Κάθε ποίημα μου μία προσπάθεια είναι
να ξεχάσω κάτι που ρέπει καταγήςˑ
ν’ αφήσω το σώμα και το μυαλό να ράψει
μια λεπτή κλωστή.
Γιατί είμαι πάντα υποχρεωμένος
να κουνάω τα χείλια για να λέω «σ’ αγαπώ»;
Ας δώσω στην καρδιά δικό της στόμα,
δικό της σκοπό.
Για μπορεί η καρδιά να πάρει άλλο
παρά το δικό μου σώμα;
Μήπως έχει κάποιος καρδιά
που έχει δική της λαλιά;
