φdimnik1979
Άραγε η κυρία αυτή θα έλεγε τα ίδια αν ζούσε σήμερα στη Συρία? Θα έλεγε τα ίδια αν έβλεπε μπρος στα μάτια της να σκοτώνουν τα παιδιά της ενώ βιάζουν την ίδια? Συγγνώμη αν σας χαλάω τα vibes [πνευματικές δονήσεις] αλλά η αντίθεση που λέει ότι γίνεται όλο και πιο οξεία, κάποια στιγμή ΘΑ ΠΑΨΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ καθώς θα οδηγηθούμε στην ολοκληρωτική υποδούλωση της ανθρωπότητας. Η ελευθερία ουδέποτε στην ιστορία κερδήθηκε με στάση λωτού και "ΟΟΟΜΜΜ" αλλά με αγώνες και αίμα δυστυχώς.

Κίμων
Ωραίο το σχόλιό σου.

Δεν διαφωνώ ότι μερικές φορές δεν υπάρχει άλλος τρόπος από το να προστατέψεις τα δικαιώματά σου με καθαρά πρακτικούς ή "γήινους" τρόπους.

Νομίζω όμως ότι είναι αδιαμφισβήτητο ότι, ακόμα κι αν τα δικαιώματά σου δεν παραβιάζονται,

δεν είσαι ούτε ευτυχισμένος ούτε ελεύθερος.

Δεν είσαι ελεύθερος γιατί σε τραβολογάνε τα πάθη σου,

σε σκοτεινιάζει η τάση σου να πέφτεις σε χαμηλές δονήσεις, ζώντας έτσι αυτό το είδος βιώματος που αντιλαμβανόμαστε ως υλική ζωή - δηλαδή τη ζωή στον υλικό κόσμο.

Όταν τα πράγματα πάνε σχετικά καλά στη ζωή σου και συγκεντρώνεσαι στην εξύψωση των δονήσεών σου, τελικά καταφέρνεις να βγεις από αυτό τον χαμηλό τρόπο ύπαρξης. Τότε πότε ζεις τον υλικό κόσμο και πότε τον αθάνατο και πνευματικό κόσμο. Αυτή είναι η εμπειρία των αγίων.

Γι' αυτό, θα έμοιαζε αναμφισβήτητο ότι αν θέλεις να επιτύχεις την τελική λύτρωση, τότε θα πρέπει να ζήσεις το είδος ζωής που γενικά αποκαλούμε "πνευματικό".

Αλλά τι γίνεται αν έχεις μπελάδες, αν ζεις στην Συρία, αν η ζωή σου κινδυνεύει, αν σε κυνηγάνε, αν βρίσκεσαι σε άμεσο κίνδυνο;

Δεν πρέπει εκεί να φέρεις στη ζωή σου κάποια πρακτικά μέτρα που να αφορούν την επιβίωσή σου;

Θα ήθελα να απαντήσω ότι υπάρχει πληθώρα τέτοιων μέτρων που θα μπορούσες να πάρεις και υπάρχουν επιλογές για να κάνεις. Ο Γκάντι επέλεξε έναν ειρηνικό δρόμο αντίστασης στους Βρετανούς.

Λες: "Αν πρέπει να αντισταθείς σε άλλους; Αν πρέπει να φωνάξεις; Αν πρέπει να κάνεις δίκες; Αν πρέπει να συνεργαστείς με άλλους για να διεκδικήσεις κάποια δικαιώματα; Θα τα θεωρήσεις περιττά όλα αυτά; Θα θεωρήσεις ότι είναι περιττά γιατί πρέπει να μπορείς να δημιουργήσεις τη δική σου πραγματικότητα χωρίς να τα κάνεις αυτά;"

Νομίζω ότι, πριν κάνεις οτιδήποτε, και ενώ κάνεις οτιδήποτε, θα πρέπει να σου είναι σαφές ότι ο λόγος που δεν μπορείς να έχεις "την δική σου πραγματικότητα" ενώ η εξωτερική πραγματικότητα πιέζει με αρνητικό τρόπο, είναι ότι δεν ανέπτυξες την εσωτερικότητά σου. Ήσουν πάντα δούλος των εξωτερικών πραγμάτων, τα άφηνες να σε παρασύρουν, και, ως αποτέλεσμα, όταν αυτά γίνονται ζόρικα, αισθάνεσαι να ασφυκτιάς.

