Όλα οδεύουν στο τέλος τους.
Τίποτα δεν ξαναγυρνάει, τίποτα δεν ξαναγεννιέται.
Πότε έγινε ο άντρας αγόρι μικρό;
Και πότε έγινε το έτοιμο κτίριο πάλι τα θεμέλιά του;
Πότε έγινε η πεταλούδα χρυσαλλίδα
και πιο σπασμένο τζάμι ξαναενώθηκε;
Μόνο ο νους μας επιστρέφει στις ίδιες χαρές και τις λαχταρά,
εκείνη η FANTA που ήπιαμε στην παραλία,
εκείνο το πόκερ όπου κερδίσαμε διακόσια ευρώ,
εκείνο το παιδάκι που γνώριζε τα τρικ που του μάθαμε,
που ζούσε τη ζωή με βάση τα δικά μας μοτίβα.
Οι δορυφόροι έχουν ένα σαφή σκοπό.
Κινούνται σε κύκλους, αναζητούν πάλι την αρχή τους.
Μένουν δεμένοι με κάποιο τόπο,
περνούν πάλι απ’ τα ίδια μέρη.
Μα το τέλος του ανθρώπου δεν είναι πάλι μια αρχή.
Είναι μια τελική τελεία, μια τελεία και παύλα.
Είναι ένας πύραυλος που έφυγε από ένα σημείο της Γης
και ανέβηκε ξεχνώντας το στο διάστημα και χάθηκε.
Ό,τι τελειώνει, δεν ξαναρχίζει.
Ό,τι πεθαίνει, δεν ξαναγυρνά.
Είναι οι επιθυμίες μας οι οποίες ποτέ δεν πέθαναν
που αναζητούν τα παλιά τους λημέρια μέσα σε καινούργια σώματα.
Είθε να γίνουμε πύραυλοι που δεν επιστρέφουν,
είθε να γίνουμε πουλιά που δεν ξαναγυρνούν,
είθε να κατοικήσει το διάστημα στην καρδιά μας
και να φτερουγίζουμε ανέμελα από άστρο σε άστρο.
Γιατί όλα οδεύουν στο τέλος τους.
Πότε έγινε ο άντρας αγόρι μικρό
και πότε μας έφερε η μεγαλύτερη ευτυχία μας
στον ύστατό μας προορισμό;
