Αλέξανδρος Αρκολέων
Όταν νομίζεις ότι όλα είναι χάλια στη ζωή σου, όταν δεν μπορείς να έχεις επίγνωση της κατάστασης σου (εννοώ της προνομιακής κατάστασης σου) βγες από το καβούκι σου και κάνε μια βόλτα σε ένα νοσοκομείο, μπες σε ένα ορφανοτροφείο, περνά έξω από τις φυλακές, τραβά μια βόλτα στο πάρκο και ίσως αρχίσεις να βλέπεις εκείνα που κοιτάς αδιάφορα ζώντας δυστυχισμένος μέσα στην ευτυχία.
         Δεν φταις εσύ γι' αυτό, μην κακίζεις στον εαυτό σου. Δεν φταις απόλυτα για τον λάθος τρόπο σκέψης σου. Χιλιάδες επιρροές δέχθηκες που θάμπωσαν τα αισθητήρια όργανα των κριτηρίων σου μα δεν είναι αργά.
         Δεν είναι αργά για να κατανοήσεις την ενότητα προτού μετανοήσεις, προτού αλλάξεις τρόπο σκέψης εννοώ.
         Ξύπνα φίλε μου, ξύπνα αδελφέ μου... ξύπνα γιατί σε χρειάζομαι, διότι σ' έχω ανάγκη.

Κίμων
Ούτε αυτό πάλι το πιστεύω, δηλαδή ότι δεν δικαιολογείται η δυστυχία –ότι είναι "αφύσικη", "αυθαίρετη" ή "αδικαιολόγητη" όταν οι σωματικές σου –ή και κοινωνικές σου– ανάγκες έχουν καλυφτεί.
         Διότι η πηγή της δυστυχίας μοιάζει να είναι βαθύτερη. Από την πλευρά του πνεύματος, δεν έχουμε λόγους να είμαστε ευτυχισμένοι. Διότι οι διάφορες ανέσεις μας δεν καλύπτουν τον πραγματικό μας εαυτό. Και, γι' αυτό, είναι λογικό ακόμα και το να είμαστε δυστυχισμένοι γιατί δεν έχουμε πρόσβαση σε 32 γεύσεις σοκολάτας, παρά σε 31 μόνο.
         Δεν είναι πιο παράλογο η ευτυχία μας να εξαρτάται από αυτή τη μία γεύση που λείπει, από ό,τι να εξαρτάται από τις 31 παρούσες γεύσεις.
         Διότι όλα όσα έχουμε, είναι πράγματι άσχετα από την ευτυχία μας. Θα ήταν πολύ παράξενο, πολύ παράλογο, αν, έχοντας όλα τα βασίλεια του κόσμου, νιώθαμε ευτυχείς.
         Το ίδιο σπάνιο είναι το να βρει κανείς ευτυχισμένο βασιλιά. Και η νύφη χαμογελάει τώρα, μα, βαθιά μέσα στο χρόνο, τη βλέπεις να κλαίει. Είτε έχασε τον άντρα της, είτε ο γιος της έχει προβλήματα, είτε ακόμα παρέμεινε στη σωματική συνείδηση, από όπου αντλούσε τις χαρές της αυτές.
         Και το σώμα γέρασε και γέμισε με πόνους.

         Αυτό δεν είναι απαισιοδοξία, είναι πραγματικότητα. Απαισιόδοξο θα ήταν να πιστέψεις πως η ευτυχία του ανθρώπου εξαρτάται από τη γεύση της σοκολάτας, από την υλική ασφάλεια και από την ανθρώπινη επικοινωνία.
         Διότι αυτό θα σήμαινε πως ο άνθρωπος γεννήθηκε για να είναι υποτελής – σε όλα αυτά.

Αλέξανδρος Αρκολέων
Προσπάθησα να μεταφέρω ένα τρόπο σκέψης ολίγον ξεχασμένο από τους περισσότερους.
         Αυτό που οι συνάνθρωποι αποκαλούν θετική σκέψη.
         Πάντα αδελφέ μου υπάρχει καλύτερο όπως πάντα υπάρχει και χειρότερο, το θεμελιώδες ερώτημα είναι από ποιο σημείο εφορμά ο καθένας μας.
         Υπάρχει, σε τούτο τον κόσμο, χαρά χωρίς την λύπη, μέρα δίχως νύχτα κτλ?
         Οφείλουμε να δεχθούμε την λύπη διότι είναι εκείνη που δίνει αξία στην χαρά, είναι προτιμότερο να είμαστε ευγνώμονες για την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε παρά λυπημένοι για εκείνα που ακόμη δεν κατακτήσαμε.
         Πάντοτε υπάρχει κάτι θετικό μέσα στο αρνητικό και το αντίστροφο.
         Το ερώτημα πάντοτε είναι από ποια οπτική γωνία θέλουμε να το κοιτάξουμε, διότι ο πόνος δεν είναι δυνατόν να αποφευχθεί ολοσχερώς δύναται όμως να γίνει ηπιότερος όσο αβάσταχτος κι αν είναι.
         Θυμάμαι μια μαντινάδα που έλεγε ο παππούς μου... "Μου αρέσουνε οι άνθρωποι που σε γκρεμό όντε φτάσουν δεν λένε ότι θα χαθούν μα ότι θα πετάξουν".
         Όταν χάσεις τα πάντα έχεις κερδίσει το υπέρτατο...την ελευθερία.
         Όταν κατακτήσεις τον παραπάνω τρόπο σκέψης, ο οποίος είναι και αρκετά προσβάσιμος έχεις πραγματοποιήσει ένα μεγάλο βήμα προς την απελευθέρωση από το μεγαλύτερο τροχοπέδη, τον φόβο.