Εκεί όμως που ασφυκτιάς εσύ, άλλοι δεν ασφυκτιούν.

Ο πνευματικός μου δάσκαλος, έφτασε σε μια ορισμένη μεγάλη ηλικία και αισθάνθηκε ότι με αυτό το γέρικο σώμα δεν μπορεί να προσφέρει άλλα πράγματα στον κόσμο. Αποφάσισε να φύγει από τον κόσμο, κι επίσης επέλεξε ήδη το ζευγάρι που θα γίνει γονείς του στην επόμενη γέννησή του στη Γη.

Έτσι, διάλεξε μια αστρολογικά ευοίωνη μέρα (εννοώ αστρολογικά ευοίωνη για να απελευθερωθεί η ψυχή σου από το σώμα και να πετάξει στα άστρα εκείνη την περίοδο, στη συγκεκριμένη αστρολογική συγκυρία), αποχαιρέτησε τον κόσμο, ζήτησε από τον Θεό να δεχτεί την ψυχή του, πήρε μια βαθιά ανάσα και έφυγε.

Με ρωτάς τι θα έκανε η κυρία αν ζούσε στη Συρία και τη βίαζαν; Απαντώ ότι, αν η Έστερ (η ομιλήτρια του βίντεο) είναι παρόμοιας πνευματικής στάθμης με τον διδάσκαλό μου, θα έκανε το ίδιο. Θα αποχαιρετούσε τον επίδοξο βιαστή της και θα αποχωρούσε πριν αυτός προλάβει να τη βιάσει, εκτός και αν δεν την ένοιαζε τόσο να βιαστεί. Θα το αποφάσιζε η ίδια. Αλλά ό,τι και να αποφάσιζε, θα γνώριζε ότι δημιουργεί την πραγματικότητά της.

Και ότι η πραγματικότητα όλου αυτού του κόσμου, δηλαδή οι συνεχείς θάνατοι και η λύπη και η πείνα και η δίψα και το ένα ζώο που τρώει το άλλο, και όλη η φρίκη και η πίκρα και η απόγνωση, είναι μέρος ενός ευρύτερου κόσμου όπου ο άνθρωπος έχει τη δυνατότητα σε κάθε στιγμή να διαλέξει - να διαλέξει είτε τον αιώνιο κόσμο είτε την "κοιλάδα του θανάτου". Και, όταν διαλέγει την κοιλάδα του θανάτου, αυτό είναι που βιώνει - το θάνατο, τη λύπη, το άγχος και την απόγνωση, κι ας μην το συνειδητοποιεί ότι αυτή είναι η επιλογή του και ότι υπάρχουν και άλλες επιλογές.

Αλλά γιατί υπάρχει η "κοιλάδα της φρίκης και του θανάτου"; Οι άνθρωποι που έχουν υλιστικό και άθεο προσανατολισμό δείχνουν αυτή την πραγματικότητα για να επιχειρηματολογήσουν ότι δεν υπάρχει Θεός. "Αν υπήρχε", λένε, "πώς θα επέτρεπε να συμβεί αυτό;"

Υπάρχει όμως και μια άλλη ερμηνεία. Πως όλο αυτό το δράμα προκαλείται από μια πτώση του συμπαντικού νου από την αιωνιότητα στη διάσταση του θανάτου. Όταν ο συμπαντικός νους πέφτει, συμβαίνει ένας διαχωρισμός της Ύπαρξης, και αυτό που πρώτα ήταν Ένα, γίνεται πολλά - τα αναρίθμητα πλάσματα που βιώνουν την λύπη και το σκότος και την εκμηδένισή τους στον υλικό κόσμο.

