Εξομολογήσεις μιας ιατρικής επισκέπτριας

          βίντεο

Σχετικές πληροφορίες
(γραμμένο σε σχέση με σχόλιο θεατή ότι η ομιλήτρια είναι απατεώνισσα)

         H Gwen βραβεύτηκε το 2007 για την υπεράσπισή της των ανθρωπίνων δικαιωμάτων (Human Rights Award recepient).
         Το βιβλίο της "Εξομολογήσεις ενός πλασιέ φαρμάκων" (Confessions of an Rx Drug Pusher), γεμάτο ντοκουμέντα, έχει βραβευτεί με το Βραβείο Ανεξάρτητων Εκδοτικών Οίκων για το πιο Εξαίρετο Βιβλίο της Χρονιάς (Independent Publisher Award for Outstanding Book of the Year).
         Στη διεύθυνση http://gwenolsen.com/about/  βλέπουμε την Όλσεν εγκάρδια αγκαλιασμένη με διάσημους γιατρούς που ασκούν κι αυτοί κριτική στο ισχύον σύστημα συμβατικής ιατρικής, όπως τον Δρα Ρόμπερτ Γουίτακερ, πολυβραβευμένο ερευνητή δημοσιογράφο σε θέματα ψυχικής υγείας και πρώην Διευθυντή Εκδόσεων της Ιατρικής Σχολής του Χάρβαρντ, και τον Δρα Οζ, διάσημο γιατρό που παρουσιάζει ιατρικά θέματα στην αμερικανική τηλεόραση σε εθνική εμβέλεια.
         H Gwen έχει καταθέσει πολλές φορές σε ακροάσεις του αμερικανικού Κογκρέσου και του Οργανισμού Ελέγχου Τροφίμων και Φαρμάκων (FDA).
         Επίσης ήταν για πέντε χρόνια ειδική συνήγορος στα δικαστήρια για υιοθετημένα παιδιά που είχαν υποστεί κακομεταχείριση και αμέλεια από τους θετούς γονείς τους.
         Έχει κάνει εκατοντάδες ομιλίες και την έχουν παρουσιάσει και της έχουν πάρει συνέντευξη στην τηλεόραση, στο ραδιόφωνο, σε ντοκιμαντέρ, σε περιοδικά και στο διαδίκτυο, στις ΗΠΑ και στο εξωτερικό.
         Ο καθένας μπορεί να πιστεύει ό,τι θέλει, αλλά είναι φανερό σε όποιον πληροφορηθεί για το πρόσωπό της, πως δεν πρόκειται για απατεώνισσα.
         Φυσικά, λέει πράγματα που δεν θέλουν όλοι να ακούσουν, όπως όσοι πιστεύουν στην ψυχιατρική. Αλλά το ίδιο κάνουν και πολλοί άλλοι επαγγελματίες της υγείας, εξίσου ικανοί και διάσημοι σαν αυτή. Όπως ο προαναφερθείς Δρ Ρόμπερτ Γουίτακερ ή ο Δρ Πίτερ Μπρέγκιν, ο οποίος καταθέτει κι αυτός σε δικαστήρια ακριβώς επειδή –μεταξύ άλλων– οι φαρμακοβιομηχανίες κρύβουν τόσο πολλά από τα ένθετα των συσκευασιών σχετικά με τις αρνητικές επενέργειες των ψυχοφαρμάκων. Στο βίντεό μου Η Απάτη της Ψυχιατρικής με ομιλητή τον Δρα Πίτερ Μπρέγκιν (https://www.youtube.com/watch?v=w9eysxYH7PY), τον παρουσιάζω ως εξής:

         «Ο Δρ Πίτερ Μπρέγκιν είναι ένας διάσημος ψυχίατρος και εμπειρογνώμων στην κλινική ψυχοφαρμακολογία. Έχει διδάξει σε διάφορα πανεπιστήμια, όπως στην Ιατρική Σχολή του Χάρβαρντ και στο Johns Hopkins, έχει διατελέσει σύμβουλος στο Εθνικό Ίδρυμα Ψυχικής Υγείας και έχει συγγράψει δεκάδες επιστημονικά άρθρα και πάνω από είκοσι βιβλία. Έχει εμφανιστεί σε πολλές τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές και έχει κληθεί ως εμπειρογνώμων ιατρός σε δίκες κατά φαρμακευτικών εταιρειών για την προώθηση στην αγορά τοξικών και καταστροφικών για τη δημόσια υγεία προϊόντων, στοιχεία που οι ίδιες γνωρίζουν αλλά αποκρύπτουν ηθελημένα. Έχει καταθέσει στο Κογκρέσο για τη χορήγηση σε παιδιά ψυχοτρόπων ουσιών, όπως και στο Συνέδριο για τη ΔΕΠΥ (1998) του Εθνικού Ιδρύματος Ψυχικής Υγείας όπου, κληθείς ως ο κύριος εμπειρογνώμων στην κλινική ψυχοφαρμακολογία, παρουσίασε τα αποτελέσματα των ερευνητικών μελετών σχετικά με τις καταστροφικές επιδράσεις των ψυχοφαρμάκων στον εγκέφαλο και τη συμπεριφορά των παιδιών. Είναι πρόεδρος του Διεθνούς Κέντρου για τη Μελέτη της Ψυχιατρικής και της Ψυχολογίας (ICSPP), ενώ ήταν ένας από τους σκαπανείς στον αγώνα για την κατάργηση των ηλεκτροσόκ και των λοβοτομών σε ψυχιατρικούς ασθενείς.»