Κίμων
Αισθάνομαι ότι η πραγματική θετικότητα είναι να δέχεσαι τις εμπειρίες και να εμβαθύνεις σε αυτές. Να μην προσπαθείς να μπλοκάρεις οποιαδήποτε εμπειρία από φόβο. Θα μπορούσε να συμβαίνει η λύπη να έχει πράγματα να μας διδάξει, ή να προσφέρει κάτι στην προσωπικότητά μας; Αν αυτό ισχύει, τότε μπλοκάροντάς την γίνεσαι υπαρξιακά φτωχότερος. Αν από την λύπη έχεις να κερδίσεις, τότε τι σημασία έχει αν την έχεις επειδή όλα σού πάνε στραβά ή επειδή ένα μόνο σού πάει στραβά ή και κανένα; Η ίδια αυτή αξίζει ως εμπειρία.
         Τότε, το «θετικό» δεν θα ήταν να την αρνηθείς στρέφοντας το βλέμμα σε πράγματα που σε κάνουν ευτυχή, μα να την βιώσεις με ένα τρόπο που δεν σε αιχμαλωτίζει σε αυτήν. Δηλαδή να φτάσεις στο γκρεμό, να πέσεις και, στο πέσιμο αυτό, να βρεις την ανάληψή σου. Διότι αν δεν υπήρχε βαρύτητα, παρά μόνο ανέβασμα, τότε δεν θα υπήρχε καν υλικός κόσμος. Με κάποιο τρόπο η εμπειρία του ανεβάσματος πρέπει να βιωθεί σε ένα κόσμο όπου υπάρχουν διαρκείς πτώσεις. Πτώσεις στην δυστυχία, στην ατυχία, στην έλλειψη, στην απογοήτευση. Και νομίζω πως, αντί να μπλοκάρουμε αυτά τα συναισθήματα, θα έπρεπε να αφεθούμε να τα ζήσουμε και να δούμε τι έχουν να μας προσφέρουν, κι αν αυτό θα μας ανεβάσει, θα μας εξυψώσει ή θα μας βελτιώσει.
         Η διάκριση που θέλω να κάνω είναι πολύ λεπτή και μπορεί να μην γίνει κατανοητή. Θα δώσω ένα παράδειγμα:
         Πριν κάποιο διάστημα είχα ένα ατύχημα, και σε αυτό χτύπησα το γόνατό μου και κινδύνευα να μείνω κουτσός. Μια μέρα, που αισθανόμουν ότι είχα χάσει μόνιμα την λειτουργία του ποδιού μου, και δεν θα μπορούσα πλέον να περπατώ, έκλαψα πάρα πολύ. Αυτό είναι μια εμπειρία που σε πλουτίζει, γιατί σε κάνει να αισθανθείς βαθιά την αδυναμία και ανημποριά σου στον κόσμο της ύλης. Εμβαθύνεις στην πραγματικότητα της ζωής. Το να προσπαθήσει κάποιος να μου πει: «Έλα, μην κλαις, εφόσον μπορείς να κινείς το άλλο πόδι» είναι άκυρο. Ναι, πάντα υπάρχει χειρότερο, μα αν περάσεις από την ύλη χωρίς να συνειδητοποιήσεις πόσο υποδεέστερος είναι ο κόσμος της συγκριτικά με τον κόσμο της ψυχής, και πώς υποδουλώνεται η ψυχή σε αυτόν, τότε τι σου έχει δώσει ο υλικός κόσμος, και τι έχεις κερδίσει από τη ζωή;
         Η ζωή είναι ένας τρόπος βίωσης των αντιθέτων. Χάνοντας το φως της ψυχής, μέσα στην ύλη, είναι φυσικό και πρέπον να πενθήσεις. Και, απ' αυτό το πένθος, ίσως κάτι βγει. Ίσως συνειδητοποιήσεις την αξία του φωτός και προσπαθήσεις να συγκεντρωθείς σε αυτό στη διάρκεια της ζωής σου. Ίσως αποκτήσεις μια απάθεια προς τα πράγματα της ύλης, συνειδητοποιώντας πως η ευτυχία που παρέχουν είναι επιφανειακή και προσωρινή. Αν μπορείς να ζεις μέσα στην ύλη χωρίς να αιχμαλωτίζεσαι από αυτήν, χωρίς να ταυτίζεσαι με τις μάταιες προσφορές της, μα εστιάζοντας πάντα στο φως μιας υπερ-υλικής κατάστασης, και τόσο περισσότερο εστιάζεσαι όσο περισσότερο η ύλη σε προδίδει, ή αισθάνεσαι ότι σε προδίδει, τι έχεις κερδίσει;
         Έχεις κερδίσει τη δυνατότητα να διακρίνεις το μαργαριτάρι χωμένο και ξεχασμένο ανάμεσα σε τριάντα τόνους άχυρα. Μπορείς να παραβλέψεις τα άχυρα. Ποια είναι τα άχυρα που τότε παραβλέπεις; Όχι οι άσχημες περιστάσεις, μα και οι καλές επίσης.
         Παραβλέπεις, περιφρονείς και ακυρώνεις την όλη γοητεία της ύλης, των καλών της και κακών της περιστάσεων, των προσφορών της και των ελλείψεών της. Και, καθώς το όλο σόου χάνεται, και τ' άχυρα εξαφανίζονται, διακρίνεις το μαργαριτάρι που δεν έβλεπες πριν.
         Αυτό μου φαίνεται η πραγματική θετικότητα. Το να στρέψεις το μυαλό σε «καλά» άχυρα για να παρηγορηθείς για την απώλεια των «κακών» άχυρων δεν μου φαίνεται να είναι καθόλου θετικό. Είναι προτιμότερο να πενθήσεις, και να πέσεις στον γκρεμό της ύλης, για να ανέβεις σε συνειδητοποίηση και πνεύμα.
         Μόνο τότε έχεις νικήσει την πτώση και την μετέτρεψες σε πέταγμα.

