Διάσημοι αθεϊστές συζητούν μεταξύ τους

        
        βίντεο

Ομιλητές

Ρίτσαρντ Ντόκινς (Richard Dawkins), βιολόγος και συγγραφέας

Κρίστοφερ Χίτσενς (Christopher Hitchens), δημοσιογράφος και συγγραφέας

Σαμ Χάρις (Sam Harris), νευροεπιστήμονας και φιλόσοφος

Ντάνιελ Ντένετ (Daniel Dennett), φιλόσοφος και γνωσιακός επιστήμονας, του οποίου η έρευνα επικεντρώνεται στη φιλοσοφία του νου, φιλοσοφία της επιστήμης και φιλοσοφία της βιολογίας, ειδικά σε σχέση με πεδία όπως η εξελικτική βιολογία και η γνωσιακή επιστήμη (γνωσιακή επιστήμη λέγεται μια απόπειρα κατανόησης του τρόπου που δουλεύει ο νους, με συνεργασία πεδίων όπως η ψυχολογία, η τεχνητή νοημοσύνη, η φιλοσοφία, η νευροεπιστήμη, η γλωσσολογία, η ανθρωπολογία, η κοινωνιολογία και η εκπαίδευση).

Επιλογικό μου σχόλιο

Έχετε δει τους κενταύρους και παρόμοια όντα, τα οποία είναι μισά άνθρωποι και μισά ζώα;

Οι θρησκείες είναι τέτοια διττά όντα.

Επικεντρώνονται σε μια προσωπικότητα, σαν αυτή του Χριστού ή του Βούδα, που έχει αποθηκευμένο μέσα της ένα θησαυρό σοφίας. Το άτομο αυτό έχει ζήσει το όλο σύμπαν ως ένα πράγμα, κι έχει μπορέσει να ταυτιστεί με κάτι που είναι πέραν του σύμπαντος, πέραν του χρόνου, του θανάτου και του σώματος.

Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι κάτι περισσότερο από άνθρωπος. Και η ενασχόληση με αυτόν σε ανεβάζει και σε διευρύνει.

Η άλλη πλευρά της θρησκείας είναι ότι, όταν αυτός φεύγει από τη Γη, και τα χρόνια περνάνε, άνθρωποι που επαναλαμβάνουν τα λόγια του και ισχυρίζονται ότι τον αντιπροσωπεύουν αποκτούν χρήματα και κύρος. Και το κύρος αυτό στηρίζεται ακριβώς σε αυτή την δυνατότητα που πιστεύουν πως έχουν να υπερτερούν στην κρίση και τη γνώση τους έναντι των άλλων. Τέτοια άτομα, είτε ανήκουν οι ίδιοι στον κλήρο είτε απλώς ταυτίζονται ψυχολογικά με αυτόν, νιώθουν ένα εγωιστικό πόνο αν τους αρνηθείς αυτή την υπεροχή.

Αυτός που έχει την πραγματική γνώση δεν στεναχωριέται άμα δεν ξέρεις. Αν ένας πατέρας ρωτήσει το παιδί του πόσο κάνει δύο και δύο και αυτό του πει πέντε, θα στεναχωρηθεί; Απλά ξέρει ότι δεν είναι έτσι. Αν π.χ. έχεις ζήσει στιγμές από προηγούμενες ζωές σου, κι έτσι ξέρεις ότι μετενσαρκωνόμαστε, και κάποιος δεν το πιστεύει, θα σε πειράξει; Γιατί να σε πειράξει; Απλά δεν το ξέρει.

Αλλά υπάρχει μια άλλη πλευρά της όλης συζήτησης, η οποία προκαλεί πόνο. Δεν έχει να κάνει με την αλήθεια ή μη των δογμάτων, αλλά με την ανοιχτότητα της ψυχής. Ας πούμε ότι δεις τον δεκαοχτάρη γιο σου να δέρνει τη φιλενάδα του. Δεν θα σε πειράξει αυτό; Γιατί; Διότι ξέρεις ότι αυτό αντιτίθεται σε ένα μέρος της ψυχής του. Το αισθάνεσαι ότι κάνει κακό στον εαυτό του έτσι. Και λοιπόν, αν προσπαθήσεις να του μιλήσεις και να τον φέρεις στα λογικά του, δεν είναι γιατί προσβλήθηκες από την στάση του, αλλά επειδή αντιλαμβάνεσαι ότι συμβαίνει κάτι κακό που θα έπρεπε να προσπαθήσεις να διορθώσεις.

