Ταξίδι στο Χρόνο, Ελεύθερη Βούληση,
Θάνατος του Σύμπαντος, Ακασικά Αρχεία

          βίντεο

 

Περιγραφή του βίντεο

         (Το παρόν βίντεο είναι συνδυασμός 11 βίντεο, τα οποία δένω γύρω από την αφήγηση του Ισουάρ Πούρι.)
         Ο πνευματικός δάσκαλος Ισουάρ Πούρι μιλά για τη διάλυση του υλικού σύμπαντος και των άλλων δύο κόσμων (αστρικό και αιτιατό), το ταξίδι στο χρόνο, πώς λειτουργούν τα ακασικά αρχεία και το σκοπό τους, και την ψευδαίσθηση της ελεύθερης βούλησης.
         Στο είδος του ντετερμινισμού που προτάσσει, παίρνεις εσύ ο ίδιος τις αποφάσεις για τη ζωή σου πριν αυτή συμβεί. Μετά όμως διαδραματίζεται με προκαθορισμένο τρόπο.
         Πώς θα μπορούσε να εφαρμόζεται αυτός ο προκαθορισμός; Μέσω των γονιδίων; Αποφασίζεις ότι θέλεις να έχεις τις τάδε εμπειρίες και διαλέγεις τα γονίδια που θα στις δώσουν; Αν και δεν αποκλείω πως ένα ελάχιστο μέρος θα μπορούσε να λειτουργεί έτσι (βλ. χρόνο 1:03:15-1:04:30 σχετικά με αυτό), η γενικότερη ιδέα πως τα γονίδια αποφασίζουν ακόμα και τα ίδια τα βιολογικά χαρακτηριστικά μας (για να μην αναφέρουμε καν ψυχολογικά ή συμπεριφορικά χαρακτηριστικά) μοιάζει πλέον απαξιωμένη.          Γράφει ο διάσημος βιολόγος Ρούπερτ Σέλντρεϊκ:

         «Εν τω μεταξύ, στη βιολογία, παρ’ όλη την σθεναρή πεποίθηση στο τέλος του εικοστού αιώνα ότι τα γονίδια και η μοριακή βιολογία θα εξηγούσαν σύντομα την φύση της ζωής, κανένας ακόμα δεν γνωρίζει πώς αναπτύσσονται τα φυτά και τα ζώα από γονιμοποιημένα ωάρια. Και, μετά την ανακοίνωση, από τον Μπιλ Κλίντον και τον Τόνυ Μπλαιρ τον Ιούνιο του 2010, του τεχνολογικού θριάμβου της ολοκλήρωσης της Αποκωδικοποίησης του Ανθρώπινου Γονιδιώματος, υπήρξαν μεγάλες εκπλήξεις. Υφίστανται πολύ λιγότερα ανθρώπινα γονίδια από τα προσδοκώμενα – μόνο 23.000 αντί των 100.000. Ο αχινός έχει περίπου 26.000 και το φυτό του ρυζιού 38.000. Προσπάθειες να προβλεφτούν χαρακτηριστικά όπως π.χ. το ύψος, έδειξαν ότι τα γονίδια ευθύνονται για μόνο ένα πολύ μικρό ποσοστό, που είναι περίπου 5%, για τις διαφοροποιήσεις αυτού του χαρακτηριστικού από άτομο σε άτομο, αντί του αναμενόμενου 80%. Η απεριόριστη αυτοπεποίθηση αντικαταστάθηκε με το πρόβλημα της «χαμένης κληρονομικότητας». Οι επενδυτές στη γενετική και τη βιοτεχνολογία έχασαν πολλά δισεκατομμύρια δολάρια. Μια πρόσφατη έκθεση από τη Σχολή Επιχειρηματικότητας του Χάρβαρντ σχετικά με τη βιομηχανία βιοτεχνολογίας, αποκάλυψε ότι «μόνο ένα ελαχιστότατο ποσοστό εταιρειών έβγαλε κέρδος» και έδειξε πόσο τα πολλά υποσχόμενα σχέδια απέτυχαν ξανά και ξανά.»
         Περισσότερα στο ίδιο το μεταφρασμένο άρθρο εδώ:
         http://www.youtubetranslations.gr/The_Science_Delusion.htm

         Σχετικά με την ενστικτώδη συμπεριφορά των ζώων και την ανάπτυξη των βιολογικών μορφών:
         "Κληρονομικότητα χωρίς γονίδια (Ρούπερτ Σέλντρεϊκ vs Ρίτσαρντ Ντόκινς)"
         https://youtu.be/phhhwbdY1aE 

         Σχετικά με την κβαντική βιολογία:
         "Κβαντικό άλμα σε ένα σύμπαν μαγικό"
         https://youtu.be/OzomfKMWCIM  (χρόνος 56:27 - 1:10:05)

         Η ιστοσελίδα του Ισουάρ Πούρι:
         http://IshwarPuri.org/ 

         Άλλο μου βίντεο σχετικά με την ελεύθερη βούληση υπό το συγκεκριμένο πρίσμα:
         "Τι είναι η κβαντική διεμπλοκή"
         https://www.youtube.com/watch?v=3KNecq6aewA

        

 

                                             Συζήτηση

         babis Rekaris
         «Είναι πραγματικά λυπηρό σε ένα τόσο πνευματικό και διδακτικό έργο να χρησιμοποιούνται τέτοιες εκφράσεις όπως "ψωλάρα"!!»

        Σπάρτακος Μάχος
         Πράγματι! ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΤΕΤΟΙΕΣ ΛΕΞΕΙΣ ΣΕ ΚΑΝΑΛΙ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙ ΠΟΛΥ ΚΑΛΗ ΔΟΥΛΕΙΑ! Ευχαριστώ!

         Κίμων
         Έγραψα [μέσα στο βίντεο]:
         «Οι εμπειρίες δεν έχουν ως αίτιό τους την πρόσθεση των κομματιών της ύλης. Τις ίδιες εμπειρίες μπορείς να τις έχεις και χωρίς ύλη. Πιστεύεις πως αν ο άντρας σου δεν είχε τις φαρδιές πλάτες και την ψωλάρα που έχει δεν θα τον ερωτευόσουν, μα στην πραγματικότητα αυτός είναι απλά ένα σύμβολο κάποιου άυλου πράγματος που έχασες πολύ πριν αυτός γεννηθεί, και που το ψάχνεις σε αυτόν.

         Γι' αυτό κι όλος ο κόσμος είναι καλυμμένος στο μυστήριο, τα απώτατα αίτια των εμπειριών είναι άγνωστα, άψυχη και έμψυχη ύλη είμαστε κούκλες σε κουκλοθέατρο, εκφράζοντας πραγματικότητες που μας ξεπερνούν.
         Γυρίζοντας στην ρευστότητα αναζητούμε την ικανοποίηση των πόθων όχι με την πρόσθεση του ενός αντικειμένου στο άλλο –διότι ό,τι προστίθεται αφαιρείται κιόλας–, μα με την αύξηση της θεμελιακής ουσίας που δίνει στα αντικείμενα τον ποθητό τους ρόλο και χρήση.
         Η έκρηξη του νου μέσα στην ύλη ενοποιεί την ύλη ως αντικείμενο και ερέθισμα και εισάγει τον κόσμο των αντικειμένων μέσα στον Εαυτό.
         Γι' αυτό και μας λένε: ζήσε συνειδητά. Σπάσε τον κώδικα της εμπειρίας του πόθου με το σφυρί της διάκρισης.
         Τι είναι η δίψα, τι η πείνα, τι η νύστα, τι η δύναμη και η ομορφιά;
         Πώς παράγεις την ουσία μέσα απ' τα ίδια σου τα παραπονεμένα μουρμουρητά;»

         Η λέξη δεν εκφράζει την δική μου οπτική, μα την οπτική των γυναικών που υλοποιούν το αντικείμενο του πόθου τους, δίχως να καταλαβαίνουν ότι είναι ιδεατό. Το ίδιο ισχύει και για τους άντρες αντίστοιχα.

         Η πτώση από το ιδεατό στο υλικό περιγράφεται στην Αγία Γραφή ως πτώση του Αδάμ από τον Παράδεισο, και μια ανάλογη περιγραφή είναι η πτώση των καλών αγγέλων και μετατροπή τους σε κακούς.

         Δεν είναι κάτι που μπορούμε να πάρουμε ρομαντικά και ανέμελα.
         Αν δεν μπορείς να δεις στον άντρα σου την ψυχή του, αν σχετίζεσαι με το σώμα του, τότε πέφτεις, με την ίδια σου τη θέληση, από τον Ουρανό στην άβυσσο της ματαιότητας και της θνητότητας.
         Μην ταυτίζεσαι λοιπόν με το σώμα μέσω του ρομαντισμού, γιατί ο ρομαντισμός τότε αποτελεί το μέσο πτώσης για την ψυχή.
         Η λέξη «ψωλάρα» δεν χρησιμοποιήθηκε επιπόλαια. Είχε σκοπό να σπάσει τον ρομαντισμό, να κόψει τα σχοινιά που σε δένουν με το προσωρινό.

         Υ.Γ. Θα μπορούσες να είσαι ρομαντικός χωρίς να δένεσαι με το σώμα; Ή είναι η ίδια η έννοια του ρομαντισμού άρρηκτα συνδεδεμένη με αυτό;
         Υπάρχει τρόπος να αισθάνεσαι πως οι άλλοι είναι συμπληρώματα του εαυτού σου, χωρίς να πέφτεις στον κόσμο των περιορισμένων μορφών;
         Υπάρχει τρόπος να αισθάνεσαι πως οι άλλοι είναι συμπληρώματα του εαυτού σου, χωρίς να τεμαχίζεις, μειώνεις, αποδυναμώνεις τον εαυτό σου;
         Διότι ποιος είσαι πράγματι εσύ, που κοιτάς τον άλλον ρομαντικά;
         Η έννοια των άλλων έρχεται αυθόρμητα, ενστικτωδώς.
         Η έννοια του εαυτού μας έρχεται αυθόρμητα, ενστικτωδώς.
         Όμως η έννοια του εαυτού μας και κατ' επέκταση των άλλων επιδέχεται εμβάθυνσης, και τότε η περιορισμένη φύση όλων γίνεται εμφανής και αναδιαρθρώνει το πλαίσιο αποτίμησής τους, προσανατολίζοντάς μας εκ νέου και συνειδητά προς μια ευτυχία γνήσια, ουσιώδη και σταθερή.

