Χωμάτινα χέρια έχει η γη,
φωνές σαυρίσιες, πελεκανίσιες,
πονηριές πειναλέες, δόντια αρπακτικά,
μια καρδιά που σαν βουλκανιζατέρ αγκομαχά.
Μέσα από τα παράπονα που ακούς από τη γη ν’ ανεβαίνουν
ηχεί ένας γλυκύτερος κρότος, μια έντιμη κραυγή
που δε μιλά για της ψυχής μας τον πόνο
μα για μια ανώτερη, πιο μαλακή χαραυγή.
Μέσα στο νερό ψάρια κολυμπάνε
πάνω στις πέτρες πουλιά πατούν
τον ουρανό αεροπλάνα διασχίζουν
και τα χαρτιά ποιητών ώρες καυτές σα δαδί.
Από της γης τα κλαδένια τα χέρια
μία μουσική, ανέμελη καρδιά ξεφυτρώνει
όχι σα τα λοξά κλαδιά
μα προς τα πάνω, όπως προς τα κάτω η αδιάφορη μπόρα.
Μέσα στους χώματος τους λαβύρινθους
μερμυγκήσια μάτια δακρύζουν
σαυρίσια στόματα γογγύζουν
αρκουδίσιοι λαιμοί ουρλιάζουν λυπητερά.
Του κόσμου όλου τη φωνή
μόνο ο ποιητής μπορεί να περιγράψει
με ένα αδιάφορο δάκρυ
σε μια κόλλα χαρτί.
