Πνευματικότητα και σεξουαλικότητα
(συνέντευξη VideoTranslations 17.2.2018)
βίντεο
|
Πνευματικότητα και σεξουαλικότητα (συνέντευξη VideoTranslations 17.2.2018)
1:06:36
|
Περιγραφή
Συνέντευξη του Κίμωνα Πετρόχειλου (κανάλι: VideoTranslations, ιστοσελίδα: YoutubeTranslations.gr) με αναφορές στη σχέση πνευματικότητας- σεξουαλικότητας και σε άλλα θέματα.
Η συνέντευξη έγινε στον Albedo 14 (Εναλλακτικός Δικτυακός Σταθμός των Απανταχού Ελλήνων) από τον παρουσιαστή Γιώργο Καρποδίνη και τον δημοσιογράφο Γιάννη Διαβάτη, βραβευμένο για "υγιή δημοσιογραφία".
Ημερομηνία: 17.2.2018
Συζήτηση
Βάρβαρος Τουρκομογγόλος
Με λίγα λόγια μιλάμε για kundalini ?
Κίμων
Ναι. Όμως όχι ακριβώς μέσα στο ανθρώπινο σώμα, αλλά μέσα στο Σύμπαν. Δεν ένιωσα τίποτα στο ανθρώπινο σώμα, αλλά βίωσα ότι ήμουν το Σύμπαν, ότι το σώμα μου ήταν το Σύμπαν.
---------------------------
Βάρβαρος Τουρκομογγόλος
1:03:05 και πως θα πετύχεις τον ιερό γάμο, με το ανθρώπινο σεξ; Άρα σεξουαλική αποχή ή Ταντρικό σεξ;
Κίμων
Αποχή. Είναι καλύτερο να μην υπάρχει καν στύση, γιατί η συσσώρευση ενέργειας στη βάση της σπονδυλικής στήλης ελαττώνει τη συσσώρευση ενέργειας ψηλά, στο κεφάλι και πάνω από αυτό.
Πού είναι η πηγή της έλξης; Πάνω ή κάτω; Ανάλογα με την επιλογή σου, έχεις και το αποτέλεσμα. Αν επιλέξεις πάνω, έλκεις την σωματική σου ενέργεια προς τον Ουρανό. Αν επιλέξεις κάτω, μένεις κολλημένος στο είδος της ύπαρξης που μας είναι οικείο: φόβος της θνητότητας και φρούδα ελπίδα υπέρβασής της μέσω της σεξουαλικής πράξης.
Σε αυτό το είδος ύπαρξης διαιωνίζεται η προσπάθεια εξασφάλισης της γήινης ύπαρξης και διεύρυνσής της όχι μέσα από την εισαγωγή του Ουρανού στην εξίσωση, μα μέσω της τεκνογονίας.
---------------------------
Βάρβαρος Τουρκομογγόλος
1:05:24 την χάσατε την μπάλα, θέλετε και τη πίτα γεμάτη και το σκύλο χορτάτο. Χαχαχα
Κίμων
Ναι, δεν γίνεται να τα 'χεις όλα. Σεξουαλικότητα ή πνευματικότητα. Αμφότερα δεν γίνεται – αν και τόοοοοσο πολύ θα θέλαμε να γίνεται…
---------------------------
Βάρβαρος Τουρκομογγόλος
1:06:30 αυτό πόνεσε. Πρέπει να κουραστείς να θυσιάσεις και να θυσιαστείς. 1:06:45 αυτό το είπε 4-5 φορές και δεν τον άκουγε κανένας.
Κίμων
Νομίζω ότι ο Διαβάτης προσπάθησε να πάρει μια πρακτική στάση προς το θέμα, γνωρίζοντας πως είναι πρακτικά αδύνατο για τον μέσο ακροατή να ακολουθήσει ένα τέτοιο τρόπο ζωής, και γι' αυτό προσπαθώντας να φέρει το "μέτρο". Ο ίδιος σε κάποια στιγμή αναγνώρισε πως οι ενέργειες σπαταλιούνται μέσα από το σεξ, αλλά τον ένοιαζε επίσης να παρέχει στο κοινό ένα μήνυμα που θα ήταν ρεαλιστικό για τις δικές τους δυνατότητες συντονισμού, κατανόησης και πράξης. Γενικά έχω εκτιμήσει πολύ την ανοιχτή στάση με την οποία προσέγγισε λεγόμενά μου τα οποία πολύ ξεφεύγουν από τα γνωστά και οικεία.
Βάρβαρος Τουρκομογγόλος
Τι να πει κι ο Απολλώνιος ο Τυανέας, άγαμος και όρκο σιωπής 5 χρόνια.
Κίμων
Και ο Πλάτωνας λέγεται πως χρειάστηκε να κάνει 40 μέρες πλήρους νηστείας πριν του επιτραπεί να μαθητεύσει σε αιγυπτιακό ιερό. Αλλά μπορούμε εμείς να κάνουμε τέτοια πράγματα;
Αλήθεια, πού διάβασες εσύ για την ταυτότητα μεταξύ Απολλώνιου και Χριστού;
---------------------------
Βάρβαρος Τουρκομογγόλος
1:03:15 θα τιθασεύσεις της αδυναμίες του κατώτερου εγώ και πως θα ανεβάσεις την πληρότητα του ανώτερου εγώ; Με το ανθρώπινο σεξ; Η μήπως πρέπει να έχουμε και τύψεις που θα μειώσουμε το ανθρώπινο πληθυσμό; Τελικά η τεκνοποίηση και ο γάμος είναι αμαρτία και μοιχεία ή όχι;
Κίμων
Ναι, νομίζω πως, από μια απόλυτη πλευρά, είναι αμαρτία, και προδοσία της ανώτερης φύσης μας.
Αλλά νομίζω είναι κάτι προς το οποίο δεν πρέπει να είναι κανείς υπερβολικά αυστηρός, δεδομένου ότι σε διαφορετικά στάδια της εξέλιξής μας έχουμε διαφορετική δυνατότητα ανεξαρτησίας. Π.χ. κάποιος κάνει μεγάλες νηστείες και κάποιος άλλος τρώει κανονικά. Από την οπτική του νηστεύοντος, αυτός που τρώει αμαρτάνει. Όμως δεν μπορεί ο καθένας να κάνει νηστείες. Λοιπόν θα έλεγα ότι είναι καλύτερα να υπάρχει μια κατανόηση για τις αδυναμίες, και να υπάρχει σεβασμός, και να περιμένουμε μέχρι να είμαστε περισσότερο ικανοί να ανεξαρτητοποιηθούμε. Τέτοια πράγματα παίρνουν χρόνο.
Κάποια από τα σχόλιά σου δεν τα άφησα να εμφανιστούν, ακριβώς γιατί αισθανόμουν πως ήσουν περισσότερο αυστηρός από όσο μπορεί να γίνει εποικοδομητικά κατανοητό από τους περισσότερους. Και ο ακροατής δεν πρέπει να αισθανθεί πως του γίνεται μια επίθεση. Διότι η εξιδανίκευση της σεξουαλικότητας δεν είναι τόσο κάτι που ΠΡΕΠΕΙ να κάνει για να ευχαριστήσει ένα εξωτερικό πρόσωπο (ανθρώπινο ή θείο) όσο μάλλον αυτό που του ζητάει η ίδια του η ψυχή σε ένα βαθύτερο επίπεδο. Και, όταν δεν μπορεί να αισθανθεί αυτή την εσωτερική επιταγή, και του τη λέει κάποιος τρίτος, το μήνυμα μοιάζει να έρχεται (επιθετικά) από μια εξωτερική φωνή και δεν νομίζω πως έτσι διευκολύνεται ο συντονισμός με την εσωτερική. Γι' αυτό λέω ότι χρειάζεται κατανόηση και αρμονία κι όχι σύγκρουση. Η ανεξαρτησία και εξιδανίκευση έτσι κι αλλιώς μόνο στην ώρα της μπορεί να έρθει και κανένας βαθμός εξωτερικής πίεσης δεν μπορεί να τη φέρει.
Εν τέλει, όλοι ζητάμε αγάπη. Ωστόσο η υλική αγάπη δεν είναι ατόφια και ιερή, και σε κρατά περιορισμένο, ανεκπλήρωτο και φοβισμένο.
Φοβισμένο μην τη χάσεις, καθώς η πηγή της είναι εξωτερική.
Βάρβαρος Τουρκομογγόλος
Ευχαριστώ. Ήσουν συγκεκριμένος και μου έδωσες να καταλάβω αυτό ακριβώς που έψαχνα.
Λυπάμαι αν έγινα ενοχλητικός ή εριστικός.
Κίμων
Σε ευχαριστώ για τη συζήτηση
Βάρβαρος Τουρκομογγόλος
[...] Μια τελευταία ερώτηση αν δεν γίνομαι βάρος. Τα όνειρα έχουν κάποιο ρόλο ή είναι αδιάφορα; Βλέπω πολλά οδηγικά. Όπως μια χρυσή μπάλα να αιωρείται πάνω και πίσω από το κεφάλι μου. Μια απάντηση θα την εκτιμούσα. Ευχαριστώ.
Κίμων
Δεν έχω ασχοληθεί με τα όνειρα, όμως θα έλεγα πως ένα πράγμα που αιωρείται συμβολίζει κάτι πνευματικό, διότι, όταν το πνεύμα εκρήγνυται, ανεβαίνουμε προς τα πάνω, ξεπερνάμε ή υπερβαίνουμε τη βαρύτητα, την αντιστρέφουμε και την χρησιμοποιούμε μέσα στον ίδιο μας τον νου. Και επειδή ο νους από τη φύση του πετάει (ακριβώς όπως η ψυχή από τη φύση της ανεβαίνει προς τα πάνω την ώρα του θανάτου), τότε η δύναμη της βαρύτητας έχει μια ανυψωτική τάση και μας ανεβάζει, όταν εκρήγνυται μέσα στο νου, δηλαδή αποκαλύπτεται πνευματικά. Σκέψου επίσης τον πνευματικό συμβολισμό του πουλιού, επειδή πετά, και την έμπνευση που δημιουργούν εικόνες στις οποίες βλέπουμε ιπτάμενους δίσκους να αιωρούνται ή να πετούν.
Η χρυσή μπάλα θα μπορούσε να συμβολίζει ένα δυναμικό σημείο ενέργειας, όπως ένα τσάκρα, επειδή είναι κυκλική και μικρή, αρχετυπικά μικροσκοπική, και άρα δεν είναι διαιρεμένη σε αρσενικό και θηλυκό, δεν έχει διχαστεί, και επειδή είναι φωτεινή, όπως λάμπει το φως που εμφανίζεται μέσα μας όταν τα ψυχολογικά μας σκοτάδια φωτίζονται από τη δύναμη μιας βαθιάς και απέραντης όρασης, μιας απροσδιόριστης μα ενεργής κατανόησης. Το γεγονός ότι παρουσιάζεται πάνω απ' το κεφάλι σου θα μπορούσε να συμβολίζει τη θέση του τσάκρα, δηλαδή το ανέβασμα της ενέργειάς σου ψηλά, πάνω απ' το κεφάλι.
Ένα πνευματικό όνειρο έχει πνευματικό περιεχόμενο. Νομίζω πως όσο πιο ανεπτυγμένο είναι το τρίτο μάτι, τόσο περισσότερο βλέπει κανείς όνειρα με πνευματικό περιεχόμενο, και γενικότερα έχει πνευματικές σκέψεις.
Για το άνοιγμα του τρίτου ματιού έκανα παλιότερα μια καλή άσκηση που βρίσκεται
εδώ (με συμπληρωματικό κείμενο
εδώ).
Αυτά δεν στα λέω ως εξήγηση, μα ως ένα είδος feedback σχετικά με το τι το όνειρό σου μου φέρνει στο μυαλό.
Νομίζω πως ό,τι σου λέω το γνωρίζεις και χωρίς να στο πω, απλά το σχολιάζω επειδή μου πρότεινες να το κάνω.
Βάρβαρος Τουρκομογγόλος
Σωστό.
-------------------------------------------------------------------------------------
babis Rekaris
Κατά την γνώμη μου κάνετε λάθος ο άνθρωπος πρέπει να έχει μια υγιή ερωτική ζωή, όσο ο άνθρωπος βρίσκεται σε αυτό το φυσικό επίπεδο, όταν περάσει στο πνευματικό επίπεδο η σεξουαλικότητα θα πάψει να υπάρχει . Η αποχή δεν κάνει τίποτα παραπάνω από το να δυναμώνει την δύναμη της θελήσής σου αυτό όμως μπορείς να το πετύχεις με άλλες εξασκήσεις χωρίς να δημιουργηθεί μια αρρωστημένη κατάσταση, γιατί όταν καταπιέζεις μέσα σου μια φυσική ανάγκη θα συσσωρευθεί μέσα σου και κάποια στιγμή θα εκραγεί και τότε θα προκαλέσει καταστροφές (πολλοί ιερείς ιδίως στην Καθολική εκκλησία ή και στην Ορθόδοξη και όπου επιβάλεται η αγαμία αν και όταν ήταν νεαροί είχαν αγνά θρησκευτικά συναισθήματα, με το πέρασμα του χρόνου κατάντησαν παιδεραστές και ανώμαλοι) η έλξη προς το αντίθετο φύλο είναι κάτι το φυσιολογικό και το λέει μέσα και στην βίβλο ότι ο άντρας θα ενωθεί με την γυναίκα και τα δύο θα γίνουν ένα και ότι υπάρχει χρόνος για προσευχή και υπάρχει χρόνος για συνένωση να μην στερείται ο ένας τον άλλο για να μην πέσετε σε πειρασμό. Όταν η ερωτική πράξη γίνεται με σεβασμό και αγάπη τότε είναι σε αρμονία με το Θείο. Αν όλοι απείχαν γιατί ήταν πνευματικά ανεβασμένα άτομα η ανθρωπότητα θα σταματούσε να υπάρχει ή αν έκαναν μόνο σεξ για την διαιώνιση του είδους χωρίς αγάπη θα ήταν επίσης μια αρρωστημένη κατάσταση . Αφού σε αυτό το φυσικό επίπεδο που βρισκόμαστε έχουμε αυτό του είδους τα γεννητικά όργανα και είναι μια φυσική ανάγκη ( το φυσικό πάντα είναι ενωμένο με το ψυχικό και τον πνευματικό σαν τρεις κρίκους που είναι ενωμένοι μεταξύ τους ) πρέπει να βρεθεί ένα σημείο ισορροπίας στην ερωτική πράξη γιατί ο άντρας από φύσης του θέλει πιο συχνά να συνενώνεται από ό,τι η γυναίκα , έτσι ο άντρας πρέπει πιο πολύ να προσέξει την ποιότητα της σχέσης και η γυναίκα την συχνότητα. Και όπως ο κύριος Βάρβαρος μίλησε για τον Χριστό τον βούδα και τον Tυανέα , υπάρχει μια μεγάλη διαφορά μεταξύ τους, ο Χριστός ήταν μια ανώτερη Θεϊκή οντότητα, o Σιντάρτα Γκοτάμα ο τελευταίος Βούδας και ο Τυανέας ήταν άνθρωποι.
Κίμων
Η αλήθεια είναι πως δεν μπορείς να οδεύσεις προς τον Θεό όταν δεν τον αγαπάς. Πρέπει λοιπόν να αποφασίσεις ποιον αγαπάς, κάποιον άντρα/ γυναίκα ή τον Θεό. Είναι διαφορετικό να τους αγαπάς όλους «εν πνεύματι», τότε μπορείς να αγαπάς και τον Θεό μαζί. Αλλά αν η αγάπη σου προς τον άνθρωπο είναι τέτοια ώστε να οδηγεί σε μια έκρηξη της ενέργειάς σου στην ύλη, τότε χάνεται η αγάπη προς τον Θεό, γιατί η αγάπη αυτή συμβαίνει σε έναν άυλο χώρο. Για να αναπτυχθεί, συσσωρευτεί και εκραγεί η αγάπη σου στο άυλο, πρέπει να μην την κάνεις να εκρήγνυται και σπαταλιέται στο υλικό. Τον Θεό τον συνειδητοποιείς μέσω του νου, και ειδικά μέσω του ενεργειακού και βαθιού νου. Με τον οργασμό ο νους αρχικά χάνεται (μπορείς να σκεφτείς κατά τη διάρκεια του οργασμού;) και μετά γίνεται επιφανειακός. Κολλάει στην επιδερμίδα. Αισθάνεσαι πάρα πολύ το σώμα σου, δεν αισθάνεσαι όμως το άυλο βάθος του κόσμου στον οποίο βρίσκεσαι, στο οποίο εδρεύουν οι ψυχές, και στο κέντρο αυτών, η πηγή τους, που αποκαλούμε Θεό. Λοιπόν χρειάζεται να επιλέξεις μεταξύ του υλικού και του άυλου, μεταξύ του επιφανειακού και του βαθιού, μεταξύ του πνευματικού και του επιδερμικού, μεταξύ του σαρκικού και του ιερού, μεταξύ του εφήμερου και του αιώνιου. Κοίτα πόσο υποφέρουν τα ζώα. Συνεχώς χρειάζεται να ψάχνουν για τροφή, και τελικά κατασπαράζονται από ένα άλλο ζώο. Δεν υπάρχει "υγιής" φυσική και ενστικτώδης ζωή. Η φυσική ζωή εν γένει είναι ένα βάσανο, μια διαρκής αγωνία για να επιβιώσεις, για να μη χαθείς, να μην πεθάνεις, να μην υποφέρεις, να μην κρυώσεις, να μην ζεσταθείς, να μην χάσεις την ισορροπία σου, να μην χάσεις τα σπίτια σου, να μην χάσεις εκείνους στους οποίους είσαι προσκολλημένος, να μην σε αφήσουν, να μην πεθάνουν, να μην αρρωστήσουν... Και αυτό δεν μπορεί ποτέ να διαρκέσει, γιατί χρειάζεσαι τόσο πολλά πράγματα. Όλα αυτά πρέπει να είναι σταθερά και υπαρκτά για να είσαι ευτυχισμένος. Είναι ποτέ αυτό δυνατό, όταν η φύση της ζωής είναι η εναλλαγή; («τα πάντα ρέουν», που έλεγε και ο Ηράκλειτος). Και μπορείς να αποκαλέσεις μια ζωή που θεμελιώνεται πάνω σε αυτούς τους κανόνες «υγιή» και ευτυχισμένη;
Βέβαια, λέμε: «Ε, τι να κάνω; Δεν υπάρχει άλλη επιλογή.» Η άλλη επιλογή είναι να αγαπήσεις το πνεύμα (πες το «Θεό» ή όπως αλλιώς θες).
«Μα αν συμβεί αυτό, θα γίνω ανώμαλος», λες. «Κοίτα όλους αυτούς τους ιερείς που προσπάθησαν να απέχουν από το σεξ και κατάντησαν ανώμαλοι» λες. Όμως λέω: «Κοίτα επίσης όλους αυτούς που απείχαν από το σεξ και δεν έγιναν ανώμαλοι, ή και άγιασαν». Κοίτα αυτούς που επιτυχώς μετουσίωσαν το συναίσθημά τους ώστε να τους κατευθύνει προς την ταύτιση με το πνεύμα, αντί με το σώμα. Η πνευματική λογοτεχνία σού δίνει πολλά παραδείγματα αυτών. Μπορείς να δεις μπόλικους από αυτούς και στη δική μου ιστοσελίδα, όπως στην θεματική κατηγορία «Ινδική πνευματικότητα/Γιόγκα – Πνευματικοί δάσκαλοι».
Λοιπόν δεν μπορώ να δεχτώ πως δεν έχουμε άλλη επιλογή παρά να ταυτιζόμαστε με το ζωικό και το υλικά ενστικτώδες (έχουμε και ένα άυλο, πνευματικό ένστικτο, αν πρόσεξες) εφόσον αλλιώς θα καταντήσουμε ανώμαλοι και τρελοί.
Αυτά είναι απλές δικαιολογίες για να συνεχίσουμε να ακολουθούμε τη ζωώδη φύση μας. Όμως ο άνθρωπος δεν ικανοποιείται με τη φύση του ζώου, γιατί αισθάνεται μέσα του κάτι ανώτερο να τον τραβά.
Ακόμα και τα ζώα, που την εκφράζουν, δεν είναι ευτυχισμένα. Ταυτιζόμενα με την υλική ζωή, βιώνουν τη μία τραγωδία μετά την άλλη (κυνηγητά και φάγωμα από θηρευτές, φυσικές καταστροφές –π.χ. πυρκαγιές, ξηρασίες κλπ, και φυσικά τη φθορά που έρχεται με το χρόνο).
Βέβαια τα ζώα δεν φαίνεται να έχουν επιλογή. Όμως ο άνθρωπος έχει. Ομοφυλόφιλους θα βρεις και μεταξύ των λαϊκών, και μεταξύ των παντρεμένων. Αν δεν θέλεις να γίνεις ομοφυλόφιλος, μην γίνεις. Μπορείς να ζήσεις απέχοντας από το σεξ και να μην γίνεις ομοφυλόφιλος. Στην ιστοσελίδα μου βλέπεις πολλά τέτοια παραδείγματα. Εγώ ο ίδιος είμαι ακόμα ένα. Όλη τη ζωή μου απέχω από το σεξ. Δεν έγινα ομοφυλόφιλος. Έγινα, σε κάποιο βαθμό, πνευματικός άνθρωπος. Ή ενέργεια αυτή που θα χανόταν με υλικές, σωματικές εκρήξεις, εξερράγη ψηλά, στον εγκέφαλο, στην ψυχή, στο άυλο, στην έδρα του άυλου που βρίσκεται μέσα στο κεφάλι.
Έτσι συμβαίνει η πνευματοποίηση του ανθρώπου.
Όποιος έχει αυτιά, ας ακούσει.
Κι ως προς τον τρόπο που μπορεί κανείς να εξιδανικεύσει και μετουσιώσει την σεξουαλική ενέργεια/επιθυμία: ο καθένας μπορεί να βρει τον δικό του, εγώ ξέρω πως, για μένα, η ενασχόληση με τη γιόγκα λειτούργησε.
Φοβάσαι μην χαθεί ο κόσμος; Θα έπρεπε να θλίβεσαι γιατί χάθηκε η ουσία. Ο ίδιος ο κόσμος είναι η εκδήλωση του χασίματος της ουσίας. Διότι κόσμος σημαίνει "πολλά".
Βιώνουμε "πολλά" όταν δεν βιώνουμε το κοινό κέντρο. Η ενέργεια πάντα συνεχίζει να υπάρχει, ποτέ δεν χάνεται. Όμως μπορείς να τη βιώσεις ως κατακερματισμένη, οπότε βιώνεις τον εαυτό σου ως κάτι ξεχωριστό από τις άλλες υπάρξεις και τη φύση, δηλαδή βιώνεις τον "κόσμο", ή αλλιώς μπορείς να βιώσεις την ενέργεια στο κεντρικό της σημείο, οπότε ο κόσμος των υλικών μορφών υπερβαίνεται.
Το κεντρικό σημείο της ενέργειας λέγεται Θεός. Μέσα στον Θεό όλα είναι Ένα. Εκεί σταματά ο υλικός κόσμος και εγκαθίσταται ο πνευματικός κόσμος.
Ποιος θέλει ένα κόσμο φθοράς, όταν υπάρχει, και μπορείς πραγματικά να τον βιώσεις, ένας κόσμος αθάνατος, ιερός, αιώνιος και ευδαιμονικός;
Η τέχνη της ζωής είναι να μετασχηματίζεις τον πόθο για τον υλικό φθαρτό κόσμο σε πόθο για τον πνευματικό και αιώνιο κόσμο. Όσο περισσότερο το πετυχαίνεις, τόσο περισσότερο απελευθερώνεσαι από τα δεσμά.
Ως προς το ότι η Βίβλος υποστηρίζει το σεξ: δεν θεωρώ την Παλαιά Διαθήκη πνευματικό κείμενο – κάθε άλλο! Η Καινή Διαθήκη μάς παρουσιάζει ως πρότυπο τον Χριστό. Η Σταύρωσή του μας καλεί στην προσωπική μας σταύρωση: την σταύρωση των σαρκικών πόθων, την σύλληψη του Αιώνιου (σύμβολο αυτής είναι η Παναγία που συνέλαβε τον Χριστό) και την είσοδο στον Παράδεισο.
