Τι ΔΕΝ είναι η αγάπη - - Αφυπνιστικό Θέατρο

          βίντεο

Συζήτηση για το βίντεο

Παρασκευή Τριανταφυλλίδου
Η μάνα ενός ανδρα δεν μπορει να συγκριθεί με την γυναικα του! Η γυναίκα ενός άνδρα δεν μπορεί να συγκρίνεται με την μάνα του! Ατοπημα μεγιστο η φραση "εγινε άλλη γυναικα ο μεγάλος έρωτας του γιου σας "... Εκτός και αν πρόκειται για κανέναν ψυχανωμαλο υιο και μια πιο ψυχανωμαλη μαμά!!!Παψτε ολοι να συντηρειτε τον μυθο πεθερα-νυφη γιατι Δεν Ισχυει...Οταν μια μάνα βλεπει ευτυχισμενο το παιδί της και κυριως οταν βλεπει ο συντροφος του να το αγαπα και να νοιαζεται ουσιαστικα για αυτο... τοτε αγαπα και την νυφη η τον γαμπρο της.. Τα πάντα για μια ΑΛΗΘΙΝΗ Μάνα περνουν μέσα απο την ευτυχία του παιδιού της... κι ετσι ειναι φυσικο Μάνα ειναι!!!! Πεθερα και νυφη δεν εχουν τιποτα να τις χωριζει... αντίθετα εχουν εναν μεγάλο κοινο παρανομαστη: την αγάπη και την εννοια για τον ίδιο άντρα κατω απο αλλο πρισμα και σχεση η καθε μιά!!!!Καμμια απο τις δυο ΔΕΝ μπορεί να αντικαταστήσει την άλλη στην ζωή του ανδρα!!!!!Το βίντεο ειναι κοινως ανοητο και απαράδεκτο για τις δικες μου πεποιθησεις!!!

         Κίμων
         Η μητέρα, όμως, δεν θέλει και να την αγαπούν; Και δεν νιώθει την αγάπη αυτή περισσότερο όταν το παιδί, μικρό ακόμα, εξαρτάται από αυτήν σωματικά και συναισθηματικά; Και, αν μετά αρχίσει να εξαρτάται έτσι από κάποιον άλλον, δεν χάνει αυτή εκείνο που της έδινε μια αίσθηση ευτυχίας;
         Αλλά και για το παιδί, όταν έχει βρει ένα άλλο αντικείμενο της αγάπης του, πόσο πλέον αγαπάει τη μητέρα; Σίγουρα λιγότερο, μια που η αγάπη του πάει αλλού.
         Δηλαδή, δημιουργείται ένας διχασμός μέσα στο ίδιο το συναίσθημα, γιατί χωρίζεται. Από αυτή την πλευρά, η σχέση του παιδιού μειώνεται, αλλά αυτό δεν το πειράζει τόσο μια που έχει βρει ένα αντικατάστατο, όμως η μητέρα δεν έχει αντικατάστατο και πληγώνεται περισσότερο, έστω και υποσυνείδητα, έστω κι αν δεν το παραδέχεται στον εαυτό της.
         Σου φαίνονται σωστές αυτές οι παρατηρήσεις;
         Δεν λέω, όπως ο Φρόιντ, ότι υπάρχει μια ερωτική σχέση μεταξύ παιδιού και μητέρας (αυτό στο οποίο νομίζω αναφέρεσαι ως "μύθο"). Λέω ότι η αγάπη μοιράζεται ή αλλάζει κανάλι. Και, ενώ αυτό για το παιδί δεν είναι πρόβλημα, για τη μητέρα είναι. Διότι χάνει αυτή την προσοχή και τη συναισθηματική ενέργεια την οποία ίσως αρχικά, όταν το παιδί ήταν μικρό, να αισθανόταν ότι είχε.