         Κ.Κ.
         Με όλο τον σεβασμό, γιατί πράγματι κάνεις καλή δουλειά, ούτε εμένα μου άρεσαν τα σχόλιά σου (τουλάχιστον τα περισσότερα, αν όχι όλα). Θα σταθώ σε ένα συγκεκριμένο παράδειγμα, για να κάνω την κριτική μου εποικοδομητική για σένα. Αυτός είναι ο σκοπός της κριτικής, όταν αυτή δεν είναι κακοπροαίρετη. Πάμε λοιπόν! Στο σημείο που αναφέρεσαι στην πραγματική φύση της ύλης και στο γεγονός ότι δεν είμαστε ένα μάτσο σάρκα και οστά, απευθύνεσαι γενικόλογα σε κάποια υποτιθέμενη γυναίκα, λέγοντάς της ότι ο μπρατσαράς που ερωτεύτηκε και παντρεύτηκε με την "ψωλάρα" (όπως εσύ γράφεις) , δεν είναι άλλο από μια νοητική προβολή κτλ ...κτλ... Εδώ, εμείς (τουλάχιστον όσοι διαθέτουμε πιο διεισδυτική ματιά και κριτικό πνεύμα ) , αντιλαμβανόμαστε έναν άνθρωπο που εκφράζει οργή προς το γυναικείο φύλο. Μια συγκεκαλυμμένη, σεξιστική διαμαρτυρία , που καθόλου δεν αφορά στο περιεχόμενο του υλικού που παρουσιάζεται. Αντίθετα, όσοι έχουμε την διάθεση να ακούσουμε κάτι πέρα από τα συμβατικά, θέλουμε να συνδεθούμε με την αρμονική και συμφιλιωμένη με τον εαυτό πλευρά μας. Με αυτού του είδους την παρέμβαση που έκανες, εκεί που ταξίδευα, με γείωσες σε μια φρικτή πραγματικότητα : Οι άνθρωποι απέχουμε πολύ , ακόμα και από την στοιχειώδη κατανόηση αυτού που πρεσβεύουμε.

         Κίμων
         Τι ακριβώς είναι αυτό που αισθάνεσαι πως λέω το οποίο εκφράζει οργή; Ότι η γυναίκα βλέπει τον άντρα ως «μπρατσαρά» και «ψωλάρα»; Δηλαδή ότι τον θέλει «για τον πούτσο»;
         Επειδή αυτό εννοώ, θα υποθέσω ότι αυτό εννοείς και εσύ, ότι δηλαδή καταλαβαίνεις αυτό που λέω.
         Οπότε σε ρωτώ: Έχω λάθος;
         Δεν «υλοποιούμε» τον άλλον (είτε είναι άντρας είτε γυναίκα) όταν τον θέλουμε σεξουαλικά;
         Ας το κάνω πιο συγκεκριμένο (και φυσικά αφορά αμφότερα τα φύλα): Ας πούμε ότι είσαι παντρεμένος, και ξαφνικά σταματάς να παρέχεις στη σύζυγο σεξουαλική απόλαυση. Δεν θα σου πει «αγοράκι, εγώ για αυτό σε παντρεύτηκα, και να ξέρεις πως υπάρχουν πολλά ψάρια στο νερό, δεν είσαι ο μόνος»;
         Θα στο πει ή όχι;
         Δεν σημαίνει αυτό πως η λεγόμενη «αγάπη» τελικά ανάγεται σε υλιστικές διαδικασίες, και πως, αν δεν μας τύφλωνε το ρομάντσο, θα βλέπαμε πως η ερωτική σχέση μάς μετατρέπει σε αντικείμενα;
         Λοιπόν η λέξη «πουτσαράς» είχε σκοπό να σπάσει το ρομάντσο, ώστε ο θεατής να αντιληφθεί την πραγματικότητα της κατάστασης.
         Μπορεί να ήταν δυσάρεστη, αλλά δεν την βλέπω ως λάθος.
         Λάθος θα ήταν αν είναι λάθος ο τρόπος που αντιλαμβάνομαι την κατάσταση, τη σχέση ανδρών-γυναικών.
         Την αντιλαμβάνομαι λάθος; Δεν ισχύει ο τρόπος που την περιγράφω πιο πάνω;

         Γράφεις: «Αντίθετα, όσοι έχουμε την διάθεση να ακούσουμε κάτι πέρα από τα συμβατικά, θέλουμε να συνδεθούμε με την αρμονική και συμφιλιωμένη με τον εαυτό πλευρά μας.»
         Ασφαλώς και θέλουμε τη συμφιλιωμένη με τον εαυτό πλευρά μας. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα είμαστε συμφιλιωμένοι με το σώμα μας, και ειδικά με την σεξουαλική ή ερωτική τάση του σώματος.
         Άλλο σώμα, άλλο εαυτός.
         Μήπως η σχέση με τον εαυτό προϋποθέτει μια επανάσταση προς το σώμα, τον ερωτισμό του, τον ρομαντισμό του, και την διάθεση και την προσκόλλησή του στο υλικό;
         Μήπως δηλαδή, ο πνευματικά προσανατολισμένος άνθρωπος είναι τελικά επαναστάτης προς την ύλη;
         Και μήπως είναι θεμιτό αυτή η επανάσταση να περιλαμβάνει και οργή;
         Οργή προς τι; Προς την τάση του νου, μέσα στον καθένα, να ταυτίζεται με την ύλη.
         Πώς, αλήθεια, θα μπορούσες να ξεπεράσεις τον εαυτό σου, αν δεν είσαι θυμωμένος προς αυτόν, αν δεν τον απορρίπτεις, αν δεν θες να τον καταρρίψεις;
         Κι εδώ μιλώ όντως για τον υλικό εαυτό σου, που είναι όμως μια πραγματικότητα – αυτή που καλείσαι να υπερβείς.

         Για μένα, το θέμα δεν είναι αν νιώθεις οργή ή θυμό ή λύπη ή απελπισία ή οτιδήποτε άλλο μεταξύ των φυσιολογικών ανθρώπινων συναισθημάτων. Το θέμα είναι αν είσαι διατεθειμένος να χρησιμοποιήσεις την συναισθηματική αυτή ενέργεια για να σπάσεις τις αλυσίδες της σκλαβιάς σου.
         Ο διδάσκαλός μου είχε γράψει σε ένα βιβλίο του το παρακάτω:
         Ένας βασιλιάς γύρισε κατάτι νωρίτερα από μια τριήμερη κυνηγετική εκδρομή στην οποία είχε φύγει με αυλικούς του και βρήκε τη γυναίκα του στο κρεβάτι με τον υπουργό παιδείας και θρησκευμάτων (του έβαλα και λίγη σάλτσα, δεν πειράζει). Το σοκ που ένιωσε (βλέπε οργή, απογοήτευση, λύπη και κάθε άλλο παρόμοιο έντονο συναίσθημα) τον οδήγησε να εγκαταλείψει το παλάτι του και να γίνει ασκητής στο δάσος.
         Χωρίς αυτά τα ισχυρά συναισθήματα, πώς θα μπορούσαμε να εγκαταλείψουμε το υλικό μας βασίλειο, τη γυναίκα ή την ερωμένη ή τα παχιά και νόστιμα φαγητά ή τη σιγουριά και την άνεση, και να κυνηγήσουμε με όλη την ψυχή μας το ανώτερο και αθάνατο;
         Μία χλιαρή στάση του τύπου «να έχω και τη γυναίκα με την οποία είμαι ερωτευμένος και να έχω και την ελπίδα μου ότι θα βρω τον Θεό» δεν θα μας οδηγούσε σε πνευματική επιτυχία.
         Διότι, για να ξεκολλήσεις από τα χρυσά δεσμά σου, χρειάζεται μια εξίσου δυναμική και ισχυρή απώθηση από αυτά.
         Μέσα στη φύση, όταν είσαι δεσμευμένος από αυτήν, και δούλος της, και παιχνιδάκι της, πώς θα μπορούσες ποτέ να βρίσκεσαι σε αρμονία;
         Φυσικά, αν όλα πάνε καλά, και έχεις χρήματα, και υγεία, και ισχυρούς και στοργικούς φίλους, και πιστή γυναίκα, και αξιολάτρευτα παιδιά, και ικανοποιητική εργασία, και διασκέδαση και όλα τα άλλα, μπορεί όντως να νιώθεις αρμονία.
         Αλλά για πόσο κρατά;
         Διότι το κάθε πράγμα σέρνει πίσω του τη σκιά του, και η σκιά της ζωής είναι η φθαρτότητά της.
         Απλά σκέψου πόση οργή δημιουργήθηκε μέσα στην ελληνική κοινωνία από τότε που άρχισαν τα μνημόνια.
         Είτε είναι τα μνημόνια, είτε η γυναίκα, είτε ο άντρας, είτε ο προϊστάμενος, είτε η ζωή και η υγεία που περνά, μοιάζει πως αν δεν θρέψεις μέσα σου μια κραυγή διαμαρτυρίας προς την αγάπη για την ύλη, και δεν ξηλώσεις αυτήν απ' τις ραφές της, ελευθερία και λύτρωση θα παραμείνουν όνειρα.
         Ρομαντικά μα απατηλά.

