψη παλεύαμε κι όπως τα σώματα πέφτανε βγαίνανε οι ψυχές και ανεβαίνανε. Τίποτα μη φοβηθείς που μες στο όνειρο θα δεις συχνά σου φτιάχνει το μυαλό ταχύτητες να παραβγείς. Ηρακλήδες και δράκους ήχους πειραχτικούς μεγάλες σημαίες γιαλούς πειρατικούς. Όλα ψέματα κι αλήθεια είναι μόνο μια συνήθεια ενός νου πολεμικούˑ όλα όμορφα είναι χρωμάτινα παραμύθια ζει η ψυχή άθλους καλλιτεχνικούς.

Η ταχύτητα του σώματος και του μυαλού δεν είναι πάντα η ίδια με αυτήνε της ψυχής. Πολλοί οι γρήγοροι, οι σιγανοί μύλοι μα κάτι άλλο ο άνεμος που τους γυρνά. Περνά χωρίς βαρύτητα κάθε μηχανικό κατασκεύασμα μα αιώνια βαστά η ευφυΐα που το γεννά. Άνθρωποι χαζοί, όντα κουτά υπάρχουν που ζούνε ταχύτητα που τίποτα δε μετρά. Και άλλων που τα σώματα μένουν στυφά τραγουδούν, οι ψυχές, λάμψεις τρομερές.

Κάτι σπάει μέσα μου όταν ελευθερώνω σπέρμα. Πιο πολύ με κρυώνει το κρύο Πιο σφιχτά με κρατά το φαγητό κενό το μυαλό μου άδειο κενή η ψυχή μου, χαζή τριγυρνώ εδώ κι εκεί χωρίς να ξέρω γιατίˑ έτσι κι είναι η ζωή μυστική. Όταν σπέρμα μού φεύγει χάνομαι, πεθαίνω ένα σκουλήκι μένω σε μια αλάνα εχθρική.

Σε κάθε πάτωμα της ύπαρξης παίζεται διαφορετική μουσική: διπλά τρέμουν τα μπάσα και με μπρίο χωριάτικο ηχούν άλλα ντέφια. Δεν βγάζουν τα φλάουτα όλα τον ίδιο γλυκό ήχο και δε σε κάνουν να κλαις όλα τα βιολιά. Κάθε επίπεδο της ύπαρξης ξεχωρίζει απ’ το δικό του όργανο μια σφυρίχτρα που μας διαπερνά: ο ήχος είναι στη βάση ο ίδιος στη βάση παίζεται μουσική μα μουσικότερη είναι η μουσική που ακούγεται από ένα πιο τίμιο αυτίˑ μια νότα που παρηγορεί τον ακροατή κάτι κεραυνικό που πέφτει από μια ψηλή σκεπή. Τα ζώα για τις ίδιες έννοιες μιλούν μα ο κόρακας και τ’ αηδόνι διαφορετικά τραγουδούν. Τι να λέει η κουκουβάγια ακίνητη κάπου, σε κάποιο κλαδί;

Το παλιό και το νέο ζητούν ολόκληρο το σώμα δεν ικανοποιούνται με μια σπιθαμήˑ τραβώντας τον άνθρωπο από το κάθε πόδι προσπαθούν να μάθουν τη δομή. Πώς είναι χτισμένος τι τον κρατά στητόˑ τι σαν τούτος πεθαίνει ανεβαίνει ορθό. Μαλώνουν, σμίγουν, ξεσμίγουν ποθιούνται κρυφά παλεύουν, κυλιούνται στη λάσπη τα θέλουν όλα διπλά. Ίσως κάποτε βρουν κάτι που θα μπορεί και τα δυο να χωρέσει τεράστιο σαν φωλίτσα για το μεγάλο και μικρό ταιριαστά: ένα γοβάκι σταχτοπούτιο που στέλνοντας τον ιππότη στη λάσπη κάνει το φτωχό βασιλιά.

Ακόμα και το μικρότερο πράγμα έχει τη δική του αξία. Πάντα μικρά πράγματα αποτελούν την έμπνευση του ποιητή. Είναι το μεγαλείο ένα τεράστιο σχέδιο ραμμένο με λεπτή κλωστή. Ένα συνονθύλευμα από ελάχιστα ελάχιστα κατιτί. Μία ψείρα ένα πέρασμα από το μέγιστο σ’ ό,τι δεν μπορεί να μετρηθεί. Ένα μικρό παράπονο ένα προβληματάκι - κοιτά εκεί η έμπνευση να βρει την πηγή.

Φοβάμαι φοβάμαι την κάθε μέρα την κάθε στιγμή. Το κάθε πρόσωπο τον κάθε λόγο την κάθε προσπάθεια την κάθε ψυχή. Φοβάμαι πώς φοβάμαι! είναι η ψυχή μου τρελή. Σκυλί που φοβάται πως ο αφέντης του - έχει χαθεί.

Βλέπεις, με κάθε εισπνοή γεμίζουμε με ζωή και με κάθε εκπνοή ξεψυχούμε. Δεν είναι η αρρώστια παρά ένα κράτημα σ’ ένα αμφίρροπο στάδιο μια τραμπάλα αβέβαιη ανάμεσα στην ελπίδα και τον πόνο. Μία γελάμε – τρελά μια κλαίμε – οικτρά και μία πνέουμε σε μια όχι σίγουρη μορφή. Μας μετατρέπει η αρρώστια μας αλλάζει την ψυχή.

Είμαι ένας χοντρός άνθρωπος. Συχνά μισώ το σώμα μου απεχθάνομαι το μυαλό μου. Πού και πού αισθάνομαι να ξεχνιέμαι απορροφιέμαι από κάτι μια οντότητα που δεν περιγράφεται. Δεν είμαι πια εγώ δε μισώ τον εαυτό μου περνώ από μια λεπτή δίοδο δεν ξέρω τι να πω. Που και που κάτι με παρηγορεί κάτι με παίρνει μακριά απ’ αυτή τη δομή.

Ας στρώσει ο ύπνος σύννεφα στον ουρανό να πατήσω προς τα πίσω σ’ ένα πιο όμορφο καιρόˑ ας φυσήξει ο Νοτιάς τα σύννεφα να διαλύσει ας τα πιει η γη ας τα ρουφήξει ο Θεόςˑ πίσω γυρίζω, ναι, στην άκρη δεν ξέρω πώς. Με ένα σκουπόξυλο του ύπνου το μάγο το όνειρο, ναι, φύγετε, το φως. Στο σκουπόξυλό μου ν’ ανέβω αχ, ναι, δεν ξέρω πώς. Μες στου ονείρου τα σύννεφα πετά πιο όμορφα ο καιρός.

Ένα καινούργιο αγκάθι νομίζω φύτρωσε στο βάθος της σπηλιάς γιατί μύρισε ο πόνος εξαίσια. Μια κοπέλα που κάποτε έπιασα απ’ τα μαλλιά και τη χαστούκισα είχε τούτη τη μυρωδιά. Πώς τη λέγαν δε μυρίζω πια. ------------------------------------------------- Θα σας φανεί παράξενο μα τούτη η κουφάλα γίνεται το κεφάλι μου σταθερή η πέτρα σταθερή η θέληση που έχω ασκητής να μείνω έτσι, απλά, δεν ξέρω γιατίˑ ίσως για να περιμένω την ανατολή. ------------------------------------------------- Ας ήταν ένα ελάφι να περάσει ας μην ήταν απόκρημνα ας μην ήταν ο κόσμος μια πέτρα κι ο ασκητής δάσος ξερό, χωρίς ζωή. Ας ήταν ο ασκητής ένα ελάφι που έτρεχε γεμάτο ζωή. Σκοτεινή νύχτα, πηχτή δε ξέρω τι λέω, χάθηκε ο νους μου, δε θα φανεί. ----------------------------------------- Κρύο νυχτιάτικο δεν μιλάς στις πέτρες δεν αγγίζεις των ερημιτών τις σταθερές καρδιές. Είναι τα κορμιά τους βράχοι κρυμμένοι βράχοι σε χαμένες σπηλιές. Κρύο, δεν ξέρεις πώς κρυώνουν των ασκητών οι ζεστές καρδιέςˑ όχι από σύννεφα ούτε καταρρακτώδεις βροχές. Γελώ, κρύο δε μ’ αγγίζεις τι με πονά δεν ξέρεις να λεςˑ μαχαίρια του κόσμου τούτου ράβουν μόνο θεϊκές καρδιές Κρύο. Τι θες;

Μοναχική είναι η ψυχή, άλλη ψυχή δεν ξέρει, δεν υμνεί όμορφα μάτια, χείλια γλυκά. Αλίμονο στην ψυχήˑ έξω κοιτά πού θα δει ομορφιά; Σα το φως που ψάχνει φως εξωτερικάˑ τη ματιά που αργά πετώντας παρασέρνεται απ’ το Νοτιά. Ναι, γρήγορα όμορφα τι να υμνήσει η ψυχή, με ποια λαλιά αν μάτι δεν υπήρχε χαμένο χωρίς όνομα σε περίεργα γυαλιά;

Με την ταχύτητα του μαχαιριού που χτυπά με την ακρίβεια ενός όπλου με το θόρυβο ενός πολυβόλου σιγαλά βουτά το μυαλό μες στον ήχοˑ σαν ψαράς ξεριζώνει κοχύλια πιάνει δίχτυα τραβά – λέξεις χρυσόψαρα, έννοιες κλειδιά. Και – τα πουλάει στην αγορά.

Λύπη και θλίψη μαγκώνουν την καρδιά μου σα το άτυχο λιοντάρι μπροστά στο μαχαίρι του Ταρζάν. Δε θα του ξεφύγω κι ας βρυχώμαι με τα ποιήματα αυτά. Είναι τα μπράτσα του πιο μεγάλα απ’ τα δικά μου και η λεπίδα του ήδη μέσα βαθιά. Ως πάνω στο καύκαλο, κόψη μπηγμένη για καλά.

Κάθε ποίημα μου μία προσπάθεια είναι να ξεχάσω κάτι που ρέπει καταγήςˑ ν’ αφήσω το σώμα και το μυαλό να ράψει μια λεπτή κλωστή. Γιατί είμαι πάντα υποχρεωμένος να κουνάω τα χείλια για να λέω «σ’ αγαπώ»; Ας δώσω στην καρδιά δικό της στόμα, δικό της σκοπό. Για μπορεί η καρδιά να πάρει άλλο παρά το δικό μου σώμα; Μήπως έχει κάποιος καρδιά που έχει δική της λαλιά;

Έπεσε το βράδυ. Μια σειρά ποιήματα άπλωσα στο πιάτο για όποιον πεινάˑ η πόρτα είναι ανοιχτή. Σα λουκάνικα μυρίζουν σα ντομάτα – γεμιστή.

Συχνά τούτη την αίσθηση έχω πως δεν είμαι παρά ένας ταύρος ένα τετράποδο, ναι, ένας μπουρλοτιέρης ένα καζάνι με βραστό θυμόˑ που ξεχειλά από πνευματικό χυμό.

Στο γάμο απάνω στολίζεται η νύφη με άσπρο πέπλοˑ άσπρα άστρα πάνω στην έρμη νύχτα φοράει ο κόκορας λειρί Και τι δεν κάνει μία μοναχική ψυχή; Ας ήταν μόνο Κάποιος να τη δει.

Ειλικρινά ποιήματα γράφω δεν έχω χρόνο να σκεφτώ τη δομήˑ Βουίζει η σκέψη μου τρελαίνεται η καρδιά ζητάει η ψυχή άλλη ψυχή. Ναι, ειλικρινά ποιήματα ποιος θα με παντρευτεί;

Ποιος νους βλέπει το μυαλό και ποιος νους τον έξω κόσμο; Με βάση ποιο μέτρο ξεχωρίζεται η φύση απ’ το μυαλό; Μήπως είναι μια ενιαία μάζα; Μήπως ανάμεσα στον ουρανό και τη γη δεν υπάρχει κενό; Ή τραγουδάει ο πιανίστας και το τσέλο άλλο σκοπό; ------------------ Η πάλη των στοιχείων γίνεται όμοια μέσα στο σώμα και έξω απ’ αυτό. Κάθε φορά που μας πονάει το σβέρκο ένας σκύλος κοιτά μια γάτα με θυμό.

Ο άνθρωπος είναι η συμπτυγμένη μορφή των στοιχείων. Είναι το κολέγιο σε εορταστικό χορό. Μετά την έκρηξη της συνείδησης δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσα στα άτομα τα μέσα και τα έξω. Δεν πληρώνεις εισιτήριο γιατί έχεις φίλο το μουσουργό. Μετά το ξύπνημα της ψυχής αντρόγυνα κουνιούνται στον ίδιο σκοπό.

Αν ο κόσμος γεμάτος φίλους ήταν ο πόνος θα ’βαζε πάντα μάσκα πότε θα χτυπούσαμε το κεφάλι στον τοίχο και θα φωνάζαμε «σε μισώ»; Πότε θα κοιτάζαμε τον άλλο στα μάτια και θα κάναμε εμετό; Θα έπρεπε να παραδεχτούμε πως δεν έχουμε φίλους στον κόσμο αυτό. Δεν θα φορούσε ο θυμός μας πρόσωπο λογικό.

Να ’γινε πρώτα του ποιήματος η σκέψη ή να συνόδεψε τη μουσική; Τι βγήκε πρώτα; Ποιος πάνω στη γέννα κοιτούσε της μήτρας την ψυχή; Μια καρδούλα τρυπημένη από μια βελόνα λεπτή.   [Σε αυτό το ποίημα λέω ότι ο λεπτοφυής νους (βελόνα λεπτή) εμπνέεται παράλληλα τη σκέψη και τη μουσική, δηλαδή ο ήχος του ποιήματος και το νόημά του δεν είναι διαφορετικά πράγματα αλλά συλλαμβάνονται ταυτόχρονα. Με βάση αυτή την εξήγηση, παρακαλώ ξαναδιαβάστε τώρα το ποίημα.]

Αν η λάμψη και η βροντή έρχονται σ’ άλλη στιγμή μήπως αλλάζουν ταυτότητα μες στο χρόνο; Ποια απόδειξη υπάρχει πως δεν είναι η φωνή του Γιάννη η όψη του μόνο;

Ο κανόνας είναι μετά το καλοκαίρι να ’ρχεται ο χειμώνας. Η χορτασιά πρέπει να προηγηθεί της πείνας. Σαν δεν πεινάμε εμείς, κάποιος άλλος πεινά. Θ’ αρρωστήσουμε. Θα δακρύσουμε. Δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα. Καμιά ροδιά δεν έχει πορτοκάλια. Και για κάθε δέντρο μία είναι η εποχή τ’ ανθισμού.

Μικρές είναι οι ώρες της έμπνευσης κρατούν όσο κρατά μια κραυγήˑ να, όσο η ηχώ απ’ τη νεροποντή. Από κάπου περνάνε και φεύγουν δεν τις ακούς, τις μυρίζεσαι μόνο σαν ένα λουλούδι που είναι θύμηση, πάνω στο βουνό. Τόσο, όσο κρατούν οι σκέψεις όσο περνάνε οι μνήμες απ’ την παιδική ηλικία όσο μένει η ευτυχία όταν όλα κυλούν γοργά. Τι είναι η έμπνευση μα ένα βιαστικό σύννεφο ένα ελάφι που δε σταματά.

Τούτο τον καιρό νιώθω σαν τον ινδικό κεραυνόˑ αστραπές γρήγορες φωτίζει η σκέψη μου νύχτες υγρές, νύχτες βραστέςˑ Δεν είμαι σύννεφο νωχελικό δεν πνέω σαν δροσερός αέραςˑ καίω καμένος τραγουδώ.

Κουνήσου στυλό, πες τον πόνο μου πώς με έκαναν πλαστικό έχυσαν μέσα μου μελάνι και με σπρώχνουν νύχτα μέρα στο τετράδιο πώς μοχθώ απάνω κάτω για ποιον δουλεύω; τι εξιστορώ; Δεν έχω δικαίωμα να ζήσω εγώ; Μίλα στυλόˑ ποιος είμαι εγώ που ρωτώ Σαν ένα bic άδειο νοιώθω Δεν ξέρω τι τραγουδώ

Το σώμα μας είναι μέρος της γενικότερης ύλης. Κινείται ακολουθώντας το συμπαντικό μηχανισμό. Είναι η άγνοια του νόμου αυτού που δίνει τη ψευδαίσθηση της προσωπικής κίνησης. Κινείται σαν το υδραγωγείο τρέχει σαν ατμομηχανή και όπως τ’ αστέρια κυκλώνουνε τις γραμμές τους στο χάος ερωτεύεται και κοιμάται ξεχνιέται και παραμιλά. Τίποτα δεν πράττουμε. Τίποτα δεν θέλουμε. Πνέουμε αναπαυτικά με όποιον καιρό. Τίποτα που γίνεται δεν απευχόμαστε κύματα που αφήνονται στο γιαλό. Γρανάζια σε ένα πιο ευρύ μυαλό.

Μια αλάνα είναι η ζωή μέσα όπου το σώμα μου τρέχει. Κουνά τα χέρια, πόδια, φοβερίζει, δείχνει το δάχτυλο. Δεν σκέφτεται πώς θα δράσει, δεν υπολογίζει την πράξη. Αγκαλιάζει το νερό μες στη λάσπη.

Όπως κάθε ήχος αποτελείται από λεπτότερους ήχους, του ποιητή η φωνή αποτελείται από άλλες, λεπτότερες φωνές. Βγαίνουν από πηγάδια κάπου, κάπου σε μέρες κακές. Στη συνείδησή του τις κλείνει σφιχτά, τις διπλοδένει, τις κρύβειˑ μα στο καλοκαίρι της γραφής κάθε τέτοιο φίδι βγάζει γλώσσα σουριχτή. Δεν είναι ο ποιητής που μιλά μα μια στιγμή κακιά. Από λάκκο ξεφυτρώνει που κανένας δεν κοιτά.

Οι γυναίκες που θέλουν να πνευματικοποιήσουν τη σεξουαλική τους επιθυμία δεν πρέπει να ανησυχούν υπερβολικά σε σχέση με τις φεμινιστικές θεωρίες περί θηλυκής πλευράς του θείου. Όχι ότι αυτές είναι λάθος, αλλά δεν θα τις βοηθήσουν για το σκοπό αυτό. Για να πνευματικοποιήσει η γυναίκα τη σεξουαλική της επιθυμία θα ήταν προτιμότερο να σκεφτεί το Θεό ως αρσενικό, γιατί τότε η επιλογή είναι εύκολη: «Ποθώ τον Πάνο, τον Τάκη ή τον Μήτσο ή τον μεγαλοδύναμο και Δημιουργό Θεό;» Φαντάσου τη δημιουργική ενέργεια του Θεού απέραντη, φαντάσου το πέος του να ανεβαίνει από τη βάση, τη γη, στους υψηλότερους ουρανούς, φαντάσου τη φωνή του να βροντά με τους κεραυνούς. Φτιάξε το Θεό με τη φαντασία σου και τούτο το ψεύτικο δημιούργημα ζωοδότησέ το με τον πόθο σου. Η ζωή του πόθου σου μπορεί να δημιουργήσει ένα ζωντανό Θεό. Γνώριζε ότι ο αρσενικός Θεός υπάρχει, ότι είναι εκατομμύρια φορές ισχυρότερος και σεξουαλικότερος από την πιο τρελή σου φαντασία. «Και τι σημαίνει αυτό για τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία;», λες. Δεν ξέρω. Ελπίζω να μη την υπονομεύει. Απλώς μια πρακτική συμβουλή σού δίνω. Πόθησε, γυναίκα, τον αρσενικό Θεό και άλειψε το σπέρμα του, το Πνεύμα, στα στήθη της ζωής σου.   ------------------------   Είμαι λάτρης του αρσενικού Θεού. Για το θηλυκό Θεό δεν ξέρω τίποτα, αν και μπορεί κι αυτός να υπάρχει. Αν δεν υπάρχει, πώς θα εξηγήσεις την ομορφιά και την έλξη των γυναικών, τη χάρη των κοριτσιών, τη μαγεία μιας κίτρινης παπαρούνας; Είμαι λάτρης του αρσενικού Θεού. Για το θηλυκό Θεό δεν ξέρω τίποτα, αν και μπορεί κι αυτός να υπάρχει. Αν δεν υπάρχει, πώς θα εξηγήσεις τις ιδιότητες της αγάπης και της συμπόνοιας, της κατανόησης, της τρυφερότητας και της δεκτικότητας; Είναι λάτρης του αρσενικού Θεού, μα η αγάπη μου γι’ αυτόν δεν με κάνει τυφλό μπροστά στα θέλγητρα της φύσης και της εκλεπτυσμένης διάνοιας. Θα μπορούσα να ’μαι ένας ιππότης που μάχεται για την Παναγία, ένας άντρας που μάχεται για την εκλεκτή του, ένας βουδιστής που μάχεται για τη νιρβάνα. Κι όμως, δεν είμαι αυτά. Γεννήθηκα ένα ντροπαλό κορίτσι και ο καλός μου πάντα θα καλπάζει προς εμένα. Ενώ κάνω τα καθήκοντα που η κακή μου μητριά μού επιβάλλει, ο καλός μου καλπάζει προς εμένα, για να με σώσει, και, ακόμα και πριν με φτάσει, νιώθω την αντρική του δύναμη να με συνταράσσει. Τα τέκνα που μου γεννά θα ’ναι ελεύθερα από την κακή μητριά. Πιστεύω πως δεν θα χρειαστεί να δουλέψουν στον κόσμο ξανά.

Αν είναι να έχει η σκέψη τη δική της χαραυγή ένα αυτόνομο ήλιο μια λυπημένη βροχή πρέπει στο σώμα την αυτοδυναμία να δώσει να μην του δίνει βοήθεια σαν κάτι δύσκολο βρει. Έχει το σώμα τη δικιά του σκέψη που μοιάζει με του ήλιου τα φτερά σαν ξαφνικά μπόρα ξεσπά. Τη δικιά του δύναμη το σώμα για να κερδίσει πρέπει στο φως ν’ αποδείξει πως μπορεί στο σκοτάδι να ζειˑ αν σε κάθε πανικό πέφτει και παρακαλεί το μυαλό πότε θ’ ακούσουμε το δικό του σκοπό; Άσε το σώμα τον εαυτό του να βρει μπορεί να χαράξει μια προσωπική χαραυγή.

Μια αλυσίδα γεγονότων δίνει σε κάθε πλήγμα μια λογική ουράˑ μα μες στην αλληλουχία τίποτα από μόνο του δε χτυπά. Ο ατελής νους απομονώνει, χωρίζει για κάτι και το λόγο του μιλά χωρίς να βλέπει πως κι ο ίδιος δε μπορεί για πάντα να παραμιλά. Όλα έρχονται για κάποιο διάστημα και μετά φεύγουν τίποτα δε φτάνει τυχαία απ’ το μυαλό που κεντήματα φτιάχνει διαρκέστερη είναι η κλωστή που ίσια τραβά. Το νήμα φτιάχνει τα σχέδια η μνήμη και μετά προχωρεί μπροστά και ξεχνά.

Η δυνατότητα του νου να συγκεντρώνεται δεν είναι παροδική υπόθεση μιας στιγμής, ο συγκεντρωμένος νους είναι ο ίδιος όποτε κι αν τον δεις. Δε φεύγει απ’ τον εαυτό του για να τσακώσει περαστικά κάτι σπουδαίο μα μέσα του, σα σε γαλάζια λίμνη καθρεφτίζει όπως είναι σύννεφα μεγάλα και μικρά. Δεν είναι συγκεντρωμένος γιατί διώχνει τις άλλες σκέψεις, μα για τα περίσσια κύματα που ξεχνά. Ναι, είναι η συγκέντρωση σαν μια λίμνη απ’ όπου μια ήσυχη βάρκα περνά. Μια ήρεμη βάρκα που δεν κουνά τα νερά.