Παρασκευή Τριανταφυλλίδου
Ναι η μητέρα ... θελει να την αγαπουν, αλλά αυτο ειναι εντελως ασχετο με την δικη της αγαπη πρός το παιδι της!!!! Αν αποδεχθούμε οτι μια μανα θελει ο γιος της να αγαπαει περισσοτερο εκεινη απο την γυναικα του (επιμενω οτι ειναι διαφορετικη αγαπη η καθεμια) τοτε αυτοματα η ιερότητα της μητρικης αγαπης υποβιβαζεται σε ενα συναισθημα κατωτερο, εγωιστικο και καταστρεπτικο για το ιδιο το παιδι της. Πώς μπορει μετα να ισχυριστει οτι η αγαπη της ειναι αδολη και ανιδιοτελης, αλλά κυριως ανευ οριων και όρων, οπως ειναι η αληθινη μητρικη αγαπη; Αρα δεν μπορουμε να μιλαμε πλεον για μανα,αλλα για γυναικα που τεκνοποιησε, και πιστευει οτι της ανηκει το παιδι της ολοκληρωτικα... και όλοι οι άλλοι γύρω του (πατέρας, αδέλφια, γκομενα, γυναικα και τα ιδια του τα παιδια) θα πρεπει να εχουν μικροτερο μερίδιο... αγαπης απο το δικό της... Αστειοτητες!!!! ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΜΑΝΑ!!!Αυτού του είδους οι "μητερες" απεχουν ετη φωτος απο την αληθινη Μάνα, η οποια γινεται ευτυχισμενη με την χαρα και την ευτυχια του παιδιου της. Αλλωστε καθε Μανα γνωριζει (ακομη και αν δεν το συνειδητοποιεί) οτι το παιδι της δεν ειναι τιποτε αλλο απο μια ψυχη που περασε μεσα απο εκεινη, για να ζησει σε αυτον τον κοσμο... μια ψυχη που εκεινη "εντυνε" για εννεα μηνες με το σωμα-σπιτι που θα κατοικησει. Κανενα παιδι δεν ανηκει στην μητέρα του, και καμια γυναικα δεν μπορει να λεγεται Μάνα αν πιστεύει οτι το παιδι της της.... ανηκει! Στην αρρωστημενη σημερινη εποχη, του ακρατου μηδενισμου ολων των ιερων εννοιων και ουσιων, οπου ο ισοπεδωτικός νεοταξιτικος οδοστρωτηρας στρωνει τον δρομο για την Νεα Εποχή του ανθρωποζωου σε ολο του το μεγαλείο, δεν απορω που ακομη και η ιερότητα της αγαπης της Μανας υποβιβαζεται σε θεμα για φτηνες, προχειρες και διολου αθώες.... ψυχο-αναλυσεις... αλλωστε τιποτα δεν γλυτωνει απο την κρεατομηχανη του.... χασαπη παγκοσμιοποιητη αυτοανακηρυγμενου αφεντη ψυχοπαθη και βαρια αρρωστου υπανθρωπου!! Δεν θα μπω αλλο στην παγιδα τού να συζητω τα αυτονοητα και ξεκαθαρα ιερα, που καποιοι εκ του πονηρου θέλουν να τα καταστήσουν δυσνόητα και... σκοτεινα που χρηζουν ιδιαίτερης αναλυσεως και ψυχαναλύσεως!! Αληθεια .... γνωρίζετε για τα ψυχολογικα προβληματα του.... ψυχαναλυτη Φρουντ... ενος ακομη"πανεξυπνου" βλάκα σαν τον Αϊνστάιν, που λόγω ιδιαίτερων κοινωνικοπολιτικών συνθηκων κάποιοι τους ανηγαγαν σε... αυθεντίες;

         Κίμων
         Γεια σου Παρασκευή.
         Στην απάντησή σου φαίνεσαι ιδιαίτερα θυμωμένη για την απαξίωση που βλέπεις να λαμβάνει η αγάπη της μητέρας για τα παιδιά στη σημερινή εποχή και την ταυτίζεις με την παγκοσμιοποίηση, τη Νέα Τάξη Πραγμάτων και τη Νέα Εποχή.
         Η Νέα Τάξη Πραγμάτων αποτελεί μια πολιτική ή παραπολιτική κίνηση που στοχεύει στην παγκοσμιοποίηση της πολιτικής εξουσίας. Δεν μπορώ να δω με ποιον τρόπο υπονομεύει ή υποβιβάζει ειδικά την αγάπη της μητέρας για τα παιδιά της.
         Η Νέα Εποχή αποτελεί ένα φιλοσοφικο-θρησκευτικό κίνημα απόδοσης εγκυρότητας σε μη μονοθεϊστικές θρησκείες ή πνευματικές διδασκαλίες, οι οποίες στον χριστιανισμό χαρακτηρίζονται ως αιρέσεις. Ούτε εδώ μπορώ να δω πώς υποβιβάζεται η μητρότητα. Αντίθετα, μη μονοθεϊστικές διδασκαλίες φαίνονται να ταυτίζονται με την απόδοση τιμής και αξίας στο γυναικείο φύλο, όπως υποδηλώνει η αποδοχή της ιεροσύνης των γυναικών ειδικά στους αιρετικούς αυτούς κύκλους, όπως θα δείξω στη συνέχεια.
         Δεν μπορώ επίσης να δω με ποιον τρόπο η μητρότητα απαξιώνεται στη σημερινή εποχή. Νομίζω πως η θέση της γυναίκας συνεχώς βελτιώνεται, λόγω του κοσμικού και αντιθρησκευτικού κινήματος του φεμινισμού, ενώ η απαξίωση της γυναίκας είναι παλιότερο, θρησκευτικό φαινόμενο (κυρίως στις μονοθεϊστικές θρησκείες, αν και όχι αποκλειστικά).