         Κ.Κ.
         Αγαπητέ Κίμωνα, ευχαριστώ που μπήκες στον κόπο να μου απαντήσεις τόσο ενδελεχώς. Κατανοώ τα όσα παραθέτεις και - ως ένα βαθμό - θα συμφωνήσω με την εποικοδομητική πλευρά της οργής. Δεν διέπομαι από κανενός είδους πουριτανισμό και σιχαίνομαι την υποκρισία του καθωσπρεπισμού. Ωστόσο, σε έναν κόσμο που μαστίζεται από πνευματική οκνηρία, αν πραγματικά θέλεις να βάλεις ένα λιθαράκι αφύπνισης, καλό θα ήταν να λειάνεις τις αιχμές του λόγου σου, έτσι ώστε να μη χαθεί ο σκοπός στο πλαίσιο μιας εκφραστικής αψάδας. Οι λέξεις έχουν κραδασμούς και οι ατυχείς φράσεις δημιουργούν εσωτερικές αντιστάσεις. Θέλουμε δεν θέλουμε, ο υλικός μας κόσμος έχει κανόνες και κώδικες ευπρεπούς συμπεριφοράς.
         Από την άλλη, θα πρέπει να σκεφτείς πως ακόμα και σε μία κοινωνία που έχει κάνει την εικόνα θρησκεία, εκεί έξω υπάρχουν άνθρωποι που δεν λειτουργούν καθόλου έτσι. Υπάρχουν άνθρωποι που ερωτεύονται ένα δυνατό μυαλό, την αίσθηση του χιούμορ, το μεγαλείο της ψυχής , ένα χαμόγελο ή ακόμα και το χαριτωμένο σύνολο πολλών μικρών ελαττωμάτων. Ακόμα κι αν αυτοί οι άνθρωποι είναι μειονότητα, δεν τους αξίζει η συλλήβδην τοποθέτηση.
         Αλλά για να το πάω ακόμα πιο πέρα, αν δεχτούμε την σύμβαση ότι βρισκόμαστε σε αυτόν τον πλανήτη για κάποιο ανώτερο λόγο και σκοπό, μήπως είναι οι πεποιθήσεις μας αυτές που πρέπει να αλλάξουμε; Στο παράδειγμα που θέτεις, λες πως αν ένας άντρας πάψει να λειτουργεί σεξουαλικά, τότε η γυναίκα του θα του πει «δεν μου κάνεις πια» (και το αντίστροφο). Στην πράξη όμως, στην πραγματική ζωή, εκατομμύρια ζευγάρια εξακολουθούν να μένουν μαζί , έχοντας ανύπαρκτη σεξουαλική ζωή, προκειμένου να «κρατήσουν» την οικογένειά τους. Και είναι αυτό ένδειξη αγάπης άραγε; Γιατί , στην πράξη, μπορεί να έχεις έναν σύντροφο που σε ικανοποιεί απόλυτα σεξουαλικά, αλλά να μην τον αγαπάς. Αν μιλάμε για έρωτα και όχι για αγάπη, τότε δεν υπάρχει τίποτα το μεμπτό στην ανάγκη για σεξουαλική ικανοποίηση και ομορφιά. Ο έρωτας είναι μια νεύρωση με βιολογικό σκοπό και συγκεκριμένη χρονική διάρκεια. Είναι μια συναισθηματική κατάσταση, απόλυτα συνυφασμένη με τον υλικό μας κόσμο και το ωφελιμιστικό του υπόβαθρο. Το ζήτημα είναι τί μένει στην ψυχή του ανθρώπου, όταν ο έρωτας τελειώσει.
         Αν υποθέσουμε ότι αυτό που μένει είναι η αγάπη και η σύντροφος σταθεί απέναντι στον σύντροφό της και του πει : « Σε αγαπώ και δεν θέλω να σε χάσω από τη ζωή μου, αλλά δεν με ικανοποιείς σεξουαλικά , γι’ αυτό θα ικανοποιώ κάπου αλλού αυτή την υλική-σωματική μου ανάγκη», τότε η αγάπη της θα αμφισβητούταν; Και αν ναι, γιατί; Επειδή έχουμε δομήσει τις συγκεκριμένες κοινωνικές μας πεποιθήσεις; Αν ο σύντροφός της την αγαπά το ίδιο, δεν θα αποδεχτεί την ανάγκη της για σεξουαλική ικανοποίηση (και το αντίστροφο) ;
         Αυτό που θέλω να πω είναι πως, για να σταθεί το παράδειγμά σου, θα πρέπει να διαχωρίσουμε την αγάπη από τον έρωτα. Ο έρωτας, ποτέ δεν είναι ανιδιοτελής και δεν μπορούμε να ζητάμε από αυτόν ποιότητες που, εγγενώς, δεν έχει. Παρ’ όλα αυτά είναι μια υπέροχη βιολογική και συναισθηματική κατάσταση που , διαχρονικά, αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για υψηλή καλλιτεχνική έκφραση. Το σώμα μας και οι ηδονές του, η υλική μας πλευρά, δεν θα έπρεπε να υποβαθμίζονται στο βωμό της ανάγκης για πνευματική αφύπνιση. Είναι μέρος της διαδικασίας, όχι βδέλυγμα.
         Τέλος, πίστεψέ με, οι άνθρωποι που δεν βλέπουν πέρα από τη μύτη τους, σπάνια θα έβλεπαν το βίντεο που ανέβασες.

         Κίμων
         Γράφεις:
         «Υπάρχουν άνθρωποι που ερωτεύονται ένα δυνατό μυαλό, την αίσθηση του χιούμορ, το μεγαλείο της ψυχής , ένα χαμόγελο ή ακόμα και το χαριτωμένο σύνολο πολλών μικρών ελαττωμάτων.»
         Αν ήταν έτσι, θα ερωτευόμασταν το ίδιο φύλο επίσης. Δεν θα ερωτευόμασταν ανάλογα με το τι υπάρχει «εκεί κάτω», μα ανάλογα με το τι υπάρχει «εκεί πάνω», το δυνατό μυαλό και το χιούμορ και τα άλλα που παραθέτεις.
         Σκέψου όμως, σήμερα, στην εποχή όπου οι τρανσέξουαλ είναι της μόδας, τον άντρα που, μετά από μερικά πολύ ικανοποιητικά ρομαντικά ραντεβού με μια κοπέλα που έχει τις ποιότητες που περιγράφεις, οδηγείται τελικά στο κρεβάτι με αυτήν για να ανακαλύψει ότι… έχει κάτι άλλο «εκεί κάτω» από αυτό που εκείνος κατά φυσικό τρόπο υπέθετε.
         Ω, τι σοκ! Τι θυμός! Τι ντροπή! Τι σαστισμάρα! Πώς μπλέχτηκα εγώ σε αυτή την κατάσταση, λέει ο έκθαμβος ανήρ.
         Πού πήγε ο ρομαντισμός; Πού πήγε το ισχυρό μυαλό, το χιούμορ, το μεγαλείο της ψυχής;
         Τα πήρε ο άνεμος, μαζί με κάθε ανώτερη ροπή.

         «Στο παράδειγμα που θέτεις, λες πως αν ένας άντρας πάψει να λειτουργεί σεξουαλικά, τότε η γυναίκα του θα του πει "δεν μου κάνεις πια" (και το αντίστροφο). Στην πράξη όμως, στην πραγματική ζωή, εκατομμύρια ζευγάρια εξακολουθούν να μένουν μαζί , έχοντας ανύπαρκτη σεξουαλική ζωή, προκειμένου να «κρατήσουν» την οικογένειά τους. Και είναι αυτό ένδειξη αγάπης άραγε;»
         Όχι, δεν είναι. Αυτό που λέω είναι πως η φύση του υλικού δεσμού είναι να γεννηθεί κάτι υλικό. Συνεπώς το κάθε μέρος αυτής της σχέσης ενστικτωδώς κρίνει τον άλλο ανάλογα με τα «εφόδια» που φέρνει σε αυτή τη γέννηση. Αν πάρεις μια όμορφη γυναίκα, μπορεί και τα παιδιά να γίνουν όμορφα, και με τη σειρά τους θα έχουν πλεονεκτήματα στις δικές τους αναπαραγωγικές πιθανότητες. Αν πάρεις έναν φραγκάτο άντρα, θα μπορεί να σου παρέχει όταν εσύ θα έχεις βαρύνει και θα σου είναι δύσκολο να δουλεύεις. Άσε που δουλειά συν παιδιά για μερικά χρόνια σημαίνει διπλή δουλειά, και γιατί να θες να δουλέψεις διπλά;
         Γιατί, αν μπορείς να δουλέψεις μονά με τα δικά του λεφτά;

         Αυτά τα δύο βασικά λοιπόν, τα λεφτά και η ομορφιά, είναι οι προδιαγραφές για έναν «επιτυχημένο γάμο». Ο ένας έρχεται ο άλλος φεύγει, μέχρι να βρεις τον κατάλληλο υποψήφιο. Απ' εκεί και πέρα, άπαξ και παντρευτείς, και αυτός γίνει ο πατέρας των παιδιών σου, δημιουργούνται συναισθηματικοί δεσμοί, βασισμένοι σε αυτό το είδος της υλικής γέννησης -που είναι και ο σκοπός του γάμου-, τους οποίους γίνεται όλο και πιο δύσκολο να σπάσεις. Αν βαρεθείς τον συγκεκριμένο άνθρωπο μπορεί να έχεις εραστές «στο πλάι» αλλά να μην χωρίζεις για χάρη των παιδιών σου. Ή μπορεί να φεύγεις από τη σχέση μέσα στο μυαλό σου. Ή μπορεί να θες μα να αδυνατείς γιατί πέρασε η ηλικία σου, οπότε δεν είσαι καλή υποψήφια για να γεννήσεις πλέον.
         Το γεγονός πως δεν φεύγεις εξωτερικά δεν δείχνει αγάπη. Δείχνει πως οι αλυσίδες σφίγγουν, και δεν είσαι το ίδιο ευμετακίνητος και ευέλικτος πια.
         Και μετά, υπάρχει και η συνήθεια. Ένα σωρό πράγματα, όπως τη δουλειά μας, δεν τα αλλάζουμε, ακόμα κι αν δεν μας αρέσουν, γιατί έχουμε μπει σε ένα συγκεκριμένο μοτίβο και οι αλλαγές φέρνουν αναστάτωση και κινδύνους.

         Σκέψου τον άντρα που υποτίθεται πως αγαπάει τη γυναίκα του, και μένει με αυτήν για αυτό το λόγο καθώς τα χρόνια περνούν, και αυτή αποφασίζει να «ταυτοποιηθεί» ως άντρας. Αλλάζει κόμμωση, ρούχα και πιθανόν και γεννητικά όργανα ακόμα (σήμερα ΟΛΑ γίνονται). Σκέψου το σοκ για τον άντρα, που την έβλεπε ως τη «γυναίκα του».
         Μέσα στο μυαλό του, αυτή ήταν το άλλο του ήμισυ, και το ξυπνητήρι ήταν υπερβολικά σκληρό.

         «Γιατί, στην πράξη, μπορεί να έχεις έναν σύντροφο που σε ικανοποιεί απόλυτα σεξουαλικά, αλλά να μην τον αγαπάς.»
         Ναι, γιατί μπορεί να μην έχεις ρομαντικά αισθήματα για αυτόν. Το ρομαντικό αίσθημα περιλαμβάνει την ιδέα πως ο άλλος είναι το έτερο ήμισυ και για την ψυχή σου επίσης. Το παιδί που θέλεις να κάνετε, ή που έχετε ήδη κάνει, δεν συμβολίζει για σένα μόνο μια σωματική ένωση, μα και μια ψυχική ανανέωση του ίδιου του εαυτού σου. Δεν το βλέπεις μόνο ως σώμα, μα ως τον εαυτό σου σε άλλο σώμα.
         Αυτό είναι μέρος της νοοτροπίας του ρομαντισμού.
         Ποια είναι η βάση όμως όλων αυτών των συναισθημάτων; Είναι η σωματική γέννηση, η σωματική μορφή, όπως ήδη έδειξα. Άλλαξε αυτή, και όλα αλλάζουν.

