Συζήτηση για τα βίντεο που αφορούν τη μετενσάρκωση
Λαμπρινή
Kάτι που ήθελα να ρωτήσω, κι αν μπορείς να μου δώσεις μια τεκμηριωμένη απάντηση, είναι στην τοποθέτησή σου για την μετενσάρκωση. Λες λοιπόν:
«Ας πούμε: αν δεν υπάρχει μετενσάρκωση, τότε πώς συμβαίνει να γεννιούνται παιδιά που θυμούνται αντικειμενικώς επαληθεύσιμα στοιχεία για προηγούμενες ζωές τους;»
Και σε ρωτώ. ..ποιος μου λέει εμένα ότι τα στοιχεία αυτά δεν είναι καταγεγραμμένα στο DNA τους από την ζωή των προγόνων τους που έχουν βιώσει σε έντονες καταστάσεις; Και σε κάποια ύπνωση ή σε κάποια άτομα με ελαφριά αύρα γίνεται ενεργοποίηση με το ΕΓΏ επειδή αυτός βρίσκεται τώρα εν ζωή;
Ξέρουμε ότι το DNA μεταφέρει τα πάντα απ αρχής της ανθρωπότητας, γιατί όχι και εικόνες και καταστάσεις;...
Κίμων
Οι "πληροφορίες" που υποτίθεται ότι το DNA μεταφέρει είναι χημικές και αφορούν τη σύνθεση πρωτεϊνών. Πού είναι γραμμένο πως το DNA φέρει πληροφορίες του τύπου "αυτός γεννήθηκε εκεί και έκανε το τάδε, είπε αυτά, πήρε αυτά τα διπλώματα" κ.ο.κ. ; Έχεις να μου παραθέσεις κάποια πηγή που να αποδίδει στο DNA τέτοιες ιδιότητες;
Να σε ρωτήσω κάτι. Πού ξέρεις ότι αυτό που ζεις αυτή τη στιγμή δεν παράγεται από κάποιο κύτταρο του σώματός σου; Ίσως είσαι στην πραγματικότητα ένα άτομο ενός άλλου είδους, όχι του ανθρώπινου. Μα ένας πρόγονός σου ήταν άνθρωπος, ήταν η Λαμπρινή, κι εσύ, επί πενήντα χρόνια τώρα, έχεις την ψευδαίσθηση πως είσαι η Λαμπρινή, αυτός ο μακρινός σου πρόγονος, επειδή έχει ενεργοποιηθεί τα DNA σου στο σώμα σου (στο σώμα του μακρινού απογόνου).
Όμως αυτά δεν είναι επιστήμη, είναι φαντασία, έτσι δεν είναι; Άλλο να πεις πως το χρώμα των μαλλιών σου δημιουργείται από γενετική πληροφορία, άλλο να πεις πως το βίωμά σου πως τώρα μου γράφεις δημιουργείται από γενετική πληροφορία. Αν αρχίσουμε να μιλάμε έτσι, όλα μπορεί να είναι μια ψευδαίσθηση, όλα δίχως εξαίρεση.
Θα μπορούσε τότε αυτή η ιδέα να 'ναι, αν όχι επιστήμη, έστω μια φιλοσοφική τοποθέτηση; Ακόμα και η φιλοσοφία όμως πηγάζει από κάποιες εμπειρίες. Αν η εμπειρία πως ήμουν ο νέγρος σε κάποιον άλλο αιώνα, που οδήγησε στο να λέω ότι ξέρω πως μετενσαρκώθηκα, μπορεί να ερμηνευτεί ως η ενεργοποίηση κάποιου γονιδίου, τότε γιατί δεν μπορεί παρόμοια να ερμηνευτεί έτσι το οποιοδήποτε βίωμα έχω; Για παράδειγμα, το βίωμά μου ότι αυτή τη στιγμή σού γράφω.
Τότε όλα είναι κάτι άλλο από αυτό που είναι, επειδή κάποιο γονίδιο έχει ενεργοποιηθεί.
Αλλά και το γονίδιο τι είναι; Χρειάζεται κι αυτό κάποιο υπόβαθρο πραγματικότητας για να υπάρξει. Αν όλα είναι ψευδαίσθηση, τι κάνει το γονίδιο πραγματικό;
Λαμπρινή
Σου στέλνω ένα απόσπασμα από μια μελέτη. Φυσικά τίποτα δεν θεωρώ σίγουρο αλλά μαζεύοντας τα κομμάτια του παζλ κάποια στιγμή θα είναι και αποδείξιμο τι ακριβώς ισχύει.
«Η Κλαιρ Σύλβια, μια γυναίκα που έκανε μεταμόσχευση καρδιάς το 1988, παρατήρησε μετά την εγχείρηση σημαντικές διαφορές στη συμπεριφορά της. Στο μυαλό τής έρχονταν αναμνήσεις και σκέψεις που δεν ήταν δικές της. Άρχισε να αναπτύσσει ενδιαφέροντα και εμμονές που προηγουμένως δεν είχε. Τα ερωτηματικά την οδήγησαν να ψάξει την ταυτότητα του δότη της καρδιάς, ενός 18χρονου που πέθανε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Γρήγορα διαπίστωσε ότι οι παράξενες μνήμες της ταίριαζαν απόλυτα με τη ζωή του νεαρού.