         Η σημερινή εποχή είναι υλιστική. Στην υλιστική νοοτροπία θεωρείται φυσικό πεπρωμένο του ανθρώπου να έχει σεξουαλικές σχέσεις, να κάνει παιδιά και φυσικά να έχει αισθήματα για αυτά. Δεν αντιπαραβάλλεται σε αυτή την πορεία ένα πνευματικό πρότυπο αφοσίωσης στον Θεό, όπως στη θρησκευτική νοοτροπία. Ο Χριστός είπε: «Να αγαπήσεις τον Κύριο, τον Θεό σου, μ’ όλη σου την καρδιά και μ’ όλη σου την ψυχή και μ’ όλη σου τη δύναμη» (Δευτ. 6:5• πρβλ. Ματθ. 22;37, Μαρκ. 12:30, Λουκ. 10:27) Κάθε θρησκεία λέει ανάλογα πράγματα και έχει χώρους μοναστηριακούς όπου οι άνθρωποι μπορούν να αφιερωθούν στον Θεό και να ξεχάσουν ό,τι σε αυτούς τους χώρους αποκαλείται περιφρονητικά «ο κόσμος».
         Στο Άγιο Όρος, για παράδειγμα, δεν επιτρέπεται ούτε καν να πατούν γυναίκες και έχω ακούσει πως ακόμα και τα θηλυκά γατιά τα σκοτώνουν.
         Από την ιστοσελίδα protagon.gr:
         «Κατά τον Αντι Γουόκερ του ΒΒC, το Αγιον Ορος είναι η μεγαλύτερη περιοχή στον κόσμο από την οποία αποκλείονται γυναίκες και θηλυκά ζώα. Η απαγόρευση είναι κάθετη και μη διαπραγματεύσιμη. Στο άρθρο που δημοσίευσε το βρετανικό δίκτυο στην ιστοσελίδα του, αναφέρει:
         "Αν θέλει κάποιος να επισκεφτεί το Αγιον Ορος θα πρέπει να καταθέσει πρώτα το αντίγραφο του διαβατηρίου του στην αρμόδια Αρχή του Αγίου Ορους. Κάθε μέρα 100 ορθόδοξοι και 10 μη-ορθόδοξοι άνδρες προσκυνητές εισέρχονται στις 20 μονές για τριήμερη διανυκτέρευση. Οι γυναίκες φυσικά μένουν πίσω και περιμένουν τους άνδρες να επιστρέψουν".
         Εδώ και 1.000 χρόνια έχει απαγορευτεί η είσοδος στις… απογόνους της Εύας. Μάλιστα, δεν τους επιτρέπεται να βρίσκονται ούτε καν εντός 500 μέτρων από την ακτή.»
http://www.protagon.gr/epikairotita/agio-oros-to-megalytero-avato-gia-tis-gynaikes-44341147706

