Η πορεία της ψυχής μας

          βίντεο

Περιγραφή του βίντεο

         Ο Χανς Βίλχελμ περιγράφει την πνευματική διαδρομή που κάθε ψυχή τελικά διανύει στο δρόμο της τελειοποίησής της.
         Ομιλία βασισμένη στο βιβλίο μιας σύγχρονης χριστιανής προφήτισσας, της Γκαμπριέλε (Gabriele Wittek): "Η Εσωτερική Ατραπός - το Επίπεδο της Τάξης".
         Εκδόσεις της προφήτισσας Γκαμπριέλε (Gabriele Wittek) στα ελληνικά:
         https://gabriele-publishing.com/category/other-languages/greek/

         Ιστοσελίδα του Χανς Βίλχελμ: www.LIFEexplained.com

         Άλλες μεταφρασμένες ομιλίες με τον Χανς Βίλχελμ:
         http://www.youtubetranslations.gr/#!writer/40/Χανς Βίλχελμ/ 

         Το βίντεο επίσης περιλαμβάνει απόσπασμα από ένα τσάνελινγκ του Αγίου Γερμανού.
         Ένας θεατής του βίντεο με ρώτησε:
         «Ο Άγιος Γερμανός είχε γαλλική προφορά? »
         Απαντώ:
         Μιλούσε άνετα γαλλικά και είχε για λίγα χρόνια εργαστεί ως πολιτικός στη Γαλλία, όπως φαίνεται.
         Από τη Βικιπαίδεια:
         «O Walpole αναφέρει ότι ο Άγιος Γερμανός: "μιλούσε ιταλικά και γαλλικά με μέγιστη ευκολία, αν και ήταν προφανές ότι καμιά δεν ήταν η γλώσσα του. Καταλάβαινε πολωνικά και σύντομα έμαθε να κατανοεί τα αγγλικά και να τα μιλάει λίγο [...] Αλλά η ισπανική ή η πορτογαλική έμοιαζε να είναι η φυσική του γλώσσα" ».
         Μα οι αναφορές σε αυτόν φαίνεται να είναι εμπλουτισμένες και με μύθους, και δεν είναι εύκολο να πεις κάτι ασφαλές για αυτόν.
         Να στοιχεία από τη ζωή του:
         http://moonlightaless.blogspot.com/2017/11/weekly-inspiration-boost.html
         Εγώ άκουσα για αυτόν από μια επισκέπτρια του καναλιού μου, η οποία μου είπε ότι έχει εσωτερική επικοινωνία μαζί του.
         Μου έστειλε ένα βίντεο 45 λεπτών με τον Άγιο Γερμανό, από το οποίο πήρα το συγκεκριμένο κλιπ που έβαλα.
         Το βίντεο είναι εδώ: https://youtu.be/-Q6_4AmW0F0 

                                                   Συζήτηση για το βίντεο

         mich-a-el. elias
         Τα ενδιάμεσα σχόλια στο βίντεο μου έδωσαν μερικές πληροφορίες για το σχολιαστή. Με κλειστά μάτια έχει προσωπικό πρόβλημα με το Χριστό. Τον απασχολεί κάτι βαθύ το οποίο έχει περιχαρακώσει σε ένα σιδερένιο Εγώ. Αυτό το εγώ προτιμάει να περιφέρει τον κρυφό του πόνο μέσα στο μάτριξ του Εωσφόρου, παρά να αποδεχθεί τη μόνη έξοδο που είναι ο ενσαρκωμένος Θεός ως Χριστός. Θέλει προσοχή όταν παίρνεις δώρα από τον Εωσφόρο. Γιατί είναι μάστορας στην παραπλάνηση, και έχει πολύ φως... Αλλά όχι το φως το αληθινό. Έχει και εικονικό παράδεισο, τα έχει όλα, αλλά είναι αντικατοπτρισμοί... Μετάνοια, ταπείνωση, συγνώμη ως προς τον ανώτερο εαυτό και κόσμο και η ειρήνη έρχεται και μένει.. Η άλλη είναι ψεύτικη, όπως κάθε ατελής εμπειρία που κρατάει λίγο. Με κουνταλίνι και πράσινα άλογα, είναι σαν να θες να πας Αμερική με το γάιδαρο. Φιλικά πάντα... Αν κάτι πληγώνει πρόσεξε το.. Κρύβει μια αλήθεια.

         Κίμων
         Δεν έχω κανένα πρόβλημα με τον Χριστό. Μπορείς να δεις ένα βίντεο που έχω ανεβάσει όπου προσεύχομαι σε αυτόν. https://youtu.be/x8hiz2898os 
         Γράφεις: «Τον απασχολεί κάτι βαθύ το οποίο έχει περιχαρακώσει σε ένα σιδερένιο Εγώ. Αυτό το εγώ προτιμάει να περιφέρει τον κρυφό του πόνο μέσα στο μάτριξ του Εωσφόρου […]».
         Το ότι έχω μέσα μου πόνο δεν σημαίνει πως ο πόνος είναι κρυφός και επονείδιστος και η θρησκεία μου δαιμονική. Αυτά είναι δικές σου ερμηνείες.
         Ας κάνουμε ένα νοητικό πείραμα. Ας πούμε πως δουλεύεις σε μια επιχείρηση στην οποία ο διευθυντής αγαπά να περνά κάθε πρωί από το γραφείο σου και να σε προσβάλλει, να σου επιτίθεται, να σου φωνάζει στη διαπασών και τα λοιπά. Είναι προφανές πως θα βιώσεις στρες και θυμό προς αυτόν. Ποιος είναι ο πιο κατάλληλος τρόπος να τα χειριστείς; Λέγοντας χίλιες φορές τη μέρα «τον συγχωρώ», μέχρι να το πιστέψεις;
         Κάποιος θα διοχετεύσει τον θυμό του στο να αντιμετωπίσει τον διευθυντή και να του πει πόσο αχρείος είναι. Κάποιος άλλος μπορεί να χρησιμοποιήσει το θυμό του για να πείσει τη διεύθυνση να απολύσει τον διευθυντή ή να του βάλει φρένο.
         Οι γυναίκες που έχουν βιαστεί έχουν διοχετεύσει το θυμό τους στην αλλαγή της κοινωνικής νοοτροπίας και κρατικών νόμων. Οι μαύροι που δέχονταν κακομεταχείριση από τους λευκούς έκαναν το ίδιο – όπως ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ.
         Ένας άλλος μπορεί να διοχετεύει το θυμό του μέσα στη συνείδησή του μέσω μιας ειδικής ψυχοθεραπείας και του διαλογισμού και να ασκεί τη φιλανθρωπία, όπως έκανε ο παλαιστής σε αυτό μου το βίντεο, όταν συνειδητοποίησε πως οι θυμωμένες μπουνιές στο ρινγκ, το σεξ και τα ναρκωτικά κάθε άλλο παρά τον βοηθάνε ψυχολογικά. https://youtu.be/W2guFONAFx4 
         Μία γυναίκα που βιάστηκε, διοχέτευσε το θυμό της στο να αντιμετωπίσει τον άντρα που τη βίασε πριν χρόνια και στη συνέχεια να γράψει μαζί του ένα βιβλίο για την εμπειρία και την πράξη και τις αιτίες του βιασμού, και την ηθική και τη μετάνοια. Έκανε επίσης δημόσιες ομιλίες μαζί του σε διάφορα μέρη, όπως στο TED εδώ:
         https://youtu.be/gyOc6lFnSjE 

