Η "τηλεπαθητική" σύνδεση βιολογικών και χημικών μορφών (Ρούπερτ Σέλντρεϊκ)
Υπότιτλος: Το άυλο είναι η σύνδεση του Ατομικού με το Παγκόσμιο
βίντεο
Η "τηλεπαθητική" σύνδεση βιολογικών και χημικών μορφών (Ρούπερτ Σέλντρεϊκ)2:56 |
Περιγραφή του βίντεο
Η έννοια της "μορφικής συνήχησης" ή "μορφικού συντονισμού" (συντονισμού των μορφών μεταξύ τους) φέρνει τις έννοιες της κβαντικής φυσικής (μικρόκοσμος) στα πεδία της χημείας, της βιολογίας και της ψυχολογίας (μακρόκοσμος). Αφορά τον τρόπο με τον οποίο οργανώνονται η συμπεριφορά και η δομή των ζώων, των φυτών και των κρυστάλλων. Η έννοια αυτή αφορά την επίδραση παλαιότερων μορφών σε νεότερες, μια επίδραση που δεν βασίζεται σε υλικά μέσα (γονίδια ή νευρώνες). Είναι δηλαδή ένα είδος άυλης "τηλεπάθειας" διαμέσου του χρόνου και του χώρου, όμοια με την "τηλεπάθεια" που βλέπουμε να συμβαίνει στην υποατομική κλίμακα στο γνωστό φαινόμενο της "κβαντικής διεμπλοκής". Στο φαινόμενο αυτό κομμάτια της ύλης που η κοινή λογική μάς τα παρουσιάζει ως ξεχωριστά μεταξύ τους, δείχνουν να συνδέονται χωρίς να περνά πληροφορία, με υλικό τρόπο, από το ένα στο άλλο. Αυτό το "τηλεπαθητικό" στοιχείο το οποίο αρχικά αποκαλύφτηκε στην κατώτατη, θεμελιακότερη κλίμακα της ύλης (κβαντικό πεδίο), μπορεί να ανιχνευτεί και να αναγνωριστεί σε περισσότερα πεδία (βιολογία και ψυχολογία), καθώς η επιστήμη προχωρεί.
Ένας από τους πιο γνωστούς προωθητές μιας τέτοιας κατανόησης της μακροκοσμικής πραγματικότητας –δηλαδή της κατανόησης πως ο μακρόκοσμος (π.χ. η βιολογία) λειτουργεί στην ίδια άυλη βάση που λειτουργεί ο μικρόκοσμος (το κβαντικό επίπεδο)– είναι ο βιολόγος Ρούπερτ Σέλντρεϊκ, ο ομιλητής του βίντεο. Ένας άλλος διάσημος παρουσιαστής αυτής της σχέσης είναι ο Καρλ Γιουνγκ, θεωρητικός της ψυχολογίας που, στην υλιστική θεωρία του Φρόιντ αντέτεινε την έννοια του «συλλογικού ασυνειδήτου», που αφορά την άυλη σύνδεση των νόων όλων των ανθρώπων στο υπόβαθρο πανανθρώπινων μοτίβων συμπεριφοράς και δράσης. Τα μοτίβα αυτά αποτελούν εκφράσεις πλατωνικού τύπου ιδεών, όπως το αρσενικό, το θηλυκό, η μητέρα, ο Δάσκαλος, ο ήρωας, ο σοφός. Αυτά είναι περιεχόμενα της ψυχής που διαμορφώνουν τη συμπεριφορά των ανθρώπων επηρεάζοντας αυτήν με έναν άυλο τρόπο. (Συνεπώς ένα παιδί κάθε άλλο παρά «άγραφη πλάκα» γεννιέται!)