         Στις απογόνους της Εύας απαγορεύεται επίσης να κατέχουν θέση στον κλήρο. Στην ιστοσελίδα της Ιεράς Μητρόπολης Θηβών και Λειβαδείας δύο από τους λόγους που αναφέρονται είναι ότι το να είναι η γυναίκα ιέρεια αποτελεί ειδωλολατρικό θεσμό και ότι ο Χριστός ήταν άνδρας.
http://www.in-agiounikolaoutouneou.gr/apps/gr/spag/3_1344710519.html
         Ομοίως εξισούται η γυναικεία ιεροσύνη με τις αιρετικές λατρείες στην ιστοσελίδα της Αποστολικής Διακονίας:
         «Μόνο σε αιρετικούς κύκλους (Μοντανιστές) οι γυναίκες είχαν μετοχή στην προφητεία και τα ενθουσιαστικά εκστατικά φαινόμενα της αιρέσεως.»
http://www.apostoliki-diakonia.gr/gr_main/catehism/theologia_zoi/themata.asp?cat=poim&contents=contents_IeraMistiria.asp&main=kat010&file=4.4.5.htm

         Στη γυναίκα απαγορεύεται επίσης η είσοδος στο ναό κατά τη διάρκεια της περιόδου της. Γράφει η Ορθόδοξη Ομάδα Δογματικής Έρευνας:
         «Ο Μωσαϊκός Νόμος όριζε ότι μια γυναίκα θεωρούνταν ακάθαρτη κατά τη διάρκεια της εμμήνου ρύσης της (Λευϊτικόν 15/ιε 19-33). Τα αντικείμενα και οι άνθρωποι που άγγιζε εκείνη θεωρούνταν ακάθαρτα. […] Ο Β΄ Κανών του αγίου Διονυσίου Αλεξανδρείας του ομολογητού (γύρω στο 260 μ.Χ.) ορίζει ότι δεν είναι σωστό μια γυναίκα να εισέρχεται στην εκκλησία κατά τη διάρκεια της εμμήνου ρύσης της. Μάλιστα, ο εν λόγω κανόνας λέει χαρακτηριστικά ότι η αιμορροούσα μπορεί να πηγαίνει ως τον πρόναο της εκκλησίας και να προσεύχεται, όπως η γυναίκα που είχε «ρεύσιν αίματος» τόλμησε να αγγίσει μόνο το κάτω μέρος του ρούχου του Χριστού για να γιατρευτεί (Λουκ. 8/η΄ 44).»
http://www.oodegr.com/oode/koinwnia/gyneka1.htm#4.

         Απαγορεύεται η είσοδος στο ναό στη γυναίκα αν επίσης έχει γεννήσει. Από την ίδια ιστοσελίδα:
         «Ο Μωσαϊκός Νόμος όριζε ότι η κάθε λεχώνα ήταν ακάθαρτη. Απαγορευόταν η είσοδός της στο Ναό για 40 ημέρες εάν γεννούσε αγόρι ή για 80 ημέρες εάν γεννούσε κορίτσι (Λευιτικόν 12/ιβ). Η διαφορά αυτή υπήρχε όχι ως ένδειξη κατωτερότητας του γυναικείου φύλου, αλλά ως ΥΠΕΝΘΥΜΙΣΗ ότι γυναίκα απατήθηκε πρώτη από τον σατανά. Μα δεν ισχύει για εμάς τους Χριστιανούς, καθώς η Παναγία εκπλήρωσε αυτό που απέτυχε η Εύα (βλ. ρητό αγίας Κασσιανής).»
         Όμως, αν απαγορευόταν στη γυναίκα για διπλό διάστημα να εισέρχεται στο ναό μετά τη γέννηση κοριτσιού προκειμένου να υπενθυμιστεί σε αυτή (και στους άντρες) ότι είναι φορέας προπατορικής αμαρτίας (με έναν τρόπο που ο άντρας δεν είναι, δηλαδή ότι, όπως το κείμενο και ο σχετικός νόμος τονίζουν, «απατήθηκε πρώτη από τον σατανά»), τότε πώς δεν λειτουργούσε αυτό ως ένδειξη κατωτερότητας του γυναικείου φύλου;
         Επίσης, αν η Παναγία ακυρώνει την αμαρτία της Εύας, τότε γιατί συνεχίζεται η απαγόρευση της γυναίκας να συμμετάσχει στον κλήρο;