         «Αν μιλάμε για έρωτα και όχι για αγάπη, τότε δεν υπάρχει τίποτα το μεμπτό στην ανάγκη για σεξουαλική ικανοποίηση και ομορφιά. Ο έρωτας είναι μια νεύρωση με βιολογικό σκοπό και συγκεκριμένη χρονική διάρκεια. Είναι μια συναισθηματική κατάσταση, απόλυτα συνυφασμένη με τον υλικό μας κόσμο και το ωφελιμιστικό του υπόβαθρο. Το ζήτημα είναι τί μένει στην ψυχή του ανθρώπου, όταν ο έρωτας τελειώσει.»
         Και πιστεύεις ότι από μια εγωκεντρική, ωφελιμιστική επιδίωξη μπορεί να μείνει κάτι ανώτερο; Ότι μια «νεύρωση» μπορεί να οδηγήσει σε μια συνειδητοποίηση; Ότι από την απόλαυση δημιουργείται σοφία;

         Αυτό που μένει, αν τα πράγματα πάνε «κακά», είναι πίκρα και δυστυχία. Αν τα πράγματα πάνε «καλά», είναι η αίσθηση πως είσαι ολοκληρωμένος επειδή το συμπλήρωμά σου βρίσκεται δίπλα σου. Ότι έχεις έναν άλλο εαυτό έξω από το σώμα σου. Ότι είσαι διευρυμένος.
         Όλα αυτά γκρεμίζονται με διάφορους τρόπους. Ένας από αυτούς είναι όταν ο άλλος πεθάνει.

         «Αν υποθέσουμε ότι αυτό που μένει είναι η αγάπη και η σύντροφος σταθεί απέναντι στον σύντροφό της και του πει : «Σε αγαπώ και δεν θέλω να σε χάσω από τη ζωή μου, αλλά δεν με ικανοποιείς σεξουαλικά , γι’ αυτό θα ικανοποιώ κάπου αλλού αυτή την υλική-σωματική μου ανάγκη», τότε η αγάπη της θα αμφισβητούταν; Και αν ναι, γιατί;»
         Συχνά γυναίκες ξαφνικά συνειδητοποιούν πως ο εραστής τους δεν κάνει το γαλλικό φιλί όπως εκείνες ονειρεύονταν. Και του λένε: «Αγάπη μου, θα χρειαστεί να συνεχίσω να ψάχνω, ας μείνουμε εμείς φίλοι, εντάξει;»
         Για πόσο κρατά αυτή η φιλία όμως; Όταν το πάθος τους απευθυνθεί σε κάποιον άλλον, η «κάθε Δευτέρα» που συναντιόνταν με τον πρώην για σινεμά γίνεται «κάθε δεύτερη Δευτέρα», γίνεται «όταν έρθει ένα αξιοσημείωτο έργο» και μετά «μόλις τελειώσω εκείνη τη σημαντική υποχρέωση».
         Γιατί; Διότι έδεσαν αλλού το γάιδαρό τους.
         Και αποχωρούν με έναν εύσχημο τρόπο.

         Είναι αυτό αγάπη;

         «Αν ο σύντροφός της την αγαπά το ίδιο, δεν θα αποδεχτεί την ανάγκη της για σεξουαλική ικανοποίηση (και το αντίστροφο);»
         Ο άνθρωπος δεν ζει μόνο στο σώμα του μα και στο μυαλό του. Το μυαλό, όταν δεν είναι εξελιγμένο, ζει αναπαράγοντας τα μοτίβα του σώματος. Έτσι, αν έχεις με κάποια μια σχέση για κάποιο διάστημα, η σχέση αυτή συνεχίζει να υπάρχει στο μυαλό σου ακόμα κι όταν περάσει. Αν πρόκειται, με κάποιους συμβολικούς τρόπους, να σου δίνει την «αγάπη» που σου έδινε πρότερα, μπορεί να μην είσαι διατεθειμένος να τη χάσεις.

         «Αυτό που θέλω να πω είναι πως, για να σταθεί το παράδειγμά σου, θα πρέπει να διαχωρίσουμε την αγάπη από τον έρωτα. Ο έρωτας, ποτέ δεν είναι ανιδιοτελής και δεν μπορούμε να ζητάμε από αυτόν ποιότητες που, εγγενώς, δεν έχει.»
         Και επειδή δεν είναι ανιδιοτελής δεν μπορεί να οδηγήσει στην ανιδιοτέλεια και την ελευθερία. Παραμένεις εγκλωβισμένος στον μικρό σου κόσμο, στον σωματικό σου κόσμο, στον ατομικό σου κόσμο, στο περιορισμένο σύμπαν της ασήμαντης και παροδικής ζωής σου.

         «Παρ’ όλα αυτά είναι μια υπέροχη βιολογική και συναισθηματική κατάσταση που , διαχρονικά, αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για υψηλή καλλιτεχνική έκφραση.»
         Υπέροχο μπορεί να είναι κι ένα «ταξίδι» με «ουσίες». Όμως δεν ανοίγει πραγματικά την ψυχή, παρόλο που για λίγη ώρα μπορεί να βλέπεις αγγέλους και δαίμονες. Η χημεία σου άλλαξε, μα μόλις επιστρέψεις στο κανονικό, you are the same old John.

         «αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για υψηλή καλλιτεχνική έκφραση».
         Είναι αλήθεια αυτό; Είναι αλήθεια πως μια σωματική διέγερση μάς εισάγει σε ένα κόσμο απέραντης ουσίας και σοφίας βιωμένο στη συνείδηση;
         Σίγουρα δεν έχω δει τίποτα τέτοιο στη δική μου ζωή, ούτε και έχω γνωρίσει κάποιον για τον οποίον ισχύει.

         «Το σώμα μας και οι ηδονές του, η υλική μας πλευρά, δεν θα έπρεπε να υποβαθμίζονται στο βωμό της ανάγκης για πνευματική αφύπνιση. Είναι μέρος της διαδικασίας, όχι βδέλυγμα.»
         Θα ήταν θαυμάσιο αν ίσχυε κάτι τέτοιο. Γιατί όλες οι πνευματικές και θρησκευτικές παραδόσεις μάς θέλουν σωματικά αγνούς. Αν θα μπορούσαμε μέσα από τον πειρασμό, μέσα από τον έρωτα για το προσωρινό, να μπούμε στο αιώνιο, τότε δεν θα υπήρχε και ανάγκη για θυσία. Βλέπεις όμως πως αυτό που διδάσκουν είναι η θυσία. Είτε πρόκειται για τον σταυρωμένο Χριστό, είτε για τον Βούδα που λιμοκτονεί στο δάσος, είτε για τους ασκητές στις ερήμους και τους πιστούς που τους τρώνε τα ρωμαϊκά λιοντάρια, είτε για τον καθημερινό άνθρωπο που καθοδηγείται να νηστεύει και να προσεύχεται, το μήνυμα είναι πως η πύλη για το αιώνιο δεν είναι η αγάπη για το προσωρινό, μα η αγάπη για το αιώνιο. Και πως η αγάπη για το αιώνιο έρχεται μέσα από την πάλη με το προσωρινό και την μη υπαγωγή μας σε αυτό.
         Γι' αυτό κι ο Χριστός είπε: «Αν κάποιος έρχεται κοντά Μου και δεν απαρνιέται τον πατέρα του και τη μητέρα του, τη γυναίκα του και τα παιδιά του, τους αδελφούς και τις αδελφές του, ακόμα και την ίδια του τη ζωή, δεν μπορεί να είναι μαθητής Μου». (Λουκ. 14:26)

         Αν είναι έτσι, ίσως πεις, γιατί το γυμνό γυναικείο σώμα φιγουράρει μέσα στο υλικό κάποιων ποιητών και λογοτεχνών του ρομαντισμού;
         Ο ρομαντισμός ήταν μια ιδεολογική κίνηση που πρέσβευε πως η «επιστροφή στη φύση» είναι η απάντηση στα δεινά του ανθρώπου. Το γυναικείο σώμα συμβόλιζε τη φύση. Οι άντρες που επιδίδονταν σε αυτή τη δραστηριότητα επιχειρούσαν να φέρουν την γοητεία που τους ασκούσε η μορφή του άλλου φύλου στη συνείδησή τους και να την εκφράσουν από εκεί. Δηλαδή να τη συνειδητοποιήσουν. Όμως αυτή η συνειδητοποίηση ποτέ δεν πήγαινε αρκετά μακριά ώστε να εγκολπώσει την ουσία του σώματος, ή την ουσία της γοητείας, μέσα στον ίδιο τον εαυτό τους. Το σώμα πάντα παρέμενε κάτι ξένο προς αυτούς, το «άλλο», αυτό το εξωτερικό πράγμα που αντιπροσώπευε τη δική τους ολοκλήρωση.
         Στο βαθμό που αντικαθιστούσαν τη σεξουαλική πράξη με την εξέταση αυτής μέσω της συνείδησης, μέσω της συνειδητής δημιουργίας γυναικείων μορφών από χρώμα και πηλό, αυτή η δραστηριότητα τούς έκανε όντως πιο συνειδητούς, έτσι ώστε μέσω των έργων τους, όσοι από αυτούς ήταν αισθαντικοί, να μπορέσουν να εκφράσουν κάτι από τον αιώνιο πόθο, κάτι πέρα από τον προσωρινό πόθο.
         Μα, ακριβώς επειδή συνέχιζαν να απορροφώνται στη μορφή –σε μια μορφή που έπαιρνε τη σπουδαιότητά της από τα σεξουαλικά της χαρακτηριστικά– δεν μπορούσαν να πάνε πέρα από αυτή την εμμονή.
         Αντίθετα με αυτούς, ο μυστικιστής πηγαίνει πέρα από την εμμονή, γιατί, μέσω της προσπάθειάς του να απαρνηθεί το σώμα και τις ροπές του, γεννάει το «άλλο», τον εξωτερικό κόσμο, μέσα στην ίδια του την ψυχή.
         Μαζί με αυτόν, κάθε άλλο είδος καλλιτέχνη πέραν του προαναφερόμενου «ρομαντικού» τύπου. Μπετόβεν, Μπαχ, Νταλί, Καζαντζάκης, μαθηματικοί, κοσμολόγοι, σε κανενός την τέχνη δεν φιγουράρει ο έρωτας για το σώμα, μα ο έρωτας για τον Θεό, την κοσμική τάξη, την ομορφιά της τέχνης (πι χι τα απόκοσμα σουρεαλιστικά πεδία του Νταλί), για την λογική τάξη στον χώρο των μαθηματικών, γεωμετρίας, αστρονομίας, κοσμολογίας και φυσικής.

         Η ζωγραφική του γυναικείου σώματος για έναν άντρα, σε αντικατάσταση της ίδιας της σεξουαλικής πράξης, αποτελεί ένα εγχείρημα απάρνησης της ίδιας της ύλης και μετατροπής της σε κάτι ιδεατό, και, ως τέτοια, αποτελεί μια ορθή επένδυση των καλλιτεχνικών ταλέντων.
         Όταν αυτή έχει προχωρήσει επαρκώς, ο ρομαντικός καλλιτέχνης συνειδητοποιεί πως, ως επόμενο βήμα, πρέπει να απαρνηθεί την ίδια τη μορφή, και να βρει την ουσία της απαλλαγμένη απ' τον εγκλεισμό της σε αυτήν.
         Ή, για να το θέσω αλλιώς, την ουσία που ταυτόχρονα εγκλείεται σε όλες τις μορφές, μα και αποχωρεί από αυτές και απουσιάζει.
         Διότι ο γρίφος εκεί είναι που επιλύεται: στην επίλυση της απουσίας. Στην εμβάθυνση στο μυστήριο του θανάτου.