Όταν πεθάνουμε, λες, δεν θα έχουμε σεξουαλική επιθυμία. Τότε πώς θα μπορούμε να μετασχηματίζουμε την σεξουαλική επιθυμία σε πνευματική επιθυμία (δηλ. την επιθυμία για την σάρκα να την μετασχηματίζουμε σε επιθυμία για το πνεύμα); Η όλη αξία της υλικής ζωής είναι ότι μπορούμε να μετασχηματίσουμε την γήινη ενέργεια. Όταν δεν θα είμαστε πια στην Γη, η ευκαιρία θα έχει χαθεί, και η απόστασή μας από τον Θεό δεν θα έχει τρόπο να μειωθεί. Ακόμα κι αν βιώσουμε για λίγο τον Θεό ή τον Παράδεισο, η υπαρξιακή απόστασή μας από Αυτόν θα είναι απόλυτη και γλαφυρή, και δίπλα του και στο Σπίτι Του δεν θα είμαστε παρά προσωρινοί καλεσμένοι.
babis Rekaris
Κύριε Κίμωνα έχει κατανοηθεί πολύ λάθος σήμερα ο φυσικός κόσμος. Αν ο Θεός είναι ένα και είναι πανταχού παρών, τότε, και μέσα στον φυσικό κόσμο, βρισκόμαστε μέσα στον Θεό. Αν ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο και τον φυσικό κόσμο, το έκανε για έναν σκοπό. Δεν υπάρχει τίποτα μέσα στην δημιουργία που να είναι άσκοπο. Αν ο ίδιος ο Χριστός κατέβηκε μέχρι τον φυσικό κόσμο το έκανε για να δείξει ότι εδώ είναι το πεδίο της μάχης και ότι εδώ κάτω μόνο μπορεί ο άνθρωπος να προσθέσει κάτι στο δημιουργικό σχέδιο του Θεού. Γιατί ο Θεός δεν έπλασε τον άνθρωπο απλά να είναι μόνο μια μαριονέτα, αλλά στο τέλος της γήινης περιόδου να γίνει ένας συν δημιουργός. Αλλιώς ο Χριστός δεν θα κατέβαινε, αφού κανένας άνθρωπος δεν τον αναγνώρισε, παρά μόνο τα δαιμόνια. Και δεν μίλησα για μετά θάνατον πνευματικότητα όπως γράφετε γιατί ο θάνατος είναι μια αυταπάτη, το ανθρώπινο πνεύμα είναι αθάνατο. Όταν ο Χριστός μιλά για θάνατο λέει ότι θα πάει στο βασίλειο του πατέρα του. Δεν υπάρχει ο φυσικός κόσμος, ο θάνατος και ο πνευματικός, αλλά ο φυσικός και ο πνευματικός που είναι ο ένας μέσα στον άλλον. Αφού είχες μια πνευματική εμπειρία θα πρέπει να γνωρίζεις ότι όταν λέμε αστρικό ταξίδι δεν εννοούμε ότι θα πετάξεις από εδώ για να πας στην σελήνη σαν τον σούπερμαν αλλά όταν βγαίνεις έξω από το φυσικό σου σώμα, διογκώνεσαι και γίνεσαι όλος ο χώρος (αισθάνεσαι μέσα στα πράγματα, γίνεσαι ένα με αυτά), από την γη μέχρι την σελήνη π.χ., γίνεσαι ένα μικρό μέρος του πανταχού παρόντος, είσαι ταυτόχρονα στην γη και στην σελήνη. Ο πνευματικός κόσμος δεν βρίσκεται έξω από την γη αλλά είναι μέρος του και η γη. Έχει τόσο υλιστικά εξηγηθεί και κατανοηθεί ο πνευματικός κόσμος σήμερα... Ο κάθε άνθρωπος έχει την ίδια πνευματικότητα μέσα του συνειδητά ή ασυνείδητα. Αυτό που κάνει την διαφορά σε έναν μεγάλο πνευματικό δάσκαλο με έναν απλό άνθρωπο δεν είναι η ποσότητα του πνεύματος αλλά ο τρόπος που χρησιμοποιεί αυτήν την γνώση για όφελος της ανθρωπότητας. Μου γράφεις ότι όποιος έχει αυτιά ας ακούσει και εγώ σου γράφω ότι πολλών τα αυτιά είναι κλεισμένα στο Θεϊκό κάλεσμα, ο Χριστός λέει ότι κανείς δεν μπορεί να πάει στον πατέρα αν δεν περάσει από εμένα, εγώ είμαι η οδός, η αλήθεια, το φως (το πνευματικό) και η ζωή και εσύ μου μιλάς για γιόγκα, η γιόγκα ήταν καλή για τον άνθρωπο τον καιρό που πρωτοδιδάχθηκε, τότε η διαμόρφωση του φυσικού και του ψυχικού σώματος ήταν διαφορετική από ό,τι σήμερα, τότε μπορούσαμε να έρθουμε σε επαφή με το πνεύμα μέσω ενός ρυθμικού αναπνευστικού τρόπου, αλλά τα πάντα προοδεύουν και σήμερα αυτός δεν είναι ο καλύτερος τρόπος, είναι σαν να θέλουμε να διανύσουμε μια απόσταση πχ από την Θεσσαλονίκη μέχρι την Αθήνα και να έχουμε ένα σημερινό αυτοκίνητο και ένα του 1900 ατμοκίνητο και να διαλέγουμε το ατμοκίνητο, σίγουρα πάλι θα φθάσουμε στον προορισμό μας αλλά η διαφορά χρόνου θα είναι μεγάλη. Όσο για αυτό που γράφεις για τον Θεό, Ο Χριστός μας λέει: Υποκριτές γιατί λέτε ότι αγαπάτε τον Θεό που είναι αόρατος, ενώ δεν αγαπάτε τους συνανθρώπους σας που τους βλέπετε, λοιπόν ας αγαπήσουμε πρώτα αυτά που βλέπουμε συμπεριλαμβανομένου και του φυσικού κόσμου και μετά τον αόρατο. γιατί όπως είδες όταν μπαίνουμε στον πνευματικό δεν γινόμαστε κατευθείαν παντογνώστες (αλλιώς θα γινόσουν και εσύ) αλλά είναι ένας τεράστιος κόσμος προς διερεύνηση. Σε χαιρετώ με αδελφική αγάπη. Μπάμπης.
babis Rekaris
Θα ήθελα ακόμα να διευκρινίσω κάτι που είναι άγνωστο σε πολλούς, το ότι υπάρχουν δύο ειδών αρνητικές δυνάμεις που δρουν επάνω στον άνθρωπο, οι πρώτες θέλουν να τον κρατήσουν εδώ κάτω στον υλικό κόσμο για πάντα, να μην δεχθεί ο άνθρωπος την πνευματική προώθηση του Χριστού για να ξανανέβει στον πνευματικό κόσμο, αλλά να μείνει για πάντα εδώ σκλάβος τους στον υλικό κόσμο. Και οι άλλες να τον πνευματοποιήσουν όσο το δυνατόν πιο γρήγορα για να μην περάσει από μετεμψύχωση σε μετεμψύχωση όλα τα στάδια της δημιουργίας και να αποκτήσει την δημιουργική σοφία για να μπορέσει να συμμετέχει στο δημιουργικό έργο του Θεού, αλλά να μείνει και πάλι σκλάβος στον κατώτερο πνευματικό κόσμο αυτών των αρνητικών δυνάμεων.
Κίμων
Νομίζω πως σε όλα αυτά που γράφεις έχω ήδη απαντήσει.
Θα πάρω τα points σου ένα-ένα.
«Έχει κατανοηθεί πολύ λάθος σήμερα ο φυσικός κόσμος, αν ο θεός είναι ένα και είναι πανταχού παρών τότε και μέσα στον φυσικό κόσμο βρισκόμαστε μέσα στον Θεό, αν ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο και τον φυσικό κόσμο, το έκανε για έναν σκοπό.»
Ο Θεός είναι πανταχού παρών αλλά εμείς δεν είμαστε πανταχού παρόντες, γιατί δεν είμαστε θεοί.
ΑΝ ο Θεός δημιούργησε … Ναι, αν… Ποιος ξέρει…;
«αν ο ίδιος ο Χριστός κατέβηκε μέχρι τον φυσικό κόσμο το έκανε για να δείξει ότι εδώ είναι το πεδίο της μάχης και ότι εδώ κάτω μόνο μπορεί ο άνθρωπος να προσθέσει κάτι στο δημιουργικό σχέδιο του Θεού.»
Ασφαλώς εδώ είναι το πεδίο της μάχης, εδώ είναι όπου καλούμαστε να ξεπεράσουμε την ταύτισή μας με το περιορισμένο και να ταυτιστούμε με το απεριόριστο. Το περιορισμένο είναι το σώμα και ο εγωισμός, και ο Χριστός μάς έδειξε τι να κάνουμε με αυτά: σταύρωση.
Όσο για το δημιουργικό σχέδιο του Θεού: δεν είμαι υποχρεωμένος να προσυπογράφω την αντιφατική χριστιανική ιδεολογία. Από τη μία λέει: «αυξάνεσθε και πληθύνεστε», από την άλλη βάζει τον Χριστό να σταυρώνεται και τους μαθητές του να εγκαταλείπουν τις γυναίκες και τα παιδιά τους και τα υπάρχοντά τους για να ακολουθήσουν αυτόν, το Πνεύμα. Και έχεις το μεγάλο μοναστικό κίνημα στο Βυζάντιο όπου οι άνθρωποι έφευγαν κατά χιλιάδες στις ερήμους και ούτε καν θυμούνταν πλέον πώς μοιάζει το άλλο φύλο, και ακόμα και σήμερα έχεις το Άγιο Όρος όπου δεν επιτρέπεται ούτε γάτα θηλυκή. Και έχεις όλους αυτούς τους αγίους που, όχι μόνο δεν έκαναν σεξ, κανένας τους, αλλά πολλοί, όπως διδάσκει ο χριστιανισμός, έπεσαν και στα λιοντάρια λόγω της αγάπης και προσκόλλησής τους στο Πνεύμα και ειδικά στην χριστιανική εκδοχή αυτού, τον Χριστό, που επίσης κατάστρεψε το σώμα του πέφτοντας στο λιοντάρι του Σταυρού. Και, έχοντας καταστρέψει το σώμα του, έχοντας απολέσει κάθε ταύτιση με το σώμα του (όπως και στις σαράντα μέρες που ασκήτευε νηστικός στην έρημο), αναλήφθηκε στον Ουρανό. Θυμάσαι τι έγινε στην έρημο; Θυμάσαι που ο Σατανάς περιγράφεται να προσφέρει στον Χριστό την ύλη και αυτός την απορρίπτει με όλη τη δύναμη της ψυχής του; Το παράδειγμά του ακολουθούσε ο βυζαντινός χριστιανισμός με τις ορδές των χριστιανών που έφευγαν κι αυτοί στην έρημο. Στα πατερικά κείμενα μπορεί κανείς να τα διαβάσει αυτά, κι ας καθόμαστε σήμερα στο άνετο σαλόνι του σπιτιού μας σε μια τελείως διαφορετική, "δυτική" υλιστική κουλτούρα, τόσο μακριά από αυτές τις διδασκαλίες…
Λοιπόν όσο ο χριστιανισμός δεν επιλύει αυτή τη βασική αντίθεση μεταξύ του «αυξάνεσθε και πληθύνεστε» και της συστηματικής σταύρωσης του σώματος, δεν έχει νόημα να μου λες πως ο χριστιανισμός διδάσκει πως πρέπει να κάνεις σεξ και να αναπαράγεσαι.
«Γιατί ο Θεός δεν έπλασε τον άνθρωπο απλά να είναι μόνο μια μαριονέτα, αλλά στο τέλος της γήινης περιόδου να γίνει ένας συν δημιουργός»
Ναι, στο τέλος της γήινης περιόδου, όταν έχει τελειοποιηθεί, και στο βαθμό που έχει τελειοποιηθεί, γίνεται δημιουργός πνεύματος. Η θρησκευτική δημιουργία δεν είναι δημιουργία σώματος. Αυτήν δεν χρειάζεται να περιμένεις μέχρι την τελειοποίησή σου για να την κάνεις, στο τέλος των καιρών, μπορείς και τώρα. Στην πραγματικότητα, οι μύγες την κάνουν πολύ αποτελεσματικότερα από σένα.
«Και δεν μίλησα για μετά θάνατον πνευματικότητα όπως γράφετε γιατί ο θάνατος είναι μια αυταπάτη, το ανθρώπινο πνεύμα είναι αθάνατο. Όταν ο Χριστός μιλά για θάνατο λέει ότι θα πάει στο βασίλειο του πατέρα του. Δεν υπάρχει ο φυσικός κόσμος, ο θάνατος και ο πνευματικός, αλλά ο φυσικός και ο πνευματικός που είναι ο ένας μέσα στον άλλον.»
Ο Σταυρωμένος Χριστός, ο οποίος έχει απορρίψει τα κελεύσματα του Σατανά στην έρημο και έχει καταστρέψει το σώμα του με την ίδια του τη θέληση, ασφαλώς θα πάει στα δεξιά του Θεού. Όμως εμείς δεν μπορούμε να σταθούμε στα δεξιά του Θεού ούτε τώρα ούτε μετά θάνατον, διότι αγαπάμε την ύλη. Λοιπόν το νόημα της υλικής ζωής είναι να ξεπεράσουμε την αγάπη μας προς την ύλη, ώστε να μπορέσουμε να σταθούμε κι εμείς δίπλα στον Θεό όπως στάθηκε ο Χριστός που κατάστρεψε το σώμα του, και όπως στέκονται οι άγιοι που τον μιμήθηκαν, οι οποίοι κι αυτοί αρνήθηκαν το σώμα τους, δεν έκαναν σεξ, νήστευαν, αγρυπνούσαν, απαρνούνταν τα υπάρχοντά τους (όπως οι μαθητές απαρνήθηκαν τα δικά τους υπάρχοντα για να ακολουθήσουν τον Χριστό, κατά προσταγή αυτού), και συχνά μάλιστα έδιναν το σώμα τους στα θηρία ή μαρτυρούσαν στους Τούρκους. (Έχεις ακούσει τη φράση «σφάξε με αγά μου να αγιάσω»;)
Πώς μπορείς να εθελοτυφλείς μπροστά στα πρότυπα που η ίδια η θρησκεία σου θέτει εμπρός σου; Αυτά είναι που πρέπει να ακολουθήσεις, και όχι το «αυξάνεσθε και πληθύνεσθε». Διότι με αυτό παραμένεις ζώο και δεν ανεβαίνεις να κάτσεις ελεύθερος δίπλα στον Θεό – ούτε ζωντανός ούτε πεθαμένος.
Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία, όχι εμμονή και λαγνεία.
«Αφού είχες μια πνευματική εμπειρία θα πρέπει να γνωρίζεις ότι όταν λέμε αστρικό ταξίδι δεν εννοούμε ότι θα πετάξεις από εδώ για να πας στην σελήνη σαν τον σούπερμαν αλλά όταν βγαίνεις έξω από το φυσικό σου σώμα, διογκώνεσαι και γίνεσαι όλος ο χώρος (αισθάνεσαι μέσα στα πράγματα, γίνεσαι ένα με αυτά), από την γη μέχρι την σελήνη π.χ., γίνεσαι ένα μικρό μέρος του πανταχού παρόντος, είσαι ταυτόχρονα στην γη και στην σελήνη. Ο πνευματικός κόσμος δεν βρίσκεται έξω από την γη αλλά είναι μέρος του και η γη. Έχει τόσο υλιστικά εξηγηθεί και κατανοηθεί ο πνευματικός κόσμος σήμερα...»
Το περιγράφεις λάθος. Όταν βγαίνεις από το σώμα σου, σαφώς είσαι εδώ και δεν είσαι στη σελήνη. Και αν μπορέσεις να πας στη σελήνη (για το οποίο αμφιβάλλω – κοίτα το βίντεό μου
Τι Βιώνεις όταν Βγαίνεις από το Σώμα σου (Αστρική Προβολή), στο οποίο ένας δάσκαλος της αστρικής εξόδου εξηγεί γιατί αυτός και άλλοι πεπειραμένοι σε αυτήν δεν μπορούν να παν στη σελήνη), τότε θα είσαι εκεί και όχι εδώ.
Παρεμπιπτόντως, το να βγεις από το σώμα σου δεν είναι πνευματική εμπειρία, είναι ψυχική εμπειρία. Όταν είσαι έξω από το σώμα σου, δεν είσαι το πνεύμα αλλά η ψυχή. Πνεύμα γίνεσαι όταν ανεβάσεις την υλική ενέργεια ψηλά στον Ουρανό. Όταν συμβαίνει αυτό, εκσφενδονίζεσαι πράγματι, όπως το περιγράφεις, προς τα πάνω σαν τον σούπερμαν. Δεν βγαίνεις απλά από το φυσικό σώμα κι έχεις την αίσθηση της άπλας.
Η γέννηση του πνεύματος προϋποθέτει μια Ανάληψη. Και, πριν γίνει, δεν έχεις το δικαίωμα να λες πως βρίσκεσαι παντού. Δεν βρίσκεσαι παντού, ούτε ζωντανός ούτε νεκρός. Διότι, για να βρεθείς παντού, πρέπει να ξεπεράσεις την προσκόλλησή σου στο σώμα στο οποίο βρίσκεσαι. Δηλαδή να μην λες υποσυνείδητα: «βρίσκομαι
εδώ». Μόνο τότε μπορείς να βρεθείς παντού.
«Ο κάθε άνθρωπος έχει την ίδια πνευματικότητα μέσα του συνειδητά ή ασυνείδητα. Αυτό που κάνει την διαφορά σε έναν μεγάλο πνευματικό δάσκαλο με έναν απλό άνθρωπο δεν είναι η ποσότητα του πνεύματος αλλά ο τρόπος που χρησιμοποιεί αυτήν την γνώση για όφελος της ανθρωπότητας.»
Λάθος. Σε διαβεβαιώνω πως ο πνευματικός δάσκαλος έχει πυροδοτήσει μέσα του μια ενέργεια την οποία εσύ δεν έχεις πυροδοτήσει. Έτσι αυτός έχει αναληφθεί στον Ουρανό, που είναι το Κέντρο της παντογνωσίας και πανταχού παρουσίας, και εσύ όχι. Εσύ έχεις μείνει προσκολλημένος στον εγωικό εαυτό, γιατί έχεις μείνει προσκολλημένος στο χαμηλότερο κομμάτι σου, που είναι το σεξουαλικό όργανο. Μα για τον Ουρανό πρέπει να κοιτάς ψηλά, όχι χαμηλά – είναι αναληπτόμενος που δημιουργείς πνεύμα.
Και ασφαλώς μπορείς να αλληλεπιδράς με τους ανθρώπους κοιτώντας ψηλά, συνδεόμενος με την ψυχή τους. Όπως συνδεόταν με τους άλλους ανθρώπους ο Χριστός και οι άγιοι. Αυτοί δεν σε κοιτούσαν «εκεί κάτω» όταν σου μιλούσαν, σε κοιτούσαν στα μάτια, σε κοιτούσαν στην ψυχή σου και ήθελαν να σου προσφέρουν από συμπόνια και όχι να αντλήσουν σεξουαλική απόλαυση από σένα.
Η αδυναμία μας να διακρίνουμε ανάμεσα σε αυτά τα δύο πράγματα, την συμπόνια και τη λαγνεία, δείχνει το βαθμό της πνευματικής μας αγραμματοσύνης.
«Μου γράφεις ότι όποιος έχει αυτιά ας ακούσει και εγώ σου γράφω ότι πολλών τα αυτιά είναι κλεισμένα στο Θεϊκό κάλεσμα»
Όχι τα δικά μου. Περιγράφω τι έγινε σε μένα με επέμβαση του Θεού. Αλλά δεν θέλεις να ακούσεις και μου λες διάφορα θεωρητικά για τον χριστιανισμό. Γι' αυτό λέω πως όποιος έχει αυτιά ακούει, κι όποιος δεν έχει τα κρατά κλειστά.
«ο Χριστός λέει ότι κανείς δεν μπορεί να πάει στον πατέρα αν δεν περάσει από εμένα, εγώ είμαι η οδός, η αλήθεια, το φως (το πνευματικό) και η ζωή και εσύ μου μιλάς για γιόγκα»
Δεν έχεις ιδέα τι λέει ο Χριστός. Το μόνο που ξέρεις είναι τι γράφουν τα βιβλία που σου σερβίρουν. Πώς ξέρεις πως οτιδήποτε που γράφουν αυτά το είπε ο Χριστός; Θα μπορούσε να έχει πει ένα μέρος, έτσι ή κάπως αλλιώς, ή να μην έχει πει τίποτα από αυτά.
Αυτή είναι η διαφορά μεταξύ του ανθρώπου που έχει εμπειρία και του ανθρώπου που μιλά θεωρητικά. Ο ένας μιλά απ' τα βιβλία, ο άλλος μιλά απ' τη γνώση που προσφέρει η εμπειρία.
«η γιόγκα ήταν καλή για τον άνθρωπο τον καιρό που πρωτοδιδάχθηκε»
Σαχλαμάρες. Η γιόγκα ήταν, είναι και θα είναι καλή για τον άνθρωπο. Με βοήθησε να βρω τον Θεό, να αναληφθώ στον Ουρανό και να μετασχηματίσω μέρος της ύπαρξής μου σε πνεύμα.
«είναι σαν να θέλουμε να διανύσουμε μια απόσταση πχ από την Θεσσαλονίκη μέχρι την Αθήνα και να έχουμε ένα σημερινό αυτοκίνητο και ένα του 1900 ατμοκίνητο και να διαλέγουμε το ατμοκίνητο, σίγουρα πάλι θα φθάσουμε στον προορισμό μας αλλά η διαφορά χρόνου θα είναι μεγάλη.»
Εκπλήσσομαι που το λες αυτό, διότι σε άλλο σημείο λες ακριβώς το αντίθετο, ότι η γιόγκα προσφέρει την ταχύτερη οδό και δεν πρέπει να την πάρουμε, ακριβώς γιατί είναι ταχύτερη:
«Θα ήθελα ακόμα να διευκρινίσω κάτι που είναι άγνωστο σε πολλούς, το ότι υπάρχουν δύο ειδών αρνητικές δυνάμεις που δρουν επάνω στον άνθρωπο, οι πρώτες θέλουν να τον κρατήσουν εδώ κάτω στον υλικό κόσμο για πάντα, να μην δεχθεί ο άνθρωπος την πνευματική προώθηση του Χριστού για να ξανανέβει στον πνευματικό κόσμο, αλλά να μείνει για πάντα εδώ σκλάβος τους στον υλικό κόσμο. Και οι άλλες να τον πνευματοποιήσουν όσο το δυνατόν πιο γρήγορα για να μην περάσει από μετεμψύχωση σε μετεμψύχωση όλα τα στάδια της δημιουργίας και να αποκτήσει την δημιουργική σοφία για να μπορέσει να συμμετέχει στο δημιουργικό έργο του Θεού, αλλά να μείνει και πάλι σκλάβος στον κατώτερο πνευματικό κόσμο αυτών των αρνητικών δυνάμεων»
Τι κοινό υπάρχει μεταξύ των αντιθετικών αυτών δηλώσεων; Μόνο αυτό: πως και στις δυο χτυπάς τη γιόγκα για να εξάρεις το χριστιανισμό. Στη μία η γιόγκα κατηγορείται γιατί δεν σε πηγαίνει γρήγορα στο πνευματικό σου πεπρωμένο, στην άλλη δήλωση κατηγορείται γιατί σε πηγαίνει γρήγορα (και δεν παραμένεις αρκετά εδώ για να γίνεις σοφός).
Προκειμένου να ξεπεράσεις αυτές τις αντιθετικές στάσεις χρειάζεται να ξεπεράσεις αυτό το κώλυμα που έχεις με το χριστιανισμό και την προσπάθεια να βγάλεις άκυρες άλλες παραδόσεις.
Εδώ μιλάς με κάποιον που έχει χρησιμοποιήσει μια άλλη παράδοση και έχει πετύχει την Ανάληψη στον Ουρανό με αποτέλεσμα μέρος της ύπαρξής του να πνευματοποιηθεί. Και μου λες ότι το σύστημά του δεν λειτουργεί και ο χριστιανισμός λέει άλλα;
Έλα, σοβαρέψου…
Λοιπόν είναι απίστευτο το πόσο μας τυφλώνουν τα δόγματα… Είτε ακολουθείς θρησκευτικό είτε επιστημονικό δόγμα, αυτοί που σου το πάσαραν σου έκλεψαν και το μυαλό και τη σοφία και την ψυχή…
Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία.
Θέλει ανεξάρτητη σκέψη.
babis Rekaris
Δεν μου απαντήσατε στο παραπάνω σχόλιο που αρχίζει με το όνομα σας , εγώ σας απάντησα σε αυτά που γράψατε μετά το πρώτο μου σχόλιο και θα προσθέσω κάτι ακόμα .!!!!!