         Γράφει η Αποστολική Διακονία:
         «Η χειροτονία των γυναικών απαγορεύεται απολύτως στην Ορθόδοξη Καθολική Εκκλησία και στη Ρωμαιοκαθολική. Στους Προτεστάντες δεν τίθεται ζήτημα, μια και αυτοί δεν έχουν ιεροσύνη και ιερείς. Το θέμα έχει ειδική σημασία μόνο για τους Αγγλικανούς, οι όποιοι, αν και δέχονται το μυστήριο της ιεροσύνης, προβαίνουν -όχι βέβαια χωρίς αντίδραση στους κόλπους τους- σε χειροτονία γυναικών. Από ορθόδοξη πλευρά το ολίσθημα τους αυτό θεωρείται τόσο μεγάλο, ώστε απειλείται η διακοπή του θεολογικού διαλόγου που διεξάγει σήμερα η Εκκλησία μας μαζί τους.»
http://www.apostoliki-diakonia.gr/gr_main/catehism/theologia_zoi/themata.asp?cat=poim&contents=contents_IeraMistiria.asp&main=kat010&file=4.4.5.htm
 
         Ομοίως σε άρθρο του Πρεσβυτέρου π. Ἀγγέλου Ἀγγελακοπούλου, Ἐφημερίου Ἱ. Ν. Παναγίας Μυρτιδιωτίσσης Νέου Φαλήρου Πειραιῶς, όπου οι «ορθόδοξοι» οικουμενιστές, που ακολουθούν την «παναίρεση του Οικουμενισμού» (μήπως εννοούσες αυτή όταν μίλησες για «Νέα Εποχή»;) περιγράφονται «χωρὶς ἴχνος ντροπῆς [να] ἀποδέχονται τὴν χειροτονία τῶν γυναικῶν, τὶς παστόρισσες καὶ τὶς ἐπισκοπίνες, οἱ ὁποῖες ἀρκετὲς φορὲς εἶναι καὶ ὁμοφυλόφιλοι, καὶ [να] παρακάθονται μαζί τους στὸ λεγόμενο «Π.Σ.Ε», τὸ ὁποῖο μᾶλλον πρέπει νὰ λέγεται Παγκόσμιο Συνονθύλευμα Αἱρέσεων […]».
http://aktines.blogspot.gr/2012/08/blog-post_4007.html

         Απαγορεύεται επίσης στη γυναίκα η πρόσβαση στο ιερό θυσιαστήριο:
         «Η γυναίκα μετέχει στη θεία λατρεία και έχει άλλα δευτερεύοντα καθήκοντα και λειτουργήματα σ' αυτή. Έχει όλα τα δικαιώματα που έχουν γενικά οι λαϊκοί. Όχι όμως και πρόσβαση στο ιερό θυσιαστήριο. Αυτό απαγορεύεται πλήρως.» [αν και, όπως διαβάσαμε, η Παναγία έσβησε το προπατορικό αμάρτημα από το ιστορικό της γυναίκας στην μετά τη γέννηση του Χριστού εποχή]
http://www.apostoliki-diakonia.gr/gr_main/catehism/theologia_zoi/themata.asp?cat=poim&contents=contents_IeraMistiria.asp&main=kat010&file=4.4.5.htm

         Συνεπώς μου φαίνεται σαφές πως η απαξίωση της γυναίκας είναι θρησκευτικό θέμα και όχι προϊόν της κοσμικής, φεμινιστικής και αντιθρησκευτικής εποχής, όπου βλέπουμε τις γυναίκες να συμμετέχουν σε όλα με ίσους όρους χωρίς να βλέπουν λόγο να ντραπούν για το φύλο τους και χωρίς κανένας να τις θεωρεί «ακάθαρτες» – σωματικά ή ηθικά.
         Επιπλέον, φαίνεται πως η απαξίωση αυτή δεν χαρακτηρίζει όλες τις θρησκείες. Για παράδειγμα, στην πίστη Μπαχάι δεν φαίνεται να υπάρχουν θεσμικές διαφορές μεταξύ γυναίκας και άνδρα, ενώ στο κίνημα της Νέας Εποχής ο θρησκευτικός μυστικισμός χρησιμοποιείται ατόφιος χωρίς τις συνδεδεμένες με αυτόν προκαταλήψεις των διαφόρων θρησκειών.