         Πέρα απ' το σωματικό θάνατο, ο ψυχολογικός θάνατος είναι ο θάνατος της προσκόλλησης, η ζωή που μαθαίνουμε να ζούμε μέσα στη συνείδηση, πέρα από σωματικές μορφές.
         Αυτή η απελευθέρωση, η απαγκίστρωση της ζωής μας, του νου μας, από το υλικό του σκεύος είναι η ίδια η ουσία της αυτοδιάθεσης και της ελευθερίας.
         Αλλά και της ικανότητας να αγαπάς μη ωφελιμιστικά, να αγαπάς το ανάλλαχτο και αδιάφθορο που κρύβεται στο σώμα, την ίδια την ψυχή του ατόμου.
         Τότε αυτό, ούτε στην πράξη ούτε στη φαντασία δεν είναι το «έτερο ήμισυ». Μα είσαι ολόκληρος, γιατί κάθε μορφή, αντρική ή γυναικεία, χωρίς διακρίσεις και ροπές και προσκολλήσεις, βιώνεται ως μέρος της δικής σου μεγάλης και ανιδιοτελούς ψυχής.
         Πώς μεγαλώνει η ψυχή σου; Όταν δεν βλέπεις τον εαυτό σου ως μισό. Αν ταυτίζεσαι με το μισό, το αντρικό σώμα, αν επενδύεις στο μισό, πώς μπορείς να δρέψεις τους καρπούς της ολοκλήρωσης, όπως είναι η ανιδιοτελής και ελεύθερη από όρους αγάπη;
         Διότι μπορώ να σε αγαπώ όταν έχεις αναλογία στήθους και γοφών τόσο, ακόμα κι αν δεν κάνουμε τίποτα μαζί. Θρέφεις το νου μου, θρέφεις το αναμάσημα της μορφής σου από το νου μου.
         Αλλά μπορώ να σε αγαπώ όταν βρίσκεσαι σε αντρικό σώμα; Όταν δεν παρέχεις τροφή στο νου μου πια;
         Μπορώ να σε αγαπώ όταν ο νους μου δεν φαντάζεται ότι με συμπληρώνεις;
         Μπορώ να σε αγαπώ όταν δεν είσαι κάτι που εξ/υπηρετεί μια δική μου έλλειψη –την έλλειψη που βιώνω επειδή αποφάσισα πως είμαι το μισό, το αντρικό μου σώμα–,

         μα απλά ο εαυτός σου;

         Τότε και μόνο η αγάπη είναι δική μου, και όχι, όπως το θέτεις, «μια νεύρωση [της φύσης] με βιολογικό σκοπό και συγκεκριμένη χρονική διάρκεια» – – ακόμα κι αν η διάρκεια αυτή παρατείνεται επειδή αναμασώ μες στο μυαλό μου, επειδή έχει εμπεδωθεί εκεί δίχως σοβαρή πρόκληση ο ρόλος σου ως συμπληρώματός μου

         – ως ενός επιπλέον εξαρτήματος ή προέκτασης του ίδιου του σώματός μου.

         Υ.Γ. Έγραψα: «Αυτά τα δύο βασικά λοιπόν, τα λεφτά και η ομορφιά, είναι οι προδιαγραφές για έναν "επιτυχημένο γάμο"».
         Αυτό, ως προς τα λεφτά, ισχύει περισσότερο σε χώρες σαν την Ελλάδα και την Ινδία, που είναι οικονομικά φτωχευμένες, παρά σε βορειοευρωπαϊκές χώρες, που είναι εύπορες. Διότι όταν υπάρχει η υλική βάση, μπορείς να παίξεις περισσότερο και με άλλα πράγματα: ευφυΐα, χιούμορ, διανοητικά ενδιαφέροντα. Όλα μπορούν να έχουν ρόλο στην επιλογή του γαμπρού [και ακόμα και της νύφης], όταν υπάρχει υλικό υπόστρωμα. Και μια ρομαντική κατάσταση δεν δημιουργείται μόνο με βάση τα λεφτά, μα και με βάση αυτά τα πρόσθετα χαρακτηριστικά. Αυτός που θα ενωθεί μαζί μας προτιμούμε να είναι έξυπνος και ενδιαφέρων στην ομιλία και να μας ταξιδεύει, παρά κουτός και μπουνταλάς (αλλά απλά φραγκάτος).
         Όμως το ερώτημα είναι πού στοχεύουν τελικά οι ενέργειες που μπαίνουν σε ένα γάμο. Πρόκειται για δύο μυαλά που θα ανταμώσουν και θα δημιουργήσουν ένα τρίτο μυαλό, ή για δύο σώματα που θα ανταμώσουν για να δημιουργήσουν ένα τρίτο σώμα; Το δίλημμα είναι έντονο: αυτός δεν έχει χρήματα και προοπτικές, μα είναι, κατά χόμπι, οξύνους κριτής της τέχνης και της λογοτεχνίας. Ο άλλος δεν σπιθίζει τόσο, μα θα έχει τα χρήματα για να πληρώσει ιδιωτικό σχολείο για το παιδί μου, ή έστω οπωσδήποτε την τροφή του αν τα πράγματα δυσκολέψουν πολύ. Θα του συμπαρασταθεί, θα ασχοληθεί μαζί του, θα του παρέχει πόρους, γνώσεις, γνωριμίες. Θα το βοηθήσει να αναπτυχθεί.
         Μέσα από τους πόρους που ο υποψήφιος γαμπρός παρέχει στο παιδί και σε εμάς, πι χι μέσα από την προσκόλλησή του σε εμάς, το χρόνο που μας δίνει, τα συναισθήματα που μας δίνει, τα κοινά μας όνειρα να δημιουργήσουμε μια «οικογένεια», δηλαδή να προβάλλουμε τη μορφή μας σε μια τρίτη μορφή, δημιουργείται ένα ρομαντικό υπόβαθρο που στηρίζει τα σχέδια του γάμου. Δεν πρόκειται μόνο για τους οικονομικούς πόρους, μα για τους πόρους εν γένει. Όμως απομόνωσε αυτούς τους πόρους από την υλική αναπαραγωγή και χάνουν το νόημά τους.
         Να ένα παράδειγμα: Ας πούμε πως εγώ ήθελα να παντρευτώ. Τι παρέχω στην υπόθεση;
         Παρέχω έμπνευση που βασίζεται στο βίωμά μου του Θεού και ένα μέρος της ενέργειάς του που άφησε μέσα μου.
         Παρέχω γνώση στο χώρο της φιλοσοφίας και της ψυχολογίας.
         Παρέχω μια καλή καρδιά, συναισθηματική ευαισθησία, και νοημοσύνη αρκετά άνω του μετρίου.
         Παρέχω κοινωνικό έργο με τη μορφή νοήμονος διαδικτυακής διασκέδασης.
         Παρέχω μία μέρα τη βδομάδα συνάντηση με τη νύφη, συζήτηση μαζί της και συναισθηματική της υποστήριξη αν χρειάζεται.
         Δεν παρέχω: λεφτά, τον περισσότερο απ' τον χρόνο μου, ντάντεμα της νύφης σαν να είναι το σημαντικότερο πράγμα στον κόσμο, σεξ και παιδιά.
         Ποια θα ήθελε εμένα για γαμπρό; Θα έκανα ασφαλώς τον χειρότερο γαμπρό στον κόσμο. Γιατί; Χιούμορ, ευαισθησία, καλλιτεχνικότητα και όλα τα άλλα «ανώτερα πράγματα» που παράθεσες ότι οι άνθρωποι μερικές φορές ερωτεύονται, τα έχω. Και, μέσα από ένα γάμο, θα είχες πρόσβαση σε αυτά. Τι λοιπόν θέλεις;
         Θέλεις να γεννήσεις υλικά. Όλα τα άλλα είναι συμπληρωματικά. Αν οι πόροι σου δεν υλοποιούνται ως ντάντεμα της προσωπικότητας και της υλικής μορφής, δεν ενδιαφέρεις.
         Όσο πιο δύσκολες είναι οι συνθήκες από υλική άποψη, τόσο περισσότερο ο βασικός σκοπός του γάμου έρχεται στο προσκήνιο. Κάποτε δούλευα βοηθός αποθηκάριος και ένας συνάδελφος μού είπε: «Τώρα που παίρνεις ένα χιλιάρικο το μήνα, μπορείς και να παντρευτείς».
         Γιατί; Διότι πάμε να στήσουμε κάτι υλικό.
         Σε πιο ευαίσθητες, πνευματικές ψυχές η συνειδητοποίηση αυτής της αντίθεσης μεταξύ της υλικής και πνευματικής δημιουργίας είναι πιο γλαφυρή και έντονη. Οι περισσότεροι ούτε καν θα τη σκεφτούν.
         Φυσικά και προσπαθούμε να φτιάξουμε κάτι υλικό. Τι σημαίνει πνευματικό;
         Υπάρχει αυτή η λέξη καν στο λεξικό;

         Εκεί είναι και που διαφαίνεται ισχυρός ο ρόλος της ψωλάρας. Εξυπηρετεί τον βασικό σκοπό του γάμου, δίχως τον οποίο οι διάφορες συναισθηματικές ενέργειες χάνουν το περιεχόμενό τους.
         Περισσότερα ατού, όπως χιούμορ, ψυχική ευαισθησία, καλλιτεχνική αισθαντικότητα ή δύναμη λογικής ανάλυσης, δυνάμεις νοημοσύνης και καρδιάς, που δεν επενδύονται στη σχέση των δύο και αργότερα των τριών, αποτελούν απλό πιθανό συμπλήρωμα, για κάποιους, μα περιφερειακό κι όχι ουσιαστικό.

         Κι έτσι, ο κόσμος γυρίζει. Αλλά το πνεύμα παραμένει στατικό.
         Παραμένει αγέννητο, γιατί επενδύσαμε την καρδιά και την ψυχή μας στην υλική γέννηση.

         Κ.Κ.
         Φίλε Κίμωνα, η απάντησή σου είναι ένα τεράστιο κείμενο που θα έπρεπε να αφιερώσω άπειρο χρόνο για να κάνω αυτό που έκανες εσύ, δηλαδή να απαντώ σε κάθε παράγραφο (θα το ήθελα, αλλά δεν υπάρχει αυτός ο χρόνος. Αυτές οι συζητήσεις γίνονται προσωπικά , ώστε ο διάλογος να είναι άμεσος). Έχοντας διαβάσει, λοιπόν, κρατώ το νόημα και απαντώ στο δια ταύτα, αποφεύγοντας να καταπιαστώ με τις πολλές και διάφορες διαφωνίες μου.