Όταν οποιοδήποτε από αυτά τα πλάσματα ωριμάσει αρκετά για να αντιληφθεί την πηγή του κακού -που είναι η ίδια η νοητική του πτώση- και να αντιστρέψει τη διαδικασία, "σβήνει" ως ατομική και θνητή ύπαρξη και γεννιέται ως θεότητα στην αιωνιότητα.

Η αντιστροφή αυτής της διαδικασίας, η λεγόμενη "ηθική ζωή", δεν θα έλεγα ότι απαγορεύει να διεκδικήσεις τα δικαιώματά σου. Γιατί καλά μεν αν βρίσκεσαι σε επαφή με την αιωνιότητα και δεν σε νοιάζει τι σου συμβαίνει σε αυτό τον κόσμο. Αλλά αν δεν είσαι εκεί; Ναι, θα έλεγα ότι τότε πιθανά θα πρέπει να διεκδικήσεις. Αλλά, κάνοντάς το, δεν θα πρέπει να ξεχάσεις ότι όλη αυτή η εμπειρία, η εμπειρία του εαυτού και του μη εαυτού, του σώματός σου και του σώματος του βιαστή σου, του σώματός σου και του σώματος του θηρίου που προσπαθεί να σε φάει, προέρχεται από μια ελάττωση της συνείδησής σου, διότι, ευθύς εξαρχής, δεν υπάρχουν "πολλά" και δεν είσαι το σώμα, όπως νομίζεις ότι είσαι. Λοιπόν όσο δεν έχεις αυτή την ωριμότητα, αυτή την συνειδητοποίηση, παίξε το παιχνίδι της πολλαπλότητας στο βαθμό που αυτό είναι απαραίτητο και συνεχίζοντας να κρατιέσαι με νύχια και με δόντια σταθερός στην ηθική ζωή, χωρίς δηλαδή να παρεκτρέπεσαι.

Και, μέσα στην πάροδο των αλλεπάλληλων βίων σου, όχι απαραίτητα μέσα σε ένα μόνο βίο, τον τωρινό σου, θα μαζέψεις την πνευματική δύναμη που χρειάζεται για να ξαναενώσεις τα κομμάτια του παζλ και να απελευθερωθείς.

Και το ίδιο ισχύει για όλους. Κανένας δεν μπορεί να γλυτώσει με έναν μόνιμο τρόπο, με άλλη από την πνευματική οδό.

Αυτό εννοεί η Έστερ όταν λέει ότι κολλάς στις λεπτομέρειες ενώ πρέπει να δεις την γενική εικόνα. Εννοεί ότι πιστεύεις ότι θα λυτρωθείς αν ξεφύγεις από ένα συγκεκριμένο κίνδυνο, μια συγκεκριμένη απειλή, χωρίς να μπορείς να δεις ότι πρωτύτερα στη ζωή σου ή σε προηγούμενους βίους σου, είχες ζήσει παρόμοια πράγματα, και θα συνεχίσεις να τα ζεις ακόμα κι αν τη γλυτώσεις τώρα.

Λοιπόν, κάνε ό,τι χρειάζεται να κάνεις για να υπερασπίσεις τον εαυτό σου, ενώ κρατιέσαι εντός ηθικών τρόπων δράσης, αλλά παράλληλα μην ξεχνάς ότι είναι η νοητική σου σχέση με τις εμπειρίες σου που κρύβει το κλειδί της τελικής σου λύτρωσης.

Για παράδειγμα: Ας πούμε ότι είσαι πρωτόγονος άνθρωπος, ζεις σε μια σπηλιά και σε κυνηγούν λιοντάρια και λεοπαρδάλεις.

