Ο θυμός μπορεί να είναι μεταδοτικός και βαθιά αρνητικός, καταστροφικός για την ψυχή μας και τους γύρω μας.
Στο επιλογικό σχόλιο όμως προτείνω πως ίσως, υπό κάποιες αυστηρές συνθήκες και προϋποθέσεις, να μπορεί να είναι και υπαρξιακά/πνευματικά χρήσιμος.
Διαβάστε το επιλογικό σχόλιο όταν έχετε ολοκληρώσει την παρακολούθηση του βίντεο.
ΕΠΙΛΟΓΙΚΟ ΣΧΟΛΙΟ
Νομίζω ότι το ερώτημα είναι αν μπορούμε να επεξεργαστούμε τον θυμό με ένα τρόπο που μας κάνει πιο ισχυρούς χωρίς ταυτόχρονα να μας κάνει πιο άκαρδους.
Μια τέτοια επεξεργασία θα διέφερε από την απλή κατανάλωση του θυμού, όπως από αρνητικές εκπομπές ή τραγούδια.
Δεν μπορούμε να ζήσουμε σε ένα αποστειρωμένο κόσμο όπου δεν υπάρχουν θυμωμένοι άνθρωποι ούτε λόγοι να θυμώνουμε οι ίδιοι.
Μήπως όμως μπορούμε κάτι να κερδίσουμε από την εμπειρία του θυμού;
Μήπως μπορούμε να τη χρησιμοποιήσουμε με ένα θετικό για την ψυχή μας, ή και την ψυχή των άλλων, τρόπο;
Μήπως μπορούμε να τη χρησιμοποιήσουμε για να καταστρέψουμε ό,τι είναι κακό, αλλά διατηρώντας και τιμώντας ό,τι είναι καλό;
Είναι επικίνδυνος ο θυμός όταν δεν μας κάνει να χάνουμε τη διάκρισή μας μεταξύ καλού και κακού, όταν δεν μας παρεκτρέπει σε αρνητικές πράξεις;
Και ανάποδα: μήπως είναι επικίνδυνο και μη ρεαλιστικό να αρνούμαστε το θυμό, όταν είναι δικαιολογημένος;
Πότε είναι δικαιολογημένος; Όταν βλέπουμε να καταπατιέται το καλό από το κακό.
Ο θυμός προς τον εαυτό μας δικαιολογείται όταν αφηνόμαστε στη χειρότερη πλευρά του εαυτού μας, ομοίως και ο θυμός προς τους άλλους.
Αν ο θυμός είναι μια ενστικτώδης αντίδραση που έχει στόχο τη διόρθωση, χωρίς να χάνει επαφή με την καρδιά, μα ακριβώς για να ενισχύσει ό,τι σχετίζεται με αυτήν και με ό,τι αξίζει να τιμάται, μήπως είναι όπλο ή εργαλείο για μια πιο άξια ζωή;
Μήπως τότε είναι όχι ένα μαχαίρι που σκοτώνει, μα ένα νυστέρι που αφαιρεί το βλαβερό για να ενισχυθεί, τονιστεί, αναδειχθεί και λειτουργήσει το ωφέλιμο;
Και τότε θα ήταν τέχνη, αλήθεια, να χρησιμοποιούμε το θυμό χωρίς να μας χρησιμοποιεί αυτός, να μην αφήνουμε τον εαυτό μας να εκλογικεύει αρνητικές συμπεριφορές και τάσεις, ενώ παράλληλα δεν τον καταργούμε και δεν τον δαιμονοποιούμε, μα αντίθετα τον διοχετεύουμε εκεί όπου η καλύτερη κρίση μας επιτάσσει – κάθε στιγμή επιτηρώντας τον και κυριαρχώντας σε αυτόν.
Ένας τέτοιος θυμός θα μετατρεπόταν σε δύναμη καρδιάς, μάλλον παρά θα αφάνιζε την ποιότητά της.
Ένας τέτοιος θυμός δεν θα ήταν η αδύναμη κατανάλωση επιθετικών ερεθισμάτων, μα ένα υπαρξιακό φιλτράρισμα μιας αρχέγονης ενέργειας, μέσα στην ψυχή μας, με σκοπό την χρήση αυτής, μετουσιωμένης, απ' τα ανώτερα στρώματα του εαυτού.
6:11