         Για να μπορέσουμε να συνεννοηθούμε θα διατυπώσω, ξεκάθαρα, εκείνο που υπαινίχτηκα στην προηγούμενη ανάρτησή μου: Προκειμένου να υπάρξουμε και να ενσαρκωθούμε σε αυτή την μικρή και πεζή μας ύπαρξη, πρέπει να έχει προηγηθεί έλξη και σεξ. Έτσι γεννιόμαστε και σε αυτό συμφωνούμε όλοι. Σωστά; Αφού γεννηθούμε, αποκτούμε την πιθανότητα-επιλογή να ασχοληθούμε με την εξύψωση του πνεύματός μας ή όχι. Σωστά;
         Μέχρι εδώ, λοιπόν, έχουμε ένα σίγουρο δεδομένο. Χωρίς την υλική πλευρά των πραγμάτων, δεν έχουμε αντικείμενο συζήτησης. Χωρίς την επιθυμία για σεξ , δεν έχουμε παραγωγή σαρκίου, ώστε να κατοικήσει η ψυχή… η συνειδητότητα… ή ό,τι και όπως ο καθένας πιστεύει. Σωστά; Συμφωνούμε μέχρι εδώ άραγε; Η μεγάλη μας πνευματική δοκιμασία, είναι η νίκη του πνεύματος επί της φθαρτής σάρκας. Σωστά; Νομίζω ότι συμφωνούμε απόλυτα σε αυτό. Η ομοφυλοφιλική σχέση που αναφέρεις στο παράδειγμα σου, δεν είναι αυτό που η φύση σκόπευε. Δεν προάγει την διαδικασία της ενσάρκωσης και οδηγεί την συζήτηση σε άλλες, περιττές προεκτάσεις (δεν έχω κανένα θέμα με τους ομοφυλόφιλους φίλους. Κάτι άλλο ήρθαν να μάθουν σε αυτή τη ζωή κι αυτοί) .
         Για να κατορθώσουμε να επικρατήσουμε επί των σαρκικών ηδονών-προκλήσεων, όπως πολύ ορθώς αναφέρεις, χρειάζονται θυσίες. Θυσίες που είναι καταγεγραμμένες και βιβλικά (στο σημείο αυτό να αναφέρω ότι δεν θεωρώ την αγία γραφή αξιόπιστη πηγή, ώστε να την συμπεριλάβω σε μία σοβαρή συζήτηση. Εκτός από την αποκάλυψη που υποτίθεται ότι την έγραψε ο ίδιος ο Ιωάννης και ίσως κάποιες επιστολές του Παύλου, όλη η υπόλοιπη καινή διαθήκη δεν γράφτηκε από τους ίδιους τους μαθητές, αλλά μετά από, τουλάχιστον, 150 χρόνια και από κάποιους άλλους πιστούς. Άλλωστε, η κατά διαφόρων μαθητών εκδοχές διαφέρουν μεταξύ τους σημαντικά. Οι ανακολουθίες είναι πολλές και οι οικουμενικές σύνοδοι λογόκριναν το τελικό αποτέλεσμα προσθαφαιρώντας κατά το δοκούν. Αυτό που διασώθηκε μέχρι τις μέρες μας, είναι αυτό που επέτρεψαν τα αλλοτινά συμφέροντα).
         Ανεξάρτητα από τις παραπάνω «βιβλικές» διαφωνίες μου, θα συμφωνήσω πως η θυσία είναι βασικό συστατικό της πνευματική ανύψωσης, σχεδόν σε όλες τις θρησκείες.
         Τι είναι όμως θυσία; Θυσιάζω κάτι όταν, αυτό το κάτι, το θεωρώ σημαντικό και εγκαταλείποντάς το θα μου στοιχίσει. Αν είχα νευρική ανορεξία και έκανα νηστεία, δεν θα θυσίαζα τίποτα!
         Αν ήμουν ανέραστη και απείχα από το σεξ, δεν θα θυσίαζα τίποτα!
         Αν ήμουν φτωχή και αρκούμουν στα λίγα, μη ξέροντας ότι υπάρχει πλούτος, δεν θα θυσίαζα τίποτα!
         Κατά μία έννοια αν δεν υπήρχε η ύλη και οι απολαύσεις της, δεν θα μπορούσαμε να μιλάμε για πνευματική ανύψωση. Δεν θα υπήρχε το στοιχείο της θυσίας. Συμπερασματικά , λοιπόν, η ύλη είναι μέρος της διαδικασίας. Στο βαθμό που είναι μέρος της διαδικασίας, η υλική μας πλευρά και οι απολαύσεις της, δεν μπορεί να υποβαθμιστεί. Στο βαθμό που η ηδονή είναι μέρος της διαδικασίας της δημιουργίας μας, δεν μπορεί να υποβαθμιστεί. Υπάρχουν κάποιοι άθλοι που πρέπει να επιτευχθούν σε αυτό το ταξίδι προς την πνευματικότητα. Πρέπει να έχεις ζήσει, να έχεις βιώσει-χαρεί, αυτές τις απολαύσεις για να υπάρξει θυσία. Ακόμα και ο Χριστός, ενσαρκώθηκε. Υπάρχει ένας Γολγοθάς που πρέπει να περπατήσουμε σε αυτό το ταξίδι της ψυχής και του πνεύματος. «Γενναίος δεν είναι αυτός που δεν φοβάται το σκοτάδι και ορμάει μέσα σε αυτό. Γενναίος είναι αυτός που ορμά στο σκοτάδι, ενώ φοβάται».
         Συμπερασματικά, πρέπει να έχουμε το μερίδιό μας στις απολαύσεις, έτσι ώστε να ξέρουμε τι είναι αυτό που θυσιάζουμε. Από την άλλη, η θυσία μας, δεν έχει καμία αξία αν την βιώνουμε βασανιστικά. Πρέπει να υπάρχει ένα στοιχείο χαράς σε αυτή τη θυσία. Σε κάθε άλλη περίπτωση, η θυσία, βιώνεται ως τιμωρία και δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Αυτός είναι και ο λόγος που οι ηλικιωμένοι ακολουθούν πιο εύκολα τον… «ενάρετο» δρόμο. Έχει πάψει να τους βασανίζει η σάρκα και οι ηδονικές της απαιτήσεις. Τους έχει κόψει τη φόρα η φύση και ο γιατρός.
         Αν, ξαφνικά, ακολουθούσαμε όλοι έναν ενάρετο δρόμο και απείχαμε από καθετί υλικό, σε μερικά χρόνια δεν θα υπήρχαμε, ως είδος.
         Τέλος, για να επιστρέψω στον λόγο της αρχικής μου ανάρτησης, δεν μπορεί να υπάρξει πνευματική ανύψωση χωρίς αγάπη. Αγάπη για τον άνθρωπο και την τρωτή του φύση. Στον τρόπο που εκφράζεσαι, οι αιχμές... Η απολυτότητα... Η διάθεση για σκληρή κριτική..... οι ακραίες απόψεις... Αυτό το «έτσι» ή «καθόλου», δεν με κάνουν να ψυχανεμίζομαι αγάπη για τον άνθρωπο. Πριν την ανύψωση της πνευματικότητας, υπάρχει η προσωπική και συλλογική προσπάθεια που είναι το ίδιο το ταξίδι προς αυτή. Δεν μπορούμε να ακυρώνουμε τα στάδια αυτής της διαδρομής. Ακόμα κι αν αυτός ο κόσμος παρουσιάζει μια βαθιά και κοχλάζουσα έλλειψη πνευματικότητας, η σκληρή κριτική και η έλλειψη ενσυναίσθησης, δεν είναι η απάντηση.
         Προσωπικά, αυτό το ατέλειωτο «κατηγορώ» και η γκρίνια για το κατάντημα του ανθρώπινου είδους με έχει κουράσει τόσο, όσο και το ίδιο το κατάντημα.

       Κίμων
         Επειδή δεν έχεις χρόνο να γράψεις, και δεν απάντησες όντως σε τίποτα από αυτά που είπα, θα στο θέσω απλά:
         Άρχισα την πνευματική προσπάθεια στην ηλικία των 15, αλλά πιο ουσιωδώς στην ηλικία των 18. Σε πέντε χρόνια είχα βρει τον Θεό και μου μετέφερε μέρος της ενέργειάς του, της συμπαντικής ενέργειας.
         Δεν ξέρω κανέναν άλλον που να τα κατάφερε μέσα σε πέντε χρόνια (αν και φυσικά ο δρόμος συνεχίζει να απλώνεται μπροστά μου). Ο λόγος που τα κατάφερα ήταν ότι μετέτρεψα την επιθυμία για υλική απόλαυση σε επιθυμία για πνευματική απόλαυση. Αυτό σημαίνει ότι το σεξ ήταν out of the question, απλά απαγορευόταν, όχι επειδή δεν το ήθελα, όχι επειδή κάποιος μου το απαγόρευε, μα επειδή εγώ ο ίδιος κατανοούσα τα λόγια του Χριστού, πως δεν μπορείς να έχεις αφέντη τον Ίδιο και ταυτόχρονα τον Μαμμωνά.
         Η αγάπη μου για τους άλλους δεν εκφράζεται στην αποδοχή των υλικών παθών τους. Η αγάπη μου εκφράζεται στην απόφασή μου να καταστήσω πολύ σαφείς τις προϋποθέσεις για την εύρεση του Θεού.
         Αυτοί που το αντιλαμβάνονται, το εκτιμούν.
         Αυτοί που δεν το αντιλαμβάνονται, το ερμηνεύουν ως γκρίνια.

         Η ίδια η φύση δεν μας λυπάται. Η ζωή είναι σκληρή. Αυτή τη στιγμή αμέτρητοι άνθρωποι πεθαίνουν από καρκίνο. Όσο είμαστε υγιείς, όσο μπορούμε να καταβάλλουμε πνευματικές προσπάθειες, χρειάζεται να προχωρήσουμε δίχως δικαιολογίες στην απάρνηση της ταύτισης με το σώμα, όσο περισσότερο μπορούμε.
         Το πόσο μπορούμε, και το πόσο προσπαθούμε, είναι αυτά που μας άγουν στην επιτυχία.

         Κ.Κ.
         1) Γράφεις: « Επειδή δεν έχεις χρόνο να γράψεις, και δεν απάντησες όντως σε τίποτα από αυτά που είπα, θα στο θέσω απλά: »

         Δεν μπορείς να λες ότι δεν σου απάντησα σε τίποτα. Σου απάντησα σε αυτό που ήταν το κεντρικό και αρχικό θέμα, με το να σου εκθέτω την άποψή μου.

