Αμφισβήτηση της χριστιανικής ηθικής

          βίντεο

Περιγραφή του βίντεο

          Χριστιανική ιστοσελίδα λέει:
          « "Και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών". Αν αφαιρέσουμε από το πνευματικό οικοδόμημα του Χριστιανισμού την έννοια της συγχώρεσης, τότε αυτό αυτόματα καταρρέει. Ο λόγος είναι προφανής, καθώς, μέσα από την οδό της συγχώρεσης, αντιμετωπίζεται το κεντρικό πρόβλημα της ζωής, η αμαρτία. Το πέμπτο αίτημα της Κυριακής Προσευχής ξεκαθαρίζει ότι η συγχώρεση που διδάσκει ο Χριστός αξιολογείται πάνω στη βάση μιας αμφίδρομης σχέσης. Αυτό σημαίνει ότι έχει νόημα, μόνο όταν ο άνθρωπος, που ποθεί τόσο τη συγχώρεση από τον Θεό, είναι πρόθυμος και ο ίδιος να τη δώσει στους συνανθρώπους του. Ο Ιησούς Χριστός μας καλεί να κατανοήσουμε πως δεν μπορούμε να λάβουμε συγχώρεση, αν θεωρούμε ότι δεν αξίζουν να συγχωρεθούν από εμάς αυτοί που μας έχουν πληγώσει, ακριβώς γιατί αυτή η ακαμψία του πνεύματός μας δεν επιτρέπει στο Άγιο Πνεύμα να εργαστεί το θαύμα της αναγέννησης της καρδιάς μας. Συνεπώς, η έννοια της συγχώρεσης αναδεικνύεται σε θέμα κεφαλαιώδους σημασίας για την ακλόνητη Σχέση με τον Θεό, για τις θεραπευμένες ανθρώπινες σχέσεις, αλλά και για την προσωπική ψυχική και συναισθηματική μας ισορροπία.»
http://www.revelationofjesus.net/apokalipsi-net/index.php/arthra/to-pater-hmon/167-kai-afes-hmin-ta-ofeilhmata-hmon

          Το ερώτημα είναι: η γυναίκα που θα δείτε σε αυτό το σύντομο ντοκιμαντέρ έπρεπε να συγχωρήσει το αφεντικό της;
          Πώς δυναμώνει τη σχέση της με τον Θεό; Επιθυμώντας την τιμωρία του ή συγχωρώντας τον;
          Αν ήμουν στη θέση της, θα αισθανόμουν πως, ξεχνώντας την ενοχή του αφεντικού μου, προδίδω τόσο τη δική του ψυχή όσο και τον Θεό.           Έπρεπε να αποκατασταθεί μια ισορροπία.
          Όμως η χριστιανική ιδέα είναι διαφορετική.
          Εσείς ποιο βλέπετε να είναι το χρέος της προς τον Θεό και προς την ψυχή του αφεντικού της στην συγκεκριμένη κατάσταση;

                                   Συζήτηση για το βίντεο

         parkont
        [Λες:]  ''Το ερώτημα είναι: η γυναίκα που θα δείτε σε αυτό το σύντομο ντοκιμαντέρ έπρεπε να συγχωρήσει το αφεντικό της; Πώς δυναμώνει τη σχέση της με τον Θεό; Επιθυμώντας την τιμωρία του ή συγχωρώντας τον; Αν ήμουν στη θέση της, θα αισθανόμουν πως, ξεχνώντας την ενοχή του αφεντικού μου, προδίδω τόσο τη δική του ψυχή όσο και τον Θεό. Έπρεπε να αποκατασταθεί μια ισορροπία. Όμως η χριστιανική ιδέα είναι διαφορετική. Εσείς ποιο βλέπετε να είναι το χρέος της προς τον Θεό και προς την ψυχή του αφεντικού της στην συγκεκριμένη κατάσταση;''

