Γεννιόμαστε ανεκπλήρωτοι, ζούμε ανεκπλήρωτοι και πεθαίνουμε ανεκπλήρωτοι.
Ο σύζυγός μας συνεχίζει να ζει και σαν εμείς έχουμε χαθεί.
Τα παιδιά μας συχνά μας ξεχνούν αφού ενηλικιωθούν.
Εκείνο το όμορφο το γλυκό, που δοκιμάσαμε στη χώρα την ξένη,
δεν υπάρχει πια, η συνταγή του χάθηκε.
Η κανάτα μας δεν γεμίζει. Ο πάτος της είναι τρύπιος.
Η ψυχή δεν γεμίζει. Οι εμπειρίες της περνάνε και ξεχνιούνται.
Οι καθρέφτες ποτέ δεν μας δείχνουν το αληθινό μας πρόσωπο.
Διαστρεβλώνουν την αριστερή πλευρά σε δεξιά.
Μην ζητάς την εκπλήρωση σε αυτή τη Γη.
Άσε τους πλανήτες να χορεύουν.
Βγες από το πάρτυ, κλείσε την πόρτα πίσω σου.
Βάδισε το μοναχικό το δρόμο, σφυρίζοντας ανέμελα.
Μόνο τότε ο σύζυγος θα πεθάνει μαζί σου
και τα παιδιά θα σε θυμηθούν
και ο τρύπιος ο πάτος θα βουλωθεί
και η συνταγή του γλυκού θα βρεθεί.
Όταν το κενό γεμίσει με κενό και ο καθρέφτης εμφανίσει την αριστερή πλευρά ως αριστερή.
