Πως τα ποιήματά μου ωραία είναι
κανένα δεν θα προσπαθήσω να εξαπατήσω.
Έχουν άκουσμα όμορφο, εύστροφο στίχο,
χτυπάς τις λέξεις και βουίζουν,
ταλαντώνονται και τραγουδούν σαν καμπάνες.
Αλλά τι να το κάνεις; Λείπει το απόλυτο.
Κι έτσι, την τραγική αυτή κακομοιριά τους προσπαθώντας να ξεχάσω,
αστεία φτιάχνω με το μυαλό μου
ώστε να καλώ τα παιδιά της γειτονιάς
και να γελούμε μαζί.
Πως τα ποιήματά μου ωραία είναι
κανένα δε θα προσπαθήσω να εξαπατήσω.
Πηδάς από λέξη σε λέξη
και ξαφνικά ανοίγεται χάσμα και πέφτεις στο κενόˑ
μεγάλο βάθος.
Μα τι να το κάνεις; Τους λείπει το απόλυτο.
Κι όπως με κοιτά περιπαιχτικά, στρίβοντας στη γωνία,
γυρίζοντας την πλάτη,
σχηματίζω την γκριμάτσα της τραγικής ομορφιάς
και προκαλώντας καθρεφτίζομαι στου απόλυτου το φιμέ τζάμι και γελώ.
Θα ’ρθει όμως κι η ώρα της αλήθειας.
Γιατί απ’ το απόλυτο πάντα δεν μπορώ να ξεφεύγω.
Με γκριμάτσες και αστεία κανένας δεν έγινε ποιητήςˑ
και κανένα παιδί δεν γνώρισε τα γεράματα
χωρίς πρώτα να μεγαλώσει.
Στου απόλυτου το φιμέ τζάμι χτυπώ και γελώ.
Ανοίγει η πόρτα – «τι θέλετε;» μου λένε,
«Το Θεό»
«Περάστε μέσα»
Κλείνει η πόρτα. Η ποίηση τέλειωσε.
Τέλειωσαν τ’ αστεία κι οι γκριμάτσες.
Τέλειωσα το απόλυτο να γυρεύω.
Το βρήκα.
Είναι εδώ.