         Ο Μπρέγκιν είναι ειδικός στο θέμα των πληροφοριών που δίνουν οι φαρμακοβιομηχανίες στο ένθετο και εξηγεί σε πολλά μέρη με ποιο τρόπο λειτουργεί το σύστημα ώστε να οδηγεί στην απόκρυψη της αλήθειας. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε πως ο Οργανισμός Ελέγχου Τροφίμων και Φαρμάκων λαμβάνει τα κονδύλια του (νόμιμα) σε μεγάλο βαθμό από τις φαρμακοβιομηχανίες, οπότε είναι φυσικό και λογικό να μην θέλει να στεναχωρήσει τον πελάτη του (τη φαρμακοβιομηχανία). Και γι' αυτό δεν είναι καν υπεύθυνη η ίδια η ιατρική αλλά το καπιταλιστικό σύστημα. Δηλαδή είναι ένα σύνθετο πρόβλημα που δεν αφορά μόνο τα εγγενή ελαττώματα του συστήματος της αλλοπαθητικής ιατρικής, αλλά τα κίνητρα που το ιατρικό σύστημα έχει να εξυπηρετεί τα συμφέροντα της φαρμακευτικής βιομηχανίας αντί του κοινού.
         Γι' αυτό και είναι άσχετο το αν οι γιατροί γνωρίζουν ή όχι τις παρενέργειες των φαρμάκων, εφόσον δεν μπορούν να κάνουν άλλο από αυτό που τους επιτρέπουν και που εκπαιδεύτηκαν να κάνουν.
         Στις 26 Ιουλίου 2000 το σημαίνον Περιοδικό της Αμερικανικής Ιατρικής Εταιρείας (δηλαδή το περιοδικό του Συλλόγου των Αμερικανών Ιατρών) δημοσίευσε μια ανασκόπηση από την διάσημη και οικουμενικά σεβαστή γιατρό Δρ Μπάρμπαρα Στάρφιλντ, ειδική στη δημόσια υγεία στη Σχολή Δημόσιας Υγείας Johns Hopkins. Η ανασκόπηση αυτή κατέληγε πως κάθε χρόνο στις ΗΠΑ το ιατρικό σύστημα σκοτώνει 225.000 ανθρώπους, δηλ. πάνω από δυο εκατομμύρια σε μία δεκαετία. ("Λοιπόν το σύνολο είναι 225.000 θάνατοι τον χρόνο από ιατρογενείς αιτίες.", Δρ Μπάρμπαρα Στάρφιλντ --These total to 225 000 deaths per year from iatrogenic causes.", Dr. Barbara Starfield, http://www.jhsph.edu/research/centers-and-institutes/johns-hopkins-primary-care-policy-center/Publications_PDFs/A154.pdf  )

         Το ψυχιατρικό σύστημα περνά από ακόμα μεγαλύτερα πυρά. Λεπτομέρειες δίνω στην ανάρτησή μου "Η Απάτη της Ψυχιατρικής" στη διεύθυνση http://www.youtubetranslations.gr/Talking_Back_to_Ritalin.htm 
         Εκεί μεταφράζω πληροφορίες από επιστημονικές πηγές παραθέτοντας πολλούς συνδέσμους και μαζί συχνά και τα αγγλικά λόγια.
         Όποιος ενδιαφέρεται να γνωρίσει την προβληματική φύση των ψυχοφαρμάκων και της φιλοσοφίας που τα συνοδεύει, μπορεί να κοιτάξει εκεί.
         Παρακάτω εξιστορείται ο τρόπος που η ψυχιατρική απόκτησε κοινωνική αίγλη και εξηγείται γιατί, ως ψευδοεπιστήμη, αποτελεί κοινωνιολογικό φαινόμενο του καιρού μας. Τα λόγια είναι του Πίτερ Μπρέγκιν από το βίντεο που ανάρτησα, "Η Απάτη της Ψυχιατρικής".

Δρ Πίτερ Μπρέγκιν: ««Η ψυχιατρική έχει δείξει ανταπόκριση μόνο όταν εξαναγκάστηκε, όσον αφορά το να θέσει σε έλεγχο τις "βιολογικές" της φιλοδοξίες, τις φιλοδοξίες της να χαπακώνει, να σοκάρει με ηλεκτροσόκ, να κόβει εγκεφαλικούς λοβούς. Αυτό το λέω ως ψυχίατρος, νιώθω ντροπή που το λέω, αλλά είναι απλά αλήθεια. Η σύγχρονη τρομακτική άνοδος στην φαρμακευτική χρήση αυτών των ουσιών δεν έχει τίποτα να κάνει με την επιστήμη - το επάγγελμά μου δεν καθοδηγείται από την επιστήμη, αντίθετα, σε όλα τα άρθρα που διαβάζετε στις εφημερίδες Denver Post ή Washington Post ή τους Τάιμς της Νέας Υόρκης, το επάγγελμα καθοδηγείται από την πολιτική. Και τώρα έχει περάσει υπό την εξουσία της "βιολογικής" πτέρυγας. Είναι σαν δύο ανταγωνιστικά κόμματα. Από την μία βρίσκεται το ψυχολογικό κόμμα και από την άλλη το βιολογικό κόμμα. Το βιολογικό κόμμα είχε μπελάδες στις αρχές της δεκαετίας του '70 –παρεμπιπτόντως, αυτή την ιστορία τη λέω στο [βιβλίο μου] "Τοξική Ψυχιατρική" με πολύ εκτενείς βιβλιογραφικές αναφορές σχετικά με την πολιτική των γεγονότων– και το επάγγελμα αποφάσισε συνειδητά εκείνη την εποχή ότι προκειμένου να επιβιώσει, προκειμένου να ανταγωνιστεί την ψυχολογική πτέρυγα, και ειδικά προκειμένου να ανταγωνιστεί τις γυναίκες κοινωνικούς λειτουργούς και ψυχολόγους που δεν ήταν ψυχίατροι, στις οποίες είχαν αρχίσει να πηγαίνουν όλες οι γυναίκες ασθενείς τη δεκαετία του '70 – βλέπετε, τη δεκαετία του '70 οι γυναίκες έγιναν πολύ πιο ισχυρές στο πεδίο της ψυχικής υγείας, ιδιαίτερα στις κοινωνικές υπηρεσίες και στην κλινική ψυχολογία, επίσης στην οικογενειακή ψυχοθεραπεία, και οι ψυχίατροι δεν είχαν πια "δουλειές"... Κάθισαν κάτω συνειδητά μαζί με τις φαρμακευτικές εταιρείες και είπαν: "Πρέπει να χτίσουμε μια εκστρατεία για να πείσουμε το κοινό, για να πείσουμε το Κογκρέσο και να πείσουμε τους πάντες, ότι η ανθρώπινη δυστυχία –δεν το αποκάλεσαν οι ίδιοι έτσι– ότι αυτά τα προβλήματα είναι ψυχικές παθήσεις στις οποίες ταιριάζουν φάρμακα και οι ψυχίατροι χρειάζεται πάντα να τις επιτηρούν και να διευθύνουν. Και ότι η ψυχοθεραπεία είναι [απλά] κάτι παράπλευρο." Και αυτό που έκαναν ήταν ότι άρχισαν να παίρνουν λεφτά για να χρηματοδοτήσουν όλα τα περιοδικά - όλα τα περιοδικά χρηματοδοτούνται τώρα από τις φαρμακευτικές εταιρείες, όχι μόνο μέσω [...], αλλά χρηματοδοτούν επίσης την αποστολή των περιοδικών δωρεάν στους γιατρούς, 90% της έρευνας χρηματοδοτείται από τις φαρμακευτικές εταιρείες, όλα τα μεγάλα συνέδρια που γίνονται κάθε χρόνο χρηματοδοτούνται από τις φαρμακευτικές εταιρείες, οικονομικές προσφορές δίνονται άμεσα στους εθνικούς συλλόγους [επαγγελματιών ψυχικής υγείας]... Πριν λίγα χρόνια, όταν ο πρόεδρος Μπους πήγε στην Ιαπωνία έκανε εμετό πάνω στον πρωθυπουργό της Ιαπωνίας και μετά ανακαλύφθηκε ότι είχε πάρει Halcion, ένα υπνωτικό, για να ρυθμίσει τον ύπνο του στο αεροπλάνο. Και οι Τάιμς της Νέας Υόρκης έθεσαν το ερώτημα: Γιατί παίρνει ο πρόεδρός μας ένα χάπι, το Halcion, το οποίο απαγορεύτηκε στην Αγγλία επειδή προκαλεί –θυμηθείτε, αυτός είναι ο πρόεδρός μας που πάει στο εξωτερικό σε δημόσια αποστολή– ... το οποίο απαγορεύτηκε στην Αγγλία επειδή προκαλεί απώλεια μνήμης, παράνοια και κατάθλιψη;
         Έθεσαν το ερώτημα "γιατί συμβαίνει αυτό;" Λοιπόν έγραψα στους Τάιμς της Νέας Υόρκης και είπα: "Στοχαστείτε το γεγονός ότι ο κατασκευαστής αυτού του φαρμάκου μόλις έδωσε ενάμισι εκατομμύριο δολάρια μετρητά, χωρίς όρους, στην Αμερικανική Ψυχιατρική Εταιρεία. Απλά τους έδωσε αυτά τα λεφτά." Λοιπόν δημοσίευσαν την επιστολή. Αυτό σύγχυσε τόσο την Ψυχιατρική Εταιρεία, ώστε έκανε μια εκπληκτική ομολογία: Έγραψαν κάτι σε μια επιστολή, που όταν το ανέφερα στον Τύπο, είπαν ότι είμαι υνωμοσιολόγος! Έγραψαν στην επιστολή: "Ο Μπρέγκιν έχει πέσει τελείως έξω! Με τις φαρμακευτικές εταιρείες είμαστε συνέταιροι. Έχουμε μια ηθική, υπεύθυνη συνεργασία". Το είπαν αυτό ανοιχτά και γραπτά. Και αυτή είναι η κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε τώρα. Οι φαρμακευτικές εταιρείες είναι συνέταιροι με την οργανωμένη ψυχιατρική, με τους ιθύνοντες αυτής. Μέχρι τη στιγμή που ο τοπικός σου παιδίατρος, ψυχίατρος ή νευρολόγος ακούσει οτιδήποτε για ένα φάρμακο, η πληροφορία έχει τόσο περάσει από το φίλτρο αυτής της συνεργασίας, ώστε αυτός να μην αποκτά την παραμικρή ιδέα για το τι το φάρμακο πραγματικά κάνει. Οι πληροφορίες φιλτράρονται και ελέγχονται πλήρως. Και ο έλεγχος αυτός συμβαίνει σε κάθε επίπεδο. Παλιά ήταν γεγονός ότι ο Οργανισμός Ελέγχου Τροφίμων και Φαρμάκων (FDA) ήταν ένας πραγματικός οργανισμός ελέγχου με επαρκή ισχύ, ώστε κάθε χρόνο οι φαρμακευτικές μάχονταν εναντίον του, μάχονταν εναντίον της χρηματοδότησής του, δεν ήθελαν την ίδρυσή του, ο Αμερικανικός Ιατρικός Σύλλογος μάχονταν εναντίον του, δεν ήθελε την ίδρυσή του... Τώρα οι φαρμακευτικές εταιρείες και οι πάροχοι υγείας δεν φείδονται καμιάς προσπάθειας να υποστηρίξουν τον FDA και να ενθαρύνουν το Κογκρέσο να του δώσει περισσότερα χρήματα. Αυτό σου λέει ότι η Υπηρεσία Ελέγχου είναι τώρα το σκυλάκι σαλονιού των εταιριών. Πέρασε ο καιρός που γρύλιζε... »