Το πνευματικό μυαλό βλέπει εικόνεςˑ δε σκέφτεται σκέψειςˑ δε κουνιέται σωματικά. Μόνο στις αφηρημένες ιδέες αφήνεται να σηκωθεί απ’ τη γη κι εκεί δεν περιγράφεται πια. Σηκώνεται ο πνευματικός νους σαν αέρας πέφτει σαν αετός κι όταν στέκεται στον αέρα μια τελεία είναι, ο κάθε εαυτός. Λοιπόν είτε σηκώνεται σαν πνεύμα είτε σαν όραμα απτό πετά μα δεν κοντανασαίνειˑ ίσια τραβά. Έχει το δικό του νόμο που μοιάζει με το αγκάλιασμα της γυναίκας στον άντρα που τη σκέψη ξεχνά.

Πηδά η ανάρρωση σα τη γαζέλα κι έρχεται. Δε βιάζεται. Πάνω απ’ τις σχισμές της γηςˑ πάνω απ’ τους λάκκους. Σηκώνει το σώμα και ανυψώνεταιˑ στέκεται στον αέρα. Νωχελικά. Και καθώς πέφτει μετά θα ’λεγες πως τραγουδά ένα τραγούδι. Ένα αργό τραγούδι. Πως ο άρρωστος χαμογελά. Σα τη γαζέλα που πηδά σα τις σχισμές του εδάφους σα τα μερμήγκια, πολλά μερμήγκια και τα λουλούδια μες στα νερά. Σηκώνεται η γαζέλα γελά ο άρρωστος και η ανάρρωση πέφτει ξανά.

Από μέσα παίρνεται το κάστρο. Ο κίνδυνος φαίνεται  απ’ έξω. Μα εκεί κάπου, στα χαλάσματα ο προδότης καραδοκεί. Σαν ένα σκουλήκι μέσα στο φρούτο ή ένα πουλί ελεύθερου αέρα κάπου που ο αερισμός έχει ξεχαστεί.  

Ένα χαντάκι άδειασα το πρωί. Μετά καθάρισα μια βρύση και ένα συρματόπλεγμα μέτρησα από το γήπεδο ως το βουνό. Σιγά σιγά αισθάνθηκα το μυαλό μου να καθαρίζει και την καρδιά να τραγουδά σε πιο χαρωπό σκοπό.

Έφεραν καινούριο μηχάνημα στα μαγειρεία. Θα κόβω τώρα ψιλές, τηγανιτές τις πατάτες. Κι όταν ρίχνω το λάδι θ’ ακούω να τσιτσιρίζουν να φωνάζουν λες και ψυχή έχουν κι όπως είναι κομμένες πασαλείβει τις πληγές τους με αλμύρα ο Θεός. Με δυο διαβόλους από πάνω τους μαγείρους με άσπρες ποδιές.

Περίεργα άρχισε κι αυτή η μέρα. Λες και υπάρχουν δύο καιροί. Πως ενώ ο έξω καιρός έφτιανε, ένας μέσα καιρός μάζευε σύννεφα βαριά. Λιακάδα τώρα έξω χαρά Θεού μα μέσα μπόρα ξεσπά.

Μισώ τους ανθρώπους που λένε ψέματα έχουν για όλα μια ψεύτικη ευχή μισώ τους ανθρώπους που λένε ψέματα ποτέ δεν έχουν μια αληθινή προσευχή. Μισώ τους ανθρώπους που λένε ψέματα έχουν για όλα μία έτοιμη λογική και μισώ τους ανθρώπους που λένε ψέματα γιατί δεν έχουν μια απελπισμένη κραυγή.

Έχει δύναμη μεγάλη το πνεύμα έχει ένα μυστικό: μην τραβολογάς την καρδιά σου από ποτό σε ποτό.

Μαλλιά περίεργα έχει το δέντρο μάτια πρασινοκίτρινα βλέφαρα κλαδιά. Μόνο η καρδιά του μένει μυστική εκεί μες στο κουκούτσι χτυπά.

Σίγουρη είναι για το σπόρο η γη, γιατί ανεβαίνει στο χάος; Τι κοιτά να βρει στο λευκό κενό; Σίγουρα φυτοζωεί, γιατί ανεβαίνει προς τα πάνω; Ποια κίτρινη, κόκκινη μπάλα τον αποπλανεί;

Δεν υπάρχει τίποτα που ο Πλάστης δεν μπορεί όλα τα μπορεί η πλαστελίνη γιατί έχει πάνω της τη δική Του μορφή. Δεν υπάρχει τίποτα που ο Θεός δεν μπορεί τίποτα η Πλαστελίνη είναι η φίλη του, η κολλητή.

Ένα χημείο είναι ο ποιητής ένα θαυμάσιο εργαστήριο όπου γίνεται το κρύο κι η πείνα ηχητικός παλμός. Μία κραυγούλα γίνεται μία φωνούλα ένα κόκκινο κασκόλ που φορά ο Θεός.

Ποιήματα γράφω και τρέμω μα πώς να φύγω; Αυτόν που την πνοή Του μου δίνει πώς να αφήσω; Θα ’πρεπε να μην κρυώνω θα ’πρεπε να μην νυστάζω θα ’πρεπε να μην μπορώ να ξεχνώ.

Περνά ο Θεός απ’ το σώμα μου η καρδιά μου βουίζει πάλλεται ο νους μου, γλυκά, μοναχικάˑ είναι του Θεού η φωνή ένα σαντούρι που παίζει ο τρελός του χωριού για τον κουφό που γελά.

Ποιήματα γράφω εικόνες απ’ το Ζωγράφο για κάθε τίμια καρδιά. Για το κάθε ανθρώπινο μάτι λόφους φτιάχνω και χαρακώνω εύκολη περπατησιά. Ναι, στο φως του φεγγαριού ποιήματα για τον τρελό του χωριού.

Μία λύρα είναι η καρδιά, ένα σαντούρι και οι χορδές του όποιοι αγαπάμε κρυφά. Μία λύρα με κρυμμένες χορδές ένα σαντούρι ένας αυλός με τρύπες απ’ όπου ο αέρας φυσά.

Μία μουσική υπάρχει σε κάθε άνθρωπο μία κρυφή κραυγή μια νότα που δονείται με δική της ψυχήˑ ένα τετράδιο με πολύχρωμες σελίδες ένας παπαγάλος με βρώμικες λέξεις ένα παιδί που περπάτησε μόλις, για πρώτη φορά. Σήκω φίλε μου, άνθρωπε στηλώσου στα πόδια σου άκου: η καρδιά σου ξυπνά; Ένας ήλιος που τρέχει ένα ανέμελο τραγούδι ένας φίλος που σου γνέφει από μακριά.

Κάρφωσε το νου σου πάνω σε κάτι δυνατό κοίταξε το σταυρωμένο Χριστό δεν πέφτει δεν παίζει ο νους του, δε στήνει το μάτι του χορό. Όταν η πλημμύρα θα έρθει μόνον ο Σταυρός θα μείνει σταθερός γιατ’ είναι κρεμαστάρι του ο ουρανός.

Σφίξε το νου σου πάνω σε κάτι δυνατό βρες, για σένα, ένα ιδανικό κρύψτο το βράδυ στο μαξιλάρι μη το ξεχνάς σα βγαίνεις για το χορό. Όταν ο χορός τελειώσει κι η πίστα θα ’χει σκουπιστεί αυτό μονάχα ίσως διατηρηθεί. Φύλα το πίσω απ’ το μαξιλάρι χώστο στην τσέπη βαθιά. Σα για το χορό βγαίνεις τραγούδησέ του κάτι, κρυφά.

Φωνές αλογίσιες στα σπλάχνα μας περίεργα τραγούδια αστεία ανεκδιήγητα λυπητερά παράπονα. Φωνές φοβερές χτίζουν στα σπλάχνα μας πύργους από μελωδίες που γκρεμίζονται μόνο από ψίθυρους ακατανόητους, μοναχικούς. Μέσα στης τρέλας το παραμίλημα ένα φίδι μουλωχτό τριγυρνάει μέσα στης λογικής το φρένο ταυρίσια μάτια με συμπάθια κοιτούν.

Χωμάτινα χέρια έχει η γη, φωνές σαυρίσιες, πελεκανίσιες, πονηριές πειναλέες, δόντια αρπακτικά, μια καρδιά που σαν βουλκανιζατέρ αγκομαχά. Μέσα από τα παράπονα που ακούς από τη γη ν’ ανεβαίνουν ηχεί ένας γλυκύτερος κρότος, μια έντιμη κραυγή που δε μιλά για της ψυχής μας τον πόνο μα για μια ανώτερη, πιο μαλακή χαραυγή. Μέσα στο νερό ψάρια κολυμπάνε πάνω στις πέτρες πουλιά πατούν τον ουρανό αεροπλάνα διασχίζουν και τα χαρτιά ποιητών ώρες καυτές σα δαδί. Από της γης τα κλαδένια τα χέρια μία μουσική, ανέμελη καρδιά ξεφυτρώνει όχι σα τα λοξά κλαδιά μα προς τα πάνω, όπως προς τα κάτω η αδιάφορη μπόρα. Μέσα στους χώματος τους λαβύρινθους μερμυγκήσια μάτια δακρύζουν σαυρίσια στόματα γογγύζουν αρκουδίσιοι λαιμοί ουρλιάζουν λυπητερά. Του κόσμου όλου τη φωνή μόνο ο ποιητής μπορεί να περιγράψει με ένα αδιάφορο δάκρυ σε μια κόλλα χαρτί.

Κάθε δέντρο είναι μια ακίνητη παρουσία. Κάθε κλαδί έχει τη δική του ψυχή. Κάθε φύλλο έχει προσωπική προτίμηση και το άνθος συχνά ακούς τη μέλισσα να καλεί. Από εποχή σε εποχή, από φυλλωσιά σε μπουμπούκι ένας μαγεμένος αυλός διαλαλεί πως στην κοινωνία των φυτών και των ζώων μυστικές πεταλούδες κρύβονται νεράιδες ακίνητες στέκονται και συνομιλούν.

Ποιήματα προσπαθώ να γράψω. Μα η σκέψη μου θολή. Τα συναισθήματα  μπερδεμένα. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω αυτή τη φωνή απ’ την άλλη. Σα μία θάλασσα με κύματα και ψάρια πολλά. Ανήσυχες βάρκες. Ψαράδες που κοπιάζουν. Ρεύμα που παρασύρει

                                                       τον αφρό .                                   στον ασταθή πανζουρλισμό.

Αχ, Θε μου. Άστατα ψάρια η σκέψη μου. Και η έμπνευση

                                                   άστατο νερό.

 

Ποιήματα γεννώ όπως βγάζει η κότα τ’ αυγό ανακούρκουδα καθισμένος ένα-ένα, αυτό, σφίξιμο, αυτό κι αυτό. Ποιήματα βγάζω όπως γεννά η κότα τ’ αυγό πέρνα διαβάτη μια πεντάρα τα πωλώ.   ------------------------   Είκοσι ποιήματα έγραψα σήμερα σαράντα προτάσεις δέκα λέξεις κι εκατόν είκοσι συλλαβές. Είκοσι σελίδες θα πιάσουν από χίλιες οχτακόσιες ενενήντα δύο και μία δραχμές.

Κάθε βράδυ έχω αυτή τη δύσκολη ώρα. Κάποιος διάβολος με κυνηγάει και ζητάει να φάει. Στάσου δίπλα μου, Θε μου. Μίλα του. Εξήγησέ του. Πες του πως... είμαι ένας απλός άνθρωπος πεινάω Δεν ψάχνω στα σύννεφα τα σάλια μου τρέχουν Δεν έχω τίποτα, τίποτα πια. Ένας σκυφτός άνθρωπος είμαι. Που θέλει μόνο να ζει νωχελικά. --------------------- Πέφτει το βράδυ. Θε μου, τι θα φάω; Πετεινός αισθάνομαι που βιάζεται για την αυγή. Κουκουβάγια που βιάζεται για τη νύχτα. Άνθρωπος που μαγείρεψε και που έστρωσε το τραπέζι. Μέσα στη νύχτα που πέφτει φωνές σιωπούνε, άλλες ξεπηδούνε μέσα απ’ τα χόρτα και μέσα απ’ τα σωθικά μου σαν κραυγή από σφαχτάρι ένας ματωμένος λαιμός, θρηνεί. ----------------------- Τι ώρα έφαγα; Στις 2:00; κι είναι τώρα 6:00. Μα στο στομάχι μου διαφορετικό ρολόι τρέχει μεσ’ από των πλανητών τους γύρους μεσ’ από των αλητών τις ευχέςˑ είν’ ένα ρολόι που βασίζεται στην πείνα μία προσευχή που βασίζεται στο θυμό μια μέρα που αρχίζει με το συσσίτιο και σταματά με ένα πεινασμένο σκυλί που σ’ ένα κόκκαλο τρέχει. Μέσα στης πείνας το παραλήρημα μες στης ανάγκης το παράπονο πολλά ζητιάνικα χέρια σηκώνονται προς τα πάνω και ζητιάνικα σώματα σωριάζονται βουβά. Ένα σκυλί μένει κι ένα κόκκαλο ένας μοναχικός διαβάτης ένας ήλιος που τρέχει καθώς η ώρα περνά. ----------------------------- Αν κάθε άνθρωπος ζει πολλές ζωές στην προηγούμενη ένας ασκητής θα ’μουνα ένα ψοφίμι ένα άνυδρο δέντρο. Από πείνα σε πείνα τρέχει η ψυχή μου από κρύο σε δίψα και το σώμα μου την ακολουθεί. ---------------------------- Οι πολιτισμένοι άνθρωποι γελάνε με τη σκέψη πως ο Μωάμεθ μιλάει για βουνά από ρύζι μα κάθε πιάτο τους ξεχειλίζει. ------------------------- Μία συνεχής συνείδηση είναι η πείνα ένα συνεχές παράπονο και η δίψα η λυπητερή της σκιά. ------------------------ Κοντά κοιτά ο άνθρωπος που πεινά ως όπου φτάνει το χέρι του και τα δάχτυλά του παίζουνε νευρικά. ------------------------- Δύο δάκρυα συντροφεύουν ετούτον που πεινά και καθρεφτίζουνε την τιμιότητα πίσω απ’ τα μάτια του. Δύο δάκρυα συντροφεύουνε όποιον διψά και όποιον νυστάζει αναστενάγματα κρυφά. Το ένα δάκρυ το φεγγάρι το άλλο ένα άστρο, ο αυγερινός, και το βουερό, το κρυφό αναστέναγμα ο ήλιος που έχει χαθεί πια, που είναι μακριά. Από δάκρυ σε δάκρυ λέει ένα παραμύθι ο ουρανός από τη γιαγιά στο τζάκι στα κουρασμένα της παιδιά. Ξημέρωσε κι ο ήλιος φέγγει πέρασε η κούραση, η νύστα ξυπνά κι η πείνα ακολουθεί τη δίψα σε μιαν καρδιά που μόνη της παραμιλά. Έπεσε πάλι η νύχτα χάθηκε ο ήλιος, το άστρο αυτό και τ’ άλλο, το παραμύθι τ’ ουρανού ειπώθηκε πια για καλά. -------------------------------------- Η βάση του ονείρου βρίσκεται στην τροφή, η πηγή της επιθυμίας, η κρυφή σκέψη της ευτυχίας, και της ευφυίας το μυστικό βρίσκεται πίσω απ’ το ποθημένο νερό. -------------------------------------- Σου γράφω καθώς η πείνα με πιέζει. Η ύπαρξή μου ανεβαίνει στα μάτια μου. Τα αντικείμενα φαίνονται συγχρόνως μεγάλα και μικρά. Φαίνονται μια ιδέα. Ποτήρια φαίνονται ολόκληρα βουνά. Αυτό θα πρέπει να ’ναι ο Θεός μέσα στον άνθρωπο. Η ύπαρξη η θηλυκιά. Κι η αρσενικιά θα πρέπει να’ναι κάτι που περιγράφεται μόνο κρυφά. ---------------------------------- Σαν καταρράχτης χτυπά η πείνα. Νερό με δική του θέληση. Μέσα στο σώμα πέφτει προς το μυαλό ανεβαίνει. Είναι μια επίθεση των σπλάχνων στην εγκεφαλική μήτρα ένα μαχαίρι που διαπερνά την καρδιά. Αχ, Θε μου, άνθρωπε την πείνα μη σκέφτεσαι, άστη να τραβήξει το δρόμο της, ανηφορικά. Το νερό προς τα πάνω πώς πέφτει μόνο τούτος καταλαβαίνει που τις ακτίνες του ήλιου κοιτά. Τρέχουν γρήγορα. Ποιος θα μπορέσει να πει ποιαν ανταύγεια παίρνει η σελήνη δανεική; Γρήγορα το φως του ήλιου τρέχει, νου δεν έχει ιδιοκτήτη να μετράˑ και η πείνα έτσι ξεχνά πού ανήκει και αφήνεται προς τα ψηλά. Άσ’ τη να τραβήξει το δρόμο της. Όπου πηγαίνει είναι καλά. ------------------------------------------ Ποιος θα χωρίσει το πεινώ και το προσωπικό παράπονο; Φορές είν’ ο ορίζοντας τόσο καθαρός, φορές πετάς στην ομίχλη κι η φαντασία σου ουρανό και γη δεν ξεχωρίζει. Ω, ποιος θα πει πού το σώμα πέφτει μες στην πείνα και πού ανεβαίνει η ψυχή, τραγουδά; Ποιος θα χωρίσει τα σύννεφα μέσα απ’ όπου ένας αετός πετά; Μία κλωστή που ίσια τραβά κεντώντας στην πείνα τη λογική στραβά.

Φίλος είναι αυτός που σου θυμίζει το χρέος σου. Δεν είναι αυτός που σε κάνει απεριόριστα να γελάς. Όταν η συνείδηση πέφτει μόνο ένας φίλος κρατά την ψυχή σου ψηλά. Γιατί από μία κρυφή πηγή την καρδιά σου τροφοδοτεί με μία θύμηση που στου πεπρωμένου σου το κρεβάτι ένα αυτόματο ρολόι τοποθετεί. Κοιμήσου εσύˑ ο φίλος θα σε ξυπνήσει.

Ω Συμφορά Ω Τρόμε μου Ω Τρέλα, τρελή νύχτα της καρδιάς μου Ω Νύχτα, κρύα και παγερή Ω Ανέλπιστη, Δυσέλπιστη ελπίδα Ω Βράχε που έπεσες μεσ’ στο νερό και με τραβάς στον πάτο. Πώς τρέμουν τα χέρια μου Πώς τρέμει η καρδιά μου Νύχτα σα να ’γινε όλη η ύπαρξή μου και κάθεται μια κουκουβάγια στα σπλάχνα γκραφάρει το λαιμό μου και σκούζει λυπητερά. Ω Ανέλπιστη, Δυσέλπιστη ευτυχία Ανέλπιστη, Δυσέλπιστη Ισορροπία Ανέλπιστη, Δυσέλπιστη Ελπίδα κάπου χαμένη στα σκοτεινά τούνελ της καρδιάς πώς τρέμεις πώς κράζεις πώς κλαις λυπητερά. Σκοτάδι! Νύχτα! Ω κατάρα!

Κοιμήθηκα λίγο το βράδυ σέρνω το σώμα βαριά. Μα πίσω από αυτό το σώμα κάποιο άλλο πετά. Σέρνω το χέρι όπως γράφω μα ο νους μου πηδά χωρίς χαλκά. Σαν ένα σκυλί που από τη λύσσα του ύπνου ξέφυγε τρέχει γοργά. Τρέχει ο νους, το σώμα πηδά. Και η ψυχή κυλά σα νερό που δεν ξεχνά.

Πάνω στο χώμα κάθομαι και τραγουδώ. Δεν ξέρω τι θέλω να πω. Μια προσευχή μόνο ν’ αφήσω από μέσα μου να ξεχαστώ. Ένα αυθόρμητο μάτι μία έκρηξη προς τα έξω να κλειστεί κάθε τι γύρω σε μια αγκαλιά. Ο κόσμος να ’ναι σώμα μου μόνο, να μείνει, σιγαλιά. Αχ, μια σιγανή προσευχή έναν γλυκό ήχο που δε σταματά.

Από πέλαγο έρχομαι μακρινό κατάπληκτος και φοβισμένος Ήμουν ατρόμητος μια φορά και κόντρα στους ανέμους έπλεα, πάντα αντίθετα, σύμφωνα ποτέ. Μέχρι μια μέρα σύννεφα πήδηξαν πελώρια και βρυχόμενα έπιασαν το καράβι να το ξεκουνάνε, μπρος πίσω, πάνω και μέσα στο νερό. Δελφίνια χόρευαν ή κοιτούσαν έντρομα και ξαφνικά βουβάθηκε η θάλασσα και νόμισα πως σε μια στιγμή ένα περίεργο μάτι που έβλεπε τη σκηνή έκλεισε. Θε μου, σκέφτηκα, πνίγομαι και γυρίζω αριστερά και βλέπω το Χριστό. Με κοιτούσε και ήθελε να χαμογελάσειˑ τον κοιτούσα και ήθελα να κλάψωˑ κι ήρεμα, με φυσικότητα αμέριμνη, έσπασε το κατάρτι μου κι άρχισε να κάνει η βάρκα νερά. Αλεξάνδρα κορίτσι μου, βουλιάζω! Έβγαλα τα μάτια απ’ το Χριστό και κοίταξα τις όχθες, σκοτεινές, σαρκαστικές, γελούσαν νόμισα συριστικά κρατούμενες από ένα σφύριγμα που έμοιαζε με κλάμα. Οδύνη, οδύνη, ο Χριστός έφυγε, ο ουρανός έκλεισε, από κοράκια καμιά κραυγήˑ έκλεισε ο ουρανός και έμεινε μόνο στο λαιμό μου στυφή γεύση τρόμου. Άνοιξε τον κόλπο σου, Αλεξάνδρα κορίτσι μου, κι άσε με μέσα. Ω πώς κρυώνω! Να μπω, να κουρνιάσω σε μια γωνιά, ν’ απλώσω τα χέρια μου στο τζάκι και να ονειρευτώ πως το κατάρτι βυθίστηκε στη θάλασσα το καΐκι έγινε κομμάτια και άξαφνα, ανάλαφρα, χωρίς να σκεφτώ πήδηξα πάνω στο νερό έπιασα το Χριστό απ’ το χέρι, τον αγκάλιασα και προχωρήσαμε μαζί στον ορίζοντα, σα να μας περίμενε ένα φιλικό φως κάπου, κάπου κάτω απ’ τον χλωμό ουρανό... Το νερό σκοτείνιασεˑ οι όχθες ανοιγόκλεισαν τα δόντια κι ένα κύμα γέλιου ορθώθηκε απ’ τη μία άκρη της θάλασσας ως την άλλη καθώς η Αλεξάνδρα σταύρωσε τα πόδια και γλίστρησα στο παγωμένο νερό.

Γιατί το μίσος και ο θυμός; Γιατί έσβησε και χάθηκε ο ήλιος πίσω απ’ τα σύννεφα για πάντα; Δεν ήρθαμε για να λουστούμε στο φως; Δεν ήρθαμε για ν’ αγκαλιάζουμε ο ένας τον άλλο και να λέμε «σ’ αγαπώ»; Ή μήπως έσβησε ο ήλιος πίσω απ’ τα σύννεφα για να αναδυθεί μες στην καρδιά μας για πάντα;

Αν η αγάπη υπάρχει μέσα μου κι είναι η πραγματική αγάπη του Θεού, τότε δεν πρόκειται να χάσω, τον ουρανό, την κατανόηση, τη σοφία και την αγάπη θα κερδίσω. Αν δεν είναι, τότε θα χάσω. Όλη τη ζωή μου σ’ ένα μοχλό τη στηρίζω: πως η αγάπη του Θεού έρχεται μέσα απ’ την απόλυτη εμπιστοσύνη στη Χάρη του. Δεν είναι διανοητικό. Είναι μια ενέργεια ή ένα πεπρωμένο. Είναι θέληση ή κατανόηση. Είναι κάτι βαθύ που μεταμορφώνει τον άνθρωπο σε ήρωα και σε δειλό συγχρόνως. Πρέπει να ’ναι αυτή η Αγάπη, όταν δεν κομματιάζεις το Θεό σε παρελθόν, παρόν και μέλλον. Αν δεν είναι αυτή, είμαι χαμένος. Αν δεν είναι αυτή, δεν υπάρχει τίποτα για να χαθεί.