Η σύνδεση μεταξύ των δύο οπτικών, αυτών του Σέλντρεϊκ και του Γιουνγκ, οι οποίες διαβλέπουν άυλα μοτίβα να διαμορφώνουν τη δομή και συμπεριφορά των βιολογικών οργανισμών (Σέλντρεϊκ) και των ανθρώπων (Γιουνγκ) είναι πολύ στενή. Στον παρακάτω σύνδεσμο βρίσκεται σημαντικό άρθρο του Σέλντρεϊκ για την κατανόηση της ανθρώπινης μνήμης όχι με βάση την υλική αποθήκευσή της στον χώρο του εγκεφάλου αλλά με βάση τον άυλο συντονισμό με παλιότερα μοτίβα διαμέσου του χρόνου. Συντονιζόμαστε με τα παρελθοντικά μοτίβα του εαυτού μας, των γονιών μας, της φυλής μας, της ανθρωπότητας, των θηλαστικών εν γένει κ.ο.κ., και τα εκδηλώνουμε με τρόπους που διατρέχουν την γκάμα μεταξύ προσωπικού και συλλογικού. Δηλαδή ενώ η μνήμη μας για το τι κάναμε χθες μοιάζει προσωπική, και η μνήμη που εκφράζεται ως ένστικτο μοιάζει συλλογική (εφόσον μετέχουν στην εκδήλωσή της άλλα μέλη του είδους), στην ουσία πρόκειται για την ίδια διαδικασία, εφόσον, κάθε φορά που συντονιζόμαστε με το αντικείμενο της μνήμης μας, κάνουμε, συνειδητά ή ασυνείδητα, ένα ταξίδι πίσω στο χρόνο, και δεν οριζόμαστε από τα νευρικά κύτταρα (προσωπική μνήμη) ή τα γονίδια (συλλογική μνήμη) του παρόντος χρόνου. Κι αυτό το ταξίδι γίνεται από κάθε δομή της φύσης, έμβια ή άβια, μια που η φύση όχι μόνο διατρέχει διαφορετικά σώματα στο χώρο, μα επίσης συρράπτει τα διαφορετικά μέρη του χρόνου, ενώνοντας τις τωρινές με τις παρελθούσες εκδηλώσεις των σωμάτων, σε ένα ενιαίο διαχρονικό οργανισμό.
Στην ψυχολογία ο Γιουνγκ ονόμασε μια τέτοια συλλογική μνήμη Συλλογικό Ασυνείδητο, μια που διατρέχει και διέπει όλους μας («Συλλογικό») χωρίς να τη συνειδητοποιούμε («Ασυνείδητο»).
Διαβάστε μεταφρασμένο το άρθρο του Σέλντρεϊκ για την στενή σχέση μεταξύ του «συλλογικού ασυνειδήτου» της ανθρώπινης ψυχής και του «συλλογικού ασυνειδήτου» (του αποκαλούμενου «μορφογενετικού πεδίου») των βιολογικών μορφών εν γένει, και δείτε την άυλη οικουμενική πραγματικότητα να επιμερίζεται σε «προσωπικές» και «ατομικές» υλικές εκφράσεις, στο χώρο της ψυχολογίας και της βιολογίας –και όχι μόνο στο χώρο της φυσικής– εδώ.
Με αυτό τον τρόπο βλέπουμε την οικουμενικότητα του μικρόκοσμου, όπως αποκαλύφτηκε από την κβαντική φυσική (π.χ. στη συνειδητοποίηση ότι το σωματίδιο είναι κύμα), να είναι η βάση της πολυμορφίας του μακρόκοσμου, και βρίσκουμε την σύνδεσή μας με το «μη εγώ», διευρύνοντας και οικουμενοποιώντας τον εαυτό μας. Δηλαδή αντιλαμβανόμαστε ότι, ακόμα και ως μακροκοσμικά όντα, έχουμε ένα ευρύτερο οργανισμό που διαφέρει από τον υλικό οργανισμό των 70 ή 100 ετών ζωής, και προσπαθούμε να τον ανακαλύψουμε, να μετασχηματιστούμε και να περάσουμε στην αθανασία.
Ο οργανισμός αυτός είναι άυλος, κι ωστόσο αποτελεί τη βάση της ύλης. Ακριβώς όπως ανακαλύπτεται από την επιστήμη στη φυσική, τη βιολογία και την ψυχολογία, έτσι μπορούμε να τον ανακαλύψουμε κι εμείς –τον μεγαλύτερο, ευρύτερο, ουσιοδέστερο εαυτό μας–, και η δική μας ανακάλυψη αυτού γίνεται μέσω της εμπειρίας του.