         Προσωπικά θεωρώ αναπόφευκτο πως θα υπάρχει μια ένταση μεταξύ πνευματικότητας και σεξουαλικότητας, εφόσον εξ ορισμού η πνευματικότητα είναι η ταύτιση με κάτι άφθαρτο, ενώ η σεξουαλικότητα εκφράζει την ταύτιση με το φθαρτό (το σώμα).
         Γι' αυτό και ο Χριστός είπε: «Αληθινά σας λέγω, ότι όποιος άφησε πίσω του οικία, ή γονείς, ή αδελφούς, ή γυναίκα, ή παιδιά, για να κερδίσει την Βασιλεία του Θεού, αυτός θα αμειφθεί στο πολλαπλάσιο στον καιρό της επίγειας ζωής του και θα αποκτήσει ζωή αιώνια στην αιωνιότητα.». [Πηγή: Απλά και Ορθόδοξα: https://xerouveim.blogspot.gr/2009/12/blog-post_02.html  ]          Εγκαταλείποντας τη γυναίκα και τα παιδιά, αναιρούν την ταύτιση με το φθαρτό (το φθαρτό σώμα της γυναίκας και των παιδιών) και ταυτίζονται με το άφθαρτο, που είναι «η Οδός, η Αλήθεια και η Ζωή», δηλαδή η αιώνια, ιερή ζωή, όχι η φθαρτή, υλική και ανίερη ζωή που βγαίνει από τη γυναίκα [και από τον άνδρα σε μια προγενέστερη μορφή].

         Ασφαλώς, επειδή οι θρησκείες απευθύνονται στον ευρύ κόσμο και όχι σε είκοσι ασκητές της ερήμου, την ένταση αυτή μεταξύ του αθάνατου και του θνητού θα προσπαθήσουν να την χρυσώσουν και να τη συγκαλύψουν. Μα έχουμε μάτια και νου και αντιλαμβανόμαστε τι διαβάζουμε και τι βλέπουμε να συμβαίνει στην πράξη. Όλες οι θρησκείες (πλην του ιουδαϊσμού, όσο γνωρίζω) έχουν μοναστήρια όπου οι πιστοί μπορούν να αφιερώσουν την καρδιά τους στον Θεό και να αποφύγουν, με μεγάλες ψυχικές θυσίες, ό,τι περιφρονητικά περιγράφουν ως «τον κόσμο», δηλαδή το χρήμα και τη γυναίκα.
         Αυτή την ένταση τη βλέπω ως αναπόφευκτη. Όταν υποφέρεις από το θνητό, όταν το σώμα σου πάσχει από αρρώστιες, όταν βασανίζεσαι και πεθαίνεις, τότε συνειδητοποιείς τη δόξα των αγίων, που έζησαν μια ζωή μακριά από το σεξ και κέρδισαν με το σπαθί τους την αιώνια ζωή.
         Όμως νομίζω πως η ενασχόληση με το σεξ είναι θέμα τόσο γυναικών όσο και ανδρών. Από αυτή την οπτική, το σεξ και οι καρποί του (η δημιουργία παιδιών) επηρεάζει τόσο τη γυναίκα όσο και τον άνδρα.
         Το πόσο ιερός είναι κάποιος, το πόσο μπορεί να υψωθεί πάνω από την ταύτιση με το περιορισμένο και φθαρτό, και να ενώσει το νου και την καρδιά του με το απεριόριστο, φαίνεται στην πράξη: κάποιες γυναίκες μπορούν να σκεφτούν μόνο τα παιδιά τους· άλλες έχουν ανοιχτές καρδιές που αγκαλιάζουν τον κόσμο γενικά· ίσως αγαπούν περισσότερο τα παιδιά τους, μα και οι άνδρες μπορεί να αγαπούν περισσότερο τα παιδιά τους ή τις γυναίκες τους ή το χρήμα ή την κοινωνική θέση, την αίγλη και την εξουσία. Οι επιρροές που ένας άνθρωπος μπορεί να έχει, οι οποίες περιορίζουν το νου και την καρδιά του, είναι πολλές. Μόνο στην πράξη βλέπεις ποιος αξίζει: ο ιερέας εκείνος αξίζει που μπορεί να εμπνεύσει στους λαϊκούς την αγάπη για το απεριόριστο. Και τέτοια έμπνευση μπορούν να παρέχουν τόσο άνδρες όσο και γυναίκες: αμέτρητες γυναίκες συγγραφείς έχουν γράψει για την αγάπη προς τα θεία, για την αρετή, για την πανανθρώπινη αγάπη, και έχουν εμπνεύσει αμέτρητους ανθρώπους. Ποιοι είμαστε εμείς για να πούμε ότι το φύλο τους, η έμμηνος ρύση, τα παιδιά ή οτιδήποτε από αυτά τις εμπόδισαν να ανοίξουν την ψυχή τους στο Απεριόριστο; Τέτοια κρίση αποδεικνύεται από τα ίδια τα πράγματα εσφαλμένη.