Τούτο ίσως που μπορεί ο νους να κάνει είναι να ζωγραφίσει την άνοιξη και να καλέσει τη ζωή να κινήσει τα σχήματα ν’ ανακατέψει τ’ αρώματα ν’ ανοίξει και να κλείσει της πεταλούδας τα φτερά.

Τι παράξενη που είναι η λογική! Είναι σαν μια συμφωνία που κλείστηκε σε δύο τηλέφωνα όταν ο ίδιος τρελός νέος για να περάσει το βράδυ του στο καθένα απ’ αυτά μίλαγε διαδοχικά.

Αν μια υπόσχεση πίσω στο χρόνο δεν υπήρχε που να μιλά γι’ αυτόν που χάθηκε και γι’ αυτόν που θα βρει, δε θα αλλάζαμε τα ραντεβού μας, δεν θα περιμέναμε από άνθρωπο σε άνθρωπο κάτι να φανεί.

Σαν η αναπνοή του μυαλού σβήνει, σαν το παράθυρο του νου κλείνει, ακούς σε κελί όλο και πιο μακρινό την ψυχή σου να κλαίει· σα σκυλί, που νιώθει πως το αφεντικό του δε θα ξαναδεί.

Μεσ' απ’ τα χωράφια τις ατέλειωτες εκτάσεις περνά το άροτρο του χρόνου το πνευματικό. Το οδηγεί αγαθός εργάτης και όποιος ιδιοκτήτης φωνάξει και σπαράξει μπαίνει στο χωράφι του και δουλεύει. Μα είναι τ’ άρμα βαρύ κι οργώνοντας πατά και λιώνει τον καρπό τον τυχερό και σαν φεύγει είναι το χωράφι σου οργωμένο μα τα μάτια σου δακρυσμένα. Μοιάζει ο πόνος τούτος με εκείνον που νιώθει ο γείτονας που το χωράφι του ψάχνει να βρει κι άλλη, κι άλλη τροφή. Και το βράδυ ο ένας τρώει και κοιμάται κι ο άλλος κάθεται στη μέση του χωραφιού κοιτά τα άστρα και παρακαλεί.

Πώς είναι όταν είσαι γεωργός και από μια πλημμύρα το φαΐ σου στερείσαι για μια εποχή; Πώς είναι όταν βλέπεις τη σοδειά σου μεσ' στα νερά να σκορπίζεται και να κρύβεται; Θλίβεσαι, μα τούτο δεν λέει τίποτα, γιατί τα μάτια σου σίδερα βγάζουν κι αγκίστρια και θρηνούν, γαντζώνοντας μεσ’ στη δυστυχία τους τη γη.

Πίστη, πίστη. Μόνο η πίστη, δηλαδή η ένωση με κάτι ανώτερο από εμάς, μπορεί να νικήσει. Γιατί αν θελήσουμε το τέλειο να φτάσουμε, άνθρωποι υποφερτοί θα κλείσουμε, μα αν θελήσουμε άνθρωποι να κρατηθούμε, σύντομα θα γίνουμε χώμα. Πίστη, μόνο η πίστη μπορεί το μυαλό μας απ’ την ακατανίκητη δύναμη με την οποία ο θάνατος το τραβά να ξεκολλήσει. Είναι σκλαβιά η πίστη για τους ελεύθερους ανθρώπους, μα για τους εγωιστές είναι η απιστία ελευθερία σκλάβου. Μα η πίστη είναι ταλέντο και ποιότητα. Είναι εύκολο με το μυαλό να πιστεύεις· είναι δύσκολο και αδύνατο με το σώμα.

Αν το μυαλό σου μπορέσεις να υποτάξεις στην αγάπη και την ανάγκη της γνώσης, θ’ ακούσεις ένα λόγο μια μέρα που δεν είχες μπορέσει να φανταστείς να μιλείται απ’ τα ζώα όλα την ίδια ώρα.

Μέσα σε μια μόνο στιγμή νιώθει καμιά φορά ο πιστός το Χρόνο μέσα του ν’ ανοίγει. Βλέπει το Θεό σα στρατιώτη με μαύρα γυαλιά, με γάντια, με καρφιά. Μια στιγμή μόνο για τον άνθρωπο που πιστεύει, φτάνει για να σφηνώσει απόλυτα σε ράγα όλη του τη ζωή.

Αν θέλεις τη γη να γνωρίσεις, πρέπει ξανά χώμα να γίνεις.

Αν το νου σου θέλεις ν’ ασκήσεις να πλησιάζει και να αγγίζει την ουσία αυτής της ζωής, πρέπει κάπου κάτι σταθερό να κρατήσεις – μια φλόγα στο συναίσθημα, ένα καθρέφτισμα στο νου. Αν μες στα νερά τού Χρόνου κολυμπώντας, το μέλλον και τις δυνατότητές σου θέλεις να γνωρίσεις, στην ατελεύτητη ροή χρειάζεται να στηρίξεις μία βαρκούλα ακούνητη από τις προτιμήσεις του Χρόνου.

Το σύστημα της σκέψης μια συνεννόηση είναι απ’ το Θεό στο Διάβολο, κλείσιμο ματιού, μια άγρια φιγούρα. Μα μέσα της ηλιόλουστα γελαστά γράμματα, μοιραία ειρωνικά, ανεξήγητα ελκυστικά. Μέσ’ στο θεϊκό ποτήρι χύνει ο διάβολος ανθρώπινο δηλητήριο, μέσ’ στο κρασί που συνεπαίρνει κοιμάται ο σταυρωμένος Χριστός. Τίποτα από εποχή σε εποχή δεν αλλάζει· το ποτήρι, τα ποτήρια γεμάτα στέκονται· συχνά βασιλόπουλα δυστυχισμένα τα πίνουν για ένα φιλί.

Πέρασε ο καιρός της νεότητας, πέρασε η αγνή ευθυμία. Πίσω κοιτώ και προσπαθώ να μαντέψω το μυστικό που το κρυφό ανοιγοκλείνει μάτι του Χρόνου. Από χρόνο σε χρόνο, από αιώνα σε αιώνα γιορτάζουν και χορεύουν συναισθήματα με μπέρτες, πανοπλίες. Μα για τον άνθρωπο με θέληση, αλλάζει κάποτε η εμπειρία και δεν βλέπει στο μάτι του Χρόνου παρά πρόβατα υστερικά και τραγικά.

Πρέπει ο άνθρωπος να ’χει μάτια γυάλινα και κρύα. Αδικοχαμένος χρόνος οι ελπίδες, τα γέλια, οι παραφορές. Πρέπει να τρέχει στο χρόνο σαν καβαλάρης, κάνοντας τεράστια άλματα, πετώντας. Τη στιγμή που η συνείδηση χάνεται τούτο μονάχα μένει, μία μικρή κραυγή μια μακρινή ηχώ μια θύμηση, ξεχασμένη μα ζωντανή.

Δώσε μου τη δύναμη να πιστεύω πως από πίστη μπορώ να Σε φτάσω Δώσε μου τη γενναιότητα να προσπαθώ, την ακρίβεια του αδιάφορου πόνου, τη γαλήνη τ’ ουρανού που μέσ’ στη θύελλα φωνάζει και εκλιπαρεί. Μα εκλιπαρεί ο ουρανός; Εκλιπαρεί. Μου κάνει νεύμα να επιστρέψω και σαν προχωρώ κλαίει. Από τον ουρανό σώσε με μα δώσε μου τη δύναμη να μην τρομάζω σαν χτυπιέμαι. Άλειψε τα λογικά μου Με της αγάπης την παράλογη αλοιφή.

Είμαστε δυο· τρεις· χιλιάδες. Χιλιάδες οι ευχές και οι σκέψεις που μας ενώνουν. Μα αθροιστικά αν τις σπρώξω, σωριάζονται από αστάθεια. Χρειάζεται η έμπνευση της κάθετης γραμμής. Ετούτος ο λόγος χρειάζεται που θα σχίσει τη νύχτα σα μαχαίρι, με μάρτυρα ένα σκυλί που θα μείνει να κλαίει.

Βρυχήθηκε ο ουρανός και λούφαξε η πλάση. Άστραψε μια, δυο φορές και άρχισε να βρέχει. Έτρεχα από δέντρο σε δέντρο. Έψαχνα μια κουφάλα, μια σπηλιά. Έγιναν τα ρούχα μου πανί, έτρεμα ώς το κόκαλο. Και μέσ’ στην υγρή αγωνία ήρθε άξαφνα στην καρδιά μου το όραμα μιας βίλας με κήπο με σκυλιά με τζαμόπορτες μεγάλες και μ’ ανοιχτά τα μάτια ονειρεύτηκα πως πια αλήτης δεν ήμουν, πως είχα γυναίκα και παιδιά, και πως έρχονταν με τη σάκα την ηλιόλουστη μέρα, αμέριμνα πατώντας στο πράσινο χορτάρι, γονάτιζαν δίπλα στην πισίνα, νωχελικά, με κοιτούσαν αφηρημένα κι ήταν σαν να μην έβρεχε πια. Άστραψε μια, ακόμα δυο φορές και άρχισε να βρέχει και μέσ’ στην υγρή αγωνία νόμισα πως πια δεν ήμουν αλήτης, πως ήμουν ξανά δεκαπέντε χρονών κι έπαιζα με τα παιδιά ράγκμπι και μέσ’ στον ιδρώτα γύρναγα προς την πόρτα του σπιτιού μου κι έβλεπα τη μητέρα μου να κεντά. Και νόμισα ακόμα πως βγήκα βόλτα με τον πατέρα και πήγαμε στην αγορά και κοίταζα ώρα ξαφνιασμένος ένα αιωρούμενο μπαλόνι κι ο πατέρας μού το ’κανε δώρο, μα σαν γύρισα σπίτι νόμισα πως το μπαλόνι ήθελε να φύγει, άφησα την κλωστή και χάθηκε στον ουρανό. Και όπως έβρεχε τώρα μέσ’ στη νεροποντή, θυμήθηκα ξανά το μπαλόνι τούτο και κάθισα γυμνός χάμω στην κάθετη βροχή, έκλεισα τα μάτια μου και το είδα να διαβαίνει, να χαιρετάει και να φωνάζει , μέσ’ στον δριμύ αέρα, παράξενα σήματα που δεν καταλάβαινα, ελπίδες που είχα ξεχάσει, παιδικά μπουσουλήματα κι άναρθρες χαρούμενες κραυγές. Είδα μέσ’ στη βροχή πως αλήτης δεν ήμουν, πως είχα παρελθόν και μέλλον και πως ήταν ο κόσμος ένας κήπος που έμπαινα βόλτα με τον πατέρα, αγόραζα ένα μπαλόνι και δεν μου ’φευγε πια.

Ό,τι βιώνουμε, ό,τι κάνουμε και ελπίζουμε και σκεπτόμαστε και παθαίνουμε, είναι απόχρωση στα μάτια μας και το μάτι της σοφίας δεν είναι παρά οι αποχρώσεις που ενώθηκαν στο λευκό φως.

Ο μυστικός κανόνας της αγάπης που μπορεί στη ζωή μας αξία να δώσει είναι την αγάπη απ’ την αγάπη μας να μην αποσύρουμε όταν νιώσουμε πως αυτή πια δεν μας ανήκει. Είναι η πραγματική αγάπη ένα πουλί που έκλεψε την αγάπη μας και μασουλίζοντάς τη σε ξένους ουρανούς πετά.

Κάθε άνθρωπος είναι έκδοση του εαυτού μας· μια παραλλαγή της ψυχής μας· συναισθήματα ανομολόγητα και κρυφά. Είναι αυτό που σκεφτόμαστε μέσα σ’ αυτό που σκεφτόμαστε και αυτό που θα θέλαμε να κάνουμε όταν γέροι κοιτούμε τη δύση. Όλοι σε μια στιγμή γεννούμαστε και κινούμαστε μετρώντας τούτη τη στιγμή· με το ίδιο μυαλό. Μια τελεία που ταξιδεύει διαπερνώντας τον λογικό και τον τρελό.

Τα ποιήματα που γράφω έχουν ένα στόχο σαφή. Προσπαθούν να αποκαλύψουν πίσω από συναισθήματα γήινα, τα οποία με πιέζουν, μία αιώνια ουσία που τα δημιουργεί και τα συντηρεί. Είναι τα συναισθήματα νοητικά ή σωματικά; Είναι χημικά; Είναι εγκεφαλικά; Άσχετα με το πεδίο στο οποίο εκδηλώνονται, προσπαθώ να εκφράσω την πηγή τους. Τόσο το ψωμί όσο και το κεκ φτιάχνονται από αλεύρι. Τόσο οι άντρες όσο και οι γυναίκες φτιάχνονται από βιολογική ουσία. Πράγματα που μοιάζουν διαφορετικά μεταξύ τους, μπορούν να έχουν μια κοινή πηγή. Μίσος, θυμός και έρωτας, φόβος και πονηριά. Από πού έρχονται; Η διαίσθησή μου μου λέει: Όταν βλέπεις το κέικ, βλέπε τη ζύμη. Όταν βλέπεις τη γυναίκα, βλέπε το κορίτσι. Όταν βλέπεις τη βροχή, βλέπε τα σύννεφα. Σε όλα βλέπε την αρχή τους. Πίσω από κάθε γήινο συναίσθημα κρύβεται μια αιτία αιώνια, που το δημιουργεί και το συντηρεί. Τα ποιήματα που γράφω δεν έχουν σαφή στόχο. Είναι τυχαία ποιήματα, αυθόρμητες αντιδράσεις. Είναι το κοριτσίστικο το όνειρο μέσα στη μεγάλη γυναίκα. Είναι η θρέψη στα διάφορα αρτοσκευάσματα. Είναι το σύννεφο που δημιούργησε τη βροχή. Είναι όχι το πουλί που φτιάχνει τη φωλιά του στη βεράντα μου, μα το πουλί που ξεκινά από πολύ μακριά, από ζούγκλες της Μαλαισίας, και τα πολύχρωμα φτερά του και τα τιτιβίσματά του είναι μαζί μου πολύ πριν πετάξει πάνω απ’ το Μεγάλο Ωκεανό. Τα ποιήματα που φτιάχνω έχουν ένα στόχο σαφή. Φέρνουν τη μεγάλη γυναίκα στον κοριτσίστικο αυθορμητισμό της. Φέρνουν τα πουλιά στις άφτιαχτες φωλιές τους. Φέρνουν το νου μας στην άκρη του βουνού για να ατενίσει τον ορίζοντα απ’ όπου ήρθε κι όπου επιστρέφει. Ποια είναι τα συναισθήματα τα γήινα και ποια τα αιώνια; Ποιες οι μαλαισιανές φωλιές και ποιες οι ελληνικές; Τα πουλιά πάντα πετούν και χτίζουν τις φωλιές τους πάντα στον ίδιο τόπο.

Γεννιόμαστε ανεκπλήρωτοι, ζούμε ανεκπλήρωτοι και πεθαίνουμε ανεκπλήρωτοι. Ο σύζυγός μας συνεχίζει να ζει και σαν εμείς έχουμε χαθεί. Τα παιδιά μας συχνά μας ξεχνούν αφού ενηλικιωθούν. Εκείνο το όμορφο το γλυκό, που δοκιμάσαμε στη χώρα την ξένη, δεν υπάρχει πια, η συνταγή του χάθηκε. Η κανάτα μας δεν γεμίζει. Ο πάτος της είναι τρύπιος. Η ψυχή δεν γεμίζει. Οι εμπειρίες της περνάνε και ξεχνιούνται. Οι καθρέφτες ποτέ δεν μας δείχνουν το αληθινό μας πρόσωπο. Διαστρεβλώνουν την αριστερή πλευρά σε δεξιά. Μην ζητάς την εκπλήρωση σε αυτή τη Γη. Άσε τους πλανήτες να χορεύουν. Βγες από το πάρτυ, κλείσε την πόρτα πίσω σου. Βάδισε το μοναχικό το δρόμο, σφυρίζοντας ανέμελα. Μόνο τότε ο σύζυγος θα πεθάνει μαζί σου και τα παιδιά θα σε θυμηθούν και ο τρύπιος ο πάτος θα βουλωθεί και η συνταγή του γλυκού θα βρεθεί. Όταν το κενό γεμίσει με κενό και ο καθρέφτης εμφανίσει την αριστερή πλευρά ως αριστερή.

Όλα οδεύουν στο τέλος τους. Τίποτα δεν ξαναγυρνάει, τίποτα δεν ξαναγεννιέται. Πότε έγινε ο άντρας αγόρι μικρό; Και πότε έγινε το έτοιμο κτίριο πάλι τα θεμέλιά του; Πότε έγινε η πεταλούδα χρυσαλλίδα και πιο σπασμένο τζάμι ξαναενώθηκε; Μόνο ο νους μας επιστρέφει στις ίδιες χαρές και τις λαχταρά, εκείνη η FANTA που ήπιαμε στην παραλία, εκείνο το πόκερ όπου κερδίσαμε διακόσια ευρώ, εκείνο το παιδάκι που γνώριζε τα τρικ που του μάθαμε, που ζούσε τη ζωή με βάση τα δικά μας μοτίβα. Οι δορυφόροι έχουν ένα σαφή σκοπό. Κινούνται σε κύκλους, αναζητούν πάλι την αρχή τους. Μένουν δεμένοι με κάποιο τόπο, περνούν πάλι απ’ τα ίδια μέρη. Μα το τέλος του ανθρώπου δεν είναι πάλι μια αρχή. Είναι μια τελική τελεία, μια τελεία και παύλα. Είναι ένας πύραυλος που έφυγε από ένα σημείο της Γης και ανέβηκε ξεχνώντας το στο διάστημα και χάθηκε. Ό,τι τελειώνει, δεν ξαναρχίζει. Ό,τι πεθαίνει, δεν ξαναγυρνά. Είναι οι επιθυμίες μας οι οποίες ποτέ δεν πέθαναν που αναζητούν τα παλιά τους λημέρια μέσα σε καινούργια σώματα. Είθε να γίνουμε πύραυλοι που δεν επιστρέφουν, είθε να γίνουμε πουλιά που δεν ξαναγυρνούν, είθε να κατοικήσει το διάστημα στην καρδιά μας και να φτερουγίζουμε ανέμελα από άστρο σε άστρο. Γιατί όλα οδεύουν στο τέλος τους. Πότε έγινε ο άντρας αγόρι μικρό και πότε μας έφερε η μεγαλύτερη ευτυχία μας στον ύστατό μας προορισμό;

Ο Θεός είναι το στήριγμά μου κι η ελπίδα μου. Είναι αυτό που αποβλέπω στη ζωή. Ο λόγος που ζω. Όπου πηγαίνω. Δεν υπάρχει άλλη ελπίδα απ’ το Θεό. Τα δυο χέρια του ανοίγουν να μ’ αγκαλιάσουνˑ δεν υπάρχει άλλο λιμάνι. Ο Θεός είναι το α και το ω. Η μόνη παρηγοριά. Η ζέστη μες στο χειμώνα. Η δροσιά. Έξω απ’ το Θεό, χάνω πού πηγαίνωˑ ξεχνάω ποιος είμαιˑ αν κάτι θέλωˑ αν υπάρχει κάτι καλό. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο που ποθώ.

Θεέ μου σε παρακαλώ έλα στη ζωή μου. Σε παρακαλώ έλα στη ζωή μου. Εισχώρησε στη ζωή μου. Έλα και μείνε. Έλα στη ζωή μου. Προσάρμοσέ την σε σένα. Άνοιξε το μυαλό μου και μπες μέσα. Σε παρακαλώ εισχώρησε στην ψυχή μου. Τίμησε την ομορφιά μου. Πρόσεξε την ομορφιά μου. Χάιδεψε την ομορφιά μου. Πες μου πως σ’ αρέσω και πως με ποθείς. Πες μου πως έχεις την εικόνα μου στο νου σου. Μια εικόνα χωρίς ατέλειες. Μια ιδεατή εικόνα. Το στήθος χωρίς την ελιά. Τη μέση χωρίς τα κιλά. Τη ζωή χωρίς το βάρος και το θάνατο. Το νου χωρίς το φόβο. Στο σκηνικό της ζωής μου υπάρχουν περίσσια έπιπλα. Φτιάξε το σκηνικό απέριττο. Στο βιβλίο της ζωής μου δύο κεφάλαια θέλουν ξαναγράψιμο. Το φαγητό μου θέλει άλλο επιδόρπιο. Στη συμπεριφορά μου ξέχασα τους τρόπους της κοσμιότητας. Τι σημασία έχει ποια αλλαγή χρειάζεται για να με βρίσκεις όμορφο, ποθητό και αγαπητό; Άκου, τη σκακιέρα ταρακούνα τελείως, ανάτρεψε τα πιόνια όλα. Και μετά ανόρθωσε μόνο τα δικά σου τα πιόνια. Γιατί δεν έχω κάτι για να πολεμήσω. Θα συνθηκολογήσω. Μονάχα τρόμο νιώθω σαν η βασίλισσά σου ζυγώνει το βασιλιά μου. Δεν έχω κάτι για να πολεμήσω. Θα συνθηκολογήσω. Η ισχυρή σου βασίλισσα ας αλώσει τα εδάφη μου. Ας γίνω υπασπιστής της, άντρας της ή σκλάβος. Τίμησε την ομορφιά μου. Θώρησε την εικόνα μου την τέλεια. Από το στήθος βγάλε την ελιά, από την ψυχή το φόβο και το βάρος. Κι από την καρδιά μου βγάλε τα μαύρα τα γυαλιά που το φως σου μειώνουν, τη σκέψη τη μαύρη που θαρρεί άρχοντά μου άλλον.

Ψυχή μου ανέβαινε και μη θλίβεσαι. Χιλιάδες διάβολοι πίσω σου σε προγκούν και σε σπρώχνουν χιλιάδες άγγελοι μπροστά κλαίνε και σε τραβούν ανέβαινε ψυχή μου και μη θλίβεσαι ο ήλιος σύντομα στη ράχη του βουνού θα πατήσει στο κενό θα πηδήξει και την πιο πικρή σου θλίψη θα πνίξει στο φως. Ψυχή μου ανέβαινε και μη θλίβεσαι. Διάβολοι τους θεούς αγκαλιάσαν, βούλιαξε η αλήθεια, πνίγηκε κι έτρεξε ο ήλιος τη φωτιά να δροσίσει με το δάκρυ μιας μήτρας που τρελή τους σπονδύλους του χάους σκαρφάλωνε και γελούσε. Ανέβαινε ψυχή μου και μη θλίβεσαι. Διάβολοι πια δεν υπάρχουν κι οι άγγελοι στον Άδη κοιμούνται και μες στου εφιάλτη τον ιδρωμένο αγώνα γιατί προσπαθούν να εξηγήσουν, γιατί ζογκλέρ ζήτησες να πας στου Θεού το σκοτεινό τσίρκο και σε μια στιγμή των ελπίδων σου τα σπίρτα άναψες και το φώτισες. Ανέβαινε ψυχή μου, ανέβαινε και μη θλίβεσαι. Δεν υπάρχει διάβολος, άγγελος, φως, σκοτάδι ή χάος. Η μυρωδιά των σπίρτων που τόλμησες κι έκαψες είναι η μόνη αλήθεια που ανεβαίνει γελώντας του ουρανού την αόρατη σκάλα και τον αχό τη σιωπής σφυρίζοντας στης αγάπης, στης ανάγκης το τρομαγμένο αυτί τσιγγάνικα τσόκαρα στου μηδενός το τερέν χτυπά και βροντά και χορεύει τη λύτρωση.

