Η Σούζαν Ίνγκραμ (Suzanne Ingram) διηγείται τη μεταθανάτια εμπειρία της. (διάρκεια: 11:06)
Διαβάστε τα παρακάτω σχόλια, όταν φτάσετε στα δύο αντίστοιχα σημεία του βίντεο που σας παραπέμπουν σε αυτά.
Σχόλιο 1
Είναι σαν να είσαι μέσα σε ένα τηλεοπτικό στούντιο, σε κάποιο σημείο του οποίου βρίσκεται ένας θάλαμος που έχει πολλές οθόνες. Και κάθε οθόνη δείχνει τι κινηματογραφεί μια διαφορετική κάμερα.
Έτσι βιώνουμε και τον κόσμο. Το κάθε ζευγάρι μάτια είναι σαν διαφορετική κάμερα, και αποτυπώνει μία διαφορετική χωροχρονική οπτική. Μετά μεταπηδάμε σε άλλο σώμα και βλέπουμε τον κόσμο από ένα διαφορετικό ζευγάρι μάτια, αποτυπώνοντας διαφορετικές ή άλλες εμπειρίες και συνεχίζοντας να τις επεξεργαζόμαστε. Και σε κάποιο σημείο αυτού του κόσμου, δηλαδή στον Ουρανό, που είναι κι αυτός μέρος του Κόσμου –αν κι όχι του υλικού–, υπάρχει ο θάλαμος με τις πολλές οθόνες. Και καθεμιά από αυτές δείχνει ένα συγκεκριμένο βίο μας – τι κάναμε, τι ζούσαμε, τι σκεφτόμασταν τότε, ποια τα λάθη μας και ποιες οι ορθές κρίσεις μας. Λοιπόν σε αυτό το θάλαμο βρισκόμαστε εμείς που βλέπουμε τις οθόνες, καθώς και όλοι οι διαφορετικοί εαυτοί που έχουμε ζήσει, η ζωή των οποίων παίζεται στις διαφορετικές οθόνες.
Η τελειότερη από τις επιστήμες, η κβαντική φυσική, υποστηρίζει αυτή την εικόνα. Διότι παρουσιάζει έναν κόσμο στον οποίο ο χρόνος δεν είναι απόλυτος (μπορείς να ταξιδέψεις και προς το παρελθόν, όπως ταξιδεύεις χωρικά με το αυτοκίνητο περνώντας από μια γέφυρα), και στον οποίο ο χώρος είναι ενοποιημένος, δηλαδή οι υλικές μονάδες δεν έχουν χωρική ταυτότητα, καθότι βρίσκονται σε πολλούς χώρους ταυτόχρονα.
Ο θάνατος αποκαλύπτει έναν μαγικό κόσμο, όπως τώρα γνωρίζουμε ότι είναι, στην ουσία του, ο κόσμος της ύλης. Αποκαλύπτει τον κόσμο της ύλης γυρισμένο τα μέσα έξω.
Κάπου άκουσα ότι τα δύο φύλα δεν είναι παρά το ίδιο πράγμα: βγάλε την τσέπη σου προς τα έξω και έχεις έναν άντρα. Βάλτη μέσα και έχεις μια γυναίκα.
Με τον ίδιο τρόπο, βάλε την επίγνωσή σου μέσα και έχεις τον κόσμο των ψυχών, όπου ο χώρος και ο χρόνος είναι δικές τους προεκτάσεις.
Στρέψε την επίγνωσή σου προς τα έξω και έχεις τον κόσμο της ύλης, όπου ο χώρος και ο χρόνος είναι ο πατέρας και η μητέρα μας.
.
Σχόλιο 2
Αν όλοι είναι άξιοι σεβασμού,
γιατί βρίσκονται τόσοι στις φυλακές και τόσοι, μεταθανάτια, στις κολάσεις;
Και ποιο το νόημα της ανθρώπινης ζωής, αν όχι να απορρίπτουμε το κακό και να επιλέγουμε το καλό;
Και, αν αυτό ισχύει για τον δικό μας εαυτό, πώς δεν ισχύει για τον άλλον;
Γιατί απορρίπτεις τον εαυτό σου όταν πράξεις άσχημα, και δεν απορρίπτεις τον άλλον όταν πράξει άσχημα;
Διότι άλλο να μην είσαι προκατειλημμένη, άδικη και επιθετική, και άλλο να ξεχνάς τον σκοπό της ζωής, που είναι η ανάπτυξη της ποιότητας στην καρδιά και στην κρίση - τόσο για σένα όσο και για όλους.
Ακριβώς το ίδιο που μας κάνει να σεβόμαστε τη Μητέρα Τερέζα, μας κάνει να μην σεβόμαστε εκείνον που βίασε την κόρη μας και το διηγούνταν στους φίλους του γελώντας.
Είναι αυτό κακία, αδικία και προκατάληψη;
Αγαπάς αυτόν που σου σπάει το κεφάλι για να σου κλέψει ένα χρυσό φλουρί;
Αγαπάς αυτόν που πυροβολεί τους περαστικούς για πλάκα;
Αγαπάς τα χίλια κι ένα ενδύματα του Κακού;