Αυτό το περιστατικό, όπως και πολλά άλλα παρόμοια που έχουν καταγραφεί, μελέτησε ο ψυχολόγος Πολ Πίρσαλ, που έγραψε το 1997 το βιβλίο The Heart’s Code που έγινε best-seller και υποστηρίζει από τότε την πραγματικότητα της κυτταρικής μνήμης. Μελέτες που έγιναν από άλλους, κατέγραψαν πάνω από 74(!) περιστατικά μεταμοσχεύσεων οργάνων, στα οποία οι ασθενείς περιέγραψαν ότι ένιωθαν να κατέχουν μνήμες και γνώσεις των δοτών. Πώς μεταδόθηκαν οι μνήμες, αφού σύμφωνα με τη Βιολογία, δεν αποθηκεύονται πουθενά αλλού πέρα από τον εγκέφαλο;»
Κίμων
Οι μνήμες δεν ήταν γονιδιακές. Γονιδιακό είναι αυτό που σχετίζεται με το κύτταρο και προέρχεται από προηγούμενες γενιές. Δηλαδή εγώ έχω κάποιες μνήμες/πληροφορίες που βρίσκονται στα γονίδιά μου, και σχετίζονται με χημικές εντολές για την παραγωγή πρωτεϊνών, οι οποίες προϋπήρχαν στους γονείς μου και πριν από αυτούς.
Έχω όμως και άλλες μνήμες, που αφορούν τη ζωή μου και ανήκουν στον χώρο των προσωπικών μου βιωμάτων. Αυτές οι μνήμες υποτίθεται πως υπάρχουν στο νευρικό σύστημα και όχι στα γονίδια, κι υποτίθεται πως δεν περνούν σε κατοπινές γενιές.
Μάλιστα αυτή ήταν μια διαμάχη μεταξύ Δαρβίνου και Λαμάρκ, σχετικά με τη λεγόμενη «κληρονόμιση επίκτητων χαρακτηριστικών» στους βιολογικούς οργανισμούς, η οποία έληξε με νικητή τον Δαρβίνο. Ο Λαμάρκ θεωρήθηκε «αιρετικός» για τη βιολογία, γιατί δεν υπήρχε τρόπος να συνδέσουν το χαρακτηριστικά που ο Λαμάρκ έλεγε ότι κληρονομούνταν, με τα γονίδια. Και, εφόσον δεν μπορούσαν τα επίκτητα χαρακτηριστικά (όπως ένας μακρύς λαιμός [ή μια συνειδητή μνήμη] ή οτιδήποτε άλλο που ο οργανισμός βιώνει ή αναπτύσσει κατά τη διάρκεια της ζωής του) να περάσει στα γονίδια, δηλ. δεν υπήρχε γνωστός μηχανισμός με τον οποίο αυτό θα μπορούσε να συμβεί, απόρριψαν την ιδέα ολοσχερώς, αν και έχω ακούσει ότι έχει επιστρέψει.
Από την Βικιπαίδεια:
«Ο Ζαν Μπατίστ Λαμάρκ πρότεινε στο έργο του Philosophie Zoologique του 1809 μια θεωρία μεταλλαγής των ειδών. Ο Λαμάρκ δεν πίστευε ότι όλα τα έμβια όντα μοιράζονται κοινό πρόγονο αλλά ότι απλές μορφές ζωής δημιουργούνταν συνεχώς με αυτόματη γένεση. Πίστευε ακόμη ότι μία εγγενής δύναμη της ζωής [αυτή Λαμπρινή είναι η αιθερική-νοήμων δύναμη] ωθούσε τα είδη να γίνουν πιο πολύπλοκα με την πάροδο του χρόνου, προοδεύοντας σε μία γραμμική κλίμακα πολυπλοκότητας η οποία σχετίζονταν με την μεγάλη αλυσίδα της ύπαρξης. Ο Λαμάρκ αναγνώριζε ότι τα είδη προσαρμόζονταν στο περιβάλλον τους. Αυτό το εξήγησε λέγοντας ότι [αυτή] η ίδια εγγενής δύναμη που οδηγεί στην αυξανόμενη πολυπλοκότητα ήταν η αιτία που άλλαζε τα όργανα ενός ζώου (ή φυτού) ανάλογα με την χρήση τους ή μη, κατά τον ίδιο τρόπο που οι μύες επηρεάζονται από την άσκηση. Υποστήριξε ότι αυτές οι αλλαγές κληροδοτούνταν στην επόμενη γενιά παράγοντας μια αργή προσαρμογή στο περιβάλλον. Αυτός ο μηχανισμός της προσαρμογής δια της κληρονομικότητας των επίκτητων χαρακτηριστικών έμεινε γνωστός ως Λαμαρκισμός και επρόκειτο να επηρεάσει τις συζητήσεις για την εξέλιξη μέχρι τον 20ο αιώνα.»