Όσο για την βίβλο και πάλι, αυτά που ανάφερα είναι μέσα από την Καινή Διαθήκη, πολλές φορές ο Χριστός αναφέρεται σε εδάφια της παλιάς και φέρνει πολλά παραδείγματα από αυτήν. Αν δεν πιστεύετε σε αυτήν είναι γιατί πολύ λίγο την κατανοήσατε. Στο εδάφιο του καλού βοσκού λέει ότι οι πνευματικοί άνθρωποι θα τον αναγνωρίσουν από την διδασκαλία του και από τα έργα του γιατί είναι πνευματικά, ενώ αυτοί που είναι τυφλοί προς το πνεύμα θα τον καταδικάσουν. Αφού πιστεύετε στην Καινή θα προσθέσω μερικές γραμμές από την αρχή και το τέλος του κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο: 2 Οὗτος ἦν ἐν ἀρχῇ πρὸς τὸν Θεόν. 3 πάντα δι' αὐτοῦ ἐγένετο, καὶ χωρὶς αὐτοῦ ἐγένετο οὐδὲ ἓν ὃ γέγονεν. - 25 ἔστι δὲ καὶ ἄλλα πολλὰ ὅσα ἐποίησεν ὁ ᾿Ιησοῦς, ἅτινα ἐὰν γράφηται καθ' ἕν, οὐδὲ αὐτὸν οἶμαι τὸν κόσμον χωρῆσαι τὰ γραφόμενα βιβλία. ἀμήν. Εδώ μας λένε ότι αν θέλουμε να γίνουμε πραγματικά άνθρωποι ή Χριστιανοί με όλη την σημασία της λέξης δεν πρέπει να κλειστούμε μόνο μέσα σε ένα πνευματικό ρεύμα (γιατί τα πάντα δημιουργήθηκαν από τον Χριστό) αλλά να προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε όλη την ανθρώπινη πρόοδο και να ανακαλύψουμε τον λόγο για τον όποιον δημιουργήθηκαν όλα τα φιλοσοφικά και πνευματικά ρεύματα, τότε μόνο θα εκτιμήσουμε και θα τα σεβαστούμε αληθινά. Έτσι καταλαβαίνετε ότι σέβομαι την γιόγκα και την θεωρώ πραγματικά έναν πνευματικό θησαυρό που δόθηκε από τους Θεούς στην ανθρωπότητας, αλλά εμείς σαν Έλληνες έχουμε τις ηθικές αξίες του Ελληνισμού για να πλησιάσουμε το πνεύμα η τον Θεό. Και όπως έγραψα παλιότερα και η Χριστιανική προσευχή είναι διαλογισμός που ρίχνει πιο πολύ το βάρος της στο συναίσθημα. Και, όπως γνωρίζουμε, μέσα στον κόσμο τα πάντα προοδεύουν και μεταμορφώνονται εκτός από την ανθρώπινη βλακεία. Σε κάθε ανθρώπινο πολιτισμό ή περίοδο πρέπει να είμαστε ικανοί να ανακαλύπτουμε ποιος είναι ο πιο κατάλληλος δρόμος που δόθηκε στην ανθρωπότητα και που την οδηγεί προς το πνευματικό βασίλειο.
[...]
babis Rekaris
4) Ας μπούμε τώρα στο θέμα της αναπαραγωγής. Αν οι άνθρωποι όπως λέτε πρέπει να σταματήσουν να κάνουν σεξ τότε σε δύο αιώνες δεν θα υπήρχε άνθρωπος με φυσικό σώμα πάνω στην γη. Εσείς σαν δάσκαλος της γιόγκα πιστεύετε ότι σε αυτήν σας την ενσάρκωση φτάσατε το επίπεδο του Βούδα; (Γιατί Βούδας ονομάζεται ένας Μποντισάτβα στην τελευταία του μετενσάρκωση, που έχει αφομοιώσει όλη την γήινη σοφία και δεν χρειάζεται πλέον να κατέβει στον υλικό κόσμο - να ντυθεί ένα υλικό σώμα - αλλά συνεχίζει να προοδεύει και να διδάσκει σαν μια πνευματική οντότητα έχοντας τώρα σαν κατώτερο του σώμα το αιθερικό και όχι το φυσικό). Και δεν χρειάζεται να μετενσαρκωθείς ξανά εσύ; Ότι τελειοποιήθηκες σαν ανθρώπινη οντότητα; Και ότι όλοι οι άλλοι άνθρωποι θα έχουν φτάσει στην πνευματική τους τελειότητα σε αυτούς τους δύο αιώνες; Μήπως οι σατανικές δυνάμεις θέλουν να σταματήσουν την ανθρώπινη ανάπτυξη, όπως έγραψα, προτού ο άνθρωπος αποκτήσει όλη την γήινη σοφία, για να τον έχουν σκλάβο τους; Βλέπουμε με τι θαυμαστό τρόπο είναι γραμμένο μέσα στην Γέννηση (στο βιβλίο που δεν πιστεύετε) ότι αφού ο Αδάμ απέκτησε την γνώση δεν έπρεπε να φάει από το δέντρο της ζωής και να αποκτήσει επίγνωση της αθανασίας του αλλά να κατέβει στον υλικό κόσμο για να αποκτήσει σιγά-σιγά την σοφία της δημιουργίας, γιατί η γνώση και η αθανασία μόνες τους μπορούν να φέρουν την καταστροφή, και αυτό το βιώνουμε καθαρά σήμερα. Για μια σωστή ανάπτυξη της ανθρωπότητας σε όλους τους τομείς, πρέπει να υπάρχει μια τέλεια ισορροπία μεταξύ (διάνοιας) ή γνώσης και σοφίας. Τότε μόνο η ανθρωπότητα θα μπορέσει να καλλιεργήσει μια πραγματική, αλτρουιστική αγάπη. Αλλά πρώτα έπρεπε να αρχίσει από τα κατώτερα στάδια υλικής αγάπης από μια υλική έλξη και μια αγάπη βασιζόμενη στα δεσμά του αίματος. Απαγορευόταν στον Εβραϊκό λαό να κάνει μίξη αίματος με άλλον λαό και αυτό ισχύει και μέχρι σήμερα. Και τι κάνει ο Χριστός σαν πρώτο σημείο στον γάμο της Κανάς; Μίξη αίματος. Η Γαλιλαία ήταν για τους ορθόδοξους Εβραίους αμαρτωλή γιατί συγκατοικούσαν πολλές εθνικότητες. Και τα λόγια του Χριστού που τόσο λάθος κατανοήθηκαν. Ότι εγώ δεν ήρθα για να φέρω ομόνοια αλλά χωρισμό, ήρθα να χωρίσω την μάνα από την κόρη, τον γιο από τον πατέρα, την πεθερά από την νύφη, δεν ήρθα να φέρω μια αγάπη που εξαρτάται από την κληρονομικότητα, από το ότι έχουμε το ίδιο αίμα, αλλά μια αγάπη ανώτερη, μια αγάπη πνευματική που δεν έχει σχέση με την κληρονομικότητα, με την σύνδεση μέσω αίματος, αλλά μια αγάπη από άνθρωπο σε άνθρωπο ανεξάρτητα από το αίμα, το χρώμα, την υπηκοότητα. Και αυτό το διδάσκει μέχρι το τέλος, επάνω στο σταυρό λέει στον Ιωάννη, Ιωάννη αυτήν είναι η μάνα σου, μάνα αυτός είναι ο γιος σου. αν και πίσω από αυτά τα λόγια κρύβεται ακόμα μια πιο βαθιά έννοια. Άλλωστε πρώτα υπάρχει μια φυσική έλξη, υπάρχει πρώτα ο έρωτας, μετά αρχίζουμε να γνωρίζουμε τον χαρακτήρα και τα ψυχικά χαρίσματα και η σχέση προχωρά σε μια βαθύτερη αγάπη. Και γράφει μέσα στην Βίβλο ότι το παιδί θα αφήσει την μάνα και τον πατέρα και θα ενωθεί με την γυναίκα και ότι οι δύο θα γίνουν ένα. Πρώτα υπάρχει μια φυσική ένωση και όσο περνά ο καιρός μετατρέπεται σε μια πνευματική, αλλά η σχέση πρέπει να ωριμάσει για αυτό. Έτσι και η ανθρωπότητα πρέπει να ωριμάσει σιγά -σιγά στην σοφία. Η ανθρώπινη πρόοδος βαδίζει σαν το διανυσματικό διάγραμμα στο εναλλασσόμενο ρεύμα, αυτό που σε μια περίοδο είναι θετικό, την επόμενη γίνεται αρνητικό και θετικό κάτι άλλο, γιατί αυτό που λέμε κακό δεν είναι τίποτα άλλο από το καλό σε λάθος χρόνο, κάτι καλό καθυστερημένο, και για αυτό έφερα το παράδειγμα με τα αμάξια. Το ατμοκίνητο το 1900 ήταν προοδευτικό για την εποχή του αλλά όχι σήμερα. Σήμερα είναι το βενζινοκίνητο ή το ηλεκτροκίνητο. Και ο εσωτερικός Χριστιανισμός (όπως και ο βουδισμός τότε που δόθηκε στην ανθρωπότητα και μιλάω μόνο για την μέθοδο που χρησιμοποιεί η γιόγκα για την ανύψωση της ψυχής προς τον πνευματικό κόσμο, γιατί ο Βουδισμός σαν δόγμα αγάπης και συμπόνιας και ο οκταπλούς δρόμος που έδωσε ο Βούδας βοηθάει τον άνθρωπο να αποβάλει τα κατώτερά του ένστικτα και να ανυψωθεί σαν ηθικό άτομο, και επειδή κάθε άτομο βρίσκεται σε διαφορετικό επίπεδο πνευματικής αναπτύξης για αυτούς που έχουν ξεπεράσει αυτό το επίπεδο απλά τους είναι περιττό, αλλά πάντα έχουμε μεγάλο σεβασμό προς τον βουδισμό για τα όσα πρόσφερε και προσφέρει ακόμα στην ανθρωπότητα. Κάποτε όλες οι θρησκείες θα γίνουν περιττές. Οι άγγελοι έχουν κάποια θρησκεία; ) Και όπως όλα τα φυτά και τα λουλούδια στρέφονται προς τον έναν ήλιο, έτσι και όλη η ανθρωπότητα θα στραφεί προς τον Χριστό, προς τον γιο του ανθρώπου. Γιατί τι ακριβώς σημαίνει γιος του ανθρώπου; Όταν λέμε γιος του πατέρα είναι αυτός που γεννήθηκε από τον πατέρα, όταν λέμε γιος του ανθρώπου είναι αυτός που θα γεννηθεί από τον σημερινό υλικό άνθρωπο, ο πνευματικός άνθρωπος. Μετά την πτώση του ανθρώπου στον υλικό κόσμο δύο μεγάλα πνευματικά ρεύματα δημιουργηθήκανε, στο ένα είπαν πέσαμε από κάποιο λάθος μας σε αυτόν τον φυσικό κόσμο που δεν είναι ο κόσμος μας και όσο το δυνατόν πιο γρήγορα πρέπει να βρούμε τον τρόπο για να ξανανέβουμε στον πνευματικό κόσμο, δεν έχουμε τίποτα να κάνουμε σε αυτόν τον φυσικό κόσμο, ήταν το ρεύμα αυτό που απαρνήθηκε την ύλη και προσπαθούσε να βρει τον δρόμο του γυρισμού καλλιεργώντας το ψυχικό του κόσμο και κατέληξε στον Βουδισμό. Το δεύτερο ρεύμα είπε: Αφού οι θεοί μάς κατέβασαν σε αυτόν τον υλικό κόσμο είναι για να προοδεύσουμε κατανοώντας τον, να βρούμε το πνεύμα που κρύβεται πίσω από αυτόν και που τον δημιούργησε και κατέληξαν στον Ζωροαστρισμό. Που με λίγα λόγια έλεγε ότι πίσω από τον φυσικό ήλιο που βλέπουμε υπάρχει ένα ηλιακό πνεύμα που το ονόμασε ηλιακή πνευματική αύρα, που κάποια στιγμή θα αφήσει τον ήλιο και θα κατέβει κάτω στην γη. Παράλληλα βλέπουμε ότι ο Ελληνισμός είναι ο πρώτος πραγματικά ανθρώπινος πολιτισμός γιατί από εκείνη την στιγμή ο άνθρωπος αρχίζει να χρησιμοποιεί την σκέψη του για να κατανοήσει τον κόσμο και την δημιουργία, προτού αυτόν όλοι οι ανατολικοί πολιτισμού ήταν θρησκευτικοί. Ο Μέγας Αλέξανδρος θέλει να ενώσει την Ελληνική γνώση με την ανατολική σοφία, να κάνει έναν κοσμοπολίτικο πολιτισμό. Η Ελληνική γλώσσα γίνεται μια επίσημη γλώσσα στην ανατολή και είναι η γλώσσα της Καινής Διαθήκης. Από την άλλη στην Ρωμαϊκή αυτοκρατορία ανοίγουν τα σύνορα και η διακίνηση είναι πολύ πιο εύκολη και με το δικαίωμα να γίνεις Ρωμαίος πολίτης αναπτύσσεται η ατομικότητα που πρώτα δεν υπήρχε, πρώτα ο άνθρωπος αισθανόταν μέρος του συνόλου, μέρος μιας ομαδικής ψυχής, και μετά μια ατομικότητα που ήταν ελάχιστα ανεπτυγμένη εκείνο τον καιρό. Ο Χριστός φέρνει την ατομικότητα στον άνθρωπο, το Εγώ είμαι ( που είναι το όνομα του Θεού στην Βίβλο), στον άνθρωπο προστίθεται ακόμα ένα πνευματικό σώμα που κατέβηκε σιγά σιγά από τον πνευματικό κόσμο, για αυτό του δόθηκε το αλκοόλ, για την ομαλή διείσδυση του εγώ μέσα στην ανθρώπινη οντότητα, τότε ήταν χρήσιμο στην ανθρώπινη πρόοδο, τώρα είναι βλαβερό (για αυτό όταν μεθάει κάποιος δεν μπορεί να συγκρατηθεί, λύνονται τα δεσμά και βγαίνει ο πραγματικός του χαρακτήρας, το αληθινό του εγώ ) Το εγώ είναι που ξεχωρίζει τον άνθρωπο από τα ζώα, το ανώτερο σώμα των ζώων είναι το ψυχικό ενώ στον άνθρωπο το Εγώ, η ατομικότητα. Αν γράψω την βιογραφία του πατέρα μου η του αδερφού μου είναι εντελώς διαφορετική από ό,τι η δικιά μου, αν γράψουμε την βιογραφία πχ δύο σκύλων της ίδιας ράτσας θα είναι ακριβώς η ίδια όταν αναπτύσσονται στο ίδιο φυσικό περιβάλλον. Και αυτή είναι η μεγάλη διαφορά μεταξύ Βουδισμού και Χριστιανισμού. Ο Βουδισμός αναπτύχθηκε όταν το ανώτερο πνευματικό σώμα του ανθρώπου ήταν το ψυχικό, δεν γνώριζε ακόμα το πνευματικό εγώ, δεν μπορούσε να μιλήσει για πνεύμα, για ατομικότητα. Στον Βουδισμό έλεγαν ότι μπορούσε κάποιος άνθρωπος να μετενσαρκωθεί σε ζώο γιατί όλα ήταν ένα, μέσα σε έναν ωκεανό δεν μπορείς να διακρίνεις πού αρχίζει μια σταγόνα του και πού τελειώνει, και η σταγόνα δεν είναι αυτόνομη, αντλεί την δύναμη της από όλον τον ωκεανό. Για να αποκτήσει ατομικότητα η σταγόνα θα πρέπει να βγει έξω από τον ωκεανό ή ο ωκεανός να διαμελιστεί σε σταγόνες. Και αυτό συνέβη στον άνθρωπο κάποια στιγμή, αποκόπηκε από την μητέρα ουσία για να αποκτήσει ατομικότητα και ανεξαρτησία για να μπορέσει να προσθέσει την ελευθερία και την αγάπη στην δημιουργία. Τώρα, όπως έγραψα, τα ψυχικά χαρίσματα περνούσαν από γενιά σε γενιά μέσω του αίματος, μέσω κληρονομικότητας, ο Εβραϊκός λαός έπρεπε να κρατήσει το αίμα του καθαρό για να δημιουργήσει ένα δυνατό φυσικό σώμα για να μπορέσει την καθορισμένη στιγμή ο ίδιος ο Δημιουργός να κατοικήσει μέσα του και από την άλλη ότι η ανθρωπότητα είχε αποκτήσει από σοφία και γνώση από την στιγμή της πτώσης της μέχρι την στιγμή που ο Χριστός θα ενσαρκωνόταν να ενωθούν με αυτό το φυσικό σώμα σαν ψυχικό και πνευματικό και να το δυναμώσουν ακόμα πιο πολύ για να μπορέσει να αντέξει χωρίς να διαλυθεί τον ίδιο τον δημιουργό για τρεισήμισι χρόνια. Γιατί η οντότητα του Χριστού κατέβηκε στο φυσικό σώμα του Ιησού του Ναζωραίου στην βάπτιση του. Βλέπουμε ότι όλη η γνώση, η σοφία και η πνευματικότητα που απέκτησε η ανθρωπότητα ενώνονται σε αυτό το άτομο που ονομάζεται Ιησούς. Στην γέννησή του βλέπουμε τους μάγους να έρχονται από την ανατολή οδηγούμενοι από ένα αστέρι. Είναι ιερείς του Ζωροάστρε που από την διδασκαλία και τις οδηγίες που τους είχε δώσει, ότι ο δάσκαλός τους θα κατέβαινε σε αυτό το παιδί και του πρόσφεραν τα δώρα σύμβολα της διδασκαλίας του. Και ζωροάστρε σημαίνει φωτεινό αστέρι ή χρυσό αστέρι. Στο κατά Λουκά βλέπουμε τους αγγέλους να ψέλνουν το επί γης ειρήνη για το αστρικό σώμα του Βούδα που δέχεται ο Ιησούς. Και κατά την γέννηση του Σιντάρτα Γκοτάμα σαν Μποντισάτβα υπήρχε ένας σοφός που πήγε στο παλάτι να δει αυτό το παιδί που θα γινόταν Βούδας, με το όνομα Ασίτα και έκλαψε γιατί είπε ότι δεν θα το δει όταν θα γίνει Βούδας γιατί ήταν πολύ γέρος. Στο Λουκά μάς λέει ότι ένας σοφός ονόματι Συμεών που πήρε τον Ιησού στα χέρια του και είπε τώρα που είδα τον σωτήρα Θεέ μου ας πεθάνω. Ο Συμεών ήταν η μετενσάρκωση του Ασίτα που τώρα έζησε αρκετά για να δει τον Σωτήρα. Ξέφυγα λίγο από το θέμα μας αλλά έτσι ήθελα να δείξω πως διάφορα πνευματικά και πολιτιστικά ρεύματα ενώνονται για να δώσουν την κάθε προώθηση που χρειάζεται κατά καιρούς η ανθρωπότητα. Θα συνεχίσω την επόμενη φορά για τα αστρικά ταξίδια, που λέτε ότι είμαι λάθος. Σας χαιρετώ προς το παρόν, με αδελφική αγάπη, Μπάμπης.
Κίμων
Αυτό που λέω είναι πως όταν ο κόσμος ήταν όλος ΕΝΑ πράγμα, και η ενέργεια ήταν μαζεμένη σε μία και μόνο οντότητα, τότε δεν υπήρχε έλλειψη και δυστυχία. Μετά αυτή η ενότητα χάθηκε, και η ύπαρξη διασπάστηκε. Δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς οξυγόνο, νερό, ήλιο, φαγητό, χωρίς ένα σώμα που δημιουργείται από γονείς κλπ. Όμως αυτή η ζωή δεν σου προσφέρει ευτυχία, γιατί ευτυχία βρίσκεται μόνο στην επανένωση με το Όλον. Η επανένωση αυτή δεν είναι σωματική αλλά πνευματική. Συνεπώς θα πρέπει να πνευματικοποιήσεις τη σχέση σου με τον κόσμο. Καθώς όλο και περισσότεροι άνθρωποι θα πνευματικοποιούνται, λιγότεροι άνθρωποι θα συνεχίσουν να έχουν ανάγκη να ζήσουν στη Γη, και παράλληλα λιγότεροι άνθρωποι θα έχουν σεξ. Από τους ανθρώπους που έχουν σεξ, λιγότεροι θα έχουν ζωικό και άγριο σεξ, λιγότεροι θα βλέπουν ο ένας τον άλλον με χυδαίο τρόπο, λιγότεροι θα είναι ίδιοι ακριβώς με ζώα. Δηλαδή όσο περισσότερο επιτρέπεις στην πνευματικότητα να σε έλξει, τόσο περισσότερο οι σχέσεις σου με το άλλο φύλο θα αντλεί στοιχεία από τον πνευματικό χώρο. Ας πούμε, αντί να έχεις μια γυναίκα μόνο για αναπαραγωγή, θα διαλέξεις μια γυναίκα με την οποία μπορείς να συζητάς επίσης. Οι πιο πνευματικοί θα περνούν λιγότερες ώρες στο σεξ και περισσότερες στη συζήτηση ή γενικότερα στην πνευματική επικοινωνία. Οι ακόμα πνευματικότεροι δεν θα κάνουν καθόλου σεξ, μα στις σχέσεις τους με το άλλο φύλο η τρυφερότητα που θα έδινε κανείς στο σώμα (ακριβώς όπως κάνουν και τα ζώα άλλωστε) θα την έδινε στην ψυχή του άλλου. Θα ήταν μια σχέση ψυχή με ψυχή και η σωματική έλξη θα είχε μικρό μέρος μέσα στον ψυχισμό. Στους ακόμα πνευματικότερους δεν θα υπήρχε καν ειδική σχέση με το άλλο φύλο, για αυτούς όλοι οι γύρω τους θα ήταν άνθρωποι, δεν θα χωρίζονταν σε άνδρες και γυναίκες.
Αυτές οι διαφορετικές διαβαθμίσεις στον ψυχισμό και στην πράξη θα αντιστοιχούσαν σε ανάλογα επίπεδα ευτυχίας Όσο πιο χωμένος θα ήταν κανείς στη σωματική σχέση τόσο πιο δυστυχισμένος (αν και φυσικά θα είχε περισσότερη απόλαυση, όμως η φύση της απόλαυσης δεν είναι η ευτυχία). Παράλληλα, στο βαθμό που ο άνθρωπος θα έκανε πνευματικό αγώνα, π.χ. θα προσπαθούσε να βλέπει τα άτομα του άλλου φύλου ως ψυχές αντί ως σώματα, και να τους δίνει αγάπη ψυχή προς ψυχή και όχι το είδος της «αγάπης» που βασίζεται στη σωματική δομή και εμφάνιση, τόσο θα εξελισσόταν σε ένα ον με πραγματική αγάπη και σοφία. Η εξέλιξη αυτή δεν θα συνέβαινε παραδίδοντας τον εαυτό του στη λαγνεία, μα αντιστεκόμενος στη λαγνεία, προσπαθώντας να μην κάνει σεξ και μετασχηματίζοντας την σωματική έλξη που ένιωθε σε ψυχική έλξη και επαφή. Δηλαδή μετασχηματίζοντας την έλξη προς τη σάρκα σε έλξη προς την ψυχή, μετατρέποντας τη σάρκα σε πνεύμα.
Με αυτό τον τρόπο σταδιακά η ανθρωπότητα θα ανέβαινε σε ανώτερα επίπεδα πραγματικής αγάπης και σοφίας (γνώσης της βαθύτερης πνευματικής φύσης), θα ευτυχούσε περισσότερο, θα ανεξαρτητοποιούνταν από τις υλιστικές επιθυμίες και από την ίδια την ύλη περισσότερο, και θα μετοικούσε προς ανώτερες διαστάσεις.
Η εικόνα που δίνεις σχετικά με την σταγόνα και τον ωκεανό δεν είναι σωστή, γιατί η ατομικότητα δεν βρίσκεται στη σταγόνα, βρίσκεται στον ωκεανό. Από τη στιγμή που φαντάζεσαι πως η ατομικότητα βρίσκεται στη σταγόνα, την έχασες την μπάλα. Τι σημαίνει ατομικότητα; Ο «εαυτός μου». Ποιος είναι ο εαυτός σου; Οι άνθρωποι που θέλουν να κάνουν πνευματικό αγώνα και να εξελιχτούν λένε πως ο «εαυτός τους» είναι όλος ο κόσμος. Οι ζωικοί άνθρωποι λένε πως ο εαυτός τους είναι το σώμα τους και οτιδήποτε βγαίνει απ΄ το σώμα τους (παιδιά, εγγόνια).
Αν επιτρέψεις στο μυαλό σου την ιδέα πως ο εαυτός / ατομικότητά σου είναι το σώμα σου, τότε πρώτα σκέφτεσαι τη γυναίκα σου, μετά τα παιδιά σου, μετά τα εγγόνια σου, και πάντα σκέφτεσαι το «μου», «μου», «μου», δηλαδή το σώμα, σώμα, σώμα.