Με τον ίδιο τρόπο, ο άνθρωπος που βίωσε την κρυμμένη ενότητα του σύμπαντος, αντιλαμβάνεται τους άλλους ανθρώπους ως διαφορετικές πλευρές του ίδιου, και μια λανθασμένη στάση τους προς τη ζωή είναι σαν δική του λανθασμένη στάση. Και αισθάνεται αυτός ότι η άρνηση των άλλων προς τη μεταφυσική είναι πράγματι μια λανθασμένη στάση. Διότι μπορεί να νιώσει το μεταφυσικό τους μέρος, την ψυχή τους, την οποία αισθάνεται ότι προδίδουν αφιερώνοντας την καρδιά τους στα υλικά πράγματα, ακριβώς όπως ο δεκαοχτάχρονος γιος προδίδει τη φίλη του όταν τη χτυπά.

Η ψυχή μας είναι η κρυμμένη φίλη μας. Εμείς την προδίδουμε, τη χτυπάμε και την κόβουμε με το σουγιά, αλλά εκείνη περιμένει υπομονετικά να την αγαπήσουμε. Ο άνθρωπος που είχε εμπειρίες της αιωνιότητας βιώνει αυτό το δράμα που εξελίσσεται μέσα στην κάθε ψυχή και λυπάται για εμάς - ακόμα κι όταν εμείς δεν αντιλαμβανόμαστε τη διαφορά ψυχής και σώματος, το δράμα που παίζεται πίσω από τα γελαστά πρόσωπα.

Μια τέτοια θλίψη δεν είναι εγωιστική. Δεν είναι η αίσθηση της προσβολής, αλλά λύπη. Δεν πληγώνεται ιδιοτελώς, μα ανησυχεί για αυτό το μέρος μέσα μας που μοιάζει στα μάτια του μαραμένο λουλούδι. Θα ήθελε αυτό να ανθίσει. Θα ήθελε να μας δει να χαμογελάμε με εκείνο το ανάλαφρο γέλιο που πηγάζει από τη βίωση ενός αιώνιου εαυτού.

Σαν περπατάμε αφηρημένοι και πάμε να πέσουμε σε πνευματικούς γκρεμούς, τρέχει να μας κρατήσει σαν πατέρας που φοβάται για το παιδί του.

Και μεγαλώνοντας, ωριμάζοντας, αντιλαμβανόμενοι την αγωνία και την ύπαρξη της ψυχής μας, τον θυμόμαστε να τρέχει για να μας πιάσει από το χέρι και τον αισθανόμαστε. Γνωρίζουμε την καλή του πρόθεση. Ξέρουμε ότι περπάτησε ένα μέρος της ζωής μας μαζί μας γιατί έλπιζε ότι θα τον συνοδεύαμε στο λιβάδι με τις παπαρούνες.

Το λιβάδι εκείνο όπου κάθε παπαρούνα είναι ένας ήλιος που χαμογελά.

Ένας ήλιος που μας κοιτά με τα δικά μας μάτια.

Όταν περάσουμε από αυτό το λιβάδι, και δούμε τους ήλιους κάτω από τον ήλιο, γνωρίζουμε ότι έτσι ήταν από την αρχή:

εμείς κι εκείνος ήμασταν κι οι δύο ήλιοι, δυο ακτίνες, δυο φωτεινές σπίθες. Ήμασταν φτιαγμένοι από την ίδια ουσία, και περπατούσαμε μαζί στο σκοτάδι του κόσμου για να προκαλέσουμε και να αντρειώσουμε τη μέσα μας φωτιά.

Δεν τον βλέπουμε πια ως άνθρωπο της θρησκείας. Τον βλέπουμε σαν πατέρα και σαν σπίρτο που μας άναψε, σαν χελιδόνι που έφερε το μήνυμα της ειρήνης από μακριά.

Οι θρησκείες έχουν λοιπόν αυτό το διττό χαρακτηριστικό. Από τη μία έχουν ένα έγκυρο ενδιαφέρον για την ψυχή των ανθρώπων, από την άλλη υπεισέρχονται σε αυτές εγωιστικά θέματα εξουσίας και κύρους και ιδιαίτερου στάτους για τον κλήρο και τους πιστούς που «γνωρίζουν την Αλήθεια» και το όλο πράγμα παρεκτρέπεται και χαλά.