Συχνά φρικάρεις, αλλά όταν επιστρέφεις το βράδυ στη σπηλιά σου και ξαπλώνεις δίπλα στα μέλη της φυλής σου του αντίθετου φύλου, τότε ο νους σου γυρνά και λες: "Εντάξει, τέλειωσε το επικίνδυνο απόγευμα όπου με κυνηγούσε η αρκούδα. Να μην απολαύσω τώρα λίγο; Άλλωστε, αν δεν ζω για αυτό, για λίγη απόλαυση, γιατί ζω; Για να με κυνηγούν αρκούδες;"

Αλλά αν βλέπεις τα πράγματα από την πνευματική οπτική, δεν θα σκεφτείς έτσι. Θα σκεφτείς ότι όλο αυτό το δράμα, το ότι σε κυνηγούν αρκούδες, το ότι φοβάσαι το θάνατο, το ότι έχεις σώμα, το ότι είσαι το σώμα σου, είναι το προϊόν μιας ανακριβούς και προβληματικής οπτικής που στηρίζεται σε μια πτώση της συνείδησής σου. Θα σκεφτείς ότι η πτώση αυτή μπορεί να διορθωθεί όταν δεν ταυτίζεσαι με το σώμα και τις ορέξεις του σώματος. Και θα συνεχίσεις να ξαπλώνεις χωρίς να απολαύσεις. Δεν θα σε απασχολεί αν οι άλλοι την βρίσκουνε δίπλα σου, γιατί θα σκεφτείς ότι οι άλλοι επιλέγουν το σεξ τη νύχτα, τις αρκούδες τη μέρα. Αλλά εσύ έχεις απηυδήσει με τις αρκούδες και έχεις αποφασίσει να βρεις -να δημιουργήσεις, μέσα από τις επιλογές σου-, έναν διαφορετικό και ανώτερο τρόπο ύπαρξης. Λοιπόν θα ζήσεις πνευματικά.

Λοιπόν το βράδυ εσύ θα ξαπλώνεις ήσυχα, την ημέρα θα συνεχίζουν να σε κυνηγούν αρκούδες. Και δεν λέω ότι δεν θα έπρεπε να προστατέψεις τον εαυτό σου. Θα πρέπει να το θεωρήσεις δεδομένο -αν και, από μία πλευρά, θα ήταν αυθαίρετο να το θεωρήσεις έτσι- ότι έχεις το δικαίωμα να ζήσεις.

Αλλά παράλληλα, τις διάφορες δυσκολίες που ζεις τότε (τα ζώα που σε κυνηγάνε κι απ' τα οποία προσπαθείς να ξεφύγεις, στο παράδειγμά μας) θα τις βιώνεις υπό ένα ευρύτερο φως μιας ενέργειας που εκδηλώνεται με έναν ορισμένο (ανεπιθύμητο) τρόπο.

Και σιγά-σιγά, καθώς αυτή η ενέργεια, η συνειδητοποίηση αυτής της ενέργειας, γίνεται ένα πιο αφομοιωμένο κομμάτι της ύπαρξής σου, θα ελευθερώνεσαι από αυτά τα βιώματα ακόμα και ενώ τα ζεις.

Θα γνωρίζεις, ας πούμε, για τους βουδιστές μοναχούς του Θιβέτ που για να διαμαρτυρηθούν για την βίαιη κατοχή του Θιβέτ από την Κίνα καίνε το σώμα τους. Και θαυμάζει κανείς την αυτοκυριαρχία με την οποία κάθονται σε στάση διαλογισμού και, χωρίς να βγάζουν κιχ ή να κινούνται σπασμωδικά, αφήνουν το σώμα τους να κατασπαραχθεί από τις φλόγες.

Λοιπόν κι αυτή η ίδια η βίωση της "αρνητικότητας" είναι διαφορετική σε ανθρώπους διαφορετικής πνευματικής συνειδητοποίησης. Αλλά για εμάς, για τον απλό, κοινό άνθρωπο, αυτό δεν "παίζει" τώρα, γιατί είναι πολύ μακριά.