Για να περάσεις το νου σου από το σώμα στο πνεύμα, δεν ακολουθείς τους δρόμους του σώματος, αλλά τους δρόμους του πνεύματος. Μάχεσαι ενάντια στο σώμα, λες: όχι, δεν είμαι το πουλί μου, όχι, δεν είμαι αυτή η ξανθιά γκόμενα και δεν ταυτίζομαι με αυτήν, όχι, δεν με εκφράζει η σωματική επαφή με τους άλλους μα η ψυχοπνευματική επαφή.
Στο βαθμό που μπορείς να το πεις αυτό και να πας κόντρα στην φυσική ροπή, εξελίσσεσαι.
Διότι, σταματώντας τη φυσική ροπή της ύλης προς την ύλη, αναγκάζεις την ύλη να κάνει το αδιανόητο και το ακατόρθωτο: να στραφεί προς το πνεύμα.
Και, όταν η ύλη σου στρέφεται προς το πνεύμα, η ατομικότητά σου αγκαλιάζει το Σύμπαν.
Αυτό ήταν που μου συνέβη. Και γι' αυτό ξέρω πως μπορεί να συμβεί, ξέρω (και περιγράφω) το πώς μπορεί να συμβεί, και ξέρω πως οδηγεί στην Αλήθεια και στην Ευτυχία.
Διότι η Ευτυχία βρίσκεται εκεί που βρίσκεται το Όλον ως Ένα, δηλαδή εκεί όπου βρίσκεις το άτομό σου ως το Σύμπαν.
Τότε δεν χάνεται ούτε το άτομο ούτε η σωματικότητα. Μα η σωματικότητα δεν είναι υλική πλέον, δεν είναι καν αιθερική. Είναι η Πηγή από όπου βγήκαν οι κάθε είδους ύλες που συνθέτουν την ύπαρξη, από τις χονδροειδέστερες ως τις λεπτοφυέστερες.
Έχεις πάρει την υλική σου φύση πίσω στην Πηγή.
Πιστεύεις πως θα μπορούσες να το κάνεις αυτό χωρίς πόνο και κόπο, χωρίς θυσία και απάρνηση και άλμα;
Αν το πιστεύεις, αυταπατάσαι.
Διότι η τρυφερότητα που δίνεις στο άλλο φύλο είναι δεμένη στο σώμα. Η Μητέρα Τερέζα δεν έδωσε τρυφερότητα και φροντίδα στους λεπρούς ως φυσική συνέχεια της τρυφερότητας που έδωσε στα παιδιά της. Δεν είχε καθόλου παιδιά. Η συνέχεια της φυσικής τρυφερότητας προς τα παιδιά είναι η τρυφερότητα προς τα εγγόνια. Η φύση δεν εμπεριέχει μηχανισμό ανύψωσης, αν εσύ ο ίδιος δεν στρέψεις τη φύση προς τα πάνω. Ακριβώς όπως το άλογο θα πηγαίνει απ' εδώ και απ' εκεί αν δεν πιάσεις εσύ τα χαλινάρια να το καθοδηγήσεις, ομοίως το σπέρμα σου θα χάνεται στον κόσμο αν εσύ ο ίδιος δεν το χαλιναγωγήσεις και δεν το στρέψεις προς τα ψηλά.
Όταν το σπέρμα, το κέντρο σου, το συναίσθημά σου, η ψυχή σου, ο πόθος σου, η ανάγκη και η μανία σου, στρέφονται προς τα ψηλά, τότε κατευθύνονται προς τα ψηλά, το σώμα σου κατευθύνεται προς τα ψηλά, και η σταγόνα δεν χάνεται μέσα στον ωκεανό, μα γίνεται αυτός.
Η Γη γίνεται ο Ουρανός.
Ανοίγει σε σένα το βίωμα της αιωνιότητας.
Και τότε έχεις πραγματώσει το σκοπό της ζωής, έχεις κάνει τη ζωή αθάνατη.
Διότι πήρες την στιγμιαία, παροδική ύπαρξη της ύλης στον αιώνιο Ουρανό.
Αυτό, στο βαθμό που το κατόρθωσα, το κατόρθωσα μέσω της ανατολικής διδασκαλίας και γιόγκα, και όχι μέσω του χριστιανισμού.
Οι θεωρίες που έχεις για την υπεροχή του Χριστού και του Χριστιανισμού δεν επιβεβαιώνονται λοιπόν από την εμπειρία μου.
Όπως δεν επιβεβαιώνεται από αυτήν και η θεωρία σου ότι η σωματική έλξη οδηγεί σε πνευματική υπέρβαση. Κάθε άλλο…
Χωρίς πνευματικό αγώνα και απάρνηση, δεν υπάρχει πνευματικό μέλλον. Θα συνεχίσεις να είσαι ένα φοβισμένο και κακόμοιρο ζωάκι που φαντάζεται πως ο Δημιουργός Θεός του το θέλει έτσι για ανεξιχνίαστους προσωπικούς Του λόγους.
Θα έχεις απόλαυση, μα όχι ευτυχία.
Αν αυτό σε ικανοποιεί, εντάξει.
Υ.Γ. Επαναλαμβάνω ότι οι χριστιανοί άγιοι έγιναν άγιοι όχι ως μια φυσική πορεία από την λαγνεία προς την αγιότητα, μα απαρνούμενοι τη λαγνεία για να πνευματοποιηθούν.
Το παράδειγμά τους ακολουθούν οι μοναχοί και οι μοναχές.
Αυτό είναι η διδασκαλία του χριστιανισμού, αν και φυσικά δεν μπορεί ο καθένας να το κάνει αυτό, ούτε προσπαθεί ο χριστιανισμός (ή και η οποιαδήποτε θρησκεία) να αναγκάσει τον κόσμο γενικά να το κάνει αυτό. Όμως το πρότυπο που δίνεται είναι ακριβώς αυτό – για να το ακολουθήσει ο καθείς στο βαθμό που μπορεί.
Η ποπ κουλτούρα λατρεύει το σεξ, μα η θρησκεία δεν το κάνει. Αποδέχεται τις αδυναμίες των ανθρώπων χωρίς να τις αποκαλεί «δυνάμεις» ή σχέδιο του Θεού. Η δική σου αδυναμία δεν είναι σχέδιο του Θεού. Εϊναι απλώς η αδυναμία σου, την οποία θα ξεπεράσεις αν και στο βαθμό που ακολουθείς τις πνευματικές διδασκαλίες της θρησκείας σου (ή όποιας άλλης θρησκείας ή πνευματικού συστήματος).
Τα πράγματα είναι απλά και ξάστερα όταν δεν χρησιμοποιούμε την ιδέα της ύπαρξης και του Νου και των Απόκρυφων Σχεδίων του Θεού για να δικαιολογήσουμε τη λαγνεία μας.
babis Rekaris
Αγαπητέ μου Κίμων διάβασα τις απαντήσεις σας, αλλά με έχετε μπερδέψει πολύ. Για πέστε μου, γιατί ο άνθρωπος, αφού πρώτα είχε την πνευματική όραση, κατέβηκε εδώ στην γη για να την χάσει και τώρα θέλει να την ανακτήσει, για ποιον λόγο αυτά τα ανεβοκατεβάσματα; Γιατί ο όλος νους ή το όλον φως ή ο Θεός δημιούργησαν τον άνθρωπο, ποιο είναι το νόημα της ζωής του και ο σκοπός του, εδώ πάνω στην Γη; Γιατί οι άνθρωποι συμμετέχουν σε αυτή τη ζωή, με ένα συγκεκριμένο και διαφορετικό τρόπο ο καθένας από τους άλλους; Αν στο πνευματικό κόσμο ήταν ενωμένος με τον Θεό δεν κατέβηκε από λάθος, γιατί ζούσε μέσα στην σοφία του Θεού, άρα ή μόνος του αποφάσισε να κατέβει κάτω στην Γη ή ο Θεός τον πρόσταξε να κατέβει, για ποιον λόγο λοιπόν το έκανε αυτό; Είναι μεγάλο λάθος να λες ότι αυτή η ζωή δεν προσφέρει ευτυχία. Αν δεν μπορείς να αισθανθείς ευτυχισμένος μπροστά σε έναν κάμπο γεμάτο από πολύχρωμα λουλούδια, στην μελωδία των πουλιών, μπροστά στην ομορφιά της φύσης, σε ένα ηλιοβασίλεμα, ή σε τόσες άλλες στιγμές της ζωής σου, όπως στο να ερωτευτείς κάποιον ή στην γέννηση του παιδιού σου, αν δεν νιώθεις ευτυχισμένος σε αυτόν τον κόσμο που ο Θεός δημιούργησε για κάποιον σκοπό (αφού όπως γράφεις όλα στην αρχή ήταν ένα. Kαι δεν διαφωνώ σε αυτό), τότε η πνευματικότητα που έχεις είναι πολύ φτωχή! Την δυστυχία ο άνθρωπος την καλλιέργησε πάνω στην Γη και εξαρτάται από το κάρμα του, τον τρόπο που έζησε τις προηγούμενες ζωές του. Άλλωστε αυτός ο κόσμος είναι η βάση για να ανυψωθείς προς τον πνευματικό κόσμο, τα αισθήματα αγάπης, ευτυχίας, ηρεμίας, αυτά σε ανυψώνουν. Και πολλές φορές ένα φυσικό αντικείμενο σε βοηθά στις εξασκήσεις που κάνεις, πχ όταν αυτοσυγκεντρώνεσαι σε έναν σπόρο για να δεις την αύρα του, την πνευματική δύναμη (την συμπυκνωμένη δύναμη ενός δέντρου) που έχει μέσα του, που όταν μπει στην γη θα δημιουργήσει αυτό το δέντρο. Νομίζω ότι λάθος με έχεις κατανοήσει, εγώ δεν μίλησα για άγριο σεξ, όχι για κατώτερα ένστικτα και λαγνεία όπως λες, αλλά για αγάπη, για μια σχέση μεταξύ δύο ανθρώπων αγάπης και τρυφερότητας που σαν κορύφωμα έχει το να δώσει ζωή. Άλλωστε και εσύ ο ίδιος είσαι ένα δημιούργημα αγάπης και Θεϊκής και δύο ανθρώπων που αγαπήθηκαν και έχεις ένα χρέος σε αυτήν την δημιουργική αγάπη και καλό είναι να πληρώνουμε τα χρέη μας. Μια μητέρα ήθελε να διδάξει στα παιδιά τις χριστιανικές αρχές και μετά το γεύμα την ώρα του γλυκού λέει στον γιο της: «Κωστάκη να μοιράσεις το γλυκό σαν καλός Χριστιανός». Δηλαδή πώς;» ρώτα ο Κωστάκης; «Να πάρεις εσύ ένα μικρό κομμάτι και να δώσεις ένα μεγάλο στον αδερφό σου». Τότε απαντά ο Κωστάκης: «Προτιμώ μαμά να το μοιράσει ο αδερφός μου σαν καλός χριστιανός!» Είναι το ίδιο όταν λέμε σε ένα νιόπαντρο ζευγάρι δεν πρέπει να υπάρχει εκσπερμάτωση για να ανυψωθείτε πνευματικά, να στείλετε την πνευματική ενέργεια, που θα ξοδευόταν με την εκσπερμάτωση, στο κεφάλι για να ανυψωθεί ο νους σε ανώτερα πνευματικά επίπεδα. Και αυτοί θα σου απαντήσουν «μα εμείς παντρευτήκαμε για να δημιουργήσουμε μια οικογένεια», και θα αλλάξουν θρησκεία. Αυτά που λέτε γίνονται από μόνα τους με την φυσική ροή τον πραγμάτων, όσο περνά ο χρόνος τόσο πιο αραιές είναι οι σωματικές συνενώσεις και τόσο πιο πολύ περνά η σχέση στο αντρόγυνο σε πιο πνευματικό επίπεδο επικοινωνίας. Κατά τα άλλα να εκσπερματώσεις ή όχι έχει ελάχιστη σημασία για την πνευματική σου πρόοδο, για μένα είναι ένας ψευτοπνευματισμός, αυτό που σε βοηθά καταρχήν στην πνευματική σου άνοδο είναι ο σεβασμός. Όταν το συναίσθημα του σεβασμού πλημμυρίσει την ψυχή σου έχεις κάνει το πρώτο βήμα της πνευματικής σου ανόδου. Kαι σεβασμό προς όλη την δημιουργία, όχι μόνο σε ό,τι είναι ανώτερο από εσένα γιατί εκεί μπορεί να εμπλακεί και το συναίσθημα του φόβου, αλλά και στα κατώτερα και στο ελάχιστο. Τότε ο άνθρωπος γίνεται έναν πραγματικός οικολόγος. Δεν προσπαθεί να δραπετεύσει από αυτόν τον κόσμο αλλά προσπαθεί να τον βοηθήσει να επανορθώσει τα λάθη και τις μολύνσεις που προκάλεσε η ανθρωπότητα επάνω τoυ, γιατί η γη είναι και αυτή ένας ζωντανός οργανισμός, μια οντότητα, το να το σκάσεις είναι ανανδρία, είναι σαν να βλέπεις ένα πληγωμένο άνθρωπο και αντί να τον βοηθήσεις, να προσπαθήσεις να κλείσεις τις πληγές του, το σκάζεις από την γωνιά. Όταν γράφω ότι δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ ενός απλού ανθρώπου και ενός πνευματικού είναι στο ότι οι ίδιες πνευματικές δυνάμεις δρουν και στους δύο, δεν λαμβάνει ο ένας περισσότερες και ο άλλος λιγότερες. Η διαφορά είναι ότι ο ένας τις βλέπει και ο άλλος δεν τις βλέπει. Αλλά αυτό δεν τον κάνει ανώτερο άνθρωπο, το τι προσφέρει στην ανθρωπότητα, αυτό μετράει. Ήταν μεγάλοι επιστήμονες αυτοί που δημιούργησαν την ατομική βόμβα, με πολλά διπλώματα και δοκτωράτα!!!!. Οι πνευματικές είναι δημιουργικές δυνάμεις, μα μπορούν όμως και να καταστρέψουν, η κατάχρησή τους ήταν η αιτία της καταστροφής του Ατλάντιου πολιτισμού. Και, όπως είπε ο Χριστός, δωρεάν τις λάβατε, δωρεάν να τις δώσετε. Και είπε επίσης: «Μην δίνετε τα μαργαριτάρια στους χοίρους». Την πνευματική γνώση δεν πρέπει να την λάβουν αυτοί που δεν έχουν την σοφία και την ψυχική δύναμη για να την χρησιμοποιήσουν σωστά, γιατί θα την χρησιμοποιήσουν για να καταστρέψουν αντί για να δημιουργήσουν. Ακόμα και σε αυτόν τον φυσικό κόσμο που βρίσκεται, ο άνθρωπος είναι συν-δημιουργός στον πνευματικό. Όταν ένας διορατικός άνθρωπος παρατηρεί κάποιον, βλέπει ότι όχι μόνο οι κακές πράξεις αλλά και οι κακές σκέψεις δημιουργούν στον αστρικό κόσμο διαβολικές οντότητες, όπως και οι καλές δημιουργούν όμορφες, φωτεινές οντότητες, Στην Ελληνική λογοτεχνία έχουμε τις Ερινύες – πνευματικές οντότητες που τυραννούν τους ανθρώπους όταν κάνουν ανήθικες πράξεις και που σε διάστημα 100 χρόνων χάνονται από τα κείμενα και εμφανίζεται η φωνή της συνειδήσεως, το εξωτερικό μετατρέπεται σε εσωτερικό. Και όταν διαβάσουμε το κατά Λουκά Ευαγγέλιο βλέπουμε την σοφία που κρύβεται πίσω από κάθε λέξη: 27. Ηκούσατε ὅτι ἐρρέθη τοῖς ἀρχαίοις, οὐ μοιχεύσεις. 28. ᾿Εγὼ δὲ λέγω ὑμῖν ὅτι πᾶς ὁ βλέπων γυναῖκα πρὸς τὸ ἐπιθυμῆσαι αὐτὴν ἤδη ἐμοίχευσεν αὐτὴν ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ. Δεν είναι κάποια διδασκαλία που μας κάνει να εκτιμήσουμε την Βίβλο αλλά κάποια προσωπική εμπειρία. Αλλά με δική σου πρωτοβουλία πρέπει να πας προς τον Χριστιανισμό, Ο Χριστός λέει χτυπήστε την πόρτα και θα σας ανοίξουν, ψάξτε και θα βρείτε, ζητήστε και θα σας δοθεί. Τώρα όταν λέω ότι είναι ψευτοπνευματισμός πρέπει και να εξηγήσω το γιατί: Ο άνθρωπος λαμβάνει τις πνευματικές δυνάμεις που θα χρειαστεί καθημερινά. Κάθε μέρα λαμβάνει καινούριες ή καλύτερα κάθε νύχτα. Όταν ο άνθρωπος κοιμάται, το Εγώ και το αστρικό σώμα (η ψυχή και το πνεύμα) αφήνουν το φυσικό και το αιθερικό (ζωτικό ) σώμα στο κρεβάτι και ενώνονται με τον πνευματικό κόσμο από όπου παίρνουν καινούριες δυνάμεις μέχρι το πρωί, αλλά όχι μόνο αυτά αλλά και το φυσικό και αιθερικό σώμα, που είναι χωρισμένα κατά κάποιον τρόπο (γιατί ο χωρισμός δεν είναι ολοκληρωτικός, πάντα υπάρχει μια σύνδεση μεταξύ τους), διορθώνονται κατά κάποιον τρόπο. Όταν ένας διορατικός παρατηρεί αυτά τα σώματα, βλέπει τις καταστροφές που υπέστησαν κατά την διάρκεια της ημέρας, και βλέπει ότι η κούραση το εκφράζει αυτό, η κούραση είναι το αποτέλεσμα της αποδυνάμωσης των πνευματικών δυνάμεων μέσα στον ανθρώπινο οργανισμό. Και βλέπουμε ότι η κούραση δεν προέρχεται μόνο λόγω των εργασιών που κάνουμε όλη την ημέρα, γιατί και ο άνθρωπος που δεν κάνει τίποτα στο τέλος της ημέρας είναι κουρασμένος και πρέπει να κοιμηθεί. Όλη μας η συνειδητή ζωή της ημέρας, αν τη θεωρούμε σε σχέση με την ανθρώπινη συνείδηση γενικά και τη σχέση της με τα φυσικά και αιθερικά σώματα, είναι μια καταστροφική διαδικασία αυτών των σωμάτων, η οποία έχει ως αποτέλεσμα την κόπωση. Κατά τη διάρκεια της νύχτας, όλα αυτά που έχουν καταστραφεί σε εμάς αποκαθίστανται. Παρατηρώντας αυτό που συμβαίνει στο φυσικό και στο αστρικό σώμα κατά την περίοδο της νύχτας, θα δούμε ότι την στιγμή που ο άνθρωπος περνά στο ασυνείδητο, όταν το εγώ και το αστρικό σώμα τα εγκαταλείπουν, το φυσικό πνευματικά και το αιθερικό μοιάζουν σαν ένας κατεστραμμένος αγρός, αλλά όταν πραγματοποιείται ο χωρισμός τότε αρχίζουν να αναζωογονούνται, οι δικές τους δυνάμεις μπαίνουν σε δράση και μοιάζουν σαν από το κατεστραμμένο έδαφος να βγαίνουν και να ανθίζουν διάφορα είδη λουλουδιών και φυτών και όσο η νύχτα προχωρά τόσο η βλάστηση αναπτύσσεται και μεγαλώνει. Και όταν έρθει η μέρα και το εγώ και το αστρικό σώμα ενώνονται πάλι με το φυσικό και το αιθερικό, το αντίθετο φαινόμενο παρατηρούμε. Είναι σαν την άνοιξη και το φθινόπωρο πάνω στην γη αντεστραμμένα – το βράδυ μοιάζει με την άνοιξη και η ημέρα με το φθινόπωρο. Οι γιατροί του μέλλοντος αν μπορέσουν να μελετήσουν και να καταγράψουμε όλα τα φυτά, θα μπορώντας σε κάθε αρρώστια να διακρίνουν ποια φυτά λείπουν και να τα διοχετεύσουν στον ασθενή μέσω ροφημάτων, αιθέριων ελαίων ή ιατρικής αγωγής, σύμφωνα με την αρρώστια, έτσι θα γιάτρευαν πολλές αρρώστιες. Αυτά που γράφω δεν χρειάζεται να είσαι διορατικός για να δεις αν αληθεύουν, μπορείς ακόμα να τα πλησιάσεις με μια υγιή λογική: Βλέπουμε ότι ο ασθενής πάει καλύτερα ή γιατρεύεται πάντα μετά τον ύπνο, ότι ποτέ δεν καλυτερεύει την περίοδο που είναι συνειδητό άτομο και όσο πιο βαριά είναι η αρρώστια τόσο πιο πολλές ώρες κοιμάται, η διαφορά μεταξύ ύπνου και θανάτου είναι ότι στον θάνατο και το αιθερικό σώμα αφήνει το φυσικό έτσι το φυσικό σώμα γυρίζει πίσω στα στοιχεία από τα οποία δημιουργήθηκε και αρχίζει η αποσύνθεση. Τώρα βλέπουμε ότι τον χρόνο της κάθε ημέρας τον χρησιμοποιούμε διαφορετικά, ένα μέρος του μπορεί να είναι για εργασία, ένα για ξεκούραση, ένα για προσευχή και διαλογισμό, ένα για μελέτη, ένα για προσφορά και ένα για αγάπη. Άρα η εκσπερμάτωση είναι ένα μικρό κομμάτι της ημέρας. Και χωρίς αυτήν οι πνευματικές δυνάμεις αρχίζουν ήδη να εξασθενίζουν από το άνοιγμα των ματιών, αλλά επίσης είσαι ελεύθερος να χρησιμοποιήσεις τον χρόνο σου όπως θέλεις αφού κάθε νύχτα λαμβάνεις ξανά τις δυνάμεις που ξόδεψες. Την μια ημέρα μπορείς να την χρησιμοποιήσεις για διαλογισμό και προσευχή και την άλλη για αγάπη.