         Αν σε αφήσει η γυναίκα σου, κι εσύ βρεις μια άλλη, θεωρώντας «θετικά σκεπτόμενος» ότι «πολλά τα ψάρια στη θάλασσα, όχι μόνο ένα», έχεις πραγματικά νικήσει τον πόνο σου;
         Ή είναι ο πόνος σου απόρροια του γεγονότος ότι είσαι άντρας και χρειάζεσαι γυναίκα, ότι είσαι υλικό ον που ταυτίζεται με την ύλη;
         Η θετικότητα θα ήταν να ζήσεις τον πόνο σου και να δεις τι υπαρξιακούς ορίζοντες σου ανοίγει.
         «Υπαρξιακούς ορίζοντες» σημαίνει πως εκεί όπου τελειώνει η Οδός του Φύλου, με μια δική σου και μια αντίθετη κατεύθυνση, έφτασες σε ένα μεγάλο δρόμο που διαπλατύνθηκε σε δύο λουρίδες.

         Τώρα μπορείς να περάσεις στα αριστερά, να πατήσεις το γκάζι και να τρέξεις.
         Καθώς η ταχύτητα αυξάνεται, απελευθερώνεσαι μέσα στη θετικότητα. Μια θετική κατάσταση ελευθερίας από ό,τι σε κρατούσε πίσω: την ταύτιση με το σώμα και τις χίλιες και μία ανάγκες, επιθυμίες και παρηγοριές του.

         Με αυτό τον τρόπο, η θετική κατάσταση αναδεικνύεται ως η νοητική κατάσταση που έχει ξεπεράσει τις ταυτίσεις, και ο υλικός κόσμος διαφαίνεται ως το «εργαστήριο» εκείνο που η ψυχή χρησιμοποιεί για να ποθήσει και ανακαλύψει τον εαυτό της.

         Έναν εαυτό εμπλουτισμένο από την εμπειρία της πτώσης στον υλικό κόσμο και της συνειδητοποίησης πως αυτός δεν είναι ο πραγματικός μας εαυτός.

         Αυτή η νοοτροπία είναι πολύ διαφορετική από τη νοοτροπία: «έλα μωρέ, υπάρχουν κι άλλες γυναίκες, έχεις και άλλο γόνατο, μπορεί να μην έχεις σπίτι αλλά έχεις υγεία, δεν έχεις αυτό αλλά έχεις εκείνο».

         Και μου φαίνεται υπαρξιακά πιο ουσιώδης, βαθιά και γόνιμη. Διότι το πένθος πράγματι ανοίγει καινούργιους ορίζοντες: δίνει στην ψυχή ένα βάρος και μια ωριμότητα· μια σοβαρότητα και μια διάκριση και σοφία.

         Δεν δίνει απλά παρηγοριά και «αισιοδοξία».