         Το ότι πρέπει να ακυρώσεις, αναιρέσεις, αρνηθείς το θυμό σου αντιμετωπίζοντάς τον ως κάτι για το οποίο θα έπρεπε να ντρέπεσαι, είναι απλά μια θεωρία. Την εφαρμόζεις στη δική μου κατάσταση περιγράφοντας τον ψυχισμό μου ως περιχαρακωμένο σιδερένιο εγώ και την θρησκεία μου δαιμονική, μα πόσο σοφό είναι αυτό; Και τι άλλο πράγματι είναι παρά ένα εγχείρημα να βρεις ένα επιχείρημα, ως χριστιανός, ενάντια σε άλλες θρησκείες από τη δική σου;

         Ως προς τον θυμό εγώ λέω:
         Δεν πρέπει να τον αφήνεις να σε ωθεί σε πράξεις με τις οποίες η συνείδησή σου δεν συμφωνεί.
         Δεν πρέπει να ξεφεύγεις από αυτόν, όπως με τηλεόραση, σεξ, γλυκές και ευχάριστες τροφές και γενικά οτιδήποτε θα σε βοηθήσει να δραπετεύσεις από το αρνητικό συναίσθημα.
         Πρέπει να τον βιώνεις συνειδητά. Δηλαδή να επιτρέπεις στη συνείδησή σου να τον αισθανθεί, καιγόμενη από αυτόν, και να το αντέξεις.
         Μπορείς, και μάλλον ενίοτε πρέπει, να τον χρησιμοποιήσεις για να αλλάξεις καταστάσεις και ανθρώπους προς την κατεύθυνση της αρετής.
         Απ' εκεί και πέρα, ανάλογα και με το ποια είναι τα γεγονότα που σου δημιούργησαν το θυμό, θα ξεπεραστεί λιγότερο ή περισσότερο εύκολα. Θέλει πάλη.
         Μα η πάλη αυτή δεν είναι μια πάλη ενάντια στο θυμό. Είναι μια πάλη να αντέξεις το θυμό και να δεις πού σε οδηγεί.
         Ο έμπορος της θρησκείας έρχεται και λέει: «Αν δεχτείς να προσηλυτιστείς στη δική μου θρησκεία, θα κερδίσεις μια αιώνια αταραξία. Θα νιώθεις ευτυχής και δεν θα έχεις προβλήματα».
         Όμως πρέπει να ξέρεις πως οτιδήποτε κάνεις καταναλώνεις ενέργεια και χρόνο. Αν η έμφαση στη συγχώρεση δεν είναι ο κατάλληλος τρόπος να αντιμετωπίσεις δυσάρεστα συναισθήματα όπως τον θυμό, η πίστη που θα δώσεις σε αυτή την ιδεολογία μπορεί να μην σε οδηγήσει εκεί που θέλεις να πας, και θα έχεις ξοδευτεί στη διαδικασία. Λοιπόν αποφάσισε κατά κρίση.
         Όσον αφορά τη σύγκριση των θρησκειών γενικά, δεν υπάρχει η οποιαδήποτε απόδειξη πως οι χριστιανοί είναι περισσότερο γαλήνιοι από τους μη χριστιανούς. Στην πραγματικότητα, οι χριστιανοί, από τότε που έγιναν η θρησκεία της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, έχουν βουτήξει τον κόσμο στο αίμα. Στην Ευρώπη και μόνο, εκατομμύρια άνθρωποι έχουν σφαχτεί σε καυγάδες μεταξύ διαφορετικών φατριών χριστιανών. Ο δε χριστιανικός τσαρισμός στη Ρωσία ήταν τόσο βίαιος προς τις μάζες ώστε οδήγησε σε μια άγρια και ακατάλληλη αντίδραση – τον άθεο κομμουνισμό, ο οποίος δημιούργησε δικτατορικές συνθήκες για αμέτρητους ανθρώπους επί έναν αιώνα.

         Απ' εκεί και πέρα, όλες οι θρησκείες δείχνουν προς κάποιους ανθρώπους οι οποίοι υποτίθεται ότι έφτασαν σε μια –λιγότερο ή περισσότερο– μόνιμη αταραξία. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν ζήσει μια ιδιαίτερη ζωή με νηστείες, διαλογισμούς, προσευχές, γιόγκες ή ασκητισμούς όλη μέρα, κάθε μέρα. Τι από όλα αυτά που έκαναν πραγματικά τούς πέρασαν σε αυτή την υπερανθρώπινη κατάσταση; Και ποια απ' όλες τις θρησκείες πρέπει να ακολουθήσεις για να συμβεί και σε σένα;

         Όσον αφορά τον ισχυρισμό σου πως η αφύπνιση της κουνταλίνι σε μένα, που λέω ότι με έφερε σε ένα ανώτερο επίπεδο ύπαρξης σε σχέση με αυτό στο οποίο ήμουν πρωτύτερα, είναι ένα δώρο από τον Εωσφόρο, ποια είναι η απόδειξη; Ότι βιώνω πόνο;
         Ο πόνος (περιλαμβανομένου και του θυμού) είναι μέρος της ανθρώπινης εμπειρίας. Και πουθενά δεν είπα ότι αυτός ο μετασχηματισμός ήταν τόσο ριζικός ώστε να τερματίσει μια για πάντα δυσάρεστα και πιεστικά συναισθήματα σε μένα.

         «αν κάτι πληγώνει πρόσεξε το»
         Δεν με πληγώνουν αυτά που λες. Αλλά δεν θεωρώ ως τίμια την προσπάθειά σου να χρησιμοποιήσεις τον πόνο που νιώθεις ότι έχω ως επιχείρημα προσηλυτισμού. Εγώ ποτέ δεν θα σου έλεγα πως ο λόγος που έχεις πόνο είναι ότι βρίσκεσαι σε μια δαιμονική θρησκεία.
         Πονάς γιατί είσαι άνθρωπος. Απλά.

         Θα μου πεις: «Μα ο πόνος σου δεν σου επιτρέπει να συγχωρήσεις τους δράστες. Αυτό είναι το δαιμονικό στοιχείο».
         Όμως δεν θεωρώ ότι οι δράστες αξίζουν τη συγχώρεσή μου, εφόσον δεν έχουν μετανοήσει.
         Δεν θα ταίριαζε στη συνείδησή μου να συγχωρήσω κάτι που θεωρώ δαιμονικό.

         Αν υποθέσουμε πως όντως συγχωρούσα, θα αισθανόμουν καλύτερα;
         Αυτό είναι μια άσχετη ερώτηση. Το θέμα δεν είναι τι σε κάνει να αισθάνεσαι καλύτερα. Το θέμα είναι τι πρέπει και δεν πρέπει να συμβεί. Αν οτιδήποτε μας έκανε να αισθανόμαστε καλύτερα δικαιολογούνταν, τότε θα δικαιολογούνταν και η ληστεία, αν μας άρεσε να ληστεύουμε.
         Το κριτήριο για το αν πρέπει να συγχωρήσω δεν είναι αν με κάνει να αισθάνομαι καλύτερα, μα αν αξίζει να συγχωρεθεί. Αν δεν αξίζει, δεν συγχωρώ.
         Και, ως προς το πιεστικό συναίσθημα του θυμού, θα το βιώσω και θα δω πού με βγάζει. Θα προσπαθήσω να το χρησιμοποιήσω μετασχηματίζοντας την ενέργειά του σε κάτι θετικό, κυρίως μέσω της συνειδητοποίησης και εμβάθυνσης σε αυτό. Δεν θα το αρνηθώ, δεν θα προσπαθήσω να το ακυρώσω μέσω της συγνώμης για να αισθανθώ καλύτερα.
         Το τέχνασμα της συγνώμης μού φαίνεται ένας πολύ άναντρος τρόπος να αντιμετωπίσουμε ένα άσχημο συναίσθημα. «Αν και δεν αξίζεις να συγχωρεθείς, εγώ, επειδή δεν μπορώ να αντέξω το θυμό, θα σε συγχωρέσω για να απαλλαγώ από αυτόν».
         Έτσι πράττουν οι δειλοί. Αν υπάρχει κάτι για να ντρέπεσαι, είναι η δραπέτευση από το θυμό, από τα συναισθήματά σου.
         Γιατί αν δεν είναι τα συναισθήματά σου, οι διάφορες εμπειρίες της ζωής, αυτά που οδηγούν στη σοφία και στην υπέρβαση, δεν ξέρω τι είναι. Πάντως όχι η αποφυγή αυτών.

         Ας υποθέσουμε πως σε κάποια στιγμή συνειδητοποιείς πως η γυναίκα σου, την οποία αγαπούσες πολύ, πηδιόταν μ' όλο τον κόσμο και σε συκοφαντούσε παντού, όμως μαζί σου το έπαιζε πως σε αγαπάει για να της δίνεις τα λεφτά σου. Και πως, όταν το αντιλήφθηκες και της το είπες, στην αρχή το αρνήθηκε, και μετά άρχισε να σε βρίζει και να επινοεί ψεύτικες δικαιολογίες.
         Ποιο είναι το φυσικό και υγιές συναίσθημα προς κάποιον που φέρθηκε με αυτή την υποκρισία, εγωισμό και βία, και παρέμεινε αμετανόητος; Δεν είναι ο θυμός;
         Πώς μπορείς να πεις «την συγχωρώ», όταν αισθάνεσαι το δαιμονικό στοιχείο στον τρόπο πράξης και σκέψης της;
         Ας πούμε πως ο πατέρας σου στην ηλικία των δώδεκα σε πούλησε σε ένα μπουρδέλο, κι εσύ εκεί αρρώστησες με αφροδίσια και δυστύχησες τρομερά. Κι όσες φορές κι αν του ζήτησες να σε πάρει πίσω, αυτός σου είπε ότι δεν μπορεί, γιατί παίρνει ποσοστό και είναι πολλά τα λεφτά.
         Ας πούμε πως μάζευες για χρόνια λεφτά για να ανοίξεις ένα μαγαζί, και τελικά το άνοιξες μαζί με τον καλύτερο φίλο σου. Μα αυτός έκανε μια παγαποντιά στα χαρτιά και έκλεψε όλη την επιχείρηση για τον εαυτό του, σε εξώθησε από αυτήν. Για κάποιο διάστημα δούλεψες σε άλλες δουλειές, μέχρι που οι δυνάμεις σου λιγόστεψαν, με την ηλικία, και δεν σε έπαιρναν πουθενά. Μόνος, άρρωστος και πάμφτωχος, έχοντας τέσσερις μέρες να φας, άστεγος, βρεγμένος από τη βροχή, αναρωτιέσαι αν έπαθες πνευμονία και πόσος ακόμα χρόνος σου μένει.
         Θα τον συγχωρέσεις;

         Πρέπει να αντιληφθούμε το Κακό ως μια πραγματικότητα. Να μην λιποτακτήσουμε από αυτήν. Να δεχτούμε τα φυσικά συναισθήματα που αντιμετωπίζουμε αντικρίζοντάς την, και να εμβαθύνουμε δημιουργικά σε αυτά, ώστε, αν μπορούν να μεταμορφωθούν σε κάτι άλλο, που δεν είναι δυσάρεστο, να το κάνουν.
         Μα αυτό θα πρέπει να έρθει αυθόρμητα, μέσα από το βαθύ βίωμα της κατάστασής μας και όχι την άρνηση αυτής προς χάριν πιο ευχάριστων συναισθημάτων.
         Με αυτό τον τρόπο γνωρίζουμε βαθιά τη ζωή, και επιτρέπουμε στη δυστυχία να δώσει βάρος και δύναμη στην προσωπικότητά μας.
         Ζούμε όλη τη γκάμα των συναισθημάτων, χωρίς να τα εμποδίζουμε, ώστε κάποτε να τα υπερβούμε και να ανοιχτεί μια κατάσταση πέρα και πάνω από το ανθρώπινο.

         «Και η αγάπη; Δεν πρέπει να αγαπάς τους άλλους;»

         Από το βιβλίο Η Ζωή του Χριστού της Πηνελόπης Δέλτα :

         << Η τελευταία ώρα του Ιησού έφθανε, και το ήξερε. Η αποστολή του τελείωνε. Παρατώντας κάθε προφύλαξη, αδιαφορώντας πια για κάθε συνέπεια, σηκώνεται μέσα στο ιερό, και, εμπρός στους αρχηγούς της Θρησκείας, αποτείνει το λόγο στους μαθητές του και στο λαό, κεραυνοβολεί τους αρχιερείς και Σαδδουκαίους, Φαρισαίους, νομικούς και διαβασμένους, αναθεματίζοντας και στιγματίζοντας στην αιωνιότητα την υποκρισία τους, το μικρόψυχο φθόνο τους, τις αμέτρητες αμαρτίες τους. Και λέγει ο Ιησούς:
         «Στην καθέδρα του Μωυσή κάθισαν οι γραμματισμένοι και οι Φαρισαίοι, όσα λοιπόν σας πουν να κάνετε, κάνετέ τα. Κατά τα έργα τους όμως μην κάνετε, γιατί αυτοί λέγουν και δεν κάνουν. Δένουν φορτία βαριά και δυσκολοβάσταχτα, και τα φορτώνουν στους ώμους των ανθρώπων, και οι ίδιοι δε θέλουν ούτε με το δάχτυλο τους να τα κουνήσουν.
         Όλα τους τα έργα τα κάνουν για να φαίνονται στους ανθρώπους. Πλαταίνουν τα φυλαχτάρια και μακραίνουν τα κρόσια στους ποδογύρους τους, αλλά και γυρεύουν τις πρώτες θέσεις στα γεύματα, και τις πρωτοκαθεδρίες στις συναγωγές, και τις τιμές στις αγορές, και θέλουν να τους λέγει ο κόσμος: "Ραββί, Ραββί..." »
         Και προστάζει ο Ιησούς:
         «Εσάς όμως να μη σας φωνάζουν Ραββί, γιατί ένας είναι ο δάσκαλός σας, ο Χριστός, και σεις όλοι αδέλφια είστε. Και πατέρα σας μην κράζετε κανένα στη γη, γιατί ένας είναι ο Πατέρας σας, εκείνος που είναι στους ουρανούς. Και μη σας λέγουν οδηγούς, γιατί ένας είναι ο οδηγός σας, ο Χριστός. Ο μεγαλύτερός σας να γίνει υπηρέτης σας, γιατί όποιος θέλει να υψώσει τον εαυτό του θα ταπεινωθεί, και ο ταπεινός θα υψωθεί.»
         Ήταν συμβουλές ακριβώς αντίθετες με τα καμώματα των αρχιερέων και Φαρισαίων. Και αφού ένα-ένα είπε στο λαό αυτά όλα, στράφηκε στους Φαρισαίους και, ξεσπάζοντας, φώναξε:
         «Αλίμονο σας όμως, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριτές, που κατατρώγετε της χήρας το σπίτι, απατώντας την με τις μακριές σας προσευχές. Γι' αυτό η καταδίκη σας θα είναι βαρύτερη.
         Αλίμονο σας, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριτές, που κλείετε τη Βασιλεία των Ουρανών εμπρός στους ανθρώπους, και σεις ούτε μπαίνετε ούτε άλλους αφήνετε να μπουν.
         Αλίμονο σας, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριτές, που γυρίζετε θάλασσα και στεριά, για να κάνετε έναν προσήλυτο• και όταν επιτύχετε, τον κάνετε υιό της Γέεννας, χειρότερο από σας. […]          Αλίμονο σας, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριτές, που πληρώνετε το δέκατο του δυόσμου, του άνηθου και του κύμινου, και παραμελήσατε τα σημαντικότερα του νόμου, τη δικαιοσύνη, το έλεος και την πίστη.
         Οδηγοί τυφλοί, διυλίζετε το κουνούπι, και καταπίνετε την καμήλα.
         Αλίμονο σας, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριτές, που καθαρίζετε το εξωτερικό του ποτηριού και του πιάτου, και μέσα είναι γεμάτο αρπαγή και αδικία.»
         Αυτό το έλεγε ο Ιησούς, για να χτυπήσει τις παραλυσίες των Φαρισαίων και των αρχιερέων, που μεθούσαν και ξεφάντωναν σε ατέλειωτα γεύματα, πληρωμένα με αργυρολογίες και κλεψίματα.
         Και τους λέγει ο Ιησούς:
         «Φαρισαίε τυφλέ, πάστρεψε πρώτα το μέσα του ποτηριού και του πιάτου» —δηλαδή όσα με αδικίες απέκτησες και χαίρεσαι— «για να είναι το έξω καθαρό».
         Και εξακολούθησε αναθεματίζοντας την ασχήμια της ψυχής τους, που κρύβουνταν πίσω από υποκριτική θεοσέβεια.
         «Αλίμονο σας, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριτές, που μοιάζετε με τάφους ασπρισμένους, που απέξω φαίνονται ωραίοι, και μέσα είναι γεμάτοι κόκαλα πεθαμένων και κάθε ακαρθασία. Έτσι κι εσείς, απέξω φαίνεστε άγιοι στα μάτια των ανθρώπων, και μέσα είστε γεμάτοι από υποκρισία και ανομία.
         Αλίμονο σας, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριτές, που χτίζετε των προφητών τους τάφους και στολίζετε τα μνήματα των αγίων, και λέτε: "Αν ζούσαμε τον καιρό που ζούσαν οι πατέρες μας, δε θα γινόμαστε συνένοχοί τους, χύνοντας το αίμα των προφητών."   Ώστε μαρτυρείτε οι ίδιοι πως είστε γιοι εκείνων που σκότωσαν τους προφήτες.»
         Και, ξέροντας πως μετρημένες είναι πια οι ώρες του, πως κι εκείνη τη στιγμή ακόμα που τους μιλούσε, αυτοί σχεδίαζαν πώς να τον θανατώσουν, με άπειρη πίκρα, προκλητικά τους λέγει:
         «Κι εσείς συμπληρώσετε λοιπόν το μέτρο των πατέρων σας.»
         Και τους φωνάζει:
         «Φίδια, από οχιές γεννήματα! Πώς θα ξεφύγετε από της Γέεννας την καταδίκη;»
         Τους θύμισε τους προφήτες που τους έστειλε ο Θεός στη γη, και που άλλους σκότωσαν, άλλους ξύλισαν και έβγαλαν από τις συναγωγές, και τους είπε πως θα πέσει απάνω τους όλο το αθώο αυτό αίμα, το χυμένο από τον Άβελ ως τον Ζαχαρία, που τον σκότωσαν στο ναό μέσα, μεταξύ του ιερού και του θυσιαστηρίου.
         «Αλήθεια σας λέγω, όλα αυτά θα πέσουν σε τούτη τη γενεά απάνω.»
         Και προβλέποντας την καταστροφή, που ήταν να γίνει λίγα χρόνια αργότερα στην ιερή πόλη των Εβραίων, συγκινήθηκε η ψυχή του και θρήνησε και είπε:
         «Ιερουσαλήμ, Ιερουσαλήμ, συ που σκοτώνεις τους προφήτες και λιθοβολείς όσους στέλνονται σε σένα! Πόσες φορές θέλησα να περιμαζέψω τα παιδιά σου, σαν που μαζεύει η όρνιθα τα κλωσσόπουλά της κάτω από τις φτερούγες της. Κι εσείς δε θελήσατε! Και να, θα μείνει το σπίτι σας έρημο• γιατί, σας το λέγω, δε θα με ξαναϊδείτε πια ώσπου να πείτε, "Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου." » >>

         Τους αγαπούσε; Αγαπούσε την ψυχή τους. Αλλά θύμωνε και οργιζόταν με την προσωπικότητά τους.