Αυτό που μας ενώνει με μια τέτοια εμπειρία είναι ο νους, γιατί αυτός είναι το άυλο μέρος μας.
Πώς όμως να σκάψουμε αρκετά βαθιά στο νου μας για να βρούμε το άυλο, όταν, νύχτα-μέρα, ο νους μας δεν ασχολείται παρά με το υλικό και το χειροπιαστό;
Όταν ο νους σκέπτεται τη γλύκα του παγωτού, και μας ωθεί στην αγορά του και τη γεύση του (άρα από το νοητό μάς ωθεί στο υλικό, σε υλικές συμπεριφορές), πώς να αντιστρέψουμε τη φορά και να κατευθυνθούμε από την επιθυμία της γλύκας στη συνειδητοποίηση της Ιδέας της γλύκας, της Άυλης Ενέργειας της γλύκας, της άυλης πραγματικότητας που διαπερνά τους ανθρώπους και τα άλλα βιολογικά όντα με τη μορφή ροπών, επιθυμιών και μνημών, μα είναι η ίδια ζωντανή, πλήρης μες στον εαυτό της, και οικουμενική;
Ένα τέτοιο άλμα, ένας τέτοιος μετασχηματισμός, στη μεταφυσική περιγράφεται με διάφορους τρόπους. Λέγεται επιφοίτηση, λέγεται ανάληψη και λέγεται Αλήθεια με άλφα κεφαλαίο.
Σε αυτήν ο άνθρωπος βρίσκει μέσα του όλο τον Κόσμο, καθώς βρίσκει τον γενεσιουργό πυρήνα, την Απώτατη Αρχή, το Κέντρο από όπου όλα εκπορεύτηκαν καθώς έχαναν την πληρότητα και την παγκοσμιότητά τους.
Το Κέντρο αυτό λέγεται πνεύμα και Θεός και είναι άυλο.
Κι ωστόσο, περιλαμβάνει μέσα του την ύλη, στην πλήρη κι οικουμενική της μορφή.
Αγαπώντας την οικουμένη, αγαπάς τον Θεό, γίνεσαι ο πυρήνας και υπερβαίνεις το άγχος και τη λύπη της θνητότητάς σου.
Υπερβαίνεις την τραγική μοίρα των θνητών προσώπων, των προσωρινών μορφών, των ψυχών που εγκλωβίστηκαν στην Κοιλάδα του Θανάτου.
Ανταλλάσσεις τη δική σου κάλπικη μα προσφιλή οντότητα του ενός λεπτού, με μια αιώνια οντότητα που δεν είσαι εσύ, γιατί σε διαπερνά χωρίς να περιορίζεται σε σένα.
Αντί να αναπνέεις τον αέρα, γίνεσαι ο αέρας.
Αντί να ελπίζεις, γίνεσαι το φως που η ελπίδα ποθεί.
Κι αντί να δυστυχείς και να φοβάσαι, χάνεις τον εαυτό σου μέσα στο ανέλπιδο και απόλυτο κενό.
Έτσι όπως χάνονται τα σωματίδια μέσα στο κύμα, χάνονται οι ψυχολογικές ελπίδες μας μέσα στην προδοσία των υλικών συμβάντων, χάνονται τα βιολογικά μας σώματα, διαμορφώνονται και σβήνουν μέσα σε μια διαδικασία όπου η Ιδέα μεταμορφώνεται σε μορφή (γέννηση και ανάπτυξη), η μορφή πάλι σε Ιδέα (γηρατειά και θάνατος), με έναν αυτοματισμό συναισθήματος και πράξης που προτιμούμε να αφήνουμε ανεξέταστο και ανεξιχνίαστο.
Ο αυτοματισμός επικεντρώνεται στον υλικό εαυτό, ενώ η συνειδητοποίηση, η πραγματική συνειδητοποίηση, αναιρεί, αναιρεί και αναιρεί, γεννώντας οικουμενικό πνεύμα.