          O Xριστός λέει ξεκάθαρα ότι πρέπει να συγχωρείς τους πάντες, κατανοώ ότι είναι πολύ δύσκολο ορισμένες φορές.
          Μια άλλη πλάνη που έχουμε οι άνθρωποι είναι ότι καταστρέφοντας το σώμα κάποιου έχουμε κάνει την χειρότερη αμαρτία, η χειρότερη αμαρτία είναι να καταστρέψεις την αιώνια ψυχή κάποιου.

          parkont
          Δικαστικώς φυσικά μπορείς να το κυνηγήσεις και θα το πρότεινα, δεν είπα ποτέ να καταργήσουμε το δικαστικό σύστημα στην Ελλάδα. Ίσως κιόλας αυτό τον απέτρεπε από το να έχει και παραβατική συμπεριφορά και σε άλλους ανθρώπους. Ακόμα και αν έχει ισόβια κάθειρξη από την δικαιοσύνη, το θύμα μπορεί μέσα από την καρδιά της να συγχωρέσει το βιαστή ; Δύσκολο το κατανοώ άλλα αν το πράξει θα έχει κερδίσει την Βασιλεία των ουρανών.

          Κίμων
          Άρα, κατά τη γνώμη σου, το να θέλουμε να τιμωρήσουμε κάποιον για να αποκαταστήσουμε την αδικία που μας έκανε δεν είναι σωστό. Σωστό είναι μόνο το να θέλουμε να τον αποτρέψουμε από το να κάνει την ίδια αδικία σε άλλους. Σωστά;

          Κίμων
          Δεν μου απάντησες, οπότε παίρνω ξανά το λόγο. Και εφόσον δεν έχω λόγο να περιμένω πως θα απαντήσεις τώρα, θα ολοκληρώσω τη σκέψη μου και την επικοινωνία μας με αυτό το μήνυμα.
          Αυτό που θέλω να γίνει με τους άλλους, είναι καθρέπτισμα αυτού που θέλω να γίνει με τον εαυτό μου. Όταν εξανίσταμαι, νιώθω αποτροπιασμένος και αντιδρώ επειδή βλέπω μπροστά μου κάποιον χεροδύναμο άντρα να βιάζει ένα αδύναμο κορίτσι, είναι επειδή μπαίνω στη θέση της και καταλαβαίνω πόσο φρικαρισμένα θα ένιωθα εγώ αν έπρεπε να το υποστώ. Με αυτή την ψυχολογία μπορεί να γίνω αστυνομικός ντετέκτιβ ή δικαστής και να αφιερώσω τη ζωή μου στην πάταξη της αδικίας. Μπορεί να κυνηγήσω κακοποιούς, να παλέψω μαζί τους, να τους πυροβολήσω, να τους τραυματίσω.
          Όλα αυτά δεν τα κάνω χωρίς συναισθήματα. Είναι ακριβώς η αίσθηση του αποτροπιασμού, η έντονη απέχθεια, ο έντονος θυμός που νιώθω για την πράξη, αυτό που μου δίνει τη δύναμη να μπω σε κινδύνους και να παλέψω και να διακινδυνέψω τον εαυτό μου. Τη στιγμή που το συναίσθημα του αποτροπιασμού για το κακό αντικατασταθεί με την συγχώρεση της πράξης και του πράττοντος, κάθε προσπάθεια αντίστασης στο κακό θα σταματήσει, είτε κοινωνική είτε ατομική. Διότι κι η κοινωνία από άτομα αποτελείται, που είτε παλεύουν το κακό για τον εαυτό τους είτε για τους άλλους, ωστόσο πάντα λόγω της απέχθειας που νιώθουν για αυτό και του πόθου να συμβάλουν στην κατατρόπωσή του από τις δυνάμεις του καλού.
          Όταν βλέπουμε τα έργα του Διαβόλου, η υγιής αντίδρασή μας είναι η ιερή οργή. Η οργή που έχω επειδή μια κοπέλα δεν μου κάθεται να την πηδήξω δεν είναι καθόλου ίδια με την οργή που βιώνω επειδή βλέπω κάποιον να την βιάζει ή επειδή κάποιος βιάζει εμένα. Η δεύτερη οργή δεν έχει ως βάση της τον εγωισμό, μα την αντίληψη πως οι νόμοι του Θεού –αρμονία, σεβασμός, στοργή κ.ο.κ.– έχουν παραβιαστεί. Στη δική σου εκδοχή της πραγματικότητας, ο άγγελος κρατά τη ρομφαία για να προστατέψει τη μικρή που βιάζεται, μα όταν ο βιαστής πάει να βιάσει αυτόν αντί για τη μικρή, του γυρνάει και το άλλο μάγουλο και μαζί τον κώλο. Αυτό δεν είναι καθόλου πραγματικότητα όμως. Αυτό που μου υπόσχεται τον Παράδεισο δεν είναι μια διεστραμμένη λογική που αφαιρεί από μένα το μίσος που νιώθω για τον διάβολο, μα η δέσμευσή μου να πολεμήσω τις δυνάμεις του κακού αγαπώντας το καλό.
          Αυτό το μίσος για το κακό και η αγάπη για το καλό είναι απλά οι δύο πλευρές του ίδιου πράγματος. Οποιοιδήποτε πάλεψαν για οτιδήποτε, ένιωθαν αυτή τη διπλή κάρτα. Από τη μία πλευρά Ρήγας, από την άλλη Ντάμα. Από τη μία σθεναρή εναντίωση και επίκριση, από την άλλη αγάπη.
          Η αγάπη δεν είναι για την πράξη ή έτσι γενικά για τον πράττοντα. Είναι για εκείνο το σημείο του πράττοντα που γεννήθηκε από τον Θεό, δηλαδή την βαθιά κρυμμένη αγνή ψυχή του. Συνεπώς καταλήγεις με δύο αντιμαχόμενα συναισθήματα: αγάπη για την ψυχή του, μίσος για την προδοσία από αυτόν της ψυχής του και του Θεού.
          Κι αυτά τα δύο συναισθήματα γεννούν την επιθυμία να τον τιμωρήσεις. Να καταστρέψεις τη φαύλη νοοτροπία, να πληρώσει την οφειλή του, και παράλληλα, όσο αυτό είναι δυνατόν, να περάσεις στη συνείδησή του την επιθυμία για μια αγνή και θεία ζωή.