Τώρα ας αφήσω αυτό το θέμα και ας πάω σε αυτό που γράψατε παρακάτω:
"Αυτό, στο βαθμό που το κατόρθωσα, το κατόρθωσα μέσω της ανατολικής διδασκαλίας και γιόγκα, και όχι μέσω του χριστιανισμού." Πρώτα θα ήθελα να σας κάνω μια ερώτηση: όλοι αυτοί οι άνθρωποι που είχαν μεταθανάτιες εμπειρίες γιατί δεν μιλούν για την μετεμψύχωση παρά μόνο για έναν πνευματικό κόσμο που είχαν την αίσθηση της αιωνιότητας μέσα του; Γιατί τόσοι άλλοι πνευματικοί άνθρωποι διαφόρων θρησκειών που έχουν πνευματικές εμπειρίες δεν δέχονται την μετενσάρκωση; Εμένα από πολύ πιο μικρή ηλικία από την δική σας με είχε έλξει ο Βουδισμός και το δόγμα της μετεμψύχωσης (και της αθανασίας του ανθρώπου τότε, τώρα του πνεύματος) ήταν μέσα μου μια βεβαιότητα που ποτέ δεν άλλαξε. Είμαι ένας μοναχικός ερευνητής και δεν ανήκω σε κανένα χριστιανικό κίνημα η δόγμα, φυσικά δεν είμαι συγγραφέας, αυτό το καταλάβατε άλλωστε από τα τόσα συντακτικά και ορθογραφικά λάθη που κάνω. Εκτιμώ τον Βουδισμό που είναι η θρησκεία με τους λιγότερους θρησκευτικούς πολέμους. Αλλά αυτός ο δρόμος του Βουδισμού κάπου σταματά και αν θέλουμε να συνεχίσουμε την πνευματική μας άνοδο πρέπει να αλλάξουμε δρόμο (σίγουρα δεν θέλω να φέρω κάποιον υποχρεωτικά στον δικό μου χριστιανικό παράδεισο γιατί η ανεκτικότητα και η αγάπη είναι από τις μεγαλύτερες αρετές μέσα στον Βουδισμό και τον Χριστιανισμό και σύμφωνα με το δόγμα της μετεμψύχωσης ο καθένας έχει πολλές ζωές μπροστά του για να βρει τον δρόμο του. Αλλά εσείς πχ είστε μια ανεπτυγμένη ψυχή (γιατί αν δεν ήσασταν θα είχατε μετενσαρκωθεί σε κάποιο χωριό της Αφρικής με πολύ λίγες πιθανότητες πνευματικής ανάπτυξης, και όχι στην Ελλάδα που έχει έναν τόσο μεγάλο πνευματικό θησαυρό) και, σύμφωνα με τις πνευματικές δυνάμεις που είχατε, μόνος σας διαλέξατε τον λαό και την οικογένεια όπου θα ενσαρκωνόσασταν. Και σίγουρα έχετε περάσει σε προηγούμενες ζωές σας από όλους τους θρησκευτικούς πολιτισμούς, σήμερα είναι για να διδαχτούμε κάτι καινούριο που δεν καλλιεργήσατε στην προτελευταία σας μετεμψύχωση. Γιατί να γυρίζουμε προς τα πίσω αφού το παρελθόν υπάρχει μέσα μας και έχει καλλιεργήσει την ψυχή μας και μας έχει μετατρέψει σε αυτό που είμαστε σήμερα; Ακόμα και αν μείναμε στάσιμοι στην πρόοδό μας σε μια μας μετεμψύχωση, οι δυνάμεις που δεν λάβαμε έχουν ήδη μεταμορφωθεί σε κάτι καινούριο (οι πιο μεγάλοι Έλληνες φιλόσοφοι διδάχτηκαν την ανατολική φιλοσοφία και μυήθηκαν στα ανατολικά μυστήρια). Οι άνθρωποι πάντα θέλουν να μένουνε στα παλιά, το καινούριο τους φοβίζει. Ο Ιωάννης ήταν μια φωνή στην έρημο, στην ψυχική απομόνωση κομμένη από όλα τα δεσμά της κληρονομικότητας, μια ατομική ψυχή που περιμένει μια καινούργια πνευματική δύναμη να ενωθεί με αυτήν, το πνευματικό εγώ, λέει να φτιάξουμε καινούριους δρόμους γιατί αυτοί που υπάρχουν δεν μπορούν να την δεχτούν, να αλλάξουμε την παλιά ψυχική μας κατάσταση γιατί όπως είναι δεν μπορεί να δεχτεί αυτήν την πνευματική προώθηση που έρχεται. Σε αυτό το πνεύμα και ο Χριστός λέει ότι το καινούριο κρασί δεν το βάζουμε σε παλιά ασκιά, γιατί και τα ασκιά θα σκιστούν και το κρασί θα αχρηστευτεί. Προτού τον Χριστό ο Θεός ήταν κάτι στο οποίο δεν μπορούσες να δόσεις καμία μορφή, στον Εβραϊσμό απαγορευόταν αυτό. Έρχεται ο Χριστός και δίνει μια προσωπικότητα στο Θείο με το εγώ και ο πατέρας είμαστε ένα - αν γνώρισες εμένα γνωρίζεις και τον πατέρα στον ουρανό, τότε ο άνθρωπος μπορεί να στραφεί προς έναν Θεό, μια ατομικότητα, μια προσωπικότητας που την συναντά όχι μόνο τώρα αλλά και μετά θάνατο. Για αυτό ο επόμενος άνθρωπος που θα ανυψωθεί στο επίπεδο του Βούδα στα 4500 χρόνια περίπου, θα έχει δεχτεί την χριστιανική δύναμη, όταν ανεβαίνει στον πνευματικό κόσμο μεταξύ ζωών και θανάτων και τότε θα μιλήσει με τόσο γλυκά λόγια αγάπης για τον Χριστό που θα αγγίζουν όλες τις ανθρώπινες ψυχές. Αλώστε ακόμα και στον Χριστό βλέπουμε μια πρόοδο, μια αλλαγή, γιατί στην Αποκάλυψη μας λέει ότι: Θα γράψει το καινούριο του όνομα. Για αυτό και όπως έγραψα παραπάνω: χτυπήστε και θα σας ανοίξουν, εσύ πρέπει να ανοιχθείς προς την πνευματική δύναμη του Χριστού, αλλιώς θα μείνεις τυφλός προς αυτήν. Συχνά σε αυτούς που ανοίγει η πνευματική όραση κάνουν ένα μεγάλο λάθος, περνούν αυτήν την Θεϊκή σπίθα που έχουμε μέσα μας όλοι οι άνθρωποι σαν τον δημιουργό ή το όλον φως γιατί το βλέπουμε έξω από εμάς, και είναι παράλογο να λέμε ότι γνωρίζουμε τον πνευματικό κόσμο με μια εμπειρία που έχουμε μόνο, είναι το ίδιο όπως ένα νεογέννητο παιδί ανοίγει τα μάτια του για πρώτη φορά στον φυσικό κόσμο, βλέπει πχ το χειρουργείο και σκέφτεται: τώρα γνωρίζω το φυσικό κόσμο. Για να κλείσω το θέμα θα συνεχίσω για τον μοναχισμό και τα πνευματικά ταξίδια την επόμενη φορά. Με αδελφική αγάπη Μπάμπης.
Κίμων
Γράφεις:
«για πέστε μου γιατί ο άνθρωπος αφού πρώτα είχε την πνευματική όραση κατέβηκε εδώ στην γη για να την χάσει και τώρα θέλει να την ανακτήσει, για ποιον λόγο αυτά τα ανεβοκατεβάσματα; γιατί ο όλος νους ή το όλον φως ή ο θεός δημιούργησαν τον άνθρωπο, ποιο είναι το νόημα της ζωής του και ο σκοπός του, εδώ πάνω στην γη; Γιατί οι άνθρωποι συμμετέχουν σε αυτή τη ζωή, με ένα συγκεκριμένο και διαφορετικό τρόπο ο καθένας από τους άλλους; Αν στο πνευματικό κόσμο ήταν ενωμένος με τον Θεό δεν κατέβηκε από λάθος, γιατί ζούσε μέσα στην σοφία του Θεού, άρα ή μόνος του αποφάσισε να κατέβει κάτω στην γη ή ο Θεός τον πρόσταξε να κατέβει , για ποιον λόγο λοιπόν το έκανε αυτό ;»
Δεν μοιραζόμαστε την αντίληψη ότι ένας ανώτερος νους δημιούργησε τον κόσμο και τον άνθρωπο. Όμως, αν είναι, προς χάριν της κουβέντας, να δεχτώ αυτή την εικασία, πού μας οδηγεί; Μας οδηγεί στην αντίληψη πως ο κόσμος είναι κάτι καλό και επιθυμητό, και ακόμα και υποχρεωτικό. Σωστά;
Όμως, ποιος κόσμος; Διότι ο κόσμος δεν είναι
ένα πράγμα. Αν λοιπόν ο Θεός ήθελε να κάνεις παιδιά, και ήθελε επίσης να κάνει παιδιά ο άγριος λύκος, που τρέφονται με τα δικά σου παιδιά, οδηγούμαστε σε αδιέξοδο, γιατί σημαίνει ότι ο Θεός ήταν μπερδεμένος και δεν ήξερε πράγματι ποιανού παιδιά προτιμά. Μέσα στην παντοδυναμία Του, γιατί δεν έφτιαξε το λυκάκι να ζει από αέρα μόνο, και το έφτιαξε να ζει με τα λαχταριστά μπουτάκια των δικών σου παιδιών; Γιατί ήθελε ο Θεός την καταστροφή των παιδιών σου; Γιατί έφτιαξε τις φυσικές καταστροφές και αυτό και εκείνο;
Δηλαδή η αρχική σου εικασία πως ένας ανώτερος νους θέλει να είμαστε αυτό που είμαστε, αυτοί οι θνητοί και παροδικοί οργανισμοί, σε οδηγεί στην ανάγκη να δημιουργήσεις μια ολόκληρη θεολογία που θα αθωώνει τον Θεό για την φαύλη δομή του κόσμου (η δική μου ζωή στηρίζεται στο δικό σου φόνο). Εγώ δεν κάνω καθόλου μια τέτοια εικασία όμως. Επομένως όταν με ρωτάς γιατί ο τέλειος Θεός να θέλει να είμαι ένα ατελές ον, αν αυτό δεν είναι κάτι σωστό και επιθυμητό, η ερώτηση προϋποθέτει μια πίστη που δεν έχω, και γι' αυτό δεν μπορώ να την απαντήσω.
«Είναι μεγάλο λάθος να λες ότι αυτή η ζωή δεν προσφέρει ευτυχία. Αν δεν μπορείς να αισθανθείς ευτυχισμένος μπροστά σε έναν κάμπο γεμάτο από πολύχρωμα λουλούδια, στην μελωδία των πουλιών, μπροστά στην ομορφιά της φύσης, σε ένα ηλιοβασίλεμα, ή σε τόσες άλλες στιγμές της ζωής σου, όπως στο να ερωτευτείς κάποιον ή στην γέννηση του παιδιού σου, αν δεν νιώθεις ευτυχισμένος σε αυτόν τον κόσμο που ο Θεός δημιούργησε για κάποιον σκοπό (αφού όπως γράφεις όλα στην αρχή ήταν ένα. Kαι δεν διαφωνώ σε αυτό), τότε η πνευματικότητα που έχεις είναι πολύ φτωχή !»
Όμως ο θάνατος είναι εγγενές μέρος της ζωής. Αυτός ο καλός κόσμος που έφτιαξε ο Θεός δεν θα μπορούσε να συντηρηθεί αν ο ένας ή ο άλλος δεν τρωγόταν. Αυτό μπορεί να μην σε πειράζει, όταν θεωρείς πως εσύ και τα παιδιά σου και οι οικείοι σου δεν θα φαγωθούν. Όμως αν, εκεί που θαυμάζεις τα παιδιά σου και τα χορτάρια και τα λουλούδια, ξεγλιστρήσει ένα φίδι του Θεού και δαγκώσει το παιδί σου και αυτό μελανιάσει, όλος ο θαυμασμός θα φύγει και θα πάψεις να αισθάνεσαι πως ο κόσμος έγινε από τον Θεό, θα πάψεις να εμπιστεύεσαι τον κόσμο και θα έχεις μόνιμα μια άμυνα και ένα φόβο προς αυτόν.
Κάθε περιορισμένο ον ζει στο φόβο. Γιατί η ζωή του βρίσκεται υπό απειλή, ενώ δεν θέλει να πεθάνει.
Ασφαλώς αν όλα πάνε καλά στη ζωή σου και δεν αναμετρηθείς με την πραγματικότητα αυτής της απειλής, δεν θα το νιώσεις αυτό. Θα συνεχίσεις να παίζεις τα ηλεκτρονικά σου ή με άλλο τρόπο να ξεχνιέσαι. Όμως σκέψου πως ξάφνου η πραγματικότητα του θανάτου –το άλλο πρόσωπο της ζωής– χτυπά την πόρτα σου. Η γυναίκα σου σε χωρίζει, το παιδί σου αρρωσταίνει, σε χτυπάει αυτοκίνητο, χάνεις τη δουλειά σου. Τότε αντιλαμβάνεσαι πως η βάση των δυστυχιών σου είναι η θνητότητά σου και στρέφεσαι προς τη θρησκεία ή το μυστικισμό που είναι τα μόνο πεδία που βλέπουν την ευτυχία να βασίζεται όχι στα περαστικά φαινόμενα του κόσμου, μα στο αιώνιο σου μέρος.
Και τότε η ζωή γίνεται μια πρόκληση: μπορείς να γεννήσεις το αιώνιο ενόσω ζεις; Όταν όλοι γύρω σου ενδιαφέρονται να γεννήσουν το θνητό, εσύ ανάμεσά τους θα μοιάζεις τρελός.
Όμως πότε αντιλήφθηκε ο όχλος την ουσία του κόσμου;
«Την δυστυχία ο άνθρωπος την καλλιέργησε πάνω στην γη και εξαρτάται από το κάρμα του, τον τρόπο που έζησε τις προηγούμενες ζωές του.»
Δυστυχία γεννιέται από τους περιορισμούς μας. Αισθανόμαστε μοναξιά – δυστυχία. Πεινάμε και διψάμε – δυστυχία. Κρυώνουμε – δυστυχία. Χρειαζόμαστε λεφτά – δυστυχία. Χρειαζόμαστε δουλειά, που συχνά είναι βαρετή και άθλια – δυστυχία.
Είμαστε ένα περιορισμένο ον που χρειάζεται, για να ευτυχεί, όλων των ειδών τα πράγματα. Ίσως αυτά κάποτε συμβούν. Αλλά για πόσο θα μείνουν υπαρκτά; Κάποτε κάποιο δομικό στοιχείο της ευτυχίας σου θα σπάσει, και τότε, καθώς τη βλέπεις να σωριάζεται, αναρωτιέσαι αν θα μπορούσες να τη στήσεις σε μια μη υλική βάση.
«Άλλωστε αυτός ο κόσμος είναι η βάση για να ανυψωθείς προς τον πνευματικό κόσμο, τα αισθήματα αγάπης, ευτυχίας, ηρεμίας, αυτά σε ανυψώνουν.»
Αυτό που σε ανυψώνει είναι το σταμάτημα της ταύτισής σου με τον μικρό σου εαυτό.
Οπωσδήποτε η Μητέρα Τερέζα δεν έζησε ευτυχισμένη, μέσα στους άρρωστους λεπρούς, μέσα σε τόση δυστυχία. Όμως ανυψώθηκε επειδή αρνήθηκε την ιδέα ότι είναι αυτό το περιορισμένο σώμα που ευτυχεί μέσω της ύλης, και έκανε τη βάση της ευτυχίας της, ή μάλλον της ανύψωσής της (διότι στην ανύψωση εντόπισε την ευτυχία της), την ηθική που υπερπηδά το σώμα και το εγώ.
«Και πολλές φορές ένα φυσικό αντικείμενο σε βοηθά στις εξασκήσεις που κάνεις, πχ όταν αυτοσυγκεντρώνεσαι σε έναν σπόρο για να δεις την αύρα του, την πνευματική δύναμη (την συμπυκνωμένη δύναμη ενός δέντρου) που έχει μέσα του»
Ο διαλογισμός πρέπει να γίνεται με συγκέντρωση στους αγίους, τους ανθρώπους που ξεπέρασαν τη θνητότητά τους και έγιναν αιώνιοι, όχι σε φυσικούς σπόρους. Τι ευτυχία έχει να σου δώσει ένας φυσικός σπόρος, τι ανάταση, τι σοφία; Εφόσον εκείνος ο ίδιος είναι δούλος στους νόμους της φθοράς…
«νομίζω ότι λάθος με έχεις κατανοήσει, εγώ δεν μίλησα για άγριο σεξ, όχι για κατώτερα ένστικτα και λαγνεία όπως λες, αλλά για αγάπη, για μια σχέση μεταξύ δύο ανθρώπων αγάπης και τρυφερότητας που σαν κορύφωμα έχει το να δώσει ζωή»
Μπράβο, έτσι. Πρέπει να ποθούμε την αγάπη, που μπορεί να γεννήσει τη ζωή του πνεύματος. Μάθε να ζεις αγαπώντας, χωρίς εγωισμό, βλέποντας τον εαυτό σου στους άλλους και θεωρώντας τους σαν τον εαυτό σου και αγαπώντας τους όπως αγαπάς τον εαυτό σου, και δες τι πρόκειται να γεννηθεί από αυτό: η αιωνιότητα, το πνεύμα, ξεφεύγεις από τον μικρούλη εαυτό σου και ενώνεσαι με το Όλον.
«Άλλωστε και εσύ ο ίδιος είσαι ένα δημιούργημα αγάπης και Θεϊκής και δύο ανθρώπων που αγαπήθηκαν και έχεις ένα χρέος σε αυτήν την δημιουργική αγάπη και καλό είναι να πληρώνουμε τα χρέη μας.»
Στον κόσμο της φύσης υπάρχει έλξη και απώθηση. Όχι μόνο στην έμβια ύλη. Ακόμα και σε ένα ηλεκτρικό κύκλωμα υπάρχει θετικός και αρνητικός πόλος, υπάρχουν έλξεις και απωθήσεις. Το ίδιο και τα ζώα, που έλκονται μεταξύ τους και απωθούνται επίσης. Και στον άνθρωπο υπάρχει το ίδιο: η έλξη οδηγεί σε ζωή και η απώθηση στο θάνατο.
Ειδικά στον άνθρωπο όμως, υπάρχει και μια άλλη έλξη που δεν είναι υλική. Στηρίζεται στην ομοιογένεια που αισθανόμαστε πως υπάρχει μεταξύ του εαυτού μας και των άλλων όντων (άσχετα φυσικά απ το φύλο τους). Αυτή η έλξη ονομάζεται αγάπη και οδηγεί σε μια ζωή πνευματική και ηθική.
Ασφαλώς κάνουμε κατάχρηση της λέξης και αποκαλούμε αγάπη ακόμα και την σωματική έλξη. Όμως ο στοχαστικός άνθρωπος δεν δυσκολεύεται να δει τη διαφορά: η αγάπη έχει το στοιχείο της αιωνιότητας, η έλξη της παροδικότητας. Η αγάπη ενώνει τους πάντες, η έλξη τα αντίθετα. Επομένως αν σε θέλω γιατί έχεις αντίθετα γεννητικά όργανα από μένα, και δεν σε θέλω αν αυτά (τα όργανα) δεν μου είναι διαθέσιμα, τότε δεν πρόκειται για αγάπη μα για έλξη.
«Είναι το ίδιο όταν λέμε σε ένα νιόπαντρο ζευγάρι δεν πρέπει να υπάρχει εκσπερμάτωση για να ανυψωθείτε πνευματικά, να στείλετε την πνευματική ενέργεια, που θα ξοδευόταν με την εκσπερμάτωση, στο κεφάλι για να ανυψωθεί ο νους σε ανώτερα πνευματικά επίπεδα. Και αυτοί θα σου απαντήσουν μα εμείς παντρευτήκαμε για να δημιουργήσουμε μια οικογένεια, και θα αλλάξουν θρησκεία.»
Ασφαλώς αυτό θα κάνουν. Γι' αυτό και η θρησκεία από τη μία σού προβάλλει τα πρότυπα των ασκητών, ερημιτών και αγίων, από την άλλη σού λέει πως ο Θεός σού δημιούργησε τα γεννητικά σου όργανα για να τα χρησιμοποιείς.
Αν δεν το 'κανε αυτό, και σου 'λεγε την αλήθεια, δεν θα μπορούσε καν να υπάρξει. Υπάρχει επειδή την πληρώνεις (άμεσα ή μέσω των φόρων) και δεν τολμά να πει «την αλήθεια και μόνο την αλήθεια».
Ασφαλώς, είναι χαζό έτσι κι αλλιώς να πεις σε ένα νιόπαντρο ζευγάρι να κοιτά ψηλά στον ουρανό, όταν αντίθετα αυτό θέλει να κοιτά χαμηλά – ο ένας στο βρακί του άλλου. Ο γάμος είναι ό,τι ανταλλάσεις χαμηλά, όχι υψηλά.
Ωστόσο, για να είσαι έστω και λίγο υποφερτός στο γάμο θα πρέπει να μπορείς να εκφράσεις και κάτι ανώτερο από αυτό. Κάποια κατανόηση, κάποια διαλλακτικότητα, κάποια καλή προαίρεση ακόμα και όταν η επιθυμία σου δεν ικανοποιείται άμεσα. Όχι μόνο στον γάμο, μα γενικά στον επαγγελματικό και κοινωνικό χώρο, όσο πιο κτηνώδης είσαι, τόσο πιο βαθύτερα δυστυχισμένος θα είσαι, αν και αυτό δεν είναι πάντα εύκολα παρατηρήσιμο και κατανοητό. Όταν δεν είναι, ο άνθρωπος δεν είναι καν βιώσιμος. Είναι πηγή δυστυχίας για όλους.
Γενικά, δεν γίνεται να ζήσεις μόνο με τα ένστικτα. Πρέπει να βάλεις και λίγη περίσκεψη και καλή προαίρεση στην εξίσωση. Όμως η περίσκεψη και η καλή προαίρεση δεν προέρχονται από τα ένστικτα. Είναι εγγενή μέσα στην ανθρώπινη ψυχή και αντλούνται από την βαθύτερη, υποκείμενη ενότητα, το κοινό μας κέντρο και πηγή.
«Αυτά που λέτε γίνονται από μόνα τους με την φυσική ροή των πραγμάτων, όσο περνά ο χρόνος τόσο πιο αραιές είναι οι σωματικές συνενώσεις και τόσο πιο πολύ περνά η σχέση στο αντρόγυνο σε πιο πνευματικό επίπεδο επικοινωνίας .»
Το μυαλό συνεχίζει να είναι στην υλική ζωή, δεν απογειώνεται. Πρώτα ήταν στο πέος του συζύγου, μετά είναι στα παιδιά που γέννησες μέσω του πέους. Μετά στα εγγόνια. Μετά στα δισέγγονα. Πάντα το μυαλό κολλά στο σώμα σου – γιατί όλα αυτά είναι το σώμα σου.
«Κατά τα άλλα να εκσπερματώσεις ή όχι έχει ελάχιστη σημασία για την πνευματική σου πρόοδο, για μένα είναι ένας ψευτοπνευματισμός, αυτό που σε βοηθά κατ αρχήν στην πνευματική σου άνοδο είναι ο σεβασμός, όταν το συναίσθημα του σεβασμού πλημμυρίσει την ψυχή σου έχεις κάνει το πρώτο βήμα της πνευματικής σου ανόδου.»
Ο σεβασμός προϋποθέτει τη δυνατότητα να δραπετεύσεις από τη φυλακή του εγωισμού σου, του μικρούλη εαυτού σου που τα μετρά όλα ανάλογα με το αν τον εξυπηρετούν, του σώματος που βλέπει τα πάντα απ' το δικό του πρίσμα των έλξεων και απωθήσεων, και να δεις τα πράγματα αντικειμενικά και χωρίς προκαταλήψεις, να συνδεθείς με την εγγενή φωτεινή ψυχή των πραγμάτων, να μπορείς να την βλέπεις όπου υπάρχει.
Αυτή η σύνδεση γίνεται όταν η ενέργεια της καρδιάς ανέρχεται στο κεφάλι κι εκεί προβάλλεται προς τον κόσμο για να συνδεθεί μαζί του, να τον κατανοήσει, και να τον εκτιμήσει, όπου βλέπει κάτι θετικό.
Η λαγνεία είναι η αντίθετη λειτουργία. Η ενέργεια της καρδιάς πέφτει στα γεννητικά όργανα, κι εκεί αυτό που "εκτιμάς" γίνεται αυτόματα η μορφή, δηλαδή οι αναλογίες του σώματος και του προσώπου.
Γι' αυτό κι ένας λάγνος συνεργάτης μού είχε πει κάποτε: "οι γυναίκες δεν είναι όλες το ίδιο, άλλο οι όμορφες, άλλο οι άσχημες". Όταν κρίνει η καρδιά απ' το πουλί σου, εκτιμάς τη μορφή. Όταν κρίνει απ' το κεφάλι, βλέπεις και εκτιμάς τις αρετές της συνείδησης, κι είναι αυτές που σου εμπνέουν τον σεβασμό.
Φυσικά ένα βασικό σεβασμό τον έχεις προς κάθε άνθρωπο, λόγω των όποιων τέτοιων αρετών έχει μέσα του και, λιγότερο ή περισσότερο, εκδηλώνει.
Και υπάρχουν κάποιοι που σέβονται και τα ζώα και δεν τα σκοτώνουν. Αλλά για να μπορείς να δεις τον εαυτό σου στο ζώο, θα πρέπει να μπορείς να τον ξεκολλήσεις από το σώμα σου και να τον ταυτίσεις με κάτι άλλο.
Το ρίξιμο της ενέργειας στο γεννητικό όργανο είναι η κόλλα που σε ταυτίζει με το σώμα σου.
Ο ειλικρινής άνθρωπος μπορεί να δει καθαρά πως, όταν είναι ταυτισμένος με το γεννητικό του όργανο, ο νους ακολουθεί τους νόμους της έλξης και της απώθησης, ενώ όταν δεν είναι, ούτε με αυτό ούτε γενικότερα με το σώμα (π.χ. το λαρύγγι που γεύεται), ο νους ακολουθεί τους νόμους της δημιουργικής φαντασίας, της κατανόησης, της εμβάθυνσης και της οικουμενικότητας. Συνδέεται με τον κόσμο μέσα από αγνά φίλτρα.
«Τώρα όταν λέω ότι είναι ψευτοπνευματισμός πρέπει και να εξηγήσω το γιατί: Ο άνθρωπος λαμβάνει τις πνευματικές δυνάμεις που θα χρειαστεί καθημερινά. Κάθε μέρα λαμβάνει καινούριες ή καλύτερα κάθε νύχτα.»
Οι πνευματικές δυνάμεις δημιουργούνται μέσω της συστηματικής ανάτασης του νου στις διάφορες περιστάσεις της ζωής μας. Δεν δημιουργούνται όταν κοιμόμαστε. Εμείς οι ίδιοι δημιουργούμε την πνευματικότητά μας. Είναι θέμα επιλογής: αν θα κοιτάξεις πάνω ή κάτω, και αν θα ζήσεις στη Γη σύμφωνα με τους νόμους και τις επιθυμίες που προέρχονται από τα ανώτερα επίπεδα. Η νιόπαντρη που θέλει να κάνει παιδιά δεν το κάνει αυτό. Αυτό το κάνει η Μητέρα Τερέζα, ο ασκητής στη σπηλιά, ο άνθρωπος που ψάχνει το σώμα και νου του και τις δυνατότητες και δράσεις τους για να ανακαλύψει αν θα μπορούσαν να εκφράσουν κάτι αιώνιο και υψηλό.
