Με απλά λόγια
απλά ποιήματα γράφω.
Όχι μόνο για μένα.
Μα και για να δουν οι φίλοι μου
κι οι άγνωστοι
πόσο, πόσο κοντά στον άνθρωπο
είναι αυτή η ροή του λόγου.
Λουλούδια, πουλιά, έρωτας, συναίσθημα
ποιήματα όλα πολύ ωραία
ήρθαν όμως κι έφυγανˑ
δεν μπόρεσαν την ψυχή να αγκαλιάσουν
ζεστά όπως χρειάζεται.
Γιατί νόμισαν
της ομορφιάς και του βάθους οι ποιητές
πως βρίσκεται η ψυχή στον ουρανό
κι όλο ψηλά κοιτούσαν.
Δεν τους αδικώˑ ναι, ίσως έχουν δίκιο.
Μα εγώ είμαι ταπεινόςˑ μικρό παιδί νιώθω
και για παιδιά γράφωˑ ετούτης της γης.
Αν έπαιζα ποδόσφαιρο
και έσπαγε η μπάλα μου ένα τζάμι
«συμφορά μου», θα ’λεγα,
«Ω, η κυρά Φρόσω
κι αυτή θα μου τρυπήσει τη μπάλα
κι έχω ο άμοιρος μία μόνο,
μόνο μια ακόμη μες στο ντουλάπι»
κι αν ήμουν η κυρά-Αφροδίτη
ενενήντα χρονών, σταφιδιασμένη και καμπούρα,
με θλίψη και πονηρό μάτι
τα στρωσίδια θα σιδέρωνα
και θ’ αναστέναζα:
«αχ, να ’ταν ο Χάρος πριν πεθάνω
παρέα τη νύχτα να μου κάνει
και μετά ας πέθαινε
ας πέθαινα».
Νιώθω το στίχο της ζωής μαςˑ
σύντροφο και φίλο.
Όταν αγωνιούμε
μας τραγουδά λυπημένα
κι όταν χαιρόμαστε
σηκώνεται πάνω και ανάβει,
αναμπουμπούλα σκέτη.
Δεν τον αισθάνομαι στον ουρανό.
Δεν ψάχνω στον Άδη, στις κατακόμβες.
Κάθομαι στο τραπέζι μαζί του.
Κουβεντιάζουμε.
Του κλείνω το μάτι και χαμογελώ.
Μοιραστείτε το:
