Δύο είδη αγάπης - ποιο διαλέγεις εσύ;

Τις παρακάτω σκέψεις πρόσθεσε η Βερόνικα στην Περιγραφή του βίντεό της:

Συχνά με ρωτούν: «Πώς μπορώ να εστιαστώ στο να ζήσω βέλτιστα, όταν οι άλλοι περιμένουν να ζω για αυτούς; Δεν θα προσβληθούν αν επιλέξω τα δημιουργικά μου πρότζεκτ κ.ο.κ. αντί για εκείνους;» Αυτή η ερώτηση γίνεται συχνά – εκφρασμένη με τη μία ή την άλλη μορφή. Παράλληλα με αυτά που μοιράζομαι σε τούτο το βίντεο, ξέχασα επίσης να αναφέρω τα ακόλουθα:

Κάθε φορά που κάποιος μάς ζητά να κάνουμε κάτι γι’ αυτόν, και δεν θέλουμε πραγματικά, αλλά το κάνουμε έτσι κι αλλιώς, επειδή αισθανόμαστε ότι «επιβάλλεται», τότε με έναν λεπτό τρόπο λέμε «όχι» στον εαυτό μας και στη δυνατότητα να ζήσουμε μια πλήρη ζωή.

Σε τέτοιες περιπτώσεις έχεις πάντα μια επιλογή. Ίσως σου δίνεται η ευκαιρία να κάνεις μια μεταστροφή από το να βεβαιωθείς ότι οι άλλοι θα ευχαριστηθούν στο να βεβαιωθείς ότι ζεις την αλήθεια σου. Τέτοιες στιγμές τις αποκαλώ «σημεία επιλογής».

Αν αισθάνεσαι ότι αναλώνεις τις δυνάμεις σου, ίσως είναι μια ευκαιρία να αρχίσεις να επιλέγεις διαφορετικά. Αντί να τηλεφωνήσεις αμέσως σε κάποιον που σου τηλεφώνησε προκειμένου να το «σβήσεις από τη λίστα [των πραγμάτων που έχεις να κάνεις]», θεώρησε την πιθανότητα πρώτα να κάνεις ό,τι βρίσκεται σε συντονισμό με σένα και μετά να ανταποκριθείς με τον τρόπο που πηγαία αισθάνεσαι ότι είναι σωστός - είτε αυτός είναι μέσα από τηλεφώνημα, εμαιλ είτε κείμενο.

Το να είσαι αληθινός προς τον εαυτό σου είναι ένας τρόπος να προσκαλείς ένα καινούργιο, πιο πλήρες και πιο αληθινό επίπεδο φιλίας και γενικά σχέσης.

Το σπουδαίο πράγμα, ωστόσο, είναι να κάνεις την «εσωτερική δουλειά». Αν προσέξεις ότι επικρίνεις τον εαυτό σου επειδή κοιτάς πρώτα τις πραγματικές σου ανάγκες [αντί να καλύψεις πρώτα τις επιθυμίες των άλλων], τότε θεώρησε την πιθανότητα αυτή ακριβώς η κριτική να έχει περιορίσει ολόκληρη τη ζωή σου. Αν πραγματικά θέλεις να ακμάσεις, θα χρειαστεί να κάνεις ριζικές επιλογές σε σχέση με το πόσο τιμάς τον [βαθύτερο] εαυτό σου. Δεν είμαστε εδώ για να σώσουμε τους άλλους. Όπως έλεγε ο δάσκαλός μου Leonard Jacobson, «ο μόνος τον οποίο βρισκόμαστε εδώ για να σώσουμε είναι ο εαυτός μας». Και απ’ εκεί μπορούμε να βρεθούμε στον κόσμο με πολύ περισσότερο πλούτο και γενναιοδωρία, γαλήνη και αγάπη.

Αν χάνεις φίλους ή ευκαιρίες στη ζωή σου επειδή οι άλλοι ενοχλούνται που τώρα επιλέγεις πραγματικά ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ ΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ ΠΛΗΡΩΣ, τότε θεώρησε την πιθανότητα αυτό να είναι δικό τους θέμα και όχι δικό σου. Αν ξέρεις ότι η καρδιά σου είναι στο σωστό μέρος και ότι πρώτα πρέπει να μάθεις να αγαπάς τον βαθύτερο εαυτό σου, τότε αυτή η μεταβολή θα γίνει πολύ πιο εύκολη.

Το πιο κάτω σχόλιο το έγραψα μετά από τα ακόλουθα λόγια της Βερόνικα:

"Αλλά η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν δύο είδη αγάπης: η πραγματική αγάπη
και η αγάπη υπό όρους. Η αγάπη υπό όρους είναι: θα σε αγαπήσω αν κάνεις αυτό, αυτό, αυτό και αυτό. Το άλλο δεν είναι τελείως απαραίτητο να το κάνεις, όμως θα μ’ άρεσε αν το ’κανες και αν κάνεις όλα αυτά τα πράγματα, τότε θα ’μαι τελείως καλά μαζί σου και θα σε αγαπώ και θα κάνω ό,τι θέλεις για σένα. Λοιπόν απλά ας κάνουμε τα πάντα ο ένας για τον άλλον και θα ’μαστε μια χαρά. Αλλά το θέμα είναι ότι τότε χάνουμε ένα σημαντικό «κλειδί» εδώ... Χάνουμε όχι μόνο την επαφή με τον εαυτό μας, αλλά την ίδια την κεντρική ανάγκη που κατά βάθος έχουμε, που είναι να βιώσουμε την ίδια μας την αγάπη, να διεκδικήσουμε την πραγματική μας ζωή, να ενωθούμε με την πιο ισχυρή και πλήρη έκφραση αυτού που είμαστε. Και μέχρι να το επιτρέψουμε αυτό να συμβεί στη ζωή μας, θα συνεχίσουμε να έχουμε αυτή την αίσθηση ότι είμαστε χαμένοι, ότι δεν έχουμε πραγματική βάση."

Σχόλιό μου:

Μια φίλη μου έζησε για τον άντρα της και τα παιδιά της.
Μετά ο άντρας της πέθανε και τα παιδιά της έφυγαν για να κάνουν τη δική τους ζωή
και μου έλεγε:

«Περπατάω στο δρόμο και αναρωτιέμαι γιατί ζω. Ποτέ δεν μου συνέβαινε πριν αυτό. Μια ζωή έζησα για τους άλλους και τι κατάλαβα; Νιώθω πως είμαι στο πουθενά. Δεν ξέρω γιατί ζω, δεν μπορώ να δίνω και να παίρνω, χρειάζομαι τους άλλους αλλά έχουν εξαφανιστεί.
Κι είναι σαν να μην υπάρχω, σαν να μην έχω μια βάση μέσα στον ίδιο μου τον εαυτό.
Γιατί έζησα όλη μου τη ζωή γυρεύοντας αγάπη στους άλλους;
Γιατί δεν έχω μια καλή σχέση με τον εαυτό μου;»

Αυτό που η Βερόνικα προσπαθεί να πει
(κι αν δεν το λέει αυτή το λέω εγώ)
είναι ότι η αγάπη μας για τους άλλους είναι η ανάγκη μας για τους άλλους.
Μεταμφιέζεται ως προσφορά, αλλά είναι ζητιανιά.
Δίνοντας, κάνουμε τους άλλους δικούς μας.
Και τους κάνουμε δικούς μας γιατί δεν ξέρουμε πώς να ζήσουμε χωρίς αυτούς,
γιατί αισθανόμαστε να μισούμε τον εαυτό μας όταν είμαστε «μόνο» με τον εαυτό μας.
Γι’ αυτό και λέει ότι αυτό που μας λείπει είναι μια σχέση αγάπης με τον εαυτό μας,
η πληρότητα και η ελευθερία που μπορούν να βρεθούν όταν βρίσκουμε ότι...
δεν υπάρχει πραγματικά εαυτός. Όταν είμαστε μόνοι μας, είμαστε με όλο τον κόσμο.
Ο ίδιος ο εαυτός είναι μια ψευδαίσθηση.
Ακριβώς όπως μέσα από τον ένα βγαίνουν πολλοί (μέσα απ’ την αναπαραγωγή),
ομοίως όταν συγκεντρωθείς στον εαυτό σου, βγαίνει από μέσα σου όλος ο κόσμος.
Αυτό λέγεται πνευματική δημιουργία.
Ανακαλύπτεις έναν κόσμο πνευματικό.
Ο πνευματικός κόσμος είναι ο κόσμος όπου όλα είναι ένα.
Ο υλικός κόσμος είναι αυτός όπου ο άντρας σου έχει πεθάνει,
τα παιδιά σου έχουν φύγει,
κι εσύ τριγυρνάς στους δρόμους απογοητευμένος και κενός.
Κι όμως, το όνειρο της «αγάπης» ποτέ δε σε εγκαταλείπει.
Ποθώντας χάδια και εκφράσεις αφοσίωσης, ξαναγεννιέσαι.
Και ξανααπογοητεύεσαι.
Μέχρι, λίγο-λίγο, η αίσθηση του «εαυτού που ποθεί» να σου φύγει
και να βιώσεις την πληρότητα εκείνη που δεν έρχεται επειδή ο άλλος «ενώθηκε» μαζί σου
αλλά επειδή, εξαρχής, δεν υπήρχε ούτε «άλλος» ούτε «εσύ»
αλλά η μία ύπαρξη σε όλα.
Αυτή η απεριόριστη και απέραντη ύπαρξη που δεν γνωρίζει δυστυχία και πικρία,
γιατί δεν γνωρίζει όρια.
Και που δεν αναζητά να γεννηθεί για να εκπληρωθεί
αλλά είναι, αυτή η ίδια, η εκπλήρωση που ποθεί αυτός που γεννιέται.
Μέσα στη συναισθηματική ανάγκη που έχει ο ένας για τον άλλον,
παραλείπουμε να παρατηρήσουμε
ότι είναι ο νους αυτός που ποθεί,
ότι είναι ετούτος που μας παρωθεί στην επιδίωξη του αντικειμένου που θα μας εκπληρώσει,
και παραλείπουμε να αντιληφθούμε ότι είναι στην κατανόηση του ίδιου του νου
που βρίσκεται το μυστικό της πληρότητας και της ανάγκης.
Ο νους που έχασε τον εαυτό
και άνοιξε στο κενό
γεμίζει από την αγάπη εκείνη που αποτελεί την ταυτότητα του κάθε πράγματος
και διαπλατύνεται και αγκαλιάζει την ίδια την ουσία των υλικών αντικειμένων.
Τώρα δεν χρειάζεται πρόσωπα γελαστά, εκδηλώσεις στοργής, «θα σου κάνω και θα μου κάνεις».
Δεν χρειάζεται να βρει νόημα για τη ζωή μέσα από τον άλλον,
γιατί δεν χρειάζεται την ίδια τη ζωή.
Γιατί τι είναι η υλική ζωή, παρά μια εκδήλωση της αντίληψης ότι υπάρχουν πολλά και όχι ένα;