Αλλά από αυτή την ασθένεια πάσχει και η ίδια η επιστήμη. Ο κοινός επιστήμονας θα αντικρούσει με μανία την οπτική ότι υπάρχει νους στον κόσμο, διότι είναι σε έναν κόσμο όπου τα πάντα συμβαίνουν μηχανιστικά όπου εκείνος μπορεί να λειτουργήσει ως αυθεντία. Τα προνόμιά του και η ίδια η ζωή του βασίζονται στην υποτιθέμενη γνώση του αυτών των μηχανισμών. Είναι μόνο σε ένα άψυχο σύμπαν, σε ένα σύμπαν όπου δεν βρίσκεται κανένας νους, και οπωσδήποτε κανένας «ανώτερος» νους, όπου μπορείς να συνεχίσεις με τις «δουλειές σου ως συνήθως» (business as usual). Σε έναν κόσμο πίσω απ’ τον οποίο βρίσκεται ο νους, ο κόσμος παύει να έχει σημασία και είναι ο νους που αποκτά σημασία. Και στο νου δεν εμβαθύνεις μέσα από την επιστήμη, αλλά μέσα από την αυτοπαρατήρηση, την ειλικρίνεια, το εσωτερικό σκάψιμο και τη στοχαστική βίωση της ζωής.

Εμβαθύνεις στο νου μέσα από υπαρξιακές διαδικασίες, οι οποίες σείουν τα ίδια τα θεμέλια του κόσμου, ανάγοντας αυτόν σε μία εν τέλει ακατανόητη και άφατη αρχή.
Και μία τέτοια επανάσταση, μια επαναστατημένη και υπερβατικά προσανατολισμένη ανθρωπότητα δεν αποτελεί το ταιριαστό υπόβαθρο για την άσκηση της επιστήμης.
Γιατί η επιστήμη είναι μια κοινωνική πρακτική. Εξαρτάται από την νοοτροπία και τα ενδιαφέροντα της κοινωνίας. Αν το ενδιαφέρον της κοινωνίας για την ύλη μειωθεί, το επάγγελμα του επιστήμονα υποβιβάζεται και η εξάρτησή μας από τον λογικό νου υπονομεύεται, καθώς συνειδητοποιούμε τους περιορισμούς των αντιληπτικών δυνατοτήτων μιας ψυχής που έχει χάσει την επαφή με τον ίδιο τον εαυτό της.

Ως παράδειγμα, σκεφτείτε την περίπτωση των ψυχολογικών προβλημάτων. Ο επιστήμονας μπορεί να προσφέρει χάπια όλων των ειδών, αλλά αυτά επηρεάζουν το νευρικό σύστημα, όχι το άυλο μέρος. Μπορεί να αισθάνεσαι άσχημα επειδή έχεις δεχτεί βία, επειδή θέλεις να ασκήσεις βία, επειδή νιώθεις ανικανοποίητος, επειδή υπέστης κάποτε ατύχημα ή σοκ, επειδή αισθάνεσαι ότι δεν έχεις αξία.

Αλλά όλο αυτό τον νοητικό κόσμο ο ψυχίατρος θα τον προσπεράσει ως πιθανό αίτιο, διότι πιστεύει ότι τελικά «τα πάντα ανάγονται στη νευρολογία».

Η νευρολογία είναι απτή και αποτελεί έγκυρο αντικείμενο έρευνας της επιστήμης.

Αλλά ο νους δεν είναι απτός. Έτσι, ο ίδιος ο νους μετατρέπεται σε ταμπού και η αμφισβήτηση του δόγματος σε μεμπτή πράξη, που προδίδει την ίδια τη «λογική».

Με αυτό τον τρόπο δραστηριότητες όπως η θρησκεία και η επιστήμη αποκτούν δογματικό χαρακτήρα και δεν εξυπηρετούν το σκοπό τους.

Σκοπός της επιστήμης είναι η χρήση των όποιων μηχανιστικών κανόνων βρεθούν στο σύμπαν, για να γίνει η ζωή μας όσο γίνεται πιο ασφαλής και άνετη.

Στόχος της θρησκείας είναι η εύρεση της υπερβατικής πηγής της ύπαρξής μας, η ταύτισή μας με την πηγή και η υπέρβαση των περιορισμών και της δυστυχίας που βιώνουμε ως όντα του κόσμου.

Τίποτα πράγματι μικρότερο, χαμηλότερο και ευκολότερο από αυτό δεν είναι ο πραγματικός στόχος της θρησκείας.

Και τίποτα άλλο από αυτό δεν είναι ο σκοπός της επιστήμης, μιας ανθρώπινης δραστηριότητας που δεν θα περιμέναμε να μας οδηγήσει στην ευτυχία, αν μόνο μας ήταν προφανή τα όρια του ανθρώπινου νου.

                                    ------------------------------------------

                              Συζήτησή μου με nikos bardas για το βίντεο

          nikos bardas
          Έχω αληθινά μια απορία. Αφού πιστεύεις ότι υπάρχει ψυχή, μετενσάρκωση, και υιοθετείς άλλες σχετικές απόψεις, πώς καταφέρνεις να ξεπερνάς τον εαυτό σου και μεταφράζεις ομιλίες αθέων; Εγώ σαν άθεος πραγματικά σε ευχαριστώ. Το μόνο λόγο που μπορώ να υποθέσω είναι, ότι το κάνεις, επειδή στρέφονται κατά της θρησκείας. Αλλά μισή αλήθεια δεν είναι ολόκληρη αλήθεια. Και εσύ με τις απόψεις που υιοθετείς βρίσκεσαι αγκαλιά με τις θρησκείες γιατί όλων τους ο σπόρος είναι ο φόβος ενός σιωπηλού σύμπαντος και η μεταφυσική.

          Κίμων (Video Translations)
          Η διαίσθησή σου είναι σωστή. Το κάνω επειδή στρέφονται εναντίον της θρησκείας. Αλλά, όπως λες, θρησκείες και μυστικισμός έχουν κοινά σημεία. Επομένως θα ήθελα μεν μια κριτική της θρησκείας, ως προς τον δογματικό της χαρακτήρα, αλλά από την άλλη θα ήθελα να μείνει και μια πόρτα ανοιχτή για την δυνατότητα να βιώσει κανείς το μεταφυσικό, χωρίς όμως να είναι δούλος του δογματικού αυτού χαρακτήρα. Στο βίντεο την πόρτα του μυστικιστικού βιώματος την αφήνει ανοιχτή ο Σαμ Χάρις με τα δικά του σχόλια προς το τέλος του βίντεο.
           Πιστεύω πως το βίντεο κάνει καλή δουλειά στο να "χτυπά" τη δογματική και υπεροπτική νοοτροπία των θρήσκων, άσχετα από το αν δεν συμφωνώ πλήρως με τη θέση του πως οι θρήσκοι χάνουν τη ζωή τους. Πιστεύω πως, εν μέρει τη χάνουν, όταν ο "θεός" τους είναι μια προβολή δικών τους φόβων ή αναγκών για ηθική εξουσία (τη χαρακτηριστική υπεροχή έναντι των ομοίων σου που ο θρησκευτικός "καθωσπρεπισμός" μπορεί να παρέχει). Από την άλλη, δεν χάνουν τη ζωή τους, γιατί υπάρχει όντως κάτι Υψηλότερο. Δεν απαιτώ από τους ομιλητές να έχουν συνειδητοποιήσει την όλη εικόνα. Μου φτάνει που αυτά που λένε "ελέγχουν" τον κίβδηλο θρησκευτικό "καθωσπρεπισμό". Και, εν τέλει, αν αισθάνεσαι πως δεν υπάρχει κάτι περισσότερο από το σώμα, γιατί δεν θα πρέπει να το εκφράσεις; Αν, στύβοντας το νου σου, αυτή είναι η καλύτερη διαίσθηση ή κατάληξη στην οποία μπορείς να έρθεις, σημαίνει αυτό πως οτιδήποτε άλλο σκεφτείς και συναγάγεις είναι εσφαλμένο, απαράδεκτο και απορριπτέο; Τη φωνή του "αθέου" την έχουμε όλοι μας μέσα μας. Διότι όλοι, σε σημαντικό βαθμό, εξαρτόμαστε από την ύλη. Δεν νομίζω πως πρέπει αυτή τη φωνή να την δαιμονοποιήσουμε. Νομίζω πως πρέπει να αποφύγουμε το φανατισμό προς οποιαδήποτε πλευρά και απλά να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε για να βρούμε τη δική μας απάντηση.
          Η δική μας απάντηση, ωστόσο, δεν είναι αυθαίρετη. Υπάρχει σωστή απάντηση και λάθος. Απλά δεν αρχίζεις με τη σωστή, διότι, όταν γεννιέσαι, γεννιέσαι υλιστής. Από τη γέννησή σου είσαι σχεδόν αποκλειστικά εξαρτημένος από την ύλη στο καθετί. Υπάρχει μια μακρά διαδικασία βιωμάτων και αναζήτησης μέχρι να φτάσεις να βιώσεις κάτι που ξεφεύγει απ' το περιορισμένο. Και, σε αυτή τη διαδικασία, όχι μόνο έχεις μέσα σου φωνές που επιδοκιμάζουν και προσκολλούνται στο υλικό, μα και στην κοινωνία την ίδια θα βρεις τέτοιες φωνές. Λοιπόν πρέπει να τις ακούσεις, και να αναρωτηθείς για τα σωστά τους και για τα λάθος τους. Και κάθε μέρα, κάθε χρόνος, κάθε εποχή, είναι μια εποχή ανακάλυψης, γιατί αυτό που μέχρι χθες ήταν η ταύτισή σου, σήμερα, που το έχεις ξεπεράσει, συνιστά μια μάσκα που γνωρίζεις πως δεν χρειάζεσαι πια.
          Και όλη αυτή η διαδικασία είναι η φυσική ανθρώπινη διαδικασία των ερωτημάτων, του στοχασμού και της απόπειρας να βρεις μιαν απάντηση.
          Τον υλισμό και τον αθεϊσμό τα βλέπω ως μια τέτοια απόπειρα. Χρησιμοποιούν τη λογική για να χτίσουν πάνω στην κοινή μας εμπειρία της εξάρτησης από το υλικό.
          Το θέμα είναι πως η εμπειρία δεν είναι κάτι σταθερό. Όταν γεννήθηκες βίωνες τον κόσμο με ένα ορισμένο τρόπο (ως παντοδύναμο σε σχέση με σένα), μα τριάντα ή πενήντα χρόνια μετά, το βίωμά σου μπορεί να έχει αλλάξει, και κάποια από τη δύναμη και την ουσία που πρώτα έβλεπες στον κόσμο, να έχει τώρα αφυπνιστεί μέσα σε σένα τον ίδιο. Η ιδεολογία και η κοσμοθεωρία σου θα καθρεπτίζουν τότε αυτή την ανακάλυψη. Όμως και πάλι θα υπάρχουν πράγματα που δεν θα τολμάς να τα στοχαστείς, που δεν θα μπορείς να τα εγκολπώσεις
ακόμα και στο καινούργιο σου βίωμα.
          Και κάθε καινούργια εμπειρία της ζωής θα σε φέρνει αντιμέτωπο με τους εναπομείναντες περιορισμούς σου, θα σε κάνει να αναρωτάσαι, θα αναμορφώνει και ανανεώνει τη φιλοσοφία και τον τρόπο ζωής σου.
          Κι έτσι, η μεταφυσική γίνεται ένα εμπειρικό και ακόμα και "επιστημονικό" θέμα. Δεν είναι πλέον ή άνυδρη, άγονη και φανατική εναντίωση σε ανθρώπους που έχουν διαφορετική κατανόηση για τη φύση του κόσμου και της ανθρώπινης ζωής, μα μια διαδραστική διαδικασία βιωματικής άντλησης από την πραγματικότητα, ακριβώς αυτού που την κάνει πραγματική.

          Τον Σαμ Χάρις τον έχω επίσης βάλει στο παρακάτω βίντεο, που δείχνει ακόμα περισσότερο στην κατεύθυνση που με την απάντησή μου τούτη υποδηλώνω.
          "Σύγχρονοι διδάσκαλοι αφηγούνται τη φώτισή τους"
          https://www.youtube.com/watch?v=nGbsciw7KBI

          Σε ευχαριστώ για το σχόλιό σου. Ας συνεχίσουμε να αναρωτιόμαστε. Ας συνεχίσουμε να θέλουμε να βρούμε, κι ας είμαστε ανοιχτοί.

         Υ.Γ. 'Επεσα τυχαία σήμερα πάνω και στην ακόλουθη προσευχή, που είχα γράψει πριν χρόνια, και την παραθέτω, γιατί είναι σχετική:

Ω πνεύμα, αγέννητο και φωτοβόλο, λάμψε στο σκοτάδι του νου μας.

Από το φόβο και το δόγμα, από την "πίστη στα ιερά κείμενα" και την πίστη στον ίδιο τον "Θεό",

οδήγησέ μας στη γνώση μέσω της εμπειρίας, στην ελευθερία από τις γνώμες των ανθρώπων

και στη θέληση και στο θάρρος να περπατήσουμε στην Ιερά Οδό.

       nikos bardas
       Αγαπητέ Κίμωνα σε ευχαριστώ που αφιέρωσες τόσο χρόνο για μένα, ειδικά αν το τελευταίο κομμάτι, που συμπεριλαμβάνει και το σχόλιο μου, το έγραψες ειδικά για την περίπτωση. Οφείλω να ομολογήσω ότι με εξέπληξε ή πρόθεσή σου, που εκφράζεις, να αφήνεις πόρτες ανοιχτές όπως λες, δυνατότητα που εγώ δεν την έχω, γιατί οφείλω να ομολογήσω, ότι είμαι δογματικά Άθεος. Όμως αν θέλουμε να πούμε την αλήθεια σε βάθος, πιστεύω ότι ούτε εσύ θα μετακινηθείς κατ᾿ ελάχιστον από τις θέσεις σου, περί άλλων ζωών, μετενσάρκωσης, ψυχής, "να βρούμε τον αιώνιο εαυτό μας", μυστικιστικό βίωμα. Είναι το τεράστιο χάσμα, άβυσσος, που χωρίζει τη μεταφυσική θεώρηση του κόσμου από εκείνη του ορθού λόγου είτε την ονομάσομε υλισμό όπως την γράφεις (προσωπικά δεν μου αρέσει ο όρος, για το αυτονόητο, ότι παραπέμπει σε υλικά αγαθά και παρεξηγήσεις). Θα προτιμούσα τον όρο φυσιοκρατισμός η φυσικαλισμός (από τη μετάφραση στα Ελληνικά του βιβλίου του Σαμ Χάρις, "Το τέλος της πίστης", τον οποίο επικαλείσαι ότι παρότι άθεος, κάνει ανοίγματα σε θέματα συνείδησης. Στην ίδια σελίδα γράφει, όπως και είναι. ότι οι φυσικαλιστές πιστεύουν στην ενότητα υλικής(ζωικής) και ψυχικής ζωής, ότι δηλαδή όταν πεθαίνει ο εγκέφαλος τα πάντα πεθαίνουν, άποψη που υιοθετώ απόλυτα, χωρίς βέβαια αυτό να έχει καμιά σημασία.
        Παρακολούθησα το βίντεο που επισυνάπτεις σχετικά με τους "φωτισμένους δασκάλους" όπως τους αποκαλείς, άντεξα μέχρι και τον Γκόπι Κρίσνα, δεν λένε τίποτα κυριολεκτικά, και τέτοιες κοινοτυπίες και ανοησίες περί ανώτερης συνειδητότητας, είναι μεταφυσικές μπουρμπουλήθρες. Κάθε ένας μπορεί να ισχυριστεί ότι είχε βιώματα διεύρυνσης της συνειδητότητάς του, όταν δε λέει τίποτα ξεκάθαρο. Και στο προβληματισμό να προσθέσεις, ότι η εξέλιξη προς την αθεΐα ξεκινά πρώτα από την αμφισβήτηση συνολικά στη δημιουργία (φύση) λόγω του κακού που εμπεριέχει (φθορά, θάνατος, το ένα ζώο να τρώει το άλλο), όπου σε πρώτο στάδιο είσαι ένας εξεγερμένος και βλάσφημος, μέχρι να συνειδητοποιήσεις ότι ζούμε σε ένα κόσμο σιωπηλό, χωρίς δημιουργό, που οφείλει την ύπαρξή του σε μια τυχαιότητα, η οποία αναδείχθηκε μέσα από άλλες χαμένες τυχαιότητες, επειδή εκείνη την άχρονη στιγμή οι συνθήκες υπήρξαν ευνοϊκές, και όλα μετά διαμορφώθηκαν σύμφωνα με τους νόμους της εξέλιξης. Πραγματικά δεν έχω καμιά μεταφυσική ανησυχία, η ζωή είναι ένα σύντομο πέρασμα από μια, σε μια άλλη ανυπαρξία, απλά νομίζω πως χρειάζεται δύναμη να το παραδεχτούμε, και να διευρύνουμε τη συνείδηση μέσα σε αυτή τη ζωή. Δεν ξέρω αν είμαστε τυχεροί που γεννηθήκαμε όπως υποστηρίζει ο "αισιόδοξος" άθεος Ντώκινς, ή να μην είχαμε υπάρξει ποτέ, όπως γράφει ο Σοφοκλής στον Οιδίποδα επί Κολωνώ. Με εκτίμηση Νίκος

          Κίμων (Video Translations)
          «Αγαπητέ Κίμωνα σε ευχαριστώ που αφιέρωσες τόσο χρόνο για μένα, ειδικά αν το τελευταίο κομμάτι, που συμπεριλαμβάνει και το σχόλιο μου, το έγραψες ειδικά για την περίπτωση. Οφείλω να ομολογήσω ότι με εξέπληξε ή πρόθεσή σου, που εκφράζεις, να αφήνεις πόρτες ανοιχτές όπως λες, δυνατότητα που εγώ δεν την έχω, γιατί οφείλω να ομολογήσω, ότι είμαι δογματικά Άθεος. Όμως αν θέλουμε να πούμε την αλήθεια σε βάθος, πιστεύω ότι ούτε εσύ θα μετακινηθείς κατ᾿ ελάχιστον από τις θέσεις σου, περί άλλων ζωών, μετενσάρκωσης, ψυχής, "να βρούμε τον αιώνιο εαυτό μας", μυστικιστικό βίωμα.»
          Ούτε εσύ θα μετακινηθείς από τη θέση σου που πρεσβεύει ότι αυτή τη στιγμή κάθεσαι και διαβάζεις το κείμενό μου. Γιατί το πιστεύεις; Διότι το βιώνεις. Το ίδιο κάνω κι εγώ. Πιστεύω αυτά που βιώνω. Όμως δεν έχω βιώσει μόνο την ύλη, αλλά και μεταφυσικά πράγματα. Βίωσα ένα παλαιότερο βίο μου. Βίωσα τη νοήμονα ενέργεια του σύμπαντος. Βίωσα το αιθερικό μου σώμα, με το οποίο έχω βγει από το φυσικό σε κάποιες περιπτώσεις. Έχω δει έναν άγιο σε άλλο πεδίο, μη υλικό. Τον έχω δει τέσσερις φορές. Και ο πατέρας μου επίσης τον έχει δει, όπως και κάποιοι φίλοι μου. Γενικά κάποιοι άνθρωποι που με γνωρίζουν έχει συμβεί να τον δουν, ακόμα και μην ξέροντας τίποτα πριν για αυτόν. Λοιπόν υπάρχουν όντως πράγματα που βιώνουμε τα οποία ξεφεύγουν απ' το τρισδιάστατο σύμπαν. Και δεν τα πιστεύουμε επειδή είμαστε δογματικοί ή αρεσκόμαστε να υιοθετούμε φιλοσοφίες. Τα πιστεύουμε με τον ίδιο τρόπο που εμείς οι δύο τώρα πιστεύουμε πως διαβάζουμε ένα κείμενο εμπρός μας.