Σύνδεσμοι
α) Βίντεο του Δρα Πίτερ Μπρέγκιν: "Η Απάτη της Ψυχιατρικής"
β) Συνοδευτικό κείμενο με πολύ μεταφρασμένο υλικό
γ) Από την ιστοσελίδα μου πολύ υλικό για την Ψυχιατρική ως ψευδοεπιστήμη

         Αυτά που λέει η Gwen για το Zoloft δεν είναι τίποτα καινούργιο. Στη νομική ιστοσελίδα drugdangers.com διαβάζουμε:

         «Το Zoloft, όπως και άλλοι Επιλεκτικοί Αναστολείς Επαναπρόσληψης Σεροτονίνης (SSRI), σαν το Prozac και το Paxil, μπορεί να προκαλέσει μια σειρά από ανεπιθύμητες ενέργειες. Μερικές από αυτές είναι ήπιες ή ενοχλητικές, ενώ άλλες μπορεί να είναι σοβαρές και θανατηφόρες.
         Το 2004, ο Οργανισμός Ελέγχου Τροφίμων και Φαρμάκων (FDA) αποφάσισε πως υπήρχε αυξημένος κίνδυνος αυτοκτονίας σε παιδιά και εφήβους που λαμβάνουν αντικαταθλιπτικά SSRI. Το επόμενο έτος, ο FDA άρχισε να απαιτεί ένα "μαύρο προειδοποιητικό πλαίσιο" σχετικά με τον αυξημένο κίνδυνο αυτοκτονίας για όλα τα αντικαταθλιπτικά τύπου SSRI, συμπεριλαμβανομένου του Zoloft.
         Το 2006, ο FDA άρχισε να απαιτεί συμπληρωματικές προειδοποιήσεις σχετικά με τον κίνδυνο γενετικών ανωμαλιών σε παιδιά γυναικών που στην εγκυμοσύνη τους πήραν SSRI. Μια μελέτη που δημοσιεύθηκε στην Ιατρική Επιθεώρηση Νέας Αγγλίας (New England Journal of Medicine) διαπίστωσε ότι οι γυναίκες που πήραν SSRI κατά το δεύτερο ήμισυ της εγκυμοσύνης ήταν έξι φορές πιο πιθανό να γεννήσουν βρέφος που έχει επίμονη πνευμονική υπέρταση.
         Έχει επίσης αποδειχθεί ότι και ειδικά το Zoloft αυξάνει τον κίνδυνο γενετικών ανωμαλιών όταν λαμβάνεται από έγκυες. Η Pfizer έχει πολλαπλές αγωγές εναντίον της σχετικά με γενετικές ανωμαλίες. Τόσο πολλές είναι οι αγωγές που εκκρεμούν, ώστε έχουν ενοποιηθεί σε συλλογικές δικαστικές υποθέσεις για να εκδικαστούν σε λογικό χρονικό διάστημα.

         Zoloft και Αυτοκτονία
         Το 2004, ο FDA άρχισε να απαιτεί όλοι οι κατασκευαστές των SSRI αντικαταθλιπτικών φαρμάκων να βάζουν ένα μαύρο προειδοποιητικό πλαίσιο σχετικά με τον αυξημένο κίνδυνο αυτοκτονίας. Το "μαύρο προειδοποιητικό πλαίσιο" είναι μια προειδοποίηση εντός ειδικού μαύρου πλαισίου στο ένθετο φυλλάδιο οδηγιών στη συσκευασία του φαρμάκου, για να εξασφαλιστεί ότι οι επαγγελματίες υγείας θα δουν την προειδοποίηση πριν από τη συνταγογράφηση του φαρμάκου. Ένα μαύρο προειδοποιητικό πλαίσιο είναι η πιο σοβαρή προειδοποίηση σχετικά με οποιοδήποτε φάρμακο.
         Το μαύρο προειδοποιητικό πλαίσιο του Zoloft περιλαμβάνει πληροφορίες για τον αυξημένο κίνδυνο δημιουργίας αυτοκτονικών σκέψεων και συμπεριφορών σε παιδιά, εφήβους και νεαρούς ενήλικες που το λαμβάνουν βραχυπρόθεσμα για μείζονα κατάθλιψη. Οι ασθενείς που λαμβάνουν Zoloft για κατάθλιψη θα πρέπει να παρακολουθούνται για σημάδια και συμπτώματα αυτοκτονικής και άλλης συμπεριφοράς.

         Δικαστικές αγωγές για το Zoloft
         Γενετικές ανωμαλίες
Περισσότερες από 250 αγωγές έχουν κατατεθεί εναντίον της Pfizer σχετικά με γενετικές ανωμαλίες που συνέβησαν αφότου το Zoloft λήφθηκε κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Οι δικηγόροι για τους ενάγοντες ισχυρίστηκαν ότι η εταιρεία δεν είχε προειδοποιήσει επαρκώς τους επαγγελματίες και τους ασθενείς σχετικά με τους κινδύνους της λήψης του Zoloft κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Οι αγωγές που κατατέθηκαν σε ομοσπονδιακό δικαστήριο ενοποιήθηκαν σε συλλογικές δικαστικές υποθέσεις που θα εκδικαστούν από το Περιφερειακό Δικαστήριο των ΗΠΑ για την Ανατολική Περιφέρεια της Πενσυλβανίας.