         Όμως, αυτός που δουλεύει για ένα φιλανθρωπικό σκοπό και τον εγκαταλείπει για να αποκατασταθεί, να παντρευτεί και να τεκνοποιήσει αντιλαμβάνεται πως η πανανθρώπινη αγάπη έχει ένα αντίζηλο: την αγάπη για το περιορισμένο, για το «δικό μου», για το σωματικό. Τότε η γονική αγάπη αποδεικνύεται όχι τόσο ιερή: γιατί αντικαθιστά την αγάπη για το «μη εγώ» και «μη δικό μου» με την αγάπη για το «δικό μου» και το «εγώ». Στο κάτω-κάτω, τα παιδιά σου είναι ό,τι πιο κοντινό σε σένα υπάρχει, είναι, από γονιδιακή άποψη, ο μισός εαυτός σου. Τα φέρεις μέσα σου για εννέα μήνες. Είσαι αυτά τα ίδια.
         Θυμάμαι όταν, κατά λάθος, κατάστρεψα τα αυγά που είχε αφήσει ένα έντομο μέσα στο σπίτι μου. Τότε είδα το έντομο, που γύριζε σε αυτά και δεν τα βρήκε όπου τα άφησε. Θυμάμαι που πετούσε με νευρικές σβούρες γύρω από το σημείο όπου τα άφησε, με φανερή αγωνία.
         Είναι ιερή η αγάπη για τα αυγά του; Υπάρχει ένα έντονο πάθος για την επιβίωση και την διαιώνισή μας. Αναγκαζόμαστε να του αποδώσουμε τιμή, να το υπακούσουμε, να το προσκυνήσουμε ακόμα.
         Και μετά έρχεται ένα παλιρροϊκό κύμα και εξαλείφει χιλιάδες από εμάς. Κάποιοι λένε τότε: ήταν θέλημα Θεού.
         Μα εμείς δεν ξέρουμε πια ποιο είναι το θέλημα το δικό μας, και αν θα υπήρχε ένας άλλος δρόμος, πραγματικά ιερός, που θα μας έβγαζε από την προσκόλληση στο φθαρτό και θα μας ύψωνε σε ένα θεϊκό βασίλειο όπου θάνατος και οδύνη δεν θα υπήρχαν πια.

         Θεωρώ χρέος του ειλικρινούς ανθρώπου να συνειδητοποιήσει αυτή την ένταση που υπάρχει μεταξύ του θείου και του εφήμερου, του οικουμενικού και του «εγώ».
         Κάθε γυναίκα και άνδρας αντιμετωπίζουν αυτή την ένταση: το «εγώ» μετατρέπεται στο «η γυναίκα μου, ο άνδρας μου, το παιδί μου». Μπορούν να υπερβούν αυτό το κώλυμα και να μετασχηματίσουν την αγάπη για το «εγώ» μου σε αγάπη για τον «άλλον»; Μπορούν να μετασχηματίσουν την αγάπη για το παιδί μου στην αγάπη για όλους τους ανθρώπους και τα ζωντανά πλάσματα; Μπορούν να ξεχάσουν τον εαυτό τους, τα γονίδιά τους, τη μορφή τους, τη ζωή τους και το δικό τους και τον εαυτό τους, και να υψωθούν εκεί που μπαίνεις χωρίς εγώ;
         Ο Καζαντζάκης εξιστορούσε τις περιπέτειες ενός ασκητή που επανειλημμένα είχε ανέβει μέχρι τον ουρανό και είχε χτυπήσει την πόρτα του Θεού.
         «Ποιος είσαι;» ρωτά ο Θεός.
         «Εγώ» απαντά αυτός.
         «Φύγε», απαντά Εκείνος. «Δεν έχει χώρο εδώ για πολλούς. Εδώ χωρά μόνο ένας».
         Κάποτε είπε τη σωστή απάντηση:
         «Εσύ».
         Και μπήκε.

