Πρέπει ο άνθρωπος να ’χει μάτια γυάλινα και κρύα.
Αδικοχαμένος χρόνος οι ελπίδες, τα γέλια, οι παραφορές.
Πρέπει να τρέχει στο χρόνο σαν καβαλάρης,
κάνοντας τεράστια άλματα, πετώντας.
Τη στιγμή που η συνείδηση χάνεται
τούτο μονάχα μένει,
μία μικρή κραυγή
μια μακρινή ηχώ
μια θύμηση, ξεχασμένη μα ζωντανή.