         Αναποτελεσματικότητα
         Τον Ιανουάριο του 2013 μια συλλογική αγωγή κατατέθηκε εναντίον της Pfizer υποστηρίζοντας ότι η εταιρεία σκόπιμα και ψευδώς παραπλάνησε τους καταναλωτές σχετικά με την αποτελεσματικότητα του Zoloft. Αυτή η αγωγή βασίζεται σε διαφημιστικές καμπάνιες της εταιρείας και αναφέρει ότι η Pfizer έχει αποκρύψει πληροφορίες για την αποτελεσματικότητα τόσο από τους γιατρούς όσο και από τους καταναλωτές, και μεταξύ άλλων κατηγορεί την εταιρεία ότι χρηματίζει γιατρούς, παρουσιάζει ψεύτικες επιστημονικές εργασίες για να αποδείξει την αποτελεσματικότητα, αλλάζει τα κλινικά δεδομένα και κρύβει τα αποτελέσματα των ερευνών που φέρνουν αρνητικά αποτελέσματα. Η συλλογική αγωγή κατατέθηκε στο Περιφερειακό Δικαστήριο των ΗΠΑ για τη Βόρεια Περιφέρεια της Καλιφόρνια, Τμήμα Σαν Χοσέ. »

         Σχετικά με την κατάθλιψη και την ακαθησία που η Gwen λέει πως το Zoloft τής δημιούργησε, γράφει ο Πίτερ Μπρέγκιν στη γνωστή εφημερίδα Χάφινγκτον Ποστ:

         «Τόσο τα νεότερα αντικαταθλιπτικά όπως το Prozac, το Paxil, το Zoloft και το Celexa, όσο και τα αντιψυχωτικά όπως το Risperdal και το Zyprexa, προκαλούν μια διαταραχή που αποκαλείται ακαθησία – μια φοβερή εσωτερική αίσθηση ταραχής συνοδευόμενης από μια καταναγκαστική ώθηση να κινείσαι ασταμάτητα. Είναι γνωστό πως η ακαθησία οδηγεί τους ανθρώπους στην αυτοκτονία και την επιθετικότητα. Στην πραγματικότητα, αυτές οι τραγικές εκβάσεις της φαρμακογενούς ακαθησίας είναι τόσο καλά τεκμηριωμένες, ώστε περιγράφονται στο πιο συμβατικό ψυχιατρικό βιβλίο όλων, το Στατιστικό Εγχειρίδιο των Ψυχικών Διαταραχών (DSM).»

         Σχετικά με το Zoloft και συγκεκριμένα τη "Μελέτη 329", λέει ο David Healy (βιογραφικό), Γραμματέας της Βρετανικής Ένωσης Ψυχοφαρμακολογίας και συγγραφέας 20 βιβλίων, 150 επιστημονικών άρθρων και 200 άλλων δημοσιευμάτων:

         «Τα ευρήματα της Μελέτης 329 για την αροξετίνη (εμπορικά ονόματα Paxil και Seroxat) [όπως αυτά αποκαλύφθηκαν όταν τα πραγματικά δεδομένα ήρθαν στο φως] δεν την κολακεύουν. […] Οι άνθρωποι που την λαμβάνουν καταλήγουν χειρότερα και οι δυσκολίες τους ερμηνεύονται ως επιπρόσθετα δείγματα νόσου. Και στον πραγματικό κόσμο αυτό συνήθως οδηγεί σε επιπρόσθετες διαγνώσεις και επιπρόσθετα φάρμακα.»

         Λέει ο Ρόμπερτ Γουίτακερ (βιογραφικό), πολυβραβευμένος ερευνητής δημοσιογράφος σε θέματα ψυχικής υγείας και πρώην Διευθυντής Εκδόσεων της Ιατρικής Σχολής του Χάρβαρντ:

         «Ερώτηση δημοσιογράφου: Λοιπόν το παράδοξο είναι πως δεν υπάρχει απόδειξη για τον ισχυρισμό της σύγχρονης ψυχιατρικής ότι υπάρχει η οποιαδήποτε βιοχημική ανισορροπία στον εγκέφαλο που προκαλεί ψυχική ασθένεια, ενώ έχει αποδειχθεί πως αν δώσεις στους ανθρώπους αυτά τα "θαυματουργά" φάρμακα, ετούτα τα ίδια προκαλούν παθολογική ανισορροπία;
         Ρόμπερτ Γουίτακερ: Ναι, αυτά τα φάρμακα διαταράσσουν την κανονική χημεία του εγκεφάλου. Αυτό είναι το πραγματικά παράδοξο εδώ. Και η πραγματική τραγωδία είναι πως καθώς πλασάρουμε αυτά τα χάπια με τον ισχυρισμό πως ισορροπούν τη χημεία, στην πραγματικότητα κάνουμε ακριβώς το αντίθετο: παίρνουμε έναν εγκέφαλο που δεν έχει γνωστή ανωμαλία στη χημεία του και με φάρμακα διαταράσσουμε την κανονική του λειτουργία. [...]          Δημοσιογράφος: Αν [όπως αναφέρατε προηγουμένως] το Prozac είναι το φάρμακο για το οποίο περισσότερο από όλα παραπονιέται ο αμερικανικός λαός, αν έχει δειχθεί πως το Paxil προκαλεί κίνδυνο αυτοκτονίας στους νέους που το λαμβάνουν, πώς γίνεται τα αντικαταθλιπτικά τούτα να συνεχίζουν να έχουν τη φήμη μιας σχεδόν μαγικής θεραπείας για την κατάθλιψη; Και γιατί παρέλειψε ο FDA, για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, να μας προειδοποιήσει;
         Ρόμπερτ Γουίτακερ: Υπάρχουν κάποιοι λόγοι γι 'αυτό. Η χρηματοδότηση του FDA άλλαξε στη δεκαετία του '90. Ψηφίστηκε ένας νόμος που όρισε ένα μεγάλο μέρος της χρηματοδότησης του FDA να έρχεται πλέον από τη βιομηχανία φαρμάκων: ο νόμος PDUFA. Βασικά ορίστηκε, όταν οι φαρμακευτικές εταιρείες ζητούσαν να εγκρίνει ο FDA την κυκλοφορία ενός φαρμάκου, να χρειάζεται να πληρώσουν μια αμοιβή. Αυτές οι αμοιβές έγινε ό,τι χρηματοδοτεί ένα μεγάλο μέρος της εξέτασης από τον FDA των αιτήσεων για να εγκριθεί η κυκλοφορία των φαρμάκων.
        Έτσι, τελείως ξαφνικά, η χρηματοδότηση έρχεται τώρα από τη φαρμακευτική βιομηχανία· δεν έρχεται πλέον από το λαό. Καθώς αυτός ο νόμος έρχεται [στο Κογκρέσο] για ανανέωση, βασικά οι λομπίστες των φαρμακευτικών λένε στον FDA ότι η δουλειά του δεν είναι πλέον να αναλύει κριτικά τα φάρμακα, αλλά να τα εγκρίνει γρήγορα. Αυτό ήταν μέρος της ρητορικής του [πολιτικού] Νιουτ Γκίνγκριτς [προς τον FDA]: Η δουλειά σας είναι να βάλετε αυτά τα φάρμακα στην αγορά. Αρχίστε να συνεργάζεστε με τη βιομηχανία φαρμάκων και να διευκολύνετε την παραγωγή τους. Χάθηκε η ιδέα ότι ο FDA είχε ρόλο φύλακα.»