Κι έσκασε ένα σύννεφο πελώριο και μούλιασε ο ήλιος μέσα του και χλώμιασε και στο τυφλό παραλήρημα ένας κλόουν γρύλισε πάνω στην πέτρα, χωνί σκούφος στην κεφαλή, παρδαλό τραγίσιο πανταλόνι και στους ώμους νεραϊδίσιο τριχωτό σάλι και γρύλισε ο κλόουν και σφύριξε και τσίρλιξε και ρόγχισε: θα μας μιλήσει για τη ζωή μας! Και σηκώνει το ποδάρι, μια σβούρα το περνά, χορεύουν τα δάχτυλα, κοροϊδευτικά, περγελώντας, δεύτερη σβούρα, τρίτη σβούρα και ξάφνου καπνός τυλίγει την πέτρα και απ’ το χάος δυο κάμποι γεννιούνται κι όπου φτάνει το μάτι σου ύαινες χορεύουν και ρεύονται και χάσκουν σκασμένα, τρελό γλέντι, έσφαξαν και τρία αρνιά, άναψαν και μια φωτιά κι είναι η φωτιά πελώρια και σφαδάζει και ανατρώει τα ίδια της τα σωθικά κι οι ύαινες μπαίνουν μέσα στη φωτιά κι απ’ τα φλεγόμενα κόκαλα πράσινο μεθύσι ο πόνος ξεχειλίζει και έγινε ο ουρανός καθρέφτης και στο γυαλί αγάπη φάνηκε πολλή, μεγάλη λογική αγάπη και κτήρια πανεπιστημιακά και φωνές φιλοσόφων, αρχηγοί αγέλων που θα σώσουνε το σύμπαν, ατέλειωτο το πανηγύρι στις ντίσκο και στα κλαμπς κι ήταν αυτός ένας ιδιαίτερος λαός, ο λαός του Θεού. Καίει η φωτιά, μεγαλώνει η φωτιά και φουντώνει. Μπαίνουν μέσα οι ύαινες, σωρός η στάχτη. Γιγάντια λαμπάδα που υψώνεται τη μοίρα της ν’ αναζητήσει και ψηλώνει και ψηλώνει και κοντεύει τον ουρανό. Κι άξαφνα, αναπάντεχα, στριγκό ράγισμα. Φτάνει η φλόγα τον καθρέφτη και τον ανοίγει και σηκώνει ο κλόουν το δεύτερο πόδι και χορεύει και στάζει, τώρα, ο ουρανός, αίμα. Στριγκλίσματα, αναστενάγματα, λαχανιάσματα, βουρβουρητά, σα λαμαρίνες που σχίζονται, σα βράχοι που χτυπάει πάνω τους αξίνα, σα σίφουνας που παρασύρει και σκοτώνει, απίστευτο κακό. Ράγισε ο ουρανός και τρέχουν τα κολασμένα πράματα έξω απ’ τον καθρέφτη να σωθούνε, σπαράζει η πλάση, άλογα χλιμιντρίζουν, πηδάει ο κλόουν, χορεύει, ιδρώνει και στριφογυρίζει σαν τρελός. Και ξάφνου ερημιά, σαν όλα που σωπαίνουν, σαν το κάθε τι που σπάει, σαν να εξαντλήθηκαν οι ύαινες να μην πεθαίνουν πια, απίστευτο κακό, απροσδόκητη ανησυχία, νομίζεις κουνιέται η γη, ανοίγει και βουτάνε μέσα της απερίγραπτες μορφές αγωνίας. Τα πανεπιστήμια ερείπια, οι φιλόσοφοι λούφαξαν, κόπηκε το ρεύμα στις ντισκοτέκ, σκυλιά τριγυρίζουν στις σκοτεινές ξεχασμένες πόλεις και ουρλιάζουνˑ αναστέναγμα σωστό, κάτι συμβαίνει, σαν κάτι να περιμένει, σαν να μην μπορεί μάτι τσακαλιού το σκοτάδι να σχίσει πια. Αγωνία. Υπόκωφα σουρσουρίσματα. Πονηρές κρυμμένες ματιές. Χορεύει ο κλόουν, πότε με το ένα ποδάρι, πότε με το άλλο και πάνω στην τελευταία στιγμή σηκώνει και τα δυο πόδια στον αέρα και χάνεται στο κενό.   Στο παραπάνω ποίημα το πρώτο μέρος τελειώνει με τα λόγια: "κι ήταν αυτός ένας ιδιαίτερος λαός, ο λαός του Θεού." Έχω γράψει κι ένα εναλλακτικό δεύτερο μέρος, που είναι το εξής:   Κάτω στον κάμπο το θέαμα αγνώριστο, γέμισε ο δίκαμπος λυκάκια και κουνούν την πάνχοντρη ουρά τους και γρυλίζουν γιατί κοιτούν την κόκκινη μάνα που τσιρίζει, ρόγχος θανάτου βαθιά στα σωθικά της, νικηφόρο ούρλιαγμα Χάρου και η μεγάλη μάνα δουλεύει ασταμάτητα. Και πήρε πάνω της η φωτιά κι έφτασε πολλές φορές το μέγεθός της κι έγλειψαν οι απανωφλόγες της το γυαλιστερό τίποτα, χόλιασε το γυαλί κι έσπασε και ρυτίδες έλουσαν την επιφάνειά του κι από το μέσα του σακούλες τσίγκινα νεύρα ούρλιαξαν και έσκουξαν και κραυγές ακούστηκαν ατέλειωτες και φάνηκε ο γελωτοποιός πάνω στο βράχο και κύκλωσε το άλλο το ποδάρι, "δεύτερη πράξη" σάλιωσε και σήκωσε τα χέρια του και τ' άνοιξε κι από την αγκαλιά του μια έρημος ξεφύτρωσε και από το χώμα μια ταμπέλα έφτανε μέχρι τον ήλιο κι έσταζε αιμάτινα γράμματα "Ανθρώπινος Πόνος". Μαυροντυμένα γεράσματα έσερναν ακούραστο μοιρολόι και βρέφη, σκατά δύο ή τριών χρόνων μάζευαν σπασμένα τούβλα και πύργωναν φρούρια και απάτητες πολεμίστρες. Και μες στα χαλάσματα νέοι του πολέμου εκπαίδευαν τους μυς τους για τη μάχη και κοπελούδες της παντρειάς άνοιγαν τα στήθη τους και τα 'δειχναν στον ουρανό μήπως έχει τίποτα να μηνύσει. Και από τα σύννεφα βροντές έσπασαν το ασάλευτο χάλι κι έβρεξε ο ουρανός βαθυκόκκινο γκριζαρωπό αίμα και οι παρθένες άπλωσαν τα χέρια και λούστηκαν με αυτό και οι μάνες έβαλαν προσκεφάλι τα μωρά, γιατί το αίμα πιο πολύ απ' όλους τα μωρά το γιόρταζαν. Κι έσκασε πάνω στο βράχο ο κλόουν και ήταν ένα αστείο ξεπνεμένο και χλωμό να τον λυπάσαι, σήκωσε τις δυο πατούσες ψηλά, "Τρίτη Πράξη" γέλιωσαν και ξεψύχησε κι απ' την ψυχή του μια πολιτεία τσιμέντωσε δύο τριχόρταρους κάμπους και γαλαζοκόκκινοι πάνκηδες ονόμαζαν ερειπωμένους τοίχους "Ελευθερία ή θάνατος" και μπροστά από τους πάνκηδες μαύρα αλεξίσθωτα διαστημικά λεωφορεία διαφήμιζαν περφάνια και πληρότητα, τρεις κραυγές νεογέννητων μαχαίρωσαν τη σιγαλιά και από μια πολυτάραχη άχρωμη τηλεόραση εικόνες και ήχοι αγκάλιαζαν τους πεθαμένους και με περίσσιο μπρίο χωράτευαν μαζί τους για το Χάρο. Και ψηλά ο καθρέφτης της γης, ο ουρανός και μια φωτιά έκαιγε διαρκώς τα σωθικά της και είπαν πως την αχόρταγη αυτή φωτιά την είπαν, ήταν, ο Ήλιος.

Απόσπασμα από επιστολή μου με θέμα την "εσωτερική δουλειά" που χρειάζεται να κάνουμε  για να ξεπεράσουμε (όχι να "καταπιέσουμε") τα απωθημένα από την παιδική μας ηλικία   Είναι μία ή ώρα και γράφω αυτό το γράμμα από τις έξι περίπου. Φανταζόμουν ότι μέχρι το βράδυ θα το τελείωνα. Πριν ένα τέταρτο ήρθε ένας γείτονας και χτυπούσε την πόρτα, σώνει και καλά να μου μιλήσει. Τελικά αναγκάστηκα να απαντήσω: «Δεν μπορώ τώρα. Σε παρακαλώ πες ό,τι θέλεις και φύγε. Πες ό,τι θέλεις και φύγε.» Έφυγε. (Έχει έρθει κι άλλες φορές και ξέρω ότι δεν θέλει τίποτα το ιδιαίτερο. Σε λίγο ή αύριο, όταν υπάρξει ευκαιρία, θα μπορέσω να του μιλήσω.) Αλλά απλά και μόνο επειδή έβαλα τη φυσική ενέργεια και φώναξα, μου έφυγε η πνευματική ενέργεια και τώρα δεν μπορώ να γράψω. Κάθομαι να γράψω αλλά δεν αντλώ από ένα βαθύ μέρος μέσα μου. Τι θα έπρεπε να κάνω; Προσπαθώ να κερδίσω χρόνο. Θα μου ξαναέρθει η έμπνευση; Δεν νιώθω το ίδιο μου το πνεύμα, νιώθω το βάρος των δαχτύλων που δακτυλογραφούν, το βάρος του σώματος. Υπάρχει μια βασική δυαδικότητα στη ζωή. Η ύλη και το πνεύμα. Περνάμε όλη μας τη ζωή φροντίζοντας την ύλη – γιατί είμαστε αναγκασμένοι, γιατί έτσι πρέπει ή γιατί αυτό επιθυμούμε, αυτό μάς φαίνεται να έχει νόημα. Και τελικά μια ωραία μέρα ο θάνατος έρχεται, τραβά το σώμα κάτω στη γη και ελευθερώνει την ψυχή. Αλλά η ψυχή χωρίς σώμα δεν είναι ο πλήρης εαυτός μας. Είναι ο μισός εαυτός, και κάποτε θα εκδηλώσουμε ξανά τον υλικό εαυτό μας, ενωνόμενοι και πάλι με ένα σώμα στην ύλη. Μέχρι που και αυτό θα φθαρεί, και θα χρειαστεί να ξαναφύγουμε, και θα συνεχίσουμε σε έναν κύκλο ερχομών και αναχωρήσεων, χωρίς να ξέρουμε τι μας κινεί, τι είναι αυτό που ψάχνουμε, πού βρίσκεται η εκπλήρωση, ποιον δρόμο πρέπει να τραβήξουμε. Άπειρες είναι οι λύπες που θα νιώσουμε, κι είναι πιο έντονες, πιο ισχυρές απ’ τις χαρές, γιατί κάθε χαρά της ζωής σκιάζεται από το φόβο του θανάτου. Αρρώστιες, οικονομικά προβλήματα, ένας κόσμος όπου όλα είναι χωριστά – είσαι χωρισμένος από κάθε υλική και συναισθηματική πηγή ευτυχίας. Ζεις διχασμένος. Οι πνευματικές διδασκαλίες σε κάνουν να θυμηθείς αυτό το κομμάτι που σου λείπει, το αιώνιο, και σε καθοδηγούν στο να χρησιμοποιήσεις την εμπειρία σου στην ύλη για να το βρεις. Το μόνο που χρειάζεται πάντα να θυμάσαι είναι ότι η πηγή της ολοκλήρωσης δεν είναι υλική, γιατί και η ίδια η ύλη είναι διχασμένη σε πολλές μορφές, διαρκώς πεθαίνει, αλλοιώνεται, φθείρεται και υποφέρει. Είναι άφαντη, αόρατη η αθάνατη ουσία. Βρίσκεται μέσα στον ίδιο σου τον νου. Δεν είναι η σκέψη, δεν είναι το συναίσθημα, δεν είναι η αντίδραση, δεν είναι η πίκρα, δεν είναι τα απωθημένα, δεν είναι καμιά ελπίδα για ευτυχία στην ύλη, για μια καινούργια και χαρούμενη μέρα, για ένα παιχνίδι με τους φίλους στο πάρκο ή ένα κολύμπι στη θάλασσα. Δεν είναι η σκέψη που σχετίζεται με οτιδήποτε γήινο, εντυπώσεις που εισέρευσαν μέσα μας κάποια στιγμή της ζωής μας και μας γέμισαν με φόβο ή πόθο, με αρέσκεια ή απαρέσκεια. Όλη τούτη η φαντασμαγορία –των αντικειμένων, των συναισθημάτων, των μνημών, των απωθημένων–, όλη τούτη η εναλλαγή των υλικών και νοητικών εμπειριών, έχει μια κοινή πηγή. Ακριβώς όπως, όταν κοιμόμαστε, όλος ο κόσμος που βιώνουμε προέρχεται απ’ το νου μας, από ένα κοινό κέντρο, ομοίως και στην εγρήγορση το ίδιο το σώμα μας και μαζί τα αντικείμενα που το περιβάλλουν προέρχονται από μια κοινή πηγή, μια αχτίδα. Πού βρίσκεται αυτή; Ακριβώς όπως ο ήλιος φωτίζει από ψηλά στέλνοντάς μας τις αχτίδες του, με τον ίδιο τρόπο υπάρχει μια αχτίδα, εκπορευόμενη από έναν νοητικό ήλιο, που είναι η ίδια η ραχοκοκαλιά του κόσμου όπου ζούμε. Γι’ αυτό, αν προσέξεις, στην κβαντική φυσική περιγράφεται μια κεντρική ενέργεια απ’ την οποία όλα τα σωματίδια της ύλης ξεπηδούν. Αυτή η ενέργεια σε αδρανή μορφή είναι αυτό που αποκαλούμε «νου» μας. Ο ίδιος ο νους μας είναι η αχτίδα που μας ενώνει με το κέντρο του κόσμου, που μας εκπληρώνει φανερώνοντας ως άλλες μας πλευρές τα πράγματα και τους ανθρώπους που μέχρι τώρα θεωρούσαμε ξένους προς εμάς – τους γονείς μας, την πείνα, το φονιά μας. Όταν όλα γίνονται ένα, και αποκαλύπτεται η ενέργεια που τα γέννησε και ταυτιζόμαστε με αυτή, δεν υπάρχει πια θάνατος. Γιατί δεν υπάρχουν επί μέρους υπάρξεις. Πώς θα ταυτιστούμε με αυτό που δεν πεθαίνει; Ποιος είναι ο τρόπος η συνείδηση του όντος να αποκτήσει ανεξάρτητη και πλήρη ζωή; Χρειάζεται, σε κάθε εμπειρία μας, να επισημαίνουμε και να ταυτιζόμαστε με την ενεργειακή πλευρά της εμπειρίας. Κάθε φόβος έχει πίσω του μια ενέργεια. Κάθε έχθρα έχει πίσω της μια ενέργεια. Αυτή μπορεί να σε κάνει να κλάψεις, να αυτοκτονήσεις, να ουρλιάξεις. Υπάρχει ένα πυρ που διαπερνά την ύπαρξη και που το νιώθουμε στην ύλη, το νιώθουμε στην καρδιά μας. Απομονώνοντας αυτή την πύρινη πλευρά της εμπειρίας μας, συσσωρεύοντάς την και θρέφοντάς την με πύρινα βιώματα (η νηστεία, ας πούμε, προσφέρει ένα πύρινο βίωμα) βάζουμε φωτιά στο νου μας. Φέρνουμε μια έκρηξη στο νου μας η οποία αφυπνίζει την Αχτίδα – την ένωσή μας με την κεντρική ενέργεια του σύμπαντος. Μέσα στα χρώματα του ουράνιου τόξου της βλέπουμε τότε τις διάφορες εμπειρίες μας, τους διάφορους φόβους και πίκρες μας, το όλο σόου αυτού του κόσμου, αλλά εμείς είμαστε έξω από αυτό. Συγχρόνως, όλο αυτό είναι μέσα μας. Ενώ είμαστε έξω από οτιδήποτε περιορισμένο –όπως ο θεατής διαφέρει από τον ηθοποιό που βλέπει στη σκηνή-, ταυτόχρονα η Αχτίδα αυτή φωτίζει το νου μας και μας κάνει να βιώνουμε εκ των έσω το κάθε πράγμα που αυτή η Αχτίδα δημιουργεί. Το σώμα μας πάλλεται στο κέντρο του κόσμου, δονείται ενεργειακά στην ίδια συχνότητα με την πηγή. Τότε δεν υπάρχουν ούτε εχθροί ούτε φίλοι, ούτε χαρές ούτε λύπες, ούτε ελπίδες ούτε απογοητεύσεις. Υπάρχει μια κατάσταση πληρότητας μέσα στην ουσία, η οποία δεν μπορεί να περιγραφεί.   Το παραπάνω κομμάτι το έγραψα ως μια προσπάθεια να αντιμετωπίσω δημιουργικά την πτώση της ενέργειάς μου που επήλθε με την επίσκεψη του γείτονα. Είχα θυμώσει πολύ με την επίσκεψή του (με την επιμονή του) και ο αγριεμένος νους μου πεταγόταν πάνω, τον έπιανε από το γιακά και τον χτυπούσε. Τέτοιος είναι ο νους. Είναι μια τρελή μαϊμού, δαγκωμένη από φίδι. Πώς να καθυποτάξεις το νου, πώς να ηρεμήσεις το νου, πώς να φέρεις αρμονία και χαρά, το δημιουργικό και το απρόοπτο, μια αίσθηση ζωής; Μα μήπως δεν είναι ζωή ο θυμός αυτός; Στην εξωτερική ζωή βγαίνεις θυμωμένος από το σπίτι, βροντάς την πόρτα του γείτονα, του λες «γιατί με ενόχλησες πρωτύτερα; Μου κατέστρεψες την έμπνευση», τον βρίζεις ή οπλίζεις το δίκαννο και βαράς. Στην εσωτερική ζωή αφήνεις όλη αυτή την μπόρα να ξεσπάσει μέσα σου. Μπορεί να βρέχει μερόνυχτα και πολλές φορές μπορεί να μουσκευτεί το μαξιλάρι σου από απρόσκλητα δάκρυα. Αλλά τελικά, κρατώντας την μπόρα μέσα σου και αντέχοντας το ξέσπασμά της, αφυπνίζεται και ρέει ένα μέχρι πρότινος άγνωστο σιντριβάνι, που σε δροσίζει κάτω από τον ήλιο. Τι δόξα έχει το σώμα το φωτεινό! Το σώμα το ενεργειακό, το σώμα το αθάνατο, πώς λάμπει! Έχεις δει ποτέ αθάνατο σώμα; Έχεις δει σώμα από λαμπερή ουσία; Είναι σαν να βλέπεις τον ήλιο, μία φλογερή διάνοια που σε διατρυπά και γνωρίζει τα μυστικά σου. Συμβαίνουν όλα πέραν του χρόνου και του χώρου. Η πικρία έχει τη δική της λογική. Οι μνησίκακες πράξεις έχουν τη δική τους λογική. Η ειρωνεία, η κοροϊδία, η θυμωμένη απόρριψη, έχουν τη δική τους λογική. Αλλά το σώμα που λάμπει έχει τη δική σου λογική. Είναι ο ίδιος σου ο βαθύτερος νους.

Ακολουθούν τρία αποσπάσματα από το γνωστό ινδικό έπος Μαχαμπαράτα (προ ετών παίχτηκε και παραγωγή του BBC στην ελληνική τηλεόραση ). Μπορείτε να με ακούσετε να τα απαγγέλλω σε αυτό το βίντεο (χρόνος 1:45:09).   (Ο Βυάσα (ο αφηγητής της Μαχαμπαράτα) καταγράφει τα μοιρολόγια που συντροφεύουν το βασιλιά Ντουριόντανα αυτές τις τελευταίες στιγμές της ζωής του) Μεγάλε βασιλιά, πού είναι τώρα το λευκό σου αλεξιβρόχι; Πού είναι τάχα η μυιοσόβη σου η φιλντισένια και το φορείο σου με τις μεταξωτές κουρτίνες; πού είναι τα μαρμαρένια σου λουτρά και οι στολισμένες σου χορεύτριες; Τώρα στο χώμα κείτεσαι λαβωμένος θανάσιμα με ματωμένους τους μηρούς, μονάχος μες στη νύχτα. Στα χέρια σου γυαλίζει το αίμα κι η λάσπη. Δεν σου απομένει πια παρά μια στάλα μοναχά ζωής, λυγμοί ταράζουν το κορμί σου κι αίμα πηχτό αδιάκοπα ξερνάς. Πού είναι τ' άρματά σου τα στολισμένα με σμαράγδια; Πού είναι τα χωριά σου, τα παλάτια, τα χαρέμια σου; Πού είναι οι τριακόσιες χιλιάδες καβαλάρηδες κι οι οχτακόσιες χιλιάδες πολεμικοί ελέφαντες; Τα όρνια σιμώνουν πεινασμένα για να σπαράξουν το κορμί σου, κοπάδια ύαινες και λύκοι πλησιάζουν. Μάταια τινάζεις τα χέρια τα ματοβαμμένα για να τα διώξεις. Άκου, οι γύπες τινάζουν τα φτερά τους. Απόψε οι σάρκες σου θα τους θρέψουν. Μεγάλε βασιλιά, εσύ που τη γη ολάκερη κυβερνούσες, εσύ που με το ρόπαλό σου το χρυσό οδηγούσες τόσους και τόσους βασιλιάδες, τώρα δεν θέλεις να πιστέψεις πως οδεύεις στο δρόμο του θανάτου. Να πιστέψεις δεν θέλεις πως πεθαίνεις κι εσύ... Το αίμα σού εμποδίζει τη μιλιά, στα μάτια σου γυαλίζει η οργή, η κοφτή σου ανάσα σιγοσβήνει. Ο χρόνος είναι πάνω απ' όλα. Κρίμα σε σένα, κρίμα στη μάνα σου την Γκαντάρι που γριά πια θα βγει στους δρόμους της ζητιανιάς. Κρίμα και στον τυφλό γέρο πατέρα σου, κρίμα στους φίλους σου, στους ταπεινούς ανθρώπους που τόσα σού έδωσαν και τώρα θα γυρνούν περιπλανώμενοι σε μια γη όπου χαρά δεν υπάρχει πια. ----------------------- Ο Βυάσα, βλέποντας το βαθύ πόνο των γυναικών που ψάχνουν μέσα στους χιλιάδες νεκρούς για τους δικούς τους ανθρώπους, μιλά για το μυστήριο του θανάτου: Δυο κορμοί που επιπλέουν στο νερό, συναντιούνται στον ωκεανό κι ύστερα αμέσως χωρίζουν. Το ίδιο εσύ κι η μητέρα σου, ο αδερφός σου κι εσύ, η γυναίκα σου κι εσύ, ο γιος σου κι εσύ. Τους ονομάζεις γυναίκα, πατέρα, φίλο σου, μα δεν είναι παρά μια τυχαία συνάντηση καθ' οδόν. Τούτος ο κόσμος είναι μια ρόδα που γυρίζει, ένα πέρασμα στο μεγάλο ωκεανό του χρόνου όπου κολυμπούν δύο καρχαρίες, τα γηρατειά κι ο θάνατος. Τίποτε δεν διαρκεί, ούτε καν το κορμί σου. Κανένας δεσμός δεν αντιστέκεται στο χρόνο. Αυτή τη στιγμή δεν βλέπεις τους προγόνους σου κι ούτε οι πρόγονοί σου σε βλέπουν. Δεν βλέπεις ούτε τον ουρανό, μήτε τον κάτω κόσμο. Ποιος φτιάχνει τον άνεμο, τη φωτιά, το φεγγάρι, τον ήλιο, την ημέρα, τη νύχτα, τα ποτάμια, τ' αστέρια; Όλα είναι βαλμένα πάνω σ' αυτή την πολυποίκιλη δημιουργία, που η αιτία της είναι ακατανόητη. Τίποτε δεν μένει, τίποτε δεν ξαναγυρνά. Χαρά, λύπη, όλα είναι κανονισμένα από το πεπρωμένο. Αυτό που ποθείς, το έχεις. Αυτό που δεν ποθείς, το έχεις. Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει γιατί. Τίποτε δεν εγγυάται τη ευτυχία του ανθρώπου. Πού είμαι; Πού πηγαίνω; Ποιος είμαι; Γιατί; Και για ποιο πράγμα θα έπρεπε να κλαίω; ------------------------- Ο Γιουντίστιρα εγκαταλείπει το στρατόπεδο μες στη νύχτα και κοιτάζει γύρω του την πλάση. Τότε ένα παράξενο ποίημα σχηματίζεται στη σκέψη του απρόβλεπτα χωρίς ο ίδιος να το επιδιώξει: Ένας μεγάλος ποταμός κυλάει στο πεδίο της μάχης, κι εισβάλλει στον κόσμο των νεκρών. Οι σκοτωμένοι ελέφαντες νησιά φαντάζουν στα κόκκινα νερά του, οι πανοπλίες κροκόδειλοι θαρρείς, νερό το αίμα, τα πτώματα δεντροκορμοί, τα σκόρπια σπλάχνα χέλια μοιάζουν. Τα τσακισμένα κόκαλα των πολεμιστών είναι η άμμος, ιλύς οι σάρκες, δίνες οι σημαίες, φρύνοι φαντάζουν τα κομμένα χέρια. Ο ποταμός σκάβει μια κλίνη βαθιά όπου τα πτώματα κοιμούνται σαν σφιχταγκαλιαμένοι εραστές. [?] όπου οι ασπίδες μοιάζουν με χρυσά πλεούμενα. Φύκια φαντάζουν τα μαλλιά και τα κεφάλια βράχια, τα δαχτυλίδια φυσαλίδες, τ' ακόντια καλαμιές, οι τροχοί των αρμάτων θυμίζουν στρόβιλους και τα κομμένα δάχτυλα σαν ψάρια επιπλέουν. Τα βραχιόλια μοιάζουν με βότσαλα, τα κύμβαλα με όστρακα. Ψαράδες, τα τσακάλια... Τα τόξα πλέουν πάνω στο κύμα τούτο των δακρύων κι η βουή του ποταμού σαν πονεμένος θρήνος αντηχεί. Οι κομμένες προβοσκίδες των ελεφάντων τινάζονται σαν ερπετά. Κι ο κόκκινος ποταμός κυλά νύχτα και μέρα κάτω απ' τη σκυφτή σκιά των όρνεων.