«Τώρα βλέπουμε ότι τον χρόνο της κάθε ημέρας τον χρησιμοποιούμε διαφορετικά , ένα μέρος του μπορεί να είναι για εργασία, ένα για ξεκούραση, ένα για προσευχή και διαλογισμό, ένα για μελέτη, ένα για προσφορά και ένα για αγάπη. Άρα η εκσπερμάτωση […]»
Μια στιγμή. Νόμιζα πως μιλούσες για την αγάπη. Μιλούσες για την εκσπερμάτωση;
Αν η αγάπη ήταν το σεξ, αυτό σημαίνει πως δεν θα μπορούσες να αγαπήσεις το ίδιο φύλο. Σημαίνει πως κι αυτός που βιάζει αγαπά. Σημαίνει πως η αγάπη είναι μια σωματική λειτουργία.
Όμως η αγάπη είναι μια ψυχοπνευματική λειτουργία. Δεν αγαπάς το σώμα, το αίμα, τα σπλάχνα, τα κόκκαλα, τα νύχια, τα νεύρα. Αγαπάς την ψυχή, και όλοι έχουν ψυχή, όχι μόνο "εκείνη η ομορφούλα".
«Τώρα ας αφήσω αυτό το θέμα και ας πάω σε αυτό που γράψατε παρακάτω : "Αυτό, στο βαθμό που το κατόρθωσα, το κατόρθωσα μέσω της ανατολικής διδασκαλίας και γιόγκα, και όχι μέσω του χριστιανισμού." Πρώτα θα ήθελα να σας κάνω μια ερώτηση: όλοι αυτοί οι άνθρωποι που είχαν μεταθανάτιες εμπειρίες γιατί δεν μιλούν για την μετεμψύχωση παρά μόνο για έναν πνευματικό κόσμο που είχαν την αίσθηση της αιωνιότητας μέσα του;»
Όταν πεθάνεις, μπορείς να ξαναγυρίσεις σε άλλο σώμα (μετενσάρκωση). Κάποιοι από αυτούς που γυρνάνε έτσι θυμούνται προηγούμενους βίους τους (βλ. την θεματική κατηγορία Μετενσάρκωση στην ιστοσελίδα μου). Μπορεί να τους θυμούνται αυθόρμητα ως παιδιά (έχει αποδειχθεί επιστημονικά η αλήθεια των μνημών αυτών από επιστήμονες που τις εξέτασαν), ή μπορεί να θυμηθούν αργότερα μέσω υπνωτιστικών αναδρομών. Σε άλλους πάλι οι μνήμες έρχονται μέσω μυστικιστικών εμπειριών (σε αυτή την κατηγορία ανήκω εγώ). Άλλοι πάλι είναι διορατικοί και βλέπουν τους προηγούμενους βίους άλλων ανθρώπων όπως και τους δικούς τους.
Αντί να ξαναγυρίσεις σε άλλο σώμα, μπορεί επίσης, όταν πεθάνεις, να ξαναγυρίσεις στο
ίδιο σώμα. Αυτό λέγεται μεταθανάτια εμπειρία. Από αυτούς που επιστρέφουν έτσι, ένα μέρος αντιλαμβάνεται την δυνατότητα της ψυχής να επανενσαρκωθεί αλλά οι περισσότεροι όχι. Στο βίντεό μου "Τι πίστευαν οι Αρχαίοι Έλληνες για τη Μεταθανάτια Ζωή"
https://www.youtube.com/watch?v=5h3NYovhEJk ο "πατέρας" της επιστημονικής έρευνας στις μεταθανάτιες εμπειρίες Ρέιμοντ Μούντυ διηγείται, από τις σχετικές του έρευνες:
«Λοιπόν, αν και ετούτο είναι στατιστικά σπάνιο – μέσα σε χιλιάδες περιπτώσεις μεταθανάτιων εμπειριών υπάρχουν σχετικά λίγες στις οποίες βιώνονται αναμνήσεις πρότερων βίων –, πολλοί περισσότεροι λένε όχι ότι είδαν κάτι που ευθέως τούς υποδηλώνει πως υπάρχει μετενσάρκωση, μα ότι είχαν κατά κάποιο τρόπο μια αίσθηση, από το διάστημα που βρίσκονταν στην Άλλη Πλευρά, ότι δεν εισχώρησαν στην κατάσταση αρκετά βαθιά για να δουν τη μετενσάρκωση, μα επέστρεψαν από αυτό το βίωμα πολύ πιο υποστηρικτικοί προς αυτή την ιδέα.»
Λοιπόν γιατί δεν εισχώρησαν αρκετά βαθιά; Διότι δεν τους χρειαζόταν. Γιατί; Διότι γι' αυτούς είχε μείνει ανοιχτή η επιλογή να επιστρέψουν στο ίδιο σώμα.
Αν είχαν παραμείνει, αν είχαν περάσει την όλη διαδικασία της μετανάστευσης σε Εκείνο τον κόσμο, σε κάποια στιγμή στο μέλλον αυτό το θέμα θα προέκυπτε, δηλαδή το θέμα τού τι μπορούν να κάνουν στη συνέχεια για να εξελιχτούν περαιτέρω. Όταν η επιστροφή στο ίδιο σώμα δεν είναι πλέον επιλογή, τότε ανοίγει η άλλη επιλογή – η επιστροφή σε άλλο σώμα. Όσο μπορείς να επιστρέψεις στο ίδιο σώμα, αυτή δεν χρειάζεται να προκύψει.
Στους περισσότερους δεν προκύπτει, για το λόγο που εξηγώ. Όμως σε κάποιους προκύπτει. Π.χ. στο προαναφερθέν βίντεο ο Ραζίβ Παρτί, διευθυντής αναισθησιολογίας στο Καρδιολογικό Νοσοκομείο του Μπέικερς Φιλντ στις ΗΠΑ, «μέσα στη δική του μεταθανάτια εμπειρία είδε πολύ ζωηρές απεικονίσεις των πρότερων βίων του», όπως μας λέει ο Ρέιμοντ Μούντυ σε αυτή του την ομιλία. Επίσης περιγράφει και άλλες τέτοιες περιπτώσεις ανθρώπων που θυμήθηκαν πρότερους βίους τους στις μεταθανάτιες εμπειρίες τους, περιπτώσεις που ο ίδιος εξέτασε.
Ένα άλλο παράδειγμα είναι
αυτό το βίντεο, όπου μία γυναίκα που είχε μεταθανάτια εμπειρία λέει πως ως Δάσκαλός της τής παρουσιάστηκε στον Άλλο Κόσμο ο Άγιος Φραγκίσκος της Ασίζης.
<<< Είπε [ο Φραγκίσκος]: «Η ψυχή σου ξέρει ακριβώς γιατί είσαι εδώ.»
Κι άρχισα να συνειδητοποιώ πως είναι πράγματι η ψυχή, αυτή που καταλαβαίνει γιατί τα πράγματα συμβαίνουν κι είναι εκείνη που παίζει τις μαριονέτες που είναι η φυσική μας ζωή. Και, μόλις άρχισα να το συνειδητοποιώ αυτό και να αναγνωρίζω την ευθύνη μου, κίνησε το χέρι του – ήμασταν έξω, σε ένα μεγαλοπρεπές ορεινό τοπίο, υπήρχαν βουνά, υπήρχαν πεύκα … Ένα όμορφο υπαίθριο τοπίο. Και είπε: «Έλα εδώ. Θα καθίσουμε πάνω σε ένα βράχο και θα μιλήσουμε γι' αυτό.» Είπα: «Εντάξει.» Λοιπόν πήγα και κάθισα στο βράχο.
Και είπε: «Ξέρεις, αν ο βίος σου δεν είναι επαρκώς μεγάλος, δεν μπορείς να πάρεις τα μαθήματα που η ψυχή σου σωματοποιήθηκε για να μάθει.»
Κι εγώ σκεφτόμουν: «Και λοιπόν;»
Μα όταν μου έδειξε τους άλλους ανθρώπους που είχα υπάρξει…
Καταρχήν απλά κίνησε το χέρι του και είδα περίπου τρεις ενήλικες και πολλά νήπια.
Και είπε: «Αναγνωρίζεις αυτούς τους ανθρώπους;»
Και είπα: «Ναι.»
Και όσο περισσότερο τους κοιτούσα έναν-έναν, τόσο συνειδητοποιούσα ότι ήξερα τα πάντα για αυτούς και άρχισα να αντιλαμβάνομαι πως αυτοί ήταν οι προηγούμενοι βίοι μου. >>>
Γράφεις:
«Είναι παράλογο να λέμε ότι γνωρίζουμε τον πνευματικό κόσμο με μια εμπειρία που έχουμε μόνο, είναι το ίδιο όπως ένα νεογέννητο παιδί ανοίγει τα μάτια του για πρώτη φορά στον φυσικό κόσμο, βλέπει πχ το χειρουργείο και σκέφτεται: τώρα γνωρίζω το φυσικό κόσμο.»
Συμφωνώ. Οι ψυχές αυτές άνοιξαν για μια στιγμή τα μάτια τους στον Ουρανό, και τους δόθηκε εκεί λίγος χρόνος για να συνειδητοποιήσουν τα λάθη τους και να ξαναγυρίσουν στο ίδιο σώμα για να τα επανορθώσουν. Δεν έγιναν εξπέρ στους πνευματικούς νόμους (π.χ. μετενσάρκωση) απλά επειδή βρέθηκαν για λίγο Εκεί.
Αντίθετα, εγώ έζησα ο ίδιος έναν πρότερο βίο μου, κι είναι απ' εκεί που ξέρω την αλήθεια της μετενσάρκωσης.
«Γιατί τόσοι άλλοι πνευματικοί άνθρωποι διαφόρων θρησκειών που έχουν πνευματικές εμπειρίες δεν δέχονται την μετενσάρκωση;»
Οι περισσότεροι άνθρωποι στη Γη δέχονται τη μετενσάρκωση, και κάποιοι τη βιώνουν, όπως την βίωσα εγώ. Τη βιώνουν μέσα από μυστικιστικές εμπειρίες, μέσα από υπνοθεραπεία, μέσα από αυθόρμητες μνήμες, μέσα από διορατική ικανότητα.
Τη δέχονται επίσης μεγάλοι φιλόσοφοι όπως ο Πλάτωνας και ο Πυθαγόρας.
Οι χριστιανοί, μωαμεθανοί και ιουδαίοι, δηλ. τα τρία μονοθεϊστικά δόγματα που βασίζονται στην Παλαιά Διαθήκη, έχουν απαγορέψει την ιδέα ότι μετενσαρκωνόμαστε. Βιώνουν κάποιοι από αυτούς τη μετενσάρκωση; Δεν το γνωρίζω. Δεν γνωρίζω καν αν έχουν πνευματικές εμπειρίες. Μα και να έχουν, δεν σημαίνει πως έγιναν γνώστες των αόρατων νόμων. Στο προαναφερθέν βίντεο με τον Φραγκίσκο της Ασίζης, η ομιλήτρια αναφέρει την ακόλουθη στιχομυθία μαζί του:
<<< (Φραγκίσκος) «Υπάρχει μετενσάρκωση.»
Λέω: «Περίμενε. Είμαι Βαπτίστρια. Δεν πιστεύουμε στη μετενσάρκωση.»
Λέει: «Με όλους αυτούς τους προηγούμενους βίους [που είδες τώρα ότι είχες];»
«Μα… η μαμά και ο μπαμπάς μου μού είπαν ότι δεν υπάρχει μετενσάρκωση.»
«Κι εγώ ήμουν κάποτε καθολικός, και ούτε εμείς πιστεύαμε σε αυτήν. Τούτο δεν αλλάζει την πραγματικότητα.» >>>
Ίσως κάποιοι χριστιανοί έχουν βιώσει τη μετενσάρκωση και δεν τολμούν να το πουν (για να μην αφοριστούν). Ίσως άλλοι έχουν πνευματικές εμπειρίες, αλλά δεν τους συμβαίνει η συγκεκριμένη εμπειρία.
Όταν υπάρχει ένα πολιτικοποιημένο δόγμα, ότι απαγορεύεται να πιστεύεις και να μιλάς για κάτι, το ερώτημα προκύπτει: γιατί απαγορεύεται;
Να μία απάντηση:
<<< Στους πρώτους χριστιανικούς αιώνες ο Χριστιανισμός αποδεχόταν την ύπαρξη της μετενσάρκωσης. Για τους χριστιανούς θεολόγους, όπως για τον Ωριγένη, τον Γρηγόριο τον Ναζιανζηνό, τον Βασιλίδη και άλλους, η Μετενσάρκωση ήταν - ως τον 6ο αιώνα- μια αδιαφιλονίκητη αλήθεια. Ακόμα η ύπαρξή της επιβεβαιώθηκε στην Ιερή Σύνοδο της Χαλκηδόνας, το 451. Για πολιτικούς όμως λόγους και για να δικαιολογήσει ανεμπόδιστα τη θεία προέλευση της βασιλικής της εξουσίας (την οποίαν η ύπαρξη της μετενσάρκωσης και του κάρμα δεν δικαιολογούσε την περίπτωσή της σαν πρώην εταίρας), η Αυτοκράτειρα Θεοδώρα, παρακινώντας τον σύζυγό της Ιουστινιανό, συγκάλεσε την λεγόμενη «Πέμπτη Οικουμενική Σύνοδο» το 553 και με δόλιο τρόπο επηρέασε τους περισσότερους από τους 165 επισκόπους που ήταν παρόντες για να κηρύξουν ως αιρετικό δόγμα το Νόμο της μετενσάρκωσης. Εκμεταλλευόμενη την αυτοκρατορική εξουσία κατάφερε να επιβληθεί και να καταδικάσει ως «αιρετικούς» όσους δεν συμφωνούσαν με τις απόψεις της.
Γι αυτό από τότε μέχρι σήμερα, η μετενσάρκωση θεωρείται αιρετική δοξασία.
Όμως οι Συμπαντικοί Νόμοι δεν αλλάζουν ούτε καταργούνται από θνητούς.-
Κατά την Ορφικήν Παράδοσιν, η εξελικτική πορεία της ψυχής έχει βάση τη γνώση, η οποία αποκτάται από τις εμπειρίες του συνόλου των βίων και δεν βασίζεται σε πίστη ή δόγμα. >>>
http://enneaetifotos.blogspot.com/2014/12/blog-post_31.html
babis Rekaris
29/06/2018 Καλημέρα αγαπητέ Κίμωνα. Αφού όπως γράφετε "δεν μοιραζόμαστε την αντίληψη ότι ένας ανώτερος νους δημιούργησε τον κόσμο και τον άνθρωπο", αν θέλετε να μου γράψετε την δική σας γνώμη για την ανθρωπογονία και την κοσμογονία, για το κοινό μας κέντρο και πηγή, για να μπορέσουμε να εμβαθύνουμε λίγο την συζήτηση μας. Αφού όπως λέτε θυμάστε τον προηγούμενο βίο σας, αν έχετε την καλοσύνη και μπορείτε να το αναφέρετε θα ήθελα να μου πείτε, με λίγα λόγια, σε πoια χρονική περίοδο ήταν περίπου και πού, σε πoια χώρα. Ο άνθρωπος δεν είναι το μόνο παιδί του Θεού, είναι το νεογέννητο, υπάρχουν, όπως έγραψα, οι ουράνιες ιεραρχίες πριν από αυτόν, που είναι: οι Άγγελοι, πνεύματα του λυκόφωτος, οι Αρχάγγελοι, πνεύματα της φωτιάς, οι Αρχές, πνεύματα του χρόνου, οι Εξουσίες, πνεύματα των μορφών, οι Δυνάμεις, πνεύματα των κινήσεων, οι Κυριότητες, πνεύματα της σοφίας, οι Θρόνοι, πνεύματα της θέλησης, τα Χερουβείμ, πνεύματα της αρμονίας, και τα Σεραφείμ, πνεύματα της συμπαντικής αγάπης. Πραγματικά με εκπλήσσουν αυτά που γράφεις για θάνατο, για θνητότητα του ανθρώπου, για φαγώματα/δαγκώματα φιδιών ατυχήματα κτλ από κάποιον που έχει την εμπειρία των μετεμψυχώσεων και της αθανασίας του ανθρώπου, των συμπαντικών νόμων της δράσης και της αντίδρασης, της αιτίας και του αποτελέσματος. Ο άνθρωπος έχει πάντα την ιδιότητα να ρίχνει τα λάθη του στους άλλους ή στον Θεό. Αλλά δυστυχώς αυτός [ο ίδιος] είναι η αιτία για ό,τι του συμβαίνει. Ακόμα και στις φυσικές καταστροφές, όταν οι πραγματικά κακοί άνθρωποι με τον θάνατο περάσουν στον πνευματικό κόσμο γίνονται για ένα χρονικό διάστημα σκλάβοι των αρνητικών δυνάμεων λόγω της κακίας που κουβαλούν στην ψυχή τους, και αυτές οι δυνάμεις τούς χρησιμοποιούν για να προκαλέσουν σεισμούς και άλλες φυσικές καταστροφές. Η αγάπη δεν είναι μια έλξη όπως λέτε, είναι η ουσία του Θεού, είναι η δημιουργική δύναμη που χωρίς αυτήν ζωή δεν θα μπορούσε να υπάρξει. Αλλά ο άνθρωπος στην πρόοδό του πρέπει να περάσει από όλα τα στάδια της αγάπης, από το κατώτερο εγωιστικό στάδιο μέχρι το ανώτερο αλτρουιστικό. Από την κατώτερη υλιστική εγωκεντρική μέχρι την ανώτερη πνευματική. Αν εσύ δεν βιώσεις μια εγκυμοσύνη και μια γέννηση, ό,τι και να αναφέρεις για αυτά τα δύο θα είναι κατώτερα από κάποια γυναίκα που τα έζησε. Πάντα υπάρχουν θυσίες στο δημιουργικό σχέδιο, αυτές δίνουν την προώθηση που χρειάζεται για να προοδεύσει αυτός ο κόσμος. Και όπως γράφει ο Ιωάννης: τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τον κόσμο ώστε έστειλε τον μοναχογιό του να θυσιαστεί για να σωθεί όποιος πιστεύει σε αυτόν. Αν όλοι οι κόκκοι σιταριού ακολουθούσαν την φυσική τους πορεία, δηλαδή να γίνουν στάχυα με πολλούς κόκκους, η γη θα γέμιζε από στάχυα και οι άνθρωποι θα πέθαιναν της πείνας. (πόσοι άνθρωποι δεν έχουν θυσιαστεί για την ελευθερία, την δημοκρατία, την ισότητα, την ειρήνη, νομίζεις ότι οι θυσίες τους πήγαν χαμένες;) Και, όπως τα πάντα είναι ζωντανές οντότητες, από ηθικής πλευράς το λέω, να τραφείς με ζωική τροφή ή φυτική δεν έχει μεγάλη διαφορά. Η διαφορά μεταξύ τους είναι ότι στο ορυκτό βασίλειο μόνο το φυσικό σώμα βρίσκεται σε αυτόν τον κόσμο, τα υπόλοιπα σώματα βρίσκονται στον πνευματικό κόσμο. Στο φυτικό βασίλειο τα φυτά έχουν μόνο φυσικό και αιθερικό σώμα εδώ κάτω, για αυτό και τα φυτά δεν μπορούν να αρρωστήσουν από μέσα, όλες τους οι αρρώστιες τούς έρχονται από τον εξωτερικό κόσμο. Στο ζωικό βασίλειο τα ζώα έχουν εδώ κάτω (μέσα τους) το φυσικό, το αιθερικό και το ψυχικό, [ενώ] το πνευματικό σώμα τους βρίσκεται έξω από το φυσικό τους σώμα. Στον πνευματικό κόσμο και τα ζώα μπορούν να έχουν ψυχικές ασθένειες. Ενώ ο άνθρωπος έχει και το πνευματικό σώμα μέσα του, για αυτό ο Χριστός λέει ότι η βασιλεία τον ουρανών είναι μέσα σας. Και βλέπουμε παρακάτω ο Χριστός να μιλάει για τους νόμους του κάρματος. Τότε λέγει αὐτῷ ὁ ᾿Ιησοῦς· ἀπόστρεψόν σου τὴν μάχαιραν εἰς τὸν τόπον αὐτῆς· πάντες γὰρ οἱ λαβόντες μάχαιραν ἐν μαχαίρᾳ ἀποθανοῦνται. Υπάρχει τόση σοφία και πνευματικότητα μέσα στην Καινή Διαθήκη - σε κάθε λέξη της - που όταν την αφήσεις να διεισδύσει μέσα σου σε μεταμορφώνει, Γνωρίζω ότι από τις μεταφράσεις υπάρχουν πολλά λάθη μέσα στο κείμενο αλλά όταν εξοικειωθούμε με το κείμενο τα λάθη φαίνονται όπως οι σταγόνες λαδιού μέσα στο νερό. Άλλωστε εσείς δεν έπρεπε να μιλάτε για αυτά τα λάθη γιατί γνωρίζετε ότι μπορούμε να βρούμε την αλήθεια μέσα στα Ακασικά Αρχεία. Νομίζω ότι λάθος κατανοείτε αυτά που γράφω ή εγώ δεν είμαι αρκετά ξεκάθαρος ή θα έπρεπε να είμαι πιο λεπτομερής. Όταν κάνουμε αυτοσυγκέντρωση, διαλογισμό ή προσευχή, δεν είναι για να γίνουμε πιο ευτυχισμένοι αλλά για να δυναμώσουμε την ψυχή μας. Όπως ένας αθλητής όταν γυμνάζεται δυναμώνει το φυσικό του σώμα, έτσι και η προσευχή και η αυτοσυγκέντρωση δυναμώνουν το ψυχικό μας σώμα. Όταν αυτοσυγκεντρωνόμαστε σε έναν σπόρο, το κάνουμε γιατί είναι πιο εύκολο να δούμε το αιθερικό του σώμα γιατί είναι συμπυκνωμένη μέσα του όλη η πνευματική ενέργεια που θα δημιουργήσει το φυτό ή το δέντρο. Πώς νομίζετε ότι οι πραγματικά πνευματικοί δάσκαλοι αναγνωρίζονται μεταξύ τους ή ένας δάσκαλος πώς καθοδηγεί τον μαθητή του στο πνευματικό μονοπάτι που ακολουθεί; Παρατηρώντας την αύρα του και το τσάκρα με τα δύο πέταλα. Στον σημερινό άνθρωπο το λουλούδι του λωτού με τα δύο πέταλα είναι σκοτεινό. Όταν αυτός ακολουθεί ένα πνευματικό μονοπάτι, τότε αυτό αρχίζει και φωτίζεται όλο και πιο πολύ, και, όταν αρχίσει να περιστρέφεται, τότε ο άνθρωπος είναι διορατικός, έχει ανοίξει η πνευματική του όραση. Έτσι ο δάσκαλος μπορεί να δει σε ποιο σημείο πνευματικής ανάπτυξης βρίσκεται ο μαθητής του και τι πρέπει να κάνει για να αναπτυχθεί πιο πολύ. Γράφετε ότι «οι πνευματικές δυνάμεις δημιουργούνται μέσω της συστηματικής ανάτασης του νου στις διάφορες περιστάσεις της ζωής μας. Δεν δημιουργούνται όταν κοιμόμαστε. Εμείς οι ίδιοι δημιουργούμε την πνευματικότητα μας». Δηλαδή αυτοί που συνομιλούν με τις οντότητες του φωτός ή με τον Χριστό, αυτοί δημιουργούν αυτές τις οντότητες; Αυτές οι αυστηρές οντότητες που γράφεις στις πνευματικές εμπειρίες που είχαν ορισμένα άτομα, που δεν τους επιτρέπουν να πάνε παραπέρα, οι ίδιοι τις δημιούργησαν; Ή είναι οι φύλακες των πυλών; Ο Χριστός λέει στους μαθητές του: Υπάρχουν πολλά πατώματα (διαμερίσματα ) στο βασίλειο του πατέρα μου, αν δεν υπήρχαν θα σας το έλεγα. Όταν λες την λέξη έχω «έμπνευση» για κάτι, αυτή η έμπνευση από πού έρχεται; Από μέσα σου; Αν ναι, θα έλεγες «αυτό το σκέφτηκα». Στην αρχαία Ελλάδα ένας ποιητής γνώριζε ότι η έμπνευση ερχόταν από έξω, και έγραφε π.χ. «Ω Μούσα (ή Θεά), έλα να μου τραγουδήσεις τον πόνο του Αχιλλέα». Ο Χριστός είπε επίσης η βασιλεία των ουρανών βρίσκεται τριγύρω σας. Υπάρχει ο εσωτερικός μας πνευματικός κόσμος που πρέπει να αναπτύξουμε ή να τελειοποιήσουμε, και ο πνευματικός κόσμος που βρίσκεται τριγύρω μας και δημιούργησε το σύμπαν και που τα πάντα αντλούν τις δυνάμεις τους από αυτόν. Όπως γνωρίζουμε, το σύμπαν συνεχίζει να επεκτείνεται και να γεννάει συνεχώς καινούρια αστέρια και, όπως ο άνθρωπος είναι ένας μικρόκοσμος, το να σταματήσει να αναπαράγεται γιατί δήθεν είναι κατώτερα ένστικτα είναι καθαρή τρέλα. Αν τα τσάκρα είναι ανώτερα ενεργειακά κέντρα, αυτό που βρίσκεται στα γεννητικά όργανα δεν είναι κατώτερο από τα άλλα και για κάποιον σκοπό βρίσκεται εκεί πέρα. Τώρα όπως εμείς σαν γονείς τρέφουμε, καθαρίζουμε, καθοδηγούμε, προστατεύουμε τα παιδιά μας, όσο αυτά είναι ανίκανα να το κάνουν μόνα τους, και όσο μεγαλώνουν και ωριμάζουν τα αφήνουμε πιο ελεύθερα, κατά τον ίδιο τρόπο συμπεριφέρονται προς εμάς και οι πνευματικές ιεραρχίες. Για αυτό είπα ότι η σοφία βρίσκεται και μέσα στην δημιουργία, μπορείς να την βρεις και έξω από εσένα. Και μέσα σου, αλλά μέσα σου μπορείς πιο εύκολα να κανείς λάθη, γιατί εμπλέκεται η δική σου ψυχική ατέλεια. Όταν το παιδί είναι μέσα στην κοιλιά της μητέρας του είναι αυτόνομο και ανεξάρτητο ον; Όχι. Αντλεί τις δυνάμεις του από τον μητρικό οργανισμό. Αν πεθάνει η μητέρα θα πεθάνει και αυτό. Πρέπει να βγει έξω για να αποκτήσει την ανεξαρτησία του. Αν ο άνθρωπος δεν βιώνει την εμπειρία της μετεμψύχωσης, είναι γιατί όπως έγραψα υπάρχουν πολλά επίπεδα στο πνευματικό κόσμο, αλλά αυτό θα το αναλύσω μια άλλη φορά. Τώρα αρκετές φορές πήρες σαν παράδειγμα την μητέρα Τερέζα. Και αν δεν είχε παιδιά, είχε υιοθετήσει τόσα που αισθανόταν σαν μάνα τους. Η ζωή της όλη ήταν ένας αγώνας μεταξύ αμφιβολίας και πίστης, γιατί ακολουθούσε ένα συγκεκριμένο χριστιανικό δόγμα με όλες τις ατέλειες που κουβαλά μέσα του. Αν είσαι ένας καλλιεργημένος άνθρωπος είναι φυσικό να νιώθεις πόνο για την δυστυχία και την αρρώστια των ανθρώπων γιατί αντικατοπτρίζει την ατελειότητά μας σαν σύνολο. Αλλά δεν αισθάνεσαι ευτυχισμένος όταν ένας άρρωστος γιατρεύεται, όταν ένα εγκαταλειμμένο παιδί ξαναβρίσκει το χαμόγελο του, όταν προσφέρεις αφιλοκερδώς κάτι; Η κούρασή σου είναι διαφορετική και αισθάνεσαι ευτυχισμένος μέσα σου, εσύ δεν το ένιωσες ποτέ αυτό; Και η μητέρα Τερέζα υπήρχαν στιγμές που ήταν ευτυχισμένη. Αλλά, όπως έγραψα, εδώ είναι το πεδίο της μάχης, πρώτα πρέπει να εργασθεί κανείς και μετά θα λάβει το μισθό για την εργασία του. Η αρρώστια δηλώνει πάντα ατελειότητα. Όταν ένας πατέρας λέει συνέχεια στον γιο του μην τρέχεις πολύ, μην περνάς με κόκκινο και αυτός δεν τον ακούει και μείνει παράλυτος από ένα ατύχημα, θα είναι λάθος του πατέρα αυτό; Έτσι δεν πρέπει να ρίχνουμε τα λάθη μας στον Θεό, γιατί αυτός μας έδωσε την Ελευθερία και συγχρόνως ορισμένους ηθικούς νόμους που είναι για το καλό μας, για την ψυχική και σωματική υγεία μας. Μια και έφερες το παράδειγμα του Άγιου Φραγκίσκου της Ασίζης. Είναι αυτό που ακριβώς εγώ λέω: ότι ο Χριστιανισμός είναι μια θρησκεία της μετεμψύχωσης. Αν γνωρίζεις λίγο την ζωή του θα δεις ότι στα νεανικά του χρόνια έκανε μια άσωτη ζωή, ήταν πλούσιος και αυτό τού επέτρεπε να ζει μέσα στην ακολασία, πολέμησε και σίγουρα σκότωσε συνανθρώπους του, αυτόν τον τρόπο ζωής τον έζησε πρώτα και για αυτό μπόρεσε να τον απαρνηθεί. Για αυτό λέω, ο άνθρωπος πρέπει να περάσει από όλα τα στάδια, αν δεν βιώσεις κάτι δεν μπορείς να το ξεπεράσεις γιατί δεν το γνωρίζεις. Και αυτό που τον μετέτρεψε δεν ήταν η γνώση αλλά μια εμπειρία. Σε ένα μισογκρεμισμένο εκκλησάκι τού παρουσιάζεται ο Χριστός και του λέει να ξαναχτίσει την εκκλησία του. Και καμιά φορά τα μηνύματα που λαμβάνουμε τα εξηγούμε λάθος, έτσι και αυτός άρχισε να επισκευάζει το εκκλησάκι, ώσπου του ξαναεμφανίζεται ο Χριστός και τότε κατάλαβε ότι του μιλούσε για τον πνευματικό Χριστιανισμό και όχι για τον υλικό. Ο δρόμος που ακολούθησε τον οδήγησε λίγο προτού τον θάνατο του στον τέταρτο βαθμό της Χριστιανικής μύησης που είναι ο στιγματισμός. Και είχε επάνω στο σώμα του τα σημάδια από τα πάθη του Χριστού. Ο άγιος Φραγκίσκος δεν είπε στην γυναίκα αφού υπάρχει η μετενσάρκωση πρέπει να γίνεις Ινδουίστρια η βουδίστρια αλλά ότι πρέπει ξανά στον Χριστιανισμό να προστεθεί η διδασκαλία της μετεμψύχωσης, για να μπορέσει να προοδεύσει η ανθρωπότητα. Ο μοναχισμός για κάποιον λόγο ήταν μια αναγκαιότητα μέχρι τον Μεσαίωνα για τον άνθρωπο που ήθελε να αναπτυχθεί πνευματικά, αλλά δεν είναι σήμερα. Ούτε ο ασκητισμός. Για αυτά μπορούμε να μιλήσουμε στο μέλλον. Προς το παρόν σε χαιρετώ Μπάμπης.