https://el.wikipedia.org/wiki/Ιστορία_της_εξελικτικής_σκέψης
Να σου διασαφηνίσω τι είναι τα επίκτητα χαρακτηριστικά και πώς συνδέονται με τις μνήμες για τις οποίες μιλάμε. Να ένα απόσπασμα από τη βιολογία της τρίτης λυκείου:
«Ο Λαμάρκ πίστευε επίσης ότι οι αλλαγές στο περιβάλλον δημιουργούν νέες συνήθειες στα ζώα, με αποτέλεσμα αυτά να χρησιμοποιούν περισσότερο κάποια όργανά τους ή, αντίθετα, να μην τα χρησιμοποιούν καθόλου. Σύμφωνα με την αρχή της χρήσης και της αχρησίας, τα όργανα ενός ζώου που βοηθούν στην προσαρμογή του στο περιβάλλον χρησιμοποιούνται από αυτό περισσότερο, αναπτύσσονται και μεγαλώνουν, ενώ τα όργανα εκείνα που δε συμβάλλουν στην προσαρμογή του περιπίπτουν σε αχρησία, ατροφούν και εξαφανίζονται. Μ' αυτό τον τρόπο τα ζώα αποκτούν νέα χαρακτηριστικά κατά τη διάρκεια της ζωής τους. O Λαμάρκ πίστευε ότι τα επίκτητα αυτά χαρακτηριστικά κληροδοτούνται στη συνέχεια στους απογόνους. Έτσι, με την πάροδο του χρόνου, συσσωρεύονται πολλές αλλαγές οι οποίες οδηγούν στη δημιουργία ενός είδους που είναι διαφορετικό από το αρχικό.»
http://ebooks.edu.gr/modules/ebook/show.php/DSGL-C106/151/1088,3999/
Το πρόβλημα ήταν πως δεν έβλεπαν πώς ένα τέτοιο χαρακτηριστικό μπορεί να επηρεάσει τα γονίδια, και έτσι να περάσει στην επόμενη γενιά. Αν δεν επηρέαζε τα γονίδια, ώστε να περάσει με «μηχανικό» τρόπο, κι ωστόσο περνούσε, αυτό θα σήμαινε πως υπάρχει ένας άλλος τρόπος να μεταδίδονται χαρακτηριστικά σε άλλη γενιά, που δεν ήταν μηχανιστικός. Όμως, επειδή η βιολογία ήθελε να είναι μια «μηχανιστική» επιστήμη σαν τη φυσική, δεν μπορούσε να δεχτεί πως υπάρχει ένας δυνητικά νοητικός παράγοντας στη φύση, δηλαδή πως οι οργανισμοί φέρουν μέσα τους και μια νοήμονα ψυχή ή ουσία, η οποία μπορεί να αποθηκευτεί στο σώμα και να το αλλάξει. Δεν δέχονταν δηλαδή αυτό που στη μεταφυσική αποκαλείται αιθέρας, το οποίο συνδέεται μεν με την ύλη αλλά είναι νοήμονα ουσία, και υπάρχει και ανεξάρτητα από αυτή.
Λοιπόν τα στοιχεία που δίνεις ότι πέρασαν μνήμες με τη μεταμόσχευση της καρδιάς δεν αφορούν τον κλασικό τρόπο γονιδιακής κληρονομικότητας, μια που αυτοί στους οποίους μεταμοσχεύεται η καρδιά δεν είναι απόγονοι των δοτών, μα δυνητικά την αιθερική μνήμη. Πού θα μπορούσε αυτή η μνήμη να αποθηκεύεται; Οπουδήποτε στο σώμα, ίσως και σε όλο το σώμα. Ωστόσο, επειδή έχει ένα αιθερικό, και επομένως νοητικό στοιχείο, δεν μεταδίδεται μόνο μέσω του σώματος.
Ο Γιουνγκ μίλησε για το συλλογικό ασυνείδητο, το οποίο περιλαμβάνει μνήμες με τις οποίες ο άνθρωπος γεννιέται. Κι ωστόσο ξεκαθάρισε πως η μνήμη αυτή δεν περνά γενετικά, γιατί οι άνθρωποι δεν έχουν μόνο φυλετικές μνήμες, μνήμες της δικής τους φυλής, μα μνήμες της ανθρώπινης φυλής γενικά.
Γενικά οι επιστήμονες το βρίσκουν αδύνατο να το καταλάβουν αυτό. Θα δεις όλων των ειδών τις ιστοσελίδες να λένε πως ο Γιουνγκ μιλούσε για «γενετική μνήμη» και επιστημονικά άρθρα, όπως ετούτο το αγγλικό στο Scientific American, να λέει πως κάθε είδους νοημοσύνη θα πρέπει να είναι κωδικοποιημένη στο DNA.[1] Αυτά είναι απλά εικασίες. Φυσικά, όταν έχεις μόνο την ύλη στη μυαλό σου, και δεν δέχεσαι τίποτα άλλο, όλα θα πρέπει να βρίσκονται στην ύλη. Συνεπώς αν –όπως ατό το άρθρο διηγείται– χτυπήσεις στο κεφάλι και άξαφνα εκδηλώσεις εκπληκτικές ικανότητες, θα πρέπει να ήταν κάπου στην «γενετική σου μνήμη».
Καλή τύχη, μακάρι να βρείτε τον μηχανισμό! Μέχρι τότε είναι απλά μια εικασία, το ποιος είναι ο χημικός μηχανισμός με τον οποίο κάποιος που χτύπησε στο κεφάλι μπορεί ξαφνικά να αρχίσει να μιλά γλώσσες που δεν ξέρει ή να παίζει βιολί σαν βιρτουόζος, χωρίς να το έχει ποτέ διδαχθεί.