         Από το σύγγραμμα "Πικρά Χάπια: Μέσα στον Επικίνδυνο Κόσμο των Νόμιμων Ναρκωτικών" του Stephen Fried (Google Books):

         «Μέσα στον FDA προτιμούσαν τότε να σκέφτονται πως όταν τα κεντρικά ζητήματα της απορρύθμισης του ελέγχου των φαρμάκων συζητήθηκαν δημόσια, πολλοί είχαν καταλάβει πως η όλη επίθεση δεν αφορούσε τα φάρμακα αλλά το εμπόριο. Ότι το κοινό άρχιζε να επαναστατεί προς εμπόρους της υγείας που τώρα έλεγαν στους ασθενείς και στους γιατρούς τι ήταν "για το καλό τους". […] Ο νόμος PDUFA ήρθε πάλι για ανανέωση (έγκριση) μετά την επιτυχή του πενταετή εφαρμογή, και το να τον περάσουν ήταν το κλειδί για να κρατήσουν τον FDA φερέγγυο. Χωρίς αυτό το εξαψήφιο νούμερο της αμοιβής από τις φαρμακευτικές στον FDA για την έγκριση κάθε καινούργιου φαρμάκου (που ανέβαινε στα 250.000 δολάρια), ο FDA θα ήταν άλλος ένας υποχρηματοδοτούμενος ομοσπονδιακός οργανισμός με συρρικνωνόμενο προϋπολογισμό.»

         Όταν όμως αφαιρέσεις τον κρατικό ρυθμιστικό έλεγχο από την ιδιωτική παραγωγή, τι συμβαίνει; Το πιο κάτω άρθρο σχετίζεται κι αυτό με τον ισχυρισμό σου πως οι εταιρείες δεν τολμούν να παρουσιάσουν αναληθώς ένα φάρμακο, λόγω επαπειλούμενων δικαστικών αγωγών. Γράφει στο δημοσιογραφικό περιοδικό The Atlantic ο David Dobb (βιογραφικό), συμβάλλων συντάκτης του επιστημονικού περιοδικού Scientific American Mind και αρθρογράφος σε θέματα επιστήμης, ιατρικής και πολιτισμού στο Περιοδικό των Τάιμς της Νέας Υόρκης, στο περιοδικό Επιστημονικός Αμερικανός (Scientific American) και σε άλλες εκδόσεις:

Τίτλος άρθρου
«Το Ανθρώπινο Κόστος μιας Παραπλανητικής Επιστημονικής Μελέτης για την Ασφάλεια ενός Φαρμάκου»

Σύντομη περιγραφή άρθρου
«Μια επανεξέταση παλαιών δεδομένων για το Paxil διαπίστωσε ότι το αντικαταθλιπτικό είναι πιο επικίνδυνο από ό, τι οι συγγραφείς παραδέχονται. Πόσο κακό έχει γίνει στα 14 χρόνια από τότε που δημοσιεύτηκε;»