         Όπως ο Χριστός, που έκανε δικό του θέλημα το θέλημα του Θεού – κι ας ήταν αυτό η σταύρωσή του.
         Έτσι κι εμείς: μπορούμε να θέλουμε το οικουμενικό, το ιερό, το άφθαρτο, το ανώτερο, το πνευματικό;
         Μπορούμε να διαχωρίσουμε αυτό από την συνέχιση του εαυτού μας – με τη μία μορφή ή την άλλη;

         Φυσικά, αν πεις πως ο ίδιος ο Θεός θέλει να υπάρχεις, τότε η ένταση παραλείπεται. Όμως η θρησκεία έτσι χάνει το νόημά της: διότι δεν σε οδηγεί να κάνεις μια υπέρβαση πέρα από τον εαυτό σου.
         Λες πως κάθε πραγματική μητέρα θέλει την ευτυχία του παιδιού της και μόνο, και δεν νοιάζεται για τον εαυτό της.
         Όμως νοιάζεται για το παιδί της διότι το αισθάνεται ως εαυτό της.
         Πολλές γυναίκες κάνουν τα πάντα για να τεκνοποιήσουν. Πηγαίνουν σε όλους τους γιατρούς, κάνουν τεχνητές εγκυμοσύνες, ξοδεύουν αμέτρητα λεφτά.
         Γιατί; Υπάρχουν τόσα άστεγα παιδιά, παιδιά που πεθαίνουν της πείνας.
         Όμως αυτά δεν είναι «το δικό μου»…

         Τα ζώα επίσης που οι μητέρες σκοτώνουν για να θρέψουν τα παιδιά τους, ούτε αυτά είναι «δικά μου» (όπως «το σκυλάκι μας» ή «το γατάκι μας»). Ανήκουν σε κάποια άλλη μητέρα· ποιος νοιάζεται;
         Αν επίσης τα δικά μας παιδιά πάρουν εργασιακές θέσεις που αλλιώς θα έπαιρναν άλλοι – ποιος νοιάζεται για εκείνους; Εμείς θέλουμε τη δική μας συνέχεια. Αν άλλες μητέρες δεν μπορέσουν να επιτύχουν τη δική τους συνέχεια, και τα παιδιά τους δυστυχήσουν ή πεθάνουν, λόγω ενός «θεμιτού» ανταγωνισμού με τα δικά μας παιδιά, τόσο το χειρότερο για εκείνες τις μητέρες και εκείνα τα παιδιά.
         Κάποτε άκουσα τον πατέρα μου να μιλά στο τηλέφωνο. Μία ενοικιάστριά του του έλεγε πως δεν μπορούσε ακόμα να τον πληρώσει, γιατί δεν την πλήρωσαν από τη δουλειά της. Ο πατέρας μου απάντησε: «Όμως πρέπει να πληρώσετε. Πρέπει να βρείτε τρόπο. Εγώ τι να κάνω; Χρειάζεται να στείλω λεφτά στην κόρη μου που σπουδάζει στην Αμερική.»
         Έτσι πράττουμε όλοι. Όχι ότι είμαστε «κακοί». Απλώς το «εγώ» και το «δικό μου» θεωρείται ο φυσικός κανόνας με βάση τον οποίο αισθανόμαστε και πράττουμε.
         Όμως, αν οτιδήποτε είναι ιερό, αυτό θα έπρεπε να είναι μια υπέρβαση του «εγώ» και του «δικό μου» και μια καλοσύνη «άνευ ορίων και όρων», όπως το θέτεις, όχι μόνο προς το «δικό μου» μα και προς το «δικό σου». Αν το ιερό δεν είναι αυτό, τότε τι είναι ιερό;

         Λοιπόν δεν είναι η σημερινή κοσμική κουλτούρα που υποβιβάζει τη γυναίκα ή τη μητρότητα, μα οι ίδιες οι ηθικές αρχές και κατευθύνσεις της παλαιότερης θρησκευτικής κουλτούρας:
         πρώτον, λόγω ενός κοινωνικού φαλλοκρατισμού τον οποίο καθαγιάζουν και προωθούν αρκετές θρησκείες, και
         δεύτερον, λόγω της κατ' εμέ αναπόφευκτης έντασης μεταξύ του πνευματικού και του υλικού, η οποία επικρίνει το σεξουαλικό στοιχείο τόσο στον άντρα όσο και στη γυναίκα, και διδάσκει την υπέρβαση της ταύτισης με τη σάρκα και την ταύτιση με το άφθαρτο και οικουμενικό.

----------------------
---------------------------------