Με αυτό τον τρόπο γυρίζουμε από το μικρό, περιορισμένο, ασήμαντο και εφήμερο ατομικό ον, το βιολογικό και ψυχολογικό, στο οικουμενικό ον, και ο εφιάλτης της θνητότητας, το αντικείμενο ολόκληρης της ζωής μας, έχει τελειώσει.
Κείμενο Υποτίτλων
Ρούπερτ Σέλντρεϊκ: Η μορφική συνήχηση είναι μια σύνδεση μέσα στο χρόνο, από το παρελθόν στο παρόν. Και είναι μια διαδικασία που συμβαίνει μεταξύ οργανωμένων μοτίβων δραστηριότητας με βάση την ομοιότητα. Αυτό σημαίνει ότι το κάθε [βιολογικό] είδος έχει μια συλλογική μνήμη. Μια π.χ. καμηλοπάρδαλη συντονίζεται, μέσω της μορφικής συνήχησης, με τη μορφή και τη συμπεριφορά παλαιότερων καμηλοπαρδάλεων. [Έτσι, δηλαδή, αποκτά η καμηλοπάρδαλη τα ένστικτα και την τρισδιάστατη μορφή της, κι όχι μέσω γονιδίων.] Κάθε κρύσταλλος, καθώς κρυσταλλώνει, συντονίζεται με τον τρόπο με τον οποίο προηγούμενοι κρύσταλλοι του ίδιου χημικού κρυστάλλωσαν στο παρελθόν. Λοιπόν υπάρχει ένα είδος μνήμης, που δίνεται από τη μορφική συνήχηση, σε όλων των ειδών τα πράγματα. Και, στο πεδίο της συμπεριφοράς των ζώων, για παράδειγμα, οδηγεί σε σαφείς προβλέψεις. Αν αρουραίοι μάθουν ένα καινούργιο κόλπο [να βρίσκουν το δρόμο τους σε λαβυρίνθους] εδώ στο Λονδίνο, τότε μπορεί να προβλεφθεί ότι αρουραίοι σε όλο τον κόσμο θα μαθαίνουν το ίδιο κόλπο πιο γρήγορα, απλά και μόνο επειδή οι αρουραίοι το έμαθαν εδώ. Όσο περισσότεροι το μαθαίνουν, τόσο πιο εύκολο θα γίνεται οπουδήποτε αλλού. Κι υπάρχουν ήδη αποδείξεις πως αυτό πράγματι συμβαίνει, από μελέτες σε αρουραίους σε εργαστήρια. Όταν πολλοί αρουραίοι έχουν μάθει κάτι, άλλοι αρουραίοι σε όλο τον κόσμο το βρίσκουν πιο εύκολο να το μάθουν. Κι αυτό δεν στηρίζεται σε οποιονδήποτε κανονικό τρόπο σύνδεσης μεταξύ των αρουραίων στους διαφορετικούς τόπους. Συμβαίνει εξαιτίας μορφικής συνήχησης με βάση την ομοιότητα. Το ίδιο συμβαίνει με τους κρυστάλλους. Όταν ένα καινούργιο χημικό γίνεται για πρώτη φορά, συνήθως είναι πολύ δύσκολο να το κρυσταλλώσεις. Και, καθώς προχωρεί ο χρόνος, κρυσταλλώνει πιο εύκολα παντού στον κόσμο. Και πιστεύω πως ο λόγος είναι ότι η μορφική συνήχηση συνδέει μεταξύ τους τούς κρυστάλλους, έτσι ώστε να συντονίζονται με ένα είδος συλλογικής μνήμης. Η μορφική συνήχηση λειτουργεί μέσα από "μορφικά πεδία", τα οργανωτικά πεδία χημικών ουσιών και βιολογικών συστημάτων. Η λέξη "μορφική" έρχεται από την ελληνική λέξη "μορφή". Λοιπόν είναι ένα είδος "συνήχησης" που αφορά τη μορφή, το μοτίβο και την οργάνωση.
Βίντεο του Σέλντρεϊκ που εμβαθύνει στο συγκεκριμένο θέμα εδώ.
Άλλα βίντεο του Σέλντρεϊκ που έχω υποτιτλίσει εδώ.
------------------------------------------------------/p>