         Αν αυτό δεν ταιριάζει στην εικόνα που έχεις για τον «τέλειο» άνθρωπο πάνω στη Γη, ίσως θα έπρεπε να ξανασκεφτείς τον τρόπο που κατανοείς τόσο την ηθική όσο και την ανθρώπινη ψυχολογία.

         mich-a-el. elias
         Αγαπητέ καλησπέρα. Δεν μπορώ να ξαναγράψω το σχόλιο μου. Αν θες ανέβασέ το εσύ, αν και δεν νομίζω να χρειάζεται γιατί δεν είχε σκοπό τη δημοσιότητα αλλά απευθύνονταν σε εσένα. Πριν συνεχίσω πρέπει να διευκρινίσω ότι δεν αναφέρθηκα σε δαιμονική θρησκεία άλλα σε δαιμονικό μάτριξ. Αυτό τον καιρό προσπαθώ να ανακατατάξω τα "πιστεύω" μου με τη βοήθεια ενός βιβλίου που σου συνιστώ όχι ως ένα ακόμα ευαγγέλιο άλλα ως μια καλή και ψαγμένη πηγή που βοηθάει τον κάθε ειλικρινή πνευματικό οδοιπόρο το δίχως άλλο. Το βιβλίο είναι της Αγγελικής Αναγνώστου, (Αντέχεις την Αλήθεια; Το χρονικό της Αιχμαλωσίας.) Είμαι ο τελευταίος που θα απορρίψει κριτικάροντας κακοπροαίρετα κάποιον, για τα πιστεύω του. Ειδικά όσους ψάχνουν, γιατί με φοβίζουν εκείνοι που έχουν "βρει". Δεν μιλάω καν για θρησκεία γιατί είναι λίγο πολύ όλες συστήματα με ιδιοτελείς λειτουργούς πλέον άλλα και πάντα. Αν μου ζήταγε να διαλέξω κάποιος θα ήταν η ορθοδοξία. Εκείνη που όμως ελάχιστοι ορθόδοξοι τηρούν και γνωρίζουν την ουσία της. Ελάχιστοι. Δεν είμαι έτοιμος να καταλήξω σε κάποια οριστική θέση γιατί πιστεύω ότι γηράσκω πάντα διδασκόμενος. Ο Χριστός ποτέ δεν ήταν η επιλογή μου. "Περπάτησα" όλα τα γνωστά εκτός από το Ισλάμ και τη μαγεία. Ήμουν σε μια κατάσταση ας πούμε χαλαρή. Εκεί όμως ήρθε και με βρήκε η μαύρη μαγεία. Από εκείνο το σημείο μέχρι αυτή τη στιγμή, μπορεί να γραφτεί ολόκληρο πολυσέλιδο βιβλίο. Όμως δύο πράγματα είναι αυτά όπου οδηγήθηκα. Η δύναμη του Θιβέτ, και η παντοδυναμία του Χριστού. Λυπάμαι όταν βλέπω ανθρώπους να τον πολεμάνε. Δεν ξέρουν τι κάνουν. Είναι τραγικό για τους ίδιους. Λυπάμαι και εκείνους που τον παρουσίασαν ως αυστηρό κριτή. Τον μπερδεύουν με τον άρχοντα του μάτριξ ο οποίος είναι ήδη κεκριμένος. Ο Χριστός που κατάλαβα εγώ δεν έχει και πολύ σχέση με αυτόν που αντιλαμβάνεται κάποιος που βολεύεται με τη μασημένη τροφή των θρησκειών. Δυστυχώς δε μπορώ να αναφερθώ περισσότερο από εδώ. Οι πληγές μας είναι τα καρφιά που μας κρατούν μέσω των συναισθημάτων στον κόσμο που φτάνει μέχρι το αστρικό πεδίο και μας ξαναρίχνει στο ατέρμονο κύκλο των επανενσαρκώσεων που η σπειροειδής μορφή του οδηγεί στην επόμενη επανεκκίνηση του Μεγάλου κύκλου άλλα και στην απώλεια της ύπαρξής μας. Πιστεύω ότι ο ένας, ο πρώτος, ο μέγιστος ενσαρκώθηκε ως Χριστός. Αν δεις με άλλο μάτι αυτή την αλήθεια καταλαβαίνεις ότι πολλά από όσα μας λένε είναι αλλιώς. Πιστεύω ότι δεν υπάρχουν ασυγχώρητα αμαρτήματα, και άρα δεν πρέπει να παραμένουν πληγές τις οποίες φυλάει ο κέρβερος του εγώ, με αποτέλεσμα τον εγκλεισμό του πνευματικού ανθρώπου στον ψεύτικο κόσμο της φθοράς. Το πρώτο μου σχόλιο απευθύνθηκε εμμέσως αλλά προσωπικά αλλά δεν έχει τίποτα προσωπικό. Απλά κάποια πράγματα τα προσπερνάμε και κάποια όχι.

         Κίμων
         Γράφεις: «Αυτό το εγώ προτιμάει να περιφέρει τον κρυφό του πόνο μέσα στο μάτριξ του Εωσφόρου, παρά να αποδεχθεί τη μόνη έξοδο που είναι ο ενσαρκωμένος Θεός ως Χριστός.»
         1) Από τη στιγμή που ισχυρίζεσαι πως ο ιδρυτής μιας θρησκείας είναι ο μόνος Λυτρωτής, κάνεις θρησκευτική προπαγάνδα. Αυτό κάνει στάνταρ ο χριστιανισμός. Το ότι μπορεί να διαφέρεις από δογματικής άποψης σε κάποια σημεία είναι άσχετο. Ίσως έχεις κατεύθυνση προς τους γνωστικούς, όπως η Αγγελική Αναγνώστου, την οποία αναφέρεις. Ή ίσως προσανατολίζεσαι προς τους Διαμαρτυρόμενους ή κάποια άλλη από τις αμέτρητες σέκτες του χριστιανισμού. Ίσως εσύ πιστεύεις πως ο Χριστός δεν ενδιαφέρεται για την δικαιοσύνη και δεν σε κρίνει, όπως γράφεις. Όμως, από τη στιγμή που προπαγανδίζεις τον ιδρυτή αυτής της θρησκείας ως τον ένα και μοναδικό αληθινό Θεό και λυτρωτή, ακυρώνοντας τους άλλους, είσαι στο χώρο του θρησκευτικού προσηλυτισμού και τον ασκείς όπως ο κάθε χριστιανός, με τον δικό σου μικρό τρόπο, όπως γράφοντας σχόλια στο Youtube.
         2) Το σχόλιό σου, όπως λες, απευθυνόταν σε μένα. Δηλαδή ήταν προσωπικό. Παράλληλα ήταν και δημόσιο, εφόσον δεν μου το έστειλες με μήνυμα αλλά το ανάρτησες κάτω από το βίντεο.
         3) Σχετικά με την Αγγελική Αναγνώστου, ένα πράγμα με ενδιαφέρει να ρωτήσω: Η ίδια έχει εμπειρία της Αλήθειας; Γιατί να διαβάσω ένα συγγραφέα που γράφει θεωρητικά, από πράγματα που διάβασε και σκέφτηκε, μα ο ίδιος δεν έχει βιώσει την Αλήθεια;
         4) Ως προς το ότι προσπαθείς να ανακατατάξεις τα "πιστεύω" σου, σου λέω αυτό: Τα "πιστεύω" δεν έχουν σημασία. Είναι απλά διανοητικά παιχνίδια. Ψάξε ανθρώπους που βίωσαν την αλήθεια, από οποιαδήποτε θρησκεία ή και εκτός θρησκείας, και κάνε ό,τι έκαναν. Μην σπαταλάς τη ζωή σου με ιδεολογικά συστήματα, διότι η ζωή φεύγει γρήγορα και δεν θα λυτρωθείς.
         5) Γράφεις: «"Περπάτησα" όλα τα γνωστά εκτός από το Ισλάμ και τη μαγεία».
         Τι εννοείς «περπάτησα»; Έχεις εμπειρία της κουνταλίνι; Όχι. Κι όμως, αισθάνεσαι πως μπορείς να αγορεύεις για αυτήν, λέγοντας: «Με κουνταλίνι και πράσινα άλογα, είναι σαν να θες να πας Αμερική με το γάιδαρο.» Ακόμα κι αν δεν είχες προσωπική εμπειρία της κουνταλίνι, αν είχες διαβάσει για αυτή από αυτούς που την έζησαν, θα ήξερες ότι είναι η κοσμική δύναμη που σε βγάζει από το Σύμπαν. Ούτε καν αυτό δεν ξέρεις. Και μετά λες πως τα περπάτησες όλα. Τι ξέρεις; Ειλικρινά, τίποτα.
         6) Γράφεις: «Λυπάμαι και εκείνους που τον παρουσίασαν ως αυστηρό κριτή. Τον μπερδεύουν με τον άρχοντα του μάτριξ ο οποίος είναι ήδη κεκριμένος.»
         Είδες εσύ τον «άρχοντα του Μάτριξ»; Μιλάς για θεωρίες σαν να είναι πραγματικότητα. Κι από την άλλη, όταν κανείς έχει την εμπειρία μιας μερικής λύτρωσης μέσω της κουνταλίνι, γράφεις πως δεν ξέρει τι του γίνεται!
         Την εμπειρία της λύτρωσης (έστω και μερικής) την παρουσιάζεις ως φαντασία, και την δική σου φαντασία («άρχοντας του μάτριξ») την παρουσιάζεις ως πραγματικότητα.
         «Μα», θα μου πεις, «η Αγγελική Αναγνώστου μιλά για τον "άρχοντα του Μάτριξ"».
         Ο καθένας θα πει το μακρύ του και το κοντό του. Είδες εσύ τίποτα τέτοιο; Γιατί αναφέρεσαι σε αυτά με τέτοια πεποίθηση;
         Γράφεις: «Ο Χριστός που κατάλαβα εγώ δεν έχει και πολύ σχέση με αυτόν που αντιλαμβάνεται κάποιος που βολεύεται με τη μασημένη τροφή των θρησκειών.»
         Κι εσύ μασημένη τροφή παίρνεις. Μπορεί να είναι από την Αναγνώστου, των γνωστικών, μα κάποιος άλλος τα σκέφτεται και στα παρουσιάζει. Εσύ προσωπικά δεν γνωρίζεις τίποτα. Απλά σκέφτεσαι και υποθέτεις και εικάζεις.
         Αυτούς όμως που έχουν εμπειρία της αλήθειας, έχεις το θράσος να τους παρουσιάσεις ως πεπλανημένους, με βάση τις εικασίες και τις (δανεισμένες) θεωρίες σου.
         «Πιστεύω ότι ο ένας, ο πρώτος, ο μέγιστος ενσαρκώθηκε ως Χριστός.»
         Δεν έχει σημασία τι πιστεύεις. Έχουμε γεμίσει με πλαδαρές θεωρίες. Οι άνθρωποι φαντάζονται αντί να βιώνουν, θεωρητικολογούν αντί να κάνουν το δύσκολο έργο της υπαρξιακής προόδου.
         «Θα βγάλω ένα βιβλίο», λέει η Αναγνώστου, «που θα αλλάξει τον τρόπο που βλέπετε τη ζωή. Θα σας δώσω τη μεγάλη Αλήθεια».
         Κι εκείνη ποια αλήθεια έζησε; Καμιά.
         Έτσι κι εσύ, εικάζεις πως ο Χριστός είναι το ένα και το άλλο. Και τι ξέρεις; Τίποτα.
         Γνωρίζεις για παράδειγμα τη δύναμη του δικού μου διδασκάλου; Όχι. Μπορείς να τον συγκρίνεις με τον Χριστό; Φυσικά όχι.
         Γνωρίζεις οποιονδήποτε άλλο διδάσκαλο; Ούτε.
         Αλλά διάβασες ένα βιβλίο για τον Χριστό και τον Διάβολο (άρχοντα του Μάτριξ) και λες θεωρίες.

        Ούτε καν τον Χριστό δεν ξέρεις από δική σου πείρα. Ό,τι λέει ο ένας κι ο άλλος.
                 
         «Αν δεις με άλλο μάτι αυτή την αλήθεια καταλαβαίνεις ότι πολλά από όσα μας λένε είναι αλλιώς.»
         Φυσικά και είναι αλλιώς. Αλλά ακόμα κι αν σου έλεγαν την αλήθεια, δεν θα ήσουν σε θέση να την αντιληφθείς. Εγώ λέω ότι ένα μέρος μου αναλήφθηκε στον Ουρανό μέσα από την κουνταλίνι, κι εσύ λες πως αυτή είναι σαν να πηγαίνεις στην Αμερική με τον γάιδαρο.
         Καταλαβαίνεις τι σου λένε και καταλαβαίνεις τι λες;
         Καταλαβαίνεις το μέγεθος της άγνοιάς σου; Και παριστάνεις και τον εαυτό σου ως ψαγμένο.

         «πιστεύω ότι δεν υπάρχουν ασυγχώρητα αμαρτήματα»
         «Πιστεύω» και «πιστεύω». Ξέρεις; Όχι.
         Βρέθηκες στο πεδίο όπου πηγαίνουν οι ψυχές αφού πεθάνουν; Ξέρεις αν τους απαγγέλλονται τιμωρίες; Τους κρίνει κανένας; Τι γίνεται μετά τη ζωή;
         Δεν ξέρεις τίποτα και δεν έχεις ζήσει τίποτα. «Πιστεύω το ένα και πιστεύω το άλλο».
         «και άρα δεν πρέπει να παραμένουν πληγές τις οποίες φυλάει ο κέρβερος του εγώ»
         Ποιος κέρβερος του εγώ; Είδες εσύ τέτοιον «κέρβερο» στο μεταφυσικό πεδίο; Όχι. Δεν είδες τίποτα. Γράφεις παραμύθια της Χαλιμάς σαν να είναι αλήθειες.
         Δηλαδή οι άνθρωποι που πληγώθηκαν ψυχικά στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης φταίνε λόγω του εγωισμού τους; Δεν έχεις καν την στοιχειώδη αξιοπρέπεια να εκφραστείς με σεβασμό για αυτούς. Νομίζεις πως η ανθρώπινη δυστυχία προέρχεται από το εγώ.
         Εσύ δεν δυστυχείς; Εσύ δεν είσαι ευεπίφορος στη δυστυχία, ανάλογα με τις συνθήκες και τις εμπειρίες στις οποίες θα βρεθείς; Είσαι αιχμάλωτος του εγωισμού; Αυτός είναι ο λόγος που είσαι ευεπίφορος στη δυστυχία;
         Τότε γιατί είναι και αυτά που γράφεις ενάντια στους ανθρώπους που πληγώνονται, οτιδήποτε άλλο από εγωισμός;
         Όταν δεν μπορείς να αισθανθείς σεβασμό για τον ανθρώπινο πόνο, και μιλάς για τα θύματα σαν να είναι οι φταίχτες, δεν εκφράζεις αχρειότητα;
         Μα ναι, φυσικά, αν ήμασταν τέλειες ψυχές, αν ήμασταν ο ίδιος ο Θεός, τίποτα δεν θα μας πλήγωνε! Δεν θα ενσαρκωνόμασταν με την ανάγκη να μας φέρονται με σεβασμό, να μην μας επιτίθενται άδικα, να μην κοροϊδεύουν, χλευάζουν, συκοφαντούν ή διαβάλλουν, δεν θα είχαμε καμιά ανάγκη ή επιθυμία εφόσον θα ήμασταν σαν τον Θεό.
         Και άρα εμείς φταίμε, αν πληγωνόμαστε από τις καταστάσεις και τις πράξεις.
         Γιατί; Μα γιατί δεν είμαστε ο Θεός! Είμαστε αμαρτωλές ψυχές. Πώς να μην φταίμε;
         Κι εσύ που το λες αυτό, τι είσαι; Εσύ δεν είσαι αμαρτωλή ψυχή; Και πιστεύεις πως, όταν εκφράζεις αυτή την περιφρόνηση προς όποιον πονά, είναι αυτή η περιφρόνηση κάτι άλλο από αμαρτία εκφρασμένη από τον αμαρτωλό;
         Πρώτα φύγε από την αμαρτία, μετά θα μπορείς να εκφραστείς ουσιωδώς και γόνιμα σχετικά με τον ανθρώπινο πόνο.
         «Πιστεύω ότι δεν υπάρχουν ασυγχώρητα αμαρτήματα, και άρα δεν πρέπει να παραμένουν πληγές τις οποίες φυλάει ο κέρβερος του εγώ, με αποτέλεσμα τον εγκλεισμό του πνευματικού ανθρώπου στον ψεύτικο κόσμο της φθοράς.»
         Ας υποθέσουμε πως, δεδομένου ότι έχουμε διαφορετική άποψη πάνω στο θέμα, σε παραμόνευα έξω από το σπίτι σου και σου έδινα μια με ένα σίδερο στο κεφάλι, και έμενες ανάπηρος. Θα ήταν αυτό ένα ασυγχώρητο αμάρτημα ή όχι; Δικαιολογείται να σε χτυπήσω επειδή έχουμε μια διαφωνία στο Youtube; Δικαιολογείται να δημιουργήσω τέτοιο πόνο απλά επειδή διαφωνούμε; Φυσικά όχι. Και φυσικά θα το έβλεπες ως ένα ασυγχώρητο αμάρτημα.
         Όμως όταν οι άλλοι υποφέρουν από πράξεις που θεωρούν πως δεν άξιζαν, τότε τους κατηγορείς ότι υποφέρουν από εγωισμό.
         Φαίνεται πως, αν εμείς οι ίδιοι δεν υποφέρουμε, δεν ωριμάζει η κρίση και η ιδεολογία μας.
         Ξένος πόνος, δέκα χαστούκια.
         Κανένας δεν σέβεται κανένα που πονά. Ο ξένος πόνος είναι σαν να μην υπάρχει για εμάς. Φυσικά τη δική μας ζωή την περιχαρακώνουμε όσο καλύτερα μπορούμε για να μην βιώσουμε εμείς πόνο. Πληρώνουμε φόρους στην αστυνομία για να μας φυλά ασφαλείς. Αγοράζουμε πόρτες ασφαλείας και τις τριπλοκλειδώνουμε μήπως μπει κάποιος και μας δημιουργήσει πόνο. Προσέχουμε με ποιους θα συναναστραφούμε μήπως είναι άνθρωποι αναίσθητοι και κακοί και μας πονέσουν.
         Μα, όταν πρόκειται για τον πόνο των άλλων: «Είναι εγωιστές, για αυτό πονούν»!
         «Το πρώτο μου σχόλιο απευθύνθηκε εμμέσως αλλά προσωπικά αλλά δεν έχει τίποτα προσωπικό»
         Το προσωπικό σχόλιο δεν έχει τίποτα προσωπικό;
         «απλά κάποια πράγματα τα προσπερνάμε και κάποια όχι.»
         Περιμένεις ότι θα πεις σε κάποιον πως πονά γιατί είναι εγωιστής και δεν μετανοεί και δεν ακολουθεί τον πραγματικό λυτρωτή/ιδρυτή θρησκείας στον οποίο πιστεύεις εσύ, κι ότι η μερική λύτρωση που λέει ότι είχε μέσω κάποιου άλλου λυτρωτή και την αφύπνιση της κουνταλίνι είναι παραμύθια και πλάνες και δώρα του Εωσφόρου, σε ένα δημόσιο σχόλιο, και εκείνος απλώς θα το προσπεράσει και δεν θα σου απαντήσει;
         Είδες; Εγωισμός ε; Γιατί να σου απαντήσει; Εσύ ένα αθώο σχόλιο έκανες, "έμμεσα", ούτε καν προσωπικά ("αλλά δεν έχει τίποτα προσωπικό") -- ή μήπως προσωπικά; ("δεν είχε σκοπό τη δημοσιότητα άλλα απευθύνονταν σε εσένα").