                                                      Άρθρο

         «Η Σάρα Μποστόκ μού έστειλε κάποτε μια φωτογραφία αυτής και της κόρης της τής Σέσιλυ σε πιο ευτυχισμένες εποχές– και είναι πράγματι μια ευτυχισμένη στιγμή: η μητέρα και η κόρη, λίγο πάνω από σαράντα και είκοσι ετών, σε εξωτερικό χώρο κάτω από τον ήλιο, να φαίνονται ακτινοβόλες. Με τα λαμπερά τους χαμόγελα –το ίδιο χαμόγελο, πράγματι, μια που φαίνονται τόσο όμοιες– φαίνονται ενθουσιασμένες να είναι μητέρα και κόρη.
         Μια νύχτα του 2002, κάπου δυο χρόνια μετά τη λήψη της προαναφερόμενης φωτογραφίας, η Σάρα ξύπνησε μέσα στη νύχτα έχοντας ακούσει ένα γδούπο στην κουζίνα. Όταν πήγε να ερευνήσει, βρήκε την εικοσιπεντάχρονη κόρη στο πάτωμα μέσα σε μια λίμνη αίματος. Δίπλα στην Σέσιλυ στο πάτωμα ήταν ένα μεγάλο και ματωμένο μαχαίρι της κουζίνας. Στο στήθος της ήταν δύο μαχαιριές. Η μία ρηχή, η άλλη μοιραίως βαθιά.
         Η Σάρα πάντα πίστευε ότι την κόρη της σκότωσε εκείνο το βράδυ ένα αντικαταθλιπτικό που ονομάζεται Paxil. Η Σέσιλυ, μια λαμπερή, γενικά χαρούμενη απόφοιτος του Στάνφορντ, λάμβανε το Paxil τις προηγούμενες δύο εβδομάδες. Πριν από πέντε μήνες ένιωθε μια μέτρια κατάθλιψη, και, όπως ανακαλούσε η Σάρα, εισήλθε σε ένα ψυχιατρικό σύστημα πρόσφατα ερωτευμένο με χημικά μοντέλα της κατάθλιψης και με χημικές λύσεις για αυτήν. Σε αναζήτηση του φαρμάκου που θα λειτουργούσε καλά, οι γιατροί της την είχαν βάλει στο ένα μετά το άλλο που λειτούργησαν άσχημα. Από αυτά, λέει η Σάρα, το Paxil ήταν το χειρότερο. Έκανε την Σέσιλυ όλο και περισσότερο ταραγμένη, όλο και περισσότερο διαφορετική από τον εαυτό της. Τελικά έδωσε τέλος σε αυτό με ό, τι η Μποστόκ αποκαλεί θάνατο "εντελώς απροσδόκητο, παράδοξο και βίαιο."
         Ο γιατρός της Σέσιλυ δεν ήταν ο μόνος που συνταγογράφησε Paxil εκείνο το έτος. Ένα χρόνο πριν, το 2001, μια επιστημονική δημοσίευση που προωθήθηκε ιδιαίτερα στη δημοσιότητα, περιέγραφε μια κλινική δοκιμή η οποία έδειξε το Paxil να είναι ασφαλές και αποτελεσματικό σε εφήβους καθώς και ενήλικες. Η "Μελέτη 329", όπως έγινε γνωστή, βοήθησε στη δημιουργία μιας μεγάλης αύξησης στη συνταγογράφηση του Paxil. Το 2002 και μόνο, πάνω από 2 εκατομμύρια συνταγές γράφτηκαν για παιδιά και εφήβους, και πολύ περισσότερες για ενήλικες. (Ως εικοσιπεντάχρονη, η Σέσιλυ Μποστόκ ήταν, από νευροφυσιολογική σκοπιά, στα πρόθυρα μεταξύ εφηβείας και ενηλικίωσης.) Συνταγογράφησε ο ψυχίατρος της Σέσιλυ το Paxil λόγω της Μελέτης 329; Είναι δύσκολο να πιστέψεις πως η απάντηση δεν είναι πως, τουλάχιστον εν μέρει, ναι.
         Η μελέτη είναι τώρα και πάλι στην επικαιρότητα, καθώς μια εκ νέου ανάλυση των αρχικών της δεδομένων –συμπεριλαμβανομένων περίπου 77.000 σελίδων των μέχρι πρότινος απρόσιτων αρχείων των ασθενών– δείχνει ότι το Paxil δεν ήταν ούτε αποτελεσματικό ούτε ασφαλές. Η καινούργια ανάλυση, που δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό περιοδικό Βρετανική Ιατρική Επιθεώρηση (Β.Ι.Ε.), διαπίστωσε ότι η μελέτη, που είχε διεκπεραιωθεί από τον κατασκευαστή του φαρμάκου, την εταιρεία GlaxoSmithKline, δημιούργησε μια ψευδή εικόνα ασφάλειας, εν μέρει μέσω μιας εσφαλμένης κατηγοριοποίησης των αυτοκτονικών πράξεων (όπως τη λήψη ογδόντα χαπιών Tylenol) ως λιγότερο ανησυχητικής συμπεριφοράς ή παρενεργειών. Άλλοι ερευνητές που επανεξέτασαν τα δεδομένα της Μελέτης 329 έχουν έρθει σε όμοιο συμπέρασμα.
         Σχεδόν όλοι όσοι εμπλέκονται στη Μελέτη 329 είτε αρνήθηκαν να σχολιάσουν είτε επέμειναν ότι η μελέτη ήταν σωστή. Αυτό είναι συγκλονιστικό αλλά δεν εκπλήσσει, καθότι η GlaxoSmithKline έχει νουθετηθεί και της έχει επιβληθεί πρόστιμο πολλές φορές μετά το 2001, συμπεριλαμβανομένης μιας φοράς για το ποσό των τριών δισεκατομμυρίων δολαρίων, με την κατηγορία ότι υπερβάλλει την ασφάλεια του Paxil και το προωθεί ακατάλληλα για χρήση σε εφήβους. Ωστόσο, η μελέτη αυτή στη Βρετανική Ιατρική Επιθεώρηση (Β.Ι.Ε.) δίνει ένα ιδιαίτερα αιχμηρό χτύπημα, διότι είναι μόνο σπάνια που οι ερευνητές είναι σε θέση να "διαρήξουν" τις ερμητικά σφραγισμένες αρχειοθήκες των φαρμακευτικών εταιρειών και να εξετάσουν τα ανεπεξέργαστα δεδομένα των κλινικών δοκιμών. Αυτό επεξηγεί γιατί θέλουν να το πράξουν: φαίνεται να είναι μια άμεση απόδειξη τού πώς μια εταιρεία και οι ερευνητές μπορούν να παρερμηνεύσουν τα δεδομένα για να κάνουν το κακό φάρμακο να φαίνεται καλό.