Εμείς το μόνο που μπορούμε να κάνουμε θα έλεγα ότι είναι να υπερασπίσουμε τον εαυτό μας όταν χρειάζεται, να κοιτάμε να μείνουμε εντός ηθικών τρόπων δράσης, και παράλληλα να αφήνουμε σιγά-σιγά να εκδιπλωθεί ένας τρόπος βίωσης της ζωής που απλώνεται πέρα και πάνω από το ατομικό σώμα και το φόβο για αυτό, και βιώνει την πνευματική διάσταση, που είναι το συμπαντικό σώμα, το σώμα που περιλαμβάνει όλη την ενέργεια του σύμπαντος, το οποίο είναι ο αιώνιος μας εαυτός.

Υ.Γ. Ξαναδιαβάζω το γράμμα μου και ειδικότερα από το σημείο:
Με ρωτάς, τι θα έκανε η κυρία αν ζούσε στη Συρία και τη βίαζαν; Απαντώ ότι, αν η Έστερ (η ομιλήτρια του βίντεο) είναι παρόμοιας πνευματικής στάθμης με τον διδάσκαλό μου, θα έκανε το ίδιο. Θα αποχαιρετούσε τον επίδοξο βιαστή της και θα αποχωρούσε πριν αυτός προλάβει να τη βιάσει, εκτός και αν δεν την ένοιαζε τόσο να βιαστεί. Θα το αποφάσιζε η ίδια.

Εννοείται ότι μπορεί επίσης να επέλεγε να παλέψει μαζί του για να αντισταθεί. Και, αν αυτός τα κατάφερνε, εννοείται ότι θα ήταν ταιριαστό να κοιτάξει να κάνει και μήνυση, αν ήξερε ποιος ήταν και αν είχε τη δυνατότητα.

Εν μέσω όλων αυτών των παθών, του μίσους και της αντιδικίας, αυτό που μπορεί να μας προφυλάξει από το να γινόμαστε κτηνώδη ζώα που διακατέχονται από το μίσος και την εμπάθεια, είναι η συνειδητοποίηση πως, σε ένα βαθύτερο επίπεδο, αυτός που μας βλάπτει είναι ο εαυτός μας. Και ότι ο ανώτερος εαυτός μας δεν μπορεί να βλαφτεί, να καεί, να πληγωθεί.

Για να το βιώσουμε αυτό στην πράξη και να μη μείνει θεωρία, πρέπει να ζήσουμε την όλη εμπειρία από την πλευρά της ενέργειάς της. Να συνειδητοποιούμε όλα όσα συμβαίνουν, τι κάνουμε εμείς και τι κάνουν οι άλλοι, μέσα στον συνειδησιακό μας χώρο. Όσο πιο πολύ ταυτιζόμαστε με τον χώρο αυτό, τόσο πιο πολύ ενοποιείται η ενέργεια που βιώνουμε και, αντί να εκφράζεται διχασμένη ως "εγώ" και "οι άλλοι", ως "η ύλη" και το "επέκεινα", ως "η κοιλάδα του θανάτου" και "η αιωνιότητα", όλα γίνονται ένα - ένα απέραντο ΄Όλο το οποίο δεν βιώνεις ως ξεχωριστό και περιορισμένο άτομο.

Και, για να λειτουργήσει η διαδικασία αυτής της "αναβάθμισης" της εμπειρίας σου, αυτού που η Έστερ περιγράφει ως την δυνατότητα να επιλέγεις την πραγματικότητά σου, χρειάζεται να διατηρείς επιμελώς την ηθική σου (δηλαδή να κοιτάς να μην αποκτηνώνεσαι) σε όλες τις πλευρές της ζωής σου, τόσο ως προς τον τρόπο που θα αντιμετωπίσεις τον "εχθρό" σου όσο και ως προς τον τρόπο που θα αντιμετωπίσεις τον "φίλτατό" σου, δηλαδή τα δύο αντίθετα της ζωής - αυτό που σε απωθεί και αυτό που σε έλκει.

