Πώς η αδικία φέρνει στον άδικο δυστυχία

          βίντεο

Συζήτηση για το βίντεο

         Korina Lymnioudi
         Ευχαριστώ για το βίντεο!!! Θα ήθελα να συμπληρώσω πως το πιθανότερο είναι ότι δεν έχει να κάνει με αδικία και τιμωρία... Δεν υπάρχει ένας παρανοϊκός Θεός που σώνει και καλά πρέπει να τιμωρήσει. Αν ήταν έτσι, τότε το περιστατικό με την άμαξα δεν θα χρειαζόταν εξισορρόπηση, όπως λέει και ο δάσκαλος στο βίντεο. Αυτό που το κάνει να χρειάζεται εξισορρόπηση είναι ο Νόμος αιτίας και αιτιατού πιστεύω... είναι καθαρή Φυσική και Μαθηματικά... Δεν μ αρέσει να το ονομάζω Κάρμα επειδή ο κόσμος το έχει συνδέσει με την τιμωρία, η οποία δεν υφίσταται... Νομίζω πως ο Νόμος αιτίας και αιτιατού τα εξηγεί όλα πολύ πιο απλά... Το αποτέλεσμα είναι φυσικά το ίδιο!
         Επίσης αυτό που λες στο τέλος ότι δεν πρέπει να συγχωρούμε αν δεν έχει μετανοήσει ο άλλος... αυτό συμβαίνει σε χαμηλά πεδία ύπαρξης... όσο ακόμα μας κυβερνά το εγώ....Σε πιο υψηλά πεδία δεν έχεις καμιά ανάγκη να μετανοήσει ο άλλος... μπορείς να τον συγχωρέσεις ακόμα και πριν πράξει κάτι και αυτό σημαίνει ανιδιοτελή αγάπη και φως...