          «Είναι το τεράστιο χάσμα, άβυσσος, που χωρίζει τη μεταφυσική θεώρηση του κόσμου από εκείνη του ορθού λόγου είτε την ονομάσομε υλισμό όπως την γράφεις (προσωπικά δεν μου αρέσει ο όρος, για το αυτονόητο, ότι παραπέμπει σε υλικά αγαθά και παρεξηγήσεις). Θα προτιμούσα τον όρο φυσιοκρατισμός η φυσικαλισμός (από τη μετάφραση στα Ελληνικά του βιβλίου του Σαμ Χάρις, "Το τέλος της πίστης", τον οποίο επικαλείσαι ότι παρότι άθεος, κάνει ανοίγματα σε θέματα συνείδησης. Στην ίδια σελίδα γράφει, όπως και είναι. ότι οι φυσικαλιστές πιστεύουν στην ενότητα υλικής(ζωικής) και ψυχικής ζωής, ότι δηλαδή όταν πεθαίνει ο εγκέφαλος τά πάντα πεθαίνουν, άποψη που υιοθετώ απόλυτα, χωρίς βέβαια αυτό να έχει καμιά σημασία.»
          Ναι, κι εγώ νομίζω ότι ο Σαμ Χάρις το πιστεύει αυτό. Και σίγουρα το πιστεύουν οι φυσικαλιστές γενικά.

          «Παρακολούθησα το βίντεο που επισυνάπτεις σχετικά με τους "φωτισμένους δασκάλους" όπως τους αποκαλείς, άντεξα μέχρι και τον Γκόπι Κρίσνα, δεν λένε τίποτα κυριολεκτικά, και τέτοιες κοινοτυπίες και ανοησίες περί ανώτερης συνειδητότητας, είναι μεταφυσικές μπουρμπουλήθρες. Κάθε ένας μπορεί να ισχυριστεί ότι είχε βιώματα διεύρυνσης της συνειδητότητάς του, όταν δε λέει τίποτα ξεκάθαρο.»
          Κοίτα… Εγώ είμαι ένας τέτοιος που κάνει τέτοιους ισχυρισμούς. Αλλά δεν συμφωνώ πως δεν λέω τίποτα ξεκάθαρο. Λέω πάρα πολύ συγκεκριμένα πράγματα. Μπορείς να δεις την παρακάτω ομιλία μου. Αν θέλεις να της κάνεις κριτική, είμαι ανοιχτός. https://www.youtube.com/watch?v=X-1fHlmcCVY