Ακολουθούν πέντε ποιήματα του Καμπίρ, γνωστού ποιητή της Ινδίας (14ος αιώνας)   (Μιλάει ο Θεός στον πιστό): Ψάχνεις για μένα; Είμαι ακριβώς δίπλα σου. Οι ώμοι μας ακουμπούν. Δε θα με βρεις στα στούπας, ούτε στα ινδικά τέμενα, ούτε στις συναγωγές ή στους καθεδρικούς ναούς ούτε στη λειτουργία, ούτε στις μουσικές, ούτε στα πόδια που διπλώνουν πίσω απ' την πλάτη ή στην ισχνή δίαιτα. Όταν πραγματικά με ψάξεις, θα με βρεις αμέσως: θα 'μαι στο πιο μικροσκοπικό σπίτι του Χρόνου. Ο Καμπίρ λέει: "Μαθητή, πες μου, τι είναι ο Θεός;" Είναι η αναπνοή μέσα στην αναπνοή. ----------------- Μια άλλη εκδοχή του ίδιου ποιήματος: Ω υπηρέτη, πού με ψάχνεις; Να, είμαι δίπλα σου! Δεν είμαι στο ναό ή στο τζαμίˑ ούτε στην Κάαμπα ούτε στο Καϊλάς Ούτε είμαι στις ιεροτελεστίες και τα τυπικά, ούτε στη γιόγκα και την απάρνηση. Αν είσαι πραγματικός αναζητητής, θα με δεις αμέσωςˑ θα με συναντήσεις στην πιο μικροσκοπική στιγμή του Χρόνου. Ο Καμπίρ λέει: "Α, Σάντου!" "Ο Θεός είναι η πνοή της πνοής." ------------------------- Μιλάει ο Καμπίρ τώρα, ο ποιητής: Είπα στο πλάσμα μέσα μου που ποθεί: Τι είναι αυτός ο ποταμός που θες να διασχίσεις; Δεν υπάρχουν ταξιδιώτες στο δρόμο που πάει στο ποτάμιˑ ούτε ο δρόμος υπάρχει Βλέπεις κανένα να κινείται στην όχθη; Δεν υπάρχει ποτάμι, ούτε βάρκα, ούτε βαρκάρης Ούτε παλαμάρι ή κάποιος να το τραβήξει. Δεν υπάρχει στεριά, ούτε ουρανός, ούτε χρόνος, ούτε όχθη, ούτε λιμάνι Και δεν υπάρχει ούτε σώμα ούτε νους! Πιστεύεις πράγματι πως κάτι θα κάνει την ψυχή σου να ξεδιψάσει; Σ' αυτό το μεγάλο κενό, δε θα βρεις τίποτα. Γίνε δυνατός λοιπόν και μπες μέσα στο δικό σου σώμαˑ εκεί έχεις σταθερό πάτημα για το πόδι σου. Σκέψου προσεκτικά και μην πας αλλού. Λέει ο Καμπίρ: απλώς άφησε κατά μέρος τους φανταστικούς πόθους για τα πράγματα και εδραιώσου σε αυτό που είσαι. --------------- Μην πηγαίνεις στον κήπο με τα λουλούδια! Ω φίλε! μην πηγαίνεις εκεί. Στο σώμα σου είναι ο κήπος με τα λουλούδια. Εδράσου στον χιλιοπέταλο λωτό, κι απ' εκεί ατένισε την Απέραντη Ομορφιά. ---------------------- Στο παρακάτω ποίημα ο "φακίρης" είναι ο γιόγκι γκουρού του Καμπίρ: Σε σένα τράβηξες την αγάπη μου, ω φακίρη! Κοιμόμουν στο δικό μου δωμάτιο, και συ με ξύπνησες καλώντας με. Πνιγόμουν στα βάθη του ωκεανού του κόσμου, και συ με έσωσες τραβώντας με. Μ' ένα σου λόγο μόνο, έσχισες όλα μου τα δεσμά. Ο Καμπίρ λέει: "Τούτος ο φακίρης ένωσε την καρδιά μου με τη δική του καρδιά."

Από τη συλλογή Ρόδινο και Γαλάζιο (μτφ. Αχιλλέας Κυριακίδης), εκδ. ύψιλον/βιβλία 1982.   Στο εργαστήρι του, που έπιανε τα δυο δωμάτια του υπογείου, ο Παράκελσος παρακάλεσε το θεό του, τον ακαθόριστο θεό του, έναν οποιοδήποτε θεό, να του στείλει ένα μαθητή. Βράδιαζε. Η χλωμή φωτιά του τζακιού έριχνε στον τοίχο ακανόνιστους ίσκιους. Τού ’κανε μεγάλο κόπο να σηκωθεί για ν’ ανάψει τη σιδερένια λάμπα. Ο Παράκελσος, αφηρημένος απ’ την κούραση, λησμόνησε την προσευχή του. Η νύχτα είχε σβήσει τους σκονισμένους άμβικες και την κάμινο, όταν κάποιος χτύπησε την πόρτα. Μισοκοιμισμένος, σηκώθηκε, ανέβηκε τη μικρή στριφογυριστή σκάλα κι άνοιξε ένα απ’ τα θυρόφυλλα. Μπήκε ένας άγνωστος. Έδειχνε κι εκείνος πολύ κουρασμένος. Ο Παράκελσος τού ’δειξε έναν πάγκο• ο άλλος κάθισε και περίμενε. Για λίγο δεν αντάλλαξαν ούτε μια λέξη. Ο δάσκαλος ήταν ο πρώτος που μίλησε. -Θυμάμαι πρόσωπα της Δύσης και πρόσωπα της Ανατολής, είπε, όχι χωρίς μια κάποια έπαρση. Το δικό σου όμως πρόσωπο δεν το θυμάμαι. Ποιος είσαι και τι θέλεις από μένα; -Τ’ όνομά μου δεν έχει σημασία, αποκρίθηκε ο άλλος. Ταξίδεψα τρεις μέρες και τρεις νύχτες για νά ’ρθω στο σπίτι σου. Θέλω να γίνω μαθητής σου. Σού ’φερα όλα μου τα υπάρχοντα. Έβγαλε ένα πουγκί και τ’ άδειασε με το δεξί του χέρι πάνω στο τραπέζι. Πολλά χρυσά φλουριά κύλησαν από μέσα. Ο Παράκελσος τού ’χε γυρίσει την πλάτη για ν’ ανάψει τη λάμπα. Όταν στράφηκε ξανά προς το μέρος του, παρατήρησε πως το αριστερό χέρι του ξένου κρατούσε ένα ρόδο. Το ρόδο τον ανησύχησε. Έσκυψε, ένωσε τις άκριες των δαχτύλων του και είπε: -Ενώ πιστεύεις πως μπορώ να κατεργάζομαι τη λίθο που μετουσιώνει όλα τα στοιχεία σε χρυσό, έρχεσαι και μου προσφέρεις χρυσό. Όμως ο χρυσός δεν είναι αυτό που ζητάω, κι αν εσένα αυτό που σ’ ενδιαφέρει είναι ο χρυσός, δεν θα γίνεις ποτέ μαθητής μου. -Ο χρυσός δε μ’ ενδιαφέρει, απάντησε ο άλλος. Δέξου ετούτα τα φλουριά σα μια απόδειξη της δίψας μου να μάθω. Θέλω να μου διδάξεις την Τέχνη. Θέλω στο πλευρό σου να διαβώ το δρόμο που οδηγεί στη Λίθο. Ο Παράκελσος είπε αργά: -Ο δρόμος είναι η Λίθος. Η αφετηρία είναι η Λίθος. Αν δεν το καταλαβαίνεις αυτό, δεν έχεις αρχίσει ακόμα να καταλαβαίνεις. Κάθε βήμα που θα κάνεις είναι το τέρμα. Ο άλλος τον κοίταξε δύσπιστα. Κι είπε, τονίζοντας τις λέξεις: -Όμως, υπάρχει ένα τέρμα; Ο Παράκελσος γέλασε. -Οι εχθροί μου, που είναι τόσο πολλοί όσο κι ανόητοι, λένε πως όχι, δεν υπάρχει, και με αποκαλούν απατεώνα. Δεν τους δίνω δίκιο, κι όμως δεν αποκλείεται όλ’ αυτά να μην είναι παρά μια αυταπάτη. Αυτό που εγώ ξέρω είναι πως «υπάρχει» ένας Δρόμος. Ύστερα από μια μικρή σιωπή, μίλησε ο άλλος: -Είμαι έτοιμος να τον διαβώ μαζί σου, ακόμα κι αν μας πάρει χρόνια. Άφησέ με να διασχίσω την έρημο. Άφησέ με να διακρίνω έστω από μακριά τη Γη της Επαγγελίας, ακόμα κι αν τ’ άστρα δεν μ’ αφήσουν να την περπατήσω. Ωστόσο, θέλω μιαν απόδειξη πριν βγω σ’ αυτό το ταξίδι. -Πότε; είπε ο Παράκελσος με ανησυχία. -Τώρα αμέσως, είπε ο μαθητής με μια ξαφνική αποφασιστικότητα. Στην αρχή η συζήτηση γινόταν στα λατινικά• τώρα, στα γερμανικά. Ο νεαρός σήκωσε ψηλά το ρόδο. -Λένε πως μπορείς να κάψεις ένα ρόδο, κι ύστερα, χάρη στην τέχνη σου, να το κάνεις να ξαναγεννηθεί απ’ τις στάχτες του. Άφησέ με να δω αυτό το μεγαλούργημα. Τούτο μόνο σου ζητώ, κι ύστερα θα σου χαρίσω τη ζωή μου ολάκερη. -Είσαι πολύ εύπιστος, είπε ο δάσκαλος. Δεν έχω ανάγκη από ευπιστία• εγώ απαιτώ την πίστη. Ο άλλος επέμεινε. -Μα ακριβώς επειδή δεν είμαι εύπιστος, θέλω να δω με τα ίδια μου τα μάτια τον αφανισμό και την ανάσταση του ρόδου. Ο Παράκελσος είχε πάρει το ρόδο στα χέρια του κι έπαιζε μ’ αυτό καθώς μιλούσε. -Είσαι εύπιστος, είπε. Λες πως είμαι ικανός να το καταστρέψω; -Καθένας είναι ικανός να το καταστρέψει, είπε ο μαθητής. -Γελιέσαι. Μήπως θαρρείς πως μπορεί κανείς να εξαφανίσει οτιδήποτε; Θαρρείς πως ο πρωτόπλαστος Αδάμ στον Παράδεισο μπόρεσε να χαλάσει έστω κι ένα λουλούδι, έστω κι ένα χορταράκι; -Δεν βρισκόμαστε στον Παράδεισο, είπε ο νεαρός πεισματωμένα. Εδώ, κάτω απ’ το φεγγάρι, όλα είναι θνητά. Ο Παράκελσος είχε σηκωθεί. -Και πού αλλού νομίζεις τότε πως βρισκόμαστε; Θαρρείς πως ο Θεός μπορεί να πλάσει έναν τόπο, άλλο απ’ τον Παράδεισο; Ή μήπως νομίζεις πως η Πτώση είναι κάτι άλλο και όχι το ν’ αγνοούμε πως ακόμα βρισκόμαστε στον Παράδεισο; -Ένα ρόδο μπορεί να καεί, είπε ο μαθητής προκλητικά. -Έχει ακόμα φωτιά στο τζάκι, είπε ο Παράκελσος. Αν έριχνες αυτό το ρόδο στη χόβολη, θα πίστευες πως οι φλόγες το κατασπαράξανε και πως οι στάχτες του είναι αληθινές. Εγώ σου λέω πως το ρόδο είναι αιώνιο και πως μόνο η εμφάνισή του μπορεί ν’ αλλάξει. Μια λέξη μου θ’ αρκούσε να το ξαναδείς μπροστά σου. -Μια λέξη; είπε έκπληκτος ο μαθητής. Η κάμινος είναι σβηστή κι οι άμβικες είναι σκεπασμένοι από σκόνη. Τι μπορείς να κάνεις για να το ξαναεμφανίσεις; Ο Παράκελσος τον κοίταξε με θλίψη. -Η κάμινος είναι σβηστή, επανέλαβε, κι οι άμβικες είναι σκεπασμένοι από σκόνη. Όμως εγώ, στη διάρκεια μιας μακριάς ημέρας, μεταχειρίζομαι κι άλλα σύνεργα. -Δεν τολμάω να ρωτήσω ποια, είπε ο άλλος με πονηριά ή με ταπεινοσύνη. -Μιλώ γι’ αυτόν που πήρε το Θεό στη δούλεψή του για να πλάσει τους ουρανούς και τη γη και τον αόρατο Παράδεισο, που μέσα του βρισκόμαστε και που μας τον κρύβει το προπατορικό αμάρτημα. Μιλώ για το Λόγο. Αυτόν που μας διδάσκει η Καββάλα. Ο μαθητής είπε παγερά: -Ταπεινά σ’ ικετεύω να μου δείξεις την εξαφάνιση και την επανεμφάνιση του ρόδου. Δε μ’ ενδιαφέρει αν θα το κάνεις με τα σύνεργα ή με το Λόγο. Ο Παράκελσος σκέφτηκε λίγο. Ύστερα είπε: -Αν τό ’κανα, θά ‘λεγες πως πρόκειται για μια οπτασία που σου την επέβαλε η μαγεία των ματιών σου. Το θαύμα δεν θα σου δώσει την πίστη που γυρεύεις. Ξέχασε λοιπόν το ρόδο. Ο νεαρός τον κοίταξε, πάντα καχύποπτος. Ο δάσκαλος ύψωσε τη φωνή και του είπε: -Στο κάτω κάτω, ποιος είσ’ εσύ που μπαίνεις έτσι στο σπίτι ενός δασκάλου κι απαιτείς απ’ αυτόν ένα μεγαλούργημα; Τι έχεις κάνει για να σου αξίζει ένα τέτοιο δώρο; Ο άλλος του αποκρίθηκε, τρέμοντας: -Ξέρω καλά πως δεν έχω κάνει τίποτα. Στο ζητάω στ’ όνομα όλων αυτών των χρόνων που θα σπουδάζω στον ίσκιο σου. Άφησέ με να δω τη στάχτη και μετά, το ρόδο. Δεν θα σου ξαναζητήσω τίποτ’ άλλο. Θα πιστέψω στη μαρτυρία των ματιών μου. Με μια απότομη κίνηση, άρπαξε το σαρκόχρωμο ρόδο, που ο Παράκελσος είχε αφήσει πάνω στο αναλόγιο και το πέταξε στις φλόγες. Το χρώμα εξαφανίστηκε και σε λίγο δεν απόμεινε απ’ το ρόδο παρά λίγη στάχτη. Για μια στιγμή, που του φάνηκε αιώνες, ο μαθητής περίμενε τα λόγια και το θαύμα. Ο Παράκελσος έμεινε ασυγκίνητος. Κι είπε, με μια περίεργη απλότητα: -Όλοι οι γιατροί κι όλοι οι φαρμακοποιοί της Βασιλείας διατείνονται πως είμαι απατεώνας. Ίσως να λεν αλήθεια. Εδώ βρίσκεται η στάχτη που ήταν κάποτε ένα ρόδο και δεν θα ξαναείναι ποτέ πια. Ο νεαρός ένιωσε ντροπή. Ο Παράκελσος ήταν ένας τσαρλατάνος ή ένας απλός οραματιστής κι αυτός, ένας παρείσακτος, είχε περάσει το κατώφλι του και τον υποχρέωνε τώρα να ομολογήσει πως η διαβόητη μαγική του τέχνη ήτανε μια πλάνη. Γονάτισε και του είπε: -Είμαι ασυγχώρετος. Μού ’λειψε η πίστη που ο Κύριος απαιτούσε από τους ζηλωτές του. Άσε με να ξαναδώ τη στάχτη. Θα γυρίσω όταν θά ’μαι πιο δυνατός και θα γίνω μαθητής σου και στην άκρη του Δρόμου θα δω το ρόδο. Μιλούσε μ’ ενα απροσποίητο πάθος, κι ωστόσο αυτό το πάθος δεν ήταν παρά ο οίκτος που του προκαλούσε ο γερο-δάσκαλος, τόσο σεβάσμιος και κυνηγημένος, τόσο ξακουστός και, γι’ αυτό, τόσο κενός. Ποιος ήταν αυτός, ο Γιοχάνες Γκρίσεμπαχ, για ν’ ανακαλύψει με χέρι ιερόσυλο πως πίσω απ’ το προσωπείο δεν υπήρχε κανείς; Ν’ αφήσει τα χρυσά φλουριά θα φαινόταν σαν ελεημοσύνη. Τα ξαναπήρε λοιπόν φεύγοντας. Ο Παράκελσος τον συνόδεψε ως το πλατύσκαλο και του είπε πως σ΄εκείνο το σπίτι θά ’ταν πάντα καλόδεχτος. Κι οι δυο ξέρανε πως δεν θα ξαναβλέπονταν ποτέ. Ο Παράκελσος έμεινε μόνος. Πριν σβήσει τη λάμπα και καθίσει στη φθαρμένη πολυθρόνα, έριξε τη λίγη στάχτη στη φούχτα του κι είπε μια λέξη με χαμηλή φωνή. Απόθεσε το ρόδο πάλι στο αναλόγιο και βυθίστηκε στη σιωπή.