         Κίμων
          Ως προς το πρώτο σημείο: Το περιστατικό με την άμαξα σε κάνει να αναρωτιέσαι, ακριβώς όπως αναρωτιέται και ο ίδιος ο Μούντυ που το διηγείται. Το παιδί δεν φαίνεται να είχε βέβαια πρόθεση να πεταχτεί στη μέση του δρόμου και να προκαλέσει δυστύχημα. Φαίνεται απλά να "συνέβη". Επομένως, γιατί χρειάζεται να "εξισορροπηθεί", όταν δεν περιλαμβάνει κακή πρόθεση; Από την πλευρά των φυσικών νόμων –φυσική, χημεία–, δεν θα χρειαζόταν να εξισορροπηθεί καθόλου. Ό,τι συνέβη, συνέβη, και δεν χρειάζεται να υπάρξει συνέχεια σε αυτό. Από την πλευρά των ηθικών νόμων, υποθέτουμε πως θα χρειαζόταν να εξισορροπηθεί μόνο αν υπήρχε κακή προαίρεση από την πλευρά του παιδιού. Αυτό δεν φαίνεται να συνέβη. Αν όμως θέλουμε να το ψάξουμε περισσότερο, θα αναρωτιόμασταν ποιες ασυνείδητες ορμές κάναν ίσως το παιδί να συμπεριφέρεται γενικά χωρίς περίσκεψη και πώς αυτές σχετίζονται με τη γενικότερη ψυχολογία του και πώς η ψυχολογία αυτή είναι ίσως συνέχεια της ψυχολογίας της συγκεκριμένης ψυχής σε προηγούμενους βίους. Όμως μια τέτοια κρίση νομίζω πως θα περιλάμβανε μια πολύ βαθιά όραση μέσα στην ψυχή του παιδιού διαχρονικά, και δεν έχουμε πρόσβαση σε αυτήν. Το κατά πόσο τα παιδιά γενικά είναι υπεύθυνα για τις πράξεις τους είναι ένα λεπτό θέμα και δεν αισθάνομαι ότι μπορώ εύκολα να το απαντήσω.
          Ως προς το δεύτερο σημείο, όπου γράφεις:
          «Επίσης αυτό που λες στο τέλος ότι δεν πρέπει να συγχωρούμε αν δεν έχει μετανοήσει ο άλλος...αυτό συμβαίνει σε χαμηλά πεδία ύπαρξης...όσο ακόμα μας κυβερνά το εγώ....Σε πιο υψηλά πεδία δεν έχεις καμιά ανάγκη να μετανοήσει ο άλλος...μπορείς να τον συγχωρέσεις ακόμα και πριν πράξει κάτι και αυτό σημαίνει ανιδιοτελή αγάπη και φως...»
          Οπότε σε ρωτώ το εξής:
          Περπατάς σε ένα ερημικό δρόμο. Κάποιος σε πλησιάζει στα κλεφτά, σου χυμά, σε ακινητοποιεί και σε βιάζει. Έκπληκτη, τον αναγνωρίζεις ως έναν γνωστό ενός γνωστού σου. Την επόμενη μέρα, μιλάς με τον γνωστό σου και σου λέει πως το εν λόγω άτομο είχε μαζέψει όλα τα φιλαράκια του σε μια μπυραρία, τους διηγούνταν πώς εσύ προσπαθούσες να ξεφύγεις όταν σε βίαζε, μιμούνταν κοροϊδευτικά τη φωνή σου και όλοι τους ξεκαρδίζονταν στα γέλια.
          Εσύ θα πας στην αστυνομία ή όχι; Αν πας, τότε δεν μπορείς να ισχυριστείς πως τον έχεις συγχωρήσει λόγω ανιδιοτελούς αγάπης και φωτός.
          Ίσως θα έλεγες πως εσύ, ως άνθρωπος, μπορεί να πας, όμως ο Θεός τουλάχιστον θα έπρεπε να τον συγχωρέσει. Όμως ακόμα κι αυτό είναι αμφισβητήσιμο. Πώς θα αισθανόσουν προς ένα Θεό που δεν έχει την αίσθηση της δικαιοσύνης; Και που δεν κατακρίνει τους ανθρώπους που είναι προς εσένα ασεβείς, προδοτικοί, βίαιοι και αναίσθητοι;
          Αν η δική σου αίσθηση της δικαιοσύνης είναι πως οι άνθρωποι αυτοί πρέπει να τιμωρηθούν, όμως πιστεύεις σε έναν Θεό που δεν θα συμφωνούσε με αυτό, τότε πώς μπορείς να αισθανθείς οικεία με ένα τέτοιο Θεό; Για να προχωρήσεις προς Αυτόν θα έπρεπε να εγκαταλείψεις την ίδια σου την αίσθηση της ηθικής. Και σε τι θα διέφερε ένας τέτοιος Θεός από τον Διάβολο;
          Ένα άλλο παράδειγμα: Ο κόσμος έπρεπε να συγχωρήσει τους Ναζί μετά τον δεύτερο παγκόσμιο; Ήταν λάθος που έγιναν οι δίκες της Νυρεμβέργης για εγκλήματα πολέμου;
          Ο Θεός, η απόλυτη δικαιοσύνη και αγάπη, θα έπρεπε να επέμβει και να σταματήσει τις δίκες;
          Και ένα τρίτο ερώτημα: Όταν εσύ είσαι άδικη με τους άλλους, όταν συμβαίνει να τους κακοποιείς, τον δικό σου εαυτό τον συγχωρείς;
          Εγώ αισθάνομαι προς τους άλλους όπως αισθάνομαι προς τον εαυτό μου. Ακριβώς όπως δεν συγχωρώ τον εαυτό μου αν δεν πράξω για να εξιλεωθώ, έτσι δεν συγχωρώ και τους άλλους αν δεν πράξουν για να εξιλεωθούν – ή τουλάχιστον αν δεν συνειδητοποιήσουν το σφάλμα τους και μετανοήσουν.
          Λέγεται πως ο Χριστός ήταν κρεμασμένος στον Σταυρό ανάμεσα σε δυο ληστές. Ο ένας μετανόησε και ο Χριστός του είπε: "Πριν δύσει ο ήλιος, θα είσαι στον Παράδεισο μαζί μου" (ή κάτι τέτοιο). Ο δεύτερος δεν μετανόησε και ο Χριστός δεν τον πήρε μαζί του.
          Γιατί; Γιατί είχαν αυτοί οι δύο ανόμοια μοίρα, αν η απόλυτη "ανώτερη" (θεία) αγάπη συγχωρεί τους πάντες;
          Η ίδια διεργασία που κάνει αυτούς να παραμένουν μακριά από την καρδιά του Θεού, τον Παράδεισο, όταν δεν έχουν μετανοήσει, τους κάνει να μένουν μακριά και από τη δική μου καρδιά.
          Ίσως μου πεις πως αυτοί πηγαίνουν όπου τους αξίζει μα ο Θεός δεν έχει άσχημα συναισθήματα προς αυτούς. Κατ' επέκταση, πως ένας ανώτερος άνθρωπος δεν έχει άσχημα συναισθήματα προς αυτούς που τον έβλαψαν. Όμως, αν ο ανώτερος άνθρωπος δεν έχει άσχημα συναισθήματα προς αυτούς που τον έβλαψαν, τους αφήνει ατιμώρητους; Ή πηγαίνει στην αστυνομία και προσπαθεί να τους τιμωρήσει ενώ ο ίδιος αισθάνεται απαθής και αμέτοχος; Κι ο Θεός μπορεί να βλέπει τους ανθρώπους να καίγονται στα καζάνια της Κόλασης αισθανόμενος αμέτοχος και απαθής για τη μοίρα τους; Και είναι αυτός ένα "ανώτερος", ελεήμων και μεγαλόψυχος Θεός;
          Θα ήθελα εδώ να σημειώσω πως, το ότι υπάρχουν καζάνια της Κόλασης και ότι συμβαίνουν εκεί τιμωρίες το γνωρίζουμε από τους ανθρώπους που είχαν μεταθανάτιες εμπειρίες, πήγαν στην Κόλαση και είδαν αυτά να συμβαίνουν. Όμως, ακόμα κι εκεί, μπορεί να ειπωθεί πως αυτό είναι μια καρμική διαδικασία, όπως την περιγράφεις η ίδια, πως θερίζουν ό,τι σπέρνουν ως αποτέλεσμα κάποιου είδους "φυσικού" νόμου, σαν τη φυσική ή τη χημεία, όπως το περιγράφεις, και ο Θεός, αυτή η ανώτερη διάνοια και καρδιά, δεν έχει ανάμειξη σε αυτό. Λοιπόν για αυτό θέτω αυτά τα ερωτήματα. Ως προς τους φυσικούς νόμους, είναι άσχετοι με τα ηθικά θέματα. Ως προς τους ηθικούς νόμους όμως, πώς θα μπορούσαν να μην περιλαμβάνουν τη δική μας την καρδιά, ή αυτή του Θεού;
          Και αισθάνομαι και το εξής: Ο βαθμός στον οποίο νιώθω θυμωμένος με την φαύλη προσωπικότητα κάποιου, είναι ο ίδιος βαθμός με τον οποίο αγαπώ την εσώτερη, θεία ψυχή του.
          Από αυτή την πλευρά, ίσως οι δαίμονες που βασανίζουν ψυχές στην Κόλαση είναι μία πλευρά του ίδιου του Θεού.
          Ίσως είναι μέρος μιας βαθύτερης, παγκόσμιας δικαιοσύνης, ενός δέντρου που ριζώνει στο χώμα της αγάπης, της συνείδησης της βαθύτερης ενότητας όλων μας.