ΥΓ. Τα τελευταία πειράματα που έκαναν για το ανθρώπινο μυαλό λένε ότι όταν ο άνθρωπος αυτοσυγκεντρώνεται στο να μην κάνει κάτι καταναλώνει πολύ πιο μεγάλη ενέργεια και φυσική δύναμη, από ό,τι όταν αφήνει ελεύθερα τα συναισθήματά του να εκφραστούν. Άρα αυτά που γράφετε για εξοικονόμηση ενέργειας στην μη εκσπερμάτωση δεν στέκουν.
Κίμων
Λες:
«Αφού όπως γράφετε "δεν μοιραζόμαστε την αντίληψη ότι ένας ανώτερος νους δημιούργησε τον κόσμο και τον άνθρωπο", αν θέλετε να μου γράψετε την δική σας γνώμη για την ανθρωπογονία και την κοσμογονία, για το κοινό μας κέντρο και πηγή, για να μπορέσουμε να εμβαθύνουμε λίγο την συζήτηση μας.»
Αν δω το ορνιθοσκάλισμα ενός παιδιού και μετά δω ένα έργο του Μιχαήλ Αγγέλου, ξέρω ποιος έκανε τι. Ξέρω πως το ορνιθοσκάλισμα το έκανε το παιδί και πως το άγαλμα "Η Λήδα και ο Κύκνος" το έκανε ο Μιχαήλ Άγγελος. Δεν θα πω πως το ορνιθοσκάλισμα το έκανε ο Μιχαήλ Άγγελος, διότι ξέρω τι ο Μιχαήλ Άγγελος δημιουργεί. Ως τέλειος καλλιτέχνης, δημιουργεί τέλεια καλλιτεχνήματα.
Ο κόσμος όπου ζούμε είναι ορνιθοσκάλισμα. Ένα ζώο γεννιέται στο δάσος και κάθε στιγμή χρειάζεται να προφυλάσσεται από τα άλλα ζώα που προσπαθούν να το σκοτώσουν. Αλλά και το ίδιο για να ζήσει, πιθανά κοιτά να σκοτώσει άλλα ζώα. Μέρος αυτής της ζωής είναι η αναισθησία, η λύσσα, ο φόβος, ο εγωισμός, η θνητότητα. Είναι δυνατόν αυτή να είναι μια ζωή που την έφτιαξε ένα τέλειο ον; Όχι. Διότι ό,τι βγαίνει από το τέλειο είναι τέλειο, και ό,τι από το ατελές, είναι ατελές.
Το ατελές χρειάζεται διόρθωση. Μπορεί να μην θέλεις να το διορθώσεις, μπορεί να το απολαμβάνεις στην ατέλειά του, μπορεί να βρίσκεις λόγους να ικανοποιείσαι και να επαναπαύεσαι, όμως όταν χρειαστεί να αντιμετωπίσεις τον πόνο και τη θνητότητα και την αχρειότητα που είναι μέρος αυτής της ατέλειας, τότε συνειδητοποιείς και στοχάζεσαι.
Αν ήταν να επιλέξω μεταξύ των πιθανών δημιουργών του κόσμου τον Γκούφη, τον Μπαγκς Μπάνι, ένα ξωτικό, έναν εξωγήινο ή τον Χριστό, θα επέλεγα οποιονδήποτε από αυτούς εκτός από τον Χριστό. Διότι, από όλους αυτούς, κανένας δεν είναι τέλειος, μόνο ο Χριστός. Άρα ο Χριστός είναι ο μόνος που ΔΕΝ θα μπορούσε να είχε φτιάξει τον κόσμο.
Ο Χριστός θα είχε φτιάξει ένα τέλειο κόσμο, όπου υπάρχει αθανασία, αιωνιότητα και απεραντοσύνη.
Βλέπουμε κάποιους ανθρώπους να το συνειδητοποιούν αυτό. Λοιπόν εγκαταλείπουν τον κόσμο, φεύγουν στις ερήμους και προσεύχονται στον Χριστό να σώσει την ψυχή τους, μέσα στην πείνα και στη δίψα, στην ζέστη και στο κρύο. Τότε ο Χριστός επεμβαίνει και τους παίρνει στον δικό Του κόσμο, που είναι ο κόσμος της τελειότητας και της αιωνιότητας. Εδρεύοντας έκτοτε σε αυτό τον κόσμο, εμφανίζονται στον κόσμο των θνητών και ατελών ανθρώπων και τους καλούν σε έναν βίο απάρνησης του σώματος μέσα από παρόμοιες προσπάθειες. Αυτοί είναι οι «άγιοι» και εορτάζονται με ολονυχτίες στις χριστιανικές εκκλησίες σε συγκεκριμένες ημέρες του έτους.
Αν θέλεις να είσαι χριστιανός, αυτός ο τύπος ανθρώπου είναι το πρότυπό σου. Πρότυπό σου δεν είναι εκείνος που έχασε τις δυνάμεις του στο σεξ μέχρι που η δύναμή του μαράθηκε, και μετά προχώρησε για να κατασπαραχτεί από τις δαγκάνες του γήρατος, της αρρώστιας και του θανάτου. Πρότυπό σου είναι αυτός που αφιέρωσε τη δύναμή του στο Αιώνιο, στο Άυλο, στο Πνευματικό, στο Υπερβατικό, στο Υπέρτατο, και το υπηρέτησε στη ζωή του μέσα από την υπέρβαση των ορίων του. Των ορίων που λένε: «είμαι αυτό το περιορισμένο ον· είμαι αυτός ο περιορισμένος νους· είμαι αυτό το περιορισμένο σώμα». Αντίθετα αυτός λέει: «Είμαι ένα τέλειο ον, φτιαγμένο από ένα τέλειο Θεό. Και κάθε μέρα προσπαθώ στο μέγιστο που μπορώ να εκδηλώνω αυτή την τελειότητα, την απεραντοσύνη, την υπερβατικότητα, σε πείσμα των ενστίκτων και των υλιστικών μου πόθων και επιδιώξεων.»
Αυτή την στάση διατήρησα στη ζωή μου. Και ο Θεός μπήκε μέσα μου και με εξύψωσε στον δικό του τέλειο κόσμο και ενσωματώθηκε μέσα μου ένα μέρος της τέλειας ενέργειας της δικής του ύψιστης φύσης.
Έτσι γνώρισα ότι η υπέρβαση της ταύτισης με το θνητό οδηγεί στο αιώνιο. Αντίθετα η διατήρηση της ταύτισης με το θνητό, με το σώμα και τις απολαύσεις του, οδηγεί στο Σατανά, στην «κοιλάδα του θανάτου». Γι' αυτό και κανένας από τους αγίους, ούτε ο Χριστός βέβαια, δεν έκαναν σεξ. Ακολούθησαν τη ζωή της υπέρβασης της ύλης, της υπέρβασης της ταύτισης με την ύλη, και ειδικά της υπέρβασης της ταύτισης με τις απολαύσεις της ύλης.
Αυτά τα βιωματικά και θεωρητικά τεκμήρια με οδηγούν στην απόρριψη της άποψης πως ένας τέλειος Θεός δημιούργησε τις απολαύσεις του κόσμου γιατί ήθελε να τις βιώσουμε. Όσον αφορά το πώς ο κόσμος προκύπτει, την ανθρωπογονία και την κοσμογονία, μπορούμε περαιτέρω να συζητήσουμε αν ήταν ο Μπαγκς Μπάνυ, ο Γκούφυ ή κάποιος εξωγήινος.
Ή, όπως οι πρώτοι χριστιανοί πίστευαν, αν δημιουργός του υλικού κόσμου είναι ο Σατανάς.
Ό,τι και να πούμε ωστόσο, μυθολογικά, επιστημονικά ή θεολογικά, είναι απλή εικασία. Η απόδειξη βρίσκεται στον τρόπο ζωής που έχουμε δει πως μας οδηγεί πίσω στην απεραντοσύνη και αθανασία.
«Αφού όπως λέτε θυμάστε τον προηγούμενο βίο σας, αν έχετε την καλοσύνη και μπορείτε να το αναφέρετε θα ήθελα να μου πείτε, με λίγα λόγια, σε πoια χρονική περίοδο ήταν περίπου και πού, σε πoια χώρα;»
Ήταν σε μια χώρα όπου είχε διεισδύσει η δυτική αποικιοκρατία. Ήμουν νέγρος υπηρέτης λευκών που μιλούσαν αγγλικά. Αυτό που βίωσα ήταν πως τους σέρβιρα σε ένα σαλόνι που είχε επίπλωση όπως έχουν στην Ινδία και σε παρόμοια θερμά μέρη (λατινική Αμερική κλπ) και τους άκουγα που συζητούσαν μεταξύ τους στα αγγλικά. Έζησα μερικά δευτερόλεπτα από αυτή την κατάσταση, κάνοντας ένα συνειδητό ταξίδι πίσω στο χρόνο όταν η ενέργεια του Θεού μπήκε μέσα μου. Δηλαδή η εισροή της ενέργειας του Θεού μέσα μου, που κράτησε κάποια δευτερόλεπτα, ενέργεια μέσα από την οποία διέσχισα μέρος της ουσίας του χωροχρόνου και την ενσωμάτωσα στην ατομική μου ύπαρξη, ακολουθήθηκε από μερικά δευτερόλεπτα στα οποία έζησα σε ένα άλλο τόπο και χρόνο, με μια διαφορετική ταυτότητα, την ταυτότητα του προαναφερόμενου νέγρου υπηρέτη, και μετά, κατευθείαν άνοιξα τα μάτια σε ένα διαφορετικό σημείο το χωροχρόνου, που είναι αυτό που μοιραζόμαστε από κοινού και ονομάζουμε Ελλάδα του 20ού (πλέον 21ου) αιώνα.
«Πραγματικά με εκπλήσσουν αυτά που γράφεις για θάνατο, για θνητότητα του ανθρώπου, για φαγώματα/δαγκώματα φιδιών, ατυχήματα κτλ, από κάποιον που έχει την εμπειρία των μετεμψυχώσεων και της αθανασίας του ανθρώπου, των συμπαντικών νόμων της δράσης και της αντίδρασης, της αιτίας και του αποτελέσματος. Ο άνθρωπος έχει πάντα την ιδιότητα να ρίχνει τα λάθη του στους άλλους ή στον Θεό.»
Αυτό που συμβαίνει στον άνθρωπο δεν είναι λόγω του προπατορικού αμαρτήματος. Όλη η φύση ζει μέσα στις δαγκάνες του πόνου και της θνητότητας. Αν λοιπόν θέλεις αυτός ο ατελής κόσμος να έχει δημιουργηθεί από τον Θεό, τότε πρέπει να αιτιολογήσεις την αθλιότητά του χωρίς να προσφύγεις στο προπατορικό αμάρτημα, στο κάρμα και τα υπόλοιπα, για να αθωώσεις τον Θεό που ισχυρίζεσαι πως είναι ο δημιουργός του.
«Αλλά δυστυχώς αυτός [ο ίδιος] είναι η αιτία για ό,τι του συμβαίνει. Ακόμα και στις φυσικές καταστροφές, όταν οι πραγματικά κακοί άνθρωποι με τον θάνατο περάσουν στον πνευματικό κόσμο γίνονται για ένα χρονικό διάστημα σκλάβοι των αρνητικών δυνάμεων λόγω της κακίας που κουβαλούν στην ψυχή τους, και αυτές οι δυνάμεις τούς χρησιμοποιούν για να προκαλέσουν σεισμούς και άλλες φυσικές καταστροφές.»
Και φαντάζομαι το ίδιο και όταν σε τρώει ένα ζώο (γιατί κι αυτό φυσική καταστροφή είναι): έχει μπει μέσα του μια κακιά ανθρώπινη ψυχή και καθοδηγεί το πνεύμα του; Λοιπόν αν κάναμε στα λιοντάρια και τις τίγρεις ένα εξορκισμό και βγάζαμε τις κακές ανθρώπινες ψυχές από μέσα τους (εφόσον για όλα φταίει ο άνθρωπος και ποτέ ο "Θεός"), και αυτές ξαναγύριζαν στην αρχική τους αθωότητα, όπως πρωτοβγήκαν από τα χέρια του Θεού, πώς θα τελούσαν το αγαθό έργο για το οποίο λες ότι ο Θεός τις έφερε στη ζωή – δηλ. τη συνέχεια της ζωής, την επιβίωση; Δεν θα χρησιμοποιούσαν τους κοπτήρες τους για να ξεσκίζουν εσένα και τα παιδιά σου πλέον; Δεν θα σου έπιναν το αίμα; Δεν θα περίμεναν αθέατες να στρίψεις στη γωνία για να σου χιμήξουν;
Και, σε αυτό, διαφέρουν σε οτιδήποτε από τον κλέφτη που σε παραμονεύει στην γωνία για να σου κλέψει το πορτοφόλι; Ή μήπως αμαρτάνει αυτός αλλά όχι αυτές;
Αν αυτές αμαρτάνουν, τότε η ίδια η ζωή είναι αμαρτία. Γιατί πώς θα μπορούσαν να ζουν αλλιώς;
Αν αυτές δεν αμαρτάνουν, τότε αμαρτάνει ο Θεός που τις έκανε. Εκτός κι αν δεν είναι αμαρτία να σου χιμάνε τα ζώα να σε ξεσκίσουν.
Και, αν αυτό δεν είναι αμαρτία, εφόσον ο τέλειος Θεός έκανε έτσι τα ζώα, σε ποια βάση να πιστέψουμε ότι ο Θεός έκανε ειδικά το ανθρώπινο είδος με διαφορετικό κίνητρο;
Άρα και η δική μας επιθετικότητα είναι έκφραση τελειότητας – της τελειότητας του Θεού;
Ο τέλειος Θεός θέλει οι τίγρεις να πηδούν πάνω μας για να μας ξεσκίσουν, και εμείς να κοιτάμε να ξεσκίσουμε αυτές;
Γιατί; Του αρέσει να βλέπει αίμα να κυλά; Του αρέσουν τα ουρλιαχτά και η απόγνωση; Η κατσίκα που ξεκοιλιάζεται δεν έχει συναισθήματα; Γιατί την έβαλε ο Θεός να γεννήσει, και μετά αναγκάστηκε να βλέπει τη λύκαινα να δίνει τα μωρά της στα λυκάκια της για μεζέ;
Σε όλα αυτά βλέπεις την αγάπη του Πλάστη μας, του στοργικότατου Χριστού μας;
«Η αγάπη δεν είναι μια έλξη όπως λέτε, είναι η ουσία του Θεού, είναι η δημιουργική δύναμη που χωρίς αυτήν ζωή δεν θα μπορούσε να υπάρξει. Αλλά ο άνθρωπος στην πρόοδό του πρέπει να περάσει από όλα τα στάδια της αγάπης, από το κατώτερο εγωιστικό στάδιο μέχρι το ανώτερο αλτρουιστικό. Από την κατώτερη υλιστική εγωκεντρική μέχρι την ανώτερη πνευματική.»
Έχω ήδη εξηγήσει τι διαφοροποιεί την έλξη από την αγάπη. Αν θέλεις να μου απαντήσεις σε αυτό ΟΚ, αλλιώς ας μην επαναλάβω τα ίδια. Το να αποκαλείς την επιθυμία της σωματικής ικανοποίησης «αγάπη» δεν αλλάζει τη φύση της επιθυμίας.
Αν αγαπάς, αγαπάς. Δεν ψάχνεις κάποιον που θα σε γκαστρώσει, ούτε εξετάζεις το πουλί του για να δεις αν μπορεί να σου κάνει αυτό που επιζητάς. Τον αγαπάς ακόμα κι αν δεν έχει πουλί. Απλά τον αγαπάς.
Αν του κοπεί το πουλί και σταματάς να τον επιζητάς, διότι πλέον δεν μπορεί να σε γκαστρώσει, τότε δεν ήταν αγάπη ευθύς εξαρχής. Ήταν λαγνεία και η επιθυμία να δεις αντίγραφα του εαυτού σου, τα οποία ονομάζεις παιδιά.
«Αν εσύ δεν βιώσεις μια εγκυμοσύνη και μια γέννηση, ό,τι και να αναφέρεις για αυτά τα δύο θα είναι κατώτερα από κάποια γυναίκα που τα έζησε.»
Μπα, δεν ήξερα ότι η κατσίκα μου είναι σοφότερη από μένα.
«Πάντα υπάρχουν θυσίες στο δημιουργικό σχέδιο, αυτές δίνουν την προώθηση που χρειάζεται για να προοδεύσει αυτός ο κόσμος. Και όπως γράφει ο Ιωάννης: τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τον κόσμο ώστε έστειλε τον μοναχογιό του να θυσιαστεί για να σωθεί όποιος πιστεύει σε αυτόν.»
Ασφαλώς και υπάρχουν θυσίες, το θέμα είναι τι επιλέγεις να θυσιάσεις. Τι θυσιάζει ο Χριστός όταν νηστεύει στην έρημο, στην κάψα και στο κρύο, και τι θυσιάζει ο τάδε που κουτουπώνει την τάδε όλη νύχτα πάνω στο κρεβάτι;
Ο πρώτος θυσιάζει το σώμα του για να ζήσει το πνεύμα, ο δεύτερος το πνεύμα για να ζήσει το σώμα.
«Πόσοι άνθρωποι δεν έχουν θυσιαστεί για την ελευθερία, την δημοκρατία, την ισότητα, την ειρήνη, νομίζεις ότι οι θυσίες τους πήγαν χαμένες;»
Αυτοί που ζουν έτσι δεν θυσιάζουν το πνεύμα για το σώμα, αντίθετα επιχειρούν να περάσουν στους άλλους τις αξίες της αντικειμενικότητας και του σεβασμού, που είναι πνευματικές αρετές, διότι δημιουργούν μια ανώτερη ψυχική κατάσταση σε εκείνους που τις υιοθετούν.
«Και, όπως τα πάντα είναι ζωντανές οντότητες, από ηθικής πλευράς το λέω, να τραφείς με ζωική τροφή ή φυτική δεν έχει μεγάλη διαφορά.»