Και πώς αλλιώς θα μπορούσες να περάσεις πέρα από την περιορισμένη βίωση της ύπαρξης υπό τη μορφή δύο πόλων -της ζωής και του θανάτου- αν δεν μπορούσες να χρησιμοποιήσεις την κρίση σου, τη διαίσθησή σου και τη συνείδησή σου, δηλαδή αυτά που σε κάνουν άνθρωπο, για να σταθείς σταθερός και ισορροπημένος ανάμεσα στα δύο άκρα, ανάμεσα στις φωνές των σειρήνων που αντηχούν από κάθε πλευρά της θάλασσας, και σε έλκουν για να ταυτιστείς με τη ζωή και το θάνατο, με τον έρωτα και το μίσος, και να αναλωθείς από αυτά, ενώ εσύ, ο Οδυσσέας που έδεσες τον εαυτό σου με τα ίδια σου τα χέρια, προχωρείς προς τον αβέβαιο ορίζοντα, κυνηγώντας μια Ιθάκη την οποία δεν βλέπεις με τα μάτια σου -μόνο τις Σειρήνες βλέπεις- αλλά για την οποία σου μίλησαν οι διδάσκαλοι της ανθρωπότητας, για την οποία σου μίλησε η σιωπηλή και διακριτική φωνή της καρδιάς σου;

Και ναι, αυτή η ελευθερία κερδήθηκε με στάση λωτού και ΟΜ
- μόνο που δεν κερδήθηκε εντός της ιστορίας, εντός του χρόνου, αλλά εντός του άχρονου.

Κερδήθηκε συνειδητοποιώντας και βιώνοντας το χρόνο εντός του άχρονου, τη ζωή στην ύλη ως μια αντανάκλαση της ζωής της συνείδησης, τον εχθρό σου και τον φίλο σου ως απλά πούλια στη σκακιέρα, και τον εαυτό σου ως ακόμα ένα πούλι.

Οι παρτίδες αρχίζουν και τελειώνουν, τα πούλια μπαίνουν και βγαίνουν από τη σκακιέρα.

Πού είσαι εσύ όταν το πούλι σου βρίσκεται στη σκακιέρα; Και πού είσαι όταν δεν βρίσκεσαι πια στη σκακιέρα; Και ποιος φτιάχνει τους κανόνες του παιχνιδιού, που σε έδεσαν στον αγώνα για να νικήσεις;

Η απάντησή μου λοιπόν είναι δισυπόστατη. Από τη μία, σου απαντώ, με πρακτικό τρόπο. Από την άλλη, σου απαντώ ποιητικά, αλληγορικά, διαισθητικά.

Κι αυτό γιατί δεν υπάρχει ολοκληρωμένη απάντηση. Την απάντηση που θα θεωρήσεις ότι σε σώζει σήμερα, αύριο θα τη δεις να μη λειτουργεί. Αύριο τίποτα δεν θα μπορεί να σε σώσει, ούτε καν αυτός ο αγώνας για την επιβίωσή σου, που τόσο ποθούσες να κάνεις, όταν το τραπέζι ανατραπεί και τα μοτίβα της ζωής και του θανάτου, της νίκης και της ήττας, αλλάξουν.

Γι' αυτό, έχε έναν απλό κανόνα για να ζεις την καθημερινότητά σου.

Κι έχε ένα ευρύ πνεύμα, που διευρύνει την καθημερινότητά σου.

Και βάλε μέσα στη ζωή σου την πίστη της Ιθάκης -- την πίστη ότι, ναι, είναι δυνατόν να δημιουργήσουμε την πραγματικότητά μας, η οποία θα θεμελιώνεται όχι σε μια προσωπική και ξεχωριστή ιδιοσυγκρασία, αλλά στην πνευματική και ολιστική φύση εκείνης της κρυμμένης αρχής που γεννά την εμπειρία μας ευθύς εξαρχής, και μας κάνει κυνηγημένες από τη μοίρα υπάρξεις που ζητιανεύουν λίγη ακόμα ζωή σε έναν αφιλόξενο κόσμο.