(εκδόσεις Μίνωας) Διεθνές μπεστ σέλερ, που γυρίστηκε σε ταινία (η οποία προβλήθηκε και στη χώρα μας) με πρωταγωνίστρια την Τζούλια Ρόμπερς. Το περιοδικό TIME περιέλαβε την Ελίζαμπεθ Γκίλμπερτ ανάμεσα στους 100 ανθρώπους με τη μεγαλύτερη επιρροή για το 2007, και στην κριτική του βιβλίου έγραψε για αυτήν: «Αν υπάρχει αυτή τη στιγμή καλύτερος συγγραφέας από την Γκίλμπερτ, εγώ πάντως δεν τον ξέρω… Η γραφή της είναι ένα μείγμα ευφυΐας, χιούμορ και ζωντάνιας που την κάνουν ακαταμάχητη.»   (Αποσπάσματα) (σελ 251) Η αναζήτηση του Θεού είναι η αναστροφή της φυσικής, γήινης και υλιστικής τάξης. Στην αναζήτηση του Θεού, αφήνεις αυτό που σε ελκύει και κολυμπάς προς αυτό που είναι δύσκολο. Εγκαταλείπεις την άνεσή σου και τις γνώριμες συνήθειες, με την ελπίδα (μόνο με την ελπίδα!) ότι θα σου δοθεί κάτι σπουδαιότερο σε αντάλλαγμα αυτού που παράτησες. Όλες οι θρησκείες του κόσμου λειτουργούν πάνω στην ίδια, κοινή αντίληψη του τι σημαίνει να είσαι καλός θρησκευόμενος. Να σηκώνεσαι νωρίς και να προσεύχεσαι στον Θεό σου, να καλλιεργείς τις αρετές σου, να είσαι καλός γείτονας, να σέβεσαι τον εαυτό σου και τους άλλους, να δαμάζεις τις επιθυμίες σου. Όλοι συμφωνούμε πως θα ήταν ευκολότερο να κοιμόμαστε ως αργά, και πολλοί από μας το κάνουμε, αλλά επί χιλιάδες χρόνια υπήρξαν άλλοι που προτιμούσαν να ξυπνούν από τα χαράματα για να κάνουν την προσευχή τους. Κι ύστερα, πάσχιζαν γενναία να τηρήσουν τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις μέσα στην παραφροσύνη άλλης μιας μέρας. Οι ευσεβείς άνθρωποι αυτού του κόσμου τελούν το τελετουργικό χωρίς καμιά εγγύηση πως κάποτε θα προκύψει κάτι καλό. Φυσικά, υπάρχουν πολλά ιερά κείμενα και πολλοί ιερείς που δίνουν άφθονες υποσχέσεις για το τι θα κερδίσεις με τις καλές σου πράξεις (ή φοβέρες για την τιμωρία που σε περιμένει αν παρεκκλίνεις), αλλά ακόμα και η αποδοχή όλων αυτών είναι μια πράξη πίστης, γιατί κανείς από μας δεν έχει δει το τέλος του παιχνιδιού. Η ευλάβεια είναι εργασία χωρίς ασφάλιση. Η πίστη είναι ένας τρόπος για να πεις: «Ναι, δέχομαι εκ των προτέρων τους νόμους του σύμπαντος και ενστερνίζομαι αυτό που αδυνατώ να κατανοήσω προς το παρόν». Υπάρχει λόγος που μιλάμε για «άλμα πίστης». Γιατί η απόφαση συναίνεσης σε οποιαδήποτε αντίληψη περί θείου είναι ένα μεγάλο άλμα από το λογικό προς το άγνωστο και δε με νοιάζει πόσο φιλότιμα προσπαθούν οι μελετητές της κάθε θρησκείας να σε καθίσουν κάτω με στοίβες βιβλία και να σου αποδείξουν με ιερά κείμενα ότι η δική τους πίστη είναι πραγματικά λογική. Γιατί δεν είναι. Αν η πίστη είχε λογική, θα έπαυε –εξ ορισμού- να είναι πίστη. Πίστη είναι η προσήλωση στο αόρατο, το αναπόδεικτο και το άπιαστο. Πίστη είναι το να προχωρείς ολοταχώς μέσα στο σκοτάδι. Αν γνωρίζαμε εκ των προτέρων πραγματικά όλες τις απαντήσεις για το νόημα της ζωής, τη φύση του Θεού και το πεπρωμένο των ψυχών μας, η πεποίθησή μας δεν θα ήταν ένα άλμα πίστης ούτε μια θαρραλέα πράξη ανθρωπιάς. Θα ήταν απλώς μια συνετή ασφάλεια ζωής. Δε με ενδιαφέρει ο τομέας των ασφαλίσεων. Βαρέθηκα το σκεπτικισμό, εκνευρίζομαι με την πνευματική σύνεση, βαριέμαι και νιώθω καμένη από τις εμπειρικές διαμάχες. Δε θέλω να ακούσω πια λέξη. Σκοτίστηκα για στοιχεία, αποδείξεις και ασφάλειες. Το μόνο που θέλω είναι ο Θεός. Θέλω να έχω το Θεό μέσα μου. Θέλω να παίζει ο Θεός στο αίμα μου όπως παίζει ο ήλιος πάνω στα νερά. (σελ 298) Ακόμα και στα πιο απίθανα και συντηρητικά μέρη, βρίσκεις καμιά φορά τη φωτισμένη ιδέα ότι μπορεί ο Θεός να είναι μεγαλύτερος απ’ ό,τι μας διδάσκουν τα περιορισμένα θρησκευτικά δόγματα. Το 1954, απ’ όλους τους ανθρώπους, ο Πάπας Πίος ΧΙ έστειλε μερικούς αντιπροσώπους του Βατικανού σε ένα ταξίδι στη Λιβύη με τις εξής γραπτές οδηγίες: «ΜΗ θεωρείτε ότι βρίσκεστε μεταξύ απίστων. Και οι Μουσουλμάνοι φθάνουν στη σωτηρία. Οι δρόμοι της θείας πρόνοιας είναι άπειροι». Αλλά δεν είναι λογικό; Ότι το άπειρο είναι πράγματι… άπειρο; Ότι ακόμα και οι πιο άγιοι από μας μπορούν να βλέπουν ανά πάσα στιγμή μόνο σκορπισμένα κομμάτια της αιώνιας εικόνας; Και ότι αν μπορούσαμε να συγκεντρώσουμε αυτά τα κομμάτια και να τα συγκρίνουμε, θα άρχιζε να εμφανίζεται μια ιστορία για το Θεό που μοιάζει να περικλείει τους πάντες; Και μήπως η ατομική λαχτάρα για το υπερβατικό δεν είναι μέρος της ευρύτερης ανθρώπινης αναζήτησης του θείου; Δεν έχουμε όλοι το δικαίωμα να συνεχίσουμε την αναζήτηση μέχρι να πλησιάσουμε όσο το δυνατόν στην πηγή του θαύματος; Έστω κι αν αυτό σημαίνει ότι θα πάμε στην Ινδία και θα φιλάμε για ένα διάστημα δέντρα στο σεληνόφως; Με άλλα λόγια, να ’μαι στη γωνία. Να ’μαι στο φως του προβολέα. Αναζητώντας τη θρησκεία μου. Και ένα άλλο, πολύ διαφωτιστικό για το θέμα μας απόσπασμα από το ίδιο βιβλίο της Ελίζαμπεθ Γκίλμπερτ. Το αρχικό κομμάτι αναφέρεται σε μια εμπειρία που είχε ενώ έκανε διαλογισμό σε άσραμ (κοινόβιο γιόγκα) στην Ινδία: (σελ. 204) Νιώθω το σώμα μου να πάλλεται από μια απαλή, γαλάζια ηλεκτρική ενέργεια, που έρχεται κατά κύματα. Είναι λίγο ανησυχητικό, αλλά και εκπληκτικό. Δεν ξέρω τι να κάνω κι έτσι μιλάω νοερά σ’ αυτή την ενέργεια. Της λέω «Πιστεύω σ’ εσένα» κι εκείνη αντιδρά αυξάνοντας σε δύναμη και όγκο. Τώρα είναι πραγματικά ισχυρή, σαν να έχει απαγάγει όλες τις αισθήσεις μου. Βουίζει από τη βάση της σπονδυλικής μου στήλης. Νιώθω λες και ο λαιμός μου θέλει να τεντωθεί και να στρίψει. Του το επιτρέπω και μετά κάθομαι σ’ αυτή την παράξενη στάση – με τη ράχη στητή, αλλά το αριστερό αυτί να πιέζεται πάνω στον αριστερό μου ώμο. Δεν ξέρω γιατί το κεφάλι κι ο λαιμός μου θέλουν να κάνουν έτσι, εγώ όμως δεν πρόκειται να τσακωθώ μαζί τους. Είναι επίμονοι. Το σώμα μου εξακολουθεί να πάλλεται ολόκληρο απ’ αυτή τη γαλάζια ενέργεια, ακούω κάτι σαν βουητό και τώρα είναι τόσο δυνατό, που δεν το αντέχω πια. Με τρομάζει τόσο πολύ ώστε λέω «Δεν είμαι έτοιμη ακόμα» και ανοίγω τα μάτια μου. Όλα χάνονται. Επιστρέφω στην αίθουσα, στο περιβάλλον μου. Κοιτάζω το ρολόι μου. Βρίσκομαι εδώ –ή κάπου αλλού- σχεδόν μία ώρα. Ανασαίνω κυριολεκτικά λαχανιασμένα. Η κατανόηση του τι ήταν αυτή η εμπειρία, τι συνέβαινε εκεί, φέρνει στην επιφάνεια ένα θέμα μάλλον εσωτερικό και ακανθώδες, που λέγεται το ζήτημα kundalini shakti (ενέργεια κουνταλίνι). Όλες οι θρησκείες του κόσμου έχουν ένα υποσύνολο πιστών που αναζητούν μια άμεση, υπερβατική εμπειρία με το Θεό, ξεχνώντας λίγο τα βασικά ιερά κείμενα ή τη δογματική μελέτη, προκειμένου να συναντήσουν προσωπικά το θείο. Το ενδιαφέρον με αυτούς τους μυστικιστές είναι πως, όταν αναφέρονται στις εμπειρίες τους, στο τέλος περιγράφουν όλοι το ίδιο ακριβώς περιστατικό. Γενικά, η ένωσή τους με το Θεό συμβαίνει σε κατάσταση διαλογισμού και ελευθερώνεται από μια πηγή ενέργειας που πλημμυρίζει όλο τους το σώμα με ευφρόσυνο, ηλεκτρικό φως. Οι Ιάπωνες αποκαλούν αυτή την ενέργεια Ki, οι Κινέζοι Βουδιστές την αποκαλούν chi, οι Μπαλινέζοι taksu, οι Χριστιανοί Άγιο Πνεύμα, Οι Βουσμάνοι Καλαχάρι n/um (οι άγιοί τους το περιγράφουν σαν μια δύναμη που ανεβαίνει όπως το φίδι από τη σπονδυλική στήλη και σχηματίζει στο κεφάλι ένα άνοιγμα απ΄ όπου μπαίνουν οι θεοί). Οι Ισλαμιστές ποιητές Σούφι αποκαλούσαν τη θεϊκή ενέργεια «ο Αγαπημένος» και της έγραφαν λατρευτικά ποιήματα. Οι ιθαγενείς της Αυστραλίας περιγράφουν ένα φίδι που κατεβαίνει από τον ουρανό στο μάγο και του χαρίζει φοβερές, υπερφυσικές δυνάμεις. Στην ιουδαϊκή παράδοση Καμπάλα, αυτή η ένωση με το θείο λέγεται ότι διέρχεται από διάφορα στάδια πνευματικής ανάτασης, με ενέργεια που διαπερνά τη σπονδυλική στήλη καθώς και μια σειρά αόρατων μεσημβρινών. Η Αγία Τερέζα της Άβιλα, η πιο μυστικιστική καθολική μορφή, περιέγραψε την ένωσή της με το Θεό σαν μια ανάβαση του φωτός μέσα από επτά εσωτερικούς «οίκους» του σώματος και της ύπαρξής της, μέχρι που η Αγία βρέθηκε μπροστά στο Θεό. Με το διαλογισμό, έφτανε σε τόσο βαθιά κατάσταση καταληψίας, που οι άλλες καλόγριες δεν έπιαναν καν το σφυγμό της. Εκείνη τις ικέτευε να μην πουν πουθενά αυτό που είχαν δει, γιατί ήταν «πολύ περίεργο πράγμα και πιθανόν να προκαλούσε μεγάλες συζητήσεις». (Για να μην πούμε και καμιά ανάκριση από την Ιερά Εξέταση.) Η δυσκολότερη πρόκληση, έγραφε η Αγία Τερέζα στα απομνημονεύματά της, ήταν να μη λειτουργεί η διάνοια κατά τη διάρκεια του διαλογισμού, γιατί οποιαδήποτε σκέψη, ακόμα και η πιο θερμή προσευχή, θα σβήσει τη φωτιά του Θεού. Άπαξ και το μπελαλίδικο μυαλό «αρχίσει να συνθέτει ομιλίες και να επινοεί επιχειρήματα, ειδικά αν είναι έξυπνα, σε λίγο θα φαντάζεται ότι κάνει κάτι σπουδαίο». Αν όμως μπορέσεις να ξεπεράσεις αυτές τις σκέψεις, εξηγούσε η Αγία Τερέζα, και να ανεβείς προς το Θεό, «είναι μια μεγαλειώδης παραζάλη, μια ουράνια παραφροσύνη, όπου κατακτάται η πραγματική σοφία». Επαναλαμβάνοντας εν αγνοία της την ποίηση του Πέρση Σούφι μυστικιστή Χαφίζ, που ρωτούσε γιατί δεν ουρλιάζουμε όλοι σαν τρελοί αφού ο Θεός είναι τόσο γεμάτος αγάπη, η Αγία Τερέζα φώναζε στην αυτοβιογραφία της: «Αν αυτές οι θείες εμπειρίες είναι απλώς τρέλα, τότε, Σε ικετεύω, πατέρα, Τρέλανέ μας όλους!» Μετά, στην επόμενη πρόταση του βιβλίου της, είναι σαν να κρατάει την ανάσα της. Διαβάζοντας σήμερα την Αγία Τερέζα, τη νιώθεις σχεδόν να βγαίνει από την παραληρηματική εμπειρία της, να κοιτάζει γύρω της το πολιτικό κλίμα της μεσαιωνικής Ισπανίας (όπου ζούσε κάτω από την πιο καταπιεστική θρησκευτική τυρρανία της ιστορίας) και να απολογείται σοβαρά και υπάκουα για τον ενθουσιασμό της. Γράφει: «Συγχωρέστε με αν υπήρξα πολύ τολμηρή» και επαναλαμβάνει πως πρέπει να αγνοηθούν οι ηλίθιες φλυαρίες της γιατί είναι γυναίκα, δηλαδή ένα σκουλήκι, ένα τιποτένιο ζωύφιο κλπ. Σχεδόν τη βλέπεις να στρώνει τις φούστες τής μοναχής και να παραμερίζει τα τελευταία ατίθασα τσουλούφια των μαλλιών της, έχοντας το θείο μυστικό της κρυμμένο σαν λαμπερή φωτιά. Στην ινδική παράδοση γιόγκα, αυτό το θείο μυστικό λέγεται κουνταλίνι σάκτι κι απεικονίζεται σαν ένα φίδι κουλουριασμένο στη βάση της σπονδυλικής στήλης, μέχρι που ελευθερώνεται από το άγγιγμα του δασκάλου ή από ένα θαύμα. Και τότε, αναβαίνει προς τα πάνω, περνάει από τα επτά τσάκρα ή τροχούς (που αποκαλούνται και οίκοι της ψυχής) και τελικά βγαίνει από το κεφάλι σε μια εκρηκτική ένωση με το Θεό. Αυτά τα τσάκρα δεν υπάρχουν στα χονδροφυή σώματα, λένε οι Γιόγκι, γι΄ αυτό μην τα ψάχνετε εκεί. Υπάρχουν μόνο στα λεπτοφυή σώματα, σ΄ αυτά που εννοούν οι Βουδιστές δάσκαλοι όταν ενθαρρύνουν τους μαθητές τους να βγάλουν από το σώμα τους έναν καινούργιο εαυτό, όπως τραβάμε ένα σπαθί από το θηκάρι του. Ο φίλος μου ο Μπομπ, που είναι μαθητής γιόγκα και νευρολόγος, μου είπε πως τον ιντριγκάριζε ανέκαθεν η ιδέα των τσάκρα και πως ήθελε να τα δει σε ένα ανατεμνόμενο ανθρώπινο σώμα, προκειμένου να πιστέψει στην ύπαρξή τους. Αλλά ύστερα από μια ιδιαίτερα υπερβατική εμπειρία διαλογισμού, κατέληξε σε μια καινούργια θεώρηση. Έλεγε: «Όπως υπάρχει στο γράψιμο η κυριολεκτική και η ποιητική αλήθεια, έτσι υπάρχει και στον άνθρωπο η πραγματική και η ποιητική ανατομία. Τη μία τη βλέπεις, την άλλη όχι. Η μία αποτελείται από οστά, δόντια και σάρκα. Η άλλη αποτελείται από ενέργεια, μνήμη και πίστη. Αλλά είναι και οι δύο εξίσου αληθινές.» Μ’ αρέσει όταν επιστήμη και πίστη διασταυρώνονται. Βρήκα πρόσφατα στους New York Times ένα άρθρο για μια ομάδα νευρολόγων που τοποθέτησε ηλεκτρόδια σε έναν εθελοντή Θιβετιανό μοναχό, για ένα πειραματικό εγκεφαλογράφημα. Ήθελαν να δουν τι συμβαίνει από επιστημονικής πλευράς σε έναν εγκέφαλο κατά τη διάρκεια του υπερβατικού διαλογισμού. Στον εγκέφαλο ενός φυσιολογικού, σκεπτόμενου ατόμου υπάρχει πάντα μια ηλεκτρική καταιγίδα από σκέψεις και παρορμήσεις που καταγράφονται στο εγκεφαλογράφημα ως κίτρινες και κόκκινες λάμψεις. Όσο πιο οργισμένο ή ανυπόμονο γίνεται το υποκείμενο, τόσο πιο έντονες και δυνατές είναι αυτές οι λάμψεις. Αλλά οι μυστικιστές όλων των εποχών και πολιτισμών περιγράφουν πάντα μια ακινησία του εγκεφάλου κατά τη διάρκεια του διαλογισμού και λένε πως η υπέρτατη ένωση με το Θεό είναι ένα γαλάζιο φως που νιώθουν να ακτινοβολεί από το κέντρο του κρανίου τους. Στην παράδοση των Γιόγκι, αυτό λέγεται «γαλάζιο μαργαριτάρι» και είναι ο στόχος κάθε αναζητητή. Φυσικά, αυτός ο Θιβετιανός μοναχός, που παρακολουθούσαν με μόνιτορ κατά τη διάρκεια του διαλογισμού, κατάφερε να ηρεμήσει τον εγκέφαλό του σε τέτοιο βαθμό, ώστε δε φαινόταν καμία κόκκινη ή κίτρινη λάμψη. Για την ακρίβεια, όλη η νευρολογική ενέργεια αυτού του ανθρώπου συγκεντρώθηκε και συμπυκνώθηκε τελικά στο κέντρο του εγκεφάλου. Το έβλεπες καθαρά στο μόνιτορ, είχε γίνει ένα μικρό, ψυχρό, φωτεινό γαλάζιο μαργαριτάρι. Όπως ακριβώς το περιέγραφαν ανέκαθεν οι Γιόγκι. Αυτός είναι ο προορισμός της ενέργειας κουνταλίνι. Στη μυστικιστική Ινδία, όπως και σε πολλές σαμανιστικές παραδόσεις, η ενέργεια κουνταλίνι θεωρείται επικίνδυνη δύναμη αν παίζεις μαζί της χωρίς επίβλεψη. Ο άπειρος Γιόγκι θα μπορούσε κυριολεκτικά να τινάξει τα μυαλά του. Χρειάζεσαι έναν δάσκαλο, έναν γκουρού να σε οδηγεί σ’ αυτό το μονοπάτι και, ιδανικά, ένα σίγουρο μέρος, όπως τα Άσραμ, όπου θα κάνεις εξάσκηση. Λέγεται ότι το άγγιγμα του γκουρού (είτε κυριολεκτικά είτε ως μια πιο υπερφυσική συνάντηση, σαν σε όνειρο) ελευθερώνει τη συγκεντρωμένη ενέργεια κουνταλίνι από τη βάση της ραχοκοκαλιάς και της επιτρέπει να αρχίσει την ανοδική διαδρομή της προς το Θεό. Η στιγμή της απελευθέρωσης λέγεται σάκτι πατ, θεία μυσταγωγία, και είναι το μεγαλύτερο δώρο του φωτισμένου δασκάλου. Μετά το άγγιγμα, ο μαθητής μπορεί να χρειαστεί χρόνια δουλειάς μέχρι τη φώτιση, αλλά τα ταξίδι έχει επιτέλους αρχίσει. Η ενέργεια έχει απελευθερωθεί. Εγώ μυήθηκα πριν από δύο χρόνια, όταν πρωτογνώρισα την γκουρού μου στη Νέα Υόρκη. Είχε αποσυρθεί για ένα Σαββατοκύριακο στο άσραμ του Κάτσκιλς. Για να είμαι ειλικρινής, δεν ένιωσα τίποτα ιδιαίτερο μετά. Εγώ ήλπιζα σε μια εκτυφλωτική συνάντηση με τον Θεό, ή έστω μια γαλάζια αστραπή, ένα προφητικό όραμα, αλλά έψαξα στο σώμα μου τυχόν σημάδια και το μόνο που ένιωσα ήταν μια αόριστη πείνα, ως συνήθως. Θυμάμαι ότι σκεφτόμουν πως ίσως δε διέθετα αρκετή πίστη για να βιώσω κάτι πραγματικά συγκλονιστικό, όπως η ενέργεια κουνταλίνι. Θυμάμαι ότι σκεφτόμουν πως ήμουν υπερβολικά εγκεφαλική και ελάχιστα διαισθητική και πως ο θρησκευτικός μου δρόμος θα ήταν περισσότερο διανοητικός παρά εσωτερικός. Θα προσευχόμουν, θα διάβαζα βιβλία, θα έκανα ενδιαφέρουσες σκέψεις, αλλά ίσως δεν έφτανα ποτέ την ευλογία του θείου διαλογισμού που περιγράφει η Αγία Τερέζα. Δε με πείραζε όμως. Εξακολουθούσε να μου αρέσει η τακτική της προσευχής. Απλούστατα, η ενέργεια κουνταλίνι δεν ήταν για μένα. [Αυτό που θα περιγράψει στη συνέχεια δεν είναι όνειρο. Είναι μια από τις χαρακτηριστικές οραματικές εμπειρίες που μοιάζουν με όνειρο, κατά τις οποίες οι άγιοι έρχονται σε επαφή με εμάς.] Την άλλη μέρα όμως, συνέβη κάτι πραγματικά ενδιαφέρον. Η γκουρού μάς είχε συγκεντρώσει όλους, για μια ακόμα φορά. Μας έβαλε να διαλογιστούμε και στα μισά της ώρας αποκοιμήθηκα (ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων) και είδα ένα όνειρο. Είδα ότι βρισκόμουν σε μια θαλασσινή αμμουδιά. Τα κύματα ήταν τεράστια, τρομακτικά και φούσκωναν γρήγορα. Ξαφνικά, εμφανίστηκε δίπλα μου ένας άνθρωπος. Ήταν ο δάσκαλος της γκουρού μου, ένας σπουδαίος, χαρισματικός γιόγκι, που θα τον αναφέρω εδώ ως Σουάμιτζι (στα σανσκριτικά σημαίνει αγαπημένος μοναχός). Ο Σουάμιτζι είχε πεθάνει το 1982. Τον ήξερα μόνο από τις φωτογραφίες του στο άσραμ. Πρέπει να παραδεχτώ πως, ακόμα και στις φωτογραφίες, έβρισκα αυτό τον τύπο κάπως υπερβολικά τρομακτικό, υπερβολικά ισχυρό και υπερβολικά ξαναμμένο για τα γούστα μου. Απέφευγα να τον σκέφτομαι για κάμποσο διάστημα και, γενικά, απέφευγα το βλέμμα του όπως με κοιτούσε από τους τοίχους. Έμοιαζε κυρίαρχος. Δεν ήταν ο τύπος μου. Προτιμούσα πάντοτε την όμορφη, πονετική, θηλυκή και ζωντανή δασκάλα μου απ’ αυτό τον πεθαμένο (αλλά πάντα άγριο) άνθρωπο. Τώρα όμως ο Σουάμιτζι ερχόταν στον ύπνο μου και στεκόταν επιβλητικός δίπλα μου στην αμμουδιά. Ήμουν έντρομη. Εκείνος έδειξε τα κύματα που πλησίαζαν και είπε αυστηρά: «Θέλω να βρεις έναν τρόπο να μη συμβεί αυτό.» Άρπαξα ένα σημειωματάριο και προσπάθησα να σχεδιάσω διάφορες λύσεις που θα εμπόδιζαν τα κύματα του ωκεανού να έρχονται. Σχεδίασα τεράστιους κυματοθραύστες, κανάλια και φράγματα. Ωστόσο, όλα μου τα σχέδια ήταν πολύ ηλίθια και άχρηστα. Ήξερα ότι δε βρισκόμουν καθόλου στο στοιχείο μου (δεν είμαι δα μηχανικός!) αλλά ένιωθα τον Σουάμιτζι να με παρακολουθεί ανυπόμονα και επικριτικά. Κάποτε παραιτήθηκα. Καμιά από τις επινοήσεις μου δεν ήταν αρκετά έξυπνη ή δυνατή ώστε να εμποδίσει τα κύματα να σκάνε. Και τότε άκουσα το Σουάμιτζι να γελάει. Κοίταξα τον μικροκαμωμένο Ινδό με την πορτοκαλί φορεσιά που έσκαγε κυριολεκτικά στα γέλια, κρατώντας την κοιλιά του και σκουπίζοντας εύθυμα τα δάκρυα από τα μάτια του. «Πες μου, καλή μου» είπε δείχνοντας προς τον απέραντο, πανίσχυρο, ατέλειωτο, φουρτουνιασμένο ωκεανό. «Πες μου, αν έχεις την καλοσύνη, πώς ακριβώς σκόπευες να σταματήσεις κάτι τέτοιο;» ---------- Σχετικό βίντεο που ανέβασα, με τίτλο "Eat Pray Love, Τζούλια Ρόμπερτς και διαλογισμός " είναι αυτό.

απόσπασμα από την αλληλογραφία μου: "Είναι η γιόγκα σατανική λατρεία ή προσφέρει πνευματικότητα και υγεία ; "  ,
όπου απαντάω σε χριστιανικές κατηγορίες για τη γιόγκα  

απόσπασμα

Η παρακάτω εμπειρία της κουνταλίνι, που είναι δικιά μου, δείχνει πώς η αφύπνιση της πνευματικής ενέργειας σε παίρνει στον Ουρανό. Κι ένα ενδιαφέρον σημείο εδώ είναι ότι ανήκω σε αυτούς που δεν είχαν ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΚΑΜΙΑ ΔΥΣΚΟΛΙΑ στην όλη διαδικασία. Ίσως γιατί άρχισα γιόγκα στα δεκαπέντε μου χρόνια, και όταν η εμπειρία ήρθε ήμουν καλά προετοιμασμένος - είχα, όπως θα μπορούσαμε να πούμε, γερές βάσεις. Ή ίσως γιατί ήταν ο πνευματικός μου δάσκαλος που μου έδωσε αυτή την εμπειρία - οπότε ήμουν, όπως θα μπορούσαμε να πούμε, "σε καλά χέρια".

