Με βάση τη μεταθανάτια εμπειρία της, η Nancy Danison περιγράφει πώς καταλαβαίνει να δημιουργείται ο κόσμος της διάνοιας και της ύλης από την Πηγή που ονομάζουμε Θεό.
Διαβάστε το παρακάτω σχόλιό μου όταν δείτε το βίντεο:
Ένα βασικό πρόβλημα στη θεολογία και τη φιλοσοφία είναι πώς να εξηγήσεις, πώς να δικαιολογήσεις, την υποτιθέμενη δημιουργία του Σύμπαντος από ένα τέλειο ή καλοπροαίρετο ον.
Ακόμα και όσοι βίωσαν πνευματικές εμπειρίες έχουν αναπόφευκτα αυτό το πρόβλημα, γιατί η ζωή είναι εγγενώς επίπονη και δυστυχής.
Ένας τρόπος να το αντιμετωπίσεις αυτό είναι να αρνηθείς τον «Δημιουργό Θεό», και την ίδια τη ζωή, περιγράφοντάς την ως αυταπάτη. Αυτό έκανε ο Βούδας, ο οποίος εγκατέλειψε το παλάτι στο οποίο είχε γεννηθεί ως πρίγκιπας και διαλογίστηκε ως ασκητής για πολλά επίπονα χρόνια στο δάσος, πριν κερδίσει τη φώτιση. Δίδαξε ότι η πηγή της δυστυχίας είναι ο πόθος για την ύλη.
Αυτό επίσης έκανε ο Χριστός με τη Σταύρωση, θέτοντας ένα υπόδειγμα ζωής για εμάς, το οποίο κάποιοι ακολούθησαν και άγιασαν.
Μα αυτή η οπτική μάς φέρνει αντιμέτωπους με το ίδιο μας το ένστικτο της εξωστρέφειας – την τάση μας να ταυτιζόμαστε με τα πράγματα του κόσμου. Υπονοεί επίσης πως υπάρχει μια δεύτερη δύναμη – το Κακό–, στο οποίο οφείλεται ο επίπονος κόσμος.
Η λύση που αισθάνομαι πως βρίσκει η ομιλήτρια είναι να χωρίσει το προσωπικό ον από την δημιουργική Πηγή, και την πραγματικότητα από το νου. Συνεπώς λέει πως, αν και στη δημιουργική πηγή οφείλεται η δημιουργία του κόσμου, δεν δημιούργησε τον κόσμο από κακεντρέχεια –ώστε να αιχμαλωτίζονται και βασανίζονται μικρούλικα όντα σαν εμάς– μα από περιέργεια. Απλά ήθελε κάτι διαφορετικό, κάποια αλλαγή.
Τότε, ρωτά κανείς, γιατί δημιούργησε ένα τόσο επίπονο σύμπαν; Γιατί δεν δημιούργησε ένα θαυμάσιο παράδεισο επί Γης; Και γιατί έβαλε εμάς, τα μικρούλικα πλάσματα, μέσα σε ένα κόσμο που δεν μετέχει στην αφθονία που υποτίθεται ότι κατέχει η πληρότητα της δημιουργικής αρχής;
Νομίζω πως η απάντηση που η ομιλήτρια δίνει είναι: η Πηγή δεν είναι υπεύθυνη, διότι το σύμπαν δεν είναι αληθινό. Είναι απλά μια σκέψη. Από την οπτική της Πηγής, είναι μια σκέψη. Είναι φαντασία. Είναι πλασματικό, όχι υπαρκτό. Είναι υπαρκτό ως σύμπαν, μα ο τρόπος που το βιώνεις είναι νοητός. Δεν υπάρχει πράγματι δυστυχία. Από την οπτική της Πηγής, δεν υπάρχει.
Όμως έτσι συνεχίζει να υπάρχει το ερώτημα: αν η Πηγή δημιούργησε εμάς, γιατί μας δημιούργησε έτσι ώστε ο πόνος να είναι πραγματικός για εμάς; Γιατί δημιούργησε και μας κληροδότησε ένα νου που φαντάζεται τον πόνο και τη δυστυχία, ακόμα κι αν αυτά δεν υπάρχουν από την οπτική της ίδιας της Πηγής; Γιατί θέλησε για εμάς τέτοια δυστυχία;
Απλά μπείτε στο καρκινικό παίδων, ή σε ένα γηροκομείο, και αισθανθείτε την θλίψη, την αγωνία και την απόγνωση. Δείτε τούς εκατομμύρια που πνίγονται σε τσουνάμια, που χαλιούνται από αρρώστιες, που δουλεύουν σε δουλειές που αισθάνονται πως τους αλλοτριώνουν και τους αιχμαλωτίζουν. Τους εργάτες να μοχθούν κάτω από τον ήλιο, κάποτε πεινασμένοι. Τους ανέργους. Τις χίλιες και μία πίκρες που προέρχονται από την βασική διττότητα της ζωής μας – ότι είμαστε ξεκομμένοι από την ίδια μας την πηγή. Ναι, σε ένα τρισεκατομμύριο χρόνια το σύμπαν μπορεί να ενωθεί με την Πηγή του, μα μέχρι τότε τι γίνεται; Και πώς μπορούμε να διατηρήσουμε την εικόνα ενός Θεού που μας αγαπά, όταν δημιούργησε ένα τέτοιο κόσμο για εμάς;
Η απάντηση της ινδικής φιλοσοφίας είναι: ξέχνα το ποιος δημιούργησε τον κόσμο και το λόγο που τον δημιούργησε. Άλλαξε την ίδια την πραγματικότητα του σώματος και του νου σου. Τότε μπορείς να ξεπεράσεις την κατάσταση της δυστυχίας, βρισκόμενος σε μια κατάσταση πληρότητας, αυτάρκειας και υπέρβασης των φυσικών περιορισμών.
Όμως δεν θα είσαι εσύ εκεί. Σε αυτή την κατάσταση θα έχει μείνει, από σένα, μόνο αυτή η σπίθα που δεν γνωρίζει μήτε αρχή μήτε τέλος, και που αποκαλείται τελειοποιημένη ψυχή.
15:56
