Μεσ' απ’ τα χωράφια τις ατέλειωτες εκτάσεις
περνά το άροτρο του χρόνου το πνευματικό.
Το οδηγεί αγαθός εργάτης
και όποιος ιδιοκτήτης φωνάξει και σπαράξει
μπαίνει στο χωράφι του και δουλεύει.
Μα είναι τ’ άρμα βαρύ
κι οργώνοντας πατά και λιώνει τον καρπό τον τυχερό
και σαν φεύγει είναι το χωράφι σου οργωμένο
μα τα μάτια σου δακρυσμένα.
Μοιάζει ο πόνος τούτος με εκείνον που νιώθει
ο γείτονας που το χωράφι του ψάχνει να βρει κι άλλη, κι άλλη τροφή.
Και το βράδυ ο ένας τρώει και κοιμάται
κι ο άλλος κάθεται στη μέση του χωραφιού
κοιτά τα άστρα και παρακαλεί.
Μοιραστείτε το:
