Η απάτη της ψυχιατρικής

        
         βίντεο

[...]

Σε ένα πρόσφατο άρθρο στον New Yorker ο Louis Menand υποστήριξε ότι τα χάπια για το άγχος μετονομάστηκαν σε αντικαταθλιπτικά τη δεκαετία του 80, γιατί τα χάπια για το άγχος είχαν αποκτήσει κακό όνομα. Αληθεύει αυτό πράγματι;

Η κατάθλιψη και το άγχος συνδέονται αρκετά στενά. Πριν να βγουν στην αγορά οι βενζοδιαζεπίνες, η δυσφορία που ένιωθαν οι νέοι και οι εργαζόμενοι θεωρούνταν γενικά ως άγχος. Την κατάθλιψη την έβλεπαν ως κάτι λιγότερο κοινό, μια αρρώστια μεταξύ των μεσόκοπων και των μεγαλυτέρων. Ήταν αυτό το βαθύ πράγμα, όπου οι άνθρωποι βάζουν το κεφάλι τους στα χέρια τους και δεν μπορούν να κινηθούν. Αλλά όταν οι βενζοδιαζεπίνες αποδείχθηκαν εθιστικές και βλαβερές, οι φαρμακευτικές εταιρείες κατ' ουσίαν είπαν: «'Έχουμε αυτό το αγοραστικό κοινό των ανθρώπων που αισθάνονται δυσφορία στη ζωή τους, το οποίο αποκαλούσαμε άγχος. Αν μπορούμε να το μετονομάσουμε σε κατάθλιψη, τότε μπορούμε να φέρουμε στην αγορά ένα καινούργιο αντικαταθλιπτικό.» Ήταν μια επανερμήνευση της δυσφορίας και άνοιξε μια γιγάντια αγορά για τα αντικαταθλιπτικά που βλέπουμε σήμερα. [...]

In a recent New Yorker article, Louis Menand suggested that anxiety drugs were rebranded as antidepressants in the ’80s, because anxiety drugs had acquired a bad name. Is that really true?
Depression and anxiety are pretty closely linked. Before benzodiapenes came out, the discomfort that younger people and working people felt was seen as anxiety, by and large. Depression was seen as less common, a disease among the middle-aged and older. It was this deep thing, where people are putting their heads in their hands and can’t move. But when the benzodiazepines were proven to be addictive and harmful, the pharmaceutical companies said, in essence, “We have this market of people who feel discomfort in their lives, which we used to call anxiety. If we can rebrand it as depression, then we can bring a new antidepressant to market.” It was a reconceptualization of discomfort, and it opened up the giant market for antidepressants as we see today.

Κι ωστόσο, πολλές μελέτες έχουν δείξει ότι τα αντικαταθλιπτικά μπορούν να χρησιμοποιηθούν θεραπευτικά, ιδιαίτερα σε σοβαρές περιπτώσεις.

Στις σοβαρές περιπτώσεις βλέπεις πράγματι ότι οι άνθρωποι ωφελούνται από τα αντικαταθλιπτικά, κι αυτό φαίνεται σταθερά [στις διάφορες έρευνες]. Αλλά και εδώ χρειάζεται να θέσεις το ερώτημα, ακόμα και σε αυτή την ομάδα των σοβαρών περιπτώσεων: "Τι γίνεται μακροπρόθεσμα με αυτούς τους ασθενείς που παίρνουν φάρμακα, σε σύγκριση με ό,τι συνέβαινε σε παλιότερες εποχές;" Ένα πράγμα που με εξέπληξε, κοιτώντας την επιδημιολογική έρευνα των εποχών πριν βγουν τα αντικαταθλιπτικά φάρμακα, είναι ότι ακόμα και σοβαρώς καταθλιπτικά άτομα, ασθενείς που νοσηλεύονταν, μπορούσαν να περιμένουν ότι με τον καιρό θα τα πήγαιναν καλά, και οι περισσότεροι τα πήγαιναν. Σήμερα, ωστόσο, υπάρχει υψηλό ποσοστό ασθενών σε μακροχρόνια θεραπευτική αγωγή που γίνονται χρόνιοι ασθενείς.

And yet many studies have shown that antidepressants can treat depression, especially in severe cases.
In severe cases, you do see that people benefit from antidepressants, and that shows up consistently. But you still have to raise the question, even in that severe group: What happens to those medicated patients in the long term, compared to what happened in previous times? One thing that surprised me, looking at the epidemiological literature from the pre-antidepressant era, is that even severely depressed, hospitalized patients could with time expect to get well, and most did. Today, however, there’s a high incidence of patients on long-term drug therapy that become chronically ill.

Και τα διεγερτικά που χρησιμοποιούνται στη φαρμακευτική αγωγή της Διαταραχής Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας (ΔΕΠΥ); Πόσο αποτελεσματικά είναι;

Τα διεγερτικά αυτά μεταβάλλουν τη συμπεριφορά με έναν τρόπο που οι δάσκαλοι εκτιμούν. Καταστέλλουν τη φασαρία που κάνουν οι μαθητές και τα συμπτώματα που προκαλούν αναστάτωση. Αλλά τη δεκαετία του 90 το Εθνικό Ίδρυμα Υγείας άρχισε να εξετάζει αν πράγματα όπως η ριταλίνη ωφελούσαν άτομα με ΔΕΠΥ, και μέχρι σήμερα δεν έχουν στοιχεία ότι η φαρμακευτική αγωγή μακροπρόθεσμα βελτιώνει τη λειτουργία ως προς οτιδήποτε - ως προς τα συμπτώματα της ΔΕΠΥ, τα ποσοστά παραπτωματικότητας, την σχολική επίδοση και τα λοιπά. Τότε το Εθνικό Ίδρυμα Ψυχικής Υγείας μελέτησε αν αυτά τα φάρμακα παρέχουν μακροπρόθεσμες ωφέλειες και βρήκαν ότι μετά από τρία χρόνια, το να κάνεις φαρμακοθεραπεία είναι στην πραγματικότητα ένας παράγοντας επιδείνωσης. Η [οργανική] ανάπτυξη κάποιων ασθενών εμποδίστηκε, τα συμπτώματά τους της ΔΕΠΥ χειροτέρεψαν. Ο William Pelham, του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης στο Μπάφαλο και ένας από τους κύριους ερευνητές σε αυτή τη μελέτη, είπε: "Χρειάζεται να εξομολογηθούμε στους γονείς ότι δεν βρήκαμε ωφέλειες." Καμία. Και πιστεύουμε ότι, με τα φάρμακα, οι ωφέλειες πρέπει να βαραίνουν περισσότερο από τους κινδύνους.

What about stimulants used to treat ADHD. How effective are they?
These stimulants alter behavior in a way that teachers can appreciate. They subdue finger-tapping and disruptive symptoms. But in the 1990s, the National Institute of Mental Health started looking to see if things like Ritalin were benefiting kids with ADHD, and to this day they have no evidence that this drug treatment improves long-term functioning in any domain — the ADHD symptoms, lower delinquency rates, better performance at school, et cetera. Then the NIMH studied whether these drugs provide a long-term benefit, and they found that after three years, being on medication is actually a marker of deterioration. Some patients’ growth has been stunted, their ADHD symptoms have worsened. William Pelham, from the State University of New York at Buffalo and one of the principal investigators in that study, said, “We need to confess to parents that we’ve found no benefit.” None. And we think that with drugs, the benefits should outweigh the risks.

Τι είναι τόσο επικίνδυνο στη ριταλίνη;
Καταρχήν, ότι ένα σημαντικό ποσοστό -μεταξύ 10 και 25 τοις εκατό- των παιδιών που θα πάρουν τα φάρμακα για τη ΔΕΠΥ, θα έχουν ένα επεισόδιο μανίας ή ψυχωτικό επεισόδιο και θα χειροτερέψουν με τέτοιο τρόπο ώστε να διαγνωστούν με διπολική διαταραχή [εναλλαγές κατάθλιψης και μανίας]. Μία παρόμοια ερευνητική μελέτη το 2000 στην παιδιατρική διπολική διαταραχή ανέφερε ότι το 84% των παιδιών που διαγνώστηκαν και έλαβαν αγωγή για διπολική διαταραχή -στην Κλινική Διαταραχών της Διάθεσης της Νέας Υόρκης Luci Bini Mood Disorders Clinic- είχαν πρωτύτερα εκτεθεί σε ψυχιατρικά φάρμακα. Ο συγγραφέας της μελέτης Gianni Faeda έγραψε: "Είναι αξιοσημείωτο ότι σε λιγότερες από 10% των περιπτώσεων είχε στην πρώτη διάγνωση θεωρηθεί η πιθανότητα να λάβουν διάγνωση διπολικής διαταραχής." Η αλήθεια είναι ότι, μέχρι που τα παιδιά άρχισαν να παίρνουν τα διεγερτικά και αντικαταθλιπτικά φάρμακα, δεν έβλεπες σε αυτά εφηβική διπολική μανία.

What’s so risky about Ritalin?
For one, a significant percentage — between 10 and 25 percent — of kids prescribed medication for ADHD will have a manic episode or psychotic episode and deteriorate in such a way that they’re diagnosed with bipolar disorder. A similar study in 2000 on pediatric bipolar disorder reported that 84 percent of the children treated for bipolar illness — at the Luci Bini Mood Disorders Clinic in New York — had been previously exposed to psychiatric medications. The author, Gianni Faeda, wrote, “Strikingly, in fewer than 10 percent of the cases was diagnosis of bipolar disorder considered initially.” The reality is that until children were medicated with stimulants and antidepressants, you didn’t see juvenile bipolar mania.