          Γενικά, οι άνθρωποι που πιστεύουν πως πρέπει να αισθανόμαστε καλά προς όλους έχουν σαν υπόδειγμα τον Χριστό που, ενώ πέθαινε στο Σταυρό, έλεγε στον Πατέρα του να συγχωρέσει τους ανθρώπους που τον σταύρωσαν. Όμως, μέσα σε αυτό το χριστιανικό πλαίσιο, δεν μπορείς παρά να αναρωτηθείς πώς συμβαίνει τελικά ο Θεός να μην τον άκουσε, εφόσον οι φωτιές της Κόλασης συνεχίζουν να καίνε από τότε και ο Άγιος Πέτρος συνεχίζει με τα καθήκοντά του αδιάπτωτος, ξεχωρίζοντας τα ξερά από τα χλωρά στην αιώνια κρίση, ακριβώς όπως ξεχωρίζουμε όλοι μας (ή έστω οι περισσότεροι) το καλό από το κακό στις μεταξύ μας αλληλεπιδράσεις στη Γη.
          Στο χριστιανικό πλαίσιο, η δικαιοσύνη του Θεού είναι η ίδια υπεύθυνη για την μοίρα των αμαρτωλών στον Άλλο Κόσμο, και όχι βέβαια κάποιοι "φυσικοί νόμοι" που λειτουργούν απρόσωπα και δίχως συνειδητή ανάμειξη ενός προσώπου (του Θείου Προσώπου) όπως οι χημικοί και φυσικοί.
          Το να προσθέσεις σε αυτό το χριστιανικό πλαίσιο την έννοια του "κάρμα" και να ισχυριστείς πως οι κολαστήριες φωτιές βράζουν σε ένα μέρος του Σύμπαντος με το οποίο ο Θεός είναι άσχετος, και, κατ' επέκταση, πως και στους γήινους νόμους και κρίσεις ο σοφός άνθρωπος δεν αισθάνεται τίποτα προς τη φαυλότητα και την αδικία, καμιά προσωπική αντίδραση, κανένας αποτροπιασμός, ένα επίπεδο εγκεφαλογράφημα σε συντονισμό με την αιώνια γαλήνη και στοργή του Ύψιστου Όντος, μου φαίνεται ακατάλληλο.
          Αλλά μου φαίνεται και παρανόηση πως το "κάρμα" είναι όντως τίποτα άλλο παρά "φυσικός νόμος", όπως η χημεία ή η φυσική. Το κάρμα δεν είναι τίποτα άλλο παρά το δίκαιο μυαλό του Θεού. Κάθε φορά που αισθανόμαστε πως αδικήσαμε κάποιον, πως αμαρτήσαμε, και πως θα πρέπει να τιμωρηθούμε (βλ. το γνωστό έργο του Ντοστογιέφσκι Έγκλημα και Τιμωρία, στο οποίο ο ήρωας παραδίδεται από μόνος του στην αστυνομία για να τιμωρηθεί για το έγκλημά του), είναι ο νους του Θεού που λειτουργεί μέσα μας, η καρδιά του Θεού που θέτει ως απαράβατο νόμο για την αλληλεπίδραση όλων μας την αγάπη, τον σεβασμό και την ψυχική ενότητα, και γι' αυτό θέτει ως "φρουρούς" αυτού του νόμου την τιμωρία, τις τύψεις, την κατηγορία και την αναστάτωση που πάντα προκύπτει όταν ο νόμος καταπατείται και ο άνθρωπος πράττει από εγωκεντρισμό.