 

Ήρθε και με άγγιξε στον ώμο. Τότε ο ουρανός άνοιξε και, μετατρεπόμενος σε φως, έπεσα μέσα στον ουρανό με την ταχύτητα της σκέψης. Η βαρύτητα είχε αντιστραφεί και η ψυχή μου ταξίδευε κατακόρυφα προς τα πάνω με μια τρομακτική ταχύτητα και δύναμη. Έχεις ακούσει για την πτώση του Αδάμ. Αυτό ήταν η άνοδος του Αδάμ! Δεν κινούμουν μόνο μέσα στο χώρο αλλά η ταχύτητά μου ήταν τέτοια ώστε κινούμουν και μέσα στο χρόνο. Ο χώρος και ο χρόνος είχαν ενωθεί. (Η σχέση χώρου, χρόνου και ταχύτητας θα σου είναι εμφανής αν έχεις διαβάσει τη θεωρία της σχετικότητας. Καθ’ όλο τον εικοστό αιώνα, πολλοί κβαντικοί φυσικοί μίλησαν για την επιβεβαίωση της ινδουιστικής κοσμολογίας από την κβαντομηχανική. Μπορείς να δεις γνωστούς σύγχρονους φυσικούς να μιλούν για αυτό στα βίντεό μου: Κβαντική Αποκάλυψη
Ό,τι βιώνουμε είναι όνειρο μέσα σε όνειρο
Η Κυριαρχία του Νου επί της Ύλης (Κβαντική Φυσική) (1/2)
Το πείραμα των δύο σχισμών (κβαντική φυσική) Όταν σε κάποια στιγμή (ίσως σε γήινο χρόνο μετά από 10 ή 15 δευτερόλεπτα) η κίνηση τέλειωσε και άνοιξα τα μάτια, βρισκόμουν σε ένα διαφορετικό σημείο του χωροχρόνου. Είχα άλλο σώμα και ήταν μια παλιότερη εποχή. Βρισκόμουν στις νότιες αποικίες και ήμουν νέγρος υπηρέτης (λευκών) Άγγλων. Πώς είναι δυνατόν να βρίσκεσαι σε μια διαφορετική εποχή και να είσαι κάποιος άλλος; Γνωρίζεις για την «αιρετική διδασκαλία της μετενσάρκωσης». Οι χριστιανορθόδοξοι έχετε σκοτώσει πολλούς που έλεγαν ό,τι λέω. Αλλά τώρα βρισκόμαστε σε μια άλλη εποχή, και είστε αναγκασμένοι να χρησιμοποιείτε «ευγενικότερες» μεθόδους (δηλαδή προπαγάνδα, συνθήματα, κονέ με δημόσιες υπηρεσίες και τέτοια). Υπάρχει πράγματι ένας αγεφύρωτος χωρισμός ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν; Πώς συνδέονται διαφορετικά σημεία του χρόνου; Τι είναι η μνήμη; Αποθηκεύονται οι πληροφορίες στον εγκέφαλο; Ή είναι η μνήμη ένα μέρος του εαυτού μας που ζει ΤΩΡΑ σε παλιότερη στιγμή; Να έχει άραγε δίκιο η κβαντική φυσική ότι ο χρόνος είναι ενωμένος, ότι παρόν και παρελθόν δεν είναι χωρισμένα; Φιλοσοφικά ερωτήματα που γίνονταν καθ’ όλη τη διάρκεια της ελληνικής ιστορίας. Μέχρι που ήρθατε εσείς, ρημάξατε το «σατανικό και βέβηλο» ελληνικό πολιτισμό και μας είπατε ότι το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να προσευχόμαστε στον Χριστό και να υπακούμε στον Πατριάρχη. Κι όποιοι «αιρετικοί» δεν πείστηκαν, τους σκοτώνατε... Καθώς καλύτερα να πάνε από εσάς στην αγκάλη του Θεού, παρά από φυσικό θάνατο στην αγκαλιά του Διαβόλου. Και σε κάποια στιγμή επέστρεψα και βρέθηκα πάλι σε ετούτο το χρονικό σημείο. Αλλά δεν ήμουν ο ίδιος. Να είχε μπει μέσα μου ο Σατανάς - όπως υπονοεί για την φίλη του την Κάρολ το άρθρο του θεολόγου που μου έστειλες; Μία από τις διαφορές ήταν ότι το μυαλό μου ζούσε σε διαφορετικό επίπεδο χρόνου. Υπάρχει διαφορά μεταξύ της αντίληψης της αιωνιότητας και της αντίληψης του μεταβαλλόμενου χρόνου. Η αιωνιότητα είναι η ενότητα μεταξύ των μεταβαλλόμενων χρόνων. Είναι μια ακίνητη θάλασσα μέσα στην οποία οι διάφοροι χρόνοι κινούνται σαν κύματα. Η κίνησή μου μέσα στο χρόνο με είχε φέρει σε ένα διαφορετικό σημείο του ίδιου του χρόνου. Με είχε φέρει πιο κοντά στην Αρχή του χρόνου (όπου βρίσκεται η αιωνιότητα), γιατί υπάρχει μια κυκλική κίνηση στο σύμπαν. Η χελώνα ξαναμαζεύεται στο καβούκι της. Όταν η ψυχή σου συντονιστεί με άλλο επίπεδο του χρόνου, ο ήλιος κινείται αργότερα στον ουρανό. Δεν μιλάω για την πραγματική κίνηση του ήλιου, καθώς ο ήλιος παραμένει ακίνητος σε σχέση με τη Γη. Μιλάω για την παραίσθηση που έχουμε ότι ο ήλιος κινείται. Η παραίσθηση αυτή είναι αποτέλεσμα του σημείου στο οποίο ο νους σου βρίσκεται σε σχέση με την Αρχή του χρόνου, και όχι αποτέλεσμα του απλού γεγονότος ότι ο ήλιος βρίσκεται σε διαφορετικές θέσεις στον ουρανό κατά την ανατολή και κατά τη δύση, διότι θα μπορούσες να αντιλαμβάνεσαι τις διαφορετικές θέσεις ως αποτέλεσμα της δικής σου κίνησης γύρω από αυτόν, αλλά δεν το αντιλαμβάνεσαι έτσι! Η έμφαση που κάποιες θρησκείες δίνουν στον ήλιο (να άλλη μια «αίρεση») σχετίζεται με την (πνευματική) ανάγκη να αλλάξει το ίδιο σου το κέντρο της ενέργειας, να ανεβεί από κάτω προς τα πάνω, από τη Γη στον Ήλιο. Σε κάθε διαφορετική θέση υπάρχει διαφορετικό επίπεδο χωροχρόνου, διαφορετική «διάσταση». Εγώ ανέβηκα από ένα επίπεδο σε ένα άλλο, από μία διάσταση σε μία άλλη, από ένα «τσάκρα» (στα σανσκριτικά) σε ένα άλλο. Η ινδική φιλοσοφία λέει ότι υπάρχουν εφτά τσάκρα, χωροχρονικά επίπεδα στη δημιουργία του κόσμου. Είναι σαφώς μια αίρεση. Είναι καθαρή σύμπτωση που κι εσείς ορίζετε εφτά ημέρες στη δημιουργία του κόσμου! Φυσικά, εσείς τις ορίζετε στο χρόνο μόνο, εμείς στο χρόνο και τον χώρο (το σώμα). Υπάρχει ουσιαστική διαφορά μεταξύ χώρου και χρόνου; Μας λέει κάτι η επιστήμη για αυτό; Και η γιόγκα δεν ορίζει τα τσάκρα ακριβώς στο σώμα, αλλά σε κάποια επίπεδα του αιθερικού που «αντιστοιχούν» σε κάποια σημεία στο σώμα. Για παράδειγμα, το «τρίτο μάτι», η πνευματική όραση, δεν είναι στο μεσόφρυδο. Βρίσκεται σε μια άλλη διάσταση, είναι το επίπεδο εκείνο στο οποίο η ενέργεια γίνεται αντιληπτή ως φως. Και μέσω αυτού του φωτός, μπορείς να βλέπεις πνευματικά σε μεγάλες αποστάσεις ή στην ψυχή των ανθρώπων. Όταν αυτή η όραση δίνεται στον Πορφύριο, λέτε ότι είναι το Άγιο Πνεύμα του Τριαδικού Θεού. Όταν την έχει κάποιος από εμάς, λέτε ότι είναι «τα απατηλά κόλπα του Διαβόλου». Με τα λόγια φτιάχνεις ανώγια και κατώγια. Ό,τι σκεφτείς, έτσι είναι. Είσαι «δικός μας»; Είσαι καλός. Είσαι «των άλλων»; Είσαι κακός. Αν βάλεις “Kirlian photography» στο Youtube θα σου βγάλει δεκάδες βίντεο που δείχνουν την ενέργεια, την φωτογραφίζουν κι επίσης την κινηματογραφούν. Και λέτε ότι δεν υπάρχει κι ότι η εναλλακτική θεραπευτική είναι παραμύθια; Τελικά αποφασίστε: είναι παραμύθι ή υπάρχει και είναι του σατανά; Αλλά για ποιο πράγμα να μιλήσουμε; Για το αν υπάρχει ενέργεια πέραν του ηλεκτρομαγνητικού φάσματος; Αν υπάρχει τίποτα άλλο εκτός από τον υλικό κόσμο που έφτιαξε από το τίποτα ο Θεός σας μέσα σε εφτά ημέρες; Να συζητήσουμε αυτό όταν η ίδια η έννοια της ύλης έχει εκ νέου οριστεί από «αντικείμενο» σε «πιθανότητα» και «αποτέλεσμα της επίγνωσης του παρατηρητή»; Όταν η ίδια η έννοια του χρόνου επιτρέπει την επιστροφή μας στην Αρχή; Όταν ο ίδιος ο άδειος χώρος χαρακτηρίζεται όχι ως κενός αλλά ως ενεργειακά γεμάτος; Ο κόσμος έχει αλλάξει. Ο πολιτισμός προχωρεί. Η επιστήμη προχωρεί. Το μόνο που δεν αλλάζει είναι η ανάγκη σας να ακυρώνετε τους «αιρετικούς», μία λέγοντας ότι η «λεπτοφυής ενέργεια», την οποία παρουσιάζουν ως υποκείμενη δημιουργική αιτία του υλικού κόσμου και στην οποία στηρίζουν τη γιόγκα τους και τις ενεργειακές τους θεραπείες, είναι παραμύθι, και μετά βεβαιώνοντας καπάκι ότι ναι, υπάρχει, αλλά είναι του Διαβόλου! Και ποιο είναι το πρόβλημά σας με τη νοητική ενέργεια, γιατί τη θέλετε «του Διαβόλου»; Γιατί αυτή υπάρχει στον καθένα. Άρα ο καθένας, αυξάνοντάς τη, γίνεται δημιουργός. Γίνεται σαν το Χριστό, θεώνεται. Ενώ ο «Θεός» ως δημιουργική αρχή υπάρχει μόνο στο ευαγγέλιο. Δεν είναι η εσώτερη ουσία της φύσης μας, αλλά ένα σύστημα κανόνων το οποίο εσείς, από αγάπη, θα μας επιβάλετε, για να μη δαιμονιστούμε και χάσουμε την ψυχή μας. Και όποιον δεν ενδιαφέρεται για την αγαθή σας σκέπη... Ένα άλλο αποτέλεσμα αυτής της ανόδου προς τον Ουρανό ήταν η υπέρβαση του σεξουαλικού ενστίκτου. Αυτό είναι ένα ιδεώδες το οποίο εσείς οι χριστιανοί και εμείς οι αιρετικοί έχουμε από κοινού. Αλλά η υπέρβαση της σεξουαλικότητας, της ύλης, δεν επέρχεται πλήρης μόνο με την ανθρώπινη προσπάθεια. Χρειάζεται και η επέμβαση του Θεού. Αυτή την επέμβαση σου περιγράφω, αν και είμαι σίγουρος ότι, όπως σταυρώσατε το Χριστό, έτσι και τώρα θα αποκαλέσετε το έργο του Θεού «σατανικό». Είναι απλά ο τρόπος που λειτουργεί ο νους σας. Δεν παίζει καμία διαφορά τι κάποιος θα σας πει. Τι εννοώ ότι υπέρβηκα τη σεξουαλικότητα; Εννοώ ότι από τότε που άλλαξα επίπεδο, το ένστικτο δεν με ξαναανάγκασε να δραστηριοποιηθώ σεξουαλικά (σεξ ή αυνανισμός). Γιατί το ένστικτό μου είχε πνευματικοποιηθεί. Αυτό, φίλε μου, που πνευματικοποιεί και εξευγενίζει τη φύση σου είναι ο Θεός κι όχι ο διάβολος. Ό,τι κι αν σου λέει ο Πατριάρχης σου. Έχουν περάσει είκοσι χρόνια από τότε. Το «ανώτερο επίπεδο» παραμένει. Τίποτα άλλο ασυνήθιστο δεν έχει συμβεί. Δεν βαρέθηκε ακόμα ο Εξαποδώ να περιμένει να πεθάνω, για να πάρει την ψυχή μου στην Κόλαση; Τώρα, ως προς την ιστορία που λέει ο θεολόγος για τον Σουάμι Ράμα και τη μαθήτριά του τη φίλη του θεολόγου. Τις λεπτομέρειες δεν μπορώ να τις σχολιάσω. Σε αυτό τον κόσμο μπορείς να ακούσεις διάφορες ιστορίες για τα πάντα. Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι, όπως έχω δείξει, οι επιστήμονες που ασχολούνται με άτομα που έχουν αφυπνίσει την κουνταλίνι, λένε ότι μερικές φορές είναι ζόρικα, και χρειάζεται μακρόχρονη προσπάθεια για να περάσουν μέσα από τη διαδικασία μετασχηματισμού, αλλά οι δυσκολίες συνήθως ηρεμούν μετά από κάποιο διάστημα και τα άτομα βγαίνουν πιο ώριμα από τη διαδικασία. Η πνευματική ανάπτυξη είναι πάντα δύσκολη, δεν είναι παίξε-γέλασε. Δεν θα ωραιοποιήσουμε την κατάσταση. Ο καθένας χρειάζεται να δώσει τον αγώνα του. Ωστόσο οι ψυχολόγοι λένε ότι δεν πρόκειται για τον "Σατανά". Πρόκειται για μια φυσική διαδικασία μετασχηματισμού που αποφέρει ωρίμανση και πνευματική γλύκα και πείρα με την πάροδο του χρόνου. Ο Γκόπι Κρίσνα, παρόλο που δοκιμάστηκε, μιλάει πολύ θετικά για αυτήν. Το ίδιο και πολλά άλλα άτομα που είχαν την εμπειρία, όπως μπορείς π.χ. να δεις στο ντοκιμαντέρ http://www.youtube.com/watch?v=ixJRwAeZqQU που ήδη σου παρέθεσα. Έχουν ήδη περάσει πάρα πολλά χρόνια που είχαν την αφύπνιση και δες πόσο καλά αισθάνονται. Και η δική μου εμπειρία ήταν θετική (η λέξη "θετική" δεν σημαίνει τίποτα... Πώς θα ονομάσουμε αυτό που σε φέρνει στον Ουρανό και που βάζει το σύμπαν μέσα σου;). Τώρα, γιατί τίποτα από αυτά δεν αγγίζει  το θεολόγο και γιατί είναι πεπεισμένος ότι πρόκειται για τον Σατανά;... Αφήνω το ερώτημα ανοιχτό. Και η φίλη μου στην Κρήτη, που έχει ανοιχτή κουνταλίνι, έχει δει δαίμονες. Έχει δει διάφορα πράγματα. Αλλά συνεχίζει απτόητη. Μια φορά πήγαμε για μπάνιο σε μια παραλία της Κρήτης. Ξαπλώσαμε σε κρεβατάκι στην αμμουδιά κι εγώ παρατηρούσα τις γκόμενες που περνούσαν. Εκείνη είχε κλείσει τα μάτια της και παρατηρούσε το πνευματικό φως που έλαμπε μέσα στο κεφάλι της. Το έβλεπε από μέσα, με τα μάτια του νου. Καθόταν για ώρα απορροφημένη στο ουράνιο θέαμα, και προφανώς βρισκόμενη σε μέθεξη, ενώ εγώ σκεφτόμουν ποια από αυτές που περνούσαν έχει τις σωστότερες αναλογίες. Αν σου πω ότι δεν τη ζηλεύω, θα σου πω ψέματα.

Βίντεό μου όπου περιγράφω αυτή την εμπειρία μπορεί να βρεθεί εδώ.

 