         Ένα άκακο σχόλιο. Τι τρέχει; Γιατί δεν το προσπερνά; Κάποιο ψύλλο θα έχει ο κόρφος του. ("Αν κάτι πληγώνει, πρόσεξέ το.. Κρύβει μια αλήθεια.")

         Ότι δεν σέβεσαι τους άλλους, αυτό τρέχει.
         Δεν σέβεσαι τον πόνο τους, δεν σέβεσαι τις πνευματικές εμπειρίες τους, δεν σέβεσαι τα επιχειρήματα που στοχαστικά σου γράφουν και τα αφήνεις αναπάντητα.
         Είσαι βουτηγμένος στο δόγμα, και από το δικό του πρίσμα κρίνεις τους ανθρώπους περιφρονητικά, απορριπτικά και αναίσθητα, δαιμονοποιώντας τους:

- - έχουν "προσωπικό πρόβλημα με τον Χριστό", το οποίο σε "λυπεί" ( "Λυπάμαι όταν βλέπω ανθρώπους να τον πολεμάνε. Δεν ξέρουν τι κάνουν. Είναι τραγικό για τους ίδιους").
- - είναι "περιχαρακωμένοι" μέσα σε ένα "σιδερένιο εγώ", αιχμαλωτισμένοι από τον "κέρβερο του εγώ", μέσα στο "Μάτριξ του Εωσφόρου" επειδή δεν δέχονται τον ένα και μοναδικό αληθινό Θεό, τον δικό σου Θεό ("μόνη έξοδο που είναι ο ενσαρκωμένος Θεός ως Χριστός").

         "να διευκρινίσω ότι δεν αναφέρθηκα σε δαιμονική θρησκεία άλλα σε δαιμονικό μάτριξ"
         Από αυτό το μάτριξ οι μη χριστιανικές θρησκείες λένε ότι βγαίνεις μέσω της πνευματικής ενέργειας, που περιγράφεται συγκεκριμένα ως κουνταλίνι. Εσύ λες ότι αυτά είναι δώρα του Εωσφόρου που δεν σε πάνε πουθενά, γιατί το μόνο που σε βγάζει από το Μάτριξ είναι ο Χριστός. Ο Εωσφόρος δίνει την ψεύτικη ειρήνη, το "φως" που σε "παραπλανεί", "όχι το φως το αληθινό", τον "εικονικό παράδεισο", που είναι "αντικατοπτρισμοί", "με κουνταλίνι και πράσινα άλογα, είναι σαν να θες να πας Αμερική με το γάιδαρο" λες.

         Αν έχεις γνώση των πνευματικών πραγματικοτήτων, μίλα να σε ακούσουμε.
         Αν δεν έχεις γνώση, άσε να μιλήσουν όσοι έχουν, όπως εγώ, χωρίς να τους δαιμονοποιείς.
         Και προσέγγισε τον πόνο όλων με σεβασμό.

         mich-a-el. elias
         Κρίνοντας από την έκταση, την ένταση άλλα και την επικριτική σου στάση απέναντι στο πιστεύω μου, την πατριωτική σου εμμονή σε αναλυτικές αναφορές, αλλά και την ανάγνωσή σου ότι δε σέβομαι τον πόνο των άλλων, δεν έχω εμπειρίες επί των πνευματικών θεμάτων κλπ, ένα είναι σίγουρο. Το αρχικό μου σχόλιο τελικά ήταν απολύτως εύστοχο. Θα περίμενα όμως κάτι διαφορετικό από έναν άνθρωπο που ανέβηκε ως τον ουρανό σε ό,τι αφορά την ηλεκτρισμένη αντιμετώπισή σου. Και σίγουρα δε φαντάστηκα ότι θα χρησιμοποιούσες την Πηνελόπη Δέλτα για να αναφερθείς στο Χριστό. Από την άλλη παρ' όλο που στάθηκες αναλυτικά σε ό,τι αναφέρθηκα, αγνόησες εντελώς την αναφορά μου στη μαύρη μαγεία. Γιατί; Έχεις φανταστεί ότι με αυτή μου την εμπειρία, σε αντίθεση με τη δική σου, έχω βρεθεί στην κόλαση; Σκέφτηκες ότι μπορεί να έχω αντιμετωπίσει δαιμονικές επιθέσεις και ακόμα και να έχω δει 2 φορές έναν από αυτούς;; Αυτό δεν είναι πνευματική εμπειρία; Δε μου επιτρέπει να αναφερθώ σε θέματα αναζήτησης; Πιστεύεις ότι δεν έχω βιώσει πόνο, όρια αντοχής, σε φυσικό άλλα και ψυχικό επίπεδο; Και γιατί να θεωρηθεί ότι το σχόλιο μου υπονοούσε ασέβεια και όχι πραγματικό, ανθρώπινο ενδιαφέρον;; Μήπως να ξαναδείς το θέμα με το εγώ και την περιχαράκωση για την προστασία μιας εικόνας που επιμελώς χτίζεται, για προσωπικούς λόγους και όχι από πραγματικό ενδιαφέρον για την έρευνα και την αλήθεια; Δεν θέλω να σε αμφισβητήσω, αλλά ακόμα και με το παρόν σχόλιο, προσπαθώ να σε βοηθήσω. Μπορεί όπως λες λόγω των εμπειριών σου να δικαιούσαι να ομιλείς, αλλά μην προτρέχεις να απορρίψεις τους άλλους και τις εμπειρίες των. Φιλικά πάντα. Ηρέμησε και απάντησε εάν θεωρείς ότι πρέπει με το επίπεδο που περιμένει κάποιος από το διαχειριστή ενός σάιτ που αναδεικνύει πραγματικά ενδιαφέροντα θέματα.

         mich-a-el. elias [την επόμενη μέρα]          Πάντως και επειδή μου προέκυψε μια σημερινή εξέλιξη οφείλω να ομολογήσω ότι το να συγχωρεθούν κάποια πράγματα είναι τρομακτικά δύσκολο. Και δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι θα τα καταφέρω ο ίδιος στην πράξη... Καλή δύναμη για όλο τον κόσμο, γιατί έρχονται στιγμές που κλειδώνει και τη θεωρία στο ντουλάπι και δεν θες να ξέρεις πλέον.

----------------------
---------------------------------