          Κατ' ουσίαν, η ερμηνεία της λεγόμενης "χριστιανικής αγάπης" όπως την περιέγραψα, αρνείται τον θυμό, παρουσιάζοντάς τον ως κάτι σκοτεινό, κατώτερο και απαράδεκτο. (Την ύπαρξη της Κόλασης και της θείας Δικαιοσύνης φροντίζουμε τότε να την ξεχνάμε ή να την παρουσιάζουμε ως θεία παράνοια).
          Εγώ δέχομαι τον θυμό όταν είναι σωστά προσανατολισμένος, δηλαδή όταν προσανατολίζεται στην επανόρθωση της θείας τάξης, που στηρίζεται στην αγάπη και τον αλληλοσεβασμό.
          Θυμός και εκδίκηση διαφέρουν, όμως. Ο δίκαιος θυμός έχει ένα σκοπό: την αλλαγή της νοοτροπίας, της ψυχής του άλλου (ή του εαυτού σου) στην πορεία προς την εσωτερική βελτίωση. Αντίθετα, η εκδίκηση δεν ενδιαφέρεται για τη βελτίωση του άλλου, είναι απλά μια ορμή προς την καταστροφή αυτού που σε κατάστρεψε.
          Ισχυρίζομαι πως, όχι μόνο δεν είναι εφικτή η ανθρώπινη ζωή χωρίς την εστίαση στη δικαιοσύνη, μα ότι δεν είναι εφικτό να έχεις και ένα μεταφυσικό σύστημα χωρίς την εστίαση αυτή. Γιατί τότε θα πρέπει να εθελοτυφλείς μπροστά σε μια πραγματικότητα που μας αγκαλιάζει όλους: το Κακό, τη στάση μας προς αυτό και το ρόλο των αρνητικών μας συναισθημάτων στην αναγνώριση και διόρθωση του Κακού, ως μεταφυσικής (και όχι φυσικής) πραγματικότητας.
          Είναι το μίσος μας προς το Κακό, η αποστροφή μας και ο αποτροπιασμός μας προς αυτό, η άρνησή μας να το δεχτούμε και ο αγώνας μας να το αποκλείσουμε από τη ζωή και την ψυχή, εκείνο που αποτελεί την ιερή φωτιά του Πολεμιστή του Φωτός.
          Γι' αυτό και ο Άγιος Δημήτριος παριστάνεται πολεμιστής πάνω σε άλογο να διαπερνά με το κοντάρι του την καρδιά του Δράκου. Ποιος είναι ο Δράκος και ποιος είναι ο Άγιος Δημήτριος και ποιος είναι ο πολεμιστής; Εμείς είμαστε οι πολεμιστές, εμείς οι Δράκοι κι εμείς οι Άγιοι Δημήτριοι. Είναι όλος ένας αγώνας, ένας πόλεμος και μια αναμέτρηση που διαδραματίζεται μέσα στην ίδια μας τη συνείδηση.
          Αυτή είναι η φλογερή πλευρά της ύπαρξης, η φωτιά που εξυψώνει και εξιδανικεύει τα χαμηλά μας πάθη, βολεμένα στον χλιαρό και γλυκανάλατο καθησυχασμό μιας αγάπης που αγκαλιάζει άκριτα τόσο το άγιο όσο και το αμαρτωλό.

----------------------
---------------------------------