Ο γιόγκι συγγραφέας Γκόπι Κρίσνα διηγείται την εμπειρία της αφύπνισης της ψυχοπνευματικής ενέργειας (κουνταλίνι) στο σώμα του Ένα πρωινό τα Χριστούγεννα του 1937 καθόμουν σταυροπόδι σε ένα δωμάτιο στο σπίτι μου στα περίχωρα της πόλης Jammu, την πρωτεύουσα της πολιτείας του Κασμίρ στη βόρεια Ινδία. Διαλογιζόμουν με το πρόσωπό μου στραμμένο προς το παράθυρο, στραμμένος προς την ανατολή μέσα απ’ όπου οι πρώτες χλωμές ανταύγειες της επερχόμενης ανατολής άρχιζαν να μπαίνουν στο δωμάτιο. Πολύχρονη εξάσκηση με είχε συνηθίσει να κάθομαι στην ίδια θέση για πολλές ώρες στη σειρά, χωρίς την οποιαδήποτε δυσκολία, και καθόμουν εκεί αναπνέοντας αργά και ρυθμικά με την προσοχή μου στραμμένη προς την κορυφή του κεφαλιού μου, όπου οραματιζόμουν να βρίσκεται ένας πλήρως ανθισμένος λωτός που εξέπεμπε φως. Ήμουν καθισμένος σταθερά, ακίνητος και ευθυτενής, με τον νου αδιάσπαστα συγκεντρωμένο στον λαμπερό λωτό, προσέχοντας να μην ξεφεύγει η προσοχή μου και να την επαναφέρω στη συγκέντρωση όποτε κινιόταν προς άλλη κατεύθυνση. Η ένταση της συγκέντρωσης άλλαζε την αναπνοή μουˑ σταδιακά επιβραδύνθηκε τόσο ώστε να γίνει μόλις και μετά βίας αισθητή. Όλη μου η ύπαρξη ήταν τόσο απορροφημένη στην ενατένιση του λωτού, ώστε κάποιες φορές, για μερικά λεπτά, έχανα επαφή με το σώμα και το περιβάλλον. Εκείνες τις περιόδους ένιωθα σαν να αιωρούμουν στον αέρα, χωρίς οποιαδήποτε αίσθημα σωματικότητας. Το μόνο που υπήρχε στην επίγνωσή μου ήταν ο αστραφτερός λωτός. Αυτή η εμπειρία έχει συμβεί σε πολλούς ανθρώπους που εξασκούν τον διαλογισμό με οποιαδήποτε μορφή σταθερά και μακροχρόνια, αλλά εκείνο που επακολούθησε εκείνη τη μοιραία μέρα στη δική μου περίπτωση, αλλάζοντας την όλη πορεία της ζωής μου, έχει συμβεί σε λίγους. Σε κάποια τέτοια περίοδο έντονης συγκέντρωσης, ένιωσα ξαφνικά μια παράξενη αίσθηση στη βάση της σπονδυλικής στήλης, ενώ καθόμουν σε στάση λωτού στη διπλωμένη κουβέρτα που είχα απλώσει στο πάτωμα. Η αίσθηση ήταν τόσο εξαιρετική και τόσο ευχάριστη, ώστε η προσοχή μου τραβήχτηκε άμεσα εκεί. Την στιγμή που η προσοχή μου αποτραβήχτηκε έτσι από το σημείο της εστίασής της, η αίσθηση σταμάτησε. Σκεπτόμενος ότι θα πρόκειται για κάποια ψευδαίσθηση, κάποιο κόλπο που βρήκε η φαντασία μου για να χαλαρώσει την ένταση, έβγαλα το θέμα από το νου μου και επανέφερα την προσοχή μου και πάλι στο σημείο από το οποίο είχε αποτραβηχτεί. Την εστίασα και πάλι στο λωτό, και καθώς η εικόνα στην κορυφή του κεφαλιού μου έγινε και πάλι καθαρή και σαφής, η αίσθηση ξαναήρθε. Αυτή τη φορά προσπάθησα να διατηρήσω την εστίαση της προσοχής και το επέτυχα για μερικά δευτερόλεπτα, αλλά η αίσθηση, που ανέβαινε προς τα πάνω, ήταν τόσο εξαιρετική, σε σύγκριση με οτιδήποτε είχα βιώσει μέχρι τότε, ώστε και πάλι αθέλητα ο νους μου τραβήχτηκε προς αυτήν – και τότε εκείνη εξαφανίστηκε και πάλι. Τώρα είχα πειστεί ότι κάτι ασυνήθιστο είχε συμβεί, για το οποίο ήταν κατά πάσα πιθανότητα υπεύθυνη η καθημερινή μου εξάσκηση στη συγκέντρωση. Είχα διαβάσει λαμπρές αφηγήσεις, περιγραμμένες από σοφούς άντρες, για τα μεγάλα πλεονεκτήματα που επέρχονται από τη συγκέντρωση, και των θαυμαστών δυνάμεων που αποκτούν οι γιόγκι που κάνουν τέτοιες ασκήσεις. Η καρδιά μου άρχισε να χτυπά βίαια, και το βρήκα δύσκολο να ξανασυγκεντρωθώ στον ίδιο βαθμό. Όταν είχα βυθιστεί και πάλι, βίωσα την αίσθηση εκ νέου, αλλά αυτή τη φορά, αντί να επιτρέψω στο νου μου να εγκαταλείψει το σημείο εστίασης, διατήρησα τη συγκέντρωση αδιάσπαστη. Η αίσθηση διευρύνθηκε και πάλι προς τα πάνω και ένιωσα να παραπαίω, αλλά με μεγάλη προσπάθεια διατήρησα την προσοχή μου στο λωτό. Ξαφνικά, με έναν βρυχηθμό σαν από τα νερά ενός καταρράκτη, ένιωσα μια ροή ρευστού φωτός να περνάει στον εγκέφαλό μου μέσα από τη σπονδυλική στήλη. Τελείως απροετοίμαστος για μια τέτοια εξέλιξη, βρέθηκα σε πλήρη έκπληξη, αλλά επανακτώντας άμεσα τον έλεγχο, διατήρησα τη σταθερή σωματική στάση και το νου μου στο σημείο εστίασης. Είναι αδύνατον να περιγράψω την εμπειρία επακριβώς. Ένιωσα το σημείο επίγνωσης, που ήταν ο εαυτός μου, να διευρύνεται, περικυκλωμένο από κύματα φωτός. Συνέχισε να διευρύνεται, εξαπλωνόμενο προς τα έξω, ενώ το σώμα, που κανονικά είναι το άμεσο σημείο εστίασης, φάνηκε να περνά στο περιθώριο, μέχρι που τελικά χάθηκε τελείως από την επίγνωσή μου. Ήμουν τώρα όλος συνειδητότητα, χωρίς κανένα περίγραμμα, χωρίς καμιά αίσθηση σωματικότητας, χωρίς καμιά αίσθηση που να προέρχεται από τις αισθήσεις, βυθισμένος σε μια θάλασσα φωτός όπου η επίγνωσή μου ήταν απλωμένη παντού, σε κάθε σημείο και σε κάθε κατεύθυνση, χωρίς κανένα σύνορο και υλικό πρόσκομμα. Δεν ήμουν πια ο εαυτός μουˑ ή, για να είμαι πιο ακριβής, δεν ήμουν αυτός που μέχρι τότε αντιλαμβανόμουν να είμαιˑ ήμουν ένας πλατύς κύκλος συνειδητότητας όπου το σώμα δεν ήταν παρά ένα σημείο, λουσμένος σε φως και σε μια κατάσταση ανάτασης και ευτυχίας που είναι αδύνατο να περιγράψω. Μετά από κάποιο διάστημα, τη διάρκεια του οποίου δεν μπορούσα να εκτιμήσω, ο κύκλος άρχισε να ελαττώνεταιˑ ένιωσα να συστέλλομαι, να γίνομαι όλο και πιο μικρός, μέχρι που απέκτησα και πάλι μια κάποια αίσθηση του σώματος που μετά έγινε καθαρότερη, και καθώς ξαναπέρασα στη συνηθισμένη μου κατάσταση απέκτησα ξαφνικά επίγνωση των θορύβων στο δρόμο, ένιωσα εκ νέου τα χέρια, τα πόδια και το κεφάλι, και για μια ακόμα φορά έγινα ο στενός μου εαυτός σε επαφή με σώμα και περιβάλλον. Όταν άνοιξα τα μάτια μου και κοίταξα γύρω, ένιωσα λίγο ζαλισμένος και έκπληκτος, σαν να ερχόμουν από μια παράξενη γη τελείως ξένη. Τι μου είχε συμβεί; Ήμουν το θύμα μιας παραίσθησης; Ή είχα, από κάποιο παράξενο γύρισμα της τύχης, επιτύχει εκεί που εκατομμύρια άλλοι είχαν αποτύχει; Υπήρχε τελικά κάποια αλήθεια στη δήλωση των σοφών και ασκητών της Ινδίας, που γίνεται εδώ και χιλιετηρίδες κι επιβεβαιώνεται από γενιά σε γενιά, πως είναι εφικτό να αντιληφθείς την υπερβατική πραγματικότητα της ζωής, αν ακολουθήσεις κάποιους κανόνες διαγωγής κι εξασκηθείς στο διαλογισμό με ένα συγκεκριμένο τρόπο; Ένιωθα σα ζαλισμένος. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι είχα βιώσει ένα όραμα του Θείου. Είχε συμβεί μια διεύρυνση του εαυτού μου, της δικής μου συνειδητότητας, και ο μετασχηματισμός είχε συμβεί από το ζωτικό ρεύμα που είχε αρχίσει από κάτω από τη σπονδυλική στήλη και βρήκε πρόσβαση στον εγκέφαλό μου μέσα από τον κόκκυγα. Θυμήθηκα ότι είχα διαβάσει πριν καιρό σε βιβλία της γιόγκα για κάποιο ζωτικό μηχανισμό που ονομαζόταν «κουνταλίνι», συνδεδεμένο με την κατώτατη άκρη της σπονδυλικής στήλης, ο οποίος ενεργοποιείται μέσα από κάποιες διαλογιστικές πρακτικές, και που, άπαξ και ξυπνήσει, παίρνει την περιορισμένη ανθρώπινη συνειδητότητα σε υπερβατικά ύψη, προικίζοντας το άτομο με εξαιρετικές ψυχικές και νοητικές ικανότητες. Ήμουν τόσο τυχερός ώστε να έχω βρει το κλειδί για αυτόν τον θαυμάσιο μηχανισμό, κρυμμένο μέσα στη θρυλική ομίχλη των αιώνων, για τον οποίο ο κόσμος μιλούσε και ψιθύριζε αλλά δεν τον έβλεπε ποτέ σε δράση είτε στον εαυτό του είτε στους άλλους; [...] [Διηγείται ότι αργότερα έφαγε πρωινό απρόθυμα και πήγε στη δουλειά του, αλλά αισθανόταν ακόμα συγκλονισμένος από αυτό που του είχε συμβεί.] [...] Μετά από λίγο, νιώθοντας να πνίγομαι και ανήσυχος, έφυγα για ένα σύντομο περίπατο στο δρόμο, μήπως έβρισκα μια περίσπαση για τις σκέψεις μου... Ο νους μου ερχόταν επανειλημμένα στην εμπειρία που είχα το πρωί, προσπαθώντας να ξαναδημιουργήσει στη φαντασία το θαυμάσιο φαινόμενο που είχα ζήσει, αλλά ανεπιτυχώς. Το σώμα μου, ιδιαίτερα τα πόδια, συνέχιζαν να νιώθουν αδύναμα και δεν μπορούσα να περπατήσω για πολύ. [...] Γύρισα στο γραφείο μου νωρίτερα από ό,τι είχα σχεδιάσει και πέρασα τις υπόλοιπες ώρες «παίζοντας» με τα στυλό και τα χαρτιά, χωρίς να είμαι σε θέση να κυριαρχήσω στις σκέψεις μου και να συγκεντρωθώ για να δουλέψω. Όταν επέστρεψα στο σπίτι το απόγευμα δεν ένιωθα καλύτερα. Δεν μπορούσα να πείσω τον εαυτό μου να καθίσω κάτω και να διαβάσω, που ήταν η συνήθεια μου τα βράδια. Έφαγα το δείπνο σιωπηλός, χωρίς όρεξη ή ευχαρίστηση, και αποσύρθηκα για ύπνο. Συνήθως αποκοιμιόμουν μέσα σε λεπτά, αλλά εκείνο το βράδυ ένιωθα παράξενα ανήσυχος και ενοχλημένος. Δεν μπορούσα να συμφιλιώσω την ανάταση και ομορφιά που είχα νιώσει το πρωί με το καταθλιπτικό αίσθημα που ένιωθα τώρα, καθώς άλλαζα συνεχώς πλευρό στο κρεβάτι. Είχα ένα ανεξήγητο αίσθημα φόβου και αβεβαιότητας. Τελικά, μέσα σε σύγχυση, αποκοιμήθηκα. Κοιμήθηκα ανήσυχα, έχοντας παράξενα όνειρα και ξυπνώντας συχνά, σε πλήρη αντίθεση με τον συνήθη μου βαθύ και αδιάσπαστο ύπνο. Μετά από τις 03:00 περίπου, ο ύπνος αρνιόταν να επιστρέψει. Κάθισα για λίγο ανασηκωμένος στο κρεβάτι. Ο ύπνος δεν με είχε ανανεώσει. Συνέχισα να αισθάνομαι κουρασμένος και από τις σκέψεις μου έλειπε η διαύγεια. Η συνήθης ώρα για διαλογισμό πλησίαζε. Αποφάσισα να αρχίσω νωρίτερα από ό,τι συνήθως, [...] και χωρίς να ενοχλήσω τη σύζυγό μου, βγήκα από το δωμάτιο και ανέβηκα πάνω, στο δωμάτιο διαλογισμού. Άπλωσα κάτω την κουβέρτα, κάθισα σε στάση λωτού όπως συνήθως και άρχισα να διαλογίζομαι. Δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ με την ίδια ένταση με αυτήν της προηγούμενης μέρας, αν και έβαλα τα δυνατά μου. Οι σκέψεις μου περιπλανιόνταν και αντί να βρίσκομαι σε μια κατάσταση ευτυχούς προσδοκίας, ένιωθα παράξενα νευρικός και ανήσυχος. Τελικά, μετά από επαναμβανόμενες προσπάθειες, διατήρησα την προσοχή μου στο συνηθισμένο σημείο εστίασης, περιμένοντας για αποτελέσματα. Τίποτα δεν συνέβη και άρχισα να νιώθω αμφιβολίες για την εγκυρότητα της χθεσινής μου εμπειρίας. Προσπάθησα και πάλι, αυτή τη φορά πιο επιτυχώς. Δάμασα τον εαυτό μου, συγκέντρωσα τις περιπλανόμενες σκέψεις και, σταθεροποιώντας την προσοχή μου στην κορυφή του κεφαλιού, προσπάθησα να οραματιστώ έναν λωτό με πλήρως ανοιγμένα πέταλα, όπως έκανα πάντα. Μόλις έφτασα στο συνηθισμένο βαθμό νοητικής συγκέντρωσης, ένιωσα και πάλι το ρεύμα να κινείται προς τα πάνω. Δεν επέτρεψα στην προσοχή μου να διασπαστεί, και τότε και πάλι, με έναν βρυχηθμό και ένα βούισμα στα αυτιά, η ροή του ακτινοβολούντος φωτός εισήλθε στον εγκέφαλό μου, γεμίζοντάς με με δύναμη και ζωτικότητα, και ένιωσα τον εαυτό μου να διευρύνεται σε κάθε κατεύθυνση, να απλώνεται πέραν των ορίων της σάρκας, τελείως απορροφημένος στην ενατένιση της αστραποβολούσας συνειδητής λάμψης, όντας συγχρόνως «ένα» με αυτήν και ωστόσο όχι τελείως συγχωνευμένος μαζί της. Η κατάσταση κράτησε λιγότερο από όσο την προηγούμενη μέρα. Η αίσθηση της ανάτασης δεν ήταν τόσο ισχυρή. Όταν ήρθα πάλι στην κανονική κατάσταση, ένιωσα την καρδιά μου να χτυπάει τρελά και υπήρχε μια πικρή γεύση στο στόμα. Ήταν σαν μια καυτερή ριπή θερμού αέρα να είχε περάσει από το σώμα μου. Η αίσθηση της εξάντλησης και κούρασης ήταν μεγαλύτερη από ό,τι την προηγούμενη μέρα. Ξεκουράστηκα για λίγο για να επανακτήσω τη δύναμή μου και την ισορροπία μου. Ήταν ακόμα σκοτάδι. Τώρα δεν είχα αμφιβολίες ότι η εμπειρία ήταν αληθινή [...]. Αλλά, γιατί ένιωθα άβολα και καταθλιμμένος; Αντί να είμαι υπέρογκα ευτυχισμένος και να ευλογώ την τύχη μου, γιατί ένιωθα αυτή την απελπισία; Ένιωθα σαν να βρισκόμουν σε άμεσο κίνδυνο από κάτι που υπερέβαινε την κατανόηση και τη δύναμή μου, κάτι άπιαστο και μυστηριώδες που δεν μπορούσα ούτε να καταλάβω ούτε να αναλύσω. Φαινόταν σαν να επικρέμεται πάνω μου ένα βαρύ σύννεφο κατάθλιψης και ζόφου, που ανερχόταν από τα ίδια μου τα βάθη χωρίς να σχετίζεται με τις εξωτερικές καταστάσεις. Δεν ένιωθα ότι ήμουν ο ίδιος άνθρωπος που ήμουν μονάχα λίγες μέρες νωρίτερα, και μια αίσθηση φρίκης, εξαιτίας της ανεξήγητης αλλαγής, άρχισε να επικάθεται μέσα μου, από την οποία, όσο κι αν προσπαθούσα, δεν μπορούσα να ελευθερωθώ. Λίγο είχα συνειδητοποιήσει ότι από εκείνη τη μέρα δεν θα ξαναήμουν πάλι ο παλιός κανονικός εαυτός μουˑ ότι, χωρίς να το ξέρω και χωρίς προετοιμασία ή και επαρκή γνώση, είχα ξυπνήσει την πιο θαυμάσια αλλά και δύσκολη δύναμη που βρίσκεται στον άνθρωποˑ ότι είχα πέσει πάνω στο κλειδί τού πιο καλά φυλαγμένου μυστικού των αρχαίωνˑ και ότι από τότε και για ένα μεγάλο διάστημα, θα χρειαζόταν να ζω κρεμάμενος από μια κλωστή, ταλαντευόμενος μεταξύ ζωής και θανάτου, λογικής και τρέλας, φωτός και σκότους, Ουρανού και Γης. Δεν ήξερα αυτό που τελικά συνειδητοποίησα αργότερα – ότι ένας αυτόματος μηχανισμός, που αφυπνίστηκε μέσα από την πρακτική του διαλογισμού μου, είχε ξαφνικά αρχίσει να λειτουργεί με σκοπό να επαναδιαμορφώσει το νου μου και να τον καταστήσει άξιο όχημα μιας ανώτερης και ευρύτερης συνειδητότητας, μέσα από βιολογικές διαδικασίες τόσο φυσικές και τόσο διεπόμενες από αμετάβλητους νόμους, όσο η εξέλιξη των ειδών ή η ανάπτυξη και γέννηση ενός παιδιού.

                                                            --------------

Άλλα αμετάφραστα αποσπάσματα από βιβλία τού Γκόπι Κρίσνα: εδώ Βίντεό μου όπου ο Γκόπι Κρίσνα περιγράφει το ίδιο: α) "Η εξέλιξη της ψυχοπνευματικής ενέγειας στον άνθρωπο"  (36΄)
       β) "Πώς συμβαίνει η πνευματική φώτιση"   (6΄) Βίντεό μου όπου ο ερευνητής Λη Σανέλα μιλά για την κουνταλίνι: Τι είναι η πνευματική ενέργεια (ομιλία από γιατρό)   (10΄)

 

(Διήγησή μου σχετικά με τη διδασκαλία της αγάπης στην κουλτούρα της γιόγκα)

Έχω μείνει για χρόνια σε πνευματικά κέντρα (άσραμ) στην Ελλάδα και στην Ινδία. Τα κέντρα αυτά έχουν ομοιότητες και διαφορές με τα δικά μας ''μοναστήρια". Η βασική τους διαφορά είναι ότι δεν στηρίζονται σε, ή προωθούν, κάποιο συγκεκριμένο θρησκευτικό δόγμα. Ας πούμε αν είσαι χριστιανός ή μουσουλμάνος δεν παίζει καμιά διαφορά. Ομοιότητες είναι το κοινό πρόγραμμα για όλους, το οποίο αναρτάται σε πίνακα ανακοινώσεων, και η έμφαση στην αγάπη. Η παρούσα δημοσίευση αφορά την εκπαίδευση στην αγάπη, που λαμβάνει κανείς σε ένα πνευματικό κέντρο.

Αν εξαιρέσουμε τη διδασκαλία του Χριστού, που νομίζω στη σημερινή εποχή ελάχιστοι παίρνουν στα σοβαρά, όταν λέμε αγάπη εννοούμε τη φυσική έλξη που νιώθει κανείς προς κάποια μέλη του αντίθετου φύλου και προς τα παιδιά του. Θεωρείται φυσικό οι σχέσεις μας με τους υπόλοιπους ανθρώπους να διακατέχονται από καχυποψία, αδιαφορία, τοίχους και χωρίσματα: οι άλλοι έχουν διαφορετικές πεποιθήσεις, διαφορετικά θρησκεύματα, μπορεί να μας κάψουν και να μας λεηλατήσουν. Αλλά σε ένα πνευματικό κέντρο τα πράγματα είναι αλλιώς. Εδώ θεωρείται ότι η αγάπη είναι η βάση της ζωής, ή, για να το πω αλλιώς, ότι κανένας δεν είναι ξεχωριστός από κανέναν. Είμαστε όλοι σαν συγκοινωνούντα δοχεία και ενωνόμαστε απ' το νερό της αγάπης. Είμαστε σα νησιά και ενωνόμαστε κάτω απ' την επιφάνεια, στη στεριά του ίδιου του βυθού. Οι άνθρωποι που ενσαρκώνουν αυτή την αγάπη είναι οι πνευματικοί δάσκαλοι. Αν δεν υπήρχαν αυτοί, ούτε καν θα φανταζόσουν ποτέ ότι σε ενώνει μια κρυμμένη σχέση αγάπης με κάποιον άγνωστο. Τα πρώτα χρόνια που μένει κανείς σε ένα άσραμ, ζει σε μια προσωπική κόλαση. Αφήνω κατά μέρος τα λιγοστά υλικά αγαθά που σου παρέχονται - αυτά είναι ένα άλλο κεφάλαιο. Υπάρχει μια κόλαση που σχετίζεται με την ίδια την ψυχολογία σου, που δημιουργείται από τις καθημερινές εντάσεις στις σχέσεις σου με τους άλλους. Οι εντάσεις αυτές δημιουργούνται από την εγγενή σου επιθετικότητα, την οποία η ακαδημαϊκή εκπαίδευση που έχεις περάσει δεν σε έμαθε να αναγνωρίζεις. Διαφορετικοί λαοί εκφράζουν αυτή την επιθετικότητα με διαφορετικούς τρόπους. Οι Έλληνες την εκφράζουν πιο χειροπιαστά, με φωνές, μπούγιο και κατηγορίες. Λαοί που έχουν περάσει περισσότερη ακαδημαϊκή εκπαίδευση την εκφράζουν με πιο διανοητικό τρόπο. Συχνά με τον τόνο της φωνής και την επιλογή των λέξεων. Ας πούμε μια Αγγλίδα δεν θα σε αποκαλούσε ποτέ ''τσογλάνι'', όπως θα μπορούσε να κάνει ένας Ελληναράς. Αντ' αυτού θα έλεγε: «Γιατί, ''αγαπητέ'' μου, δεν καθάρισες τη σάλα της υποδοχής; Δεν ήταν το καθήκον σου να την καθαρίσεις;» Οι Άγγλοι, αλλά και οι Δυτικοί γενικότερα, είναι ''μανούλες'' στο να καλύπτουν την επιθετικότητά τους με εκφράσεις επιφανειακά αβρές. Βλέπετε, έχουμε ένα χριστιανικό παρελθόν και δεν θεωρείται θεμιτό να νιώθουμε αρνητικά προς τον ''συνάνθρωπό μας''. Ωστόσο, ποτέ δεν εκπαιδευτήκαμε στο να μεταβάλλουμε την ψυχολογία μας, κι εκεί είναι που αρχίζουν τα ευτράπελα. Τα πρώτα χρόνια, λοιπόν, κανείς ζει μέσα στην κόλαση των σχέσεων που δημιουργεί με τους άλλους. Σημειώστε ότι αναγκάζεται να βρεθεί με ανθρώπους που δεν έχει επιλέξει, ούτε μπορεί να τους ξεφορτωθεί όταν αγριέψει ή περάσει στην αδιαφορία προς αυτούς, όπως κάνουμε με τους ερωτικούς μας παρτενέρ. Βρίσκει αυτά τα ίδια άτομα, με τα οποία έχει δημιουργήσει προστριβές, μπροστά του συνεχώς. Οι χώροι ενός άσραμ είναι περιορισμένοι και όταν συναντάς αυτόν με τον οποίο δημιούργησες προστριβή, η θύμηση και η ενόχληση που προέρχεται από αυτήν αναδύονται και πάλι στο νου σου και, μέρα με τη μέρα, οι μνήμες και τα σχετικά συναισθήματα αποκτούν μια δομή που σε συνθλίβει. Γιατί δεν δημιουργεί το άσραμ χώρους χωριστούς όπου θα μπορούν να ζουν, σαν έθνη ξεχωριστά, ας πούμε, ομάδες των οποίων τα μέλη αισθάνονται θετικά το ένα προς το άλλο; Πρώτον, γιατί αυτό είναι πολύ δύσκολο να γίνει κι επειδή, αν γινόταν, θα δημιουργούνταν εύκολα προστριβές μεταξύ των ομάδων, λόγω αυτού του τύπου της συνείδησης, ότι άλλο ΕΜΕΙΣ και άλλο ΑΥΤΟΙ. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι αντικείμενο εκπαίδευσης σε ένα άσραμ θεωρείται η εκμάθηση της αγάπης. Το να αγαπήσεις τον ερωτικό σου σύντροφο της κάποιας δεδομένης στιγμής έρχεται φυσικά, αλλά η ύπαρξη απλώνεται πέρα απ' τα στενά όρια αυτής της σχέσης. Πίσω απ' τη στενή αυτή καρδιά που έχει χώρο μόνο για έναν (και ακόμα κι αυτός αλλάζει σε διαφορετικές στιγμές της ζωής σου) βρίσκεται μια ευρύτερη καρδιά η οποία αντικατοπτρίζει την επίγνωση ότι, κατά βάθος, κάτω από την επιφάνεια, στο βυθό, ''όλα τα νησιά συνδέονται''. Αυτή η επίγνωση δεν είναι σωματική, γιατί στο υλικό σώμα είμαστε όντως όλοι ξεχωριστοί. Η επίγνωση είναι ψυχική. Ήταν ένα από αυτά τα χρόνια. Στο διπλανό κρεβάτι στον κοιτώνα του άσραμ έμενε ο Ράκα, ένας άγριος Γιουγκοσλάβος καρατερίστας που δούλευε επίσης μαζί μου στα μαγειρεία. Κανένας δεν αντάλασσε λόγια μαζί του. Όταν δεν έπλενε καζάνια φώναζε πολεμικές κραυγές και χτυπούσε βίαια τον αέρα. Μια μέρα καθόταν σε ένα παγκάκι και πήγα και κάθισα κι εγώ δίπλα του. Μου είπε: ''Εγώ κάθομαι εδώ''. Του είπα: ''Τώρα κάθισα κι εγώ''. Αμέσως σηκώθηκε κι έφυγε. Απ' εκείνη τη στιγμή με αντιπάθησε πάρα πολύ και κάθε φορά που με έβλεπε φώναζε: ''Θα σου σπάσω ΟΛΑ ΤΑ ΚΟΚΑΛΑ''. Κάποιος άλλος τρόφιμος μου είπε να μην φοβάμαι, διότι αν με έδερνε θα τον έδιωχναν απ' το άσραμ. Αλλά αν με ένα χτύπημα μου έσπαζε τα δόντια, τι σημασία θα είχε για μένα αν μετά τον έδιωχναν; (Έτσι κι αλλιώς, αυτός δεν ήταν μόνιμος, θα έφευγε μετά από κανένα χρόνο). Μίλησα για το θέμα στην πνευματική μου δασκάλα, η οποία καθοδηγούσε τα πράγματα στο άσραμ. Μου είπε: ''Σανκάλπα, αν μπορείς να αγαπήσεις αυτό τον άνθρωπο, μπορείς να αγαπήσεις όλους τους ανθρώπους! Δες το σαν μια μεγάλη ευκαιρία που σου δίνεται. Τον φίλο του ο καθένας τον αγαπάει, αλλά μπορείς να αγαπήσεις τον εχθρό σου;'' Της είπα: ''Σουάμιτζι, εγώ δεν θέλω να ακολουθήσω τη διδασκαλία του Χριστού. Είμαι ένας απλός άνθρωπος και θέλω να κρατήσω την ασφάλειά μου και τα σύνορά μου με τους άλλους''. Μου είπε: ''Πίστεψέ με, Σανκάλπα, μέχρι η καρδιά μας να ανοίξει πέρα από τα σύνορα αυτά, δεν υπάρχει ευτυχία. Δεν υπάρχει ευτυχία στη συνηθισμένη ζωή. Για να ευτυχίσεις, χρειάζεται να ξεπεράσεις τους τωρινούς περιορισμούς της καρδιάς σου''. Της είπα: ''Σουάμιτζι, νιώθω πολύ επιθετικά προς αυτόν. Τι να κάνω;'' Είπε: ''Μην ενδίδεις στις επιθετικές διαθέσεις του νου σου. Παρατήρησε αυτή την επιθετικότητα και αποστασιοποιήσου από αυτή. Να είσαι πάντα φιλικός και ανοιχτός προς αυτόν, σα να 'ταν αδελφός σου. Αυτό θα επηρεάσει και τον ίδιο για να ξεπεράσει τη δική του επιθετικότητα. Είμαστε όλοι σε ένα καράβι και χρειάζεται να κρατήσουμε το πηδάλιο με σταθερά και σοφά χέρια, για να μη συγκρουστεί στα βράχια''. Μία μέρα συνέβη το εξής: Ήμουν καθισμένος στο πεζουλάκι έξω απ' τις τουαλέτες, και αυτός, πίσω μου, κατέβαινε απ' τις τουαλέτες για να βγει έξω. Μόλις με είδε ταράχτηκε. Τις τελευταίες μέρες με απόφευγε και δεν περνούσε από κοντά μου, αλλά τώρα δεν είχε επιλογή γιατί ο χώρος ήταν στενός. Τον άκουσα να οπισθοχωρεί, πίσω μου, και να λέει: ''Όχι, όχι, δεν μπορείς να το κάνεις αυτό Σανκάλπα, δεν μπορείς να κλείνεις το πέρασμα στους άλλους...''. Και ξαφνικά τον είδα, με μια αποφασιστική κίνηση, να έρχεται προς τα εμένα, προφανώς για να μου χυμήξει. Πετάχτηκα πάνω έντρομος και υποκλινόμενος μπροστά του είπα: ''Μα Ράκα, όχι, προς Θεού, ο δρόμος είναι ανοιχτός, πέρασε...!'' Και τότε ένα απίστευτο πράγμα συνέβη. Τον κοίταξα στα μάτια κι αισθάνθηκα ότι αυτός υπέφερε πιο πολύ από μένα. Και με μιας ο φόβος κι ο θυμός μου πέρασε κι αισθάνθηκα συμπόνια. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα τι εννοούσε ο Χριστός όταν έλεγε: ''αγαπάτε αλλήλους''. Δεν μιλούσε για το γείτονά σου, αλλά γι’ αυτόν που μένει στην απέναντι όχθη. Δεν μιλούσε για τον οικείο σου, αλλά για τον άνθρωπο που έχει διαφορετική πεποίθηση από σένα. Αισθάνθηκα ότι η ευτυχία πράγματι περιμένει αυτούς που, κατεβάζοντας την ενέργεια από το νου στην καρδιά, ξέρουν να μετατρέπουν τις εκλεπτυσμένες εκφράσεις και τα πονηρά διανοήματα σε μια άδολη και παράλογη επικοινωνία.