Όταν μπορείς να δεις περισσότερα πράγματα από την ύλη, δεν χρειάζεται να κάνεις τέτοιες εικασίες. Επειδή έχω δει, καταλαβαίνω.
Τώρα, τι είδους μνήμες είναι αυτές για τις οποίες εμείς συζητάμε; «Γενετικές» ή άλλες; Παιδιά που π.χ. γεννιούνται στην Ινδία βρίσκονται από ερευνητές να έχουν μνήμες που συνδέονται με έναν άλλο βίο προ εβδομηκονταετίας στην Δανία. Όμως οι πρόγονοι του παιδιού είναι Ινδοί, το παιδί δεν έχει προγόνους από τη Δανία προ εβδομηκονταετίας. Γι' αυτό, ετούτο το είδος της μνήμης δεν μπορεί να ανήκει σε μνήμη που περνάει διαμέσου του σώματος (αιθερική ή και γονιδιακή).
Επειδή ο αιθέρας όμως είναι γενικότερα νοητική μνήμη, μπορεί να έχει περάσει από ένα άλλο σημείο του χωροχρόνου σε ένα άλλο, εντός του αιθερικού σώματος του μετενσαρκωνόμενου ατόμου. Δηλαδή όταν μετενσαρκώνεσαι, φεύγεις από την ύλη με ένα αιθερικό σώμα (αυτό που ο χριστιανισμός αποκαλεί ψυχή), και φέρεις μέσα σε αυτό τις διάφορες εμπειρίες σου. Υπό κάποιες προϋποθέσεις, μπορεί αυτές οι μνήμες να μην θαφτούν και να παραμείνουν μέρος της συνειδητής σου επίγνωσης – ή να ανακληθούν υπό συνθήκες όπως ύπνωση. Τότε τις ξαναζείς.
Ας σημειώσω πως θα ήταν δυνατό να πει κανείς πως ακόμα και η γονιδιακή μνήμη είναι μια υποπερίπτωση της αιθερικής μνήμης, η οποία όμως [αιθερική] είναι πολύ πιο ευρεία. Αυτό λέει ο βιολόγος Ρούπερτ Σέλντρεϊκ σε αυτό το βίντεο: [2]. Πως δεν είναι κάτι αποκλειστικά χημικό. Άλλωστε η βιοχημεία δεν είναι απλή χημεία.
Και παρόμοια μπορεί να πει ότι ακόμα και η χημεία των ορυκτών δεν είναι χημεία των απλών στοιχείων της φύσης.
Στην ινδική φιλοσοφία, όσο ξέρω, δέχονται, εκτός των πέντε στοιχείων, πέντε βασίλεια: των ορυκτών, των φυτών, των ζώων, των ανθρώπων και των θείων (φωτισμένων) όντων.
Μα ακόμα και στα απλά στοιχεία –το νερό, τη φωτιά, τον αέρα κλπ– αναγνωρίζουν κι εκεί ένα αιθερικό στοιχείο. Ίσως να έχεις κι εσύ συναντήσει στο διαδίκτυο την ιδέα ότι το νερό έχει μνήμη.
Λοιπόν εξαρτάται κάθε φορά για ποια μνήμη μιλάμε. Πάντως, άσχετα από το πώς θα περιγράψουμε τη μνήμη που περνά από ένα οργανισμό σε ένα άλλο, και με ποιο τρόπο θα την αντιληφθούμε ή όχι ως αιθερική εκδήλωση, τα παιδιά που θυμούνται πρότερο βίου τους σε άλλη χώρα πριν από διάστημα σχετικά σύντομο, δεν μπορεί να έχουν μνήμες που πέρασαν σε αυτά μέσω του σώματος, με οποιονδήποτε τρόπο, ακόμα και με αυτόν που λειτουργεί όταν σου μεταμοσχεύεται καρδιά, άρα πρόκειται για αιθερική μνήμη.
Και πώς περνούν τότε σε αυτά τούτες οι μνήμες;
Αποτελούν μέρος του αιθερικού σώματος κατά τη διάρκεια της μετενσάρκωσης.
Αυτό δεν είναι μια απλή εικασία. Έχω ζήσει το αιθερικό σώμα κάποιες φορές που βγήκα από το φυσικό μου σώμα και ξέρω ότι υπάρχει. Είχα τις μνήμες μου και το νοητικό μου εαυτό κανονικά, όταν ήμουν έξω από το σώμα μου. Αν είχα πεθάνει, και ανέβαινα στον Ουρανό και μετά κάποιο διάστημα ξαναγυρνούσα, κανονικά οι μνήμες θα θάβονταν, όμως σε κάποιους δεν θάβονται, ή θάβονται και μετά ξεθάβονται, π.χ. με ύπνωση. Τότε θα αναβίωνα τον παλιό εαυτό.
Ασφαλώς, γνωρίζω ότι, προκειμένου να υπερασπιστούν το δόγμα τους, χριστιανοί θεολόγοι ισχυρίζονται πως οι υποτιθέμενες μνήμες προηγούμενων βίων είναι μνήμες προγόνων. Είμαι σίγουρος ότι δεν διάβασαν ποτέ τις σχετικές έρευνες, για να καταλάβουν, για το λόγο που σου εξήγησα, πως αυτό δεν είναι δυνατό.
Τουλάχιστον οι θεολόγοι αυτοί δέχονται πως όταν η ψυχή πεθάνει και πάει στον Θεό, θα έχει μνήμη κι επίγνωση των πρότερων πράξεών της, καθώς θα κρίνεται από τον Θεό.
Πώς θα έχει τη μνήμη; Δεν θα έχει τα γονίδιά της μαζί της.
Άρα, αν μπορείς να έχεις μνήμη που δεν βασίζεται στο σώμα σε αυτή την περίπτωση, γιατί δεν θα μπορούσαν και οι μνήμες αυτών των παιδιών να είναι από άλλη πηγή κι όχι μέσω του σώματος (κληρονομικού υλικού);
Αλλά δεν μπορείς να το πεις, αμέσως σου λένε είσαι αιρετικός, κάτσε κάτω, μην μιλάς.
Και το ίδιο, παρεμπιπτόντως λένε και οι επιστήμονες, γι' αυτό και ο Σέλντρεϊκ θεωρείται «αιρετικός» από τους περισσότερους βιολόγους.
[1] Κληρονομικότητα χωρίς γονίδια (Ρούπερτ Σέλντρεϊκ vs Ρίτσαρντ Ντόκινς)
https://www.youtube.com/watch?v=phhhwbdY1aE
[2] Γενετική Μνήμη: Πώς Γνωρίζουμε Πράγματα που Ποτέ δεν Μάθαμε (περιοδικό Scientific American)
https://blogs.scientificamerican.com/guest-blog/genetic-memory-how-we-know-things-we-never-learned/
Βλέπω τώρα ότι μου έστειλες και ένα άλλο μήνυμα εν τω μεταξύ, χωρίς να σου έχω στείλει ακόμα την παραπάνω απάντηση:
Λαμπρινή
.....ξέρεις διαβάζω τα πάντα. ....σοβαρά, ξεσοβαρα .....
Με την ιδέα της μετενσάρκωσης από μικρή ψαχνόμουν. Το ερέθισμα το πήρα από κάποια παιδιά 4 με 5 χρονών που τα έβλεπα στα φανάρια και βασανίζονταν μέσα στο κρύο και την βροχή κι αναρωτιόμουν πότε πρόλαβαν να ζήσουν, να αμαρτήσουν και να πληρώνουν τις συνέπειες. Και ένα δεύτερο, λέω αν κάποιος διαπράξει έναν φόνο και στα 10 μέτρα τον πατήσει αυτοκίνητο και φύγει από αυτήν την ζωή… Δεν προλαβαίνει για μεταμέλεια, για συγνώμη, έστω για τιμωρία που επιβάλλεται από το νόμο. Τι γίνεται; Ξέρουμε ότι ο Θεός συγχωρεί και την μεγαλύτερη αμαρτία όταν μετανοούμε, γι αυτό και το μυστήριο της εξομολόγησης είναι από τα μεγαλύτερα μυστήρια της χριστιανοσύνης, σε αυτόν όμως δεν δόθηκε ευκαιρία. Τι γίνεται σε αυτήν την ψυχή; Πώς την μεταχειρίζεται ο Μεγαλοδύναμος; Εκεί άρχισε να μου περνάει η ιδέα της μετενσάρκωσης. Ότι ίσως επανέρχεται στην ζωή για να περάσει την διαδικασία της τιμωρίας, ή να συμβεί στην ίδια το γεγονός που έπραξε, για εξιλέωση. Επειδή δεν υπάρχει αναφορά στην Καινή Διαθήκη επί του θέματος –ίσως να υπήρχαν αναφορές και δεν έχουν περαστεί –, το ψάχνω μόνη μου. Δεν υιοθετώ τίποτα από αυτά που διαβάζω γιατί δεν με ικανοποιούν ...
Τελευταία η επιστήμη καταπιάνεται με την κυτταρική μνήμη. Αυτό με φέρνει πιο κοντά στις απόψεις μου.
Η επιστήμη λέει ότι ο εγκέφαλος του ανθρώπου όταν έρχεται στην ζωή είναι λευκό χαρτί.
Γιατί όχι λοιπόν το κύτταρο που από εκεί ξεκίνησαν όλα να μην είναι τελειοποιημένο και να μεταφέρει μνήμες;
Κίμων
Νομίζω, γενικότερα, πως αισθανόμαστε πως έχουμε μέσα μας ένα δυναμικό – να γίνουμε σαν τον Χριστό, για να το θέσω σε χριστιανική γλώσσα – και η μικρή ζωή μας περνά συνήθως χωρίς μεγάλη πρόοδο. Ο δρόμος είναι μακρύς κι εμείς απρόθυμοι να κινηθούμε. Και μετά; Ή Παράδεισος ή Κόλαση. Πού πάμε αν είμαστε μέτριοι; Και γιατί σταματά η δυνατότητά μας να προχωρήσουμε στο δρόμο της έκφρασης των ικανοτήτων ή των ταλέντων ή των συνειδητοποιήσεων ή της εξιλέωσης για τις αμαρτίες μας; Όλα σταματούν στο πι και φι, πριν προλάβουμε να κάνουμε σχεδόν οτιδήποτε, κι εκεί τελειώνει το θέμα;
Ακριβώς όπως ο φυλακισμένος στα κάτεργα ψάχνει τρόπο να φύγει, γιατί σκέφτεται «έχω πράγματα να κάνω», ακόμα κι αν εννοεί να κάνει περισσότερες ληστείες, έτσι και εμείς δεν θα καθόμασταν στον Παράδεισο, ακόμα κι αν είχαμε την τύχη να μπούμε.
Θα γυρίζαμε πίσω στη Γη για να τα κάνουμε θάλασσα.
Και φαντάζεσαι τόσους επαναστάτες στον Παράδεισο να φωνάζουν «άνοιξέ μας την πόρτα γέρο να φύγουμε»; Και να πέφτουν πάνω στην πόρτα για να τη σπάσουν; Μεγαλοδύναμος, λέμε, μα πόσο δυνατός μπορεί να είναι; Είναι ένας κι είναι εκατομμύρια. Ακόμα κι ο Θεός θα έβρισκε, τελικά, πως δεν έχει άλλη επιλογή παρά να στείλει τον καθένα στη μοίρα του – και στην επεξεργασία της, σύμφωνα με τους δικούς του νόμους, μέσα στους οποίους, συνήθως αθέατος, βρίσκεται.
Κι έτσι ανταμώνει ο νους του ανθρώπου με το νου του Θεού. Γιατί στον Παράδεισο πώς να ανταμώσει; Είσαι μέσα στον κήπο του Θεού, μα δεν συνειδητοποιείς τι κάνει αυτόν έναν ουσιαστικά ξένο χώρο για σένα.
Είναι το περβόλι της Παναγιάς, γεμάτο μυρωδάτα λουλούδια, μα με το δικό σου εν μέρει αγκαθερό περβόλι, τι γίνεται;
Και τι γίνεται με όσους βρίσκονται στην Κόλαση; Αχ, αν είχαν μονάχα μία ακόμα μέρα… Ίσως να είχαν μετανιώσει… Ίσως να είχαν προσέξει την ψυχή τους και να έβρισκαν μια καλύτερη μεταθανάτια μοίρα. Αλλά όχι! Όλα έχουν τελειώσει. Τώρα θα δρέψουν στην αιωνιότητα τον καρπό των αμαρτημάτων που θα είχαν μπορέσει να επεξεργαστούν και να διορθώσουν… ίσως… αν ο Θεός δεχόταν να τους δώσει αυτή τη μέρα.
Κίμων
[…]
Λαμπρινή
Ναι, ανέβασε ό,τι αφορά το θέμα. Βάση αυτών των τελευταίων που λες [στο κείμενο που παρατέθηκε], θα μπορούσε να αποθηκεύεται και στο κύτταρο; Μήπως τελικά υπάρχει μια δόση αλήθειας στην κυτταρική μνήμη;
Εμπλουτίζω τις γνώσεις μου με ό,τι ανεβάζεις πάνω στα ενδιαφέροντά μου χωρίς να σημαίνει ότι επηρεάζομαι.
Απλά σκέφτομαι πιο σύνθετα και χωρίς παρωπίδες.
Κίμων
Τι εννοούμε όταν λέμε «κύτταρο»;
Γνωρίζεις τη χριστιανική άποψη για τα είδωλα. Ένα είδωλο είναι ένα ομοίωμα κάποιου θεού, δηλαδή (σύμφωνα με τον χριστιανισμό) κάποιου δαίμονα. Ο χριστιανισμός σε άλλα σημεία της Βίβλου παρουσιάζει αυτά τα πνεύματα ως ανύπαρκτα, και τα αγάλματα ως τίποτα άλλο παρά μάρμαρο και ξύλα και άλλα υλικά, και αλλού λέει πως υπάρχουν όντως πνεύματα –δαίμονες– που τα αγάλματα συμβολίζουν.
Όμως πουθενά δεν λέει πως τα αγάλματα είναι ζωντανά μέσα από την ουσία αυτών των δαιμόνων.
Όμως μπορεί κανείς να υποθέσει πως αυτοί οι δαίμονες θα μπορούσαν να μπουν σε αυτά τα αγάλματα και να κάνουν μέσω αυτών κάποια θαύματα. Αν πας στο παρακάτω μου βίντεο, θα δεις τα είδωλα των ινδουιστικών θεών να πίνουν γάλα. Η επιστήμη δεν έχει εξήγηση για αυτό, ενώ ο χριστιανισμός θα το εξηγούσε (όπως κάνουν κάποιοι σχολιαστές κάτω απ' το βίντεο) λέγοντας πως ο δαίμονας προκαλεί αυτό το θαυματουργό γεγονός.
Ασφαλώς, ο δαίμονας (ή θεός ή ό,τι άλλο πνεύμα) δεν είναι το ίδιο το υλικό του αγάλματος, είναι κάτι που ενυπάρχει στο άγαλμα. Άλλο οι λειτουργίες των ατόμων που συνθέτουν το μαρμάρινο υλικό, άλλο οι προθέσεις και τα βιώματα και οι επιδιώξεις του πνεύματος που απλώνεται σε αυτό.
Με τον ίδιο τρόπο, άλλο οι λειτουργίες και οι «πληροφορίες» που φέρει το κύτταρο σε επίπεδο DNA, και άλλο οι διαχεόμενες σε αυτό πληροφορίες των δικών σου συναισθημάτων και βιωμάτων.
Αυτά τα τελευταία υπάρχουν εκεί με τον ίδιο τρόπο που υπάρχει ο «δαίμονας» μέσα στο άγαλμα. Και, ακριβώς όπως αυτός μπορεί να γλιστρήσει και έξω από το άγαλμα, γιατί δεν ανήκει στον περιορισμένο χώρο του αγάλματος, με τον ίδιο τρόπο οι μνήμες και τα βιώματά σου, αποθηκευμένα όπως είναι στην αιθερική σου ύλη, γλιστράνε έξω από το σώμα σου όταν πεθαίνεις και φεύγεις, πλήρως συνειδητός ως πρόσωπο, με τις μνήμες σου και με όλα σου, για τον Ουρανό.
Αν πριν πεθάνεις είχες δώσει ένα μέρος του σώματός σου ως μόσχευμα, τότε ναι, είναι δυνατόν το μέρος αυτό του σώματος –όχι ειδικά το «κύτταρο» και μόνο– να συνέχιζε να φέρει αιθερική ουσία που είχε μέσα της εναποθηκευμένες τις εμπειρίες σου, οι οποίες μετά γίνονται μέρος της εμπειρίας του παραλήπτη του μοσχεύματος, καθώς η αιθερική τους ύλη πιθανά αναμιγνύεται και επηρεάζει τη συνείδηση.
Μην ξεχνάς πως οι επιστήμονες δεν λένε πως οι μνήμες σου αποθηκεύονται στην καρδιά σου, μα υποθέτουν πως αποθηκεύονται κάπου στο νευρικό σύστημα και εγκέφαλο (αν και δεν έχουν βρει πού). Λοιπόν αν δεν είναι επιστημονική ιδέα το να έχεις μνήμες της προσωπικής σου ζωής επειδή αυτές αποθηκεύονται στην καρδιά και απ' εκεί περνούν στον εγκέφαλο, ακόμα λιγότερο είναι «επιστημονικό» να περάσουν οι μνήμες σου αποθηκευμένες στην καρδιά σου στον δότη στον οποίο δίνεις την καρδιά ως μόσχευμα, και να έχει αυτός μετά τις δικές σου μνήμες που μεταδίδονται στον εγκέφαλό του!
Ένα ερώτημα, που δεν μπορώ να απαντήσω, είναι αν η καρδιά, ειδικά, θα έφερε περισσότερες πληροφορίες αυτού του τύπου, συναισθηματικές πληροφορίες, παρά αν είχες δώσει ένα άλλο όργανο. Λόγω της σύνδεσης που αισθανόμαστε γενικά η καρδιά να έχει με τα συναισθήματά μας.
Πάντως, σε κάθε περίπτωση, δεν μιλάμε για το κύτταρο και τις γενετικές του μνήμες, μα για κάτι άλλο, κάτι που διαπνέει και διαχέεται μέσα στο υλικό σώμα, και το οποίο μέχρι στιγμής παραμένει ανεξέταστο από μια υλιστικά προσανατολισμένη επιστήμη.
Ας σημειωθεί πως η εμμονή με το «κύτταρο» ως ελάχιστη μονάδα με την οποία δομείται το σώμα, είναι ανάλογη με την εμμονή που είχαν κάποτε οι φυσικοί με το «άτομο» ως υποτίθεται το μικρότερο, δομικό στοιχείο της ύλης.
Να δούμε αν και οι βιολόγοι επίσης θα συνειδητοποιήσουν πως πίσω από τα διάφορα «κομμάτια» της ύλης κρύβεται μια αιθερική ύλη που τα συνδέει, όπως έχουν αντίστοιχα αντιληφθεί οι φυσικοί μπαίνοντας στον υποατομικό «μαγικό» κόσμο.
Κι ίσως, τονίζω, να ισχύει πως ό,τι «πληροφορίες» φέρει το κύτταρο, είναι λόγω της αιθερικής ουσίας που περιέχει. Υπάρχουν πληροφορίες που φέρει από αρχαιοτάτων χρόνων και αφορούν τον σχηματισμό πρωτεϊνών. Όμως ίσως φέρει και άλλες πληροφορίες που αφορούν και άλλα πράγματα. Δεν είναι μόνο οι πρωτεΐνες που κάνουν έναν άνθρωπο. (Άλλωστε, λίγο διαφέρουν τα γονίδια του ανθρώπου από πολλών άλλων ειδών). Ίσως «ανθρώπινες» πληροφορίες που σχετίζονται με την ευφυΐα των γονιών σου και τα βιώματά τους να εμπεριέχονται στους γαμέτες που σχηματίζουν το έμβρυο. Και μετά έρχεται και η δική σου αιθερική ουσία και αναμιγνύεται με τη δική τους, όταν η ψυχή σου επανενσαρκώνεται, κι έτσι το όχημα της ψυχής σου αποκτά αιθερικό υλικό που σχετίζεται όχι μόνο με τα δικά σου βιώματα μα και τα δικά τους.