          «Και στο προβληματισμό να προσθέσεις, ότι η εξέλιξη προς την αθεΐα ξεκινά πρώτα από την αμφισβήτηση συνολικά στη Δημιουργία (Φύση) λόγω του κακού που εμπεριέχει (φθορά, θάνατος, το ένα ζώο να τρώει το άλλο), όπου σε πρώτο στάδιο είσαι ένας εξεγερμένος και βλάσφημος, μέχρι να συνειδητοποιήσεις ότι ζούμε σε ένα κόσμο σιωπηλό, χωρίς δημιουργό, που οφείλει την ύπαρξή του σε μια τυχαιότητα, η οποία αναδείχθηκε μέσα από άλλες χαμένες τυχαιότητες, επειδή εκείνη την άχρονη στιγμή οι συνθήκες υπήρξαν ευνοϊκές, και όλα μετά διαμορφώθηκαν σύμφωνα με τους νόμους της εξέλιξης.»
          Η οπτική ότι αυτός δεν είναι ένας τέλειος κόσμος –κάθε άλλο– και γι' αυτό ότι δεν μπορεί να έχει γίνει από ένα τέλειο Δημιουργό, μια που ένας τέτοιος θα έφτιαχνε μόνο τέλεια πράγματα, φαίνεται λογική και δεν έχω κάποια βάση να την αμφισβητήσω. Ουσιαστικά, την πιστεύω κι εγώ. Την πιστεύω διότι μου φαίνεται λογική και διότι δεν έχω ζήσει οτιδήποτε (μεταφυσικό) που να την θέτει υπό αμφισβήτηση.
          Παρά ταύτα, έχω ζήσει μια νοήμονα ουσία μέσα στην ύλη. Δεν λέω ότι αυτή η νοήμων ουσία είναι τέλεια, ότι αποτελεί τον τέλειο νου του Θεού που καθοδηγεί την πλάση. Λέω όμως πως υπάρχει μια νοήμων ουσία εκεί.
          Απ' εκεί και πέρα, το θέμα γίνεται ποια είναι η φύση αυτής της ουσίας. Έρχεται από κάποιο άλλο κόσμο; Μήπως σε εκείνο τον κόσμο / πεδίο/ σφαίρα από όπου προέρχεται, η εκδήλωσή της είναι μεγαλύτερη από ό,τι σε αυτόν εδώ; Μήπως εκείνος ο κόσμος δηλαδή είναι πιο νοήμον; Πιο ηθικός; Πιο ιδανικός και τέλειος; (Αυτή ήταν η οπτική του Πλάτωνα, ο οποίος θεμελίωσε τη λογική σκέψη στη Δύση.)
          Κι επίσης: Έχει ρόλο αυτή η ουσία στη δημιουργία γεγονότων και ακόμα και βιολογικών αλλαγών μέσα στην ύλη;
          Όλα αυτά είναι ερωτήματα που υπάρχουν και ζητούν να τα απαντήσουμε (και απαντιούνται διαφορετικά από διαφορετικούς ανθρώπους) χωρίς να αμφισβητείται πως αυτός δεν είναι ένας τέλειος κόσμος που φτιάχτηκε από τον τέλειο νου του Θεού. Λοιπόν η διαπίστωση αυτή δεν μας οδηγεί αναγκαστικά στην αθεΐα. Η μεταφυσική είναι συμβατή με αυτή.

          «Πραγματικά δεν έχω καμιά μεταφυσική ανησυχία, η ζωή είναι ένα σύντομο πέρασμα από μια, σε μια άλλη ανυπαρξία, απλά νομίζω πως χρειάζεται δύναμη να το παραδεχτούμε, και να διευρύνουμε τη συνείδηση μέσα σε αυτή τη ζωή.»
          Το θέμα είναι πως, όταν διευρύνεται η συνείδηση, η ίδια η ζωή διευρύνεται, από το υλικό πεδίο σε άλλα πεδία. Δηλαδή διευρύνεται το ίδιο μας το βίωμα της ύπαρξης.

          «Δεν ξέρω αν είμαστε τυχεροί που γεννηθήκαμε όπως υποστηρίζει ο "αισιόδοξος" άθεος Ντώκινς, ή να μην είχαμε υπάρξει ποτέ, όπως γράφει ο Σοφοκλής στον Οιδίποδα επί Κολωνώ. Με εκτίμηση Νίκος»
          Νομίζω πως είμαστε τυχεροί ή άτυχοι ανάλογα με τις συνθήκες της διαβίωσής μας. Η ζωή μπορεί να είναι αρκετά ευτυχής, μπορεί να είναι και πολύ δυστυχής. Όμως η δύναμη έγκειται στη δυνατότητά μας να ανεξαρτητοποιηθούμε από τους υλικούς μας εξαναγκασμούς. Η σεξουαλική αποχή, η εγκράτεια στο φαγητό, ο συντονισμός του νου μας με καλλιτεχνικά και άλλα "ανώτερα" πράγματα και ο έλεγχος των θυμωδών και άλλων ενστικτωδών αντιδράσεων, ο ασκητισμός, η αναχωρητική ζωή, η φιλάνθρωπη ζωή – όλα αυτά είναι κάποιοι δρόμοι που διάφοροι άνθρωποι έχουν ακολουθήσει προκειμένου να συντονιστούν με λεπτότερες ενέργειες και να εξελίξουν τη συνείδησή τους και το υπαρξιακό τους βίωμα πέραν της ύλης.

          Φιλικά
          Κίμων

------------------
---------------------------------