         2) Γράφεις: « Άρχισα την πνευματική προσπάθεια στην ηλικία των 15, αλλά πιο ουσιωδώς στην ηλικία των 18. Σε πέντε χρόνια είχα βρει τον Θεό και μου μετέφερε μέρος της ενέργειάς του, της συμπαντικής ενέργειας.
Δεν ξέρω κανέναν άλλον που να τα κατάφερε μέσα σε πέντε χρόνια (αν και φυσικά ο δρόμος συνεχίζει να απλώνεται μπροστά μου) »

         Δεν ξέρεις κανέναν άλλο που να το κατάφερε σε πέντε χρόνια; …. Δεν ακούγεται λίγο έπαρση αυτό; Δεν μοιάζει με φράση που θα διατύπωνε ένας άνθρωπος που βρήκε το θεό και η προσωπικότητά του διέπεται από αγάπη και ταπεινότητα που είναι η κορωνίδα της εν Χριστό ζωής. Έχει σημασία σε πόσο χρονικό διάστημα θα βρεις τον θεό ή το σημαντικό είναι να τον βρεις, ανεξάρτητα από το πόσο θα σου πάρει;

         3) Γράφεις: Ο λόγος που τα κατάφερα ήταν ότι μετέτρεψα την επιθυμία για υλική απόλαυση σε επιθυμία για πνευματική απόλαυση. Αυτό σημαίνει ότι το σεξ ήταν out of the question, απλά απαγορευόταν, όχι επειδή δεν το ήθελα, όχι επειδή κάποιος μου το απαγόρευε, μα επειδή εγώ ο ίδιος κατανοούσα τα λόγια του Χριστού, πως δεν μπορείς να έχεις αφέντη τον Ίδιο και ταυτόχρονα τον Μαμμωνά.

         Αν διαβάζεις και πιστεύεις στην αγία γραφή, τότε θα βρεις πολλά σημεία που ο γάμος και οι ανθρώπινες σχέσεις ευλογούνται. Το αυξάνεσθε και πληθύνεστε, περιλαμβάνει και το σεξ. Πουθενά δεν το θεωρεί πράξη που σε αποκλείει από τον ενάρετο δρόμο. Αυτό συμβαίνει μόνο όταν παραβαίνεις κάποιους ξεκάθαρους κανόνες. Μόνο στην προς Κορινθίους αναφέρεται από τον απόστολο Παύλο πως αν θέλεις να αφιερωθείς στο έργο Του, ως διάκονος, τότε είναι καλύτερο να παραμένεις ανύπαντρος (και άρα ανέραστος, σύμφωνα με τους νόμους του θεού). Κι αυτό, για να έχεις ελευθερία κινήσεων και ολοκληρωτική αφιέρωση, προκειμένου να γίνεις ένας ποιμένας. Δεν μπορεί να είναι όλοι ποιμένες όμως. Ωστόσο, αυτό δεν τους αποκλείει από την βασιλεία των ουρανών. Τουλάχιστον όχι η αγία γραφή. Μερικοί άνθρωποι όμως, είναι υπεράνω των γραφών και γνωρίζουν καλύτερα.

         Σε ευχαριστώ πολύ για την ενδιαφέρουσα συζήτηση και είμαι σίγουρη πως θα μου απαντήσεις, αλλά να ξέρεις πως δεν θα συνεχίσω να απαντώ. Όχι γιατί σε υποτιμώ ή κάτι τέτοιο, αλλά επειδή δεν βλέπω πώς θα μπορούσαμε να καταλήξουμε σε κάποιο κοινό τόπο. Διαφωνούμε στα σημεία. Ωστόσο, μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι διαφωνούμε. Κάτι είναι κι αυτό.

         Να σαι καλά!

         Κίμων
         Γράφεις: «…δεν βλέπω πώς θα μπορούσαμε να καταλήξουμε σε κάποιο κοινό τόπο».
         Μια συζήτηση δεν την κάνουμε απαραίτητα για να συμφωνήσουμε. Την κάνουμε για να στοχαστούμε αμφότεροι τον τρόπο που σκεφτόμαστε και να δούμε αν αντέχει στην κριτική εξέταση.
         Αυτό είναι αμφίδρομο. Ενώ εκθέτεις ό,τι πιστεύεις ότι θα έκανε τον άλλο να σκεφτεί για τις θέσεις του, καλείσαι να πιεστείς κι εσύ να σκεφτείς τις δικές σου θέσεις.
         Αυτό σημαίνει πως θα υπάρξει απάντηση-ανταπάντηση-απάντηση-ανταπάντηση επί των σημείων καθώς θα σκάβουμε και θα εμβαθύνουμε στον τρόπο που σκεφτόμαστε και θα δεχόμαστε να αμφισβητηθεί για να δούμε αν στέκεται ή γκρεμίζεται.
         Δεδομένου πως εκδηλώνεις απροθυμία να λάβεις από μένα μιαν απάντηση, και δηλώνεις πως δεν θα μου απαντήσεις
         «είμαι σίγουρη πως θα μου απαντήσεις, αλλά να ξέρεις πως δεν θα συνεχίσω να απαντώ»,
         απλά συνοψίζω εδώ το τι έχει συμβεί μεταξύ μας.
         Αν ενδιαφέρεσαι για μια λεπτομερή ανάλυσή μου της στάσης του χριστιανισμού προς τη σεξουαλικότητα (όπου έχω απαντήσει και το επιχείρημά σου ότι ο χριστιανισμός υποστηρίζει το γάμο και την τεκνογονία), μπορείς να δεις την πολύ εκτενέστερη συζήτηση στο ίδιο θέμα που έκανα με την Νηριίδα στην ακόλουθη διεύθυνση
         http://www.youtubetranslations.gr/Is_sex_compatible_with_religious_worldview_discussion.htm
         με τίτλο: "Είναι το σεξ συμβατό με την θρησκευτική κοσμοθέαση;"
         Εκεί παραθέτω από διάφορες χριστιανικές πηγές για να δείξω πως ο χριστιανισμός θεωρεί τις σαρκικές σχέσεις αντι-πνευματικές:
         Επιστολές του Αποστόλου Παύλου, Αντιαιρετικός, Χώρα του Αχωρήτου, Κλήμης ο Αλεξανδρινός, Ιωάννης Δαμασκηνός, Αποκάλυψη του Ιωάννου, Ευαγγέλιο του Ματθαίου, Ορθόδοξος Συναξαριστής, Κατά Λουκά Ευαγγέλιο, Δέκα Εντολές, Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσανίνωφ, Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, Φιλοκαλία, Μάξιμος ο Ομολογητής, Jean Claude Larchet (κορυφαίος ορθόδοξος θεολόγος), προπατορικό αμάρτημα.
         Άλλα σημεία εκείνης της συζήτησης είναι πως η άρνηση της σωματικής ηδονής είναι ένα σταθερό χαρακτηριστικό των βίων των χριστιανών αγίων (μέγιστη μεταξύ αυτών η ίδια η «αναμάρτητη» Παρθένος), οι οποίοι προβάλλονται ως πρότυπα σε εμάς και τους προσκυνούμε και ασπαζόμαστε και τιμούμε στην εκκλησία, όπως με ολονυχτίες, και ακόμα κάνω αναφορές στη ζωή του Αποστόλου Πέτρου και των άλλων μαθητών και στη διδασκαλία του Αποστόλου Παύλου.

         Τα παρακάτω είναι η σύνοψη της δικής μας συζήτησης:

         Στο πρώτο μήνυμά σου, ισχυρίστηκες ότι η περιγραφή μου της γυναικείας επιθυμίας για τον άντρα ως επιθυμίας για την «ψωλάρα» υποδηλώνει μια έλλειψη αρμονίας με τον εαυτό μου (κι ότι είναι επιπλέον σεξιστικό σχόλιο άσχετο με το παρουσιαζόμενο υλικό).

         Απάντησα ότι δεν πρόκειται για έλλειψη αρμονίας με τον εαυτό, μα έλλειψη αρμονίας με την υλιστική ερωτική διάθεση του σώματος. Ο εαυτός είναι κάτι άλλο. (Κι επίσης ότι η αντικειμενο-ποίηση του άλλου ως μέσου ηδονής γίνεται εξίσου κι από τους άντρες, είναι γενικά χαρακτηριστικό της ηδονιστικής κουλτούρας).

         Απάντησή σου νούμερο 1
         Δεν ερωτευόμαστε απαραίτητα τα υλιστικά χαρακτηριστικά. Μπορεί να ερωτευτούμε τα πνευματικά χαρακτηριστικά. Και συχνά παραμένουμε στο γάμο ακόμα και χωρίς σεξ, ενώ αυτόν που μας ικανοποιεί σεξουαλικά δεν τον αγαπάμε απαραίτητα.

         Απάντησα:
         Δεν ερωτευόμαστε πραγματικά τα πνευματικά χαρακτηριστικά, γιατί:
         α) Τότε θα νιώθαμε το ερωτικό συναίσθημα και για το ίδιο φύλο
         β) Όσο λιγότερους οικονομικούς πόρους διαθέτουμε, τόσο μεγαλύτερη η συγκέντρωσή μας στο υλικό στοιχείο, που αποτελεί το σκοπό του γάμου, και ο παραγκωνισμός μας του «πνευματικού» (μη υλικού) στοιχείου.
         Ψάχνουμε συζύγους που θα ζούνε για εμάς και θα μας νταντεύουν, που θα μας δίνουν τους νοητικούς και οικονομικούς τους πόρους, και τους επιλέγουμε «ρομαντικά» σε αυτή τη βάση, όχι στη βάση πνευματικών ταλέντων και ποιοτήτων που δεν σπαταλούν για χάρη μας.
         Όταν, δε, παντρευτούμε, διάφοροι παράγοντες, που είναι και πάλι άσχετοι με την αγάπη, το κάνουν όλο και πιο δύσκολο να αναιρέσουμε το γάμο καθώς τα χρόνια περνούν.
         Το ότι δε προς αυτόν που μας ικανοποιεί σεξουαλικά δεν νιώθουμε απαραίτητα αγάπη, σημαίνει ότι δεν νιώθουμε ρομαντισμό. Όμως και ο ρομαντισμός έχει μια εγωιστική βάση: την αφιέρωση των πόρων του άλλου στον εαυτό μας και στο παιδί μας, το δόσιμό του καταρχήν στους δύο και μετά στους τρεις. Δεν πρόκειται για ανιδιοτελή αγάπη, μα για ιδιοτελή προσκόλληση σε αυτόν που θα προσφέρει τους πόρους του σε εμάς νταντεύοντάς μας (πι χι κάνοντάς μας παρέα όταν νιώθουμε μοναξιά) και (το πρώτιστο) υποστηρίζοντας την επιθυμία μας να δημιουργήσουμε ένα σωματικό αντίγραφο του εαυτού μας.

         Δεν απάντησες.

         Απάντησή σου νούμερο 2
         Δεν υπάρχει τίποτα στραβό στην «υλιστική ερωτική διάθεση του σώματος». Ο έρωτας είναι μεν ιδιοτελής, μα είναι υπέροχος και οδηγεί στην πνευματικότητα, ενώ εμπνέει τους καλλιτέχνες.