Άρα σε ρωτώ: αν σε παραμονέψω όταν βγαίνεις από το σπίτι σου, σε χτυπήσω στο κεφάλι, σε βάλω σε ένα σάκο, σε σύρω στο σπίτι μου, σε διαμελίσω και ψήσω τα μυαλά σου στη θράκα, και μετά τα φάω μαζί με τα παιδιά μου, έχει αυτή η πράξη την ηθική που έχει το να κόψω από το δέντρο και να φάω ένα μήλο ή να πάρω τους σπόρους της φακής από το φυτό και να τους βράσω;
Παρακαλώ να μου απαντήσεις σε αυτό.
Α, μήπως μπορείς να μου πεις και τη διεύθυνσή σου; Έχω κάποιο δωράκι να σου δώσω.
«Όταν αυτοσυγκεντρωνόμαστε σε έναν σπόρο, το κάνουμε γιατί είναι πιο εύκολο να δούμε το αιθερικό του σώμα γιατί είναι συμπυκνωμένη μέσα του όλη η πνευματική ενέργεια που θα δημιουργήσει το φυτό ή το δέντρο.»
Όταν λέμε «πνευματική» ενέργεια, εξ ορισμού μιλάμε για μια ενέργεια, για μια εμπειρία, για ένα δυνατό και εκρηκτικό βίωμα που ξεφεύγει από τη θνητότητα. Εξ ορισμού το πνεύμα είναι αθάνατο.
Όμως ο σπόρος του φυτού δεν είναι αθάνατος, είναι θνητός. Γι' αυτό η χρήση της λέξης στην περίπτωση του φυτού είναι ακατάλληλη.
«Πώς νομίζετε ότι οι πραγματικά πνευματικοί δάσκαλοι αναγνωρίζονται μεταξύ τους ή ένας δάσκαλος πώς καθοδηγεί τον μαθητή του στο πνευματικό μονοπάτι που ακολουθεί; Παρατηρώντας την αύρα του και το τσάκρα με τα δύο πέταλα.»
Ο δάσκαλος δεν παρατηρεί το «πνεύμα» του μαθητή. Αν ο μαθητής είχε πνεύμα, δεν θα χρειαζόταν καν πνευματικό δάσκαλο. Ο δάσκαλος παρατηρεί το επίπεδο της ψυχής και το ιστορικό των πράξεων (κάρμα) του μαθητή.
«Γράφετε ότι "οι πνευματικές δυνάμεις δημιουργούνται μέσω της συστηματικής ανάτασης του νου στις διάφορες περιστάσεις της ζωής μας. Δεν δημιουργούνται όταν κοιμόμαστε. Εμείς οι ίδιοι δημιουργούμε την πνευματικότητα μας." Δηλαδή αυτοί που συνομιλούν με τις οντότητες του φωτός ή με τον Χριστό, αυτοί δημιουργούν αυτές τις οντότητες; Αυτές οι αυστηρές οντότητες που γράφεις στις πνευματικές εμπειρίες που είχαν ορισμένα άτομα, που δεν τους επιτρέπουν να πάνε παραπέρα, οι ίδιοι τις δημιούργησαν; Ή είναι οι φύλακες των πυλών;»
Άλλο τα πνευματικά όντα, που βέβαια δεν τα δημιουργούμε εμείς, άλλο οι εσωτερικές πνευματικές μας δυνάμεις, η «πνευματικότητά μας». Αυτή την τελευταία την δημιουργούμε εμείς, δεν μας έρχεται από μόνη της όταν κοιμόμαστε. Ναι, κάποιος που έκανε σεξ πριν κοιμηθεί θα αναλάβει κάποιο μέρος της αιθερικής δύναμης που έχασε, κατά τη διάρκεια του ύπνου. Όμως όχι όλη. Ούτε πρόκειται να χτίσει μια πνευματική δομή έτσι. Αν μπορούσες να πηδάς το βράδυ και να γίνεσαι πνευματικός μετά, στον ύπνο, τότε γιατί όλοι οι άγιοι αρνήθηκαν με πείσμα το σεξ; Αφού ο Θεός την ώρα του ύπνου θα τους έκανε πάλι αγνούς και πνευματικούς…
«Όταν λες την λέξη έχω "έμπνευση" για κάτι, αυτή η έμπνευση από πού έρχεται; Από μέσα σου; Αν ναι, θα έλεγες "αυτό το σκέφτηκα". Στην αρχαία Ελλάδα ένας ποιητής γνώριζε ότι η έμπνευση ερχόταν από έξω, και έγραφε π.χ. "Ω Μούσα (ή Θεά), έλα να μου τραγουδήσεις τον πόνο του Αχιλλέα». Ο Χριστός είπε επίσης η βασιλεία των ουρανών βρίσκεται τριγύρω σας. Υπάρχει ο εσωτερικός μας πνευματικός κόσμος που πρέπει να αναπτύξουμε ή να τελειοποιήσουμε, και ο πνευματικός κόσμος που βρίσκεται τριγύρω μας και δημιούργησε το σύμπαν και που τα πάντα αντλούν τις δυνάμεις τους από αυτόν.»
Λάθος, λάθος και πάλι λάθος. Ο Χριστός δεν είπε η βασιλεία των ουρανών βρίσκεται τριγύρω μας, είπε ότι βρίσκεται μέσα μας. Ούτε είναι οι Μούσες μέρος του υλικού κόσμου, είναι μέρος του ψυχοπνευματικού κόσμου, δηλαδή «μέσα μας». Και όταν ο ποιητής προσεύχεται σε αυτές να έρθουν, τις καλεί να έρθουν μέσα στο νου του, όχι στο επίπεδο της ύλης. Ουσιαστικά προσεύχεται ως εξής: «Ω Μούσα, έλα να μου τραγουδήσεις τον πόνο του Αχιλλέα. Φανερώσου μες στο νου μου, με όλη σου τη λάμψη, και βοήθησέ με να ξεχάσω το όμορφο πέος του άνδρα μου, ο οποίος με ικανοποιούσε στο κρεβάτι όλο το βράδυ. Το σκέφτομαι, το σκέφτομαι και δεν μπορώ να το ξεχάσω. Ω Μούσα, παραμέρισε αυτή την εμμονή από το μυαλό μου, και βοήθησέ με να ανοιχτώ στον δικό σου νου και στη δική σου έμπνευση. Βοήθησέ με να ξεχάσω το σώμα μου, τη δική μου ζωή, και έλα μέσα μου με τη δική σου ζωή.»
«Όπως γνωρίζουμε, το σύμπαν συνεχίζει να επεκτείνεται και να γεννάει συνεχώς καινούρια αστέρια και, όπως ο άνθρωπος είναι ένας μικρόκοσμος, το να σταματήσει να αναπαράγεται γιατί δήθεν είναι κατώτερα ένστικτα είναι καθαρή τρέλα.»
Ας πάρω ως δεδομένο αυτό που λες: ότι το σύμπαν επεκτείνεται και γεννά. Το σύμπαν, η ακρίδα, ο σκώρος, η σκύλα, η νυφίτσα.
Όλα αυτά γεννούν. Όμως ο άνθρωπος τι πρέπει να κάνει;
Πρέπει να ακολουθεί τους τρόπους της ύλης, ή πρέπει να υψωθεί πάνω από το υλικό Σύμπαν;
Αυτό είναι το ερώτημα που αντιμετωπίζει εκείνος που συνειδητοποιεί πως δεν υπάρχει ευτυχία στην ύλη.
Το Πνεύμα είναι εκείνη η δύναμη που σε βοηθά να υπερβείς το υλικό σύμπαν. Όμως για να έρθει το πνεύμα στη ζωή σου πρέπει να το ποθήσεις. Και δεν θα το ποθήσεις ποτέ (αν και μπορεί να βγάλεις διάφορες θεωρίες για αυτό) όσο ποθείς την ύλη, όσο ποθείς τα πράγματα του υλικού σύμπαντος.
Οδηγός μας δεν είναι το υλικό σύμπαν, μα ο Χριστός και η ζωή του, οι άγιοι και η ζωή τους, τα φωτισμένα όντα τόσο του χριστιανισμού όσο και άλλων θρησκειών.
«Αν τα τσάκρα είναι ανώτερα ενεργειακά κέντρα, αυτό που βρίσκεται στα γεννητικά όργανα δεν είναι κατώτερο από τα άλλα και για κάποιον σκοπό βρίσκεται εκεί πέρα.»
Δεν είναι όλα τα τσάκρα ανώτερα ενεργειακά κέντρα. Τα ανώτερα αρχίζουν από το επίπεδο της καρδιάς και πάνω. Τα υπόλοιπα τσάκρα είναι τα κατώτερα. Ο λόγος που υπάρχουν είναι ότι έπεσαν από ψηλά. Η δύναμη της θεϊκής ενέργειας και ψυχής χάθηκε μέσα από μια πτώση, κι έτσι δημιουργήθηκαν οι ατελείς και αμαρτωλές υπάρξεις που, συνειδητοποιώντας την αθλιότητα και αμαρτία τους, εξυψώνονται πάλι πίσω στην θεϊκή κατάσταση όπου βρίσκονταν, γίνονται θεός. Αυτή είναι η κοσμογονία και ανθρωπογονία μου, όπως και γενικότερα η ανθρωπογονία και κοσμογονία της ανατολικής φιλοσοφίας.
Ως ατελείς ψυχές, συμβαίνει, σε σπάνιες περιπτώσεις, να εξυψωθούμε πάλι πίσω στην Πηγή, και τότε μπορεί να δούμε κάποια φιγούρα να παίζει τον ρόλο του Θεού. Ο Χριστός, ο δικός μου διδάσκαλος, ο Βούδας και πάμπολλοι άλλοι παίζουν αυτό τον ρόλο για τις ψυχές που προσωρινά ευλογούνται να βιώσουν μια τέτοια κατάσταση. Ο Θεός αυτός τούς παρουσιάζει την πρωταρχική κατάσταση του Σύμπαντος, πριν δηλαδή η αρχική θεία ενέργεια πέσει και χαθεί, και τους παρωθεί να ξεπεράσουν την ταύτιση με τον μικρό τους εαυτό και να ταυτιστούν με το αιώνιο και απέραντο, με το φωτεινό πνεύμα, του οποίου η ενέργεια λείπει από το Σύμπαν που βλέπουμε μπρος μας, συνεχίζει όμως να υπάρχει «εκεί ψηλά», μες στο μυαλό του Θεού και μες στο Σύμπαν που υπάρχει σε αυτό το μυαλό.
Όταν οι άνθρωποι αυτοί απορρίψουν την ταύτιση με την ύλη, μετατρέπονται σε ενέργεια, αναλήπτονται και ενώνονται με το άπλετο αυτό υψηλό Σύμπαν.
Αυτό συνέβη στη δική μου περίπτωση.
Μπορείς να πεις ότι είναι το ίδιο Σύμπαν σε μια άλλη διάσταση, στην διάσταση όπου το Σύμπαν υπήρχε πριν αμαρτήσει και πέσει.
Διότι όλο το Σύμπαν είναι μια ψυχή, η οποία έχασε το επίπεδο της αθανασίας και απεραντοσύνης μέσα από μια πτώση που την έφερε στη σημερινή αθλιότητα, πόνο και μιζέρια.
Ο άνθρωπος καλείται να διορθώσει αυτό το λάθος μέσα από την άρνηση του χαμηλού και την εργασία με το υψηλό.
Η εργασία αυτή παίρνει τη μορφή ηθικών νόμων, καλλιτεχνικής δημιουργίας και πρακτικών συγκέντρωσης και επώδυνης ενεργοποίησης του σώματος, και λέγεται πνευματικός πολιτισμός.
Μπορείς να αρνηθείς τον πολιτισμό αυτό και να ασχολείσαι με την αναπαραγωγή, τις τεχνολογικές μηχανές, τα χρήματα και τη διασκέδαση. Μα –σε παρακαλώ– μην μιλάς τότε για Θεό και πνεύμα! Αυτά άστα για εκείνους που μάχονται να εξυψωθούν, για εκείνους που θυσιάζουν το σώμα στο πνεύμα, όχι το πνεύμα στο σώμα…
«Τώρα όπως εμείς σαν γονείς τρέφουμε, καθαρίζουμε, καθοδηγούμε, προστατεύουμε τα παιδιά μας, όσο αυτά είναι ανίκανα να το κάνουν μόνα τους, και όσο μεγαλώνουν και ωριμάζουν τα αφήνουμε πιο ελεύθερα, κατά τον ίδιο τρόπο συμπεριφέρονται προς εμάς και οι πνευματικές ιεραρχίες.»
Οι οδηγοί της ανθρωπότητας είναι τα πνεύματα εκείνα που αντιλαμβάνονται τον πόλεμο που χρειάζεται να κάνει οποιαδήποτε ψυχή βρίσκεται μέσα στο υλικό Σύμπαν, προκειμένου να ανεξαρτητοποιηθεί από την υποδούλωσή της στην ύλη. Οι οδηγίες που δίνουν στις ψυχές αφορούν πρότυπα προς μίμηση. Προσπαθούν να εμπνεύσουν και να πείσουν τους ανθρώπους να ζήσουν με πνευματικά πρότυπα, όχι με υλιστικά πρότυπα. Αυτός είναι ο ρόλος των πνευματικών συστημάτων που έχουν δημιουργηθεί και στην ίδια τη Γη, μέρος των οποίων είναι οι θρησκείες.
Ή μήπως παραφυλάει ένας άγγελος την κατσίκα για να της πει: «Αγαπητή μου κατσίκα, ο Θεός θέλει να συνεχίσεις να γεννάς, γιατί θέλει να συνεχίσει να υπάρχει το Σύμπαν. Λοιπόν ο Θεός μού παρήγγειλε να σου πω ότι αύριο θα σου στείλει ένα τράγο να σε γκαστρώσει, και σε λίγους μήνες, όταν τα μωρά σου έχουν γεννηθεί και μεγαλώσει, θα στείλει ένα λύκο να ξεσχίσει εσένα και τα μωρά σου. Γιατί ο Θεός αγαπάει τόσο πολύ τον κόσμο που δημιούργησε ώστε θέλει να θρέψει τα καημένα τα λυκάκια που πεινάνε και το Σύμπαν να συνεχίσει να επεκτείνεται».
Αυτά λένε οι «πνευματικές ιεραρχίες» στα θηλυκά αυτού του κόσμου;
«Τώρα αρκετές φορές πήρες σαν παράδειγμα την μητέρα Τερέζα. Και αν δεν είχε παιδιά, είχε υιοθετήσει τόσα που αισθανόταν σαν μάνα τους.»
Καταρχήν δεν είχε υιοθετήσει παιδιά. Πολλοί από αυτούς που φρόντιζε ήταν μεγαλύτερη στην ηλικία από αυτήν. Δεύτερον, ασφαλώς είχε στοργή προς αυτούς. Όμως εδώ ακριβώς βρίσκεται το μάθημα που καλούμαστε να πάρουμε. Ότι ενώ εσύ αισθάνεσαι στοργή μόνο για το σώμα σου, και τον οργανισμό που βγαίνει από το σώμα σου (άρα που τον αισθάνεσαι ως σώμα σου), εκείνη αισθάνεται στοργή για τον «μη εαυτό». Διότι αντιλαμβάνεται πως ο πραγματικός εαυτός της δεν είναι το σώμα της, μα το σώμα του Θεού, που τους περιλαμβάνει όλους χωρίς διακρίσεις.
«Η ζωή της όλη ήταν ένας αγώνας μεταξύ αμφιβολίας και πίστης, γιατί ακολουθούσε ένα συγκεκριμένο χριστιανικό δόγμα με όλες τις ατέλειες που κουβαλά μέσα του.»
Ο αγώνας της δεν αφορούσε τα δόγματα, μα τη δυσκολία τού να αισθάνεσαι τους άλλους, ανθρώπους βιολογικά ξένους προς εσένα, ως τον εαυτό σου, και να πράττεις προς τον πόνο τους σαν να πρόκειται για τον δικό σου πόνο.
«Αν είσαι ένας καλλιεργημένος άνθρωπος είναι φυσικό να νιώθεις πόνο για την δυστυχία και την αρρώστια των ανθρώπων γιατί αντικατοπτρίζει την ατελειότητά μας σαν σύνολο. Αλλά δεν αισθάνεσαι ευτυχισμένος όταν ένας άρρωστος γιατρεύεται, όταν ένα εγκαταλειμμένο παιδί ξαναβρίσκει το χαμόγελο του, όταν προσφέρεις αφιλοκερδώς κάτι; Η κούρασή σου είναι διαφορετική και αισθάνεσαι ευτυχισμένος μέσα σου, εσύ δεν το ένιωσες ποτέ αυτό;»
Αυτά λέω κι εγώ. Αρνήθηκε τις ευτυχίες της σάρκας για να κερδίσει τις ευτυχίες της ανιδιοτελούς ψυχής – της ψυχής που δεν σχετίζει την ευτυχία της με το δικό της σώμα.
«Και η μητέρα Τερέζα υπήρχαν στιγμές που ήταν ευτυχισμένη. Αλλά, όπως έγραψα, εδώ είναι το πεδίο της μάχης, πρώτα πρέπει να εργασθεί κανείς και μετά θα λάβει το μισθό για την εργασία του.»
Ακριβώς. Εργάστηκε για να αρνηθεί τους πειρασμούς των άλλων γυναικών, την ενασχόλησή τους με το δικό τους σώμα (το σώμα των παιδιών τους), και επέλεξε σώματα ξένα προς την ίδια.
Αν δεν ήταν τα γονίδια που την ένωναν με αυτά τα σώματα, τι ήταν; Η αντίληψη πως μοιράζεται με αυτά την ίδια ψυχή, και γι' αυτό η δική τους χαρά και λύπη ήταν και δικά της.
Ο άνθρωπος που ταυτίζεται με το σώμα του λέει: «Εγώ είμαι το σώμα μου, εγώ είμαι τα παιδιά μου που βγαίνουν απ' το σώμα μου». Όλοι αυτό λένε, άνθρωποι και ζώα. Οι Ναζί όπως και οι λύκοι.
Όταν μια ανθρώπινη μητέρα ή μια λύκαινα σκοτώνει ένα κατσικάκι και θρέφει το παιδί της, γιατί πιστεύεις πως το κάνει; Γιατί ταυτίζεται με το δικό της σώμα και αυτό του παιδιού της, όχι με την κατσίκα και το σώμα του δικού της παιδιού ή τους «σκοπούς του Σύμπαντος».
Ο πνευματικός άνθρωπος όμως δεν είναι μεροληπτικός. Βλέπει τα πράγματα με τα μάτια του Θεού, όχι του ανθρώπου ή του λύκου. Δεν είναι ο Θεός που κάνει τον έναν να σκοτώνει τον άλλον. Είναι ο εγωισμός.
Και η πνευματικότητα στηρίζεται στην αποκήρυξη του εγωισμού, στην αποκήρυξη της εγωιστικής νοοτροπίας που βλέπουμε στη φύση, στην αποκήρυξη της εγωιστικής φύσης, στην αποκήρυξη της φύσης.
Διότι η φύση, η υλική φύση, είναι εγωιστική.
Είναι η πνευματική φύση που δεν είναι.
Κι αυτή υπάρχει «εκεί ψηλά», στο μυαλό του Θεού.
«Μια και έφερες το παράδειγμα του Άγιου Φραγκίσκου της Ασίζης. Είναι αυτό που ακριβώς εγώ λέω: ότι ο Χριστιανισμός είναι μια θρησκεία της μετεμψύχωσης. Αν γνωρίζεις λίγο την ζωή του θα δεις ότι στα νεανικά του χρόνια έκανε μια άσωτη ζωή, ήταν πλούσιος και αυτό τού επέτρεπε να ζει μέσα στην ακολασία, πολέμησε και σίγουρα σκότωσε συνανθρώπους του, αυτόν τον τρόπο ζωής τον έζησε πρώτα και για αυτό μπόρεσε να τον απαρνηθεί. Για αυτό λέω, ο άνθρωπος πρέπει να περάσει από όλα τα στάδια, αν δεν βιώσεις κάτι δεν μπορείς να το ξεπεράσεις γιατί δεν το γνωρίζεις.»
Το θέμα είναι πως χρειάζεται να ακυρώσεις το κακό για να προχωρήσεις προς το πνεύμα. Το κακό δεν είναι ένα σκαλοπάτι προς το πνεύμα, γιατί, αν ανέβεις τη σκάλα του κακού, και δεις ότι οδηγεί σε γκρεμό μπροστά από την άβυσσο, πρέπει να την κατέβεις για να ανέβεις μια άλλη σκάλα, που οδηγεί στον Παράδεισο. Αν δεν μετανοήσεις, αν δεν κλάψεις πικρά, δεν γίνεται αυτή η μεταστροφή.
Στο μυθιστόρημα του Ντοστογιέφσκι «Έγκλημα και Τιμωρία» ο ήρωας του βιβλίου πρώτα σκοτώνει μια γριά γυναίκα, και μετά πάει και παραδίδεται και τελεί καταναγκαστικά έργα στη Σιβηρία, σε συνθήκες κόλασης. Μέσα από την μετάνοια και την εξιλέωση και τον πόνο που ενυπάρχει σε αυτή την εξιλέωση, αλλάζεις οδό και αρχίζεις να κινείσαι προς την τελείωσή σου, που σημαίνει να κινείσαι προς τα πάνω, να απογειώνεσαι, να αναλήπτεσαι και να θεώνεσαι.
«Τα τελευταία πειράματα που έκαναν για το ανθρώπινο μυαλό λένε ότι όταν ο άνθρωπος αυτοσυγκεντρώνεται στο να μην κάνει κάτι καταναλώνει πολύ πιο μεγάλη ενέργεια και φυσική δύναμη, από ό,τι όταν αφήνει ελεύθερα τα συναισθήματά του να εκφραστούν. Άρα αυτά που γράφετε για εξοικονόμηση ενέργειας στην μη εκσπερμάτωση δεν στέκουν.»
Ακόμα κι εδώ οι επιστήμονες θα μας πουν τι να κάνουμε; Πω πω, εντυπωσιάζομαι…
Η επιστήμη της συνειδητότητας είναι η γιόγκα. Όχι η φυσική, όχι η χημεία, όχι η βιολογία. Ένας φυσικός επιστήμονας ξέρει πώς να κάνει μια υλική βόμβα να εκραγεί, μα ο γιόγκι ξέρει πώς να κάνει το μυαλό του να εκραγεί, την ψυχή του να πεταχτεί προς τα πάνω, να αναληφθεί και να θεωθεί.
Γι' αυτό και ο γιόγκι μιλά για το Θεό και ο φυσικός επιστήμονας για μηχανές. Ο βιολόγος μιλά για το χάπι που θα σου φέρει ύπνο κατά τη διάρκεια μιας εγχείρισης, ο γιόγκι για τη στάση ζωής που θα σε αφυπνίσει στη δύναμη της συνείδησης.
Για χιλιάδες χρόνια οι γιόγκι λένε πως ο κόσμος δεν αποτελείται από ένα σύνολο από σώματα, μα και από μια συνείδηση και ενέργεια που τα ενώνει.
Έχεις κοιτάξει τι λέει η κβαντομηχανική για την κβαντική διεμπλοκή; Κανένας δεν καταλαβαίνει γιατί συμβαίνει, όμως γνωρίζουν πια πως σωματίδια σε διαφορετικά μέρη του χώρου ενώνονται άυλα. Το βλέπουν στο εργαστήριο.
Όταν διατηρείς τη σεξουαλική ενέργεια, αυτή ζωοδοτεί το νου σου. Ο νους σου σε ενώνει με το περιβάλλον σου. Όταν ζωντανεύει η σύνδεση με το περιβάλλον σου, όταν επεκτείνεσαι έξω από αυτό το σώμα και αγκαλιάζεις το περιβάλλον σου, όταν ξεφεύγεις από το μικρό εγώ-εγώ-εγώ, όταν βρίσκεις το ευρύτερο εγώ που είναι ο συμπαντικός νους και το συμπαντικό σώμα, τότε ξέρεις πως η θυσία σου ήταν μικρή: προσπέρασες τη μάταιη απόλαυση της προσωρινής ζωής και κέρδισες την αιώνια. Προσπέρασες την εξάρτηση και βρήκες την ελευθερία.
Προσπέρασες το εγώ και βρήκες τον Θεό. Όχι τον Δημιουργό που έκανε τον κόσμο για να τον απολαύσεις, μα αυτόν που σε φτιάχνει κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση. Αυτός, που δεν σου παρέχει υλικές μα πνευματικές απολαύσεις, είναι το δυναμικό του μετασχηματισμού σου.
Ποτέ η εκσπερμάτωση, ποτέ το παγωτό, ποτέ το κουτσομπολιό, ποτέ το παροδικό.
Ο Θεός σου είναι ο αιώνιος εαυτός σου.
--------------------------------------