          Βλέπω τους βιαστές να μαρτυρούν στην Κόλαση, και να εκλιπαρούν τον Χριστό να τους πάρει στον Παράδεισο. Μπορεί απλά να κουνήσει το μικρό του δαχτυλάκι, μα δεν το κάνει. Γιατί ο δικός του Νόμος λέει πως ο φαύλος πρέπει να πληρώσει την οφειλή για την φαυλότητά του, πριν αξίζει μια καλύτερη μοίρα. Κι έτσι τα χρόνια περνούν, και οι ψυχές κλαίνε και βοούν καθώς βιάζονται, τρυπούνται και κακοποιούνται με κάθε νοητό τρόπο από ανελέητους διαβόλους.
          Μέχρι που φτάνει μια ωραία μέρα –που η θρησκεία σας δεν αναγνωρίζει – που ο Χριστός βλέπει πως η ψυχή μετανόησε, πόνεσε και εξιλεώθηκε.
Και τότε εμφανίζεται μπροστά της με όλη του τη δόξα, την αγκαλιάζει και της λέει:
          «Έλα μαζί μου. Τώρα αξίζεις μια καλύτερη μοίρα»
          και την εισάγει στον Ουρανό.

          Μέχρι να φτάσει αυτή η στιγμή, ούτε Θεός ούτε άνθρωπος δεν συγχωρεί. Μα, ενώ ο κακός ή εγωιστής άνθρωπος δεν μπορεί να την προσμένει, ούτε και βέβαια να βοηθήσει να έρθει, κι απλά αναλώνεται όλος απ' τον θυμό του για τον δράστη και θέλει να τον καταστρέψει, ο χρηστός άνθρωπος παίζει το παιχνίδι κρατώντας στο χέρι την κάρτα με τη διπλή μορφή.

Εκτενέστερη συζήτηση στο ίδιο θέμα, εδώ.

----------------------
---------------------------------