         Απάντησα:
         Η ιδιοτέλεια δεν οδηγεί στην πνευματικότητα.
         Το «υπέροχο» δεν είναι απαραίτητα και ειλικρινές προς τον εαυτό μας ή εποικοδομητικό για την ψυχή.
         Ο Χριστός είπε να απαρνηθούμε τις γυναίκες μας και τα πάντα μας και να τον ακολουθήσουμε, και το ίδιο λένε και οι άλλες θρησκείες – θυσία της προσωρινής ηδονής προς χάριν της αιώνιας ευδαιμονίας.
         Η σωματική ηδονή δεν είναι πηγή καλλιτεχνικής ή διανοητικής έμπνευσης. Δεν φιγουράρει στην περισσότερη τέχνη (και βέβαια καθόλου στην επιστήμη), ενώ ειδικά στο ρομαντικό κίνημα της «επιστροφής στη Φύση» έχει προσεγγιστεί μέσω της εξιδανίκευσής της: Εξιδανικεύεται η άμεση διάθεση για σεξουαλική ικανοποίηση, αντικαθιστώντας την πράξη με την παρατήρηση της επιθυμίας ενώ εκφράζουμε αυτήν καλλιτεχνικά. Τούτη η θυσία και η αποστασιοποίηση προάγει μεν το πνεύμα μας σε κάποιο βαθμό, μα μπορεί πραγματικά να καρποφορήσει μόνο όταν κάνουμε το επόμενο βήμα και απαρνηθούμε και την ίδια τη ρομαντική μορφή. Διότι αυτή εμποδίζει το άνοιγμα της ψυχής πέραν των περιορισμών της ατομικής της ύπαρξης. Μέχρι να κάνουμε αυτό το επιπλέον βήμα, το σώμα του άλλου παραμένει ξένο προς εμάς, και, γι' αυτό, το πνεύμα μας αγέννητο. Διότι πνεύμα σημαίνει εγκόλπωση των πάντων μέσα στην ψυχή μας.
         Στην πραγματική αγάπη, δεν σε αγαπώ γιατί συμπληρώνεις τη δική μου έλλειψη με τους διάφορους σωματικούς και ψυχολογικούς σου πόρους. Σε αγαπώ γιατί είσαι αξιαγάπητος ακόμα και χωρίς να μου δίνεις τίποτα. Το τι μου δίνεις δεν είναι μέρος της εξίσωσης. Είναι μέρος της εξίσωσης μόνο στην «ρομαντική» αγάπη, που δεν είναι αληθινή.

         Τα παραπάνω δεν τα απάντησες, αλλά έθιξες έμμεσα το σημείο για τον Χριστό. Χωρίς να απαντήσεις άμεσα στην παρουσίασή μου της διδαχής του Χριστού πως πρέπει να εγκαταλείψουμε τα αντικείμενα του πάθους μας για να αγαπήσουμε τον Ίδιο και να προχωρήσουμε προς τη λύτρωση, ισχυρίστηκες πως ο χριστιανισμός καταφάσκει το σεξ, την τεκνογονία και το γάμο.
         Επίσης επιχειρηματολόγησες πως η σεξουαλική πράξη είναι μέρος της πνευματικής μας προσπάθειας, διότι:
         α) προκειμένου να προσπαθήσουμε να ελευθερωθούμε από το σώμα πρέπει πρώτα να το έχουμε, κι αυτό γίνεται μόνο μέσω του σεξ·
         β) αν δεν ζούμε τις χαρές των ηδονών, δεν θα τις ξέρουμε και άρα δεν θα μπορούμε να θυσιαστούμε αποχωριζόμενοι αυτές
         γ) χωρίς σεξ θα σταματούσε η ανθρωπότητα.

         Και κατάληξες πως η «σκληρή [μου] κριτική» σού υποβάλλει την αίσθηση πως δεν αγαπώ πραγματικά τους συνανθρώπους μου, αλλά και γενικά οι κριτικές σε έχουν κουράσει.

         Δεδομένου ότι δεν απάντησες στα επιχειρήματά μου, και έγραψες πως δεν έχεις χρόνο για να γράφεις, προχώρησα σύντομα στην ουσία:

         Είπα πως γνωρίζω από την εμπειρία μου πως η απάρνηση του σεξ είναι σημαντικός παράγοντας στo βίωμα της θειότητας και στον πνευματικό μας μετασχηματισμό. Και πως η αγάπη μου προς τους άλλους δεν έγκειται στην αποδοχή εκείνων που θέλουν οι ίδιοι για τον εαυτό τους, μα εκείνων που από την εμπειρία μου του Θεού αντιλαμβάνομαι πως θέλει ο Θεός από αυτούς: δηλαδή το τι είναι απαραίτητο να κάνουν για να ενωθούν με Αυτόν και να απελευθερωθούν από την υλική ύπαρξη. Και, δίνοντας το παράδειγμα του καρκίνου που θερίζει, περιέγραψα τη φύση ως άσπλαχνη και κάλεσα το ατομικό ον να πάρει το πεπρωμένο του στα χέρια του μέσα από την υπέρβασή του της ταύτισης με την ύλη.

         Μου απάντησες αμφισβητώντας πως βρήκα το Θεό δεδομένου πως μοιάζω αλαζόνας και φαντάζομαι πως ξέρω καλύτερα από τον χριστιανισμό, ο οποίος, όπως ισχυρίστηκες, είναι θετικός προς τις σεξουαλικές σχέσεις. Είπες πως ο χριστιανισμός μόνο προς τους ιερείς συστήνει να μην έχουν αυτές. Και δήλωσες πως δεν θα μου ξαναγράψεις εφόσον «διαφωνούμε στα σημεία», κάτι που δεν βλέπεις να μπορεί να αλλάξει.

         Καλή συνέχεια.

         Υ.Γ. Το παράδειγμά μου του καρκίνου ως δείγμα της άσπλαχνης φύσης ίσως δεν ήταν ακριβές, δεδομένου ότι ο καρκίνος μοιάζει να πηγάζει στην μόλυνση που έχει δημιουργήσει η τεχνολογική κουλτούρα. Όμως άλλα παραδείγματα δείχνουν να περιγράφουν επακριβώς την ίδια τη φύση: είναι ακριβής η παρατήρηση πως στη φύση το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό; Μπορεί αυτή η παρατήρηση να γενικευτεί και στις σχέσεις των ανθρώπων που δεν νοιάζονται να ξεπεράσουν τη φύση; –δηλαδή ότι πάει ο ένας να φάει τον άλλον, πι χι στην οικονομία και στον πόλεμο και συχνά ακόμα και στον έρωτα; Είναι ακριβές πως στη φύση νιώθεις βασικά ανασφαλής επειδή το σώμα είναι ευάλωτο, και για να το θρέψεις αναγκάζεσαι να κάνεις πράγματα που είναι ανιαρά και δυσάρεστα (πι χι να δουλεύεις σε ένα ταμείο δίνοντας ρέστα, σαν να είσαι μηχανή); Είναι αλήθεια πως στη φύση νιώθεις ανολοκλήρωτος και άδειος; Είναι αλήθεια πως αρρώστιες και άλλες φυσικές καταστροφές ενίοτε σου επιτίθενται; Είναι αλήθεια πως μετά τα σαράντα το σώμα χάνει τις δυνάμεις του και είναι πλέον πολύ δυσκολότερο να δουλέψεις και να λειτουργήσεις; Είναι αλήθεια πως το σώμα καταστρέφεται με το πέρασμα του χρόνου και παραμένεις εγκλωβισμένος μέσα του και πονάς;
         Είναι αλήθεια πως η υλική ζωή δεν παρέχει ένα νόημα για το οποίο αξίζει να ζήσεις και να αγωνιστείς όταν δεν υπάρχει ένας άυλος στόχος – εφόσον όλα τα υλικά προορίζονται για καταστροφή;
         Είναι αλήθεια πως επανειλημμένα αμαρτάνεις σκοτώνοντας ζώα, αδιάφορος για τον πόνο που τους προκαλείς;
         Είναι αλήθεια πως ο οργασμός στο σεξ προκαλεί μια πτώση της νευρικής ενέργειας και ένα άδειασμα της ψυχής και του νου από το σώμα, το οποίο σε κάνει να αισθάνεσαι πολύ αρνητικά; Ότι μένεις ζητιάνος, αδύναμος και άψυχος;
         Και, ως προς τον καρκίνο και άλλες ασθένειες του «πολιτισμού», το σημαντικότερο δεν είναι αν προκαλούνται από τη φύση ή από κάτι άλλο, μα ότι ανήκουν στην πραγματικότητά μας και τα βιώνουμε.

         Με άλλα λόγια, όταν κάνουμε μια ειλικρινή αποτίμηση της ζωής μας, βρίσκουμε πως η υλική ζωή είναι πηγή περισσότερης ευτυχίας ή δυστυχίας;
         Και, αν το δεύτερο ισχύει, τι είναι αυτό που δίνει στην καταδικασμένη στο θάνατο και στα βάσανα ύλη, ένα στόχο που αξίζει να ακολουθήσουμε, να επιχειρήσουμε και να πασχίσουμε να πραγματοποιήσουμε;

         Οι πνευματικές παραδόσεις λένε πως ο στόχος που αξίζει είναι η επίτευξη της «αιώνιας ζωής», και πως για αυτό χρειάζεται να εξιδανικεύσουμε τις ενέργειές μας τείνοντάς τες προς το απώτατο.

         Έτσι υπερβαίνεται η ύλη και η δυστυχία που σχετίζεται με αυτήν.

         Όμως η πραγματοποίηση αυτού προϋποθέτει την ψυχολογική μας υπέρβαση της προσκόλλησης στην ηδονή, και το κάλεσμα σε μια τέτοια υπέρβαση δεν το συνειδητοποιούμε όλοι· όταν, δε, μάς έρχεται από έξω, μας προκαλεί ανασφάλεια, αντιδραστικότητα, θυμό ή άρνηση. (Κι η άρνηση αυτή, παρεμπιπτόντως, μάς κάνει να μην αναγνωρίζουμε ως αυθεντικό τον λόγο εκείνων που δηλώνουν: «βίωσα το Απώτατο και εν μέρει με μετασχημάτισε σε Αυτό». Ω, αυτοί είναι πάντα οι αιρετικοί!)

         Αυτό είναι και το πρόβλημα με την μεταφυσική. Σε καλεί να αναιρέσεις αυτό που είσαι και να το μεταπλάσεις.
         Έτσι η υλιστική κουλτούρα μοιάζει πιο κομμένη και ραμμένη στα μέτρα μας. Αν και στερείται προοπτικής και μεγαλοσύνης.

 

 

----------------------
---------------------------------