Μα, αν αυτές οι μελέτες είναι τόσο σημαντικές, γιατί δεν τις αναφέρουν τα μίντια;

Γιατί το Εθνικό Ίδρυμα Ψυχικής Υγείας δεν την ανακοίνωσε. Ακριβώς όπως δεν ανακοίνωσαν τη μακροπρόθεσμη δεκαπενταετή μελέτη στους σχιζοφρενείς, που δημοσιεύτηκε το 2007. (τίτλος της μελέτης: "Παράγοντες που ενέχονται στην εξέλιξη και ανάκτηση της υγείας σε σχιζοφρενείς ασθενείς που δεν έπαιρναν αντιψυχωτικά" - "Factors involved in outcome and recovery in schizophrenia patients not on antipsychotic medications: a 15-year multifollow-up study". http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/17502806  ) Σε αυτή τη μελέτη, το ποσοστό ανάκαμψης [εντός δεκαπενταετίας από την έναρξη της σχιζοφρένιας] για αυτούς που δεν έπαιρναν φάρμακα ήταν σαράντα τοις εκατό, αλλά μόνο πέντε τοις εκατό για αυτούς που έπαιρναν. Έλεγξα όλα τα δελτία τύπου του 2007 και δεν βρήκα καμιά αναφορά σε αυτή τη μελέτη. Δεν βρήκα καμία αναγγελία για αυτό σε οποιαδήποτε δημοσίευση ή εγχειρίδιο της Αμερικανικής Ψυχιατρικής Εταιρείας. Ούτε μία εφημερίδα δεν δημοσίευσε κάτι για τη μελέτη. Κι αυτό διότι το ψυχιατρικό κατεστημένο -το Εθνικό Ίδρυμα Ψυχικής Υγείας, η Αμερικανική Ψυχιατρική Εταιρεία, ακόμα και ο Εθνικός Συνασπισμός για την Ψυχική Υγεία-, δεν έκανε κανένα δελτίο τύπου για αυτό ούτε προσπάθησε να το φέρει στην προσοχή των μίντια με οποιονδήποτε τρόπο.

But if these studies are so groundbreaking, why have they gone unreported in the media?
Because the NIMH didn’t announce it. Just as they didn’t announce the 2007 outcome study for schizophrenia patients. In that study, the recovery rate was 40 percent for those off meds, but only 5 percent for those on meds. I checked all the NIMH press releases for 2007, and found no release on this study. I found no announcement of it in any American Psychiatric Association publication or textbook. Not a single newspaper published an account of the study. And that’s because the psychiatric establishment — the NIMH, the APA, even the National Alliance on Mental Illness, an advocacy organization — did not put out any press release about it or try to alert the media in any way.

Εννοείς ότι οι ψυχίατροι είναι δεσμευμένοι στις φαρμακευτικές εταιρίες;

Όχι ακριβώς, αν και οι περισσότεροι επιφανείς ακαδημαϊκοί ψυχίατροι δρουν ως σύμβουλοι και ομιλητές για αυτές. Το πρόβλημα είναι ότι η ψυχιατρική, αρχίζοντας το 1980 με τη δημοσίευση του [Διαγνωστικού Εγχειριδίου Ψυχιατρικής] DSM-III, αποφάσισε να πει στο κοινό ότι οι ψυχιατρικές διαταραχές ήταν βιολογικές παθήσεις και ότι τα φάρμακά της ήταν ασφαλείς και αποτελεσματικοί τρόποι θεραπευτικής αγωγής. Αν ξαφνικά ανακοινώσει στο κοινό ότι μια μακροχρόνια μελέτη που χρηματοδοτήθηκε από το Εθνικό Ίδρυμα Ψυχικής Υγείας βρήκε ότι το ποσοστό ανάκαμψης για σχιζοφρενείς ασθενείς μετά από μια δεκαπενταετία ήταν 40% για όσους δεν συντηρούνταν με φάρμακα και 5% για όσους τα λάμβαναν, τότε η ιστορία αρχίζει να καταρρέει. Μην ανακοινώνοντας τα αποτελέσματα, η ψυχιατρική διατηρεί στο νου του κοινού την εικόνα για τα φάρμακά της, και την αξία των ψυχιάτρων στη σύγχρονη αγορά υγείας. [...]

Are you suggesting that psychiatrists are beholden to pharmaceutical companies?
Not exactly, although most of the leading academic psychiatrists act as consultants, advisors and speakers for them. The problem is that psychiatry, starting in 1980 with the publication of the DSM-III, decided to tell the public that psychiatric disorders were biological ailments, and that its drugs were safe and effective treatments for those ailments. If it suddenly announces to the public that a long-term NIMH-funded study found that the 15-year recovery rate for schizophrenia patients was 40 percent for those off meds and 5 percent for those on meds, then that story begins to fall apart. By not reporting the results, psychiatry maintains the image of its drugs in the public mind, and the value of psychiatrists in today’s therapy marketplace. [...]

--------------------

----------------------------------------------