         Ο Μπενεντίκτ Κάρεϋ καλύπτει αυτή την ιστορία καλά στη χθεσινή δημοσίευση των Τάιμς της Νέας Υόρκης, αν και διαφωνώ με τον ισχυρισμό του ότι η επανεξέταση αυτή των αρχικών δεδομένων είναι κάτι καινούργιο. Η επανεξέταση σημαντικών δεδομένων είναι μέρος της επιστήμης. Είχε καθυστερήσει εδώ, όπως στις περισσότερες φαρμακευτικές κλινικές δοκιμές, διότι συχνά επιτρέπεται στις φαρμακευτικές εταιρείες να κρατήσουν τα δεδομένα τους κρυφά. Ακόμα κι όταν εξωτερικοί ερευνητές μπορούν να φτάσουν στα δεδομένα –κι είναι ένα θαύμα που κατάφεραν να το κάνουν σε ετούτη την περίπτωση–, είναι δύσκολο να βρεθούν τα χρήματα για να γίνει ανεξάρτητη εξέταση των δεδομένων αλλά και δύσκολο να γίνει η εξέταση καλά. Η μελέτη στην Βρετανική Ιατρική Επιθεώρηση (Β.Ι.Ε.) συνέβη λόγω ενός ειδικού προγράμματος που ονομάζεται ΑΑΕΤ ("Αποκατάσταση Αόρατων και Εγκαταλελειμμένων Δοκιμών") που στοχεύει να υποστηρίξει τέτοιες προσπάθειες.
         Ίσως το πιο σημαντικό για ανάγνωση, εκτός από την ίδια την [πρόσφατη] μελέτη, είναι η εξέταση, που έκανε η Βρετανική Ιατρική Επιθεώρηση, της ιστορίας της κλινικής αυτής δοκιμής. Το άρθρο βασίζεται σε ενδελεχείς πηγές και είναι λυπηρό, καθηλωτικό και καταδικαστικό. Καταδικάζει όχι μόνο την ίδια την εταιρεία και την κλινική της δοκιμή, μα ένα ολόκληρο οικοσύστημα από ερευνητές, επιστημονικά περιοδικά και πανεπιστήμια που έχουν αντισταθεί στο είδος της διόρθωσης που η μελέτη στην Β.Ι.Ε. φαίνεται να προσφέρει. Το μέρος που περισσότερο από όλα σε παγώνει είναι ότι, παρόλο που η GlaxoSmithKline έχει βρεθεί να έχει ενεργήσει προβληματικά ξανά και ξανά στην προώθησή της του Paxil, πολλά από τα ερευνητικά ιδρύματα και τους ερευνητές που εμπλέκονται στη μελέτη και την επακόλουθη προώθηση του προϊόντος έχουν παραμείνει ανένδοτα και σιωπούν ή δεν ανταποκρίνονται στις προσπάθειες να αποσυρθεί το δημοσίευμα της αρχικής μελέτης ή με άλλο τρόπο να διορθωθεί το ιστορικό.
         Σε κάποιο σημείο το άρθρο περιγράφει την αυξανόμενη πίεση που ασκήθηκε στον Andrés Martin, καθηγητή του Yale και τρέχοντα εκδότη του περιοδικού που δημοσίευσε τη μελέτη του 2001, να αποσύρει το δημοσίευμα. Ο Martin επανειλημμένα αρνήθηκε, δηλώνοντας το 2012, αφότου επιβλήθηκε στη GlaxoSmithKline το πρόστιμο των τριών δισεκατομμυρίων, ότι οι έρευνές του δεν είχαν βρει "βάση για εκδοτική δράση κατά του άρθρου." Ο Ιβάν Οράνσκυ, συνιδρυτής του μπλογκ Επιθεώρηση Αποσυρμένων Επιστημονικών Δημοσιεύσεων, δήλωσε στην Βρετανική Ιατρική Επιθεώρηση πως η σιωπή του Martin "είναι χαρακτηριστική του τρόπου με τον οποίο το επιστημονικό κατεστημένο παίζει το παιχνίδι του". Τα πανεπιστήμια των οποίων οι ερευνητές συνέγραψαν την κλινική δοκιμή του 2001, συμπεριλαμβανομένων των Πανεπιστημίων Γιέιλ και Μπράουν, έχουν ομοίως αρνηθεί να επικρίνουν τη δοκιμή ή να δημοσιεύσουν οποιαδήποτε ανοιχτή διερεύνηση της διαδικασίας συγγραφής της. Σχεδόν όλοι όσοι εμπλέκονταν στην παραγωγή της Μελέτης 329 είτε αρνήθηκαν να σχολιάσουν είτε επέμειναν ότι η μελέτη ήταν σωστή.»

         Όσον αφορά το πόσο πρέπει να στεναχωριέται η GlaxoSmithKline για το πρόστιμο των τριών δισ. που της επιβλήθηκε, απλώς ας παραθέσω άρθρο στη γνωστή βρετανική εφημερίδα The Guardian με τίτλο και υπότιτλο ως εξής:

Τϊτλος
«Η φαρμακευτική βιομηχανία ξεπερνά τη βιομηχανία όπλων, φτάνοντας στην κορυφή της παράνομης συμπεριφοράς»

Υπότιτλος
«Το πρόστιμο των τριών δισ. στην GlaxoSmithKline για την παράνομη πώληση φαρμάκων στην Αμερική είναι το μεγαλύτερο που έχει επιβληθεί ποτέ, μα οι αναλυτές λένε πως είναι σταγόνα στον ωκεανό αν συγκριθεί με τα κέρδη από τις πωλήσεις των φαρμάκων»

σύνδεσμος:
https://www.theguardian.com/business/2012/jul/08/pharma-misbehaviour-gsk-fine