Σαν αετοί πετούν τα πάθη
πάνω απ’ τις άθλιες κοιλάδες.
Βουτούν, γραπώνουν μια ψυχή,
την ξεκουνάνε, να φύγει από πάνω της το χώμα,
και την υψώνουν σε φωτεινά ύψη απίστευτα.
Αγάλλεται η άμοιρη
έχοντας όλο τον κόσμο από κάτω.
Μα σαν αρκετή ώρα τη γη χαζέψει
γυρίζει και προς τα πάνω
και βλέπει δυο στενά γυάλινα μάτια,
ραμφί κρύο
και νύχια που την πνίγουν.
Μοιραστείτε το:
