ΚΙΜΩΝ
Δεν θα έλεγα ότι τα σκότωσε. Δεν παράτεινε την ύπαρξή τους στη Γη. Αφού αυτά πέθαναν, υπάρχει πάντα η δυνατότητα σύνδεσής τους με αυτόν ή ομοίους του (κοίτα π.χ. τα βίντεό μου για τις μεταθανάτιες εμπειρίες).

Μην ξεχνάς ότι ο Χριστός τράβηξε τα περισσότερα απ’ τον καθένα μας.

Φυσικά θα θέλαμε να μην υπάρχει θάνατος και πόνος, αλλά τα πράγματα στη Φύση δεν λειτουργούν έτσι. Και δεν φαίνεται πιθανό ο Χριστός ή οποιοσδήποτε άλλος να το αλλάξει αυτό. Όποιος κι αν είναι ο λόγος που ήρθαμε, θα το ζήσουμε αναπόφευκτα, για το καλύτερο ή για το χειρότερο, και μόνο σε ελάχιστες εξαιρέσεις θα σημειωθούν παρεμβάσεις στο επίπεδο της ύλης.

Τουλάχιστον αν μπορούμε να κρίνουμε από το παρελθόν.

Άλλωστε, ακόμα και στην ίδια του τη ζωή πριν δυο χιλιετηρίδες, δεν τους γιάτρεψε όλους. Έκανε πέντε-δέκα θαύματα, αλλά οι άνθρωποι συνέχισαν να υποφέρουν.

Προσωπικά πιστεύω ότι η λύση είναι να βρούμε τι κρατάει την ψυχή μας στη Γη και να την αφήσουμε να φύγει. Υπάρχουν άνθρωποι που πηγαίνουν όπου θέλουν. Δεν είναι υποχρεωμένοι να ζούνε τη μιζέρεια της Φύσης.

Γιατί καθόμαστε εμείς; Γιατί μας αρέσει. Θυσιάζουμε χίλια χρόνια λύπης για μια στιγμή απόλαυσης. Και ο μόνος τρόπος να το αλλάξουμε αυτό είναι να αγαπήσουμε την πνευματική φύση του Χριστού (ή άλλου ομοίου του ή του ίδιου μας του εαυτού) και να αναληφθούμε στην αιώνια ζωή.

Και γι’ αυτό ο Χριστός, παρά κάποιες εξαιρέσεις, δεν πρέπει να λογιστεί ως Σωτήρας των σωμάτων αλλά ως σωτήρας των ψυχών. Οι εξαιρέσεις είναι, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο ίσως, μια υπενθύμιση για την πνευματική δύναμη που ενοικεί σε αυτόν. Μπορώντας να κάνει αλλαγές ακόμα και στο υλικό επίπεδο, τι μάλλον μπορεί να κάνει στην ψυχή μας αν οι ίδιοι προσπαθήσουμε να τη μεταστρέψουμε.

Θυμάσαι τη γυναίκα που πήγαινε να γεμίσει νερό από την πηγή; Δεν της είπε: «Θα ήθελες να σου φέρνω εγώ πάντα νερό;» αλλά «Θα ήθελες να σου δώσω εκείνο το νερό που αν το πιεις δεν θα ξαναδιψάσεις;»

Ποιο είναι αυτό το νερό; Εκείνος μας δείχνει την κατεύθυνση, εμείς χρειάζεται να βαδίσουμε το δρόμο. Αυτά που περνάμε τα πέρασε στο πολλαπλάσιο. Και γι’ αυτό η καθοδήγηση και η έμπνευσή του είναι πολύτιμες.

Όταν ήσουν μωρό και μπουσούλαγες, πολλές φορές έπεφτες και έκλαιγες. Και κάποιες φορές ερχόταν η μαμά σου, σε σήκωνε και σε παρηγορούσε.

Με τον ίδιο τρόπο, όταν η κάθε ζωή τελειώνει, η μαμά μας (ο Χριστός ή ομοιός του) έρχεται και μας σηκώνει στον ουρανό και μας παρηγορεί.

Αλλά ένα παιδί δεν μεγαλώνει μόνο με τις παρηγοριές της μαμάς του. Αλί. Τα κλάματα είναι μέρος της διαδικασίας.

mauroprovatos
"Δεν θα έλεγα ότι τα σκότωσε. Δεν παράτεινε την ύπαρξή τους στη Γη."
Χααχαχα, ωραια δικαιολογια..Με την ιδια λογικη, καθε δολοφονος δεν σκοτωνει κανενα, απλα δεν παρατεινει την υπαρξη των θυματων του/της στη γη..

Δεν προκειται να δω βιντεο με μεταθανατιες εμπειριες, οπως δεν προκειται να δω βιντεο με τυπαδες που υποστηριζουν οτι η γη ειναι επιπεδη.

Δεν θα αναφερθω στα αλλα, εφοσον ειμαι αθεος, και διαφωνω στο 95% των λεγομενων σου, πραγμα που θα οδηγησει σε τεραστια PMs...

ΚΙΜΩΝ
"Δεν θα έλεγα ότι τα σκότωσε. Δεν παράτεινε την ύπαρξή τους στη Γη."
Χααχαχα, ωραια δικαιολογια..Με την ιδια λογικη, καθε δολοφονος δεν σκοτωνει κανενα, απλα δεν παρατεινει την υπαρξη των θυματων του/της στη γη..

Δεν είναι ο Χριστός η αιτία που ζεις τη δυιστική ύπαρξη απόλαυσης-θανάτου, η οποία χαρακτηρίζει τη Φύση. Βρισκόμαστε εδώ από μια αιτία που έχει να κάνει αποκλειστικά με εμάς. Δεν φταίει ούτε ο Χριστός ούτε ο Βούδας ούτε άλλα πρόσωπα που θεωρείται ότι βρίσκονται σε θείο επίπεδο.

Για να προσπαθήσω να δικαιολογήσω τον Χριστό, πρώτα πρέπει να αντιληφθώ ποια κατηγορία τον βαραίνει. Όπως έχει, δεν τίθεται θέμα δικαιολόγησης. Απλά λέω ότι είμαστε οι ίδιοι υπεύθυνοι για τη θνητότητά μας, η οποία είναι η πηγή των πόνων μας.

Και, αν και ο Χριστός (ή όμοιοί του) θα μπορούσε να βοηθήσει, σε τελική ανάλυση και η υπέρβαση της θνητότητας είναι δική μας ευθύνη.

«Δεν προκειται να δω βιντεο με μεταθανατιες εμπειριες, οπως δεν προκειται να δω βιντεο με τυπαδες που υποστηριζουν οτι η γη ειναι επιπεδη. »
Μπορώ να σου δώσω επιστημονική βιβλιογραφία αν θέλεις.

«Δεν θα αναφερθω στα αλλα, εφοσον ειμαι αθεος...»
Εγώ δεν έχω πρόβλημα με το ότι είσαι άθεος. Δεν νομίζω ότι οι ίδιες οι πεποιθήσεις μας είναι πρόβλημα. Αν υπάρχει κάποιο πρόβλημα, αυτό είναι ο φανατισμός. Ο φανατισμός είναι κάτι που πιάνει εξίσου τόσο τους θρήσκους όσο και τους άθεους.

Και πιστεύω ότι σχετίζεται με ένα -χαρακτηριστικό για την κάθε περίπτωση- τύπο εγωισμού. Ο χριστιανός πιστεύει ότι είναι «εκλεκτός» και ξέρει καλύτερα από τους άλλους. Μέσα στην άγνοια και το σκοταδισμό του, σνομπάρει τους εξυπνότερους από αυτόν.

Αλλά και ο άθεος είναι, συχνά, φανατισμένος. Δεν θα δεχόταν με κανένα τρόπο να παραδεχτεί ότι υπάρχει κάτι στην ύπαρξη που δεν είναι ύλη, άσχετα από τα επιστημονικά στοιχεία – τα οποία συχνά επιλέγει να «σνομπάρει» επίσης.
   
Και ποιος είναι ο λόγος που υιοθετεί αυτή τη στάση;
   
Διότι αισθάνεται μέσα του –όπως όλοι- αυτή την αρχέγονη πάλη ανάμεσα στο πνεύμα και τη σάρκα. Αν απορρίψεις την ύπαρξη του πνεύματος, η απόλαυση της σάρκας μετατρέπεται σε θεμιτή δραστηριότητα. Τι άλλο θα μπορούσες να κάνεις από το να σκέφτεσαι και να απολαμβάνεις τις υλικές ηδονές;
   
Γι’ αυτό και βλέποντας στο ίντερνετ τόσους ανθρώπους να μαλώνουν, να βρίζονται ή να δείχνουν σνομπισμό σε σχέση με αυτό το θέμα, ποτέ δεν σκέφτομαι ότι απαντούν στο «επιχείρημα» του άλλου. Αυτό το μίσος και η περιφρόνηση με την οποία εκφράζονται μού δείχνει ότι υπάρχει κάτι που θα φοβούνταν πολύ να χάσουν αν ο «αντίπαλος» είχε δίκιο.
   
Στην περίπτωση του χριστιανού, αυτό είναι η «εκλεκτότητά» του.
   
Στην περίπτωση του άθεου, η δυνατότητα να απολαμβάνει τις ηδονές χωρίς να αισθάνεται ένοχος.
   
Δεν συμφωνείς;

Υ.Γ. Ανεβάζω τις αλληλογραφίες μου στον ιστοχώρο μου. Αν θεωρείς αυτή την αλληλογραφία προσωπική, παρακαλώ να μου το πεις.