Στο παρακάτω ρεπορτάζ μπορείς να δεις έναν πατέρα που έχει την –ανεξήγητη από την επιστήμη– ικανότητα να έλκει σίδερα στο σώμα του. Και μπορείς να δεις ότι και τα παιδιά του έχουν την ίδια ικανότητα. Λοιπόν ίσως υπάρχει μια ενέργεια, που μπορεί να έχει και εκδηλώσεις όπως αυτή την έλξη, που περνά από γονείς σε παιδιά. (Και προφανώς δεν οφείλεται σε χημικές διαδικασίες που προέρχονται από τα γονίδια, εφόσον καμιά χημική διαδικασία δεν μπορεί να επιφέρει μια τέτοια ικανότητα – αλλά και γενικότερα νοήμονες ικανότητες). Το πόσο αυτή η ενέργεια, που περνά από γονείς σε παιδιά, θα επηρεάσει τη ζωή των παιδιών είναι άλλο θέμα, γιατί και το παιδί φέρει μαζί του τη δική του ενέργεια, βιώματα, ικανότητες κλπ, όταν μπαίνει στο έμβρυο.
Ίσως ένας φωτισμένος, ο οποίος βλέπει τα πράγματα του αιθερικού κόσμου, να μπορεί σε κάθε περίπτωση να δει τι και πόσο ρόλο παίζει το αιθερικό υλικό του γονιού και τι και πόσο αυτό της ψυχής του παιδιού, στην ζωή του καθενός μας.
Πάντως πιστεύω στην ελεύθερη βούληση, δεν πιστεύω δηλαδή σε δηλώσεις του τύπου: «είναι έτσι επειδή είναι οι γονείς του έτσι», και θα δυσκολευόμουν να πιστέψω πως οι εμπειρίες και τα βιώματα του γονιού παίζουν ιδιαίτερο ρόλο στο παιδί.
Φυσικά, μετά προστίθεται και η ανατροφή και τα κοινά τους βιώματα, και η επίδραση μεγαλώνει. Μα, και πάλι, ο καθένας έχει μέσα του μια ψυχή και θα μπορούσε να καθοδηγείται από αυτήν, αν επιλέξει.
Το άρθρο στο Scientific American που σου παρέθεσα έλεγε πως υπάρχουν πουλιά που μαθαίνουν τους σκοπούς του τραγουδιού τους ακούγοντας τα γύρω τους πουλιά και υπάρχουν πουλιά που τους έχουν εγγενείς μέσα τους.
Πού; Οι επιστήμονες υποθέτουν: στα γονίδια. Εγώ λέω: στο αιθερικό υλικό.
Στο παρακάτω βίντεο ο βιολόγος Ρούπερτ Σέλντρεϊκ εξηγεί σε γνωστούς βιολόγους, φιλοσόφους και επιστήμονες με ποιο τρόπο έχει αποδειχθεί με πειράματα πως η εγγενής γνώση που έχουν τα περιστέρια για το πώς να προσανατολίζονται και να βρίσκουν έναν τόπο δεν οφείλεται σε μηχανιστική, χημική διαδικασία.
Επίσης ο Σέλντρεϊκ μιλά για πουλιά που μαθαίνουν και επηρεάζονται μέσα από αυτό το αιθερικό πεδίο. Δηλαδή πληροφορούνται πράγματα (συμβάντα του παρόντος χρόνου) μέσω αυτού του πεδίου – όχι μέσω των γαμετών των γονιών τους.
Συνεπώς άλλες πληροφορίες έρχονται κατευθείαν από αυτό το πεδίο, άλλες από την αιθερική αυτή ενέργεια όπως είναι εναποθηκευμένη στους γαμέτες, και άλλες πληροφορίες, οι υποτίθεται τελείως μηχανιστικές/χημικές, μεταφέρονται μέσω του DNA, αλλά κι αυτό πιθανά λόγω της επίδρασης του αιθέρα σε αυτό το πολύ χαμηλό επίπεδο της ύλης.
Άλλωστε, λένε πως το ίδιο το DNA είναι ένας κώδικας εξαιρετικής πολυπλοκότητας. Οπότε και πάλι χρειάζεται να ρωτήσεις: Πού βρίσκει η ύλη αυτή την ευφυΐα; Δεν θα πρέπει να συνδέεται με την ύλη ένα νοήμον υλικό;
Κι εδώ έχεις τη θεωρία της Γαίας, δηλαδή πως η Γη είναι ένας ολιστικός οργανισμός με μια κρυμμένη (αιθερική) νόηση, όπως και όλο το Σύμπαν, που ο χριστιανισμός θεωρεί αιρετική (βλ. «παμψυχισμός»).
Μια σχετική ομιλία για τη νόηση του ήλιου και των άστρων και πλανητών, από τον Ρούπερτ Σέλντρεϊκ, εδώ:
http://www.youtubetranslations.gr/Is_the_Sun_conscious_Rupert_Sheldrake.htm
Κι αυτό το βίντεο του Σέλντρεϊκ είναι επίσης σχετικό:
http://www.youtubetranslations.gr/morphogenetic_fields.htm
Διάβασε και τα συνοδευτικά κείμενα.
----------------------
---------------------------------
